33

Diana en Paul werden gelukgewenst. Kelly sloeg het tafereel vol walging gade, terwijl ze terugdacht aan wat er tussen hen was gebeurd op het kerkhof. Ze was niet langer geschokt door wat Diana haar had verteld. Nu was ze kwaad.

'Gaat het?' vroeg Graham.

'Prima,' zei Kelly zacht. Ze had Graham nog niet verteld wat ze had gehoord. Daar zou later wel tijd voor zijn. Ze had eerst nog iets af te handelen. 'Hou me in de gaten. Ik denk dat je het wel leuk zult vinden wat je ziet.'

Met haar drankje in haar hand, liep Kelly naar haar moeder en Paul.

'Gefeliciteerd, moeder,' zei ze liefjes.

Diana was verbaasd Kelly zo kalm te zien, gezien de bom die ze had laten vallen. Het zou leuk zijn geweest haar een beetje uit haar evenwicht te zien, maar ze zag er heel kalm en beheerst uit, zeer tot Diana's ergernis. Nou, daar zou ze dan iets aan moeten doen.

‘Ik zie dat je met Graham bent. Zijn jullie weer bij elkaar?'

'Ja, inderdaad,' zei Kelly vlak. 'Niet dank zij u.'

'Dus je bent in zijn leugens getrapt.' Diana schudde spijtig het hoofd. 'Wanneer word je eens wakker, Kelly? Graham is niet de man die je denkt. Hij zal je nooit trouw zijn. Je zult hem nooit gelukkig maken, omdat er altijd een andere vrouw zal zijn die hem bij je weglokt. Als ik het niet ben, dan iemand anders.'

'Bespaar u de moeite, moeder, want u liegt weer eens. En weet u waarom? Wilt u weten wat uw probleem is? U weet niet hoe u van iemand moet houden. U bent niet tot emotie in staat. Dat bent u nooit geweest en dat zult u ook nooit zijn.'

'Je raaskalt, Kelly. Je weet niet wat je zegt.'

'O nee? Al die tijd bent u jaloers geweest op wat Graham en ik hadden, omdat het hetzelfde is als wat Iris en mijn vader hadden. Ze hielden van elkaar. Adam hield van Iris en hij gaf geen bal om u!'

'Hou je mond,' siste Diana. 'Hou je mond!'

Maar Kelly hield niet op. Ze viel Diana aan zoals zij eerder die ochtend op het kerkhof was aangevallen. 'Hij zou u hebben verlaten, weet u. Uiteindelijk. Hij zou u hebben verlaten en u zou helemaal alleen zijn geweest, helemaal alleen. En dat maakt u bang. Het maakt u bang, omdat u wanneer u in de spiegel kijkt, ziet wat de anderen zien: een ijdele, egoïstische vrouw, die nooit iemand zal krijgen omdat ze niet weet hoe ze van iemand moet houden.

Graham wist dat - dat is de reden waarom hij u heeft verlaten. Hij walgde van u! Hij kon het niet bij u uithouden! Hij houdt van mij, moeder - niet van u! Hij heeft nóóit van u gehouden en dat wist u! Dat is een van de redenen waarom u hebt geprobeerd ons uit elkaar te drijven. Zal ik de andere reden vertellen?'

'Je maakt jezelf belachelijk!' riep Diana. Het beviel haar helemaal niet dat de rollen waren omgedraaid. Ze merkte dat de andere gasten stonden te kijken... te luisteren. 'Ik eis dat je hier meteen mee ophoudt!'

'Vertel mij niet wat ik moet doen! U hebt het recht niet! Dat hebt u nooit gehad, weet u nog, moeder? Ik zal precies zeggen wat ik voel. Ik weet waarom u hebt geprobeerd Graham en mij uit elkaar te krijgen. U kon niet uitstaan dat wij hadden wat u zo wanhopig graag wilde. U bent zielig! De enige vrouw van wie Graham ooit zal houden, ben ik, en dat vindt u gewoon vreselijk. Nou, u zult er nooit iets aan kunnen veranderen.'

'Daar zou ik niet zo zeker van zijn,' spuwde Diana. 'Geef me vijf minuten alleen met je man en hij trekt zijn broek uit.'

'U kunt ophouden met uw smerige plannetjes, moeder, want Graham en ik gaan weg uit Hollywood. We gaan naar New York, zo ver mogelijk bij u vandaan. En als we daar eenmaal wonen, hoort u nooit meer iets van ons, omdat we u geen van beiden kunnen uitstaan!' En voor Diana haar mond open kon doen, gooide Kelly haar haar drankje in het gezicht. 'Heb een fijn eenzaam leven, moeder. Dat hebt u verdiend.'

Daarmee draaide Kelly een druipende, sputterende Diana de rug toe. Met een brede glimlach naar Graham stak ze haar arm door de zijne.

'Mooi gedaan,' complimenteerde hij haar.

