•43•

Het etentje met Frank Hardy was vroeg begonnen en het was dan ook pas een uur of acht toen Sawyer zijn wagen voor zijn flat parkeerde. Toen hij uitstapte, had hij een enorm prettig gevoel in zijn maag, maar zijn hersenen konden dat plezier niet delen. Deze zaak bleek zo veel verschillende aspecten te hebben dat hij niet zeker wist waar hij moest beginnen.

Net toen hij het portier dichtsloeg, zag hij hoe een fraaie oude Rolls Royce Silver Cloud met grote vaart de straat in kwam rijden, zijn kant op. In deze buurt zag je dit soort spectaculaire rijkdom zelden of nooit. Er zat een chauffeur met een zwarte pet op aan het stuur en het duurde even voordat hij zich realiseerde wat daar zo vreemd aan was. Dit was een in Engeland gemaakte wagen en de chauffeur zat rechts. De wagen minderde vaart en kwam toen vlak naast hem tot stilstand. Omdat de ruiten van getint glas waren, kon Sawyer niet zien wie er achterin zat. Hij vroeg zich af of dat glas er oorspronkelijk al in had gezeten of er later was ingezet, maar hij kreeg niet de kans om er lang over na te denken, want het zijraampje schoof naar beneden, zodat hij ineens in het gezicht van Nathan Gamble stond te staren. De chauffeur was inmiddels uitgestapt en stond nu gereed bij het achterportier.

Voordat hij de voorzitter van de raad van bestuur van Triton Global weer aankeek, liet Sawyer zijn blik over de volle lengte van de wagen gaan. ‘Mooie wagen. Hoeveel benzine gebruikt-ie?’

‘Kan mij wat schelen. Hou je van basketbal?’ Gamble knipte het puntje van zijn sigaar eraf en nam even de tijd om hem op te steken.

‘Pardon?’

‘Je weet wel. Lange zwarten die rondhollen in korte broekjes en daar heel veel geld voor betaald krijgen.’

‘Als het op de buis is, kijk ik meestal wel.’

‘Nou, stap in dan.’

‘Waarom?’

‘Dat zul je wel zien. Ik beloof je dat je je niet zult vervelen.’

Sawyer keek even om zich heen en haalde toen zijn schouders op. Hij voelde aan de autosleutels in zijn zak en keek toen naar de chauffeur. ‘Ik snap het, maat.’ Sawyer trok het portier open en stapte in. Toen hij zich in de leren kussens liet zakken, zag hij dat Richard Lucas op de bank tegenover hem zat. Sawyer knikte even en de chef Beveiliging van Triton knikte terug. Snel reed de Rolls Royce weg.

‘Moet jij er ook een?’ Gamble hield hem een sigaar voor. ‘Cubaans. Het is tegen de wet om ze te importeren. Daarom vind ik ze zo lekker, denk ik.’

Sawyer nam de sigaar aan en knipte het puntje eraf met het schaartje dat Gamble hem aangaf. Hij keek verrast toen Lucas hem zijn aansteker voorhield, maar accepteerde het vuurtje.

Hij nam een paar korte trekjes en toen de sigaar goed brandde, nam hij een langere trek. ‘Niet slecht. Ik denk dat ik dit dan maar door de vingers zal zien.’

‘Reuze bedankt, hoor.’

‘Trouwens, hoe weten jullie waar ik woon? Ik hoop dat jullie me niet zijn gevolgd. Daar word ik nogal nerveus van.’

‘Ik heb wel wat beters te doen dan jou te volgen, neem dat maar van mij aan.’

‘Dus?’

‘Dus wat?’ Gamble keek hem dreigend aan.

‘Dus hoe weet je waar ik woon?’

‘Wat gaat jou dat aan?’

‘Nou, nogal een hoop. In mijn werk laat je niet iedereen weten waar je woont.’

