42

Karin sloot in een reflex de computer af en ging razendsnel achter het gordijn staan. Ze kneep haar ogen dicht in een ijdele poging niet te worden gezien. Het gordijn bewoog verdacht heen en weer. Ze kneep in de stof om de beweging te stoppen. Ze voelde de plagerige weg van de stofdeeltjes omhoog naar haar neus. De handdoek, die verdraaide handdoek lag nog op het scherm! Dat zag ze in toen het licht aanging. Haar hartslag ging ervandoor. Dreunde door haar aderen naar haar slapen en veroorzaakte een golf van duizeligheid. Ze hoorde voetstappen die het bureau naderden, het geratel toen de diskette uit de computer kwam. Het blauwe licht flikkerde even en werd toen constant. Karin voelde haar benen trillen, ze wankelde en werd opgevangen door een sterke arm. Het lemmet van een mes flitste voor haar ogen.

‘Vijf milligram Dormir!’ Een nauwelijks verstaanbare order. Zijn gezicht was vlak bij het hare. Ze kon zijn doorrookte adem ruiken. De zweetdruppeltjes zien die op zijn bovenlip waren gevormd, kleine pareltjes die in grootte en aantal toenamen. Ze ontmoette de blik van Per Göthe. Het mooie gezicht was verstijfd, zijn ogen kil van woede. Misschien dat er ook een glimpje angst aanwezig was. Ze kon niet zien tegen wie hij had gesproken. Ze durfde haar hoofd niet om te draaien, en al helemaal geen stap naar voren te doen. Een speciale geur bereikte haar ondanks de tabakslucht - de geur van Maria’s parfum. Waar kwam die vandaan? Was Maria hier? Dormir, gingen ze haar verdoven?! Karin probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze hoorde voetstappen die wegliepen en weer terugkwamen. Het lemmet was tegen haar hals gedrukt. De ogen van Per fixeerden haar en ontdeden haar van alle weerstand. Karin moest uitvoerig slikken, probeerde haar stem te laten gehoorzamen. Ze schraapte haar keel.

‘Eén kik en ik snij je strot door!’ Zijn stem was beheerst, een fluistering. Hij duwde haar voor zich uit, de kamer in. De kracht in de gespierde arm was niet mis te verstaan. ‘Ga zitten! Stroop je mouw op.’ Karin ging in de bezoekersstoel zitten. Het gezicht van Susann Göthe kwam in haar blikveld.

‘Weet je wat je doet, Per?’

Zijn antwoord was een sissend geluid. ‘Je kunt nu niet meer terug!’

‘De helft zou genoeg moeten zijn, wees voorzichtig.’

‘Zwijg!’ Karin zag zijn blik en wanhoopte, voelde hoe de apathie haar met zijn effectieve zenuwgif verlamde.

‘Steek je arm uit!’ Het lemmet drukte tegen haar schildklier. Ze kon niet slikken. Haar arm lag onbeweeglijk op haar schoot, beroofd van alle spierkracht. Susann boog zich voorover en rolde de mouw van haar trui op, bracht de manchet aan. Karin zag haar bloedvaten opzwellen en de naald in de blauw glanzende ader in haar arm glijden. Ze kon haar urine niet langer ophouden. Ze voelde hoe de warmte zich verspreidde. Ze hoorde het op de grond druppelen toen het stoelkussen was verzadigd. De figuren voor haar werden schimmen. Het maakte haar niet uit, het deed er niet toe. Wat er gebeurde, betrof iemand anders. Zelf was ze in haar centrum, onkwetsbaar, onbereikbaar in haar schil.

‘Heb je alles genomen?’ siste de slang, ‘alles?’ en de duisternis gleed als een vlies over de lens van haar oog. ‘Alles’, echode de leegte terug. ‘Alles?’

Karin werd wakker van de misselijkheid en moest overgeven. Ze kon nog net haar hoofd draaien en het optillen. Het braaksel kletterde op de grond. Haar maagzak kwam omhoog en brandde. Haar lichaam voelde zo zwaar aan, zo vormeloos en oncontroleerbaar. Ze hoorde stemmen aan de andere kant van het donker. Helemaal onderaan, bij de grond, was een streepje licht te zien. Aan de andere kant van de deur was het licht. Het gemompel veranderde in woorden en de woorden werden langzaam scherp.

‘Ik wil dit niet!’ zei de vrouwenstem.

‘Je hebt geen keus. Ze weet het, ze heeft het materiaal gekopieerd. Ze weet dat je die labwaarden hebt gefaket. Je bent er gloeiend bij!’ antwoordde hij.

‘De leiding?’

