42

We gingen langzaam de grote trap op. Trevor steunde op de leuning en nam aarzelende stappen. Hij haalde hijgend adem.

‘Ik hoorde je vanavond binnenkomen en zag je door je studeerkamer lopen,’ zei ik. ‘Toen liep je niet zo te wankelen.’

Hij keek me aan met het gekwelde gezicht van een martelaar. ‘Het komt bij vlagen,’ zei hij. ‘De pijn.’

‘Jij en je dochter geven het nooit op, hè?’ Ik glimlachte en schudde mijn hoofd.

‘Toegeven is sterven, meneer Kenzie. Buigen is barsten.’

‘Vergissen is menselijk, vergeven is goddelijk. Zo kunnen we nog uren doorgaan. Kom op. Jouw beurt.’

Hij hees zich de overloop op.

‘Links,’ zei ik, en ik gaf hem zijn stok terug.

‘In godsnaam,’ zei hij. ‘Wat ga je met me doen?’

‘Aan het eind van de gang ga je naar rechts.’

De villa was met zijn achterkant naar het oosten gebouwd. Trevors studeerkamer en zijn recreatiekamer op de begane grond keken uit op de zee. Op de eerste verdieping was dat ook met de grote slaapkamer en Desirees kamer het geval.

Maar op de tweede verdieping keek maar één kamer uit op het water. De ramen en wanden daarvan konden worden weggehaald, en ’s zomers werd er een reling langs de randen van de parketvloer aangebracht en werden de latten van het plafond verwijderd om de ruimte helemaal open te maken en werden er hardhouten tegels op de vloer aangebracht om het parket te beschermen. Het was vast niet gemakkelijk om deze kamer elke zonnige zomerdag te ontmantelen, en ook niet om hem weer in elkaar te zetten en te beschermen tegen guur weer wanneer Trevor Stone zich ’s avonds besloot terug te trekken, maar ja, dat was niet zijn probleem. Het was het probleem van Slinger en Wiebel, nam ik aan, of van de bedienden van zijn bedienden.

’s Winters was de kamer als een Franse salon ingericht, met vergulde Louis XIV-stoelen en -chaises longues, delicate canapés en divans met borduurwerk, kwetsbare salontafels met inlegwerk van goud, en schilderijen van bepruikte edelen en edelvrouwen die over de opera of de guillotine spraken, of wat het maar was waarover de Fransen in de nadagen van hun tot ondergang gedoemde aristocratie hadden gesproken.

‘IJdelheid,’ zei ik, kijkend naar Desirees papperige gebroken neus en de verwoeste benedenhelft van Trevors gezicht. ‘IJdelheid heeft de Franse bovenklasse vernietigd. IJdelheid leidde tot de revolutie en stuurde Napoleon naar Rusland. Tenminste, dat hebben de jezuïeten me verteld.’ Ik keek Trevor aan. ‘Heb ik gelijk of niet?’

Hij haalde zijn schouders op. ‘Het is een beetje simpel, maar het zit er niet ver naast.’

Desiree en hij waren op hun stoelen vastgebonden aan beide einden van de kamer, minstens vijfentwintig meter van elkaar vandaan. Angie was naar de westelijke vleugel van de begane grond gegaan om benodigdheden bij elkaar te zoeken.

‘Ik heb een dokter nodig voor mijn neus,’ zei Desiree.

‘We zitten op het moment niet zo ruim in de plastisch chirurgen.’

‘Was het bluf?’ zei ze.

‘Wat?’

‘Van Danny Griffin.’

‘Ja. Pure bluf.’

Ze blies naar een sliert haar die voor haar gezicht was gevallen en knikte.

Angie kwam de kamer weer in en we zetten samen alle meubelen aan de kant, zodat er een brede corridor overbleef tussen Desiree en haar vader.

‘Heb je de kamer gemeten?’ vroeg ik aan Angie.

‘Ja. Hij is precies zesentwintig meter lang.’

‘Ik weet niet of ik een bal zesentwintig meter kan gooien. Hoe ver staat Desirees stoel van de muur vandaan?’

‘Twee meter.’

‘En die van Trevor?’

‘Ook.’

Ik keek naar haar handen. ‘Mooie handschoenen.’

Ze hield ze omhoog. ‘Ja, hè? Ze zijn van Desiree.’

Ik hield mijn goede hand omhoog, waaraan ik ook een handschoen droeg. ‘Van Trevor. Kalfsleer, denk ik. Erg zacht en soepel.’

Ze greep in haar tasje en haalde er twee pistolen uit. Het ene was een Oostenrijkse 9mm Glock 17. Het andere was een Duitse 9mm Sig Sauer P226. De Glock was licht en zwart. De Sig Sauer was van een legering van zilver en aluminium en een beetje zwaarder.

‘Er waren er in de wapenkast zoveel waaruit ik kon kiezen,’ zei Angie. ‘Maar deze twee leken me het geschiktst.’

‘Magazijnen?’

‘De Sig heeft vijftien patronen. De Glock zeventien.’

‘En natuurlijk één in de kamer.’

‘Natuurlijk. Maar de kamers zijn leeg.’

