Concurrentie

Het kerkhof en de schommelstoel hadden me hun les geleerd. Van nu af aan zou ik het soort meisje zijn dat Papa nodig had om rijk te worden en gelukkig te kunnen leven. Ik wist dat hij geloofde dat zijn manier de beste was, en zelf kon ik niet het goede en verkeerde van de meeste situaties beoordelen. En ik wilde dat Papa meer van mij hield dan van die afschuwelijke Eerste Audrina, die ik wenste dat nooit geboren was, zoals ik wist dat Vera wilde dat ik nooit geboren was.

'Je wordt nooit zo goed als je dode zus,' beweerde Vera zo overtuigd, dat het bijna leek of ze haar inderdaad gekend had. Ze probeerde Papa's hemd te persen om hem te bewijzen dat ze het kon, maar ze bedierf het alleen maar. Het ijzer bleef eraan plakken en liet verbrande plekken achter in de vorm van het ijzer. Zelfs de stoomgaten waren te zien. 'De Eerste Audrina kon hemden strijken als een expert,' zei ze, hard op het ijzer drukkend. 'En haar haar zat altijd netjes. Jouw haar is altijd in de war.'

Vera's haar zag er nou ook niet zo geweldig uit, zoals het in pieken om haar gezicht hing. De zon scheen door het raam op haar abrikoos- kleurige haar en gaf het een goudkleurige tint aan de uiteinden, en rood bij haar schedel. Zonnig haar. Vurig haar.

ik begrijp niet dat ze iemand die zo stom is als jij naar zo'n briljant meisje hebben genoemd. Jij doet nooit iets goed,' ging ze verder. 'Wat kunnen ouders toch mal doen. Omdat je toevallig dezelfde kleur haar hebt dachten ze dat je ook haar hersens en persoonlijkheid zou hebben. En je bent lang zo mooi niet. En je bent kribbig en vervelend.' Ze draaide de knop van het ijzer op minder warm, maar het was al te laat. Bezorgd fronste ze haar wenkbrauwen toen ze de verbrande plekken bekeek; ze wist niet wat ze moest doen. 'Mam,' riep ze, 'als ik Papa's hemd schroei wat moet ik dan doen?'

'Je in hel bos verstoppen,' riep mijn tante terug, die geboeid voor de TV zat, waar een oude film werd vertoond.

'Stomme meid,' zei Vera tegen me. 'Ga aan je moeder vragen wat je moet doen om een verschroeide plek uit Papa's hemd te halen.'

ik ben te stom om te begrijpen watje bedoelt,' zei ik, in mijn pap roerend, overtuigd dat Papa me vanavond weer in de schommelstoel zou zetten, zoals hij twee of drie keer per week had gedaan, in de hoop dat ik de gaven zou ontvangen.

'Arme, op één na beste Audrina,' ging Vera verder. 'Zelfs te dom om naar school te gaan. Niemand hier wil dat de wereld weet hoe idioot je bent met je achterlijke geheugen.' Ze haalde een grote fles bleekwater uit de kast, goot een beetje op een spons en bette Papa's nieuwe roze overhemd. Het ijzer had een lelijke schroeiplek gemaakt, precies op de plaats waar zijn jasje het niet zou verbergen.

Ik liep naar haar toe om te zien wat ze deed. Het bleekwater scheen te helpen.

Papa kwam de keuken binnen, met blote borst, geschoren, gekamde haren, gereed om weg te gaan. Hij bleef bij de strijkplank staan en staarde naar Vera, die er knap uitzag nu haar figuur zich begon te ontwikkelen en ze slanker werd in haar middel. Hij keek van mij naar haar en weer terug. Vergeleek hij mij met haar? Waarom keek hij zo besluiteloos?

'Wat voor de duivel doe je met mijn hemd, Audrina?' vroeg hij, toen zijn blik op de strijkplank viel.

'Ze was bezig het voor je te persen, Papa,' zei Vera, die naast hem ging staan, alsof ze zijn partij wilde kiezen. 'Maar het stomme kind had het zo druk met op mij te vitten dat ze het ijzer op je nieuwe hemd liet staan -'

'O, mijn God,' riep hij uit, pakte het hemd op en bekeek het aandachtig. Hij kreunde weer toen hij iets zag dat ik nog niet had opgemerkt, tot het licht er doorheen scheen. Er verschenen gaten in de gebleekte schroeiplek. 'Kijk eens watje hebt gedaan!' bulderde hij tegen me. 'Dit hemd is honderd procent zuivere zij. Je hebt zojuist honderd dollar verpest.' Hij zag de grote fles bleekwater staan en kreunde weer. 'Je schroeit mijn hemd en dan giet je er bleekwater op? Waar zit je verstand, kind?'

'Wind je niet zo op,' zei Vera, die naar voren rende en het hemd uit zijn handen rukte. 'Ik zal het voor je maken, en dan kan je het niet van nieuw onderscheiden. Audrina kan nu eenmaal niets.'

Hij keek me woedend aan en keerde zich toen aarzelend naar haar om. 'Hoe kun je een hemd repareren dat verteerd is door bleekwater? Het is volkomen vernield, en ik had het nog wel willen dragen op een belangrijke vergadering.' Hij smeet zijn wijnkleurige das neer, keek naar zijn lichtgrijze broek en wilde de keuken uitlopen.

'Papa,' begon ik, 'ik heb je hemd niet geschroeid.'

