10

Philpott had bericht achtergelaten dat Mike, C.W. en Sabrina om drie uur bij hem moesten zijn voor een bespreking en om vijf voor drie was iedereen aanwezig in de vergaderkamer. C.W. en Mike zaten tegenover elkaar en Sabrina zat ook deze keer weer naast Philpott, . maar ditmaal aan de andere kant van de tafel. Philpott stond tegen het raam geleund en bladerde een stapel computeruitdraaien door. 'Nou, laten we dan maar beginnen. Hij liep naar de tafel en ging zitten. 'Deze zaak begint dringend te worden, maar daarover zo dadelijk meer. Eerst wil ik even van iedereen horen wat hij bereikt heeft. Sabrina, vertel eens wat je over Emily Selby te weten bent gekomen.' Sabrina vatte kort samen wat ze te weten was gekomen van Emily's drie voormalige collega's, en met name van Dilys Craig. 'De dood, op 20 juli 1993, van haar man en haar vader, haar enige familieleden, is een zware slag voor Emily geweest. Ze had reden om te geloven dat de twee mannen onder verdachte omstandigheden om het leven zijn gekomen.' Sabrina las een samenvatting voor van het verslag van de lijkschouwing. Daaruit bleek dat er op de lijken van de twee mannen allerlei verwondingen waren aangetroffen die doorgaans niet met gevallen van verdrinking in verband werden gebracht. 'Ik laat dat aspect van de zaak even rusten,' zei Sabrina, 'en kan jullie mededelen dat ik een connectie heb gevonden tussen Erika Stramm en Emily Selby.' Ze legde uit dat de twee vrouwen familie van elkaar waren en voegde eraan toe dat ze de afgelopen maanden regelmatig met elkaar gecorrespondeerd hadden. 'Wat is er bekend over Emily's man?' vroeg Philpott. 'Ik heb de krantenknipselarchieven en de namenlijsten van de wetenschappelijke disciplines waarin die twee werkzaam waren, erop nagevlooid.' Sabrina haalde een nieuw vel papier te voorschijn.'Wat Desmond Selby betreft,heb ik niets uitzonderlijks gevonden. Hij was drieënveertig en assistent-hoogleraar aan Cornell in de hedendaagse land- en volkenkunde van het Midden-Oosten. Emily en hij hebben elkaar ontmoet in Bagdad, waar ze toen allebei^met hun eigen onderzoek bezig waren. Selby was een jood, maar net als zijn vrouw had hij niets te maken met welke joodse organisatie dan ook, noch in de VS, noch in het buitenland. Iedereen was het erover eens dat Desmond Selby een uitstekend academicus en een voorbeeldig burger was. Voor wat het waard is: Emily was van mening dat hij is vermoord omdat hij toevallig net in de buurt van haar vader was toen diens moordenaars kwamen opduiken.' 'De vader?' zei Philpott. Sabrina keek even in haar aantekeningen. 'Hij is in München geboren als Johannes Georg Hoffmansthal Stramm,' zei ze. 'In 1923. Na de middelbare school heeft hij eerst in München gestudeerd, en daarna in Berlijn. In 1941, toen hij achttien was, werd hij samen met enkele anderen door de nazi's van de universiteit geschopt. Hij kreeg geen werkvergunning en heeft een paar keer zonder succes geprobeerd om Duitsland te verlaten. In 1942 is hij opgepakt bij een razzia en op transport gesteld naar Buchenwald. Daar heeft hij de naam aangenomen van een dode medegevangene, Johannes Lustig, en op de een of andere manier is hij erin geslaagd om het kamp te overleven. Na de bevrijding heeft hij een inreisvergunning voor de VS aangevraagd en gekregen. Na verloop van tijd heeft hij zich laten naturaliseren tot Amerikaans staatsburger en een goede wetenschappelijke reputatie opgebouwd. Johannes Lustig was een zionist, en maakte deel uit van de menigte toehoorders toen David Ben-Goerion in 1948 de staat Israël uitriep. Hij was doctor in de hebraïstiek en in de filosofie en was professor in de Europese Geschiedenis aan Cornell; hij heeft vier boeken geschreven over de pogroms in Rusland en een aantal pamfletten over de holocaust.' 