14

 'Wat ben jij vroeg op.' Gabrielle stond in de deuropening van de werkkamer van Harrison. 'Druk aan het schrijven?'

Harrison zat druk te typen. 'Waar lijkt het op?'

'Het lijkt erop dat je aan het schrijven bent, maar dat hoeft niet te betekenen dat dat ook zo is. Je zou net zo goed onzin kunnen typen.'

Harrison hield een stapel papieren omhoog. 'Wil je kijken?'

Gabrielle geeuwde. 'Ik heb geen tijd voor je gekrabbel.' Ze hield een gebonden exemplaar omhoog van Long Journey Home. 'Ik heb een écht script om te lezen.'

Harrison was niet onder de indruk. 'Het mocht wat. Je hebt het script. Jammer dat Mark geen échte actrice heeft om zijn tekst te lezen. Ik denk zelfs niet dat het je zou helpen als je met hem naar bed ging. Je bent een slechte actrice. Leg je er maar bij neer,' zei hij spottend, 'dat je nooit meer uit het tranendal van die serie wegkomt.'

'Val dood!' schreeuwde Gabrielle, terwijl ze het script naar Harrison gooide, die prompt wegdook. 'Wat geeft het als ik niet de beste actrice van de wereld ben? Ik oefen in ieder geval mijn vak uit. Ik verdien in ieder geval geld. Ik kan mezelf actrice noemen.'

'Door een oversekst kreng te spelen? Jij speelt alleen jezelf maar. Dat geeft nauwelijks blijk van je talent,' merkte Harrison droogjes op, 'Als dat woord ooit echt van toepassing op je is geweest.'

'Ik verdien geld met wat ik doe,' kaatste Gabrielle terug. 'Ik word gevraagd. Ik heb een agent. Ik heb fans. Waar kun jij mee komen? Niets, behalve een Oscarnominatie van vijfjaar geleden. Deze stad is je vergeten, Harrison.'

'Wees daar maar niet te zeker van,' antwoordde hij. 'Het script waar ik nu aan bezig ben, is fantastisch.'

Gabrielle rolde met haar ogen. 'Dat zeg je altijd. Of je maakt niet af waar je aan bent begonnen, of als je dat wel doet, is het knudde. Het kan me geen bal meer schelen wat je doet, Harrison.'

'Wat wil je daarmee zeggen? Wil je een scheiding?'

'Dat zou ik graag willen, maar mijn vader zou een hartaanval krijgen. Nee, liefste, het ziet ernaar uit dat we nog een poosje met elkaar opgescheept zullen zitten. Jij leidt jouw leven en ik leid het mijne.'

'Zoals we altijd hebben gedaan. Maak je geen zorgen, liefste, je hebt mijn toestemming niet nodig om met Jan en Alleman naar bed te gaan.'

'Wat grootmoedig van je. Maar laat me je een raad geven. Laat me jóu er niet op betrappen. Ik zou het vervelend vinden als ik tegen papa moest zeggen dat mijn man vreemdging. Hij is zó ouderwets.' Gabrielle haalde diep adem. 'Ik weet niet wat hij zou doen om mijn eer te verdedigen. Maar ik moet opschieten. Als Grace komt, zeg dan tegen haar dat ik haar in de studio niet nodig heb, maar ik heb een lijst voor haar neergelegd.' Ze gaf Harrison een kus op zijn wang. 'Prettige dag, liefste.'

Harrison bonkte nijdig op zijn toetsenbord. Dat ellendige kreng! Dat ze hem durfde bedreigen! Wie dacht ze eigenlijk wel dat ze was? Hij kon het aantal keren niet bijhouden dat ze hem had bedrogen, terwijl Grace slechts een van het handjevol vrouwen was met wie hij tijdens zijn huwelijk naar bed was geweest.