'Lieg niet,' zei hij vol afkeer, ik heb je bij de strijkplank zien staan en de fles met bleekwater stond er vlak bij. Bovendien geloof ik piet dat het Vera iels zou kunnen schelen als mijn hemd gekreukt was. Jij bent degene die weet hoe graag ik perfect gekleed ben.'

ik weet niet hoe ik een hemd moet strijken, Papa. Zoals Vera altijd zegt, ik ben te dom om iets te kunnen.'

'Papa, ze liegt, en wat erger is, ik heb haar nog zo gezegd dat ze de stoom aan moest zetten en een persdoek gebruiken, maar ze wilde niet naar me luisteren. Nu weetje hoe Audrina is.'

Hij scheen uit te willen vallen, maar zag toen mijn wanhopige blik. 'Goed, Vera. Zo is het genoeg. Als je mijn hemd kunt maken krijg je tien dollar van me.' Hij keek haar met een scheve glimlach aan.

Die avond toen Papa thuis kwam liet Vera hem zijn roze hemd zien. Het leek splinternieuw. Hij nam het van haar aan, draaide het naar alle kanten, zoekend naar het herstelwerk, zonder het te kunnen vinden. 'Ik kan mijn ogen niet geloven,' zei hij, en lachte toen hij zijn portefeuille te voorschijn haalde. Hij gaf Vera tien dollar. 'Misschien heb ik je toch verkeerd beoordeeld, lieve kind.'

'Ik heb het naar een hemdenmaker gebracht, Papa,' zei ze bescheiden, met gebogen hoofd, ik heb er vijftien dollar voor betaald, dus dat betekent dat ik vijf dollar van mijn spaargeld kwijt ben.'

Hij luisterde aandachtig. Als Papa ergens bewondering voor had dan was het voor mensen die wisten te sparen. 'Waar heb je het geld verdiend om te sparen, Vera?'

ik doe boodschappen voor oude mensen. Help ze door naar de winkel te gaan voor ze,' zei ze met een zacht, verlegen stemmetje. 'Zaterdags loop ik naar het dorp en doe wat ik net zei. Soms ga ik ook babysitten.'

Mijn mond viel open. O, ja, Vera verdween nu en dan wel eens op een zaterdag, maar ik kon me moeilijk voorstellen dat ze twintig kilometer heen en twintig kilometer terug liep. Papa was diep onder de indruk en haalde nog tien dollar te voorschijn, die hij haar gaf. 'Nu kost dit hemd me honderdtwintig, maar dat is beter dan het weg te gooien.'

Hij keek niet eens naar mij toen hij impulsief een klinkende zoen op haar wang drukte. 'Je verbaast me, meisje. Ik ben niet altijd aardig tegen je geweest. Ik dacht dat mijn bedorven hemd je niets zou kunnen schelen. Ik dacht zelfs datje niet van me hield.'

'O, Papa,' zei ze met flonkerende ogen. ik hou van je van de top van je haar tot het puntje van je teennagels.'

Ik haatte haar, haatte haar echt, omdat ze hem Papa noemde. Hij was mijn vader, niet de hare.

Om de een of andere vreemde reden deinsde hij achteruit, naar zijn schoenen kijkend, of de gedachte aan zijn hoornige nagels hem verlegen maakte. Hij schraapte zijn keel en keek verward. 'Wel, het is een overdreven compliment, maar als het oprecht is ben ik blij en geroerd.'

Verbijsterd zag ik hem de kamer uitgaan zonder één keer naar mij te kijken. Hij kwam me die avond niet instoppen of me een zoen op mijn wang geven, of naar mijn avondgebedje luisteren, en als ik droomde van jongens in het bos, dan wist ik heel zeker dat hij die nacht niet binnen zou komen om me te redden.

De volgende ochtend was het Vera die Papa's koffie inschonk, en Mama afloste die er vermoeid en bleek uitzag. Ze sprong op om het brood te roosteren en bleef er bij staan om ervoor te zorgen dat ze niet te bruin werden. Hij wilde zijn toast graag goudbruin van buiten en zacht van binnen. Vera bakte zijn bacon, en ik hoorde niet één klacht van hem. Toen hij klaar was met eten bedankte hij haar en stond op om naar zijn werk te gaan. Vera hinkte achter hem aan, pakte zijn hand vast. 'Papa, zelfs al weet ik datje niet mijn echte vader bent, kunnen we niet net doen alsof je dat wel bent... mag dat, Papa?'

Hij leek zich niet erg op zijn gemak te voelen, alsof hij niet wist wat hij moest zeggen, maar was ook ontroerd. Papa was van mij en Mama, en niet van Vera. Ik keek even naar mijn tante, die er met strakke lippen en een grimmig gezicht bij zat; ik wou dat zij en Vera weggingen, ze mochten overal wonen van me, behalve hier.Even later deed Papa de deur achter zich dicht. Ik keek hem na toen hij naar de stad reed, waar hij met zakenmensen zou lunchen, wat hij werken noemde. Tot mijn verbazing stopte hij even bij de brievenbus op de hoek, waar onze privé-weg uitkwam op de hoofdweg. Ik vroeg me af waarom hij de post gisteravond niet had opgehaald. Wilde hij zo graag naar Mama, om te zien hoe het met haar ging, dat hij was vergeten om te kijken of er post was?

Toen ik bij de brievenbus kwam zag ik dat de post er nog in lag. De tijdschriften en kranten puilden eruit.

