10     

ALLEEN IN SLECHTE FILMS WAS ER IN DE OMGEVING VAN DE HACkescher Markt ooit een parkeerplek te vinden als je die nodig had, dus bleef Borchert met zijn terreinwagen maar dubbel geparkeerd staan toen ze bij de praktijk in de Rosenthaler Straße kwamen. Onderweg van Moabit naar Berlin Mitte had Stern een paar telefoontjes gepleegd, onder meer met Inlichtingen, waar hij zowaar meer dan één vermelding voor dr. Johann Tiefensee vond. Tot zijn verbazing was de man niet alleen psycholoog, maar ook psychiater, dus een afgestudeerd arts. Bovendien scheen hij privédocent geneeskundige hypnose aan de Humboldt Universiteit te zijn.

‘Wacht even, Robert.’

Stern, die zijn veiligheidsgordel wilde losmaken, voelde Borcherts hand als een bankschroef om zijn pols.

‘Je kunt dat meisje, die Carina, misschien voor de gek houden, maar ik trap er niet in.’

‘Wat bedoel je?’ Stern wilde zijn hand lostrekken, maar dat lukte niet.

‘Waarom speel jij voor doodgraver? De strafpleiter die ik ken komt alleen zijn huis uit als hij er goed voor wordt betaald. Hij werkt zeker niet voor kinderen die geestelijk in de war zijn. Wacht, laat me uitspreken.’

Sterns arm raakte verdoofd, zo hard kneep Andi hem in zijn pols. Het getoeter van passerende auto’s scheen Borchert niet te deren.

‘Ik ben niet achterlijk. Een advocaat zoals jij is niet zomaar op de vlucht voor de politie. Leg me eens uit waarom we niet netjes hebben gewacht bij die container met dat lijk.’

‘Ik wilde geen problemen met Engler.’

‘Onzin. Je hebt nog veel grotere problemen als die oude Giesbach straks zijn verhaal doet. Dus wat steekt hier achter?’

Robert tuurde door de getinte ruit van het portier naar de brede stoep van de drukke straat. Het was pas eind oktober, maar in het café op de hoek stond al een kerstman voor het raam.

‘Je hebt gelijk,’ verzuchtte hij ten slotte. Met klamme vingers opende hij zijn jasje toen hij eindelijk zijn hand weer kon bewegen.

Stern haalde de dvd tevoorschijn en Borchert trok zijn wenkbrauwen op.

‘Die lag gisteren in mijn brievenbus.’

‘Wat staat erop?’

In plaats van antwoord te geven schoof Robert de disk in de gleuf van de cd-speler. Het kleine scherm van het navigatiesysteem lichtte op. ‘Kijk zelf maar.’

Hij sloot zijn ogen en wachtte tot de onheilspellende stem als gifgas uit de boxen van de auto zou klinken. Maar in plaats daarvan hoorde hij enkel wat geruis en gekraak.

‘Zit je me te belazeren, Robert?’

Stern opende verbaasd zijn ogen en staarde naar het rood opflakkerende scherm.

‘Ik begrijp er niks van.’ Hij drukte op een knop, haalde de dvd weer uit het apparaat en keek of hij krassen kon ontdekken. ‘Er is iets mis! Gisteren stond alles er nog op.’

Of zouden die slijtagesporen toch geen optisch bedrog zijn geweest?

‘Hoe bedoel je, “alles”?’ vroeg Andi.

‘Nou, alles: de stem, de kraamafdeling…’ Stern voelde dat hij in paniek raakte, ‘…de opnamen van Felix’ dood en van die kleine jongen die eruitziet als mijn zoon.’
    Toen hij Andi’s verbaasde gezicht zag, begon hij nog eens van voren af aan. Zo goed en zo kwaad als het ging probeerde hij hem uit te leggen wat voor schokkende filmbeelden hij de vorige avond had gezien.

‘En daarom kan ik niet naar de politie gaan. Dan zal hij de tweeling doden, heeft hij gedreigd. Ik moet er in mijn eentje achter zien te komen hoe Simon iets van die moorden weet. Daar heb ik nog vier dagen voor,’ besloot Stern, en opeens hoorde hij hoe belachelijk het allemaal klonk. Als iemand hem twee dagen geleden zo’n sensationeel verhaal had opgedist, zou hij hem lachend voor gek hebben verklaard.

Andi pakte zwijgend de dvd uit zijn hand en deed het binnenlampje aan. Buiten was het door de motregen zo mistig als in een Turks stoombad.

‘Wat denk jij?’ vroeg Robert voorzichtig, toen Borchert na een minuut nog altijd niets gezegd had.

‘Ik geloof je,’ zei hij ten slotte en hij gaf hem het zilverkleurige schijfje terug.

‘Echt?’

