7

Kelly keek naar het olieverfschilderij van haar vader, terwijl ze zich zoals altijd afvroeg hoe het geweest zou zijn hem te hebben gekend.

Haar vingers gleden over de verfstreken, terwijl ze hem bewonderde en in zijn ogen keek, die gelijk waren aan de hare. Ze was altijd zo trots als ze aan haar vader dacht. Adam Stoddard was een zwierige, knappe man geweest. Het was geen wonder dat hij een ster was geworden, dat hij miljoenen had betoverd... met inbegrip van haar moeder.

Kelly's blik viel op de ingelijste foto's op de schoorsteenmantel. Er waren foto's van Adam en Diana, afzonderlijk en samen. Ze zagen er beiden bijzonder gelukkig uit. Er waren foto's van Diana in de loop der jaren, op gala's en premières, alleen poserend en met andere sterren. Vreemd genoeg waren er geen foto's van haarzelf. Anders dan de meeste kinderen, was zij nooit blootgesteld aan een cameralens. Natuurlijk waren er publiciteitsfoto's van haarzelf en haar moeder geweest, maar zelfs die waren niet neergezet.

Kelly pakte een foto in een zilveren lijstje van haar moeder en keek er bewonderend naar. Op een foto of op het witte doek, Diana zag er altijd mooi uit... intrigerend... betoverend. Als er één ding was wat haar moeder kon, was het een image creëren.

Kelly glimlachte wrang. Als iemand dat wist, was zij het wel.

Ze zette de foto weer terug, verliet de bibliotheek en begon van kamer naar kamer te lopen. Het gaf haar een verstikkend gevoel terug te zijn in het huis waar ze was opgegroeid. De herinneringen die terug begonnen te komen, waren niet prettig. Ze had het gevoel of de muren haar insloten, haar wilden verstikken met hun geheimen... geheimen die nooit waren onthuld.

Wat zouden de fans van Diana denken als ze de waarheid wisten? Zouden ze nog steeds zo vol aanbidding zijn, of zou hun verering afgelopen zijn? Als dat ooit gebeurde, zou haar moeder doodgaan, wist Kelly. Diana kon alleen functioneren als ze in de volle belangstelling stond. Kelly wist dat ze hard was, maar het was waar... Diana had het moederschap opgeofferd om een ster te zijn.

Kelly onderdrukte de verbittering. Haar moeder hield van haar. Alles wat haar moeder had gedaan, was voor haar geweest. Om haar het beste te geven.

Dat had haar moeder altijd tegen haar gezegd.

'Daar ben je! Ik heb overal gezocht!'

Kelly draaide zich met een ruk om bij het geluid van haar moeders stem. Diana stond boven aan de gewelfde trap, zoals altijd smetteloos gekleed in een pakje van blauwe zijden crêpe, van top tot teen een ster.

De aanblik van Diana maakte een opwinding in Kelly los die haar nervositeit overstemde. Na zes jaar was Diana daar, nog steeds even mooi als altijd. Kelly bleef als aan de grond genageld staan, terwijl haar moeder de trap afgleed.

'Blijf daar niet zo staan! Laat me je bekijken,' beval Diana toen ze beneden was gekomen. Ze deed een stap achteruit en nam Kelly van het hoofd tot de voeten op. 'Wat heb je met jezelf gedaan?'

De woorden werden zacht uitgesproken, vragend, maar toch sloeg Kelly de paniek om het hart. Wat was er fout aan haar uiterlijk? Ze dacht dat ze er fatsoenlijk uitzag... aantrekkelijk zelfs. Haar zwarte jurk met dunne schouderbandjes stond haar beslist goed. Dat had ze gedacht tenminste.

'Wat is er verkeerd aan mijn uiterlijk?'

Diana lachte vrolijk. 'Kalm maar. Doe niet zo schichtig. God, je bent altijd al een zenuwpees geweest. Ik kon nooit iets zeggen zonder dat je begon te beven. Ik zie dat dat niet is veranderd.' Ze inspecteerde nogmaals Kelly's uiterlijk. 'Je hebt iets anders gedaan met je haar.'

Kelly knikte en gooide haar hoofd naar achteren. 'Ik heb het langer laten groeien en in lagen laten knippen.'

Diana keek Kelly nauwlettend aan. 'Je bent bepaald veranderd. Nieuwe kleren, een nieuw kapsel. En het lijkt wel of je make-up op hebt. Ik heb je nog nooit zo opgepoetst gezien.'

'Betekent dat dat u het mooi vindt?' vroeg Kelly gretig. Ineens voelde ze zich weer een klein meisje, dat wanhopig graag de goedkeuring van haar moeder wil.