'Was hij een soort agitator?' 'Daar heb ik geen aanwijzingen voor,' zei Sabrina.'Hij schreef zo nu en dan een boze brief aan de krant en in een paar van zijn pamfletten heeft hij scherpe kritiek uitgeoefend op bepaalde onderdelen van het Amerikaanse buitenlandse beleid die hij als fascistoïde beschouwde, maar daar is het bij gebleven.' Er werden wat aantekeningen gemaakt. 'Nu jij, Mike,' zei Philpott. Mike gaf hun een korte samenvatting van zijn inbraak in de kluis. 'Emily hechtte veel waarde aan eenvoudige dingen,' zei hij. 'Die hele aktetrommel lag vol met spullen die geen enkele handelswaarde hadden. Roerend, hoor, dat moet ik haar wel nageven.' Hij gaf Sabrina en C.W. kopieën van de groepsfoto en de aantekening in het notitieboekje. 'Het adres is nagetrokken,' zei Philpott. 'Het bevindt zich in de Berlijnse wijk Kreuzberg, een gebied met veel etnische spanningen, misdaad en alle andere narigheid die je in grote steden tegenkomt. Het adres is een strengbeveiligde flat, zo'n ding zonder ramen, maar wel met camera's, alarmsystemen en deuren die met metaal beslagen zijn. Het is eigendom van Herschell und Grosz, een grote makelaar en projectontwikkelaar. Ze willen niet zeggen wie de huurder is.' 'Wedden dat het Erika Stramm is?' zei Whitlock. 'Wel, haar huisadres is niet bekend,' zei Philpott. 'Het enige adres dat we van haar kennen, is haar e-mailadres.' Er werden nog wat aantekeningen gemaakt, en toen gingen Sabrina, Mike en C.W. achteroverzitten en keken naar Philpott, die duidelijk een belangrijke mededeling te doen had. De afgelopen minuten had hij al een paar keer zijn das en zijn manchetten rechtgetrokken. Dat was een teken dat er belangrijk nieuws op komst was. 'Dit zijn de gedetailleerde gegevens van twee moorden die kortgeleden in Duitsland zijn gepleegd.' Philpott deelde een paar infobulletins uit. 'Karl Sonnemann, drieënzestig jaar, hoogleraar, is vermoord in Frankfurt. Stefan Fliegel, tweeënzestig, zakenman, vond in Berlijn de dood. De namen van beide mannen staan op de lijst die Sabrina in de hotelkamer van Emily Selby heeft aangetroffen. Dus, wat dat document verder ook mag zijn, het is in ieder geval ook een lijst met doelwitten, en het moorden is begonnen.' 'Is er iets bekend over de moordenaars?' vroeg Mike. 'In beide gevallen werd hij beschreven als een jongeman, niet ouder dan een jaar of vijfentwintig, ongeveer een meter vijfentachtig lang, met blond haar en blauwe ogen...' 'Nou, dat wordt dan een makkie,' zei Mike. 'Zo iemand springt er in Duitsland onmiddellijk uit.' 'Misschien is het wel geen Duitser,' zei Philpott. 'Een getuige die in gezelschap van professor Sonnemann verkeerde, zei dat de jongeman Duits sprak met een vreemd accent. Ze kon het niet nader omschrijven.' 'Wat wordt er gedaan om Andreas Wolff te beschermen?' zei Whitlock. 'Ik neem aan dat zijn veiligheid voor u een topprioriteit is?' 'Hij heeft een gewapende lijfwacht gekregen,' zei Philpott, 'en zijn flat bij de Tiergarten wordt dag en nacht bewaakt.' Sabrina vroeg of er iets gedaan werd om de anderen op de lijst te beschermen. 'Op dit moment niet,' zei Philpott. 