•58•

Terwijl hij moeizaam hijgend en piepend over het zand rende, beukten de wind, de sneeuw en de zilte, opwaaiende waternevel van alle kanten op Lee Sawyer in. Zijn opgezwollen gezicht zat onder het bloed en hij had een pijnlijk kloppend gevoel in zijn gewonde arm en zijn gebroken ribben. Hij nam even de tijd om zijn zware kogelvrije vest uit te trekken en rende toen verder. Om zijn gebroken ribben op hun plaats te houden, hield hij zijn hand stevig tegen zijn ribbenkast gedrukt. Zijn voeten zakten voortdurend weg in het rulle zand. Dat kostte hem een hoop snelheid en twee keer viel hij zelfs languit op de grond, maar hij ging ervan uit dat degene die hij achtervolgde, evenveel last van het terrein zou hebben. Sawyer had een zaklantaarn bij zich, maar die wilde hij nu nog niet gebruiken. Twee keer kwam hij te dicht bij de zee en stapte hij in het ijskoude water, maar zonder zijn ogen van het strand vóór zich af te wenden, bleef hij de diepe voetafdrukken volgen.

Toen kwam hij voor een grote, blootliggende rotsader te staan, die hoog oprees uit het zand. Dergelijke obstakels had je langs de kust van Maine overal. Hij bleef even staan aarzelen hoe hij eromheen zou komen en zag toen een ruw pad dat midden door dit miniatuurgebergte liep. Terwijl hij naar boven klauterde, haalde hij zijn pistool te voorschijn. Het zeewater beukte onophoudelijk tegen het oeroude gesteente, zodat er een dichte waternevel boven de rotsader hing. Zijn kleren waren binnen enkele seconden volledig doordrenkt en bleven als een stuk plasticfolie om zijn lichaam kleven. Hij bleef stug volhouden, maar terwijl hij moeizaam over het steeds steiler wordende pad omhoogklom, begon hij steeds zwaarder te hijgen. Even keek hij uit over de oceaan: zwart en eindeloos. Toen hij bij een flauwe bocht in het pad uitkwam, bleef hij plotseling stilstaan, pakte zijn zaklantaarn en richtte die op de uiterste rand van het hoog boven de Atlantische Oceaan uittorenende klif.

De lichtbundel viel op de gedaante van een man, die met half dichtgeknepen ogen omkeek en een hand naar zijn gezicht bracht om zich te beschermen tegen het plotselinge felle schijnsel. Sawyer stond verwoed naar adem te happen en de ander was er niet veel beter aan toe. Toen de fbi -agent zijn maag in opstand voelde komen, legde hij zijn handen op zijn knieën en boog zich snel even voorover.

‘Wat voer jij hier uit?’ Zijn stem klonk nog wat hijgerig, maar was goed te verstaan.

Frank Hardy staarde hem aan. Ook hij stond te hijgen als een postpaard. Zijn kleren waren doorweekt en zaten onder het vuil en zijn doorgaans zo zorgvuldige kapsel was volkomen verwaaid.

‘Lee? Ben jij dat?’ zei Hardy.

‘Ik ben in elk geval niet het kerstmannetje, Frank,’ zei Sawyer hijgend. ‘Geef antwoord op mijn vraag.’

Hardy haalde nog eens diep adem. ‘Ik ben hierheen gekomen met Gamble voor een bespreking. Terwijl we daarmee bezig waren, zei hij ineens dat ik naar boven moest gaan, omdat hij een paar persoonlijke zaken moest afhandelen. En niet lang daarna brak ineens de pleuris uit. Ik ben er zo snel als ik maar kon vandoor gegaan. Zou je me misschien willen vertellen wat er allemaal aan de hand is?’

Sawyer schudde vol bewondering zijn hoofd. ‘Je hebt altijd al geweldig goed kunnen improviseren, Frank. Daarom was je zo’n goede fbi -agent. Trouwens, heb jij Gamble en Rowe vermoord of is Gamble je bij Rowe te vlug af geweest?’

Hardy kneep zijn ogen tot spleetjes en wierp hem een grimmige blik toe.

‘Frank, haal je pistool te voorschijn en gooi dat over de rand van de klif.’

‘Welk pistool, Lee? Ik ben niet gewapend.’

‘Dat pistool dat je gebruikt hebt om een van mijn mannen neer te schieten.’ Sawyer wachtte even en verstevigde de greep om zijn eigen pistool. ‘Ik zeg het niet nog een keer, Frank’.

Hardy haalde langzaam het pistool te voorschijn en wierp het over de rand.