‘Die zullen doen alsof ze ons niet kennen. Het bestuur van OKTA wil alleen winst zien. Hoe die wordt gerealiseerd, is aan iedere afzonderlijke groep. Wat de leiding wil weten, is of ze tijd en middelen moeten investeren om een geneesmiddel te laten beoordelen. Wij hebben de kennis verstrekt en krijgen daarvoor betaald. De navelstreng is doorgeknipt. Ze zullen gaan investeren in andere producten. Nu is het zaak de rommel op te ruimen en door te gaan alsof er niets is gebeurd.’

‘Of er niets is gebeurd!?’ Susann Göthe lachte droog. ‘En wat doen we met haar?’

‘Zoals ik al zei, we zullen ons nu zelf moeten zien te redden. De leiding gaat ervan uit dat we dit zelf op optimale wijze zullen oplossen.’

‘Zou iemand haar geloven als ze geen bewijs heeft? Haar man kan vast getuigen dat ze niet helemaal toerekeningsvatbaar was.’

‘Ze kan meer materiaal te pakken krijgen. We kunnen moeilijk die tien potten Immurex terugroepen die we aan de patiënten in de Ferromerstudie hebben uitgedeeld, zonder argwaan te wekken. Als we er eerder aan gedacht hadden, hadden we kunnen zeggen dat de uiterste datum verstreken was, maar nu kunnen we niets doen. Er is maar één oplossing. Dat weet je!’

‘Wanneer?’

‘Is het niet het beste om het nu meteen af te ronden?’

‘Waar wil je haar laten?’

‘Om te beginnen bij Erik Atterhed. Maar het zou kunnen dat de onderzoekers bij OKTA de foetus levend willen hebben, om te zien of die schade heeft opgelopen. Levend materiaal kan in een ander verband ook veel waard zijn. De andere foetussen waren normaal, behalve die van Lena Wide. Zij had een genetisch defect in de familie. Haar mogelijkheden om een gezond kind te krijgen waren microscopisch klein.’

‘Wat bedoel je met “in een ander verband”?’

‘Niets!’

‘Worden foetussen voor een ander doel gebruikt dan wat je mij hebt verteld?’

‘Er zijn onderzoekers binnen het concern die bijzonder graag over levend materiaal zouden willen beschikken. We moeten misschien eerst naar hen luisteren voordat we beslissen wanneer de vrouw wordt geëlimineerd.’

‘Ik ben akkoord gegaan met het introduceren van het geneesmiddel omdat ik dacht dat het levens zou redden, dat er een eind zou komen aan het lijden van vrouwen die voortdurend miskramen kregen. Mij is verteld dat Immurex op dezelfde manier werkte als andere middelen voor immunosuppressie bij orgaantransplantatie, dat het de kans op afstoting verminderde. Ons doel was ervoor te zorgen dat een dergelijk middel wat sneller op de markt zou komen. Het was een test, zodat men zou weten dat het succesvol was voordat het bij het College ter Beoordeling van Geneesmiddelen werd aangeboden. Dat zou een grote tijdwinst opleveren. Het was zonder risico, dat heb je zelf gezegd! Afgestoten foetussen zouden worden gecontroleerd in verband met onvoorziene bijwerkingen, nergens anders voor.’

‘Dat was het doel. Jij stond niet onwelwillend tegenover jouw deel van de aandelenportefeuille; het kan misschien zelfs nog meer worden.’

‘En...’

‘Men had wellicht meerdere toepassingsmogelijkheden in gedachten. Het risico voor een miskraam bij klonen is hoog. Dat is een van de belemmeringen om verder te komen. Het geneesmiddel zou, als het effectief zou blijken te zijn, een schakel in dat proces kunnen worden.’

‘Dat is niet waar! Niet de hele waarheid.’

‘Er zijn andere gebieden binnen het concern. Onderzoekers zijn zoals gezegd bijzonder geïnteresseerd in levend materiaal. Voordat we een uiteindelijke oplossing voor het probleem met de vrouw vinden, moeten we misschien uitzoeken of er meer is dat geld zou kunnen opleveren.’ Per wreef met zijn duim over zijn wijsvinger en telde geld in de lucht.

‘Shit, ik had nooit...’ De stemmen stierven weg en lieten Karin achter in een vacuüm van doodsangst. Ze kwam langzaam overeind en ging zitten, liet haar benen over de rand van het bed bungelen. De slaap zat nog in elk gewricht. De duizeligheid nam toe, haar maag trok samen in een kramp en ze gaf over. Ze voelde voorzichtig met haar hand op haar navel. Het was helemaal stil daar binnen. Karin onderdrukte een schreeuw in haar handpalm.