Het duurde even voor ik alles wat aan Papa was geadresseerd in mijn armen had opgestapeld. Dit was precies wat ik nodig had. Ik zou Papa terugwinnen. Ik wist wat hij van mij verlangde. Ik wist waar Papa het meest om gaf- geld. Ik moest mijn 'gave' gebruiken om geld te verdienen voor Papa. Dan zou hij het meest van mij houden. Ik was al bezig de voorpagina te lezen van The Wall Street Journal, nog voordat ik de keuken binnenkwam en de post op tafel gooide. Ik ging er als een haas vandoor om de dingen te zoeken die ik nodig had: een potlood en een blocnote, een stuk touw en een speld.

In de kast onder de achtertrap lag alle rommel die we wilden bewaren en later weggooien. Daar vond ik oude exemplaren van The Journal. Ik spreidde de pagina's met de koersen voor me uit en noteerde de meest actieve fondsen. Ik dacht dat een overzicht van twee weken wel voldoende zou zijn. Terwijl ik aan het werk was hoorde ik Vera boven ruzie maken met mijn tante, die wilde dat ze haar hielp met de was. Vera wilde naar de bioscoop. Ze ging met een vriendje.

'Nee!' gilde mijn tante. 'Je bent nog te jong om afspraakjes te maken!' Vera zei iets dat ik niet kon verstaan. 'Nee, nee, nee!' Ik kon het heel goed horen. 'Je hoeft het niet te vragen. Als ik nee zeg, meen ik nee - ik ben niet zoals sommige anderen hier die nee zeggen en later van mening veranderen.'

'Je laat me doen wat ik wil, of ik verklap al onze familiegeheimen midden in Main Street,' zei Vera met schrille stem. 'Ik blijf daar staan tot iedereen weet wie mijn vader is en wat jij hebt gedaan - en de naam Whitefern zal nog hoger op de lijst van schurken komen te staan!'

'Als jij je mond opendoet over familiegeheimen krijg je geen cent van mij of van wie dan ook. Als je je behoorlijk gedraagt is er een kans dat we vroeg of laat mee profiteren. Je jaagt Damian en Lucietta tegen je in het harnas. Je bent hun beiden een doorn in het oog, maar het kan voor ons allebei voordelig zijn als je probeertje behoorlijk te gedragen. Ik vervloekte altijd de dag waarop je verwekt werd. Ik heb vaak genoeg gewenst dat ik abortus had laten plegen. Maar toen je Damians hemd had laten maken en ik zag hoe hij onder de indruk was, kreeg ik weer wat hoop.' Er kwam een smekende klank in haar stem. 'Audrina hoeft niet het lievelingetje te zijn, Vera. Vergeet niet dat alles wat er met haar gebeurd is jou een zekere voorsprong geeft gegeven. Profiteer ervan. Je weet hoe hij is en wat hij nodig heeft. Bewonder hem. Respecteer hem. Vlei hem, en je wordt zijn lievelingetje.'

Lange tijd bleef het stil boven, op wat gefluister na dat ik niet kon verstaan. De bekende loden bal verscheen weer in mijn borst. Ze smeedden een komplot tegen me - en zij wisten wat er met me gebeurd was, en ik niet.

Ik had bijna geloofd dat mijn tante me aardig vond. Nu hoorde ik dat zij ook mijn vijand was. Ik ging terug naar de tafel, vastberadener dan ooit om het fonds te zoeken dat zou stijgen, en stijgen, en stijgen, en dat Papa heel, heel, heel erg rijk zou maken.

Ik bond mijn ringetje met mijn geboortesteen aan het touwtje. Ik dacht dat ik hetzelfde kon als mevrouw Allismore en voorspellen welk effect het juiste was. Papa zei altijd dat de effectenhandel geen wetenschap was maar een kunst, en wat ik deed leek erg creatief. Ik maakte met een draad een speld vast aan de ring, als aanwijzer. Twee keer kwam hij op hetzelfde effect terecht. Ik probeerde hem te dwingen er een derde keer op terecht te komen. Drie was een magisch getal. Maar hij weigerde hetzelfde effect drie keer te kiezen, zelfs als ik mijn ogen openhield en probeerde de ring te beïnvloeden. Hij scheen een eigen kracht te bezitten, aarzelend, besluiteloos, net zoals Mama's trouwring boven haar buik.

Op dat moment hoorde ik een luid gejammer. 'Waar zijn mijn diamanten oorknoppen?' schreeuwde tante Ellsbeth. 'Het enige waardevolle dat mijn vader me heeft nagelaten, met de verlovingsring van mijn moeder. Ze zijn weg! Vera, heb jij mijn juwelen gestolen?'

'Nee,' brulde Vera. 'Misschien heb je ze ergens neergelegd waar ze niet horen. Zoals je met alles doet.'

'Het is jaren geleden dat ik die ring voor het laatst heb gedragen. Je weet dat ik al mijn juwelen in een gesloten kistje bewaar. Vera, lieg niet. Jij bent de enige die ooit in mijn slaapkamer komt. Waar zijn ze?'

'Waarom vraagje het niet aan Audrina?'