'Dat vond ik ook. Hoe snel denk je dat we een vliegtuig naar New York kunnen nemen? Ik heb het hier wel gezien!'

Drew reed als een dolle naar het dichtstbijzijnde politiebureau, vastbesloten wat antwoorden te zoeken. Hij wist niet wat er aan de hand was of wat hij ervan moest maken. Het belangrijkste was Laura te vinden. Zeker weten dat alles goed met haar was. Wat hij in haar appartement had gezien, was iets geweest dat regelrecht uit een nachtmerrie kwam.

Als hij te laat was om iets te doen...

Als hij haar kwijt was...

Hij trapte het gas in, door een rood stoplicht rijdend.

Heather kwam met een schaal met hapjes de keuken uit, toen ze bijna tegen Gabrielle aan botste.

'Dat ziet er lekker uit.' Gabrielle stak een prikker in een stukje gerookte kip. 'Hallo, Heather. Ik geloof dat ik je moet feliciteren.'

Heather liep langs Gabrielle heen naar de buffettafel. 'O ja?'

'Je hoeft niet zo bescheiden te doen. Ik heb gehoord dat Trinity je een contract voor vijfjaar heeft aangeboden en dat je ja hebt gezegd.'

'Ze hebben me inderdaad een contract aangeboden, maar ik heb nee gezegd.'

Gabrielle stikte bijna in haar hapje kip. 'Wat bedoel je, dat je nee hebt gezegd? Ben je gek? Ik heb gehoord dat Mark Bauer vreselijk graag wilde dat je zou tekenen.'

'O ja?' Heather keek Gabrielle achterdochtig aan. 'En hoe weet jij dat?'

‘Ik herhaal alleen maar wat ik heb gehoord. Denk je niet dat je een vergissing maakt? Ik bedoel, als Trinity zo stom is dat ze je willen hebben, zou ik denken dat je hun aanbod met beide handen aan zou nemen.'

'Zoals jij altijd met je handen zit aan alles wat een broek aan heeft?' kaatste Heather terug.

'Van die opmerking zul je spijt krijgen, kleine slet,' waarschuwde Gabrielle.

'Weet je waar ik spijt van zal krijgen? Hiervan!' Heather pakte een chocoladetaart van het buffet en smeet hem Gabrielle in het gezicht. 'Daar zal ik spijt van krijgen! En laat me je waarschuwen, Gabrielle. Probeer me nooit meer een voet dwars te zetten. Mark heeft me van je plannetje verteld en ik waarschuw je. Als je ooit nog eens probeert mijn carrière kapot te maken, krijg je mijn vuist in je gezicht!'

Krijsend van woede liep Gabrielle weg, terwijl Heather de lege schaal op het buffet terug zette en haar nariep: 'Laten we bij het volgende feest het buffet vermijden. We schijnen hier een gewoonte van te maken!'

Laura zat ineengedoken onder een deken en nam dankbaar een slokje van de hete koffie die ze had gekregen om zich te warmen. Hoe ze ook haar best deed, ze bleef bibberen. Haar tanden bleven klapperen en telkens als ze haar ogen dichtdeed, zag ze de wellustige grijns van Nico. Ze durfde er niet aan te denken wat er gebeurd zou zijn als ze niet was ontsnapt.

Een politieman met donker haar glimlachte vriendelijk naar haar. 'Klaar om ons de rest van uw verhaal te vertellen?'

Laura knikte vermoeid. Nadat ze het huis en de waanzin binnen die muren was ontvlucht, was ze meegelift met een surfer en had hem gevraagd haar bij het dichtstbijzijnde politiebureau af te zetten. Het enige waar ze aan kon denken, was hoe ze in veiligheid moest komen.

Toen ze net was aangekomen, was ze bijna hysterisch geweest. Ze had tegen de sergeant aan de balie geschreeuwd dat haar ex-man haar wekenlang gevangen had gehouden en dat ze nog maar net was ontsnapt en hem bewusteloos in huis had achtergelaten.

Na haar gekalmeerd te hebben, schreven ze haar adres op en stuurden een patrouillewagen, terwijl zij hun zo samenhangend mogelijk probeerde haar verhaal te vertellen.

'We zullen gauw wel iets horen,' verzekerde de politieman haar.

'Ik wil hem in handboeien zien. Ik wil zien dat ze hem achter de tralies sluiten en de sleutel weggooien. Hij verdient het niet vrij te zijn. Nico Rossi is een beest. Hij hoort te worden opgesloten in een kooi.'

'Maakt u zich geen zorgen. Als wat u ons hebt verteld waar is, komt hij heel lang vast te zitten.'

'Dat kleine kreng!' raasde Diana, terwijl ze stampend door haar slaapkamer liep en de rits van haar jurk naar beneden trok. 'Als ze denkt dat ze die stunt zomaar kan uithalen, vergist ze zich deerlijk.'