Sawyer viste een sigaret uit zijn zak en klemde die tussen zijn tanden. Daarna haalde hij zijn aansteker te voorschijn en hield hem omhoog. ‘Heb je deze wel eens gezien, Frank? Zelfs in een wervelstorm blijven die dingen nog branden. Het is er net zo een als ze bij dat vliegtuig hebben gebruikt.’

‘Daar weet ik niets van,’ zei Hardy boos.

Sawyer nam rustig de tijd om zijn sigaret op te steken en nam een lange trek ‘Dáár wist je inderdaad niets van. Maar bij alle andere zaken was je wél betrokken. In feite durf ik er zelfs om te wedden dat je daarvoor bij Nathan Gamble een forse premie hebt weten te bedingen. Heb je een deel van die tweehonderdvijftig miljoen gekregen die jullie hebben gestolen terwijl Archer er de schuld van kreeg? Mooi werk, trouwens.’

‘Je bent gek! Waarom zou Gamble zichzelf bestelen?’

‘Dat heeft hij ook niet gedaan. Dat geld is waarschijnlijk verspreid over een stuk of honderd verschillende rekeningen over de hele wereld. Het was een perfecte dekmantel. Wie zou ooit het slachtoffer verdenken? Die arme vent is zojuist al dat geld kwijtgeraakt. Ik weet zeker dat Quentin Rowe het BankTrust-gedeelte voor zijn rekening heeft genomen en ook de inbraak in de afis- databank in Virginia heeft geregeld om Rikers vingerafdrukken te vervalsen. Jason Archer beschikte over bewijsmateriaal van de chantage op Lieberman. Hij moest het aan iemand vertellen, maar aan wie? Aan Richard Lucas soms? Nee, dat lijkt me niet. Dat was duidelijk een van Gambles huurlingen.’

‘Maar aan wie heeft hij het dan wel verteld?’ Hardy keek hem nu heel strak aan.

Sawyer nam een lange trek aan zijn sigaret en zei toen: ‘Hij heeft het jou verteld, Frank.’

‘Bewijs het maar eens,’ zei Hardy vol weerzin.

‘Hij is naar jou toe gegaan, omdat je een “buitenstaander” was, een voormalig fbi -agent met een hele reeks getuigschriften en geloofsbrieven. Hij is naar jou toe gegaan, in de hoop dat jij hem kon helpen deze hele zaak aan de kaak te stellen. Maar dat wilde jij niet, hè? Triton Global leverde jou veel te veel geld op. Dan zou je het in het vervolg weer zonder privé-vliegtuigen, mooie meiden en dure kleren moeten stellen en daar moest je zelfs niet aan denken, hè?’

Sawyer ging verder: ‘Dus hebben jullie met zijn allen een heel toneelstuk opgevoerd om mij te laten geloven dat Jason de boosdoener was. God, wat zullen jullie gelachen hebben om de manier waarop jullie mij om de tuin hadden weten te leiden. Dat dachten jullie in elk geval, maar toen jullie zagen dat ik niet overal intrapte, werden jullie een beetje zenuwachtig. Was het jouw idee om Gamble me een baan aan te laten bieden? Ik heb me nog nooit zo populair gevoeld: twee mensen die me in dienst wilden nemen.’ Hardy bleef zwijgen. ‘Maar dat is niet het enige toneelstukje dat je hebt opgevoerd, Frank.’

Sawyer stak zijn hand in zijn zak, haalde een zonnebril te voorschijn en zette die op. Zo in het donker was dat een belachelijk gezicht. ‘Herinner je je deze bril nog, Frank? Die twee mannen in dat pakhuis in Seattle? Die hadden zonnebrillen op, binnenskamers, en het was nog een tamelijk donkere kamer ook. Waarom zou iemand dat doen?’

‘Ik weet het niet.’ Hardy zei het bijna fluisterend.