'Aan haar? Doe niet zo belachelijk. Dat kind zou nooit wat stelen, die wordt veel te veel geplaagd door haar geweten. Jij hebt geen geweten.' Ze zweeg even en ik vouwde de kranten op, stopte de effectenlijst zorgvuldig weg. 'Nu weet ik watje gedaan hebt om Damians hemd van honderd dollar te repareren,' zei mijn tante minachtend. 'Je hebt mijn oorknoppen en ring gestolen, ze naar de lommerd gebracht en een nieuw hemd voor hem gekocht. Ik vervloek je, Vera! Nee, je gaat niet naar de bioscoop. Vandaag niet, en geen enkele zaterdag! Tot de dag waarop je voldoende geld verdient om mijn juwelen in te lossen, blijf je thuis!'

Ik was naar de voet van de trap gelopen om beter te kunnen horen; toen hoorde ik een bons, alsof er iemand viel. Vera kwam de trap afgestormd, gevolgd door haar tante. 'Als ik je te pakken krijg, sluit ik je voor de rest van de zomer in je kamer!'

Vera kwam aangehold in haar beste jurk en nieuwe witte schoenen. Ik stond haar in de weg. Ruw duwde ze me opzij en was bij de voordeur voordat mijn tante de trap af was. 'Audrina, zeg maar tegen dat kreng dat ik haar evenveel haat als ik jou haat, je moeder, je vader en dit huis! Ik ga naar het dorp, en daar ga ik op straat mijn lichaam verkopen. Ik ga voor Papa's kapperszaak staan en ik zal schreeuwen: "Neem de dochter van Whitefern!" Ik zal het zo hard schreeuwen dat de mannen in de stad het zullen horen, en allemaal op komen draven! En dan word ik nog het rijkst van allemaal!'

'Slet!' schreeuwde mijn tante, op Vera afkomend. 'Kom terug, jij!

Waag het niet die deur open te doen en weg te gaan!'

Maar de deur was al open en viel weer dicht, voor mijn tante buiten was. Ik stond voor het raam naar buiten te kijken en zag Vera om de bocht verdwijnen. Het dorp lag op twintig kilometer afstand. De stad op vijfenveertig. Ging ze liften?

Mijn tante kwam naast me staan. 'Vertel alsjeblieft niet aan je vader wat je hebt gehoord. Er zijn dingen die beter ongezegd kunnen blijven.'

Ik knikte, ik had medelijden met haar. 'Kan ik iets doen?'

Ze schudde het hoofd. 'Maak je moeder niet wakker. Ze heeft rust nodig. Ik ga naar boven. Je zult je eigen ontbijt moeten klaarmaken.'

Op zaterdag sliep Mama graag uit, en dat gaf mijn tante de kans in het kleine kamertje naast de eetkamer te blijven waar haar televisietoestel stond. Ze was dol op oude films en soap opera's. Ze waren haar enige afleiding.

Mijn eetlust was gelijk met Vera verdwenen. Ik twijfelde er geen seconde aan of ze zou doen wat ze gezegd had. Ze zou ons allemaal vernietigen. Ik ging zitten en probeerde er niet aan te denken wat Arden en zijn moeder zouden denken.

Mijn geest was een warwinkel van nare gedachten. Ik vroeg me af waarom Papa was zoals hij was, lief en onuitstaanbaar, egoïstisch en toch gul. Hij moest voortdurend iemand bij zich hebben, vooral als hij zich aan het scheren was, en omdat Mama het ontbijt moest klaarmaken was ik meestal degene die op de rand van het bad zat en luisterde naar alle interessante dingen die op het makelaarskantoor gebeurden.

Ik vroeg honderduit over de effectenmarkt en waarom effecten stegen en daalden. 'Vraag,' was zijn antwoord wat de stijgende koersen betrof. 'Teleurstelling' was zijn verklaring voor de dalende koersen. 'Geruchten van fusies en overname kunnen effecten doen stijgen, maar tegen de lijd ' dat het grote publiek er achter komt is het te laat om nog te kunnen kopen. Alle banken en grote beleggers hebben al gekocht en staan alweer op het punt om te verkopen aan de arme onwetende belegger die tegen de hoogste koers koopt. Als je de juiste relaties hebt, weet je wat er gebeurt - als je die relaties niet hebt, kun je je geld beter op de bank laten staan.'

Langzamerhand had ik heel wat kennis opgedaan over de markt. Het was ook Papa's manier om me te leren rekenen. Ik dacht niet aan geld in centen maar in achtste punten. Hij had me grafieken laten zien en me die leren lezen, ondanks het feit dat Mama hem uitlachte en zei dat ik veel te jong was om dat te begrijpen. 'Onzin. Jonge hersens zijn vlugge hersens; ze begrijpt er veel meer van dan jij.' O, ja, in zeker opzicht hield ik erg veel van mijn vader, want al kon hij mij mijn geheugen niet teruggeven, hij gaf me veel hoop voor de toekomst. Later zou hij zijn eigen effectenkantoor hebben en ik zou daar directeur zijn. 'Met jouw gaven kunnen we niet missen,' was.de manier waarop hij het uitdrukte. 'Zie je het voor je, Audrina? D.J. Adare & Co.!'

Ik keerde weer terug naar de actieve fondsen en voerde opnieuw mijn trucje uit met de ring en het touwtje, en weer wees de speld twee keer

achter elkaar hetzelfde effect aan. Mijn hart zwol op van blijdschap. Ik had het niet aan het Toeval overgelaten. Papa zou geld verdienen als ik hem deze droom gaf.