'Je dochter lijkt kennelijk op haar moeder,' merkte Paul op.

'Noem haar niet mijn dochter! Ze is het onwettige kind van Iris!' In een zwarte peignoir paradeerde Diana voor Paul, boos met een haarborstel zwaaiend. 'Hier zal ze voor boeten! Ik weet niet hoe, maar ik zal wel iets bedenken!'

'Vergeet Kelly en kom hier.' Hij stak zijn hand in zijn binnenzak. 'Ik heb iets voor je.'

'Wat?' vroeg ze hebberig.

'Een klein blijk van mijn genegenheid.' Hij hield haar een doosje in cadeaupapier voor. Diana griste het hem uit handen, trok het papier eraf en maakte het open. Er lag een collier van smaragden en diamanten in - hetzelfde collier dat hij haar vijfentwintig jaar tevoren had gegeven en weer had afgenomen nadat ze zijn aanzoek had afgewezen.

'Laten we vrijen,' gromde hij, haar op het bed gooiend. Terwijl hij de peignoir wegduwde, deed hij het collier om haar hals.

Drew liet zich er niet vaak op voorstaan dat hij een bekende filmster was, maar hij was bereid alles te doen om dit mysterie op te lossen.

'Weet u wel wie ik ben?' vroeg hij op zijn meest arrogante toon. 'Ik ben Drew Stern. Ik heb net verteld wat ik heb ontdekt bij mijn vriendin thuis. Wat bent u van plan eraan te doen? Ik wil dat iemand hier bovenop springt en wel meteen!'

'Mr. Stern,' probeerde de sergeant aan de balie geduldig uit te leggen, 'als u me een ogenblik geeft -'

‘Ik wil geen uitleg! Ik wil antwoorden! Ik wil dat Laura gevonden wordt. Het enige wat ik wil, is Laura!'

Het kon niet waar zijn. Laura durfde het niet te geloven. Ze sprong op en luisterde gespannen naar de stem buiten die steeds heftiger werd.

Het was waar! Het was Drew!

Ze schoot langs de politiemensen heen en de deken om haar schouders gleed op de grond, toen ze de deur opengooide.

'Drew!'

'Laura?' Met een uiterst bezorgd gezicht draaide hij zich naar haar om. Maar toen verdween die uitdrukking en glimlachte hij... een stralende glimlach die zijn hele gezicht veranderde. 'Laura!'

Ze wierp zich in zijn armen. Ze wilde hem alleen maar vasthouden en nooit meer laten gaan.

'Drew,' snikte ze.’Ik dacht dat ik je nooit meer zou zien.'

'Jij dacht dat je mij nooit meer zou zien? Ik dacht dat ik jóu nooit meer zou zien. Ik kom net van je huis vandaan. Wat is daar gebeurd?'

'Er is zoveel uit te leggen.' Ze struikelde bijna over haar woorden. 'Drew, ik wilde je geen verdriet doen. Eerst dacht ik dat ik goed had gedaan. Ik wilde je beschermen. Ik wilde niet dat Nico je kwaad zou doen.'

'Nico? Wie is Nico?'

'Mijn ex-man. De afgelopen vier jaar heeft hij in de gevangenis gezeten en ik ben van stad naar stad gevlucht. Toen hij opgesloten zat, heeft hij gezworen dat hij me op zou sporen als hij weer vrij was. Hij heeft gezworen dat hij me zou laten boeten omdat ik van hem was gescheiden en dat hij iedere man kwaad zou doen waar ik ooit van had gehouden.'

'Dus daarom ben je bij me weggegaan,' zei Drew zacht.

'Nico is een paar weken geleden uit de gevangenis gekomen. Het is hem gelukt me te vinden. Ik was zo bang, Drew. Ik kon hem jou niets laten doen. Ik zou het mezelf nooit hebben vergeven.'

'Maar je bent teruggekomen.'

'Ja, ik ben teruggekomen.' 'Waarom?' vroeg hij, hoewel hij vermoedde wat het antwoord was. Maar hij wilde het horen. Drew Stern, die altijd een verschoppeling was geweest, van wie nooit iemand had gehouden, wilde de reden horen.

'Omdat ik van je hou,' riep ze. 'Omdat ik niet zonder je kon leven. Ik besefte dat het tijd was dat ik ophield met vluchten. Ik wilde je niet verliezen, Drew. Of wat we hadden. Je was niet thuis, toen ik terugkwam, dus heb ik een briefje achtergelaten. Toen je niet belde...'

Drew hield het briefje onder Laura's neus. 'Ik heb het net gekregen. Ik was in Parijs voor opnames voor een mini-serie.' Hij klopte op zijn gipsbeen. 'Daar heb ik dit lieverdje opgelopen. Een leuk aandenken, vind je niet?'