'Lieverd, het is jouw geld.' Diana deed een diamanten oorbel opnieuw in. 'Zoals ik altijd heb gezegd, zodra jij de rekeningen betaalt, kun je doen wat je wilt.'

Kelly's gezicht vertrok toen ze die eens zo vertrouwde zin hoorde. Wat had ze een ruzie gehad met Diana over de kleren die ze had willen dragen en de dingen die ze had willen doen! Haar moeder had nooit een centimeter toegegeven en de touwtjes in handen gehouden tot de dag dat Kelly het huis uit was gegaan.

'Ja, maar vindt u het mooi?' hield Kelly aan.

Diana maakte een achteloos gebaar. 'Als jij het mooi vindt, prima, maar ik zou dat kapsel nooit voor je hebben gekozen. Het staatje niet.'

'U bent altijd heel duidelijk geweest, moeder. Trouwens, mag ik zelf ook iets opmerken?'

'Ga je gang.'

'Waar was u? Ik heb meer dan een uur gewacht op het vliegveld. U zei dat u iemand zou sturen om me op te halen. Ik heb uiteindelijk een taxi moeten nemen.'

'Hou toch op met dat gezeur, Kelly!' snauwde Diana, terwijl ze naar de bibliotheek liep. Eenmaal daar, ging ze naar de bar en schonk zichzelf een pure whisky in, zonder water of ijs. Ze vroeg Kelly niet of zij iets wilde drinken. 'Het spijt me dat ik je ongemak heb bezorgd, maar Paul Fontana kwam langs voor een zakelijke kwestie. Ik ben de tijd vergeten en heb er niet aan gedacht dat jij aan zou komen. Bovendien ben je geen kind meer. Je bent er nu, dus laten we het maar vergeten.'

'Dat verbaast me niks,' mompelde Kelly heel gewaagd.

'Sla niet zo'n toon tegen me aan!' waarschuwde Diana, haar glas met een klap neerzettend. 'Ik heb gezegd dat het me speet. Jij moest altijd al kijken hoe ver je kon gaan.'

'Het spijt me,' zei Kelly. Ze vond het vreselijk dat deze scène al eerder was gespeeld en dat zij weer degene was die haar excuses aanbood. Ze waren nog niet eens tien minuten bij elkaar en ze zaten alweer in hun traditionele rol: Diana als de aanvallende en Kelly als de verdedigende partij. Ze zou niet eens zeggen hoe teleurgesteld ze was geweest toen Diana niet verscheen bij haar diploma-uitreiking. Diana was van plan geweest de ceremonie bij te wonen en Kelly was van plan geweest haar het nieuws van de serie te vertellen. Maar op de dag van de uitreiking stuurde haar moeder een dozijn roze rozen, met een briefje waarin ze uitlegde dat ze een paar scènes opnieuw moest filmen van een miniserie die ze net had gedaan en dat ze de ceremonie niet bij kon wonen.

'Ik was niet vergeten dat je kwam,' zei Diana. 'Ik heb tegen Esmeralda gezegd dat ze je vroegere kamer moest luchten.'

Toen Kelly geen antwoord gaf, keek Diana haar niet begrijpend aan. 'Is daar iets verkeerds aan?'

Kelly dwong zichzelf kalm te blijven. Ze verdrong de beelden van haar gehate slaapkamer - haar gevangenis waar ze was opgegroeid - waar ze uren achtereen had gezeten als straf voor het minste vergrijp, of waar ze heen werd gestuurd wanneer ze niet mocht doen wat ze wilde met haar vriendinnen.

'Ik kom hier niet meer wonen. Ik heb een appartement in Westwood. Ik kan voor mezelf zorgen, moeder. Dat doe ik al zes jaar. Maar bedankt voor het aanbod.'

'Hoe denk je dat appartement te betalen?' vroeg Diana hooghartig. 'Heb je een baan of teer je op het trustfonds dat je vader je heeft nagelaten? Dat geld raakt een keer op.'

Kelly wist dat ze haar moeder voor het hoofd had gestoten, maar het nieuws dat ze haar ging vertellen zou het weer goedmaken. 'Ik word actrice,' onthulde ze enthousiast. Als haar moeder haar nieuws hoorde, zou ze het geweldig vinden. Nu hadden ze iets gemeenschappelijks, en hopelijk zouden ze nader tot elkaar kunnen komen.

'Veel succes,' merkte Diana wat achteloos op. 'Maar verwacht geen hulp van mij. Als je het wilt maken in dat vak, zul je het zelf moeten doen. Als het tegen zit, hoef je niet bij mij aan te kloppen. In dit vak kom je er niet met kruiwagens, je moet talent hebben. Als je eenmaal ziet hoe moeilijk het is, verander je wel van gedachten.'