Harrison dwong zichzelf tot kalmte en probeerde helder na te denken. Hij was niet van plan zich iets van haar aan te trekken. Hij ging zich op zijn script concentreren en schrijven. Hij zou het beste stuk produceren dat ooit was geschreven. Er zou een film van worden gemaakt die een Oscar kreeg en dan zou hij degene zijn die de dienst uitmaakte. Hij zou alles hebben, met inbegrip van geld en macht. En hij zou kunnen doen wat hij altijd had gewild.

Gabrielle lozen.

'Om drie uur heb je een interview met Soap Opera Digest, een telefonisch interview met TV Guide om vier uur en er komt iemand van US langs om foto's te maken voor een reportage die ze aan het maken zijn. Ik geloof dat het "De Mooiste Vrouwen van het Scherm" heet,' las Laura op van haar notitieblok.

Kelly zuchtte uitgeput en Laura stak een vinger op, terugkerend naar haar lijst.

'Er komt nog meer. Er ligt een stapel fanmail en foto's die je moet tekenen en om zeven uur moet je naar de show voor het beste tv-feuilleton,' besloot Laura en deed haar notitieblok dicht. 'Goed, nu kun je in elkaar zakken.'

'Kon dat maar!' Kelly schudde haar hoofd. 'Het lijkt wel of de dag niet genoeg uren heeft.'

'Ze laten je wel werken als een paard,' merkte Laura op. 'Wat moet je doen? Vijfenzeventig bladzijden dialoog per avond?' 'Wat denk je van tachtig.'

'Je nieuwe script is gekomen, terwijl je zat te blokken. Ik heb jouw tekst onderstreept.'

Kelly glimlachte dankbaar. 'Laura, ik weet niet wat ik zonder jou zou moeten doen.'

De afgelopen maand was voorbijgevlogen voor Kelly en Laura en ze hadden geen van beiden moeite gehad zich aan de ander aan te passen. Kelly was niet veeleisend, ze was blij dat iemand orde schiep in alles wat met haar werk te maken had. En Laura deed haar uiterste best meer te doen dan haar werd gevraagd. Ze vond de wereld van de televisie fascinerend en iedere dag was er iets nieuws en interessants te leren.

'Wat gebeurt er volgende week met Melissa?' vroeg Kelly.

Laura trok haar wenkbrauwen op. 'Incest. Dat denkt ze tenminste. Serena komt bij uit haar coma en het eerste wat ze doet is knoeien met een bloedproef in het streven een breuk te veroorzaken tussen Chet en Melissa.'

'Dan kan ik maar beter mijn ellende gaan oefenen.'

Er kwam een zacht gemiauw vanaf de grond en Kelly tilde haar kleine angorapoesje op. 'Wat is er? Heeft Kitty honger?' Nadat ze haar hart had uitgestort bij Graham, had hij tegen haar gezegd dat hij het poesje terug zou brengen, maar Kelly had hem tegengehouden. Hij had haar het poesje uit liefde gegeven en een cadeau uit liefde kon alles overwinnen, zelfs nare herinneringen uit het verleden.

Laura aaide het poesje. 'Het is zo'n schatje. Wanneer komt Graham terug?'

Kelly knuffelde het poesje. 'Volgende week.'

'Je verheugt je er vast vreselijk op.'

'Enorm. Ik kan bijna niet wachten.'

'Hij moet heel bijzonder zijn. Ik verheug me erop kennis met hem te maken.'

'Hij is ook bijzonder,' stemde Kelly in. 'Heel bijzonder.'

Er werd op de deur van haar kleedkamer geklopt en Gabrielle deed open. Frost Barclay stond voor haar neus. Ze keek hem verveeld aan.

'Gabrielle, het is al een tijdje geleden dat we samen de tekst hebben geoefend.' Hij stapte de kleedkamer binnen. 'Zullen we de verloren tijd gaan inhalen?'

Gabrielle negeerde zijn uitnodiging tot wat seksuele capriolen. Frost Barclay had geen nut voor haar en ze wist al hoe hij was. Waarom zou ze haar tijd verdoen?