'Een aandenken dat bijna mijn leven heeft gered. Ik bleef me maar afvragen waarom je niet kwam. Ik wist dat ik je pijn had gedaan, maar jij was mijn enige hoop, Drew. Elke dag bad ik dat je zou komen. Die avond, toen ik thuiskwam, wachtte Nico me op. Hij heeft me gevangen gehouden.' Ze huiverde. 'Hij was van plan me te dwingen weer met hem te trouwen.'

Drew drukte haar nog dichter tegen zich aan. 'Als ik bedenk hoe weinig het heeft gescheeld of ik was je kwijt geweest...'

'Ik was zo bang, Drew. Ik dacht dat we elkaar nooit meer zouden zien. Ik dacht dat je nooit zou weten...'

'Wat zou weten?'

' We krijgen een baby.'

'Een baby?' vroeg hij, naar adem happend van blijdschap.

Laura knikte verlegen. 'We krijgen een baby. Als de politie terugkomt met Nico en ze sluiten hem op, kunnen we die hele nachtmerrie achter ons laten en de draad van ons leven weer oppakken.'

'Wil je zeggen dat ze hem op het spoor zijn?'

'Wat bedoel je? Ik heb hem bewusteloos achtergelaten.'

'Laura, toen ik bij je thuis kwam, was alles verlaten. Er was niemand.'

'Nee! Je vergist je!' Laura begon vreselijk te beven. 'Je moet je vergissen!'

'Liefje, rustig maar,' suste Drew.

'Je begrijpt het niet! Hij loopt nog vrij rond!'

'Er zal niets gebeuren, Laura. Je hoeft niet bang meer te zijn. Je bent niet alleen. Je zult nooit meer alleen zijn.' Hij omhelsde haar. 'Ik ben er en ik zal je beschermen. Ik hou van je. Ik zal ervoor zorgen dat je niets gebeurt. Ik beloof het.'

Gabrielle was in alle staten. Dat kleine kreng had haar weer voor gek gezet!

Ze stormde haar slaapkamer binnen en kleedde zich uit, links en rechts dingen neergooiend. Ze plakte aan alle kanten. Ze moest eerst een lekker warm bad nemen om te kalmeren. Daarna zou ze een manier bedenken om Heather aan te pakken. En dan Mark nog, die schofterige bedrieger. Ze was zo kwaad dat ze bijna in de verleiding kwam het idee dat ze die morgen had gekregen te laten varen. Bijna. Maar haar gezonde verstand won het. Ondanks haar woede op Mark, had het idee dat ze had bedacht te veel voordelen.

In de badkamer draaide Gabrielle de kraan van het bad open en keek hoe het badzout dat ze erin had gegooid veranderde in wit schuim. Vervolgens ging ze naar de keuken en haalde een gekoelde fles champagne en twee glazen. Toen ze weer in de slaapkamer was, stak ze haar haar op en liep naar de badkamer met haar champagne.

Langzaam liet ze zich in het welriekende water glijden, zich onderdompelend in een zee van wit schuim. Op haar gemak nam ze een slokje uit het glas champagne dat ze zichzelf had ingeschonken, terwijl ze de spanning uit haar spieren liet wegglijden.

Toen werd er gebeld en Gabrielle drukte op de intercom aan de muur van de badkamer. 'Ja?'

'Gabrielle, Mark hier. Ik vroeg me af of we konden praten.'

'Mark, ik zat net aan je te denken,' zei ze liefjes. 'Natuurlijk. Kom maar boven. De sleutel ligt onder de mat.'

Met kleine slokjes van haar champagne drinkend, wachtte Gabrielle op de komst van Mark. Ze hoorde hem de trap op komen en toen stond hij in de deuropening van de badkamer.

'Kom gerust binnen,' zei ze, terwijl ze met een arm wenkte en een wolkje bellen liet opwarrelen. 'ik ben blij dat je langs kon komen. Wil je een glas champagne?' vroeg ze, de gekoelde fles van de grond pakkend.

'Nee, dank je.' Mark ging op het marmeren voeteneind van het bad zitten. 'Ik wilde je spreken, omdat Heather me heeft gebeld. Ze heeft me verteld wat er bij Daniël is gebeurd.'

Gabrielle zwaaide met een bestraffende vinger naar Mark. 'Stoute jongen, om de boel zo te verklappen.'

Mark keek Gabrielle achterdochtig aan. 'Het lijkt of je niet erg kwaad bent.'

Gabrielle keek Mark strak aan, haar ogen gevaarlijk toeknijpend. 'Liefje, ik kóók van woede. Ik laat me door niemand belazeren. Maar voorlopig staat de val voor juffrouw McCall onder aan mijn lijstje. Ik heb belangrijker dingen te doen.'

'O ja?' Marks maag kneep plotseling samen van angst. Dit tafereel deed hem akelig veel denken aan de confrontatie met Paul Fontana maanden geleden in diens penthouse in Las Vegas. Gabrielle stond op het punt hem een harde klap uit te delen, en omdat ze hem in een hoek gedreven had, kon hij alleen maar wachten en luisteren.