‘Oké, laat me eens kijken. Wat hebben we gedaan? Je opgezocht in het telefoonboek?’ Gamble schudde zijn hoofd en zijn ogen glommen nu van de pret. ‘Nee, dat was het niet.’

‘Kan wel kloppen, want daar sta ik niet in.’

‘Juist. Nou, ik denk dat we het gewoon wisten.’ Gamble blies een paar rookkringetjes naar het dak. ‘Weet je, met al die computertechniek van ons zijn we net Big Brother. Wij weten alles.’ Gamble pufte grinnikend aan zijn sigaar en keek toen naar Lucas.

Lucas keek Sawyer eens aan. ‘Frank Hardy heeft het ons verteld. In vertrouwen natuurlijk en we zullen dat niet aan de grote klok hangen. Ik kan goed begrijpen dat je je daar zorgen om maakt.’ Richard Lucas zweeg even. ‘Dit moet onder ons blijven,’ voegde hij er toen aan toe, ‘maar ik heb zelf tien jaar bij de cia gezeten.’

‘Hè, Rich, ik was hem net zo lekker op stang aan het jagen.’ Gambles adem stonk naar drank; het was in de hele wagen te ruiken. Hij boog zich voorover en trok een klein deurtje open in het hout waarmee de Rolls was afgewerkt, zodat er een goed voorziene bar zichtbaar werd. ‘Je ziet eruit als iemand die whisky met water drinkt.’

‘Ik heb al genoeg gedronken tijdens het eten.’

Gamble schonk zich een groot glas Johnny Walker in. Sawyer wierp een snelle blik op Lucas, die onbewogen toekeek. Kennelijk was dit gebruikelijk.

‘Na ons onderonsje van gisteren had ik eigenlijk niet verwacht nog iets van je te horen, Gamble.’

‘Nou, het antwoord daarop kan kort zijn. Je hebt me een paar toontjes lager laten zingen en dat had ik waarschijnlijk wel verdiend. In feite heb ik even uitgeprobeerd hoe je zou reageren op mijn botte-bijlmethode en je bent met glans geslaagd. Zoals je je wel kunt voorstellen, kom ik niet veel mensen tegen die daar de kloten voor hebben. Als ik zo iemand tegenkom, wil ik die graag beter leren kennen. En bovendien wil ik je even spreken over de recente ontwikkelingen.’

‘De recente ontwikkelingen?’

Gamble nam een slokje van zijn whisky. ‘Je weet best waar ik het over heb. Sidney Archer? New Orleans? rtg ? Ik heb Hardy net aan de lijn gehad.’

‘Dat is dan snel. Ik heb nog geen twintig minuten geleden afscheid van hem genomen.’

Gamble trok een kleine mobiele telefoon uit een paneel naast de achterbank. ‘Vergeet niet dat ik in de particuliere sector actief ben, Sawyer. Als je niet snel bent, dan ben je nergens. Snap je wel?’

Sawyer nam een trek van zijn sigaar voor hij antwoord gaf. ‘Ja, ik denk dat ik dat begin te begrijpen. Je hebt trouwens nog steeds niet gezegd waar we heen gaan, Gamble.’

‘Nee? Nou, blijf gewoon zitten waar je zit. Het duurt niet lang meer, en dan kunnen we even rustig praten.’

De USAir Arena was het thuisstadion van de basketbalclub Washington Bullets en de hockeyclub Washington Capitals, in elk geval tot het nieuwe stadion in de binnenstad af zou zijn. Vanavond speelden de Bullets tegen de Knicks en het stadion was afgeladen. Gamble, Lucas en Sawyer namen de privé-lift naar de bedrijfsloges op de tweede verdieping. Toen Sawyer door de deur met Triton Global erop liep, kreeg hij het gevoel alsof hij zich op een luxe cruiseschip bevond. Dit waren niet zomaar een paar zitplaatsen bij een basketbalwedstrijd; deze loge was ongeveer zo groot als zijn hele flat.