'Etegene die ik speel, ligt al een maand in coma,' snauwde ze. 'Ik heb helemaal geen tekst gehad!'

Frost hield een script voor haar neus. 'Nu wel. Serena komt bij.'

Gabrielle griste hem het script uit zijn handen en bladerde het door. 'Godzijdank! Als ik weer een coma-scène had moeten doen en had moeten proberen niet te bewegen, was ik gaan schreeuwen.'

Mitzi had weken geleden een nieuw contract voor haar afgesloten en het geld en de andere dingen die ze wilde geregeld. Maar de schrijver van de serie had besloten vervelend te zijn door Gabrielle langer in coma te laten dan nodig was.

'Serena haalt haar gebruikelijke streken weer uit,' merkte Frost tevreden op. 'Betekent dat dat je nog een tijdje blijft?'

'Het lijkt er wel op.'

'Wat is er met je plannen voor een grootse filmcarrière gebeurd?'

Gabrielle duwde Frost het script tegen zijn borst. 'Maak je over mij geen zorgen, Frost.' Ze begon hem achteruit haar kleedkamer uit de duwen. 'Alles loopt volledig volgens plan.' Ze keek hem neerbuigend aan. 'Ik ben met grotere en betere dingen bezig.'

Ze sloeg de deur in zijn gezicht dicht.

Nadat ze de deur van haar kleedkamer in het gezicht van Frost dicht had geslagen, begon Gabrielle heen en weer te lopen.

Hoe zat het eigenlijk met Mark? Ze wist dat ze hem om haar pink had gewonden, of liever, tussen haar benen had geklemd. Hij kon niet genoeg van haar krijgen. Toch had hij al wekenlang zijn belofte niet waargemaakt. Ze kreeg alleen maar ontwijkende antwoorden op haar vragen. Ze had genoeg van het wachten.

Ze liep haar kleedkamer door, pakte de hoorn en draaide Marks privé-nummer bij Trinity Pictures.

Haar stem was suikerzoet toen hij opnam. 'Liefje, met Gabrielle. Luister, ik heb net mijn nieuwe script gekregen en het ziet ernaar uit dat Serena weer een grote rol krijgt. Ik moet je besluit weten over Long Journey Home, zodat ik de schrijvers kan laten weten hoe de zaken staan. Ik krijg toch de rol van Olivia? Kan ik tegen de schrijvers zeggen dat ze om me heen moeten werken?'

'Nog niet,' antwoordde Mark.

Het suikerzoete maakte plaats voor bijtend zuur. 'Wannéér?'

'Ik weet het niet.'

Gabrielle werd kwaad. Eerst die opmerkingen van Harrison vanmorgen. Toen de insinuaties van Frost Barclay. En nu dit!

'Luister en luister goed, Mark, omdat ik dit maar één keer zeg. Begrepen? Eén keer. Ik wil aan het eind van de dag een antwoord weten. Anders is het voorbij met ons. Voorbij. Heb je dat gehoord?'

Gabrielle gooide tevreden de hoorn op de haak.

Mark trok een lelijk gezicht en hield de telefoon bij zijn oor vandaan. Hij kon er niet langer omheen. Hij zou een besluit moeten nemen.

De afgelopen maand had hij Gabrielle aan het lijntje gehouden, terwijl hij een actrice zocht voor Olivia. Julia Roberts en Meg Ryan hadden beiden boven aan zijn lijstje gestaan, maar de actrices waren geen van beiden beschikbaar. En Laura San Giancomo zou de volgende film van Steven Soderbergh gaan doen.

Onbekende actrices en minder bekende actrices van film en televisie waren allemaal getest in de hoop het onvermijdelijke uit te stellen: de rol aan Gabrielle geven.

Hij had nog steeds niemand gevonden.

