.

Ze stonden dicht bij elkaar en keken wezenloos voor zich uit, alsof ze een foto waren geworden. Ayyan Mani droeg een mooier overhemd dan hij ooit eerder had gedragen. Hij was blootsvoets omdat hij onverschilligheid wilde uitstralen. Oja droeg de sari die ze ook naar de schoolquiz had gedragen. Haar echtgenoot had haar opnieuw gedwongen luister prijs te geven ten gunste van de onredelijke vereisten van bevalligheid. Adi stond tussen hen in en had de smoor in dat hij weer een lange broek moest dragen. Ze stonden bij het keukenhoekje en staarden naar de deur. Er klonk een zacht geroezemoes dat langzaam luider werd. Er kwam een groep mensen naderbij. Oja speurde zenuwachtig haar huisje af en zag een flard spinrag onder het houten vlieringvloertje.

‘Is er nog tijd om schoon te maken?’ vroeg ze.

‘Ben je niet goed bij je hoofd?’ zei Ayyan.

‘De melk is in ieder geval gekookt,’ zei ze, de plooien van haar sari gladstrijkend. Ayyan probeerde te begrijpen wat ze had gezegd.

‘Waarom heb je de melk gekookt?’ vroeg hij.

‘Dat weet ik niet,’ zei ze. ‘Als ik niet weet wat ik moet doen, dan kook ik melk.’

Buiten, op de gang, liep een meisje in een strakke blouse en een spijkerbroek met een reus van een kerel die een camera op zijn schouder droeg. Achter hen volgde een hele massa mensen. De gang stond zo afgeladen vol dat de mannen en kinderen aan de zijkanten tegen de vale muren werden gedrukt en sommigen vielen zelfs lachend door de open deuren bij vreemden naar binnen.

Het meisje werd door een stuk of twaalf mannen begeleid naar de enige deur in de gang die gesloten was. Ze klopten aan. De deur ging gedeeltelijk open en het gezicht van Ayyan werd zichtbaar, die probeerde de situatie in te schatten. Maar de kracht die op de deur werd uitgeoefend was te veel voor hem en hij moest wel achteruitwijken. De verslaggeefster en de cameraman werden door een vloedgolf van blije buren mee het huis in getrokken.

‘Niet iedereen,’ schreeuwde het meisje. ‘Wie is Ayyan Mani?’ vroeg ze.

Ayyan begon de mensen naar buiten te duwen. ‘Dit is gekkenwerk. Laat die mensen hun werk doen,’ zei hij.

‘Ben je ons nu al vergeten, Mani?’ vroeg een kleine man kwaad, toen hij de deur uit werd geschoven. ‘Je bent zeker te belangrijk geworden voor ons, hè?’

‘Kom jij dan maar binnen, dan ga ik wel naar buiten. Oké?’ zei Ayyan tegen hem, met een speelse klap op zijn schouder.

Het duurde vijf minuten voordat alle buren waren verdreven en de deur kon worden gesloten. In de plotselinge rust wendde het meisje zich tot Oja en glimlachte. De cameraman keek om zich heen en besloot zich tussen de kast en de koelkast te wringen. Hij had een koptelefoon op en zette een schijnwerper aan die iedereen heel even verblindde.

‘Zijn jullie er klaar voor?’ vroeg de verslaggeefster aan het gezin.

Ze knikten.

‘Geef uitsluitend antwoord in het Hindi. Gebruik niet te veel Engelse of Marathi woorden,’ zei ze.

Ze richtte zich tot het oog van de camera. Haar gezichtsuitdrukking veranderde. Ze keek alert, intelligent en opgewonden. Ze sprak tot de camera: ‘We bevinden ons in de bescheiden eenkamerwoning van Aditya Mani, het wonderkind dat geslaagd is voor een van de zwaarste examens ter wereld. De elfjarige jongen is nog maar één introductiegesprek verwijderd van toelating tot de postdoctorale cursus aan het Instituut voor Theorie en Onderzoek.’

‘Stop,’ zei de cameraman. ‘Te veel herrie op de gang.’ Hij opende de deur en riep: ‘Koppen dicht.’

De menigte was heel even stil. Toen zwol het gemor aan omdat een vreemde die zij de weg hadden gewezen hun had toegeschreeuwd dat ze hun kop moesten houden. Maar uiteindelijk kalmeerden ze toch.

Het meisje herhaalde wat ze zojuist had gezegd. Toen ging ze op haar knieën naast Adi zitten.

‘Hoe voel jij je?’ vroeg ze.

‘Ik heb honger,’ zei hij.

Ze glimlachte hem vriendelijk toe en vroeg: ‘Hoe ben je hierin geslaagd, Aditya? Je bent nog zo jong. Hoe heb je dit klaargespeeld?’

‘Ik wist alle antwoorden,’ zei hij en hij glimlachte naar zijn vader.

‘Natuurlijk wist je die,’ zei ze. ‘Wat zijn je plannen voor de toekomst?’

‘Dat weet ik niet.’

Na nog een paar vragen aan Adi wendde het meisje zich tot Ayyan. ‘Meneer, dit moet wel een heel bijzondere dag voor u zijn.’

‘Dat is het wis en waarachtig,’ zei hij. ‘Ik kan het nog niet goed geloven.’

‘Wat zijn uw plannen met hem?’

‘Daar is het nog te vroeg voor.’

‘Wanneer kwam u erachter dat hij een genie was?’

‘Hij was altijd al een beetje anders. Hij denkt anders.’

‘Zal hij een korte of een lange broek dragen naar college?’ vroeg ze.

‘Daar is nog geen besluit over genomen,’ zei hij doodserieus. ‘Eigenlijk is hij nog niet toegelaten. Er moet eerst nog een vraaggesprek plaatsvinden.’

Het meisje wendde zich tot Oja Mani en zei: ‘U moet wel een heel trotse moeder zijn.’

Oja lachte ingetogen en keek haar man aan. Na een korte stilte bewoog ze zich dichter naar de microfoon toe en zei: ‘Ik wil dat mijn zoon als een normaal kind opgroeit.’ Toen deed ze er weer het zwijgen toe. Vervolgens vroeg ze: ‘Wilt u een kopje thee?’ Wat de cameraman een grimas ontlokte.

Het meisje probeerde het gezin meer informatie te ontfutselen en toen ze tevreden was gebaarde ze naar de cameraman dat het interview erop zat. Ayyan vertelde haar dat hij aanstaande dinsdag een persconferentie zou houden in het kantoor van minister Waman. ‘Ik ga een belangrijke aankondiging doen,’ zei hij. ‘Die zult u niet willen missen.’ Dat maakte haar nieuwsgierig, maar verder wilde hij niets onthullen.

Het meisje liep de deur uit, gevolgd door de cameraman die weer doorging met het maken van opnames. De menigte, die nog talrijker was geworden, begroette haar met gejuich en een beetje gefluit. Ze werd al snel omringd door giechelende mannen. Ze hield de microfoon onder de neus van een van hen die onmiddellijk ernstig werd. Ze vroeg: ‘En hoe denkt u over de prestatie van de jongen?’

‘Hij heeft ons allemaal van trots vervuld,’ zei de man, terwijl hij door de menigte heen en weer werd getrokken en geduwd.

Het meisje gaf plotseling een gil en maakte een sprongetje. Iemand had haar geknepen.