Een jonge vrouw fungeerde als barmeisje en op de lange tafel stond een warm en koud buffet uitgestald. Er stonden een paar banken en stoelen met dikke kussens en in een hoek van de kamer stond een grootbeeld-tv waarop de wedstrijd was te volgen. Bovendien was de loge voorzien van badkamer en toilet. Vanuit het trapgat dat naar het deel van de ruimte leidde waar de wedstrijd rechtstreeks te zien was, hoorde Sawyer de menigte juichen. Hij keek naar de tv. De thuisspelende Bullets stonden zeven punten voor op de Knicks, van wie iedereen had gedacht dat ze zouden gaan winnen.

Hij zette zijn hoed af en liep achter Gamble aan naar de bar.

‘Nu moet je wel wat drinken. Je kunt niet naar een wedstrijd kijken als je geen glas in je hand hebt.’

Sawyer knikte naar de barkeepster. ‘Een Bud, als je dat hebt.’

De jonge vrouw bukte zich, maakte de koelkast open, haalde er een blikje Budweiser uit en wilde het in een glas schenken.

‘Geef me maar gewoon het blikje. Bedankt.’

Sawyer keek opnieuw de ruime kamer rond. Er was niemand anders. Hij liep naar het buffet. Hij had nog steeds een vol gevoel in zijn maag, maar de chips en de dipsaus zagen er verleidelijk uit.

‘Is het hier altijd zo uitgestorven?’ vroeg hij Gamble terwijl hij een handjevol chips pakte. Lucas bleef een paar meter van hen vandaan bij de muur staan.

‘Meestal is het afgeladen,’ zei Gamble. ‘Een leuk extraatje voor de werknemers. Daarmee hou je ze tevreden, zodat ze hard blijven werken.’ Het barmeisje reikte Gamble een glas aan. Gamble trok een paar biljetten van honderd uit zijn zak en duwde die erin. ‘Hier, barmeisjes moeten een glas op de bar hebben staan voor tipgeld. Koop er maar een paar goede aandelen voor.’ Terwijl hij naar Sawyer toe liep, viel de vrouw bijna in katzwijm van verrukking.

Sawyer wees met zijn blikje naar de tv. ‘Het ziet eruit als een goede wedstrijd. Het verbaast me dat er nu geen Triton-mensen zijn.’

‘Het zou me verbazen als ze er wel waren, want ik heb gezegd dat er voor vanavond geen kaartjes uitgegeven mochten worden.’

‘Waarom niet?’ Sawyer nam een slokje bier.

Met zijn vrije hand nam Gamble Sawyer bij de arm. ‘Omdat ik je onder vier ogen wilde spreken.’

Sawyer werd meegetroond naar het kijkgedeelte. Van daaruit had je een prima uitzicht op het speelveld. Sawyer voelde een scheut van afgunst toen hij twee groepjes lange, gespierde en zeer rijke jongemannen heen en weer zag rennen. Het deel van de tribune waar hij zich nu bevond, was aan drie zijden afgeschermd met plexiglas. Aan weerszijden van de box stonden andere boxen, maar vanwege het glazen scherm kon je hier te midden van vijftienduizend mensen een uiterst vertrouwelijk gesprek voeren.

De twee mannen gingen zitten en maakten het zich gemakkelijk. Sawyer maakte een hoofdbeweging naar de trap. ‘Houdt Rich niet van basketbal?’

‘Lucas heeft dienst.’

‘Heeft hij ooit weleens geen dienst?’

‘Als hij slaapt. Zo nu en dan laat ik hem slapen.’ Gamble leunde achterover in de gemakkelijke stoel en nam een grote slok whisky.

Sawyer keek nieuwsgierig om zich heen. Hij was nog nooit in zo’n box geweest en na het overvloedige etentje met Frank Hardy begon hij zich een beetje overdonderd te voelen. Nou, in elk geval zou hij Ray iets moois te vertellen hebben. Toen hij weer naar Gamble keek, verdween zijn glimlach echter. In dit leven kreeg je niets voor niets. Alles had zijn prijs en hij besloot dat het tijd werd om eens naar het prijskaartje te vragen.

