11

Nadat ze Kelly had gesproken, besloot Laura naar Rodeo Drive te gaan. Ze voelde zich vreselijk impulsief, dus waarom zou ze zichzelf niet verwennen? Ze had niet alleen een baan en onderdak (via een vriendin van Grace had ze een huis ondergehuurd in Coldwater Canyon, van een vrouwelijke regisseur die een jaar in Europa zat), maar het zag ernaar uit of de stukken van haar nieuwe leven in Californië netjes op hun plaats vielen.

Laura liep een uur lang van de ene winkel naar de andere. De kille realiteit van de exorbitante prijzen bracht haar snel weer met haar beide voeten op de grond. Voorbij wilde impulsiviteit.

Terwijl ze over South Robertson Boulevard liep, kwam Laura langs een café met een terras dat Michel Richard heette. Er was een aantal tafeltjes met een roze kleedje en verse bloemen erop, overschaduwd door roze parasols. Het zag er duur uit. Toen Laura bleef staan om het menu te bekijken, zag ze dat ze gelijk had. De prijzen waren hier even belachelijk als in de winkels waar ze was geweest.

Toen ze opkeek, zag Laura tot haar verbazing dat er een man naar haar keek. Hij zat aan een tafeltje vlakbij, hield zijn donkere zonnebril op haar gericht en hief zijn glas witte wijn naar haar.

Ineens begon het hart van Laura te bonzen. Hij was het... haar stuk van het strand!

Laura glimlachte naar hem, maar deed verder niets, benieuwd wat er zou gebeuren.

Hij beantwoordde haar glimlach en wenkte haar.

'Ik?' zei ze alleen met haar mond, terwijl ze op zichzelf wees en om zich heen keek, alsof hij iemand anders bedoelde.

Hij lachte, heftig knikkend.

Laura liep al tussen de tafeltjes door.

Drew kon het niet geloven. Ze kwam eraan. Zijn meisje van het strand kwam eraan!

Hij zette zijn zonnebril af en stond op, klaar om een stoel voor haar achteruit te trekken.

Op dat moment, toen hij onder de schaduw van de parasol uit stapte, werd hij vanaf de straat door een fan herkend.

'Kijk!' riep ze tegen haar vrouwelijke metgezellen. 'Daar is Drew Stern!'

Plotseling vormde zich een groep opgewonden vrouwen die in zijn richting kwam. Drew die daar niet in terecht wilde komen, gooide een paar bankbiljetten neer en haastte zich naar zijn auto.

Met een spijtige blik keek hij over zijn schouder, toen Laura bij zijn lege tafeltje kwam.

Laura bleef met open mond bij het verlaten tafeltje staan, niet in staat te geloven wat ze zag en hoorde. Dat was Drew Stern geweest. Dè Drew Stern. Hun wegen hadden elkaar twee maal gekruist en twee maal hadden ze geen kennis kunnen maken.

Laura liet haar vinger over de rand van zijn wijnglas glijden. Hoe groot was de kans dat ze elkaar ooit nog eens zouden ontmoeten?

Ze zuchtte. Klein. Heel klein.

Gekleed in een rode, leren blazer met gouden knopen en een rode, leren minirok kwam Gabrielle met veel bombarie het kantoor van haar agente binnen. Terwijl ze haar bos zwarte krullen naar achteren gooide, keek ze Mitzi Carson berekenend aan.

'Heb ik goed begrepen,' herhaalde Gabrielle, nadat ze haastig vanuit de studio was gekomen, 'dat ze willen dat ik in de serie blijf? Ik dacht dat ze me dolgraag kwijt wilden.'

'De driehoek Serena/Chet/Melissa doet het geweldig goed. De kijkcijfers rijzen de pan uit. De producers willen je niet kwijt.'

'Wat bieden ze?'

'Wat doet dat ertoe?' Mitzi keek Gabrielle sluw aan. Al vijfentwintig jaar was ze de topagente van Hollywood en als het om geld voor haar cliënten ging, was ze als een haai in bloederig water. 'Ze willen je, dus zullen ze betalen. Daar zal ik voor zorgen.'

'Wat heb je gevraagd?'

Mitzi duwde zedig aan haar keurige kapsel. Ze zette haar bril op en keek in haar aantekeningen. 'Dertig procent opslag, drie maanden vakantie, plus vrije tijd om minstens twee andere projecten per jaar te doen, mochten die zich voordoen.'