Wat moest hij doen? Hij kon zijn film niet verpesten alleen omdat hij nog nooit zo lekker met iemand naar bed was geweest.

Ofwel?

Misschien zou hij haar kunnen helpen. Haar les geven. Haar helpen groeien als actrice. Hij wist dat hij zich aan strohalmen vastklampte, maar hij wilde een aanvaardbare reden hebben om te kunnen verdedigen dat hij haar de rol had gegeven. Hij wilde een reden die ergens op sloeg.

Hij pakte de telefoon en draaide het nummer van Gabrielle, klaar om toe te geven.

Maar toen legde hij weer neer.

Hij kon het niet doen. Hij kon niet toegeven. Long Journey Home was nog steeds zijn troetelkind. Hij had Paul Fontana verslagen en dat was moeilijk geweest. Hij kon zijn erecties toch zeker wel negeren.

Hij zou blijven doen wat hij al had gedaan: uitstellen. Hij zou Gabrielle sussen door haar nog een screentest te geven, alleen zou hij haar deze keer tijd geven om zich voor te bereiden, hij zou zorgen dat ze de juiste kleding en make-up had, een van de decors gebruiken en hij zou haar een scène laten doen samen met Drew Stern. Dat zou haar allemaal zoet houden. Al was het maar tijdelijk.

Intussen zou hij zijn tijd gebruiken met blijven zoeken en bidden dat hij gauw iemand vond.

Hij zou ook buiten het bed van Gabrielle blijven.

'Met het kantoor van Mark Bauer.'

'Hallo, Peter. Met Heather McCall.'

Hij had de naam eerder gehoord, maar hij kon zich niet herinneren waar. 'Ja? Wat kan ik voor u doen?'

'Zeg niet dat ik je een hint moet geven. Ik dacht dat ik een onvergetelijke indruk had gemaakt!' lachte ze. 'Ik ben die brutale, of zoals je waarschijnlijk vindt, opdringerige actrice die je voortdurend lastigviel over een afspraak met Mark. Ik wilde een auditie doen voor de rol van Olivia in Long Journey Home.'

Nu wist hij het weer! 'Ja, wat kan ik voor u doen, mevrouw McCall?' Ze was opdringerig geweest, maar hij had bewondering gehad voor haar vasthoudendheid.

'Je hoeft niet zo beleefd te doen. Zeg maar Heather. En het is niet wat je voor mij kunt doen, maar wat ik voor jóu kan doen. Ik nodig je uit om vanavond bij mij te komen borrelen. Om zes uur. Ik woon in Hollywood Hills. Laat me je het adres geven.'

'Borrelen?' vroeg Peter verbaasd. 'Waarom?'

'Dat zal ik uitleggen als ik je spreek.'

'Ik weet niet of ik kan komen. Ik heb andere plannen.'

'Zeg die maar af. Dat kan wachten. Je kunt altijd nog op jacht gaan nadat we elkaar gesproken hebben. Ik zie je om zes uur.'

Na die toespeling beëindigde Heather het gesprek. Peter klemde met een uitdrukking van paniek op zijn gezicht de telefoon vast, terwijl een gevoel van angst zich door zijn lichaam verspreidde.

'Hier is het!' zei Harrison trots, terwijl hij met een script in de lucht zwaaide en naar het zwembad kwam, waar Grace was. 'Ik heb mijn stuk af.'

Grace liet de kleurenfoto's van Gabrielle waar ze een handtekening op aan het zetten was, in de steek en omhelsde Harrison uitbundig. 'Ik wist dat je het kon! Ik ben zo trots op je!'

'Je moet het lezen. Nu meteen!' Harrison opende het script op bladzijde één, legde het bij Grace op schoot en bleef over haar heen gebogen staan. 'Toe,' drong hij aan. 'Begin maar.'

'Harrison, ik kan niet lezen als je over mijn schouder meekijkt. Ik moet me kunnen concentreren.'