‘Dus, waar wilde je het over hebben?’

Gamble keek even naar de wedstrijd, maar leek er niet veel van te zien. ‘We hebben CyberCom echt hard nodig. Heel hard.’

‘Hoor eens, Gamble, dat bespreek je maar met je adviseurs. Ik ben een agent en het kan me geen bal schelen of jullie CyberCom nou wel of niet overnemen.’

Gamble leek het niet gehoord te hebben en zat rustig op een ijsklontje te zuigen. ‘Je werkt je hele leven lang heel hard om iets op te bouwen en het is nooit genoeg, weet je. Er is altijd wel iemand die probeert om het je af te pakken. Je moet constant op je hoede zijn.’

‘En als je op zoek bent naar een schouder om op uit te huilen, dan zoek je maar ergens anders. Je kunt het geld dat je al hebt nooit van je leven allemaal uitgeven, dus wat kan het jou schelen?’

Woedend schreeuwde Gamble: ‘Omdat je er zo aan gewend raakt, godverdomme, daarom!’ Hij kwam snel weer tot rust. ‘Je raakt eraan gewend om aan de top te zitten. Het wordt heel normaal dat iedereen zich met jou wil meten. Maar het gaat vooral om het geld.’ Hij keek Sawyer eens aan. ‘Denk je dat ik dit niet leuk vind?’ Hij strekte zijn armen uit en gebaarde naar de box. ‘Ik heb over de hele wereld huizen staan, genoeg auto’s om een museum te beginnen en sinds ik gescheiden ben, heb ik een verzameling vrouwen waar je hart van zou stilstaan als je ze allemaal bij elkaar zou zien. Wil je weten hoeveel ik dit jaar heb verdiend?’

Zijns ondanks was Sawyer daar wel benieuwd naar. ‘Ik heb zo’n gevoel dat je me het ook wel vertelt als ik nee zeg.’

‘Een miljard dollar.’ Gamble spuwde het ijsklontje in zijn glas.

Terwijl hij dat tot zich liet doordringen, slikte Sawyer een mondvol bier door.

‘Alleen al aan federale inkomstenbelasting betaal ik dit jaar vierhonderd miljoen dollar. Dus ik denk dat me dat wel recht geeft op wat liefde en aandacht van de fbi.’

Sawyer keek hem boos aan. ‘Voor liefde en aandacht ga je maar naar de hoeren in Fourteenth Street. Die zijn een stuk goedkoper.’

Gamble beantwoordde zijn woedende blik. ‘Shit, jullie snappen er echt helemaal niets van, hè?’

‘Wat moeten we volgens jou dan snappen?’

Gamble zette zijn glas neer. ‘Jullie behandelen iedereen op precies dezelfde manier.’ Het klonk alsof hij dat nauwelijks kon geloven.

‘Pardon, maar is daar dan iets mis mee?’

‘Het is niet alleen verkeerd, het is ook dom.’

‘Kennelijk heb je nooit de moeite genomen om de “Declaration of Independence” te lezen, je weet wel, dat softe, wollige stuk over gelijke rechten voor iedereen.’

‘Ik heb het over de realiteit, over zaken.’

‘Iedereen is voor mij gelijk.’

‘Ik ga de voorzitter van de raad van bestuur van Citicorp toch ook niet behandelen alsof hij de portier is. Van de een kan ik miljoenen dollars lenen en de ander kan mijn toilet schoonmaken.’

‘Ik spoor misdadigers op, en het kan me niet schelen of ze nou arm, rijk of iets ertussenin zijn.’

‘Ja, nou, ik ben geen misdadiger. Ik ben een belastingbetaler. Waarschijnlijk de grootste belastingbetaler van het hele land en het enige wat ik vraag is een gunst die in de particuliere sector de gewoonste zaak van de wereld zou zijn.’

‘Lang leve de publieke sector.’