'Klinkt goed,' bevestigde Gabrielle. Als ze dat kon krijgen, moest ze het maar gauw doen. Wie wist wat er met Mark Bauer ging gebeuren? 'Hou me op de hoogte.'

'Ik denk dat het snel afgehandeld zal zijn. Ze willen je graag houden. Maar vertel eens, hoe staan de zaken met Mark Bauer?'

'Slecht,' snauwde Gabrielle. 'Ik heb voor hem gelezen en een screentest gedaan. Meer niet. Ik heb nog niets van hem gehoord.'

'Gabrielle,' zei Mitzi berispend, 'je klinkt alsof je het hebt opgegeven. Ik denk dat Mark alleen wat tijd nodig heeft om een besluit te nemen.'

'Hij heeft papa afgeblaft,' zei Gabrielle somber. 'En ik heb geen andere mogelijkheden.'

'O, ja, die zijn er wel,' zei Mitzi vol vertrouwen. 'En dit kun je helemaal zelf.' Mitzi zocht in haar Rolodex. Nadat ze het kaartje had gevonden dat ze nodig had, gaf ze het aan Gabrielle.

'Wat is dat?'

'Het huisadres van Mark Bauer.' Mitzi keek Gabrielle veelbetekenend aan. 'Ik denk dat je er wel iets mee kunt doen. Ben je het niet met me eens dat een auditie bij hem thuis beter zou zijn? Je bent uiteindelijk een meisje met héél véél talenten, Gabrielle.'

Gabrielle, die wist dat Mitzi heilig geloofde dat rollen in bed werden verkregen, begreep wat ze bedoelde. 'Heeft hij voorkeuren?'

'Doe maar wat je het beste kunt.'

Gabrielle stond op en stopte het kaartje in haar tas. 'Geen probleem.'

Kelly wilde er fantastisch uitzien voor Graham, daarom kocht ze zich suf bij Neiman-Marcus. Later op de dag zou ze naar Sassoon gaan om haar haar te laten doen en naar Elizabeth Arden voor een schoonheidsbehandeling. Ze wilde er oogverblindend uitzien als ze uit het vliegtuig kwam.

Kelly was net een kleedkamer uitgekomen met een goudkleurige jurk van zijden organza van Donna Karan en een rode jersey jurk van Isaac Mizrahi die ze wilde kopen, toen Diana uit een andere kleedkamer kwam.

'Kelly, liefje,' groette Diana warm. 'Waar heb je gezeten? We hebben elkaar tijden niet gesproken. Ze laten je zeker vreselijk hard werken bij die serie.'

'Hallo, moeder,' antwoordde Kelly stijfjes. 'U ziet er fantastisch uit, zoals altijd.'

'Wat heb ik nu weer gedaan?' zei Diana geprikkeld, terwijl ze zichzelf in een spiegel bekeek en de verkoopster gebaarde weg te gaan. 'Eerlijk, Kelly, je bent altijd zo kribbig.'

'U weet wat u hebt gedaan,' siste Kelly zacht. Ze wilde geen scène veroorzaken.

Diana keek Kelly niet begrijpend aan. 'Ik heb er geen idee van waar je het over hebt.'

Het leek alsof Diana meende wat ze zei, maar Kelly was niet van plan dit over haar kant te laten gaan. 'Moeder, ik ben geen kind meer. U kunt me niet tiranniseren. Dat laat ik niet toe. Of we hebben een relatie, of niet. Het besluit is aan u.'

'Mijn god, Kelly! Je klinkt alsof je vindt dat ik niet van je hou... alsof ik niets om je geef.' Diana lachte hol en Kelly kromp ineen onder de indringende blik van haar moeder. Ze bevonden zich op glad ijs, om de waarheid heen draaiend zoals ze al zoveel jaren hadden gedaan.

En wat was de waarheid? Kelly wist het eerlijk niet. Ieder jaar leek het of de liefde van haar moeder voor haar minder en minder werd. Het meest frustrerende van alles was, dat ze niet wist waarom! Wat had ze voor vreselijks gedaan? Waarom hield haar moeder haar hart voor haar gesloten? Dat was het hare niet. Ze hield veel van haar moeder, maar om de een of andere reden wilde haar moeder haar liefde niet. Het was alsof ze haar wegduwde. Alsof ze niet van haar eigen dochter wilde houden.

'Wilt u mij in uw leven, moeder?' vroeg Kelly op de man af. 'Als dat niet zo is, zal ik u graag ter wille zijn.'