'Nee, nee, moeder, u begrijpt het niet!' Kelly barstte van opwinding. 'Ik hèb al een baan. Ik het het trustfonds van vader niet nodig en uw hulp ook niet. Ik heb het helemaal zelf gedaan!'

Pas een maand geleden had ze een rol gespeeld in een toneelproductie die door een van haar klasgenoten was geschreven. Na de voorstelling was een producer naar de kleedkamers gekomen en had haar te spreken gevraagd. Toen hij haar had gevonden, gaf hij haar zijn kaartje en vroeg haar hem te bellen. Wat hij die avond had gezien, beviel hem en als ze geïnteresseerd was, was er misschien een toekomst voor haar bij de televisie. Hij was op zoek naar een actrice voor een nieuwe rol in zijn serie en zij zou heel geschikt kunnen zijn.

Geïnteresseerd? Kelly besloot meteen de producer de volgende morgen te bellen, terwijl haar beste vriendin en klasgenote, Jill Kramer, via het andere toestel meeluisterde. Zelfs als ze de rol niet kreeg, zou de auditie een waardevolle ervaring zijn. Eigenlijk had Kelly niet geloofd dat ze een kans had de rol te krijgen, maar ze kreeg hem!

Diana keek Kelly sceptisch aan. 'Wat is het voor rol?'

'Volgende week begin ik in "De Vruchten der Hartstocht." Dat is de populairste serie overdag.'

Diana kwam snel achter de bar vandaan en omhelsde Kelly, hoewel het niet meer was dan een aanraken van de bovenarmen en wangen, terwijl in de lucht werd gekust. 'Lieverd, wat ben ik trots op je. Vertel eens, wanneer is dat gekomen - je wens om actrice te worden.'

'Dat heb ik altijd al gewild,' bekende Kelly, 'sinds ik een klein meisje was, maar ik was te verlegen om het iemand te vertellen. Daarna ben ik in het derde jaar van mijn studie overgestapt naar de filmacademie. Daarom was ik zo laat klaar met mijn opleiding. De rest weet u.'

'Maar in je brieven heb je er nooit een woord over gezegd. Waarom zo geheimzinnig?'

Kelly haalde haar schouders op. Ze wist niet waarom. Een of ander instinct had haar gewaarschuwd haar ware ambitie niet aan haar moeder te vertellen en dus had ze dat niet gedaan. 'Zoals ik al zei, ik was te verlegen.'

Diana keek Kelly gespannen aan. 'Waarom heb je me niet gebeld, toen je in de stad was om auditie te doen?'

Kelly probeerde nonchalant te doen. Weer had ze niet gewild dat Diana wist wat ze deed, ergens bang dat ze zich haar afkeuring op de hals zou halen. 'Ik was zo nerveus, ik kon alleen maar aan de auditie denken. Als ik de rol kreeg, wilde ik u verrassen. Ik wilde niet dat u teleurgesteld zou zijn als ik hem niet kreeg.'

'Nou, je hebt me inderdaad verrast! We moeten dit goede nieuws gauw gaan vieren,' beloofde Diana, 'maar vanavond niet. Ik heb een afspraak vanavond en ik ben al laat. Waarom gaan we volgende week niet een keer dineren?'

Kelly was een beetje teleurgesteld dat Diana die avond niet voor haar had vrijgehouden - uiteindelijk was het haar thuiskomst - maar ze verborg haar ware gevoelens. 'Dat zou ik leuk vinden. Maar als u een afspraak hebt, kan ik beter gaan.'

Diana glimlachte naar haar dochter toen ze wegging, maar zodra de voordeur dicht was, verdween haar glimlach en vernauwden haar ogen zich tot twee smalle spleetjes. Ze stormde naar de telefoon in de gang, greep de hoorn en draaide het nummer van haar agent.

'Jinxie, met Diana. Ik ben net van gedachten veranderd.'

'Waarover?'

'Long Journey Home. Praat met Mark Bauer. Zeg dat ik mee wil doen.'

'Maar bij de lunch zei je dat je niets met het project te maken wilde hebben,' sputterde de agent tegen. 'Waarom ben je ineens van gedachten veranderd?'

'Doe het gewoon, Jinxie!' blafte Diana. 'Daar betaal ik je commissie voor. Pak hem stevig aan. Beloof hem wat hij maar wil. Ik doe alles wat Mark wil als ik maar een rol krijg in Long Journey Home.'

Diana's blik was gericht op de voordeur, waardoor Kelly was weggegaan. 'Ik ben bereid iedereen kapot te maken die zich op mijn terrein begeeft.'