‘Jawel, dat weet je best. Jason dacht dat hij het bewijsmateriaal overhandigde aan de... aan de fbi, godverdomme. In de film hebben alle fbi -mensen altijd donkere zonnebrillen op en de lui die je hebt ingehuurd om voor fbi -agent te spelen, gaan waarschijnlijk vaak naar de bioscoop. Jullie konden Jason niet zomaar uit de weg ruimen. Om er zeker van te kunnen zijn dat hij er niemand over had verteld, moesten jullie eerst zijn vertrouwen zien te winnen. In werkelijkheid was het er jullie alleen maar om begonnen om al het harde bewijsmateriaal dat hij had meegenomen, weer in handen te krijgen. Jullie wilden de schijn wekken dat hij bedrijfsgeheimen had gestolen en omdat jullie die aan ons gingen overhandigen als bewijs van zijn schuld, moest de video-opname van de overdracht absoluut overtuigend zijn. Maar Archer koesterde nog steeds argwaan en daarom heeft hij een kopie van zijn gegevens op een andere diskette gezet en die aan zijn vrouw toegestuurd. Heb je hem soms verteld dat hij een grote beloning zou ontvangen van de regering? Was dat wat je hem hebt wijsgemaakt? Waarschijnlijk heb je hem gezegd dat dit een van de grootste zaken in de geschiedenis van de fbi was.’

Hardy bleef zwijgen.

Sawyer keek zijn voormalige partner aan. ‘Maar zonder dat je dat wist, Frank, zat Gamble zelf ook met een probleem, namelijk dat Arthur Lieberman van plan was om uit de school te klappen. En dus heeft hij Riker ingehuurd om Liebermans vliegtuig te saboteren. Ik ben er zeker van dat je daar niets van hebt geweten. Je hebt voor Archer een plaats geboekt op de vlucht naar Los Angeles en daarna heb je hem een persoonsverwisseling laten uitvoeren en hem in het toestel naar Seattle laten stappen, zodat jullie een video-opname van die overdracht konden maken. Rich Lucas heeft vroeger bij de cia gewerkt, dus waarschijnlijk kent hij een heleboel agenten die vroeger in Oost-Europa hebben gewerkt: mensen zonder familie en zonder verleden. De vent die in Archers plaats is neergestort, zou door niemand worden gemist. Jij had geen idee dat Lieberman aan boord van dat toestel was of dat Gamble van plan was hem te vermoorden. Gamble wist dat dat de enige manier was waarop hij Archer de schuld kon geven van Liebermans dood. En bovendien sloeg hij zo twee vliegen in één klap: Archer en Lieberman. Het vliegtuig verdwijnt metersdiep in de grond, jij brengt me die video en ik richt al mijn aandacht op Jason en verlies die arme, ouwe Arthur Lieberman helemaal uit het oog. Als Ed Page niet toevallig in deze hele affaire verzeild was geraakt, zouden we Lieberman verder volkomen buiten beschouwing hebben gelaten.

En laten we ook rtg niet vergeten. Die kregen nu van alles de schuld terwijl Triton CyberCom kon overnemen. Ik heb jou verteld dat Brophy in New Orleans was gesignaleerd en jij bent er toen achter gekomen dat híj werkelijk banden onderhield met rtg en dat dat bedrijf daardoor uiteindelijk nog weleens zou kunnen slagen in wat jullie met Jason in scène hadden gezet: samenwerken met rtg . Dus heb je Brophy en Goldman laten vermoorden en Sidney daarvoor op laten draaien. Waarom ook niet? Je had tenslotte al hetzelfde gedaan met haar echtgenoot?’ Sawyer wachtte even.

‘Dat is nogal een overgang, vind je ook niet, Frank? Van fbi -agent naar deelnemer aan een enorme criminele samenzwering? Misschien moet ik je eens meenemen voor een tochtje over de plaats van de ramp, voel je daar wat voor?’

‘Ik heb niks te maken met dat vliegtuigongeluk, ik zweer het!’ schreeuwde Hardy.

‘Dat weet ik wel.’ Sawyer deed zijn zonnebril af. ‘Maar je was er toch bij betrokken: jij hebt de dader vermoord.’

‘Bewijs dat dan maar eens,’ siste Hardy.

‘Je hebt het me zelf verteld, Frank.’ Hardy’s gezicht vertrok. ‘In de parkeergarage waar Parker, Goldman en Brophy het loodje legden. Het was daar stervenskoud. Ik was nog bezorgd over de lichamen, dat we bij die temperatuur nooit de tijd van overlijden vast zouden kunnen stellen. Weet je nog wat je toen zei, Frank? Je zei dat de airconditioning bij het vorige lijk heel laag had gestaan.’

‘Nou, en?’

‘Dat heb ik je nooit verteld. In feite heb ik meteen nadat we het lijk hadden gevonden de verwarming aangezet, en in de interne verslagen wordt de airconditioning helemaal niet genoemd. Je zou daar trouwens toch geen inzage in hebben gekregen.’ Hardy’s gezicht werd asgrauw. ‘Je wist het, Frank, omdat jij degene was die de airco had aangezet. Toen je erachter kwam dat Gamble was betrokken bij de aanslag op het vliegtuig, wist je dat hij je had gebruikt. Jezus, misschien zijn ze altijd al van plan geweest om zich van Riker te ontdoen, maar jij had er geen enkel bezwaar tegen om de honneurs waar te nemen. Pas toen ik het zo koud kreeg in het arrestantenbusje waarin we hierheen zijn gereden, heb ik me dat gerealiseerd.’