'Kelly!' Diana was geschokt. 'Natuurlijk wil ik jou in mijn leven. Lieverd, wat ik ook heb gedaan, het spijt me.' Ze draaide zich voor Kelly rond in een strapless chiffon jurk met een tweekleurig lijfje, ontworpen door Bob Mackie. 'Wat vind je ervan? Misschien koop ik hem om aan te trekken naar het feest van Mark Bauer.'

'Hij is prachtig.'

Diana keek naar de stapel kleren over Kelly's arm. 'Waarom ben jij aan het winkelen? Ik heb nooit gedacht dat jij dol was op kleren.'

Kelly besloot verder niet over het telefoongesprek te praten. Diana had haar excuses aangeboden alsof ze zich het incident niet herinnerde. Ze was ook vreselijk dronken geweest. 'Ik ga dit weekend naar New York.'

'Wat leuk.' Diana duwde aan haar haar. 'Bij oude vrienden op bezoek? Je vriendin Jill?'

'Nee, Jill is in Europa. Een nieuwe kennis. Iemand die ik pas heb ontmoet,' biechtte ze op, want ze wilde haar moeder graag in vertrouwen nemen.

'Het klinkt als een man.' Diana glimlachte vaag, voor ze twee jurken omhoog hield. De ene was van zwarte crêpe met zilverdraad. De andere was een rode chiffon van Karl Lagerfeld. 'Wat vind je hiervan?'

Kelly negeerde de vraag. 'Het is ook een man.'

'Geweldig,' zei Diana afwezig. 'Vind je dat rood me te oud maakt?'

Kelly beet op haar lip. Het was duidelijk dat haar moeder alleen in zichzelf geïnteresseerd was. Zoals altijd. Ze onderdrukte een zucht.

Wanneer zou ze het ooit leren? Kelly besloot dat ze verder niets over Graham zou zeggen. Als haar moeder meer wilde weten, zou ze het zelf moeten vragen.

'De jurken zijn allebei prachtig, moeder.'

'Je hebt gelijk,' stemde Diana in. 'Ik neem ze allebei.' Ze gaf de jurken aan de verkoopster, voor ze naar de kleedkamer liep. Vervolgens draaide ze zich om naar Kelly. 'Laat me je niet ophouden. Ik ben hier nog wel even.' Ze wierp haar dochter een handkus toe. 'Laten we volgende week samen lunchen. Ik bel je, dat beloof ik.'

Het hoofd van Mark bonsde. Het enige wat hij wilde, was twee aspirines, een koude douche en lekker lang slapen.

Hij had een vreselijke middag gehad. Eerst was er een bespreking geweest met de accountant die hij in dienst had genomen voor Long Journey Home. Ze hadden zich drie uur lang over de kosten gebogen. Het zag ernaar uit dat het maken van de film vijfentwintig miljoen zou kosten, misschien dertig als er vertraging en onvoorziene omstandigheden waren. En dan zou er nog vijf miljoen bij komen voor reclame en publiciteit als de film eenmaal was uitgebracht. Terwijl hij de cijfers bekeek, had Mark een zucht van opluchting geslaakt. De getallen gaven hem meer dan genoeg ruimte om adem te halen. Hij zou de film waarschijnlijk zelfs ruim binnen het budget kunnen houden.

Toen had Jinxie Bishop gebeld. Diana Halloway wilde dat haar bijdrage aan de film meer gewicht kreeg. Ze wilde niet alleen dat haar naam in grote letters werd vermeld bij de aftiteling, maar ze wilde ook dat er 'en Diana Halloway in de rol van Ellen Thomas' bij stond. Ze wilde ook een eerste klas Winnebago-kleedkamer in Nebraska en alle publiciteitsfoto's die aan de pers werden gegeven, moesten eerst haar goedkeuring hebben.

In een moment van zwakte had Mark met de Winnebago ingestemd, met de goedkeuring van de foto's, maar niet de grote letters. Hij had Jinxie de pas afgesneden, toen deze aan een volgende lijst van eisen wilde beginnen.

Terwijl hij naar zijn slaapkamer liep, kleedde hij zich uit, de kledingstukken links en rechts neergooiend. Toen hij de deur van zijn slaapkamer open deed, was hij naakt.

Even naakt als Gabrielle Fontana Moore, die op zijn bed lag.

'Eindelijk!' fluisterde ze verleidelijk, terwijl ze zich op haar zij keerde en uitrekte. 'Ik begon me al af te vragen wanneer je zou komen.'

