·47·

Langzaam trok Shaw zijn ruimvallende overhemd aan, waarbij hij de mouw heel voorzichtig over het dikke verband om zijn linkerarm trok. De wond was zo diep en breed geweest dat de chirurg die had moeten hechten. Er was ook een plastisch chirurg bijgehaald, en die had het beste gedaan wat ze op dat moment maar kon doen. Er zouden littekens blijven, had ze gezegd, maar dat kon Shaw helemaal niets schelen.

‘We kunnen naderhand nog een operatie verrichten, nadat de hechtingen eruit zijn, en het dan grondiger aanpakken,’ had de vrouw gezegd.

‘Nee,’ had Shaw zonder aarzelen geantwoord. Hij kon nog steeds een vuurwapen gebruiken, en dat was het enige wat nu voor hem van belang was.

Gelukkig had het zaagblad zijn pezen en spieren gemist, en waren er ook geen zenuwen beschadigd geraakt. Maar zoals de arts had gezegd: ‘Als die wond een centimeter verder naar rechts of links had gezeten, zouden we hier misschien niet met elkaar hebben zitten praten.’

Het zou nog een tijdje duren voordat Shaw al zijn kracht weer terug had, maar de artsen hadden hem verzekerd dat hij weer helemaal de oude zou worden.

‘Vandaag wil ik naar Londen,’ zei hij tegen Frank terwijl hij zijn koffer pakte.

Frank liet zich humeurig in een stoel zakken. ‘Laat me eens raden waarom.’

‘Hoe snel kan ik er komen?’

‘Met de trein door de kanaaltunnel gaat het tegenwoordig sneller dan met het vliegtuig. Tegen de tijd dat je op De Gaulle door de douane heen bent, kun je al in Londen zijn.’

‘En een privévliegtuig?’

‘Sorry, maar op het moment heb ik geen vliegtuig beschikbaar.’

‘Reserveer dan een plaats voor me in de trein. Voor het begin van de middag.’

‘Weet je zeker dat je dit wilt?’

‘Reserveer een plaats voor me, Frank.’

‘Goed, en verder?’

‘Waar is Katie James?’ Er verscheen een verraste uitdrukking op Franks gezicht. ‘Hoezo?’

‘Ik wil met haar praten.’

‘Ben je nou helemaal stapelgek geworden. Na wat dat mens gedaan heeft?’

‘Ze is de halve wereld rondgevlogen om te zien of het goed met me ging. Waar is ze?’

‘Weet ik veel? Ik ben haar oppas niet. Ik heb mijn handen al vol aan jou.’

‘Zeg op! Waar is ze!’ drong Shaw aan.

‘Vroeger gaf ik de opdrachten en was jij degene die ze uitvoerde. Wanneer is dat veranderd?’ zei Frank nijdig.

‘Dat hield op toen Anna stierf, want nu kan het me allemaal geen bal meer schelen. Waar is Katie?’

‘Ik heb al gezegd dat ik...’

‘Jij laat nooit iemand zomaar gaan,’ blafte Shaw. ‘Nou, waar is ze?’

Frank keek snel even uit het raam. ‘Ze logeert in het appartement van een of andere vriend van haar die het land uit is, vlak bij de Rue de Rivoli.’

‘Dan moet ik het adres hebben. Kun jij een auto voor me regelen?’

‘Kun je dan rijden met die lamme arm?’

‘Zolang het maar een automaat is.’

Frank hielp hem in zijn jasje en met de hand van zijn goede arm tilde Shaw zijn koffer op.

‘Hoor eens, het spijt me voor je van Anna, Shaw,’ zei Frank. ‘Het spijt me echt. En geloof het of niet, maar als je met haar was getrouwd, had ik je laten gaan. Je kunt zo lang vrij nemen als je maar nodig hebt.’

Shaws gezicht betrok. ‘Waarom kom je daar nu mee? En trouwens, gewoon voor de goede orde, waarom geef je me ook maar enige ruimte?’

Frank ging voor het raam staan en draaide zich toen om. ‘Ik ben gewoon op zoek naar skinheads,’ zei hij met een glimlach.

‘Waarom, Frank? Jij had mij en ik had jou. Het was geen geweldige basis voor samenwerking, maar de grondregels waren in ieder geval duidelijk.’

