·58·

Zelfs voor zijn doen had Nicolas Creel een drukke dag voor de boeg. Hij was met zijn privévliegtuig van Italië naar New York gereisd, en daarna doorgegaan naar Houston, waar hij zijn executive sales team had opgehaald. Tijdens de lange vlucht waren ze druk in de weer geweest met de laatste details van de verkooppresentatie die ze op hoog niveau in Beijing zouden gaan houden.

Nu bevond Creel zich in zijn hut en keek naar een foto die hem zojuist was toegestuurd. Het was een foto van een man, en uit het begeleidende commentaar bleek dat hij Shaw heette en betrokken was bij het onderzoek naar de massamoord in het gebouw van de Phoenix Group. Hij was verbonden aan een schimmige internationale wetshandhavingsorganisatie, die zich om resultaten te bereiken echter geregeld van onwettige methoden bediende. Shaw was een van hun beste agenten en het scheen dat hij een persoonlijke reden had om dit misdrijf op te lossen. Dat was verontrustend. Maar nog verontrustender was het mailtje dat hij zojuist van Caesar had ontvangen. Caesar liet het gebouw van de Phoenix Group natuurlijk in de gaten houden, en er was hem zojuist gemeld dat Shaw en Katie James samen de straat uit waren gelopen. Creel had Caesar opdracht gegeven om die twee te laten volgen. Hij wilde niet dat Shaw de journaliste zou hinderen bij het vervullen van haar rol.

Hij liep terug naar de vergaderkamer, waar zijn managers druk in de weer waren met de laatste details van een verkooppraatje waarvan ze hoopten dat het hun de grootste defensieopdracht zou opleveren die China ooit aan een particulier bedrijf had gegund.

In werkelijkheid, zo besefte Creel als enige, was dit niet meer dan een eerste salvo. Als de wereld meer te horen had gekregen over de gebeurtenissen in Londen, zouden de Chinezen doordrongen raken van de precaire positie waarin ze zich bevonden. De Aziatische draak zou het belangrijkste mikpunt worden van de Russische beer. En de communisten zouden hun bestelling verdriedubbelen, al was het maar om zich die gek van een Gorshkov van het lijf te kunnen houden. Met een beetje mazzel zouden ze de komende twintig jaar vaste klant blijven van de Ares Corporation.

Voor de meeste zakenmensen zou dat meer dan genoeg zijn geweest. Maar niet voor Nicolas Creel. Dit kunststukje in Beijing was nog maar de helft van de operatie.

Na China zou Creel verder naar het westen vliegen en Moskou aandoen. Hij verwachtte daar veel weerstand van de voormalige Sovjets, die op dit moment nog geen grote behoefte voelden aan de allernieuwste snufjes op militair gebied. Net als de rest van de wereld hadden de Russen zich neergelegd bij de overheersing van de Amerikanen, die gewoon veel meer geld aan wapens besteedden dan wie dan ook. Maar Creel was een van de weinigen, misschien wel de enige, die duidelijk besefte dat dat niet altijd zo zou blijven. Wereldmachten kwamen en gingen. De Amerikanen hadden lang de overhand gehad – lang naar de maatstaven van de recente geschiedenis in ieder geval – maar nu waren zij aan de beurt om overtroefd te worden. Door de Russen, door de Chinezen of door beide, dat kon Creel eigenlijk niet veel schelen. Hij wilde alleen maar degene zijn die de volgende supermacht van wapens zou voorzien. In het verkooppraatje dat hij eerst zou afsteken tegenover de Chinese minister van Defensie en daarna tegenover de Russische, zou hij niet lang blijven stilstaan bij de rivaliteit tussen Rusland en China, en de oplopende spanningen tussen die twee landen. In plaats daarvan zou hij een positievere invalshoek kiezen. Dit is het moment, zou hij tegen de buitenlandse ministers zeggen. Dit is jullie eeuw. Grijp die kans, anders gaat iemand anders ermee vandoor! En daarna zou hij het aan de verbeeldingskracht van de beide heren overlaten om uit te maken wie die iemand anders dan wel mocht zijn.

De cijfers en de lastige details zou hij aan zijn ondergeschikten overlaten. Hij ging mee om hun presentaties te bekronen met een afsluitend praatje, waarin hij goed duidelijk zou maken wat er voor beide landen op het spel stond. Voor de Ares Corporation zelf ging het om duizenden miljarden dollars. Want zodra Rusland en China eenmaal met een serieuze herbewapening begonnen, zou iedereen ter wereld die geld te besteden had en zijn eigendunk op peil moest houden, met hen meegaan. Dat gold ook voor Amerika, dat dan natuurlijk maar al te goed zou begrijpen dat zijn positie als wereldleider gevaar liep. En wat stelde nog een paar duizend miljard dollar aan schulden erbij nou helemaal voor? Het reusachtige bedrag dat Amerika aan het buitenland schuldig was, zou het land toch nooit kunnen terugbetalen.