'Ja, inderdaad,' zei ze, terwijl ze zich nog eens inschonk en langzaam een slokje nam. 'Je weet zeker wel dat ik pas weduwe ben geworden.'

'Je schijnt er niet onder te lijden,' merkte hij wat droogjes op.’Ik dacht dat je de treurende echtgenote zou zijn.'

‘Ik laat mijn emoties niet merken. Hoe dan ook, ik heb een voorstel. Wil je het horen?'

‘Ik ben één en al oor,' antwoordde Mark, wetend dat hij geen keus had.

Gabrielle's ogen fonkelden van opwinding. 'Wat zou je ervan denken als ik zei dat we zouden moeten trouwen?'

'Wat!' Mark sprong op.’Ik zou zeggen dat je volslagen gek bent!'

'Denk erover na, Mark. Het zou al je problemen oplossen. Als we zouden trouwen, zou mijn vader je speelschuld vergeten. Daar zou ik voor zorgen. Dan zou je vrij zijn.'

En aan jou geketend, dacht Mark. Zijn leven zou een ware hel zijn als hij Gabrielle zou toestaan een trouwring aan zijn vinger te schuiven. Hij wist dat hij zijn antwoord zorgvuldig moest verpakken. Héél zorgvuldig.

'Meen je het werkelijk?'

Gabrielle knikte heftig. 'Jazeker. Aangezien ik nu weduwe ben, kunnen we trouwen wanneer je wilt. Vanavond bijvoorbeeld.'

Vanavond! Mark merkte plotseling dat hij geen adem kon krijgen en begon te hyperventileren.

'Is er iets met je?' vroeg Gabrielle ongerust, toen Mark rood begon te worden.

‘Ik geloof dat ik toch wat champagne neem,' hijgde hij, terwijl hij zichzelf een glas inschonk en het snel leegdronk.

'Denk erover na, Mark,' zei Gabrielle, niet loslatend. 'We zouden hét paar in opkomst van Hollywood zijn. Samen zouden we grote dingen kunnen doen.'

Hoe moest hij zich hier in vredesnaam uit redden? Ze liet er bepaald geen gras over groeien te proberen hem voor het altaar te krijgen. Hij voelde zich of hij op heel dun ijs liep en op het punt stond in een zee vol piranha's te vallen.

'Gabrielle, je weet dat ik je een sexy, levenslustige vrouw vindt. Iedere man zou trots zijn jou aan zijn arm te hebben. En ik moet toegeven dat we het fijn hebben gehad samen.'

'Ja, dat is zo.' Gabrielle keek Mark verleidelijk aan en kwam het bad uit. 'Zullen we naar mijn slaapkamer gaan en wat eerder aan de wittebroodsweken beginnen?'

Mark stak afwerend zijn hand op. 'Gabrielle, hoe verleidelijk je aanbod ook is, ik ben bang dat ik het af moet slaan.'

Gabrielle zonk weer terug in haar schuim. 'Afslaan?' gromde ze. 'Je slaat mijn aanzoek áf?'

Mark besefte dat hij zich er op een nette manier uit moest redden. Snel. 'Gabrielle, ik ben gevleid door je aanzoek, maar zie je niet dat we helemaal niet bij elkaar passen? We hebben geen kans op een goede toekomst samen.'

'Wie heeft er iets gezegd over een toekomst samen?' Ze keek hem minachtend aan. 'Ik geef geen barst om een leuk huis met een wit hek eromheen. We hebben het over een zakelijke overeenkomst. Jij trouwt met mij en ik regel je schuld bij mijn vader. In ruil daarvoor geef je mij een filmcarrière en een hoofdrol in al je films.'

Hij was weer terug bij af. Hij had gehoopt dat hij haar tot rede had kunnen brengen. 'Gabrielle, zo gemakkelijk is het niet. Ik kan niet zomaar een ster van je maken.'

'Waarom niet? Je hebt het voor Heather wel gedaan.'

'Dat is een ander geval. Heather heeft talent -'

Zodra hij ze had gezegd, had Mark spijt van zijn woorden. Hij had een gróte vergissing gemaakt.

'Wat zeg je?' schreeuwde Gabrielle, wild met haar armen zwaaiend, waardoor het schuim in het rond vloog. 'Wil je zeggen dat ik geen talent heb? Is het dat? Is het dat? Geef antwoord, Mark!'

'Gabrielle, rustig maar. Je windt je op.'

'Zeg niet dat ik rustig moet zijn, vuile schoft! Ik heb je een kans gegeven en die heb je weggegooid. Het is gebeurd met je in deze stad. Gebeurd!' Ze stond op en wilde uit het bad stappen. 'Ga opzij. Ik moet wat mensen bellen.'