'Tsjonge, wat zien we er maagdelijk uit,' zei Harrison op scherpe, sarcastische toon. Zeer tot zijn teleurstelling negeerde Gabrielle hem. Ze weigerde te happen. 'Heb je dat achter in je kast gevonden of heb je het speciaal voor het bezoek van pappie gekocht?'

Gabrielle droeg een ivoorkleurige, met kant afgezette jurk en haar wilde bos lang, krullend haar zat in een keurige vlecht met een wit lint erom. Heel wat anders dan de lage decolletés, de strakke rokken en het leer dat ze meestal droeg.

Harrison stapte verder hun slaapkamer binnen. Hij liet zich in zijn natte zwembroek op hun bed vallen, terwijl Gabrielle zichzelf inspecteerde in de spiegel.

Hij had zin om te lachen. Wie dacht Gabrielle dat ze voor de gek hield? Ze had haar uiterste best gedaan zichzelf een onschuldig uiterlijk te geven... zichzelf weer te veranderen in pappies kleine meisje. Harrison grijnsde boosaardig en nam een slok uit het glas whisky dat hij in zijn hand had. Als Paul Fontana eens wist hoe groot zijn kleine meisje was geworden!

'Waar ga je pappie vanavond om vragen?' Het maakte hem razend zoals ze haar vader om haar vinger kon winden.

'Behalve een echte man als echtgenoot?'

Hij negeerde de steek onder water. 'Jou kennende, heeft het waarschijnlijk alleen met jezelf te maken.'

Gabrielle keek in de spiegel naar haar man, terwijl ze haar oorbellen van parels vastmaakte. 'Dat heb je goed gezien.'

'Wat wil je deze week voor nieuw speeltje?'

'Wat iedere goede actrice wil. Een goede rol.' Gabrielle bloosde van opwinding. 'Ik heb hem eindelijk gevonden.'

'Maar hebben ze jou ook gevonden? Hoe ben je ooit op het idee gekomen dat je een goede actrice bent?' vroeg Harrison schamper, 'om over actrice nog maar te zwijgen.'

Gabrielle glimlachte liefjes. 'Hoe ben jij ooit op het idee gekomen dat je een goede toneelschrijver was? Je hebt in jaren geen stuk geschreven. Heb je vandaag nog wat gepresteerd? Of heb je de dag op je gebruikelijke manier doorgebracht - op je reet?'

Harrison onderdrukte de opwelling om de zelfgenoegzame uitdrukking van het gezicht van Gabrielle te vegen. 'Ik heb een paar bladzijden gedaan,' loog hij.

'Wat is een paar? Twee? Drie? Toch zeker niet meer dan vijf?' vroeg ze spottend.

'We zullen eens kijken hoe grappig je het vindt als ik mijn stuk af heb. Het wordt fantastisch en als je het eenmaal hebt gelezen, zul je me smeken om jou de hoofdrol te geven.'

'De eerste keer dat we met elkaar naar bed gingen, zei je ook dat het fantastisch zou zijn. Maar je ziet me niet terugkomen voor meer.' Gabrielle gaf Harrison een tikje op zijn wang, terwijl ze de kamer verliet. 'Geweldige illusies zijn heerlijk, maar ik ben niet onder de indruk. Jij? Een toneelstuk afmaken?' Ze lachte. 'Droom maar verder, liefje.'

Nadat ze in de keuken gekeken had of alles in orde was, ging Gabrielle naar de woonkamer, waar ze tot haar blijdschap haar broer aantrof. 'Peter, je bent gekomen!' Ze rende naar hem toe om hem een knuffel te geven. 'Zitje al lang te wachten?'

Peter gaf zijn zus een kus. 'Nee, ik ben er net.'

'Ik zal iets te drinken voor je maken. Wat wil je hebben?'

'Mineraalwater is prima.' Terwijl Gabrielle aan de bar bezig was, bewonderde Peter de kamer. 'Dat is niet gering hier.'

De muren waren perzikkleurig geschilderd, terwijl de gordijnen ivoorkleurig waren. De bank en de fauteuils waren bekleed met violetkleurige zijde en stonden om een glazen salontafel heen. In twee hoeken stonden hoge palmen en boven de schouw hing een ingelijste, grote poster van Gabrielle.

'Is het niet prachtig?' vroeg ze enthousiast. 'We hebben tien kamers, een zwembad en een verwarmd buitenbad. Zodra ik het zag, moest ik het hebben.' Ze gaf Peter zijn glas. 'Toen ik het aan papa vertelde, heeft hij het meteen gekocht.'

· Peter onderbrak haar. 'Heeft vader dit gekocht? Waarom verbaast dat me niet?'

