6

'Je bent nog steeds een tijgerin in bed,' merkte Paul Fontana op.

Diana keek Paul ongeïnteresseerd aan, nestelde zich in haar satijnen lakens en stak een sigaartje op. 'Mijn motto is, heb plezier, met wie je het ook doet.'

Hij streelde haar schouder. 'Eigenlijk mag je me niet, is het wel?'

'Liefje, je treft me tijdens een van mijn slechte dagen.' Ze blies een kringetje rook naar het plafond. 'Laten we maar zeggen dat je mijn smaak niet meer bent.'

'Maar jij de mijne wel,' fluisterde hij.

'Alleen wanneer je in de stad bent en te krenterig om een hoer te nemen.'

Paul lachte hartelijk. 'Het is niet alleen zakelijk tussen ons, Diana. Geef het maar toe.'

'Jaren geleden misschien, maar ik ben niet zo naïef meer als toen. Laat de franje maar weg.' Ze pakte de afstandsbediening en zette de TV aan, terwijl ze nog een trek van haar sigaartje nam. 'Hoe lang blijf je nog?'

Paul liet zijn lippen langs de hals van Diana glijden. 'Ik dacht dat we nog wat meer plezier konden maken.'

'Verdomme!' vloekte Diana, toen een foto van Iris Larson het scherm vulde. 'Er komt weer een film ter nagedachtenis aan dat kreng.'

'Nou ja, ze is ook vijfentwintig jaar geleden gestorven.'

'En ze is nu nog even populair als toen. Nog meer zelfs!' zei Diana nijdig.

Behalve Vanessa Vought, was Iris Larson in die eerste jaren de enige andere rivale van Diana geweest. Van de drie vond men dat Iris het meeste talent had - zij kreeg de beste rollen het eerst aangeboden. Vaak waren de rollen die zij had afgewezen naar Vanessa gegaan en als Vanessa de rol afwees, kreeg Diana hem uiteindelijk. Iris had Diana dat nooit laten vergeten.

Er waren grote dingen voorspeld voor Iris Larson. Maar met slechts tien films op haar naam en een Oscar voor Beste Actrice, was Iris Larson op haar vijfentwintigste gestorven doordat ze per ongeluk in haar zwembad was verdronken.

Net als James Dean en Marilyn Monroe was Iris Larson na haar dood een legende geworden. Overal waren memorabilia te vinden en er waren massa's boeken over haar geschreven. In die boeken werd de rivaliteit tussen Iris en Diana altijd genoemd, naast het feit dat Diana de hoofdrol in Banquet kwijt was geraakt nadat ze zwanger was geraakt van Kelly. Banquet was de film waar Iris haar Oscar voor had gekregen.

Dan werd er ook nog melding gemaakt van de verhouding van Iris met Adam Stoddard tijdens de opnames van Banquet. Hoewel Adam bij Diana terug was gekomen, was zijn verhouding met Iris nog steeds een pijnlijk punt.

Het bloed van Diana kookte, terwijl ze zag hoe het gezicht van Iris het scherm vulde. De vrouw had altijd een hautain lachje gehad, op het scherm en gewoon. Het was een zelfgenoegzaam kreng geweest en Diana had haar hartstochtelijk gehaat. Dat deed ze nog steeds.

'Wat ben je gespannen,' stelde Paul vast, terwijl hij haar rug masseerde. 'Laat me je spieren losmaken.'

Diana drukte haar sigaartje uit en klikte het gezicht van Iris weg. Ze gaf zich over aan de omhelzing van Paul. 'Alles is beter dan naar Iris Larson kijken. Zelfs dit.'

Graham holde met twee treden tegelijk de trap op. Hij had iedere centimeter van de villa van Diana in Beverly Hills afgezocht en had geen spoor van haar gevonden. Hij wilde het echt achter de rug hebben. Hij kon alleen maar aan Kelly Stoddard denken.

De deur van de slaapkamer van Diana was dicht. Zonder zelfs aan kloppen te denken, ging hij naar binnen. Vervolgens bleef hij stokstijf staan en wenste dat hij wel had geklopt. Diana lag in bed met een andere man.