En als het effect dat ik had gekozen werkelijk zou stijgen, zoals ik nu absoluut verwachtte, zou ik nooit meer in de schommelstoel hoeven te zitten van- de Eerste en Beste Audrina. Ik zou haar gave hebben - of een die nog beter was. Ik kende Papa. Papa wilde geld, hij had geld nodig, geld was het enige waar hij niet genoeg van had.

Ik holde naar boven om me aan te kleden. Ik was ervan overtuigd dat ik binnenkort ook weer al mijn herinneringen terug zou hebben. Misschien zou de truc met de ring en het touw succes hebben als ik hem boven de Bijbel zwaaide. Ik lachte toen ik haastig langs de slaapkamer van de Eerste Audrina naar beneden, naar de keuken liep, mijn ceintuur onderweg vastbindend.

Mama was op en stond in de keuken met dikke blauwe krulspelden in haar haar. 'Audrina,' begon ze met vermoeide stem, 'vind je het erg om even op de bacon te letten terwijl ik de eieren kluts?' Ze had donkere kringen onder haar ogen. 'Ik heb de hele nacht liggen woelen. Deze baby is ongewoon rusteloos. Juist toen ik tegen de ochtend in slaap viel liep de wekker van je vader af, en hij stond op en praatte vijftien kilometer per minuut om me te vertellen dat ik me niet ongerust moest maken over wat die oude vrouw had gezegd. Hij denkt dat ik gedeprimeerd ben, niet moe, dus heeft hij besloten vanavond twintig mensen uit te nodigen voor een party! Kun je je iets belachelijkers voorstellen? Ik ben in de zesde maand, zo moe dat ik nauwelijks mijn bed uit kan komen, en hij denkt dat ik opgevrolijkt moet worden door lekkere hapjes klaar te maken voor zijn vrienden. Hij zegt tegen me dat ik me verveel, terwijl hij degene is die zich verveelt. Ik wou bij God dat hij ging golfen of tennissen, of iets doen waarvoor hij zijn energie kan gebruiken, iets dal hem de weekends uit huis houdt.'

O, o, nu begreep ik het volkomen! Op een of andere manier had dat zesde zintuig Papa verteld dat ik vandaag de gave had - dat moest de ware reden zijn waarom hij feest wilde vieren. Hij had me al honderd keer verteld dat op de dag dat mijn gave aan het licht kwam hij een groot feest zou geven. Dus was het waar. Ik had de gave nu. Anders zou de ring niet twee keer op hetzelfde fonds terecht zijn gekomen, terwijl er nog negen andere genoteerd stonden. Ik voelde me zo goed dat ik wel had kunnen juichen.

'Waar zijn Ellsbeth en Vera?' vroeg Mama.

Ik kon haar niet vertellen over de ruzie, en waarmee Vera gedreigd had. Mama's meisjesnaam was haar geliefdste bezit. En als iemand Vera een lift had gegeven kon ze nu al in het dorp zijn en al onze geheimen verraden.

Denken aan Vera was denken aan de werkelijkheid, en het duurde niet lang of mijn vertrouwen in mijn gave begon te slinken. Mijn leven lang, zo leek het me althans, had Papa mijn hoofd volgestampt met nonsens over het bovennatuurlijke, waarin hij geloofde en Mama niet. Ik was ervan overtuigd dat het waar was wat hij me vertelde, zolang ik bij hem was, en overtuigd dat het niet waar was, zodra hij uit huis ging.

'Waar is Ellsbeth?' vroeg Mama.

'Ze is gestruikeld en gevallen, Mama.'

'Verdomme,' mompelde Mama, en zei dat ik de bacon om moest draaien. 'Een huis vol idioten, vastbesloten om van jou en van mij ook idioten te maken. Audrina, ik wil niet dat je nog in die schommelstoel gaat zitten. De enige gave die je overleden zusje had was een uitzonderlijke hoeveelheid liefde en respect voor haar vader, en dat is wat hij mist. Ze geloofde elk woord dat hij zei. Alle belachelijke opvattingen van hem vatte ze serieus op. Denk voor jezelf, laatje niet door hem regeren. Maar blijf uit het bos - die waarschuwing moet je wèl ernstig nemen.'

'Maar, Mama,' begon ik onrustig. 'Arden Lowe woont in het huis in het bos. Hij is mijn enige vriend. Ik ga liever dood dan hem niet meer te zien.'

ik weet dat het eenzaam voor je is zonder vrienden van je eigen leeftijd. Maar als de baby komt zul je een vriend hebben. En je kunt Arden vragen hier te komen. We zullen zijn moeder op de thee vragen, en tante Mercy Marie niet op de piano laten zitten.' Ik holde naar haar toe om haar te omhelzen, ik barstte bijna van blijdschap.

'Je mag hem erg graag, hè?'

'Ja, Mama. Hij vertelt nooit een leugen. Hij verbreekt nooit een belofte. Hij is niet zo pietluttig dat hij bang is zijn handen vuil te maken, zoals Papa. Ze praten over echte dingen, niet de dingen waar Papa het zo vaak over heeft. Hij heeft me eens verteld dat hij ergens had gelezen dat een lafaard vele doden sterft. Hij zegt dat hij een keer zo versteend was van angst dat hij zich gedroeg als een lafaard, en dat hij zichzelf dat nooit kan vergeven. Mama, hij kijkt zo bezorgd als hij dat zegt.'