Harrison, een nerveuze bonk creatieve energie, liep voor Grace heen en weer, terwijl hij zijn handen door zijn haar haalde. 'Ik wil niet dat je het gevoel hebt dat je onder druk wordt gezet. God, nee! Ik kan alleen haast niet wachten tot je het hebt gelezen. Ik wil je mening horen... je commentaar.

Ik kan niet geloven dat ik het eindelijk af heb! Het heeft zo lang door mijn hoofd gespookt en nu bestaat het. Het staat op papier. Ik heb echt het idee dat het een goed geschreven verhaal is. Ik heb me in geen tijden zo gevoeld!' verklaarde hij. 'Ik denk dat het het beste is wat ik ooit heb geschreven.'

'Harrison, rustig nou!' Grace lachte. 'Je maakt me duizelig met al dat heen en weer geloop.'

'Ik kan het niet helpen,' gaf hij eerlijk toe. 'Ik voel me zo goed.' 'Liefste, je moet wat kalmer worden. Waarom ga je niet zwemmen en dan maak ik iets te drinken voor je.'

'Ga jij dan lezen als ik aan het zwemmen ben?'

Grace legde een vinger op de lippen van Harrison. 'Rustig nou maar. Ik begin er vanavond aan en maak je geen zorgen. Ik zal je mijn mening geven.' Ze pakte het script van het tafeltje en klemde het bezitterig tegen zich aan. Ze was zo trots op Harrison! Het was hem gelukt! Als het stuk zo goed was als hij zei, waren ze een stap dichter bij hun samenzijn gekomen. 'Ik ga van ieder woord op elke bladzijde genieten. Reken maar. Ik heb hier heel lang op gewacht.'

'Je bent precies op tijd.'

Gekleed in een pakje van zwart suède, deed Heather de deur van haar appartement open. 'Je hoeft niet verlegen te zijn. Ik bijt niet.' Ze deed de deur verder open. 'Kom binnen.'

Peter liep achter Heather aan naar binnen en zag de filmposters op de muren. Ze waren allemaal van B-films waar zij in had gespeeld.

'Dat zijn meesterwerken van je?' merkte hij op.

'Hoor ik iets neerbuigends in je stem?' vroeg ze berispend. 'Peter, je verbaast me. Jij zou geen kritiek moeten hebben. Ik dacht dat jij tolerant was. Bereid risico's te nemen. Aanvaardbare risico's. Leven en laten leven.'

'Wat bedoel je daar in vredesnaam mee?'

Heather ging achter een open bar staan. 'Je hoeft niet zo stekelig te doen.' Ze pakte een fles whisky. 'Wil je iets drinken?'

'Nee, dank je.'

'Nou, ga zitten dan en maak het je gemakkelijk.'

Met tegenzin ging Peter zitten in een witte, leren fauteuil. 'Kunnen we overgaan tot de reden waarom ik hier ben?' snauwde hij.

Heather kwam achter de bar vandaan, ging op de witleren bank zitten en sloeg verleidelijk haar benen over elkaar. 'Kunnen we niet proberen op z'n minst beleefd te doen? Ik vind je aardig, Peter. Echt waar.'

'Neem me niet kwalijk dat ik dat moeilijk kan geloven.'

'Waarom niet? Het is waar.'

'Als het waar was, zou het je er niet van weerhouden mij te chanteren. Of wel soms? Waarom komen we niet ter zake?'

Heather was geschokt. 'Peter! Chantage is zó'n lelijk woord. We zullen elkaar alleen maar helpen. Wat is daar zo verkeerd aan?'

'Bewaar je toneelspel maar voor als je voor de camera staat, Heather, en kom ter zake. Ik heb een vaag vermoeden dat ik weet waar het over gaat.' 'O ja?' Ze nam een slokje uit haar glas.