Eerst was hij geschokt. Toen zakte de schok weg. Hij zou niet verbaasd moeten zijn. Het was waarschijnlijk wel eerder gebeurd. Diana had zichzelf nooit iets ontzegd.

Graham schraapte zijn keel. 'Sorry dat ik stoor,' merkte hij droogjes op.

Paul en Diana lieten elkaar los en Diana trok het roze, satijnen laken tegen zich aan om haar blote borsten te bedekken.

Haar toon was ijskoud, zonder een spoor van schuld of gêne. 'Ik dacht dat je nog een week wegbleef. Wat doe je hier?'

Graham bleef in de deuropening staan. 'Je hoeft me niet voor te stellen. Ik ben niet van plan lang te blijven. Na vandaag hoef je me zelfs nooit meer te zien.'

'Waar heb je het over?' Diana keek hem nijdig aan.

Graham gooide haar de sleutels toe van het appartement in Westwood dat ze voor hem had gehuurd. 'Het is voorbij tussen ons.'

'Dat kun je niet menen.'

'Ik redde het best in mijn eentje voor jij in mijn leven kwam. Dat zal me wel weer lukken. Het is leuk geweest, Diana, maar we passen niet bij elkaar.'

'Je maakt een vergissing. Denk aan je carrière. Ik kan je helpen.'

'Luister, ik waardeer je aanbod, maar ben je daar niet een beetje laat mee? Ik heb alles onder controle. Het gaat prima met mijn carrière.' Hij gebaarde naar Paul. 'Ik zal jullie alleen laten.'

'Dit kun je me niet aandoen!' schreeuwde Diana. 'Deze verhouding is niet eerder voorbij dan dat ik dat zeg!'

Graham had niets meer te zeggen. Hij keerde Diana de rug toe en ging weg.

'Vuile schoft!' schreeuwde Diana uit alle macht. Ze zat op haar knieën op het bed, haar wangen waren vuurrood. 'Niemand laat Diana Halloway in de steek. Niemand!'

Paul kwam bij haar zitten op het midden van het bed. Hij sloeg een arm om haar heen en fluisterde: 'Een schitterende scène, liefje, maar zoals je kunt zien, is hij net uitje leven verdwenen. Hoe lang heeft deze geduurd? Het lijkt erop dat je de slag kwijt bent. Ik herinner me dat er een tijd is geweest dat je aan iedere vinger tien kerels had. Je begint zeker oud te worden.'

'Hou je kop! Hou verdomme je kop!' spuwde Diana, terwijl ze van het bed af stormde.

'Waarom zou je zo'n jongen willen, als je een man kunt krijgen zoals ik?'

Diana worstelde zich in een violetkleurige zijden peignoir afgezet met zwarte maraboeveren. 'Vlei jezelf niet, liefje. Ik ben niet een van je snolletjes uit Vegas.'

'Nee, je bent een van mijn snolletjes uit Hollywood,' antwoordde hij onbewogen.

Diana keek Paul vol haat aan. 'Lazer op uit mijn huis!'

'Tsjonge, wat zijn onze nagels scherp vandaag.' Paul stapte uit bed en begon zich aan te kleden. 'Ik zie dat je alleen wilt zijn, dus zal ik weggaan. Maar voor ik ga, wil ik dat je deze bekijkt.' Hij haalde een stapel papieren uit zijn diplomatenkoffertje en gooide haar die toe.

'Wat is dat?'

'De werkelijke reden waarom ik bij je langs ben gekomen, voor we op een zijspoor raakten. Voor het geval je het was vergeten, het is tijd je nieuwe contract weer te tekenen voor je optredens in mijn casino.'

'Hoe zou ik dat hebben kunnen vergeten?' zei ze sarcastisch, de bladzijden doorkijkend, op zoek naar de clausule over haar salaris.

'Je hoeft niet te kijken,' zei Paul. 'Er is niets veranderd. De voorwaarden zijn nog steeds hetzelfde.'

Diana gooide het contract op de grond. 'Ik geloof je niet! Na alles wat ik voor je casino heb gedaan, ben je nog steeds een vrek. Ik wed dat je nog steeds de eerste cent hebt die je ooit hebt verdiend.'