'De beslissing om hen niet te waarschuwen kan wellicht als cynisch beschouwd worden, maar op dit moment willen we nog te graag weten komen wat de mensen op deze lijst nu eigenlijk gemeenschappelijk hebben, en onze pogingen om daarachter te komen, zouden wel eens spaak kunnen lopen als we ze nu al benaderen.' Sabrina deed er verder het zwijgen toe. Ze werd niet betaald om te discussiëren. 'Ik mis nog steeds diepte in dit plaatje,' zei Philpott. 'Sabrina, ik wil dat jij naar Marokko gaat om erachter te komen wie de man was die Emily Selby heeft vermoord. Zie dat je alles over hem te weten komt wat er te weten is. De kans is groot dat hij niet op eigen initiatief heeft gehandeld, en als dat inderdaad niet het geval blijkt te zijn, wil ik weten wie daartoe opdracht heeft gegeven.' 'Weten we zeker dat hij uit Marokko kwam?' zei Sabrina. 'Ik bedoel, is hij van daaruit naar Londen gekomen?' 'De plaatselijke Mossad-agenten in Rabat zijn zijn gangen nagegaan en ze zijn er zeker van dat hij in Tetoean heeft gewoond. Je krijgt nog een beknopt verslag mee, plus alle details van het gebied waar hij vermoedelijk gewoond heeft en een landkaart.' 'Prima.' Philpott richtte zijn blik nu op Mike. 'Ik wil dat je die flat in Berlijn binnendringt en uitzoekt wat die Erika Stramm in haar schild voert.' 'Kunnen we dit niet beter andersom doen?' zei Mike. 'Ik naar Marokko en Sabrina naar Berlijn?' 'Is dit ridderlijk gedrag?' vroeg Philpott. 'Marokko kan een rotland zijn,' zei Mike. 'Ik heb er wat ervaring mee en...' 'Bedankt voor je bezorgdheid, Mike, maar ik red me wel, hoor,' zei Sabrina kil. 'Mijn besluit om Sabrina naar Marokko te sturen,' zei Philpott,'is dat zij als vrouw niet als een bedreiging zal worden beschouwd. Stom van ze, zou ik zeggen. Doordat ze minder argwaan zal oproepen dan een man, zal ze waarschijnlijk meer kans van slagen hebben.' Mike haalde zijn schouders op. 'En bovendien,' vervolgde Philpott, 'gaat ze niet alleen. Als ze daar aankomt, is Lucy Dow er al. Zij zal als dekmantel, afleiding of gids dienen.' 'Waarom gaan ze met zijn tweeën?' vroeg Mike. 'Lucy is er toch al. Ze houdt een afsplitsing van de Sendero Lumino- so in de gaten die zich in dat gebied schuilhoudt. Lucy kent het terrein en de zeden en gebruiken, dus ze kan Sabrina mooi een handje helpen. Misschien dat ze zelfs als back-up kan fungeren.' Philpott liet een korte stilte vallen. 'Heb je daar soms bezwaar tegen, Mike?' 'Nee, hoor,' snauwde Mike. 'Dus...' Philpott richtte zijn blik weer op Sabrina,'...om zeven uur meld je je bij de briefingkamer. Daar zullen ze je alles uitreiken wat je nodig hebt. Neem trouwens niet te veel mee. Ik wil dat je er uitziet als een echte toeriste.' Philpott ging staan, raapte zijn papieren bij elkaar en legde ze op zijn bureau. 'Dat was het dan. Tijd om uit elkaar te gaan en goede daden te doen. Ik wacht hier tot jullie je weer melden. En denk eraan, de klok loopt nu. Neem alle noodzakelijke stappen om het probleem te evalueren, te beperken en te neutraliseren.' 'U hebt makkelijk praten,' mompelde Mike terwijl hij van de tafel wegliep. Buiten de vergaderkamer bleef hij op Sabrina staan wachten. 'Hé,' zei hij toe ze naar buiten kwam. 'Het was niet vervelend bedoeld, hoor. Ik dacht gewoon dat die klus in Berlijn meer in jouw lijn zou liggen.' 'Ik doe gewoon wel wat me wordt opgedragen,' zei Sabrina. 'Zoals ik altijd doe.' 'Ik dacht niet dat je dat nu anders wilde doen. Ik probeerde gewoon behulpzaamheid te tonen.' 