Sawyer deed een stap naar voren. ‘Twaalf schoten, Frank. Ik moet toegeven dat dat me werkelijk nogal heeft verbaasd. Je was zo woedend om wat die vent had gedaan, dat je je zelfbeheersing een beetje verloor en het hele magazijn op hem leeggeschoten hebt. Ik neem aan dat je nog iets van een politieman in je had. Maar nu is het uit met jou.’

Hardy slikte moeizaam en deed duidelijk zijn uiterste best om zijn zenuwen in bedwang te houden. ‘Hoor eens, Lee. Iedereen die iets weet van mijn betrokkenheid hierbij, is dood.’

‘En Jason Archer dan?’

Hardy lachte. ‘Jason Archer was een idioot. Hij wilde geld, net zoals wij allemaal, maar hij had geen lef, weet je. Hij was anders dan jij en ik. Hij had de hele tijd last van nachtmerries.’ Stapje voor stapje schuifelde Hardy naar voren. ‘Kijk even de andere kant op, Lee. Dat is het enige wat ik vraag. Je kunt volgende maand bij mijn bedrijf in dienst komen. Een miljoen dollar per jaar, opties om aandelen aan te kopen, alle gebruikelijke extraatjes. Je bent meteen binnen.’

Sawyer gooide zijn sigaret weg. ‘Frank, laat me je dit heel duidelijk maken. Ik hou er niet van om mijn eten in een vreemde taal te moeten bestellen en ik zou een optie nog niet herkennen als ik op zijn staart trapte.’ Hij bracht zijn pistool in de aanslag. ‘Maar waar jij heen gaat, is de enige optie die je nog rest of je boven of onder in het stapelbed wil slapen.’

Hardy grauwde: ‘Nooit van mijn leven, ouwe makker van me.’ Hij haalde de diskette uit zijn zak. ‘Als je deze wil hebben, moet je nu dat pistool laten zakken.’

‘Dat meen je toch niet?’

‘Laat zakken dat pistool,’ schreeuwde Hardy, ‘anders smijt ik al je bewijsmateriaal in de Atlantische Oceaan. Als je me laat lopen, stuur ik hem naderhand wel op.’

Er verscheen een grijns op Hardy’s gezicht toen Sawyer zijn pistool liet zakken, maar toen de fbi -agent dat grijnzende gezicht zag, bracht hij plotseling het pistool weer in de aanslag. ‘Er is nog één vraag waar ik antwoord op wil hebben, en wel nú.’

‘Wat dan?’

Sawyer deed een stap naar voren en klemde zijn vinger om de trekker.

‘Wat is er met Jason Archer gebeurd?’

‘Hè, Lee, wat doet dat er nou toe?’

‘Waar is Jason Archer?’ schreeuwde Sawyer boven het brullen van de golven uit. ‘Want dat is precies wat die dame daar in het huis wil weten en godverdomme, Frank, dat ga je me vertellen. En trouwens, met die diskette kun je doen wat je wil. Rich Lucas leeft nog,’ loog hij. Hij had Lucas dood in de lobby zien liggen, een van de vele slachtoffers op het slagveld waarin het vakantieverblijf veranderd was. De zwijgende bewaker zou nu voor eeuwig zwijgen. ‘Denk je ook niet dat hij het heel leuk zal vinden om jou erbij te lappen?’

Hardy’s gezicht verstrakte toen het tot hem doordrong dat zijn enige uitweg nu was afgesloten. ‘Loop met me mee naar het huis, Lee. Ik wil mijn advocaat bellen.’ Hij deed een stap naar voren maar bleef abrupt staan toen Sawyer een van de klassieke schiethoudingen innam.

‘Nu, Frank. Ik wil het nú weten.’

‘Loop naar de hel! Als je wil, kun je me officieel op mijn rechten wijzen, maar val me verder niet lastig!’