‘Dat is niet grappig.’

‘Zo was het ook niet bedoeld.’ Sawyer keek hem recht in de ogen. Toen Gamble uiteindelijk weg keek, nam Sawyer snel een slokje bier en keek toen naar zijn handen. Het leek wel of zijn hart elke keer dat hij bij die vent in de buurt kwam twee keer zo snel begon te slaan.

Op het veld werd een voltreffer gemaakt en de menigte kwam als één man overeind.

‘Trouwens, heb je nooit eens gedacht dat er iets mis is met rijker zijn dan God zelf?’

Gamble lachte. ‘Zoals die lui daar?’ Hij wees naar het speelveld. ‘Gezien de huidige staat van de wereld denk ik dat ik inderdaad een beter jaar achter de rug heb dan God zelf.’ Hij wreef over zijn ogen. ‘Zoals ik al zei, het gaat al lang niet meer om het geld. Je hebt gelijk, ik heb meer dan ik ooit nodig zal hebben, maar ik hou van het respect dat je geniet als je aan de top staat. Iedereen blijft staan kijken wat jij gaat doen.’

‘Je moet respect en angst niet met elkaar verwarren.’

‘Volgens mij hebben die twee heel veel met elkaar te maken. Ik ben zover gekomen als ik gekomen ben door hard en gemeen te zijn. Als jij mij pijn doet, doe ik jou pijn, alleen wel wat meer. Ik ben doodarm opgegroeid en heb toen ik vijftien was de bus naar New York genomen. Ik ben in Wall Street begonnen als koerier, heb me opgewerkt en mijn verleden achter me gelaten. Ik heb fortuinen verdiend, fortuinen verloren en ze toen weer terugverdiend. Jezus, ik heb een stuk of zes eredoctoraten van de beste universiteiten van het land, terwijl ik niet eens de middelbare school heb afgemaakt. Het enige wat je hoeft te doen, is ze wat geld geven.’ Hij trok zijn wenkbrauwen op en grinnikte.

‘Gefeliciteerd ermee.’ Sawyer stond op. ‘Nou, ik stap maar weer eens op.’

Gamble greep hem bij de arm, maar liet hem onmiddellijk weer los. ‘Hoor eens, ik lees de krant. Ik heb Hardy gesproken en ik voel de hete adem van rtg in mijn nek.’

‘Zoals ik al heb gezegd, dat is mijn probleem niet.’

‘Ik heb geen bezwaar tegen een eerlijke strijd, maar ik ga niet verliezen omdat een werknemer van mij me heeft verraden.’

‘Dat is nog helemaal niet bewezen, en of je dat nou leuk vindt of niet, in de rechtszaal is bewijs het enige wat telt.’

‘Je hebt die godverdomde videoband gezien. Wat heb je verder nog aan bewijs nodig? Jezus, het enige wat ik je vraag, is om je werk te doen. Wat is daar mis mee?’

‘Ik heb Jason Archer een paar mensen wat documenten zien overhandigen. Ik heb geen idee wat voor documenten dat waren of wie die mensen zijn.’

Gamble ging rechtop zitten. ‘Weet je, als rtg weet wat voor een bod ik ga uitbrengen op CyberCom en zelf een hoger bod doet, dan ben ik kapot. Ik kan niet op ze afstappen en een nieuw bod doen, want ik weet niet of er nog meer lekken zijn. En bovendien wil ik niet tegen mezelf gaan opbieden in een poging om rtg de loef af te steken. Je moet zien te bewijzen dat ze me bestolen hebben, Sawyer. Als ze CyberCom eenmaal hebben, maakt het niet meer uit hoe ze eraan gekomen zijn. Dan is dat bedrijf van hen. Begrijp je wat ik daarmee wil zeggen?’

‘Gamble, ik doe mijn uiterste best, maar ik ga mijn onderzoek echt niet aanpassen aan jouw agenda. De levens van honderdeenentachtig onschuldige mensen zijn voor mij heel wat belangrijker dan hoeveel jij aan inkomstenbelasting betaalt.’