'Dat is niet nodig. Ik heb eigenlijk liever dat je die opwelling om me te helpen telkens als je er last van krijgt, zo snel mogelijk bedwingt.' 'Waarom?' Sabrina liep weg en Mike kwam achter haar aan. 'Waarom zeg je dat?' 'Omdat ik sommige hulp liever niet heb.' Toen ze haastig verder liep, zag Mike dat ze blosjes op haar wangen had. Dat was een teken dat ze boos was. Dat maakte hij haar nogal vaak. Het was, zo besloot hij, een van zijn minder prettige talenten. In de vergaderkamer stond Philpott met C.W. Whitlock te praten over de twee doden. Ondanks uitgebreid onderzoek door de Duitse politie, was er geen enkele connectie tussen de twee slachtoffers gevonden. 'Het enige wat ze gemeen lijken te hebben, is hun moordenaar en het feit dat ze allebei op die lijst staan.' Tijdens zijn vele jaren bij Scotland Yard was Philpott sterk doordrongen geraakt van de oude politie wijsheid dat gebrek aan bewijsmateriaal doorgaans de fout van de betreffende rechercheur was, tenzij er bewezen kon worden dat dat niet zo was. 'Twee man die op die geheimzinnige lijst staan, worden op geheimzinnige wijze vermoord. Reken maar dat er een verband is, en als we het niet snel zien te vinden, komen we met nog veel meer dode Duitsers te zitten.' 'Er komt steeds meer informatie beschikbaar,' zei Whitlock. 'Het gevaar is dat we verbanden gaan zien die helemaal niets betekenen, gelijkenissen die helemaal geen werkelijke verbanden zijn. We weten nu dat negen mannen op deze lijst de afgelopen vijftien jaar in Zuid-Amerika op vakantie zijn geweest. Elf van hen hebben een Zwitserse bankrekening. En dan is er het feit dat er zoveel wezen tussen zitten en dat verschillende anderen nu geadopteerd blijken te zijn. De witte plekken en onderlinge tegenstrijdigheden in het Duitse bevolkingsregister maken het ons er niet makkelijker op, maar rekent u maar dat ik een goed gebruik zal maken van de weinige gegevens die we boven water kunnen krijgen.' 'Daar rekende ik al op,' zei Philpott. Whitlock wist dat er van hem verwacht werd dat hij verbanden zou zien die anderen ontgingen. Philpott geloofde dat C.W. een bijzonder analytisch brein had, dat hem voor een dergelijke taak zeer geschikt maakte. Whitlock geloofde dat Philpott niet begreep waar het werkelijk om ging. Hij was niet bijzonder analytisch begaafd, maar wél uitzonderlijk geduldig - als het nodig was kon hij dagen over een probleem doordenken, en alles ervan stukje voor stukje heel grondig onder de loep nemen, tot alles hem zo helder voor de geest stond dat de verborgen samenhang hem niet langer kon ontgaan. Geduld was het geheim van veel soorten succes, maar geduld was een van die aangeboren talenten die de mensen tegenwoordig vaak verwaarloosden. Jammer voor ze, dacht C.W. Whitlock. 'Wat is er bekend over de slachtoffers?' vroeg hij aan Philpott. 'Het gewone. Niets bijzonders dus. Sonnemann, de hoogleraar, had een lange en geslaagde academische carrière achter zich. Het enige wat er ten nadele van hem bekend was, was zijn zwakheid voor vrouwen, en dat pleit tegenwoordig eerder in iemands voordeel. De andere, Fliegel, was bijna net zo respectabel, alleen was zijn seksuele enthousiasme op jonge mannen gericht. Geen van beiden heeft ooit problemen met de politie gehad. Ze woonden in verschillende delen van Duitsland en er is geen traceerbare reden om aan te nemen dat ze elkaar gekend of ontmoet hebben.' 