Ik stond op het punt om stevig vreemd te gaan in Middelburg, hoewel ik nog niemand had gevonden die ook wou, toen een mij onbekende man mij met een moddervette knipoog naar het naargeestige herentoilet van de plaatselijke eenzamendisco lokte. Daar gaapten wij ons over een foto van Bettine.
We hebben staan smullen, fantaseren en ginnegappen. Ondertussen kon ik hem melden dat de grachtengordel meer dan roddelkontend fluistert dat ze een contract met de Playboy heeft getekend.
Hij gaf mij een briefje met haar speelschema. Het was een door veel mannen beduimeld vodje. Een collega-columnist heeft mij ooit wakker geschud, een vriend van mij heeft haar als bezoekster in een theater gezien en beweerde dat ze na de voorstelling in de bar een glas wijn in haar hand had. Ik geloof het nog steeds niet, maar droom graag mee. De vroegere pupil van Gerard Bakker met een pilsje in de hand, slaat de tweede niet af en leegt gulzig haar glas. Straks tovert ze nog een pakje Gauloises uit haar tas en roept ze hees om een volgend rondje. Ze grapt over de bekrompen tafeltenniswereld en slaat de volgende morgen twee doortrainde en murw gedrilde meisjes met het celluloid om de dove oren. Een tribune mannen juicht zich in extase. Na de wedstrijd heeft ze een stevige mening over de voorstelling van de vorige avond, analyseert de meer dan leuke topvorm van Koot en Bie van de laatste weken, babbelt over De Wetten van Connie Palmen, snijdt een paar plakjes Midden-Oosten aan en vraagt zich oprecht af hoe het verder moet in de Sovjetunie. Niks batje, niks Gerard Bakker, niks verbeten trek om de topsportmond, niks eenzijdig tunnelgeklets over tafeltennis. Geraffineerde lipstick, precies rake mascara en een knipoog naar een bekende, die een heel café doet smelten naar een bekende. Ik weet niet wat Gerard Bakker tegenwoordig doet en eerlijk gezegd interesseert het me ook niet. Zal hij weer een puber opjagen, afstompen en vertellen dat topsport de mens vormt?
Of zal ook hij een week naar de foto's van Bettine staren en fantaseren als een man. Ik weet het niet, maar ik hoop dat alle doodlopende hardloopsters heel veel leren van Bettine. Opeens hield ze al het domme getrain voor gezien en ging ze voor de lol tafeltennissen. Sterker nog: het werd pingpongen. En wat gebeurde? Ze ontgroeide Hazerswoude, werd een vamp in de Amsterdamse binnenstad, een prooi voor de jagers, een bron voor de schrijvers, een gesprek van de dag en een betere tafeltennister dan ooit. Dus hardlopende doodloopsters: grijp de L'Air du Temps van Nina Ricci, stick de lipjes en kool de oogjes. Blik zwoel in rokerige café's naar alle mannen, fascineer de columnisten, wind de fotografen op, tart de feministes en laat de lezers huiveren. De tribunes lopen vol, sporten wordt weer leuk en met zoveel ogen op je gericht loop je alle records aan flarden. Lachend over de finish verleid je de baancommissaris en reken je voorgoed af met het Oostduitse beeld van de topsport. Dankzij Bettine is het weer lente, door haar foto gaat geen man meer vreemd en besluit de maan een paar dagen langer vol te blijven. Oh Bettine, dank je wel. Ondertussen borduurt Gerard Bakker de Iraakse terugtocht naar Basra en hoopt dat ze weer goed komt. Goed komt? Ze kan niet beter.