Gabrielle zuchtte. 'Peter, alsjeblieft. Laten we daar niet weer over beginnen.'

'Verdomme, Gabrielle, wanneer leer je het ooit?' Peter gebaarde om zich heen. 'Dit is allemaal om zijn schuldgevoel te sussen. Paul Fontana was er nooit toen zijn kinderen opgroeiden. Hij was er nooit als we hem nodig hadden en dat wil hij niet onder ogen zien. Zijn zaken kwamen altijd eerst,' zei Peter kwaad, 'en nu probeert hij onze liefde te kopen.'

Gabrielle verdedigde haar vader meteen. 'Wil je hem met rust laten? Papa deed alleen maar wat hij moest doen. Wat hij het beste achtte.'

'Ja, zijn smerige geld belangrijker vinden dan zijn kinderen.'

'Hou op!'

'Toe nou, Gabrielle. Doe je ogen open.'

'Wat papa ook heeft gedaan, hij heeft het voor ons gedaan. Hij wilde dat wij het beste kregen.'

'Nee!' riep Peter kwaad. 'De enige persoon aan wie Paul Fontana ooit heeft gedacht, of om wie hij heeft gegeven, is hijzelf. Geld en macht zijn het enige wat belangrijk voor hem is. Daarom is mam dood.'

'Zeg dat niet! Laat me je dat nooit meer horen zeggen!' beval Gabrielle scherp. 'Papa heeft mam niet tot zelfmoord gedreven.'

De zelfmoord van Marina Fontana was een onderwerp waar Gabrielle en Peter niet graag over praatten. Ze waren allebei klein geweest toen hun moeder zich had opgehangen in de badkamer van hun huis in Beverly Hills. Er was geen zelfmoordbriefje geweest.

'Wie dan wel?'

'Papa is het niet geweest!' zei Gabrielle fel. 'Ik herinner me nog hoe het tussen hen was.'

'Ik herinner me ook bepaalde dingen,' zei Peter.

'Hoe kan dat? Je was veel te jong. Nog maar drie. Papa hield van haar, net zoals hij van ons houdt.' Gabrielle pakte een foto in een zilveren lijstje van de salontafel en gaf hem aan haar broer. 'Kijk eens wat hij me vorige week heeft gestuurd.'

In het zilveren lijstje zat een foto van Marina. Ze was een mooie vrouw met hele donkere ogen en glanzend, zwart haar. De vingers van Peter gleden over haar gezicht.

'Ik mis haar zo, Gabrielle.'

Gabrielle zuchtte. Ze wist hoe hard de dood van haar moeder voor haar broer was geweest. 'Ik weet het. Ik mis haar ook. Ze was zo geweldig en ik hield zo veel van haar. Ik weet niet waarom ze het heeft gedaan. Ze had alles wat ze maar kon wensen.'

'Vertel me hoe ze was.' Peters herinneringen aan Marina waren vaag. 'Ik kan me haar nooit voor de geest halen.'

'Ze was heel bijzonder. Ze besteedde al haar tijd aan ons. Ik weet nog dat ze jou mee naar huis bracht uit het ziekenhuis. Ze maakte me zo trots dat ik je grote zus was.' Gabrielle streek Peters haar glad. 'Ondanks wat ze heeft gedaan, hield ze van ons, Peter. Dat moet je geloven.'

'Dat doe ik ook. Daar heb ik nooit aan getwijfeld.'

'En papa houdt even veel van ons. Probeer vanavond alsjeblieft met hem op te schieten,' smeekte ze. 'Het is maar één avond. Binnenkort is hij weer terug in Las Vegas.'

Peter gaf de foto terug aan zijn zus. Hij kon er niet langer naar kijken. 'Ik zal het proberen.'

'Papa, gaat u aan het hoofd van de tafel zitten.' Gabrielle schoof een stoel naar achteren voor Paul. 'Ik heb al uw lievelingsgerechten. Er zijn gebakken mosselen, gevulde champignons, peperworstjes, lasagna en kalfsoesters. Als dessert heb ik ijstaart en bonbons.'

Paul gaf Gabrielle een kus op haar wang. 'Wat verwent mijn kleine meisje me!'

'Had ik dat geluk maar,' mompelde Harrison zacht.

Gabrielle begon de borden rond te delen, terwijl Paul zijn aandacht op Peter richtte. 'Hoe lang is het geleden dat wij elkaar hebben gezien?'

Peter haalde zijn schouders op. 'Twee jaar?'

'En je hebt er nog steeds niets van gemaakt.'

'Wat bedoelt u daarmee?'

'Wil iemand knoflookbrood?' vroeg Gabrielle, die de stijgende spanning voelde.

