·85·

Hoewel de overheid haar burgers kennelijk kon bespioneren zonder dat daar een gerechtelijk bevel voor nodig was, was het heel wat lastiger om vast te stellen of een bepaalde auto op een bepaald tijdstip over een bepaalde oprit een tolweg op was gereden. De videocamera in het tolhuisje waar Pender langs was gekomen, bleek niet te werken. Kennelijk waren er zo veel automobilisten gefilmd terwijl ze zonder te betalen de tolweg op reden en die vervolgens hadden geweigerd de opgelegde boete te voldoen, dat de exploitant het maar had opgegeven. Nu hing die camera daar alleen nog maar als afschrikwekkende maatregel, kregen ze te horen. Maar iedereen wist dat het ding niet werkte, want de plaatselijke krant had er een artikel over gepubliceerd, dus zo heel afschrikkend was de werking die daarvan uitging nou ook weer niet.

Vervolgens had Frank navraag gedaan bij het bedrijf dat de elektronische tolbetalingen verzorgde. Ondanks zijn uitstekende geloofsbrieven hadden ze geweigerd hem die informatie te verschaffen. Daarna had Frank de hulp ingeroepen van de staatspolitie van Virginia, en gewapend met de steun van deze officiële instantie nog een poging gedaan om de informatie te bemachtigen. Bij die gelegenheid had hij echter te horen gekregen dat er kennelijk een probleem met de server was geweest, een bug in de software had gezeten of per ongeluk een bestand was gewist... een van die dingen die van tijd tot tijd nou eenmaal gebeuren. Er werd aan gewerkt en het bedrijf zou nog wel contact met ze opnemen.

‘Jullie zullen nog wel contact opnemen?’ had Frank in de telefoon gebruld toen hij dat te horen kreeg. ‘Nog wel contact opnemen? De hele wereld staat verdomme op het punt om in rook op te gaan en jullie zullen nog wel contact met ons opnemen?’

De vrouw aan de andere kant van de lijn zei tegen Frank dat hij niet zo’n toon moest aanslaan, en dat ze hun uiterste best deden, maar dat computers nou eenmaal niet perfect waren.

‘Nou, schat,’ zei Frank. ‘Tegen de tijd dat dit allemaal voorbij is en de wereld ten onder is gegaan, zal heus niemand zich nog druk maken om niet goed werkende computers.’

De vrouw had kennelijk niet naar hem geluisterd en gewoon een script zitten oplezen. Ze zei tegen Frank dat ze hem een prettige dag wenste, en als hij nog andere vragen of klachten had, zouden ze hem met alle genoegen van dienst zijn, want klantenservice had binnen het bedrijf de hoogste prioriteit.

Frank had de hoorn met een klap op de haak gesmeten en als hij niet kaal was geweest, zou hij zich de haren uit zijn hoofd hebben gerukt.

Daarna had hij de anderen even aangekeken. ‘Wat nu? Nu moeten we maar gewoon rustig afwachten totdat de eerste kernraket is gelanceerd?’

Royce haalde zijn schouders op. ‘Wat is het alternatief?’

Shaw stond op. ‘We gaan zelf wat graafwerk doen.’

‘Wat voor graafwerk?’ vroeg Frank.

‘In de aarde,’ antwoordde Shaw terwijl hij de deur achter zich dicht trok.

Katie keek de twee mannen aan.

‘Wat is er met hem aan de hand?’ wilde Royce weten.

‘Hij heeft een hoop meegemaakt,’ schoot ze hem te hulp.

‘We hebben allemaal een hoop meegemaakt,’ snauwde Frank.

Katie hoorde dat niet. Ze was al haastig achter Shaw aan gelopen.

Hij beende met lange passen de gang door, en ze holde achter hem aan.

‘Shaw?’

Hij bleef staan tot ze hem had ingehaald.

‘Wat ga je doen?’

‘Wat ik net al zei. Graven.’ Hij liep verder.

Hij nam zulke grote passen dat ze zo nu en dan even een huppeltje moest maken om hem bij te houden.

‘Maar hoe dan, en waar? Je kunt die vent niet zomaar uit een hoge hoed trekken.’

‘Je weet maar nooit.’

‘Moet je nou echt zo geheimzinnig doen? Dat is heel frustrerend hoor, neem dat maar van mij aan.’ Ze legde een hand op zijn arm. ‘En kun je alsjeblieft even blijven staan? Het is al een tijdje geleden sinds ik voor het laatst de marathon heb gelopen.’

Hij keek haar strak aan. ‘Ik heb je niet om hulp gevraagd.’

‘Dat weet ik,’ zei ze wat rustiger. ‘Maar ik wil je graag helpen. Ik had echt gedacht dat we die vent te pakken zouden krijgen met dat plan van mij.’

De boze uitdrukking op Shaws gezicht was nu verdwenen. ‘Het was een heel goed plan, Katie. En we hebben hem bijna te pakken gekregen.’

‘Kan ik je ergens mee helpen? Ik bedoel, ik heb op dit moment toch niets anders te doen. En dan is er ook nog dat hele idee dat ‘‘het lot van de wereld’’op het spel staat, weet je wel.’ Ze probeerde te glimlachen.

‘Goed. Heb jij een idee?’

‘Het enige wat we hebben, zijn die videobeelden van de auto. En ik denk dat het de moeite waard zou kunnen zijn om daar nog eens goed naar te kijken. Misschien hebben we wel iets over het hoofd gezien.’

Shaw aarzelde even en haalde toen zijn schouders op. ‘Ik probeer wel een kopie te bemachtigen. Dan kunnen we die nog eens rustig bekijken.’

‘Een kopie? Waarom gaan we niet gewoon terug en bekijken we die samen met Royce en Frank?’

Shaw gaf geen antwoord. Hij liep alweer terug door de gang.