Haar mooie ogen vulden zich met medelijden. 'Zeg maar tegen Arden dat het soms beter is om weg te lopen en te blijven leven, om een volgende keer weer te kunnen vechten, want er bestaat zoiets als een te grote overmacht.'

Ik wilde haar vragen wat ze bedoelde, maar ze had alles klaar om op tafel te zetten, en Papa was niet thuis, en mijn tante was boven, en Vera... God mocht weten wat Vera op dit moment deed.

'Dek de tafel, lieverd, en kijk niet zo ongerust. Ik vind Arden een heel nobel klinkende naam, en hij beantwoordt zo goed mogelijk aan die naam. Probeer net zoveel van je vader te houden als zijn eerste dochter, dan houdt hij vanzelf wel op je in die stoel te dwingen.'

'Mama, als hij thuis komt zal ik hem zeggen dat hij die party af moet zeggen.'

'Dat kan niet,' antwoordde ze somber. 'Hij is naar de stad gereden om hapjes voor de party en bloemen te halen. Zodra de vergadering is afgelopen komt hij thuis. Weet je, je vader heeft als kind nooit feesten meegemaakt, en nu grijpt hij elk excuus aan om dat gebrek te compenseren. Mannen blijven kinderen in hun hart, Audrina, vergeet dat nooit. Hoe oud ze ook worden, ze blijven in hun hart een kleine jongen, ze verlangen nog altijd wat ze toen verlangden, en beseffen niet dat toen ze jongens waren ze mannen wilden zijn in plaats van jongens. Vreemd, hè? Toen ik nog klein was wenste ik dat we nooit party's hadden, want ik werd nooit uitgenodigd en moest boven blijven, terwijl ik zo dolgraag beneden wilde komen. Toen ik zestien was heb ik pas voor het eerst in mijn eigen huis gedanst...'

'Waar danste je?'

'We rolden de kleden op in de Roman Revival Salon of in de salon achter. Soms kroop ik het raam uit en ontmoette een vriend die me meenam naar een dansavondje. Mijn moeder deed de achterdeur niet op slot, zodat ik stiekem binnen kon komen zonder dat mijn vader het merkte. Ze kwam naar mijn kamer als ze me hoorde thuiskomen en ging op bed zitten, zodat ik haar alles kon vertellen. Zo zal het met ons ook gaan. Als je oud genoeg bent om te gaan dansen, zal ik ervoor zorgen datje gaat.'

Als mijn gave me niet bevrijdde, zou mijn moeder het misschien doen. 'Had je veel vriendjes, Mama?'

'Ja, eigenlijk wel.' Weemoedig staarde ze voor zich uit. 'Ik beloofde mezelf altijd dat ik niet zou trouwen vóór mijn dertigste. Ik verlangde meer naar een muzikale carrière dan naar een man en kinderen - en je ziet wat ik gekregen heb.'

'Het spijt me, Mama.'

Ze raakte zachtjes mijn haar aan. 'Lieverd, het spijt mij. Ik praat te veel en ik geef jou een schuldig gevoel, terwijl het mijn keus was. Ik werd verliefd op je vader, en liefde heeft de eigenschap datje alle andere overwegingen overboord gooit. Hij heeft me stormenderhand veroverd, en als hij dat niet had gedaan was ik waarschijnlijk gestorven aan een gebroken hart. Maar pas jij op dat je de liefde niet in de weg laat komen van je eventuele aspiraties. Je vader vult je hoofdje met malle ideeën, maar in één opzicht heeft hij volkomen gelijk. Je bent iets bijzonders. Je bent ook begaafd, al weet je nog niet wat die gave is. Je vader is een goed mens die alleen niet altijd doet wat juist is.'

Ik staarde haar aan, ik raakte steeds meer in de war. Eerst zei ze dat Papa malle ideeën in mijn hoofd plantte, en nu vertelde ze me dat het malste idee van alles - dat ik iets bijzonders was - waar was.

Een paar ogenblikken later kwam Papa thuis met zakken vol boodschappen en bloemen van de bloemenhandel. Vera kwam achter hem aangestrompeld. Ze zag er vuil uit; haar haar zat verward en ze had gehuild. 'Mama,' snikte ze. Ze holde naar mijn moeder toe en maakte me weer woedend omdat ze niet alleen mijn vader naar zich toe probeerde te trekken, maar ook mijn moeder. 'Papa heeft me aan mijn haar de auto ingesleurd - kijk eens wat hij met mijn haar heeft gedaan, en ik heb het gisteravond net ingezet.'

'Troost haar niet, Lucky!' schreeuwde Papa, toen hij zag dat mijn moeder haar armen beschermend om Vera heen sloeg. Hij pakte Vera beet en duwde haar zo krachtig op een keukenstoel dat ze begon te jammeren. 'Die verdraaide meid liep over de hoofdweg te strompelen toen ik haar zag. Toen ik stopte en haar beval in te stappen, zei ze tegen me dat ze een hoer wilde worden en ons allemaal te schande maken. Ellsbeth, als jij niet weet hoe je je dochter moet temmen, zal ik mijn eigen methode daarvoor gebruiken.'

Ik had niet eens gemerkt dat mijn tante de keuken was binnengekomen. Ze droeg een van haar geruite katoenen jurken die zo goedkoop en gewoon leken vergeleken bij de mooie kleren van mijn moeder.