'Krijg ik kopieën van de politierapporten?' 'Als het goed is, komen ze binnen een uur.' 'Zodra ik het papiermerk in handen heb, haal ik de runen en de tarotkaarten te voorschijn en kijk ik wat er aan de hand is.' Philpott moest naar een vergadering over de sterk verminderde geloofwaardigheid van het Internationale Gerechtshof. Whitlock liep door de gang naar het UNACO-commandocentrum en liep even het kantoor van de dienstdoende Newsline Monitor binnen. Er was niemand aanwezig. Hij bleef een tijdje naar de langsflitsende nieuwsbulletins op de beeldschermen zitten kijken en besloot toen zich te vermannen en de confrontatie aan te gaan met minstens één van zijn angsten. Hij nam een telefoon op en toetste het nummer van de mobiele telefoon van zijn vrouw in. Carmen nam onmiddellijk op. 'Met mij,' zei hij. 'Wat moet je?' 'Over afgelopen nacht,en de nacht daarvoor trouwens ook...' 'Pardon?' 'Ik heb geprobeerd me te verontschuldigen, maar beide keren heb je er iets anders van gemaakt...' 'Ik ben aan het werk, C.W. Had je me iets te zeggen?' Hij vroeg zich af of ze zich tegen haar collega's ook zo gedroeg. Carmen was een kinderarts met een goede praktijk, die haar geweten suste met tien uur werk per week op de eerste-hulpafdeling van een ziekenhuis in de binnenstad. 'Het soort dat ook mensen zonder verzekering helpt,' zei C.W. wel eens tegen zijn vrienden. Hij was er trots op dat Carmen zich inzette voor de armen. 'Nou?' zei ze. 'Wat wil je nou?' 'Zeggen dat het me spijt,' zei hij. 'Dat is niet voldoende.' 'Wat wil je dan wél van me?' 'Wat heeft het voor zin dat je iets doet als ik je dat eerst moet vertellen?' Nu vroeg hij zich af of ze zich tegenover haar patiënten ook zo hardvochtig opstelde. Arme kinderen. 'Carmen, laten we één ding afspreken.' 'Wat?' 'Dat we onze ruzie bijleggen voordat we te oud zijn om bij elkaar te liggen.' 'Maak niet altijd overal een grapje van!' 'En wat ben jij dan voor iemand,' zei hij terwijl hij merkte dat hij kwaad werd, 'als je vrijwillig je leven deelt met zo'n oppervlakkige halvegare als ik?' Met een klap gooide hij de hoorn neer. Hij keek over zijn schouder en zag Caroline, de dienstdoende monitor van die middag, achter zich staan. 'Zo nu en dan loop ik recht in een getrokken mes,' zei C.W. tegen haar, 'en dan probeer ik de schuld daarvan aan het mes te geven, als je begrijpt wat ik bedoel.' 'O, ja hoor.' Caroline zette haar kop koffie neer. 'Het klinkt niet erg origineel, maar wel heel stom.' Ze haalde een smartcard door een gleuf in de lade onder de computer. De la gleed open en ze haalde er een grote bruine envelop uit. 'Voor jou. Het is tien minuten geleden binnengekomen.' C.W. pakte hem aan, trok de flap open en keek wat erin zat. Het was van de Berlijnse politie. De voorlopige verslagen van het onderzoek naar de moorden op Karl Sonnemann en Stefan Fliegel. 'Werk,' zei hij opgelucht. Hij was blij dat hij wat afleiding kreeg. '"Werk is de enige praktische troost voor het feit dat wij geboren zijn," heeft een groot man ooit eens gezegd. Als ik me niet vergis, was het Miguel de Unamuno,' zei Caroline. 'Dank je wel, Caroline. Je bent een voortdurende bron van kennis en inspiratie.' Whitlock klemde de envelop onder zijn arm en liep weg. Terwijl hij door de gang liep, herhaalde hij de woorden: Werk is de enige praktische troost voor het feit dat wij geboren zijn. Er waren tijden, zoals nu bijvoorbeeld, dat dat adagium heel goed op hem van toepassing was.