‘Ik bedoel, ik geloof dat er gisteren nog iets op die dvd stond. Het is een EZ-D.’

‘Een wat?’

‘Een wegwerpdisk. Toen ik in de filmbusiness zat had je die dingen alleen nog als prototype. Ze hebben een speciaal laagje van polycarbonaat, dat met zuurstof reageert. Als je ze na het afspelen uit het apparaat haalt, worden ze onbruikbaar door de invloed van licht en zuurstof. Ze zijn oorspronkelijk ontwikkeld voor videotheken, zodat je een film na het uitlenen niet meer hoefde terug te brengen.’

‘Oké, maar dat is toch een bewijs? Wat moet ik met een wegwerp-dvd? Er stond dus informatie op die ik niet mocht doorgeven.’

‘Robert, je moet niet boos worden, maar’ – Borchert krabde zich op zijn kale achterhoofd – ‘eerst vinden we een lijk, en nu word je gechanteerd door een onbekende die beweert dat je zoon nog zou leven. Bestaat die stem niet alleen in je hoofd?’

Stern keek in Borcherts blozende gezicht en besefte dat zijn vraag terecht was.

Misschien had Felix’ dood hem na tien jaar eindelijk tot waanzin gedreven. Dat moest het wel zijn. Alle objectieve feiten toonden duidelijk aan dat Felix gestorven was. Maar de afschuwelijke stem op die dvd en Simons herinneringen hadden met onbarmhartige scherpte iets in zijn binnenste blootgelegd waarvan hij zich tot nu toe nooit bewust was geweest: een onverwachte gevoeligheid voor bovennatuurlijke verschijnselen. Verbijsterd moest Stern toegeven dat iedere rationele verklaring hem gestolen kon worden als een hogere macht hem de kans bood zijn zoon terug te zien. Borchert had gelijk.

Hij stond op het punt om door te draaien. Zijn ogen vulden zich met tranen en hij legde een hand op Andi’s schouder.

‘Ik heb hem maar drie keer in mijn armen gehouden, weet je dat?’ Stern wist zelf niet waarom hij dit zei. ‘En één van die keren was hij dood.’

De woorden kwamen als een waterval. ‘Soms word ik ’s nachts wakker. Nog altijd. En dan ruik ik het weer, Felix’ luchtje. Zijn lijfje was al koud toen Sophie hem eindelijk losliet, maar hij rook nog net zoals die ochtend, toen ik hem voor het eerst in mijn armen hield en hem met babylotion insmeerde.’

‘En nu wil je serieus onderzoeken of hij…’

Stern hoorde hoeveel moeite Borchert had om het uit te spreken.

‘…of hij “wedergeboren” is?’

‘Ja. Nee.’ Robert haalde zijn neus op. ‘Ik weet het niet, Andi. Maar ik moet toegeven dat ik geen rationele verklaring heb voor die gelijkenis.’

Hij vertelde hem over de moedervlek van de jongen die de kaarsjes op de verjaardagstaart had uitgeblazen.

‘Die zit op precies dezelfde plek als bij Felix. Op zijn schouder. En dat komt maar zelden voor. Moedervlekken zitten meestal in het gezicht of de nek. Natuurlijk is hij nu veel groter, maar het griezeligste is de vorm – net een laars.’

‘En had Felix…’ Borchert aarzelde. ‘De baby die jullie hebben begraven, had hij ook zo’n moedervlek?’

‘Ja. Ik heb het zelf gezien, vóór en na zijn dood.’ Stern sloot zijn ogen, alsof hij op die manier de muur van herinneringen kon buitensluiten waar hij nu tegenaan knalde. Maar het lukte hem niet het beeld van de ziekenkamer en de metalen obductietafel met het lichaam van zijn zoon te verdrijven.

‘Het spijt me erg.’ Stern wreef nerveus over zijn voorhoofd, aarzelde even en stapte toen uit. ‘Ik kan het best begrijpen als je me niet gelooft en met deze waanzin niets meer te maken wilt hebben.’

Hij gooide het rechterportier in het slot en liep naar de ingang van de praktijk, zonder Borcherts antwoord af te wachten.

Een korte blik op het discrete naambordje naast de met smeedijzer beslagen deur bevestigde dat hij bij het juiste adres was. Vijfde verdieping, links. Stern wilde al aanbellen toen hij de stopper zag die moest voorkomen dat de deur dichtviel. Omdat hij niet wist of hij, zoals in veel etagewoningen in Berlijn, een sleutel voor de lift nodig had, nam hij de trap. Dat ging niet snel. Hijgend beklom hij de uitgesleten treden naar de bovenste etage. Daar aangekomen bleef hij geschrokken staan. Het was niet zijn slechte conditie waarover hij zich zorgen maakte, maar om de deur van de praktijk.

Die stond wagenwijd open.