‘Wat zijn jullie in godsnaam aan het doen?’ zei Trevor.

We negeerden hem.

‘Wie is er sterker, denk je?’ zei ik.

Ze keek naar hen beiden. ‘Moeilijk te zeggen. Desiree is jong, maar Trevor heeft veel kracht in die handen.’

‘Neem jij de Glock.’

‘Met alle genoegen.’ Ze gaf mij de Sig Sauer.

‘Klaar?’ zei ik. Ik drukte de kolf van de Sig Sauer tussen mijn gewonde arm en mijn borst, haalde met mijn goede hand de slede over en liet een patroon in de kamer glijden.

Ze richtte de Glock op de vloer en deed hetzelfde. ‘Klaar.’

‘Wacht!’ riep Trevor toen ik door de kamer liep, het pistool op zijn hoofd gericht.

Buiten bulderde de branding en schitterden de sterren.

‘Nee!’ riep Desiree toen Angie met het pistool op haar af kwam.

Trevor verzette zich tegen de touwen waarmee hij op de stoel was gebonden. Hij rukte met zijn hoofd naar links, naar rechts, weer naar links.

En ik bleef komen.

Ik hoorde het bonken van Desirees stoel op de parketvloer, want ze deed hetzelfde als haar vader. Toen ik dichter bij Trevor kwam, leek het of de kamer om hem heen steeds kleiner werd. Zijn gezicht kwam omhoog en doemde steeds groter boven de loop van het pistool op; zijn ogen gingen wild heen en weer. Het zweet liep uit zijn haar en zijn verwoeste wangen maakten krampachtige bewegingen. Zijn melkwitte lippen trokken zich terug tegen zijn tanden en hij brulde.

Ik ging naar zijn stoel toe en drukte het pistool tegen de punt van zijn neus.

‘Hoe voelt dat?’

‘Nee,’ zei hij. ‘Alsjeblieft.’

‘Ik zei: “Hoe voelt dat?”’ schreeuwde Angie aan de andere kant van de kamer tegen Desiree.

‘Niet doen!’ schreeuwde Desiree. ‘Niet doen!’

Ik zei: ‘Ik vroeg je iets, Trevor.’

‘Ik…’

‘Hoe voelt dat?’

Zijn ogen keken wild langs weerskanten van de loop. Op de hoornvliezen verschenen rode adertjes.

‘Geef antwoord.’

Zijn lippen blubberden en gingen toen stijf op elkaar, en de aderen in zijn hals zwollen op.

‘Het is een verschrikkelijk gevoel,’ schreeuwde hij.

‘Ja, dat is zo,’ zei ik. ‘Zo voelde Everett Hamlyn zich toen hij stierf. Verschrikkelijk. Zo voelde Jay Becker zich. Zo voelde je vrouw zich, en een meisje van zes dat je in stukken liet snijden en in een vat koffiebonen liet gooien. Verschrikkelijk, Trevor. Het is een verschrikkelijk gevoel.’

‘Schiet me niet dood,’ zei hij. ‘Alsjeblieft. Alsjeblieft.’ En de tranen rolden uit zijn starende ogen.

Ik nam het pistool weg. ‘Ik ga je niet doodschieten, Trevor.’

En tot zijn verbazing liet ik het magazijn uit de kolf in mijn mitella vallen. Ik drukte het pistool tegen mijn gewonde pols en haalde de slede over, zodat de patroon uit de kamer viel. Ik bukte me, raapte hem op en stopte hem in mijn zak.

Onder de nog verbaasdere blikken van Trevor duwde ik de sledevergrendeling omlaag en haalde ik de slede van het pistool af en liet ik hem ook in mijn mitella vallen. Ik stak mijn vingers in het wapen en haalde de veer boven de loop eruit. Ik liet hem aan Trevor zien en liet hem toen ook in mijn mitella vallen. Ten slotte verwijderde ik de loop zelf en voegde ik hem aan de andere onderdelen toe.

‘Vijf onderdelen,’ zei ik tegen Trevor. ‘In totaal. Het magazijn, de slede, de veer, de loop en de rest van het pistool. Ik neem aan dat je handig bent in het uit elkaar halen van je wapens?’

Hij knikte.

Ik draaide me om en riep naar Angie: ‘Hoe goed is Desiree daarin?’

‘Ik geloof dat haar vader het haar goed heeft geleerd.’

‘Geweldig.’ Ik keek Trevor weer aan. ‘Zoals je vast en zeker weet, zijn de Glock en de Sig Sauer gelijk als je ze uit elkaar wilt halen.’

Hij knikte. ‘Dat weet ik.’

‘Mooi zo.’ Ik glimlachte en liep van hem vandaan. Ik telde vijftien passen, bleef toen staan en haalde de onderdelen van het pistool uit mijn mitella. Ik legde ze netjes op de vloer, keurig in een rechte lijn.

Toen liep ik door de kamer naar Angie en Desiree. Ik ging bij Desirees stoel staan, draaide me om en telde vijftien stappen af vanaf haar stoel. Angie kwam achter me aan en legde alle vijf onderdelen van de Glock in een rechte lijn op de vloer.