Mark stak zijn hand uit naar Gabrielle, omdat hij haar door elkaar wilde schudden, zodat ze naar rede zou luisteren. 'Gabrielle, doe alsjeblieft niets overhaast. Doe alsjeblieft geen dingen waar je spijt van krijgt. Ik ben bereid te praten. Ik ben bereid tot een compromis.'

'Raak me niet aan!' schreeuwde ze, plotseling bang. 'Waag het niet me aan te raken.' Gabrielle stak haar hand naar achteren en pakte een fles parfum van een plank met toiletspullen en cosmetica. Met haar duim duwde ze de stop eraf.

Toen ze de fles omhoog hield, zag ze dat het de Giorgio was die ze als afscheidscadeau had gekregen van de acteurs en medewerkers van 'De Vruchten der Hartstocht'. Ze dacht dat haar enige hoop was hem de parfum in zijn ogen te spuiten, zodat ze langs hem heen de badkamer uit kon komen.

Gabrielle drukte op de verstuiver.

Mark slaakte een gebrul van pijn, toen de nevel zijn gezicht raakte. Gabrielle zag vol afgrijzen dat zijn vel blaren kreeg en rauw werd.

'Mijn ogen!' brulde hij. 'Mijn ogen! Ik zie niets!' Hij begon als een blinde rond te stommelen.’Ik zie niets!'

Verstomd van schrik keek Gabrielle naar de fles parfum die ze in haar hand hield, plotseling beseffend dat die voor haar bedoeld was geweest. Vol afgrijzen liet ze de fles vallen, sprong uit het bad en rende de badkamer uit.

'De politie heeft gezegd dat ze ieder uur een patrouillewagen langs sturen. Alleen om te controleren. Maak je geen zorgen, Laura. Ze pakken hem wel.'

De politiemannen die waren teruggekeerd van Laura's huis, hadden niets gevonden. In de hele staat werd een arrestatiebevel uitgegeven, samen met een tekening van Nico.

Na het verlaten van het politiebureau, werd Laura naar een ziekenhuis gebracht, waar ze grondig werd onderzocht. Ze mocht weer naar huis en de enige raad die ze kreeg, was dat ze zich moest ontspannen en rustig aan moest doen, waar Drew voor beloofde te zorgen.

Nu waren ze eindelijk alleen in zijn huis aan het strand. Drew maakte de open haard aan, terwijl Laura met opgetrokken knieën op de bank zat.

'Hebben we nog een kans?' vroeg ze ernstig.’Ik bedoel, als de baby er niet was...'

Drew liet zijn vuur in de steek. 'Laura, hoe kun je dat vragen?' Hij kwam naast haar op de bank zitten. 'Je bent toch teruggekomen? Ik ben toch naar jou op zoek gegaan? Dat was voor een van ons iets van de baby wist. Ik denk dat dat ons iets duidelijk moet maken - jij niet? Laura, ik hou van je.' Hij legde zachtjes een hand op haar buik. 'De baby maakt ons nieuwe begin extra bijzonder. Laten we wat er is gebeurd achter ons laten en ons op de toekomst concentreren, oké?'

Laura wist niet wat ze zou moeten doen zonder deze man van wie ze hield. Wat had ze hem gemist! Maar nu konden ze de rest van hun leven samen doorbrengen. 'Oké.'

'Zullen we wat eten? Heb je honger?'

‘Ik rammel. Gek genoeg heb ik eigenlijk ineens vreselijke trek in vanille-ijs met chocola.'

'Trek in rare dingen!' stelde Drew opgewonden vast. 'Je hebt trek in rare dingen! Mijn eerste officiële taak als vader.' Hij gaf Laura een kus en ging naar de keuken.’Ik ben zo terug.'

Even later kwam hij met lege handen terug. 'Mijn kasten zijn leeg. Luister, waarom gaan we niet even naar de supermarkt? We kunnen een hoop lekkers in voorraad nemen, alles waar je oog maar op valt.'

'Ik ben een grote meid, Drew. Ik kan wel alleen thuisblijven.'

'Na wat je hebt meegemaakt? Daar komt niets van in.' Hij schudde beslist het hoofd. 'Ik wil je niet uit het oog verliezen.'

'Ik red me wel. Heus,' hield ze vol, terwijl ze zijn leren jasje van de kapstok pakte en naar hem toe gooide.

Drew ving het jasje op en hing het weer op. 'Nico loopt nog steeds los rond. Ik laat je niet alleen.'

'Drew, ik ben niet bang meer. Stel dat ze hem niet vinden? Moet ik dan de rest van mijn leven in angst zitten? Moeten we dan altijd alles samen doen? Ik heb veel te lang zo geleefd, dat wil ik niet langer.'

'Weet je het zeker?' vroeg hij aarzelend.

'We controleren alle kamers en alle sloten op alle ramen en deuren. Als je weg bent, doe ik voor niemand open en de politie komt controleren. Heus, er zal me niets gebeuren.'

