•59•

De begrafenis waarbij Jason Archer eindelijk definitief ter aarde werd besteld, vond plaats op een heldere dag in december op een klein begraafplaatsje twintig minuten rijden van zijn mooie huis. Tijdens de ceremonie had Sawyer zich zoveel mogelijk op de achtergrond gehouden en het aan de familie en goede vrienden overgelaten om de treurende weduwe opnieuw te troosten. Toen de andere aanwezigen afscheid namen, was de fbi -agent echter bij het graf achtergebleven. Terwijl hij naar de nieuwe grafsteen staarde, liet Sawyer zijn zware lijf op een van de klapstoeltjes rusten die daar voor de aanwezigen waren neergezet. Meer dan een maand had hij zich vrijwel voortdurend met de man beziggehouden en toch hadden Jason Archer en hij elkaar nooit ontmoet. In zijn vak kwam dat vaak voor, maar de gevoelens die deze zaak bij de oude, ervaren agent had opgeroepen, waren verschillend van aard. Sawyer wist dat hij niet bij machte was geweest om de man het leven te redden, maar toch ging hij diep gebukt onder het besef dat hij de vrouw en het kleine meisje niet had kunnen helpen; dat het gezin Archer onherstelbaar beschadigd was, omdat hij er niet in was geslaagd om op tijd achter de waarheid te komen.

Hij sloeg zijn handen voor zijn gezicht en toen hij een paar minuten later weer opkeek, stonden de tranen nog in zijn ogen. Hij had de zaak van zijn leven afgerond, en met succes, maar toch had hij zich nog nooit zo’n mislukkeling gevoeld. Hij stond op, zette zijn hoed op en liep langzaam terug naar zijn wagen. Toen bleef hij als verstijfd stilstaan. De lange zwarte wagen stond weer langs de stoep. Ze was teruggekomen. Sawyer keek naar het gezicht dat door de zijruit naast de achterbank naar buiten tuurde. Sidney zat naar het nieuwe heuveltje te kijken. Terwijl hij daar stond, draaide ze haar hoofd naar hem toe, en plotseling merkte hij dat hij stond te trillen op zijn benen, zo hevig dat hij niet in staat was om door te lopen. Het hart klopte hem in de keel, hij kon nauwelijks adem krijgen en hij wenste vurig dat hij in staat was om zijn handen diep in de koude aarde te steken en Jason aan haar terug te geven. Het zijraampje schoof weer omhoog en de wagen reed weg.

De nacht voor kerstavond reed Lee Sawyer langzaam over Morgan Lane. De huizen in deze straat waren prachtig versierd met lampjes, kerstkransen, waterbestendige kerstmannetjes en rendieren. Een eindje verder stond een groepje mensen kerstliedjes te zingen. Overal hing een feestelijke stemming, overal, op één huis na, waar alles donker was, op een enkel lichtje in de huiskamer na.

Sawyer reed de oprit van de familie Archer op en stapte uit. Hij had een nieuw pak aan en zijn springerige kuifje was met veel pommade op zijn voorhoofd geplakt. Hij pakte een klein, in kleurig cadeaupapier verpakt doosje uit de wagen en liep toen naar het huis toe. Hij bewoog zich wat moeizaam; zijn gebroken ribben waren nog niet geheeld.

Hij klopte op de deur en Sidney deed open. Ze had een zwarte spijkerbroek aan en haar lange haar hing los over haar schouders. Ze was weer wat aangekomen, maar haar gezicht was nog steeds mager. De sneden en schrammen waren echter verdwenen.

Ze liepen naar de woonkamer en gingen voor de open haard zitten. Ze vroeg of hij een glaasje cider wilde en terwijl ze dat aan het halen was, keek Sawyer even de kamer rond. Op een tafeltje in de hoek stond een doosje computerdiskettes met een rode strik eromheen. Omdat hij nergens een kerstboom zag staan, zette hij het pakje dat hij had meegebracht maar op de salontafel.

‘Je gaat toch wel ergens heen met de feestdagen, hoop ik?’ vroeg hij toen ze tegenover hem was gaan zitten. Ze namen allebei een slokje van hun warme cider.

‘Naar mijn ouders. Ze hebben het hele huis versierd. Een kerstboom, hulst, de hele bups, en mijn vader verkleedt zich als het kerstmannetje. Mijn broers en hun gezinnen komen ook. Voor Amy is dat heel leuk.’

Sawyer keek naar de doos met diskettes. ‘Ik hoop dat dat een geintje is?’

Sidney keek opzij, zag waar hij het over had en glimlachte even. ‘Van Jeff Fisher. Hij heeft me bedankt voor de meest opwindende nacht van zijn leven en heeft me voor de rest van het mijne gratis computeradvies aangeboden.’ Sawyer keek even naar het vochtige handdoekje dat Sidney met zich mee had genomen en op de salontafel had gelegd en schoof toen het cadeautje naar haar toe. ‘Leg dit maar onder de boom voor Amy. Het is van Ray en mij. Zijn vrouw heeft het uitgezocht. Het is een pop die een heleboel kan, je weet wel. Praten, plassen...’ Hij zweeg abrupt, staarde even gegeneerd voor zich uit en nam toen snel een slokje cider.