'Vera, ga naar boven en blijf daar tot ik zeg dat je beneden mag komen,' snauwde Papa. 'En geen eten voor je ons allemaal je excuses hebt aangeboden. Je hoort dankbaar te zijn datje een plaats hebt in dit huishouden.'

ik ga, maar dankbaar zal ik nooit zijn!' Vera stond op en sjokte de keuken uit. 'En ik kom beneden als ik dat wil.'

Papa holde naar voren.

'Mama, laat hem haar niet slaan!' riep ik. 'Dan zal ze alleen maar weer iets doen om zich te verwonden.' Vera veroorzaakte altijd een ongeluk als ze Papa zo kwaad had gemaakt dat hij haar strafte.

Mijn moeder zuchtte en zag er nog vermoeider uit. 'Ja, ik ben bang dat je gelijk hebt. Damian, laat haar gaan. Ze is al genoeg gestraft.'

Waarom zei mijn tante niets om haar eigen dochter te verdedigen? Soms leek het wel of ze net zo'n hekel had aan Vera als Papa. Toen voelde ik me plotseling schuldig. Ik haatte Vera soms ook. De enige keer dat ik haar aardig vond was als ik medelijden met haar had.

Boven schreeuwde Vera zo hard ze kon. 'Niemand houdt van me! Niemand bekommert zich om me! Waag het niet me ooit nog te slaan, Damian Adare! Als je dat doet, vertel ik het. Je weet wel aan wie ik het zal vertellen, en dan zul je er spijt van hebben!'

In een flits was Papa de stoel uit. Hij vloog de trap op. Die stomme Vera bleef doorschreeuwen tot hij haar deur opengooide, en toen klonk er een bons. En daarna volgde het luidste en langste gegil dat ik ooit gehoord had - en ze had wat af gegild in haar leven. Ik verkilde. Weer een luide bons... en toen een doodse stilte. We stonden alle drie in de keuken en staarden naar het plafond, dat de vloer was van Vera's kamer. Wat had Papa met Vera gedaan!

Een paar minuten later kwam Papa de keuken weer binnen.

'Wat heb je met Vera gedaan?' vroeg Mama scherp. Ze keek hem kwaad aan. 'Ze is nog maar een kind, Damian. Je hoeft niet zo hard te zijn tegen een kind.'

ik heb helemaal niets gedaan!' bulderde; hij. 'Toen ik de deur van haar kamer opendeed, liep ze achteruit en struikelde over een stoel. Ze viel en begon te gillen. Daarna probeerde ze zich in de kast te verbergen waar ze dat slot van binnen heeft gemaakt, en verdomd als ze niet weer struikelde en viel. Ik heb haar huilend op de grond laten liggen. Ik zou maar naar boven gaan, Ellie. Misschien heeft ze weer wat gebroken.'Ongelovig staarde ik naar Papa. Als ik was gevallen zou hij naar me toe zijn gehold om me overeind te helpen. Hij zou me hebben gezoend, me in,zijn armen gehouden, honderd lieve dingen tegen me gezegd hebben, en voor Vera deed hij niets, hij liep weg. En gisteren was hij nog zo aardig tegen haar geweest. Ik keek met ingehouden adem naar mijn tante, vroeg me af wat ze Papa zou doen omdat hij zo harteloos was.

'Na het ontbijt ga ik naar boven,' antwoordde mijn tante en ging weer zitten. 'Weer een gebroken been zou mijn eetlust bederven.'

Mama stond op om naar boven te gaan, naar Vera. 'Je doet het niet!' beval Papa. 'Je ziet er zo moe uit dat het lijkt of je elk moment kan flauwvallen, en ik wil dat je goed uitgerust en mooi bent voor het feest vanavond.'

Geschokt stond ik op en liep naar de trap. Papa beval me terug te komen, maar ik liep door, nam drie treden tegelijk, ik kom, Vera,' riep ik.

Vera lag niet in haar kamer op de grond met gebroken botten, zoals ik had gedacht. Ik holde heen en weer, wist niet waar ze kon zijn. Toen, lot mijn verbijstering, hoorde ik haar zingen in de slaapkamer van de Eerste Audrina.

Only a playroom, safe in my home, Got no tears, no fears. And nowhere else to roam, 'Cause my papa wants me always, To stay home,

Safe in my playroom, safe in my home...

Ik dacht dat ik nog nooit zoiets droevigs had gehoord, zoals zij het zong, alsof ze haar ziel aan de duivel zou verkopen om mij te zijn en gedwongen te worden in de stoel te zitten waar ik zo'n hekel aan had.

Met tegenzin ging ik terug naar de keuken, waar een onverklaarbaar opgewekte Papa tegen een kribbige Mama zei dat een party precies was wat ze nodig had om haar op te vrolijken. 'Hoe is het met Vera?' vroeg Mama. Ik vertelde haar dat het goed ging met Vera en dat ze niets had gebroken, maar ik zei dat ze in de schommelstoel zat en de sleutel van Papa's sleutelbos moest hebben gestolen.

ik zei het je toch wel?' zei Papa. 'Lucky, zodra Audrina klaar is met haar brunch, gaan we samen een wandeling maken naar de rivier.' Hij stond op en het leek of hij met opzet zijn linnen servet zo op tafel gooide dat het in zijn halfvolle koffiekop viel. Mama plukte zijn servet uit het kopje en gaf hem een duidelijke je-hebt-weer-bewezen-dat-je-een-slons- bent blik. Maar ze durfde hem geen standje te geven. Het zou toch niet geholpen hebben. Papa deed wat hij wilde, dat zou hij altijd blijven doen.