Gamble gaf geen antwoord. ‘Heb je dat goed begrepen?’ Uiteindelijk haalde de potentaat zijn schouders op. ‘Als blijkt dat rtg hierachter zit, dan kun je ervan verzekerd zijn dat ik de rest van mijn leven niet zal rusten voordat ik ze heb geruïneerd, maar kun je ze niet nu alvast de duimschroeven een beetje aanleggen? Als de fbi een onderzoek instelt naar hun handel en wandel zijn ze waarschijnlijk meteen niet meer in de running voor de overname van CyberCom.’

‘We hebben de zaak in onderzoek, Gamble. Dit soort dingen kost nou eenmaal tijd. Bureaucratie met een hoofdletter B, weet je nog wel?’

‘Tijd, dat is nou iets wat ik op dit moment nauwelijks heb,’ gromde Gamble.

‘Sorry, maar het is nee en het blijft nee. Is er misschien nóg iets waarmee ik je niet van dienst kan zijn?’

Gamble knipte met zijn vingers en binnen een minuut kwam het barmeisje aanlopen met een nieuw glas whisky. Gamble vroeg niet of Sawyer ook nog iets wilde. Zwijgend bleven de twee mannen een paar minuten naar het basketbal zitten kijken.

Sawyer pakte een verrekijker en terwijl hij van dichtbij naar het spel keek, vroeg hij: ‘En hoe staat het met Tyler, Stone?’

Gamble trok een lelijk gezicht. ‘Als we al niet zo diep in de CyberCom-deal waren verwikkeld, zou ik ze onmiddellijk de laan uit sturen, maar voorlopig kan ik niet zonder hun deskundigheid en de informatie in hun archieven.’

‘Maar je kunt wél zonder Sidney Archer?’

Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik had nooit gedacht dat die meid tot zoiets in staat zou zijn. Het is een zeer goede advocate, en nog knap ook. Dood- en doodzonde.’

‘Hoezo?’

Gamble keek hem stomverbaasd aan. ‘Pardon, maar we hebben toch zeker wel dezelfde kranten gelezen? Ze is er heel diep bij betrokken.’

‘Denk je dat?’

‘Jij niet dan?’

Sawyer haalde zijn schouders op en dronk zijn blikje leeg.

‘Meteen na de herdenkingsdienst is ze ervandoor gegaan. Hardy heeft me verteld dat ze zelfs heeft geprobeerd om jullie te ontlopen. Jullie zijn haar door heel New Orleans gevolgd en ze heeft zich daar uitermate verdacht gedragen. Ze heeft één telefoontje gepleegd en is meteen daarna weer teruggevlogen naar Washington. Hardy zei dat hij het idee had dat iemand weleens haar huis doorzocht zou kunnen hebben terwijl zij jullie allemaal had weggelokt. Het was trouwens heel briljant van jullie om dat zomaar te laten gebeuren.’

‘Ik moet in het vervolg goed opletten wat ik Frank vertel.’

‘Ik betaal hem een hele hoop geld, dus hij kan me maar beter op de hoogte houden.’

‘Ik ben er zeker van dat hij elke cent die je hem betaalt meer dan waard is.’

‘Centen! Precies. Wat een bak!’

Sawyer wierp Gamble een zijdelingse blik toe. ‘Hij heeft een hoop voor je gedaan, maar je lijkt geen erg hoge pet van hem op te hebben.’

Gamble grinnikte. ‘Geloof het of niet, maar ik stel echt hoge eisen aan mensen.’

‘Frank was een van de beste agenten die de fbi ooit heeft voortgebracht.’

‘Ik ben goed werk al heel snel weer vergeten. Je moet me er voortdurend onder bedelven.’ Gambles glimlach sloeg al snel om in een woedende blik. ‘Maar fouten vergeet ik nooit.’