'Goed,' gaf Drew met tegenzin toe. 'Laten we alles controleren. Ik zal proberen niet te lang weg te blijven.'

Peter had gezien hoe Kelly haar drankje in Diana's gezicht had gegooid. Hij had gezien hoe zijn vader probeerde Diana te kalmeren en was achter hen aan gegaan toen ze waren weggegaan, terug naar het huis van Diana.

Hij had gezien hoe zijn vader Diana het collier gaf dat eens van zijn moeder was geweest. En toen had hij gezien hoe ze met elkaar naar bed gingen.

Nu zou hij zien hij ze doodgingen.

Hij klemde zijn hand om het pistool dat hij uit de werkkamer van Daniël had gehaald. Het was een .44. Gestroomlijnd. Krachtig. Dodelijk.

Peter glipte de slaapkamer binnen en liep naar het voeteneind van het bed.

'Wakker worden,' fluisterde hij.

Diana schoot overeind, duidelijk verbaasd, en klemde het laken tegen zich aan. Paul keek hem alleen maar geïrriteerd aan.

'Wat doe jij hier?' vroeg Paul. 'We hebben alles tegen elkaar gezegd wat er te zeggen viel.'

'Niet helemaal. Ik moest iets brengen.'

'Wat?'

Peter hief het pistool op. 'Gerechtigheid.'

De ogen van Diana werden groot van angst. 'Paul! Hij heeft een pistool!'

'Denk je dat ik geen ogen in mijn hoofd heb, stom kreng?' snauwde hij. 'Ik zie dat hij een pistool heeft. Nou en? Hij heeft het lef niet om het te gebruiken.'

'O nee?' Peter deed de veiligheidspal eraf. 'Wil je eerder dood dan Diana of daarna?'

'Eerder of daarna?' piepte Diana. 'Waarom wil je mij vermoorden? Wat heb ik je ooit aangedaan?'

Peter keek haar aan, zijn ogen vol haat. 'Je hebt meer dan genoeg gedaan. Je hebt gezorgd dat hij mijn moeder heeft vermoord! Je hebt gezorgd dat hij Daniël heeft vermoord! Hij heeft gedaan wat hij had beloofd!'

Diana schudde heftig het hoofd.’Ik weet niet waar je het over hebt.'

'Lieg niet tegen me. Ik was erbij toen mijn vader mijn moeder heeft vermoord en ik was er nog toen jij uren later kwam, hoewel ik nooit heb geweten wie je was. Je vroeg hem of hij had gedaan wat hij had beloofd en hij zei dat je je geen zorgen moest maken. Hij zei dat het er niet eens als moord uit zou zien. Hij heeft mijn moeder gewurgd, heeft jou haar collier gegeven en het toen zo geregeld dat het leek of ze zichzelf had opgehangen.'

‘Ik wist niets van de dood van je moeder, Peter. Dat zweer ik,' zei Diana smekend, het collier van haar hals trekkend. 'We hadden het over iets heel anders.'

'O ja? Maar je bent nog steeds betrokken bij de dood van Daniël. Ben je van plan dat te ontkennen? Vanessa heeft me verteld wat er is gebeurd. Ze heeft me verteld hoe je Daniël hebt bedreigd.' Peter zwaaide wild met zijn pistool en keerde zich naar zijn vader. 'Hoe heb ik zo stom kunnen zijn? Waarom heb ik er niet aan gedacht? Vooral na dat laatste gesprek dat we hebben gehad... Jullie moeten boeten voor wat jullie hebben gedaan,' bezwoer hij. 'Allebei.'

'Paul, doe iets,' smeekte Diana.’Ik wil niet dood!'

'Hou op met je gejammer!' snauwde Paul. 'Geef mij dat pistool, Peter.' Hij strekte zijn hand uit naar zijn zoon. 'We kunnen praten.'

'Nee,' weigerde Peter. 'Er valt niets meer te praten. Het is mijn schuld dat Daniël dood is. Ik had hem moeten beschermen. Ik wist dat je een moordenaar was. Ik had moeten weten dat je zou proberen hem te vermoorden.' Peter schudde treurig zijn hoofd en richtte zijn pistool.’Ik heb jullie één keer ongestraft een moord laten plegen. Dat kan ik niet nog een keer laten gebeuren. Het is voorbij. Voor jullie allebei.'

Peter richtte het pistool op Diana.

'Nee!' gilde ze, terwijl haar leven in een flits aan haar ogen voorbij ging. Er was geen uitweg. Geen ontsnapping. Ze stond op het punt te sterven. 'Schiet me alsjeblieft niet dood!'

Peter haalde de trekker over en de kogel raakte Diana in haar hart. Ze zakte in elkaar tegen het hoofdeinde, terwijl haar bloed door haar negligé op de lakens begon te sijpelen. Er volgde nog een kogel.

Vervolgens richtte Peter het pistool op Paul.

