·28·

Nicolas Creel zat in zijn overdadig ingerichte thuisbioscoop op zijn landgoed aan de Rivièra en keek naar de laatste scène van Saving Private Ryan . Hij hield van deze film, niet vanwege het uitstekende acteerwerk en de bijzonder goede regie, en al evenmin vanwege de morele boodschap die in dit klassieke oorlogsdrama was vervat. Nee, hij genoot ervan om de wereld in oorlog te zien omdat het daardoor zo nobel werd om te sterven.

Creel had zijn fortuin gemaakt met het kopen en verkopen van apparaten waarmee duizenden mensen, in sommige gevallen zelfs miljoenen, om het leven konden worden gebracht, maar toch was hij een vreedzaam man. Hij had nog nooit iemand in een vlaag van woede een klap gegeven en nog nooit de trekker overgehaald van welk wapen dan ook. Hij had een afkeer van geweld. Hij verdiende het meest als het vrede was, maar dan wel een bepaald soort vrede. In wezen ging het om een gevoel van vrede dat was vervlochten met de angst dat er elk ogenblik een oorlog kon uitbreken. Voor Creel was een vrede gebaseerd op voortdurende angst het allerbeste.

Er was nog een tweede reden waarom Creel zo dol was op Saving Private Ryan . De Tweede Wereldoorlog was een klassieke confrontatie tussen goed en kwaad geweest, een nobele oorlog die een hele generatie Amerikanen in staat had gesteld hun lotsbestemming te verwezenlijken en zich te ontwikkelen tot de greatest generation , de grootste en voortreffelijkste generatie die het land ooit had gekend. En of de wereld zich daar nou wel of niet van bewust was, op dit moment was er ook een dergelijk conflict aan de gang. Creel was allerlei nietsvermoedende mondiale spelers in stelling aan het brengen om straks een belangrijke rol te spelen… om het kwaad te verpletteren en de wereld tot een veiliger oord te maken dan die in tientallen jaren geweest was. Op korte termijn zouden er natuurlijk wel een paar vervelende dingen gebeuren, maar slachtoffers had je nou eenmaal altijd. Op de lange termijn zou het zeker de moeite waard zijn.

Hij stond op, liep naar zijn slaapkamer en kuste Miss Hottie even op haar wang. Nadat ze hem haar gebruikelijke diensten had verleend, was ze uitgeput in slaap gevallen.

Zelfs terwijl hij op haar neer keek, besefte hij dat er niet veel toekomst in deze relatie zat. Hottie was dol op haar nieuwe rijkdom en sociale status, en alle drank die ze nu kon bemachtigen, vond ze eigenlijk net iets te lekker. Ze stond geregeld te schelden tegen de bedienden, gedroeg zich bijzonder aanmatigend en was er zelfs in geslaagd om Creels volwassen kinderen uit zijn vorige huwelijken, als ze eens langskwamen, de stuipen op het lijf te jagen. Dat laatste was trouwens niet zo heel erg, want Creel was toch niet bijster op ze gesteld. Maar toch, die woedeaanvallen van haar konden soms erg slecht uitkomen.

Zijn dierbare echtgenote was echt een schoolvoorbeeld van onzekerheid. Onder die fraaie rondingen van haar had ze niet veel in huis, en meer dan een diploma voortgezet onderwijs had ze nooit gehaald. Maar toen hij haar in New York over die catwalk had zien paraderen, had hij onmiddellijk geweten dat hij haar móést hebben, gewoon omdat alle andere mannen haar zo wanhopig begeerden. Creel wilde altijd haantje de voorste zijn.

Zoals ’s avonds zijn vaste gewoonte was, ging hij naar zijn studeerkamer om te werken. Het vertrek was waarschijnlijk niet zo groot als je zou verwachten van iemand met zijn rijkdom, maar efficiënt was het wel. Hij ging aan zijn bureau zitten, zette de computer aan en zag het mailtje met de bijgevoegde bestanden dat Pender hem had toegestuurd.

Nadat hij alles grondig had doorgelezen, was zijn belangstelling gewekt.

De Phoenix Group? Die naam kwam hem niet bekend voor.

Hij belde en gaf een opdracht. ‘Het gaat om een denktank in Londen, de Phoenix Group. Zorg dat je zo snel mogelijk te weten komt wie daarachter zit.’

Creels intuïtie schreeuwde hem toe dat dit weleens het zoveelste ontbrekende stukje zou kunnen zijn dat hij nog nodig had om zijn grote legpuzzel te voltooien. Misschien zou hij een beetje geluk moeten hebben, maar zelfs mensen die miljarden hadden verdiend met handelen in de dood, werd zo nu en dan nog weleens een beetje mazzel gegund.

Een paar uur later ging zijn wens in vervulling. De mensen die hij in dienst had, waren heel goed in hun werk. Ze hadden zich door verschillende façades heen gewerkt die de werkelijke eigenaar van de Phoenix Group uit het zicht moesten houden. En als mensen zo veel moeite deden om anderen om de tuin te leiden, hadden ze daar over het algemeen goede redenen voor. Creel kon nauwelijks geloven dat hij zo veel geluk had gehad.

De eigenaren van de Phoenix Group hadden niets te maken met Arizona. De feniks werd over het algemeen beschouwd als van Egyptische oorsprong, maar hij was ook afkomstig uit een ander deel van de wereld. In dat oeroude land had de feniks symbool gestaan voor kracht en macht die iemand door de voorzienigheid werden toegekend. De feniks stond ook symbool voor trouw en eerlijkheid. Het had allemaal niet beter kunnen kloppen.

‘Laat het gebouw van de Phoenix Group vierentwintig uur per dag bewaken. En ik wil een compleet dossier over iedereen die daar werkt. En een plattegrond van het hele gebouw, tot in de kleinste details nauwkeurig.’

Daarna belde hij met Caesar. Het moment waarop zijn ‘poten in de modder’ aan de slag moesten gaan, was nu bijna aangebroken.