·7·

Als er buiten de voormalige Sovjet-Unie of misschien Venetië, ook maar één stuk water is waar een mens niet in wil duiken, dan is het wel een Amsterdamse gracht. De grachten zijn over de hele wereld vermaard, maar niet vanwege hun helderheid, schoonheid of gezonde stroming.

Hoewel hij soepel onder de oppervlakte verdween, had Shaw het water toch zo hard geraakt dat al zijn pezen en botten onder de klap leken te bezwijken. Hij zwom omhoog en toen zijn hoofd boven water kwam, keek hij om zich heen of hij de Iraniër ergens kon zien. Maar de man viel nergens te bekennen!

Kennelijk was het een snelle zwemmer. Dat zou je niet verwachten van iemand uit zo’n droog land. Shaw was ook een goede zwemmer en toen hij zijn prooi eindelijk zag, schoot hij met krachtige slagen het smalle water door en toen de man de gracht uitklom, wist hij hem bijna bij zijn voet te grijpen. De Iraniër trapte naar achteren en raakte Shaw met de hak van zijn schoen hard op zijn kaak, wat zijn stemming er bepaald niet beter op maakte.

Shaw en de Iraniër stonden nu recht tegenover elkaar bij de Magere Brug, die met zijn vrolijke verlichting een merkwaardig contrast vormde met de twee woedende mannen die op het punt stonden elkaar aan te vliegen.

‘Je hebt me verraden!’ schreeuwde de Iraniër.

‘Daar kom je wel overheen.’

De Iraniër nam een gevechtshouding aan die duidelijk bestemd was voor gevorderden. ‘Ik ben opgeleid bij de moedjahedien. In Irak en Afghanistan heb ik jarenlang gestreden tegen de ongelovige duivels. Ik kijk ernaar uit om jou met mijn blote handen af te maken. In de dood zul je me moeten dienen, stuk vuil dat je bent.’

Voordat de man hem kon aanvallen, trok Shaw zijn werpmes, haalde uit en liet het schieten. Het mes trof de ander in zijn voet, sneed dwars door huid en botten en bleef uiteindelijk met zijn punt in het hout van de brug steken.

De Iraniër schreeuwde het uit van de pijn en terwijl hij probeerde zijn voet los te rukken, riep hij Shaw de smerigste verwensingen toe.

Shaw maakte van de situatie gebruik door hem bewusteloos te slaan, zodat de Iraniër even later met zijn voet nog steeds aan de brug genageld als een opgeprikte vlinder op de planken lag.

‘Je lult te veel,’ zei Shaw tegen de bewusteloze man.

Een uur later zat Shaw met een deken om zijn brede schouders achter in een witte bestelwagen en nam een slok hete Nederlandse koffie.

Tegenover hem zaten twee mannen in uniform, die nogal opvielen omdat op geen enkele manier te zien was van welke organisatie ze nu eigenlijk deel uitmaakten, plus een derde in een confectiepak.

‘Je bent een raam uit gedoken? De gracht in? En dat op jouw leeftijd?’ zei de man in het pak terwijl hij aan een rood stukje huid op zijn kale, eivormige hoofd krabde.

‘Hebben jullie het telefoontje getraceerd?’

De man knikte. ‘Goed bedacht van je om hem jouw telefoon te geven. Tien minuten geleden hebben we Mazlumi en zijn mannen in Helsinki opgepakt. Een naar stel. Wat een harde jongens, zeg.’ De man deed of hij huiverde en begon toen te lachen.

Shaw lachte niet mee. ‘Prettige mensen doen over het algemeen niet hun best om onschuldige mensen met kernbommen te bestoken. Daarom hebben we regeringen.’

‘Geloof je dat echt?’

‘Ja, en jij ook, Frank, als je het lef zou hebben om het toe te geven.’

Frank keek naar de twee geüniformeerde mannen en knikte naar de deur. Ze stonden haastig op en liepen het vertrek uit. Frank kwam wat dichterbij staan.

‘Hoe komt het toch dat ik telkens weer hoor dat jij ermee wilt kappen?’

‘Hoe lang had je verwacht dat ik hiermee door zou gaan?’

‘Heb je de kleine lettertjes dan niet gelezen? Tot je dood bent. Zoals vanavond bijna was gebeurd.’

‘Vanavond? Dat leek er zelfs niet op. Dit was ongeveer net zo gevaarlijk als met een non een wedstrijdje doen wie het hardst met een liniaal op tafel kan slaan.’

‘Nou, als je ooit doodgaat, doe het dan alsjeblieft niet terwijl ik dienst heb. Dat soort narigheid kan ik niet gebruiken.’

‘Fijn dat je zoveel om me geeft.’

‘Waar ga je nu naartoe?’

‘Naar Dublin.’

‘Waarom?’ vroeg Frank nieuwsgierig.

‘Vakantie. Of vind je soms dat ik die na vanavond niet verdiend heb?’

‘O, ga maar. Je komt toch wel terug,’ zei Frank heel zelfverzekerd.

Shaw stond op, liet de deken van zijn schouders glijden en gaf Frank zijn lege mok aan. Zijn huid prikte en hij had het gevoel alsof zijn haar aan het uitvallen was.

‘Zodra jij me een foto stuurt waarop je in die Amsterdamse gracht zwemt. Naakt natuurlijk.’

‘Best hoor. Ben je nog steeds blij dat je tegenwoordig aan onze kant staat?’

‘Ik had niet veel keus, hè?’

‘Veel plezier in Dublin, Shaw.’

‘Je zult zelf wel zien of ik me daar vermaak of niet, toch? Die jongens van jou blijven me overal goed in de gaten houden.’

Frank stak een Hollandse sigaar op en wierp hem door een waas van rook een brede grijns toe. ‘Denk je nou echt dat jij zo belangrijk bent dat wij jou over de hele wereld achterna gaan jagen? God, wat heb jij toch een hoge dunk van jezelf.’

‘Dat je maar nooit oud mag worden, Frank.’