Sidney glimlachte en zei: ‘Dank je wel, Lee. Dat zal ze leuk vinden. Ze slaapt, anders dan zou ik het haar nu wel geven.’

‘Ach, het is beter om zoiets op Kerstmis zelf open te maken.’

‘Hoe gaat het met Ray?’

‘Nou, dat is een taaie, hoor. Hij loopt al weer zonder krukken.’

Plotseling zag Sidney groen. Ze greep naar het handdoekje, drukte het tegen haar mond en rende de kamer uit. Sawyer stond op, en besloot toen toch maar in de kamer te blijven en ging weer zitten. Een paar minuten later was ze weer terug. ‘Sorry, een maaginfectie, denk ik.’

‘Hoe lang weet je al dat je in verwachting bent?’ vroeg Sawyer.

Verbaasd liet ze zich weer in haar stoel zakken. ‘Ik heb vier kinderen, Sidney. Als ik zwangerschapsmisselijkheid zie, dan herken ik dat direct.’

Haar stem klonk nu erg gespannen. ‘Sinds een week of twee. De ochtend dat Jason vertrok...’ Ze begon zachtjes heen en weer te wiegen, met één hand tegen haar gezicht gedrukt. ‘God, dat is toch niet te geloven? Waarom heeft hij dat gedaan? Waarom heeft hij het me niet verteld? Hij hoort helemaal niet dood te zijn, verdomme! Dat mag gewoon niet!’

Sawyer keek naar het glas dat hij in zijn handen hield. ‘Hij heeft geprobeerd te doen wat hem juist leek, Sidney. Toen hij al dat belastende materiaal vond, had hij ook gewoon de andere kant uit kunnen kijken. Dat is wat de meeste mensen gedaan zouden hebben. Maar in plaats daarvan besloot hij er iets aan te doen. Dat was erg dapper van hem. Hij heeft een hoop risico’s genomen, maar ik weet dat hij dat voor jou heeft gedaan, en voor Amy. Ik heb nooit de gelegenheid gehad om hem te ontmoeten, maar ik weet gewoon dat hij van je gehouden heeft.’ Sawyer was niet van plan om haar te vertellen dat de hoop op een beloning van de overheid een grote rol had gespeeld bij Jasons besluit om bewijsmateriaal te verzamelen tegen Triton Global.

Haar ogen stonden nu vol tranen. ‘Als hij zoveel van ons hield waarom heeft hij dan besloten zoiets gevaarlijks te doen...? Het slaat helemaal nergens op. God, het is net of ik hem twee keer heb verloren. Heb je enig idee hoe dat voelt?’

Nadat hij daar even over had nagedacht, schraapte Sawyer zijn keel en zei toen heel zachtjes: ‘Ik heb een vriend die nogal wat tegenstrijdigheden in zijn karakter heeft. Hij hield zoveel van zijn vrouw en kinderen dat hij alles voor ze over zou hebben gehad, en ik bedoel werkelijk álles.’

‘Lee...’

Hij hield zijn hand op. ‘Alsjeblieft, Sidney, laat me even uitspreken. Geloof me, het heeft een hele tijd geduurd voordat ik zover was dat ik dit kon zeggen.’ Ze leunde weer achterover en Sawyer ging verder: ‘Hij hield zoveel van hen dat hij voortdurend bezig was om de wereld een stuk veiliger voor hen te maken. Zo veel tijd zelfs dat hij uiteindelijk de mensen van wie hij zoveel hield, ernstig kwetste. En dat kreeg hij pas door toen het al veel te laat was.’ Plotseling voelde hij een brok in zijn keel en hij nam snel een slokje van zijn cider. ‘Zie je, soms doen mensen met de beste bedoelingen heel idiote dingen.’ Zijn oogleden begonnen nu te trillen. ‘Jason hield van je, Sidney. Jezus, uiteindelijk is dat toch het enige wat ertoe doet? Dat is het enige wat je nooit mag vergeten.’

Een paar minuten lang staarden ze allebei zwijgend naar het haardvuur.

Toen Sawyer weer opkeek, vroeg hij: ‘Wat ga je nu verder doen?’

Ze haalde haar schouders op. ‘Tyler, Stone is zijn twee grootste klanten kwijtgeraakt, maar Henry Wharton was allervriendelijkst. Hij zei dat ik weer terug kon komen, maar ik weet niet of ik daar wel tegen opgewassen ben.’ Ze drukte het handdoekje even tegen haar mond en liet haar hand toen weer in haar schoot zakken. ‘Maar ik heb waarschijnlijk niet veel keus. Jason had geen hoge levensverzekering en ons spaargeld is bijna op. Met een nieuwe baby op komst... Thuisblijven voor de kinderen is nu voorgoed onmogelijk.’ Vol verdriet schudde ze haar hoofd.