'Wat ik bedoel, is dat je achtentwintig jaar oud bent en niets met je leven hebt gedaan. Toen ik zo oud was als jij, had ik een vrouw en twee kinderen.'

Peter beheerste zich. Een vrouw? Kinderen? Geen schijn van kans dat dat ooit met hem zou gebeuren. 'Wij zijn twee totaal verschillende mensen, vader. De dingen die ik wil, hoeven niet dezelfde te zijn die u wilt.'

'Jij weet niet wat je wilt, dus heb ik daar iets aan gedaan,' kondigde Paul aan.

'Zoals?' Peter keek zijn vader achterdochtig aan.

'Ik heb vanmiddag Mark Bauer gebeld. Laten we maar zeggen dat hij me nog wat verschuldigd is. Maandagmorgen meld je je bij hem. Ik heb een baan voor je geregeld als zijn assistent bij Trinity Pictures.'

'Het is niet te geloven!' raasde Peter, terwijl hij zijn servet neergooide. 'Hoe kon u zoiets doen? Hoe kon u achter mijn rug om zoiets regelen zonder het met mij te bespreken? Ik ben geen kind meer.'

'Peter, ik heb belangen in Trinity Pictures en ik zou daar graag iemand hebben die ik kan vertrouwen. Je hebt overduidelijk laten blijken dat je niets voelt voor mijn andere zaken. Je zult een hoop leren van Mark.' Paul keek zijn zoon streng aan. 'Het enige wat ik je vraag, is het een kans te geven.'

Peter was inwendig razend. Hij had inderdaad met het idee gespeeld een baan te zoeken in de filmindustrie. Het zou niet gek zijn om bij Mark Bauer te werken - het zou een gouden kans zijn. Maar de manier waarop hij de baan had gekregen, beviel hem niet. Zijn vader kennende, had deze Mark waarschijnlijk onder druk gezet en Mark dacht waarschijnlijk dat hij een of ander rijkeluiszoontje was, dat zijn vader voor zijn karretje had gespannen om te krijgen wat hij wilde. Bovendien vond Peter het vreselijk zijn vader zijn zin te geven.

'Ik zal erover nadenken,' zei hij, zich op de vlakte houdend.

'Over Mark Bauer gesproken, ik hoor dat hij met een opwindend project bezig is voor Trinity,' zei Gabrielle onschuldig. 'Is dat waar, papa?'

Paul knikte, terwijl hij een hap kalfsvlees in zijn mond stopte. 'Heerlijk.'

'Ik weet zeker dat Long Journey Home een geweldige film wordt. Het boek was fantastisch. Ik heb het twee keer gelezen. Olivia is zo'n boeiende figuur.'

Paul haalde zijn schouders op, hij werd te zeer in beslag genomen door zijn kalfsvlees. 'Ik weet alleen dat het publiek het boek koopt. Laten we hopen dat ze ook naar de film komen kijken. Maar met Bauer aan het roer zal dat wel gebeuren.'

'Dat zullen ze vast en zeker doen, papa. Het publiek is dol op de films van Mark Bauer. Zijn laatste twee hebben een recette van meer dan honderd miljoen opgeleverd. Long Journey Home wordt een hit. Ik denk dat het mijn carrière enorm zou helpen... ik zou serieuzer worden genomen als actrice, weet je. Ik weet dat ik de rol van Olivia zou kunnen spelen. Ze is zo'n geweldige persoonlijkheid. Denkt u dat u met Mark zou kunnen praten, papa? Ik weet dat hij nog niemand voor Olivia heeft.'

'Liefje, weet je zeker dat Long Journey Home de juiste film voor je is?' Harrison glimlachte liefjes naar zijn vrouw, spelend met het verbrande stukje knoflookbrood dat ze op zijn bord had laten liggen. 'Het is een dramatisch stuk. Geen komedie.'

Gabrielle negeerde Harrison en bleef bij haar vader aandringen. 'Papa, dit is een kans die ik niet mag missen. Als u met Mark praat, helpt u me bij mijn filmcarrière.'

'De Heer weet dat die alle hulp nodig heeft die er te krijgen is,' zei Harrison bij zichzelf.

Gabrielle keek Harrison woedend aan voor ze haar aandacht weer op haar vader richtte. 'Alstublieft, papa. Wilt u met hem praten?'

'Ik zal met Mark praten en kijken wat ik kan doen,' gaf Paul toe.

'Kunt u me een script sturen, papa? Vorige week zei u dat er definitieve exemplaren waren.'

'Zijn die er?' vroeg Harrison gesmoord.

Gabrielle keek haar man triomfantelijk aan, genietend van zijn verbazing. 'Die zijn er.'

