·38·

De laatste voorbereidingen voor de missie in Frankrijk hadden buitensporig veel tijd gekost. Meestal arriveerde Shaw al een dag of twee voor het grote gebeuren, kreeg zijn briefing en ruimde vervolgens zijn doelwitten uit de weg. Het enige wat niet van tevoren vaststond, was of hij er levend uit zou komen. Maar deze keer was het anders.

Frank was met een heel team overgekomen om alles van tevoren tot in de kleinste details door te nemen. Tijdens de laatste voorbereidende bespreking, die plaatsvond in een klein landarbeidershuisje een kilometer of dertig buiten Parijs, had hij de belangrijkste punten er bij Shaw telkens weer in geramd.

‘Die kerels zijn goed, Shaw,’ had hij gewaarschuwd. ‘Echt heel goed. Ze vertrouwen niemand en iedereen die ze niet vertrouwen gaat eraan.’

‘Bedankt voor de peptalk, Frank. Dat stel ik echt op prijs.’ Shaw zat tegenover hem, wreef langzaam in zijn handen en keek zijn collega niet recht in de ogen.

Frank merkte dat op en sloeg plotseling hard met zijn vuist op tafel. ‘Je gaat me toch niet vertellen dat je zenuwachtig bent!’

Shaw keek naar hem op. ‘Wat had je dan gedacht, verdomme?’

‘Wat ík denk, is dat ik de oude Shaw nodig heb, de man die zich nooit ergens druk om maakt. Als die lui jouw angstzweet ruiken, schieten ze je nog sneller een kogel door je kop dan jij ‘‘O shit!’’ kunt zeggen.’

‘Ik red me wel, Frank.’

‘Het komt door die vrouw, hè? Je gaat trouwen, dus nu heb je eindelijk iets te verliezen.’ Frank leunde achterover en terwijl hij Shaw hoofdschuddend aankeek, verscheen er een neerbuigende uitdrukking op zijn gezicht. ‘Nou, denk eraan, grote minnaar dat je bent, als je het morgen verknoeit, komt er geen bruiloft maar alleen vier begrafenissen. Eén voor elk stuk van jou dat er nog over is nadat die klootzakken je hebben gevierendeeld.’

‘Hoe lang doe ik dit nu al? Ik ben er steeds levend uitgekomen.’

‘Net zoals er voor alles een eerste keer is, is er ook voor alles een laatste keer. Zorg nou maar dat dit voor jou niet de laatste keer wordt. Ik ben nog niet klaar met jou.’

Shaw boog zich voorover en greep de man bij zijn arm. ‘Waarom ben je Anna echt gaan opzoeken?’

‘Dat heb ik je al gezegd. Ik wilde eerlijk zijn. En jij bent degene die het haar had moeten vertellen, niet ik. Ze had er recht op om te weten waar ze aan begon.’

‘Ze is geen klein meisje, Frank.’

‘Heb je haar verteld dat je niet ging stoppen met dit werk? Dat elke missie je laatste kon zijn?’

‘Wat maakt dat nou uit, verdomme?’

Er verscheen een wat ongemakkelijke uitdrukking op Franks gezicht, en hij haalde zijn schouders op. ‘Het leek me een aardige vrouw. Heb je er weleens over nagedacht hoe ze zich zou voelen als jij omkomt? Of als een van die mafkezen met wie wij elke dag weer te maken hebben, lucht krijgt van haar bestaan?’

‘Ik zorg er wel voor dat Anna niets overkomt.’

‘Maar dat heb je zelf toch niet in de hand? Je bent geen accountant, Shaw. Bij jouw werk hoef je maar één vergissing te maken en voordat je het doorhebt, ben je er geweest. En zij misschien ook.’ Hij liet een korte stilte vallen. ‘Dus vind je dan niet dat ze het recht had om dat te weten?’

Shaw zei niets, want het drong tot hem door dat Frank, de gehate Frank, daar misschien wel gelijk in had.

Frank stond op, pakte zijn jas en liep naar de deur. ‘Veel geluk, Shaw. En als ik je niet meer zie, nou… dan moet ik iemand anders zien te vinden, hè?’

‘Iemand die net zo goed is als ik vind je nooit meer.’

Terwijl hij zijn verfomfaaide hoed opzette, dacht Frank daar even over na. ‘Daar heb je waarschijnlijk gelijk in. Maar dan neem ik wel genoegen met iemand die bijna net zo goed is. En als ze je inderdaad vermoorden, stel jezelf dan voordat de kogel je hoofd binnendringt deze vraag: was die vrouw dat nou werkelijk waard?’

Frank trok de deur met een klap achter zich dicht en liet Shaw alleen achter met zijn gedachten.

‘Ja,’ zei Shaw tegen de lege kamer. ‘Ze is het werkelijk waard.’