'Je wilt de rol van Olivia in Long Journey Home en je denkt dat je mij kunt dwingen druk uit te oefenen op Mark om jou de rol te geven. Vergeet het maar.'

'Nee, ik vergeet het niet. Zie je, Peter, ik weet een geheimpje van je, en als je mijn spelletje niet mee wilt spelen, wordt dat algemeen bekend.'

'Bewijs het maar,' wierp hij zelfgenoegzaam tegen.

Peters angst na het telefoontje van Heather was verdwenen. Wat kon ze bewijzen? En wie zou haar geloven? Ze zou alleen maar overkomen als een actrice die wraak wilde nemen, omdat ze een rol die ze wilde niet had gekregen. Dat zou haar carrière geen goed doen.

Heather zuchtte berustend. 'Ik wou dat ik dit niet hoefde doen, maar ik denk dat het tijd is om open kaart te spelen.' Het licht ging uit en de grootbeeldtelevisie ging aan. Ze richtte haar afstandsbediening op de video. 'Kijk maar goed. Het zal je misschien interesseren.'

Terwijl Peter op het scherm beelden van zichzelf en Barry in bed zag, werd hij plotseling misselijk. Zijn mond werd bitter en toen proefde hij een bittere smaak.

'Hoe kom je daaraan?' fluisterde hij gesmoord.

Heather zette de televisie uit en deed het licht weer aan. 'Doet dat ertoe? De band is in mijn bezit en als ik dat verkies, kan ik hem iedereen laten zien.'

Ze liep naar de bar en schonk nog een glas whisky in, dat ze prompt aan Peter gaf. 'Drink op. Je ziet eruit of je het kunt gebruiken.'

Peter nam een slokje. 'Wat wil je?' vroeg hij hees, hoewel hij wist wat haar antwoord zou zijn.

'Peter, je hebt daarstraks de kaarten al op tafel gelegd.'

Peter sloot zijn ogen. 'Olivia,' kreunde hij.

'Ja,' zei Heather peinzend, 'dat zou inderdaad heel leuk zijn, maar zo gemeen ben ik niet. Peter, ik ben bereid eerlijk spel te spelen. Het enige wat ik wil, is wat ik al die tijd al heb gewild. Gewoon een kans om een auditie te doen voor Mark Bauer.'

Peter dronk zijn glas leeg en keek haar ongelovig aan. 'Meer niet?'

'Méér niet!' bevestigde Heather. 'Ik wil dat je je best voor me doet bij Mark. Zijn enthousiasme aanwakkert. Alles doet wat je kunt. Ik heb een video met mijn beste dingen gemaakt die je hem kunt laten zien. Daarna zorg je dat ik een auditie krijg, dan doe ik de rest.'

'En als ik het niet kan?'

'Aan zo'n houding hebben we niets,' vermaande Heather. 'Je dóet het. Het is je geraden ook. Anders krijgt je vader te horen dat de familienaam bij jou ophoudt.' Heather hief haar glas naar Peter. 'Capisce?'

Camera's klikten, felle lampen schenen en microfoons werden naar voren geduwd, terwijl Drew Stern zich tussen de reporters door een weg probeerde te banen naar de ingang van Spago's.

Een verslaggever van Entertainment Tonight ging brutaal recht voor hem staan en vroeg: 'Drew, is er een nieuw iemand in je leven?'

Drew stapte keurig om haar heen en liep verder. Nieuw? vroeg hij zich af. Wanneer is er ooit iemand in mijn leven?

'Drew, heb je een vriendin?'

Ik wou dat het zo was. Een gezicht zweefde door zijn herinnering, terwijl hij dacht aan een ontmoeting op het strand en nog een op een terras. Wie was ze? En waarom scheen hij haar niet te kunnen vergeten?

Toen hij in het restaurant was, deed Drew zijn best met allerlei mensen te praten, van de ene groep naar de andere lopend. Hij werd warm begroet, maar aarzelend. Verbaasd. Drew Stern kwam niet vaak op feesten in Hollywood. En hij kwam altijd alleen.