'Natuurlijk, geen probleem,' stemde Paul in. 'Genoeg gepraat over zaken nu. Laten we eten.'

Gabrielle sprong op van haar stoel en sloeg haar armen om Paul heen. 'Dank u wel, papa. Ik wist dat u me niet in de steek zou laten. De rol van Olivia is al zo goed als voor mij. Wat zou ik voor mededingsters kunnen hebben?'

Heather McCall was een ster - een heel rijke ster, die had besloten dat het tijd werd haar talenten te gebruiken voor een echte filmcarrière.

De rol van Olivia Thomas in Long Journey Home zou haar helpen de weg te effenen.

Heather was vijfentwintig en de koningin van de softpornofilms, nadat ze met succes Linda Blair en Sybil Danning had onttroond.

Hoewel de films van Heather zelden de bioscoop bereikten, waren het grote hits op video. En ze had massa's geld verdiend, waarmee ze een huis in Hollywood Hills had gekocht, een Mercedes en een mooie aandelenportefeuille. Behoorlijk indrukwekkend voor een boerenmeisje uit Ohio, dat op haar zeventiende naar L.A. was vertrokken.

Heathers eerste jaar, toen ze in West Hollywood woonde, was het moeilijkst geweest. Pooiers en pornoproducers hadden haar benaderd en hun aanbiedingen waren verleidelijk geweest. Maar Heather was sterk gebleven en had nee gezegd, wetend dat het uitbuiters waren, die haar af zouden danken als ze niets meer te bieden had. Ze was niet van plan zich mee te laten zuigen door de duistere kant van Hollywood. Ze wilde deel uitmaken van de glitter van Hollywood.

Ze vond een aantal baantjes om zichzelf te onderhouden en volgde toneellessen. Algauw begon ze rolletjes te krijgen. In tegenstelling tot Linda Blair en Sybil Dannning, behoorde Heather niet tot het heupwiegende of statige type. Ze was een aantrekkelijke blondine met een fris gezicht dat aan het buurmeisje deed denken, hoewel ze er heel sexy uit kon zien als ze dat wilde - het was een aantrekkelijke combinatie. Ze zag er ook sensationeel uit in leer en natte modder, haar kostuum in Wrestling Babes, de film waarmee haar carrière in de B-films van de grond was gekomen.

Na vijf jaar wilde Heather nu haar kroon afzetten. Ze had genoeg van de rollen die ze speelde. Ze was eerlijk tegen zichzelf - ze had het alleen om het geld gedaan. De scripts waren buitengewoon slecht - iedere idioot kon springen en kreetjes slaken in een paar stukjes leer en kant. Heather wilde een uitdaging als actrice - ze wilde haar talent op de proef stellen. Ze wist dat ze het kon.

Maanden geleden had ze tegen haar agent, Jinxie Bishop, gezegd wat ze van plan was. Eerst had hij geprobeerd haar tot andere gedachten te brengen, maar ze had volgehouden. Ze had tegen hem gezegd dat hij zijn ogen open moest houden en moest doen wat hem werd gevraagd, anders zou ze op zoek gaan naar iemand anders om haar te vertegenwoordigen. Jinxie was niet iemand om lucratieve inkomsten op te geven, dus had hij gedaan wat Heather vroeg. Hij had haar alles gestuurd waarvan hij dacht dat het haar 'artistieke bevlieging', zoals hij het noemde, zou kunnen bevredigen. Vandaag had hij haar weer een script gestuurd en de afgelopen twee uur had ze het niet neer kunnen leggen.

De rol had alles. Tederheid, kwetsbaarheid, sensualiteit, vastberadenheid.

Het was de rol van Olivia Thomas in Long Journey Home.

Heather klemde het script tegen haar borst. Ze wilde het niet loslaten. Ze moest die rol hebben. Als ze Olivia Thomas had gespeeld, zou haar carrière gemaakt zijn. Ze zou elke film kunnen doen die ze wilde - niet langer die troep waar ze aan vast zat.

En ze zou zich eindelijk aan haar belofte kunnen houden. Heather zou nooit vergeten wat haar moeder allemaal had gedaan om haar te helpen haar droom actrice te worden werkelijkheid te laten worden. Met zes kinderen en een man die te lui was om te werken (maar niet te lui om zijn werkloosheidsuitkering te gaan halen en die om te zetten in drank) was het Norma McCall op de een of andere manier gelukt genoeg geld te sparen van het geld dat ze als werkster verdiende, om voor Heather een buskaartje naar Hollywood te kopen en haar een klein bedrag mee te geven om van te leven tot ze werk had gevonden. Hoewel ze niet had gewild dat haar dochter wegging, had Norma geweten hoe belangrijk Heathers droom voor haar was geweest. En ze had een beter leven voor haar dochter gewild - beter dan het hare.