'Pas op je woorden, Diana,' waarschuwde Paul, haar een donkere blik toewerpend. 'De hele middag heb je je slechte humeur al op me afgereageerd.' Zijn stem werd zijdezacht. 'Het duurt nog een hele tijd voor je schuld is afbetaald.' Hij keerde zich naar een spiegel en trok zijn das recht. 'Hoe is het eigenlijk met Kelly? Hoe oud is ze nu? Vierentwintig? Vijfentwintig? Ik wed dat ze heel leuk is uitgegroeid. Ze zal wel mooi zijn.' Hij knipoogde naar Diana. 'Net als haar moeder.'

Diana knarsetandde en hield de slaapkamerdeur open. 'Ik wil dat je vertrekt.'

Paul stak zijn handen omhoog alsof hij zich overgaf. Met een geamuseerde blik naar Diana liep hij naar de deur. 'Rustig maar. Ik ga al. Maar waarom gaan we binnenkort niet eens met z'n allen eten? Mijn zoon Peter zou een goede partner zijn voor Kelly. Ik weet dat je het beste wilt voor je kleine meid, net zoals ik het beste wil voor Peter. Het wordt tijd dat hij trouwt.'

Peter Fontana reed West Hollywood binnen in zijn rode Ferrari, kijkend naar de mannen die er liepen.

Achter zijn zonnebril schoten Peters blauwe ogen van links naar rechts naar de mannen die hun lichaam tegen betaling aanboden.

Peters bloed begon sneller te stromen en hij greep het stuur stevig vast, terwijl hij opgewonden raakte. Zijn hart bonsde heftig en hij had kramp in zijn maag van nerveuze opwinding. Telkens als hij op jacht ging, voelde hij dezelfde opwindende haast. Hij kon haast niet wachten tot hij iemand had gevonden. Het enige wat hij wilde, was de aanraking van een andere man te voelen - een paar sterke armen om zich heen te hebben, terwijl hij aan zijn gerief werd geholpen.

Zo lang Peter zich kon herinneren, had hij zich tot zijn eigen sekse aangetrokken gevoeld. Hij herinnerde zich niet wanneer hij het zich voor het eerst had gerealiseerd, alleen dat het waar was - een niet te veranderen feit.

Meer dan wat dan ook, wilde Peter ervoor uitkomen dat hij homo was. Maar dat zou fataal zijn. Hij zou zich de woede van zijn vader op de hals halen en Paul Fontana zou nooit, nóóit, accepteren dat zijn zoon homoseksueel was.

Dus leefde Peter in een schaduwwereld. Hij ging naar homobars en clubs; hij zocht op straat naar mannelijke hoeren en betaalde voor escorts. Anonieme seks met de nodige voorzorgsmaatregelen was het enige wat hij zichzelf toestond. Hoewel hij voldoende bevrediging vond, was het slechts tijdelijk. Hij wilde iets meer. Maar hoe graag hij het ook wilde, hij kon het risico van een relatie niet nemen. Als zijn vader ooit achter de waarheid kwam - hij huiverde als hij aan de gevolgen dacht. Hij kon het leven van iemand anders niet in gevaar brengen. Als zijn vader kwaad genoeg was, kende hij geen grenzen.

Niemand kende zijn geheim. In de loop der jaren was hij erin geslaagd onopvallend zijn gang te gaan. Nadat hij van de universiteit was gekomen, was hij naar Europa gegaan, waar hij twee jaar lang met een rugzak van de ene stad naar de andere was getrokken. Toen hij terug was gekomen in de States had hij hetzelfde gedaan, tot hij ten slotte in New York ging wonen, zo ver mogelijk bij zijn vader vandaan. Maar na een jaar in New York was hij niet in staat geweest te blijven. De Village had een lokroep die hij niet had kunnen weerstaan. Hij begon risico's te nemen door mensen meer dan één keer te zien en alles te doen wat hij kon om de eenzaamheid die hem van binnen opvrat te verdrijven.