Drew trok zich niets aan van het gefluister dat zijn verschijning veroorzaakte. Hij was niet van plan lang te blijven. Hij hield niet van de feesten in Hollywood. Gemaaktheid en onechtheid waren geen trekken die hij aan wilde kweken. Het enige wat Drew wilde, was goede films maken. De franje en de drukdoenerij van Hollywood interesseerden hem niet.

Het feestje bij Spago was georganiseerd om een actiefilm te promoten, die Paramount de volgende maand uit zou brengen. De zoete geur van een enorme kaartverkoop hing in de lucht. De producent, Chuck Marsden, had Drew persoonlijk uitgenodigd. Omdat hij Chuck graag mocht, was Drew naar het feest gegaan.

Drew pakte een glas champagne van een voorbijkomend blad en keek rond. Er waren heel wat belangrijke mensen.

Goldie Hawn en Kurt Russell waren ernstig in gesprek met Mei Gibson en Cher. In een rustig hoekje zat Donna Mills een glas champagne te drinken, terwijl Joan Collins op wat kaviaar knabbelde. Faye Dunaway probeerde de aandacht te trekken van Jack Nicholson en Alec Baldwin.

Hij wilde net een slokje van zijn champagne nemen, maar Drews hand bleef halverwege steken, toen iemand langs hem liep.

Zij was het!

Drew zette zijn champagne neer en liep door het restaurant heen achter de vrouw aan. Hij probeerde haar in het zicht te houden en dichter bij haar te komen. Ze droeg een korte jurk van rode zijde en ze had haar haar opgestoken. Van achteren gezien zag ze er zo sexy uit, dat Drew er plotseling alleen nog maar aan kon denken hoe het zou zijn met haar naar bed te gaan.

Ze was net bij de voordeur aangekomen, toen Drew bij haar was en haar op de schouder tikte, klaar om eindelijk kennis met haar te maken en te horen hoe ze heette.

'Ja?' vroeg ze met iets onverschilligs in haar stem, terwijl ze zich omdraaide.

Drews glimlach verdween toen ze elkaar aankeken. Ze was het niet.

'Mijn vergissing,' verontschuldigde hij zich en wilde zich omdraaien. 'Ik dacht dat je iemand anders was.'

'Blij dat je de vergissing hebt gemaakt.' Nu ze wist wie hij was, klonk haar stem niet onverschillig meer. Ze legde haar hand op zijn arm om hem tegen te houden. 'Wacht even, liefje.' Hij hoorde dat haar stem een licht zuidelijk accent had. 'Ga er nog niet vandoor.' Ze stak een hand uit. 'Mijn naam is Mona.' Ze trok een wenkbrauw op. 'Jij bent Drew Stern.'

Haar opwinding was duidelijk. 'Ja, inderdaad,' gaf hij toe.

'Liefje, je ziet er zo teleurgesteld uit. Ben ik zo lelijk om naar te kijken?'

Drew keek bewonderend naar haar goedgebouwde lichaam. 'Dat kan ik niet zeggen. Het is alleen wat ik zei. Ik dacht dat je iemand anders was.'

Ze stak haar arm door de zijne, nestelde zich tegen hem aan en fluisterde: 'Waarom zouden we ons eigen feestje eigenlijk niet maken?'

Drew wilde ja zeggen, toen ze zich uitnodigend tegen hem aan drukte. Het zou heerlijk zijn zichzelf te verliezen in een paar warme vrouwenarmen. Maar als hij met Mona naar bed zou gaan, zou het niets anders zijn dan een daad van egoïstisch genot. Er zou geen liefde bij te pas komen - geen diepe emoties - alleen de wens een lichamelijk verlangen te bevredigen.