'Jouw beurt.'

'Je kunt me dit niet aandoen,' zei Paul, nog steeds onverstoord, zijn stem vol vertrouwen. 'Je kunt me niet vermoorden. Dat doe je niet. Ik ben je vader. Betekent dat dan niets?'

'Ja,' zei Peter en zag hoe het gezicht van zijn vader zich ontspande. 'Het betekent alleen maar ellende.'

Hij vuurde nog twee kogels af.

Drew reed in twintig minuten heen en weer naar de supermarkt. Toen hij weer thuiskwam, zette hij de motor af en klom uit de Jaguar, terwijl hij zijn krukken van de achterbank pakte.

'Hé, kun je even helpen?' riep hij. 'Ik heb tassen vol met lekkers voor aanstaande moeders.'

Het geluid van de stem van Drew was een welkome opluchting. Laura moest toegeven dat ze bang was geweest alleen. Bij ieder geluidje was ze geschrokken. Maar ze had het volbracht en nu was Drew terug.

Ze maakte de voordeur open en stapte met een glimlach de veranda op.

Drew had net de achterbak opengemaakt en tilde er twee tassen uit om ze aan Laura te geven, toen hij een geluid hoorde. Het was alsof hij achter zich voetstappen hoorde.

Maar Drew was te laat om iets te doen. Toen zijn kruk tegen de zijkant van zijn hoofd werd geslagen, kreunde hij van pijn en hij zakte bewusteloos in het zand.

Laura's schreeuw kwam te laat, toen ze Drew in elkaar zag zakken.

'Ik heb je gezegd dat ik in de struiken zou zitten wachten,' zei Nico, terwijl hij de kruk weggooide. 'Dus je bent wat aan het uitbroeden?' Aan één kant van zijn hoofd zaten korsten opgedroogd bloed. 'Jij zit ook vol verrassingen.'

Laura rende naar het huis, gooide de deur achter zich dicht en probeerde wanhopig de sleutel om te draaien. Maar voor haar dat gelukt was, duwde Nico met enorme kracht de deur open.

Ze viel achterover op de grond, maar krabbelde snel weer overeind. Ze rende naar de schuifdeuren naar het terras aan de strandkant van het huis. Ze durfde niet achterom te kijken, terwijl ze met trillende vingers de sloten openmaakte en naar buiten ontsnapte.

Drew kreunde, overspoeld door een zee van pijn. Zijn hoofd bonsde en een wolk van welkome duisternis beloofde hem weg te voeren.

Maar toen hoorde hij een schreeuw - de schreeuw van Laura - de nacht verscheuren.

Drew vocht tegen de duisternis, kwam moeizaam overeind en pakte een kruk. Zijn slechte been achter zich aan slepend, ging hij naar het strand.

Terwijl ze naar de waterkant holde, hoorde ze de voetstappen achter zich. Vervolgens stortte een lichaam zich op haar en werd ze op het natte zand getrokken.

Nico draaide haar op haar rug en greep ruw haar gezicht vast. 'Dacht je werkelijk dat je aan mij kon ontsnappen?'

'Nico, alsjeblieft!' smeekte ze.

Een aanrollende golf spoelde over hen heen, hen doordrenkend met koud water. Laura stikte haast in het water en hapte naar adem.

'Je verdient het niet te leven, Laura. En je onwettige kind ook niet!'

Hij trok haar verder de zee in en duwde haar hoofd onder water.

Drew zag hoe Nico Laura onder water duwde... haar verdrinkend... en sleepte zich zo snel hij kon voort.

Laura probeerde haar adem in te houden, maar dat ging niet. Nico was meedogenloos. Hij trok iedere keer haar hoofd uit het water, alleen om het er weer onder te duwen.

Haar vingers graaiden in het natte zand. Ze sloten zich om een grote steen. Ze tilde de steen op en wilde hem net tegen het hoofd van Nico slaan, toen er schoten klonken. Voor ze het wist, had Nico haar losgelaten en zakte hij in het water.

Laura zag in een waas het donkere water om zich heen. Bloed stroomde uit de gaten in Nico's rug. Laura duwde zijn dode gewicht van zich af, waadde door het water en rende het strand op. Snikkend wierp ze zich in Drews armen. Achter hem zag ze de twee politiemannen van de bewakingspatrouille, die beiden hun pistool weer in de holster stopten.

'Ik geloof dat we precies op tijd waren,' hoorde ze de een tegen de ander zeggen.

'Is alles goed met je?' vroeg Drew.

Ze knikte. 'Ja,'

'Weet je het zeker?' vroeg hij ongerust.

'Ja, eerlijk. Ik ben alleen een beetje geschrokken. Maar Drew, ik heb nog steeds trek in vanille-ijs,' bekende ze. 'Heb je dat meegenomen?'

Drew kuste Laura hartstochtelijk en nam haar lachend mee terug naar het huis.