Die eenzaamheid was het moeilijkste. Die had hij altijd gehad, zelfs toen hij klein was. Hij had zich altijd zo alleen gevoeld! Hij wilde wanhopig graag iemand in zijn leven. Dat was begonnen toen hij klein was. Na de zelfmoord van zijn moeder Marina, had zijn vader nooit tijd voor zijn kinderen, hij was te bezeten van zijn zaken. Daarna waren Gabrielle en Peter naar kostschool gestuurd en had Peter zich nog meer geïsoleerd gevoeld.

Weggaan uit de Village was het moeilijkste geweest wat hij ooit had gedaan. Daar was hij geaccepteerd geweest zoals hij was en hij had zich er thuis gevoeld. Maar hij had weg moeten gaan. Hij was zich te veilig gaan voelen in de manier van leven die hij zo graag wilde. De uitnodiging van Gabrielle om naar L.A. te komen, was precies op het goede moment gekomen.

Peter liet de Ferrari langzamer rijden. Er kwam een gestalte naderbij en Peter stopte. Hij liet het raampje aan de kant van de passagier zakken. Een donker hoofd met een lach met kuiltjes keek naar binnen.

'Op zoek naar vertier?'

'Misschien. Waarom stapje niet in?'

Het portier ging open en de man gleed naar binnen. Hij sloeg een arm om Peter heen. 'Hallo, hoe heet je?'

Peter slikte. Hij was zijn stem kwijt, zo genoot hij van de aanraking van de man.

'Ben je verlegen?' vroeg de man zacht, terwijl zijn lippen die van Peter beroerden.

Peter had een kloppende erectie, die tegen zijn rits aanduwde. 'Ik heet Peter,' hijgde hij.

'Leuke naam. Ik ben George.' Zijn vingers gleden over de borst van Peter. 'Wat zou je willen doen, Peter?'

'Wat jij meestal doet,' fluisterde hij.

George glimlachte ondeugend naar Peter. Hij streek het asblonde haar van Peter naar achteren en kuste hem lang. 'Fantastisch. Zo mag ik het horen. Laten we naar mijn huis gaan, Peter. Ik zal je een middag bezorgen die je nooit zult vergeten.'

Peter reed met piepende banden weg van het trottoir, terwijl zijn voet hard op het gaspedaal trapte.

'Wat een huis!' riep Laura, terwijl ze Grace volgde door de villa van Gabrielle en Harrison in Beverly Hills.

'Vind je niet? Het is veel te groot, maar Gabrielle zegt dat ze een image op moet houden.' Grace rolde met haar ogen. 'Als ze niet iedere maand een cheque van haar vader kreeg, zou ze het niet kunnen betalen.'

Laura keek vol verwondering om zich heen. 'Verdient ze niet een hoop geld met de rol van Serena?'

'Ja, maar ze is geen Susan Lucci.' Grace bracht Laura in een keuken met een slagersblok, hangplanten en glimmend witte tegels. 'Zullen we wat drinken op het terras? Ik moet hier nog even wat doen. Als ik klaar ben, gaan we naar mijn huis.'

'Bedankt dat je me van het vliegveld hebt gehaald. En nogmaals bedankt dat ik een paar dagen bij jou mag logeren tot ik zelf iets heb gevonden. Dat waardeer ik echt.'

'Graag gedaan, hoor.' Grace kwam met een kan limonade en twee gekoelde glazen naar het terras.

Laura pakte een glas limonade aan en ging in een smeedijzeren stoel zitten. Terwijl ze door de ranken bloeiende jasmijn heen het zwembad bewonderde, vroeg ze: 'Wat doet de man van Gabrielle?'

'Hij is een enorm begaafd toneelschrijver,' zei Grace enthousiast, 'en hij werkt aan iets geweldigs.'

'Ik weet dat een van zijn stukken voor een Oscar is genomineerd, maar heeft hij sindsdien nog iets gepresteerd?'

'Geen van zijn nieuwere projecten is nog af, maar geloof me, de naam van Harrison Moore zal nog vaak op het witte doek verschijnen.' 'Het klinkt alsof je een hoge dunk van hem hebt.'

'Dat is ook zo.'