Mark vergat zijn hoofdpijn, terwijl hij naar het weelderige figuur van Gabrielle keek. 'Wat doe je hier?' stamelde hij verbijsterd.

Onwillekeurig raakte Mark opgewonden. Hij kon niet veel doen om dat feit te verbergen, behalve zijn handen voor zijn kruis slaan. Daarmee kon hij zijn groeiende erectie niet bedekken.

'Doe niet zo verlegen!' lachte ze. 'Ik wacht al een tijd op je. Het was zo eenzaam en saai. Ik heb al urenlang alleen maar aan jou gedacht.' Ze legde haar hand achter in haar hals en spreidde haar zwarte lokken uit over haar schouders. Ze keek Mark hongerig aan. 'Kom je niet bij me?'

'Nee!' zei hij kwaad.

Mark keek de slaapkamer rond of hij de kleren van Gabrielle zag, zodat hij ze haar toe kon gooien, maar hij zag ze nergens. Hij pakte een badjas achter de slaapkamerdeur vandaan en trok hem aan.

'Flauw hoor,' pruilde ze, haar lippen tuitend. 'Wat ik zag, beviel me.' Ze kromde haar lichaam omhoog om haar borsten beter te laten zien. Ze nam er een in haar hand en hield hem Mark voor. 'Bevalt het jóu wat je ziet?'

Mark wendde met moeite zijn blik af. 'Gabrielle, ik wil dat je weggaat.' Hij hield de slaapkamerdeur open en weigerde naar haar te kijken.

'Maar dat wil ik niet. Ik heb zo-o-o-o lang op je gewacht,' fluisterde ze zielig.

'Ik weet wat je van plan bent en dat zal je niet lukken.'

Gabrielle kwam van het bed af en rekte zich voor Mark uit. Met een verleidelijke glimlach om haar lippen kwam ze naar hem toe. 'Wat ben ik van plan?'

'Je wilt de rol van Olivia en je denkt dat je die krijgt door met me naar bed te gaan.'

Gabrielle knipperde met haar volle wimpers. 'Hoe kun je zoiets zeggen?' vroeg ze onschuldig. 'Dat vind ik beledigend. Ik vind je aantrekkelijk, Mark.' Ze stak haar hand in de opening aan de voorkant van zijn badjas en pakte zijn erectie. 'Vind jij mij niet aantrekkelijk?' Ze had hem stevig en tegelijk strelend vast, terwijl ze hem mee terugnam naar het bed.

'Ik ben goed,' fluisterde ze. 'Héél goed.'

Ze ging op het bed zitten en spreidde haar benen, terwijl ze Mark op haar schoot en in zich trok. Ze sloeg haar benen om hem heen en begon te wiegen.

Mark kon zich niet beheersen. Het was zo lang geleden dat hij een vrouw had gehad, en als hij zich met een nieuw project bezighield, dacht hij absoluut niet aan seks. Maar nu gaf Gabrielle hem wat hij zichzelf te lang had ontzegd.

Maar dit was waanzin! Was hij gek geworden? Hij moest krankzinnig zijn! Paul Fontana had hem onder de duim en hij twijfelde er absoluut niet aan dat Gabrielle seks gebruikte om hem te manipuleren. Moest hij bij haar ook nog onder de duim zitten?

Haar aanblik en geur dreven hem tot een toestand van waanzinnige toegeeflijkheid. God, wat verlangde hij naar haar. Ze was een verboden vrucht vol primitieve begeerte. Was het ooit eerder zo lekker geweest? Hij stootte dieper in haar, haalde zijn vingers door haar haar, trok haar hoofd achterover en beet in haar hals, zuigend met zijn tong. Mark versnelde zijn stoten, hij wilde de top bereiken van de golf van genot die hem meevoerde en kwam tot een besluit. Hij zou zich niet daar haar laten beheersen. Hoewel hij deze ene keer voor de avances van Gabrielle was bezweken, zou hij het niet nog eens laten gebeuren. Dat kon hij niet. Het gevaar van de situatie was te groot. Iedere relatie met Gabrielle Fontana zou dodelijk zijn.

Gabrielle genoot van haar overwinning. Haar mond vond die van Mark en heftig nam ze bezit van zijn lippen. Niet door hartstocht gedreven, maar door vastberadenheid beroofde Gabrielle Mark van ieder verzet. Wat begeerde hij haar! Hij was niet te houden. Ze hoefde nauwelijks iets te doen. Mooi. Na vanavond zou hij haar avances niet kunnen weerstaan en zou ze alles krijgen wat ze wilde.

Alles.