Sawyer wachtte even, stak toen zijn hand in zijn binnenzak en haalde er langzaam een envelop uit. ‘Misschien dat dit helpt.’

Ze wreef haar ogen droog. ‘Wat is dat?’

‘Het is een cheque voor twee miljoen dollar. En reken maar dat die gedekt is. Hij is uitgegeven door het Ministerie van Justitie en hij staat op jouw naam.’

‘Ik snap het niet, Lee.’

‘Er was een beloning van twee miljoen dollar uitgeloofd voor informatie die zou leiden tot de aanhouding van degenen die verantwoordelijk waren voor de aanslag op dat vliegtuig.’

‘Maar ik heb helemaal niets gedaan. Ik heb dit helemaal niet verdiend.’

‘Weet je, ik ben er absoluut zeker van dat dit de enige keer in mijn hele leven is dat ik iemand een cheque overhandig en er dan bij zeg wat ik nu ga zeggen.’

‘Wat dan?’

‘Dat die twee miljoen nog veel te weinig is voor alles wat je hebt gedaan.’

‘Lee, dit kan ik niet aannemen.’

‘Je hebt het al aangenomen. Het overhandigen van de cheque zelf is maar een ritueel. Het geld is al op jouw rekening gestort en Charles Tiedman, de president van de San Francisco Federal Reserve Bank, heeft al een team financiële topadviseurs samengesteld om je te begeleiden. Tiedman was Liebermans beste vriend en hij heeft me gevraagd om je zijn oprechte gevoelens van medeleven en dankbaarheid over te brengen.’

Aanvankelijk had de overheid van de Verenigde Staten helemaal niet zo staan te trappelen om die beloning aan Sidney te geven. Lee had een hele dag moeten praten met vertegenwoordigers van het Congres en het Witte Huis om hen op andere gedachten te brengen. Iedereen had erop gestaan dat het nieuws van deze opzettelijke manipulatie van de Amerikaanse geldmarkt nooit in brede kring bekend mocht worden en Sawyers bepaald niet subtiele suggestie dat hij samen met Sidney de diskette zou laten veilen had hen vrijwel ogenblikkelijk van mening doen veranderen. Dat hij een stoel dwars door het kantoor van de procureur-generaal heen had gesmeten, had trouwens ook wel geholpen.

‘Het is belastingvrij, dus daar kun je de rest van je leven wel mee toe.’

Sidney veegde haar ogen droog en stopte de cheque in de envelop. Terwijl het vuur knapte en sputterde in de open haard staarden ze allebei een paar minuten lang zwijgend voor hen uit. Toen keek Sawyer op zijn horloge en zette zijn glas neer. ‘Het is al laat en ik weet zeker dat je nog een hoop te doen hebt. En ik moet nog even naar kantoor.’ Hij stond op.

‘Neem je nooit eens vrijaf?’

‘Niet als het niet absoluut noodzakelijk is, wat zou ik dan met mezelf aan moeten?’

Zij stond ook op en voordat hij afscheid had kunnen nemen, had ze haar armen al om zijn brede schouders geslagen en haar lichaam tegen hem aangedrukt. ‘Dank je wel.’ Sidney straalde nu net zo veel gevoel uit als het vuur warmte. In het flakkerende licht van het haardvuur sloeg hij zijn armen om haar heen en terwijl de zangers buiten steeds dichterbij kwamen, bleven ze zo een paar minuten staan.

Toen ze elkaar uiteindelijk weer loslieten, nam Sawyer voorzichtig haar hand in de zijne. ‘Je kunt altijd op me rekenen, Sidney. Altijd.’

‘Dat weet ik,’ zei ze na een tijdje. Haar stem was nu niet meer dan een schor gefluister.

Terwijl hij naar de deur liep, riep ze hem na. ‘Die vriend van je, Lee, misschien moet je hem maar eens vertellen dat het nooit te laat is.’

Terwijl hij door de straat reed, zag Lee de volle maan hoog aan de heldere, zwarte hemel staan. Zachtjes neuriede hij zijn eigen kerstliedje. Hij ging niet meer naar kantoor. Hij ging zijn naaste collega maar eens lastig vallen. Een beetje met diens kinderen spelen en misschien een glaasje eiergrog drinken met Ray en zijn vrouw. Morgen zou hij nog wat cadeautjes kopen. Hij zou zo veel geld uitgeven als zijn creditcard nog toeliet en zijn kinderen eens gaan verrassen. Wat maakte het uit? Het was Kerstmis. Hij maakte de fbi- penning los van zijn riem en legde die op de zitting naast zich. Daarna legde hij zijn pistool ernaast en terwijl zijn wagen zachtjes over de weg reed, permitteerde hij zich een vermoeide glimlach. De volgende zaak moest maar even wachten.