Laura keek Grace sluw aan. 'Is daar iets aan de hand?'

Grace keek sluw terug. 'Misschien.'

'Misschien? Vast en zeker, zou ik zeggen. Het klinkt alsof je aardig verslingerd bent aan die vent. Wees alleen voorzichtig. Hij is getrouwd. Ik zou het akelig vinden als je er verdriet van kreeg.'

'Maak je over mij geen zorgen. Ik ben een grote meid. Ik kan voor mezelf zorgen.'

'Ja, dat weet ik,' zei Laura, 'maar ik weet ook dat je je hoofd verliest als je verliefd bent. Zet Harrison niet op een voetstuk, Grace. Hij is niet volmaakt. Dat is geen enkele man.'

'Ik zal eraan denken,' beloofde Grace.

'Ik ben nog steeds onder de indruk van dat landgoed hier,' zei Laura, op een ander onderwerp overgaand. Bewonderend keek ze naar de gardeniastruiken en de fruitbomen om hen heen. 'Hoe groot is het?'

'Tachtig hectare. Op een dag krijg ik net zo'n groot landgoed als dit,' zei Grace vol vertrouwen.

'Waarschijnlijk wel,' stemde Laura in. 'Je hebt altijd gezorgd dat je kreeg wat je wilde.'

'Ja, inderdaad,' zei Grace zacht, terwijl ze een slokje nam. 'Er zijn maar een paar problemen die opgelost moeten worden. Maar ze zeggen dat geduld beloond wordt.' Ze klaarde op. 'Maar genoeg over mij en de mensen voor wie ik werk. Vertel over jezelf. Je ziet er fantastisch uit!'

Laura lachte. 'Toe nou! Ik zie er hopeloos ouderwets uit. Je zult met me moeten gaan winkelen. Ik heb een totaal nieuw uiterlijk nodig.'

'Afgesproken! Ik vind het heerlijk geld uit te geven. Enig idee wat je nog meer wilt doen nu je hier bent?'

'Behalve een baan en een huis zoeken?' Laura sloot haar ogen en draaide haar hoofd naar de zon. 'Bruin worden stond ook op mijn lijstje.'

'Nee, serieus! Al die jaren ben je heel geheimzinnig geweest. Ik weet dat we na onze studie niet veel contact meer hebben gehad, maar die eerste twee jaar ben je gewoon uit het zicht verdwenen.'

Laura zuchtte. 'Grace, er valt niets te vertellen. Ik heb wat gereisd en toen besloot ik les te gaan geven op een particuliere school in New York. Dat beviel me niet en ik besloot dat ik verandering nodig had. Jij hebt altijd een veel te levendige fantasie gehad.'

Grace keek Laura taxerend aan. 'Waarom geloof ik je niet? Waarom denk ik dat je iets achterhoudt?'

Laura lachte nerveus. Ze nam nog een slokje van haar limonade en vermeed Grace aan te kijken. 'Zou ik tegen je liegen?'

'Vroeger was je de meest eerlijke persoon die ik kende.'

Laura gooide haar hoofd naar achteren. 'En nu niet meer?' vroeg ze luchtig.

'Dat heb ik niet gezegd. Je hebt me nog nooit van je leven een leugen verteld en je bent nog steeds de meest eerlijke persoon die ik ken en in deze stad is eerlijkheid een zeldzaam goed. Dus als je zegt dat je een nieuw begin nodig hebt, geloof ik dat.' Ze dronk de rest van haar limonade op. 'Laat me de caterer nog een keer bellen om zeker te weten dat het diner van Gabrielle op tijd komt, en dan gaan we.'

Nadat Grace weg was, rolde Laura het lege glas heen en weer tussen haar handen, worstelend met haar schuldige geweten. Wat vergiste Grace zich. Liegen ging haar gemakkelijk af. Ze had geleerd het zonder enige wroeging te doen en ze zou het blijven doen. Ze moest wel. Ze had bijna haar leven verloren aan Nico Rossi. Ze wilde nooit meer aan hem of haar verleden denken. De herinneringen waren te pijnlijk.

Wat konden een paar leugentjes om bestwil voor kwaad?