We liepen naar Desiree terug, en Angie maakte haar handen van de rugleuning van de stoel los. Daarna bukte ze zich en trok ze de knopen om haar enkels strakker.

Desiree keek naar me op. Ze besloot diep adem te halen door haar mond in plaats van door haar verwoeste neus.

‘Je bent gek,’ zei ze.

Ik knikte. ‘Je wilt je vader dood hebben. Waar of niet?’

Ze wendde haar gezicht van me af en sloeg haar ogen neer.

‘Hé, Trevor,’ riep ik. ‘Je wilt nog steeds je dochter dood hebben?’

‘Met elke ademtocht die ik nog in me heb,’ riep hij.

Ik keek omlaag naar Desiree en ze hield haar hoofd schuin om met half dichtgeknepen ogen naar me op te kijken. Haar honingblonde haar was voor haar gezicht gevallen.

‘De situatie is aldus, Desiree,’ zei ik, terwijl Angie Trevors armen ging losmaken en de knopen bij zijn enkels strakker trok. ‘Jullie zijn allebei vastgebonden bij jullie enkels. Trevor een beetje minder strak dan jij, maar het scheelt niet veel. Ik denk dat hij een beetje langzamer is, en daarom heb ik hem een heel klein beetje voorsprong gegeven.’ Ik wees naar de lange, glanzende vloer. ‘Daar liggen de pistolen. Pak ze, zet ze in elkaar en doe ermee wat je wilt.’

‘Dat kun je niet doen,’ zei ze.

‘Desiree, “kan niet” is een moreel begrip. Dat zou jij moeten weten. We kunnen alles doen wat in ons opkomt. Jij bent daar het levende bewijs van.’

Ik liep naar het midden van de kamer, en daar bleven Angie en ik naar hen achterom staan kijken. Ze probeerden de spieren van hun handen soepel te maken.

‘Misschien komen jullie op het slimme idee om de krachten te bundelen en achter ons aan te gaan,’ zei Angie. ‘Nou, we zijn op weg naar de redactie van de Boston Tribune. Dus verspil je tijd niet. Degene van jullie die dit overleeft – als een van jullie het overleeft – kan maar het beste meteen in een vliegtuig stappen.’ Ze porde me aan. ‘Heb jij nog iets?’

Ik keek naar hen tweeën. Ze veegden hun handpalmen aan hun dijen af en bewogen hun vingers nog wat meer, voorovergebogen naar de touwen bij hun enkels. De genetische gelijkenis was duidelijk aan hun lichaamsbeweging te zien, maar manifesteerde zich het opvallendst in die jade-ogen van hen. Wat in die ogen zat, was hebzuchtig en recalcitrant en schaamteloos. Het was een oerdrift en het had meer te maken met de stank van grotten dan met de luchtige elegantie van deze kamer.

Ik schudde mijn hoofd.

‘Veel plezier in de hel,’ zei Angie, en we liepen de kamer uit en deden de deuren achter ons op slot.

We liepen naar de personeelstrap en kwamen zo bij een kleine deur die naar een hoek van de keuken leidde. Boven ons krabde iets herhaaldelijk over de vloer. En toen was er een bonkgeluid te horen, onmiddellijk gevolgd door nog zo’n geluid aan de andere kant.

We gingen naar buiten en volgden het pad langs het achtergazon. Intussen kwam de zee tot bedaren.

Ik nam de sleutels die ik van Desiree had teruggenomen. We liepen langs de tuin en de verbouwde stal naar mijn Porsche.

Het was donker, maar boven de sterren hing een gloed over de nacht, en we stonden bij mijn auto en keken omhoog. Trevors kolossale huis was vaag zichtbaar in het schijnsel, en ik keek naar de vlakte van het donkere water tot aan het punt waar het de horizon en de hemel raakte.

‘Kijk,’ zei Angie, en ze wees naar een witte asterisk van licht die door de donkere hemel schoot, een vuurspoor achter zich aan, op weg naar een punt buiten ons gezichtsveld, al kwam hij daar niet aan. Hij legde tweederde van de afstand af en implodeerde tot niets. Een stuk of wat sterren eromheen schenen er zonder belangstelling naar te kijken.

De wind die van de oceaan was komen aangieren toen ik daar aankwam, was gaan liggen. De nacht was onmogelijk stil.

Het eerste schot klonk als een voetzoeker.

Het tweede klonk als een echo.

We wachtten, maar er volgde niets anders dan stilte en het verre ruisen van vermoeide golven.

Ik maakte Angies portier open en ze stapte in, stak haar hand uit en duwde het mijne open.

We reden achteruit, keerden de wagen, reden langs de verlichte fontein en de eiken die de wacht hielden, om het kleine gazon met het bevroren vogelbadje heen.

Terwijl het witte grind onder de grille verdween, haalde Angie een afstandsbediening tevoorschijn die ze uit het huis had meegenomen. Ze drukte op een knop en het grote smeedijzeren hek met het familiewapen en de letters in het midden ging uiteen als armen die ons welkom heetten of afscheid van ons namen – dat hing er maar vanaf hoe je het bekeek, want beide gebaren waren vaak hetzelfde.