Zwijgend keken ze naar de wedstrijd. Toen vroeg Sawyer: ‘Heeft Quentin Rowe weleens een fout gemaakt?’

Die vraag leek Gamble te verbazen. ‘Waarom vraag je dat?’

‘Omdat die jongen de kip is die jouw gouden eieren legt, en uit wat ik heb gehoord, krijg ik de indruk dat je hem behandelt als een stuk vuil.’

‘Wie heeft gezegd dat hij mijn kip is die gouden eieren legt?’

‘Wil jij dan beweren dat dat niet zo is?’ Sawyer leunde achterover en sloeg zijn armen over elkaar. Gamble gaf niet onmiddellijk antwoord, maar staarde somber peinzend naar zijn glas. ‘Ik heb in mijn leven al een heleboel van dat soort mensen in dienst gehad. Met één volbloed renpaard kom je niet zover als ik ben gekomen.’

‘Maar Rowe is wel belangrijk voor je.’

‘Als hij dat niet zou zijn, zou ik aan dat bedrijf van hem ook niet veel hebben.’

‘Dus je tolereert hem?’

‘Zolang als de dollars blijven binnenstromen.’

‘Wat ben jij toch een bofkont.’

Gamble keek nu echt kwaad. ‘Ik heb de een of andere maffe nerd die op zijn eentje nog geen dubbeltje had kunnen lenen uit zijn ivoren toren geplukt en hem tot de rijkste dertiger van het hele land gemaakt. Wie is hier nou een bofkont?’

Sawyer knikte hem toe. ‘Ik wil niets afdoen aan je prestatie. Je hebt een droom proberen te verwerkelijken en dat is je gelukt. Dat is waar het in de Verenigde Staten allemaal om draait, geloof ik.’

‘Nou, uit de mond van iemand van de federale overheid is dat echt een compliment.’ Gamble richtte zijn aandacht opnieuw op het basketbal.

Sawyer stond op en kneep zijn bierblikje plat.

Gamble keek verbaasd op. ‘Waar ga jij heen?’

‘Naar huis. Ik heb een lange dag achter de rug.’ Hij hield het verkreukelde blikje op. ‘Bedankt voor het bier.’

‘Ik laat je wel naar huis brengen. Ik blijf nog een tijdje kijken.’

Sawyer keek eens om zich heen. ‘Ik denk dat ik voor vandaag wel genoeg heb van het luxeleven. Maar bedankt. Ik zie je nog wel.’

‘Ja, het was mij ook een waar genoegen,’ zei Gamble sarcastisch.

Sawyer was al op weg naar buiten, maar hij bleef staan toen Gamble hem riep. ‘Hé, Sawyer?’

Gamble keek hem recht aan, zuchtte diep en zei: ‘Ik begrijp wat je wil zeggen, oké?’

Sawyer staarde hem even aan voor hij antwoordde. ‘Oké.’

‘Ik ben niet altijd zo rijk geweest, ik weet nog verdomd goed hoe het is om straatarm te zijn. Waarschijnlijk ben ik daarom zo’n klootzak als het om zaken gaat: ik ben doodsbang dat ik ooit weer terug zal vallen.’

Sawyer keek hem bedachtzaam aan. ‘Veel plezier met de rest van de wedstrijd’. Hij liet Gamble alleen, starend in zijn glas.

Toen Sawyer naar beneden ging, liep hij bijna tegen Richard Lucas aan, die onder aan de trap stond. Sawyer vroeg zich af of de chef Beveiliging soms had staan meeluisteren. Hij knikte de man toe en liep naar de bar toe, waar hij het bierblikje met een fraaie onderhandse worp in de prullenbak mikte.

Het barmeisje keek hem vol bewondering aan. ‘Hé, misschien moeten de Bullets u maar een contract geven,’ zei ze met een lieftallige glimlach.

‘Ja, dan kan ik de excuus-blanke van middelbare leeftijd zijn.’

Bij de deur draaide Sawyer zich om en zei: ‘Hou je haaks, meid.’