Snel liet Creel in gedachten de cijfers de revue passeren. Een nationale schuld van ongeveer tienduizend miljard dollar, nog afgezien van het belachelijke gedoe met de Social Security, het Amerikaanse stelsel van overheidspensioenen voor bejaarden. Alleen al de rente op de Amerikaanse nationale schuld bedroeg meer dan driehonderd miljard dollar per jaar. Samen met nog eens zevenhonderd miljard dollar aan defensie-uitgaven, was dat samen maar liefst duizend miljard dollar, ofwel een derde van de totale overheidsbegroting. De Social Security, plus Medicare en Medicaid, twee ziektekostenverzekeringen van de Amerikaanse overheid voor respectievelijk bejaarden en mensen met lage inkomens, kostten samen ook iets van duizend miljard. Aan bijstand en werkloosheidsuitkeringen werd ongeveer vierhonderd miljard uitgegeven, zodat er niet meer dan een paar honderd miljard dollar overbleef voor de rest. In het grote geheel was dat niet meer dan een handje kleingeld. En elke dag weer gingen de Amerikanen met de hoed in de hand naar landen als China, Japan en Saudi- Arabië om daar om geld te bedelen waarmee ze hun uitgaven konden financieren. Creel had al lang geleden voorzien hoe dat zou eindigen. Hij moest wel, want voor zijn bedrijf was het van groot belang om dergelijke ontwikkelingen te signaleren. Hoewel de Amerikanen terecht bekendstonden om hun vindingrijkheid en uithoudingsvermogen, besefte de ervaren zakenman dat geld nooit loog.

Tenzij het land snel een radicale koerswijziging doorvoerde, hadden de Amerikanen binnen dertig jaar afgedaan. Daarom kocht Creel euro’s en yens, en probeerde hij zijn klantenkring uit te breiden tot ver buiten ‘het land van de vrijheid, en het huis van de moedigen’, zoals het in het Amerikaanse volkslied heette. Niemand met zo veel schulden was werkelijk vrij, en het huis zat zwaar onder de hypotheken. De Amerikanen zouden er nog wel even van kunnen genieten; het zou ze nog enkele tientallen jaren lukken om op de pof te blijven leven, maar de komende generaties zouden ze al die schulden moeten afbetalen en zodra de rekening werd gepresenteerd, zou de hel losbarsten.

Het was duidelijk dat verschillende andere grote wapenfabrikanten ook voordeel zouden hebben bij de komende bewapeningswedloop, maar Creels bedrijf bevond zich wel in een buitengewoon goede uitgangspositie om het grootste deel van al die nieuwe bestellingen in de wacht te slepen. Het zou de kroon op zijn levenswerk worden. Zijn bedrijf zou gered zijn, zijn nalatenschap veiliggesteld. En wat nog belangrijker was, het natuurlijke machtsevenwicht in de wereld zou weer hersteld zijn.

Het was alles wat hij maar had kunnen hopen, en hij had zijn doel inmiddels bijna bereikt. Maar toch keek hij nu telkens weer naar de foto die hem door Caesar was toegestuurd. Zijn felle blik brandde in de ogen van de man op de foto. Die ogen bevielen Creel niet. Hij had fortuinen verdiend door de gelaatsuitdrukkingen van zijn tegenspelers te doorgronden, zelfs al hielden die hun gezicht nog zo zorgvuldig in de plooi, en de blik in de ogen van deze man beviel hem helemaal niet. Die blik kwam hem heel bekend voor, en toen hij even in de spiegel aan de wand tegenover hem keek, drong het plotseling tot hem door aan wie die ogen hem deden denken.

Aan hemzelf.

Creel leunde achterover en luisterde naar de dreinende stemmen van zijn verkoopteam terwijl ze met een snelheid van bijna negenhonderd kilometer per uur op weg waren om de zoveelste tevreden klant vrijheid en veiligheid te verkopen van het soort dat met een tank te bereiken viel.

Maar hij merkte dat hij telkens weer aan die ogen moest denken. En aan die man. Toegegeven, het was maar één man, maar soms had je niet meer dan één man nodig om alles in elkaar te laten storten.

Zover zou Creel het niet laten komen. Er was niet veel waar hij bang voor was, maar één ding wat hem werkelijk doodsbenauwd maakte, was onzekerheid. Dat was de reden waarom hij Pender had ingehuurd, die de hele wereld wijs kon maken wat Creel haar wilde laten geloven. Dat was de reden waarom alle belangrijke landen ter wereld beschikten over mensen als Pender, die precies hetzelfde deden. Vaak was het een uitputtingsslag. Je bedacht je eigen waarheid, en vervolgens bedolf je de echte waarheid onder zo’n enorme lading afval dat de mensen het zat werden om door al die troep te moeten spitten en in plaats daarvan genoegen namen met wat jij hun bood. Dat was de weg van de minste weerstand, en mensen waren er van nature op ingesteld om die zo veel mogelijk te volgen. Per slot van rekening moesten ze elke maand weer allerlei rekeningen zien te betalen, en er waren ook boodschappen te doen, kinderen groot te brengen en sportwedstrijden te kijken, dus wie had er nou nog tijd voor iets anders? Inderdaad, je moest je op alle manieren zien in te dekken, maar soms kwam er iets of iemand tussenbeide, die ervoor zorgde dat al je inspanningen tevergeefs waren.

Maar niet deze keer.

Nee, niet deze keer.