Heather zou nooit de trots op het gezicht van haar moeder vergeten, toen ze met een kus afscheid van haar had genomen.

'Ik zal zorgen dat je trots op me bent, mama,' had Heather beloofd. 'Ik word rijk en beroemd en dan hoef je nooit meer vloeren te boenen. Ik zal een eigen huis voor je kopen en dan krijg je je eigen dienstmeisje! En als je met je vriendinnen naar de film gaat, zul je naar het scherm kunnen wijzen en zeggen dat dat je dochter is.'

'Dat klinkt allemaal prachtig, liefje, maar vergeet niet dat ik wil dat je gelukkig wordt. Dat is het allerbelangrijkste voor me.'

Heather had haar moeder een dikke knuffel gegeven voor ze in de Greyhound bus stapte. 'Bedankt, mama. Ik zal je niet teleurstellen. Ik zal mijn belofte niet vergeten.'

Norma was zo lang ze kon met de bus meegehold, terwijl ze naar haar dochter zwaaide. Het was de laatste keer dat Heather haar moeder in levenden lijve zag. Zes maanden later waren Norma en Heathers zes broers en zusjes dood. Haar vader was stomdronken in bed gevallen met een brandende sigaret en hun huis was in vlammen opgegaan. Niemand had een kans gehad te ontsnappen.

Terwijl Heather op de begrafenis de eerste hand aarde op de kist van haar moeder liet vallen, herinnerde ze zich haar belofte en ze beloofde plechtig dat ze die op een dag zou vervullen.

Het enige wat ze nu zou moeten doen, was Mark Bauer ervan overtuigen dat de rol van Olivia voor haar geknipt was. Het enige wat ze wilde, was een kans. Als hij proefopnames van haar zou willen maken, zou ze hem versteld doen staan. Daarna zou ze op weg zijn naar een carrière als echte actrice.

En ze zou haar belofte aan mama hebben gehouden.

'Je hebt gezegd dat je het er met je vader over zou hebben dat ik de filmversie voor Long Journey Home zou schrijven!' bracht Harrison Gabrielle woedend in herinnering. 'We hebben het er weken geleden over gehad.'

Gabrielle stapte uit haar ivoorwitte jurk en liet hem in een verkreukelde hoop op de grond liggen. 'Dat gesprek herinner ik me niet.' Ze haalde een badpak uit een la en liep naar de badkamer.

'Je bent een kreng! Je vader heeft Mark Bauer bij zijn strot. Je weet hoeveel dit voor me betekende. Het zou de gemakkelijkste manier zijn geweest om weer aan het schrijven te komen en mijn carrière nieuw leven in te blazen.'

'Liefje, ik heb een nieuwtje voor je. Jouw carrière is zo dood, dat er geen nieuw leven meer in te blazen valt.' Gabrielle kwam te voorschijn met een donkerblauw badpak aan. 'Bovendien, heb ik ooit iets gemakkelijker voor je gemaakt? Alle voordelen die ik tegenkom, worden alleen voor mijn carrière gebruikt. Niet de jouwe. Ik ben niet van plan jouw ster te laten rijzen voor de mijne. Absoluut niet.'

'God, wat ben je een rotwijf.'

Gabrielle duwde haar gezicht tegen dat van Harrison aan. 'En jij bent gewoon een nietsnut,' zei ze honend. 'Je hebt in geen jaren iets geschreven. Jouw dagen van roem zijn voorbij, liefste. Om eerlijk te zijn, begin ik misselijk te worden van je gezicht.' Met haar vingers over haar schouder wuivend verliet ze de slaapkamer. 'Misschien zorg ik wel dat ik ervan af kom.'

Toen Gabrielle weg was, raakte Harrison in paniek. Het kreng had het gemeend. Waarom niet? Als ze de rol van Olivia kreeg, had ze het gemaakt. Als ze eenmaal een film had, zeker een belangrijke film als die van Mark Bauer, zou ze ongetwijfeld ook andere rollen krijgen. Waar zou ze hem dan voor nodig hebben? Gabrielle zou niet langer hoeven wachten tot hij een rol voor haar schreef. Hij zou geen nut meer voor haar hebben.

Hij was niet van plan zijn luxueuze Hollywood-leventje op te geven. Hij was er te zeer aan gewend geraakt.

Harrison ging naar zijn werkkamer. Als Gabrielle een script wilde, dan zou ze dat krijgen.

Hij ging voor zijn computer zitten, zette hem aan en begon te typen.