Hoewel in de loop der jaren veel vrouwen hadden geprobeerd toegang tot zijn hart te krijgen, was dat niemand ooit gelukt. Drew stond het niet toe. Hij was bang voor wat er zou gebeuren als hij iemand te dichtbij liet komen. Als hij zichzelf toestond om zich aan iemand te geven. De gedachte was angstaanjagend. Wat zou er gebeuren als hij zichzelf toestond verliefd te worden - van iemand te gaan houden en die dan te verliezen?

Hij wist het antwoord op die vraag niet. Hij had het nooit hoeven weten. Het laatste wat Drew wilde, was meer pijn. Dat had hij al een leven lang gehad.

'Wat vind je ervan?' drong Mona aan, terwijl ze hem met een ondeugende glimlach aankeek en met haar borsten wiebelde. 'Ik zal zijn wie je maar wilt.'

Drew keek Mona aan, iets zoekend wat hij niet kon omschrijven of vinden. Wat hij zeker wist, was dat dit niet de vrouw was bij wie hij wilde zijn. Dit was niet de vrouw aan wie hij steeds maar moest denken, wier gezicht hem met de dag vaker voor de geest kwam. De vrouw die hij wilde, was de vrouw van het strand. Als zij degene was geweest die voor hem stond, zou hij bereid zijn geweest een kans te wagen.

'Dat is het probleem,' zuchtte Drew, terwijl hij zijn arm losmaakte en zich weer tussen de mensen mengde. 'Dat kun je niet.'

'Uitstekend gedaan,' zei Jinxie enthousiast, toen hij uit de slaapkamer van Heather kwam, nadat Peter weg was. 'Je bent werkelijk een opmerkelijke actrice. Nog beter dan toen ik je vanmorgen aan de telefoon hoorde. Je kende je tekst en je hebt die met overtuiging gebracht. Leuk stukje improvisatie ook.' Jinxie schonk zichzelf een drankje in en hief het glas naar Heather. 'Bravo.'

Heather ging op de bank zitten, veegde een lok van haar voorhoofd en dronk haar glas in één teug leeg. 'Ik vond het vreselijk om te doen.'

'Je vond het vréselijk?' zei Jinxie, zijn stem druipend van sarcasme. 'Heb je me niet wekenlang de kop gek gezeurd omdat je een auditie bij Mark Bauer wilde? En heb ik mijn best niet gedaan, hoewel niet met veel succes? Wil je de kans niet dat je die rol krijgt? Dat is het enige waar je al weken over loopt te jammeren! Ik wou dat je Fontana die rol zou vragen, maar jij wilde het zo niet aanpakken. Jij zei dat je een kans wilde om jezelf te bewijzen; dat je alleen maar een auditie wilde. Nou liefje, je krijgt je kans!'

Heather schoof ongemakkelijk heen en weer. Ze kon niets tegen de woorden van Jinxie inbrengen. 'Ja, maar...'

'Geen gemaar!' beval Jinxie. 'Hoe graag wil je die rol, Heather?'

'Heel erg graag,' bekende ze, denkend aan de belofte die ze haar moeder had gedaan. Maar ze had haar moeder ook beloofd dat ze trots op haar zou kunnen zijn. Wat zou ze ervan denken, als ze wist wat ze deed? Ze zag nog steeds de paniek en angst in Peters ogen, toen ze had gedreigd zijn geheim te onthullen. Niets gaf haar het recht zijn privé-leven binnen te dringen en zijn wereld op zijn kop te zetten, wat haar redenen ook waren. Zelfs een belofte niet. Wat ze had gedaan, was onvergeeflijk. Maar ze zou zijn geheim niet écht openbaar maken. Dat zou ze nóóit doen.

'Mooi. Ik ben blij dat we het daar over eens zijn.' Jinxie zette zijn lege glas op de bar neer en maakte aanstalten om te vertrekken. 'Laat me je een raad geven, Heather. Zorg dat je je geweten kwijtraakt. Dat heeft niemand nodig in Hollywood.'