In reactie daarop bewoog Sawyer het pistool iets naar rechts en loste één enkel schot. Hardy gaf een gil toen de kogel wat hoofdhuid en het bovenste deel van zijn rechteroor losrukte. Terwijl het bloed over zijn gezicht droop, viel hij op de grond. ‘Ben je helemaal gek geworden?’ Nu richtte Sawyer het pistool recht op Hardy’s hoofd. ‘Dat kost je je baan en je pensioen en je draait nog langer de gevangenis in dan je nog te leven hebt, vuile klootzak dat je bent,’ krijste die. ‘Ik zorg dat je alles kwijtraakt.’

‘Nee, hoor. Jij bent niet de enige die iets in scène kan zetten, ouwe makker van me.’ Met stijgende verbazing zag Hardy hoe Sawyer de pistooltas aan zijn riem openmaakte, er een ander 10mm-pistool uit haalde en het even omhooghield. ‘Dit wordt het pistool dat je me tijdens onze worsteling hebt weten te ontfutselen. Ze zullen je vinden met dat pistool in je hand en als bewijs voor je slechte bedoelingen zullen er een paar schoten mee zijn afgevuurd.’ Hij wees ermee naar de enorme oceaan. ‘Tamelijk lastig om daar patronen te vinden, hè?’ Hij hield het andere pistool omhoog. ‘Je bent ooit een eersteklas rechercheur geweest, Frank. Heb je soms zin om te beredeneren welke rol dit pistool gaat spelen?’

‘Godverdomme, Lee. Láát dat!’

Kalm vervolgde Sawyer. ‘Dit is het pistool waarmee ik jou ga doodschieten.’

‘Jezus, Lee!’

‘Waar is Archer?’

‘Alsjeblieft, Lee. Néé!’ jammerde Hardy.

Sawyer bracht het pistool zo ver naar voren dat het nog maar een centimeter of tien van Hardy’s hoofd was verwijderd. Toen Hardy zijn handen voor zijn gezicht sloeg, griste Sawyer hem de diskette uit zijn trillende vingers en keek er even naar.

‘Nu ik eraan denk, dit zou best weleens van pas kunnen komen.’ Hij liet het ding in zijn zak glijden. ‘Dag, Frank.’ Zijn vinger kromde zich om de trekker.

‘Wacht, wacht, alsjeblieft. Ik zal het je vertellen, ik zal het je vertellen!’ Hardy slikte even moeizaam en keek de grimmige Sawyer toen angstig aan.

‘Jason is dood,’ riep hij.

Voor Lee Sawyer leken die paar woorden wel bliksemschichten. Hij liet zijn brede schouders hangen en voelde hoe de laatste resten energie zijn lichaam uit stroomden. Het was alsof hij zojuist zelf was gestorven. Ook al had hij het eigenlijk al de hele tijd geweten, iets in hem had de hoop niet opgegeven voor Sidney en haar kleine dochtertje. Een gevoel maakte dat hij even over zijn schouder keek, en hij zag Sidney boven aan het pad staan, nog geen drie meter van hem vandaan. Ze was volkomen doorweekt en huiverde van de kou. In het zachte maanlicht dat plotseling tussen de grillige wolkenformaties door scheen, keken ze elkaar aan. Ze hoefden niets te zeggen. Ze had de gruwelijke waarheid al gehoord: ze zou haar man nooit meer terugzien. Dood.

Er klonk een schreeuw. Met zijn pistool in de aanslag draaide Sawyer zich razendsnel om, zodat hij nog net zag hoe zijn oude vriend en nieuwe vijand op de grillig gevormde rotsen diep onder hen smakte, en toen in het kolkende water verdween.

Sawyer bleef even in de afgrond staan staren en smeet toen met een woedende beweging het pistool zo ver als hij kon de oceaan in. Hoewel die beweging hem een hevige pijn in zijn gebroken ribben opleverde, merkte hij die niet eens op.

Hij deed zijn ogen een moment dicht en staarde daarna naar de stormachtige oceaan. ‘Verdomme!’ Terwijl hij zijn uiterste best deed om zijn gebroken ribben verder niet te laten bewegen en zijn vermoeide longen in werking te houden, begon hij te wankelen en even dreigde hij zelfs zijn evenwicht te verliezen. Zijn gewonde arm en gehavende gezicht begonnen weer te bloeden.

Hij schrok op toen hij een hand op zijn schouder voelde. Gezien de omstandigheden zou het hem niet hebben verbaasd als Sidney er zo snel als ze maar kon vandoor zou zijn gegaan. Eigenlijk had hij dat zelfs min of meer verwacht. In plaats daarvan sloeg ze een arm om zijn middel en nadat ze zijn arm over haar schouder had gehesen, liep ze samen met de gewonde fbi -agent naar beneden.