Frank liet zich weer op zijn stoel ploffen en tuurde naar de wand. ‘Hoe denk je dat ik bij deze prachtige organisatie ben gekomen?’

‘Vertel jij het maar.’

Hij keek Shaw strak aan. ‘Ik ben voor dezelfde keus gesteld als jij. En ze hebben me nog steeds in hun macht.’

Shaw stond hem even aan te gapen. ‘Dus jou hebben ze ook geronseld! En toen heb je dat als het ware aan mij doorgegeven!’

‘Ja! Nou en? En voor de goede orde: ik mag je nog steeds niet.’

‘Dankjewel, Frank. En ik maar denken dat het in mijn leven gewoon niet beter kon.’

Frank tuurde naar zijn vlezige handen. ‘Ze moet werkelijk van je gehouden hebben. Zo iemand heb ik nooit gehad.’

‘Nou, ik heb haar nu ook niet meer.’ Bij de deur bleef Shaw nog even staan. ‘Ligt Anna nog steeds in het mortuarium?’

Frank knikte langzaam. ‘Ze hebben nog geen van de stoffelijke overschotten vrijgegeven.’ En zonder dat dat werkelijk nodig was, voegde hij daar na een korte stilte aan toe: ‘Het onderzoek loopt nog.’

‘Ze zou in Duitsland begraven willen worden. Ik weet zeker dat haar ouders dat al aan het regelen zijn.’ Een deel van Shaw kon op geen enkele manier bevatten dat hij zo kalm, zo rationeel over Anna’s komende begrafenis stond te praten. Plotseling had hij het gevoel dat als hij niet snel wat frisse lucht kreeg, zijn huid in brand zou vliegen.

Frank liep achter hem aan de kamer uit. ‘Ga je nu die Katie James opzoeken?’

‘Ja.’

‘Wil je dat ik meega?’

‘Nee.’ Plotseling bleef Shaw staan en greep naar zijn gewonde arm. Hij leed duidelijk pijn.

Frank sloeg een arm om zijn schouder. ‘Sorry dat het zo is misgelopen met die nazifreaks,’ zei hij en hij leek het te menen. ‘De rechterhand weet niet waar de linkerhand mee bezig is en al die flauwekul. Het zal niet nog een keer gebeuren.’

‘Ja, dat zal wel.’

Terwijl ze het ziekenhuis uit liepen, belde Frank even, en toen ze de straat bereikten, stond er een auto voor Shaw gereed. Frank krabbelde iets op een papiertje en gaf het aan hem. ‘Het adres van Katie James.’

‘Dankjewel.’

Shaw ging achter het stuur zitten en stak toen zijn hoofd uit het zijraampje. ‘Bel even als je weet hoe laat de trein gaat.’

Frank knikte mismoedig. ‘Je gaat toch alleen maar naar Anna kijken, hè? En niet op de plaats delict?’

‘Ik spreek je nog wel.’

‘Verdomme, Shaw, zorg dat je je niet in de buurt van de Phoenix Group waagt. Heb je dat begrepen?’

‘Ik ga een deal met je sluiten, Frank. Een deal die zo goed is dat je niet kunt weigeren. Wil je het horen?’

Frank keek hem vol argwaan aan. ‘Dat weet ik nog niet.’

‘Jij laat me rustig rondneuzen bij de Phoenix Group.’

‘Shaw,’ begon Frank, maar Shaw praatte gewoon door.

‘En in ruil daarvoor werk ik samen met die vent van MI- 5 aan dat gedoe in Rusland.’

‘Volgens mij is dat niet...’

‘En om de deal nog wat aantrekkelijker te maken…’ viel Shaw hem in de rede. ‘Als je daarmee akkoord gaat, blijf ik voor je werken totdat ik erbij neerval.’

Frank zweeg even en zei toen langzaam: ‘Maar je wilde toch met dit werk stoppen?’

Shaw wierp hem een blik toe die op de een of andere manier zowel hulpeloos als dreigend was. ‘Welke reden zou ik nu nog hebben om met dit werk te willen stoppen, Frank? Hebben we een deal?’

Frank aarzelde. ‘Ja, best.’

Frank wilde nog iets zeggen, maar Shaw reed met piepende banden weg.

Frank draaide zich om en liep de straat uit om ergens een café te zoeken en een borrel te drinken.