Hij nam me aan de hand mee naar het grasveld aan de achterkant, dat langzaam glooiend afliep naar de rivier. De rimpelingen van het water fonkelden, het was een schitterende dag. Hij glimlachte naar me en zei: 'Morgen is je negende verjaardag, lieverd.'

'Papa,' riep ik uit, terwijl ik hem aanstaarde, 'hoe kan het morgen mijn negende verjaardag zijn als ik vandaag pas zeven ben?'Even leek het of hij verlegen zat om woorden. Zoals altijd als hij geen directe verklaring bij de hand had, streelde hij over mijn haar en streek toen zachtjes met zijn vingers langs mijn wangen. 'Lieverd, heb ik je niet al vaak verteld dat dat de reden is dat ik je niet naar school laat gaan? Jij bent een van die zeldzame mensen die absoluut geen gevoel voor tijd hebben.' Hij sprak afgemeten, keek me recht in de ogen of hij zijn woorden in mijn geest wilde prenten. 'We vieren geen verjaardagen thuis omdat die onze eigen speciale kalender in de war maken. Twee jaar geleden, of op één dag na, wasje zeven jaar.'

Wat hij zei was onmogelijk! Waarom had hij me niet verteld dat ik acht was en niet zeven? Probeerde hij me met opzet gek te maken? Ik legde mijn handen voor mijn oren om alle verdere woorden die hij zou zeggen buiten te sluiten. Ik kneep mijn ogen stijf dicht en pijnigde mijn hersens af om me te herinneren of iemand me verteld had dat ik acht was. Ik kon me niet herinneren dat iemand enige andere leeftijd had genoemd dan zeven.

'Audrina, schat, kijk niet zo wanhopig. Probeer niet het je te herinneren. Geloof alleen maar wat Papa je vertelt. Morgen is het je negende verjaardag. Papa houdt van je, Mama houdt van je, en zelfs Ellie met haar scherpe tong houdt van je, als ze het durft toe te geven. Dat kan ze niet omdat Vera er is, en Vera is jaloers op je. Vera zou ook van je kunnen houden, als ik haar meer genegenheid toonde. Ik zal het proberen, ik zal echt proberen dat meisje aardig te vinden, zodat je niet met een vijand hoeft te leven in je eigen huis!'

Ik slikte, ik voelde keelpijn opkomen en de tranen sprongen in mijn ogen. Er was iets vreemds met mijn leven. Hoe vaak Papa me ook had verteld dat ik bijzonder was, het was niet normaal om een heel jaar te vergeten, het was onnatuurlijk. Ik zou het aan Arden vragen. Maar dan zou hij weten dat er iets mis met me was en me ook niet meer aardig vinden.

Dus zag het er naar uit dat ik Papa zou moeten geloven. Ik bedacht dat ik nog maar een kind was en het geen verschil maakte of ik één jaar verloor. En wat deed het er eigenlijk toe als de tijd sneller voorbijging dan ik kon bijhouden?

Soms staken onbewuste angsten de kop op, ze fluisterden, brachten me van streek, verstoorden mijn aarzelende berusting. In mijn hersens flitsten kleuren en ik voelde de wiegende beweging van mijn lichaam, heen en weer, heen en weer, zangerige stemmen fluisterden over een verjaarspartijtje, toen ik acht was, en een witte jurk had gedragen met stroken en een paars satijnen lint.

Maar wat betekenden schommelstoel-dromen, behalve dat de Eerste en Béste Audrina een witte jurk met stroken had gedragen naar haar partijtje? Al die visioenen van verjaarspartijtjes waren haar partijtjes. Waar moest ik de waarheid zoeken? Wie zou volkomen eerlijk tegen me zijn? Er was niemand die me de waarheid wilde vertellen omdat die me kwaad zou kunnen doen.

Papa trok me naast zich op het gras. De zon stond hoog aan de hemel en brandde door mijn haar heen terwijl ik bij Papa bleef zitten. Elk woord dat hij zei wiste de beelden uit mijn brein en verving ze door vage vlekken. Ik keek naar de ganzen en de eenden die met onzichtbare poten als gekken door het water peddelden naar de plaats waar Mama ze altijd voerde. Ze deden niets liever dan in het voorjaar haar tulpen en narcissen opeten.

'Laten we praten over je droom van vannacht,' zei Papa toen we lange tijd gezwegen hadden. 'Ik heb je vannacht horen kreunen en toen ik naar je ging kijken lag je te woelen in bed en mompelde je onsamenhangend in je slaap.'

Ik raakte in paniek en keek om me heen. Ik zag een specht met een rood kopje in een van onze beste notebomen pikken. 'Ga weg!' riep ik. 'Eet de wormen van de cameliastruiken!'

'Audrina,' zei Papa ongeduldig, 'laat die bomen nu maar. Die bomen zijn hier nog als jij en ik er al lang niet meer zijn. Vertel me wat je zag in de schommelstoel.'

Als Papa geloofde in mevrouw Allismores ring-met-touw truc, leek het alleen maar juist dat ik dezelfde methode zou toepassen om het hem naar de zin te maken. Ik wilde het hem juist vertellen toen ik de haren in mijn nek voelde prikken. Ik draaide snel mijn hoofd om en ving een glimp op van Vera in de kamer waar de schommelstoel stond. Ze was nog steeds daarboven, schommelde nog steeds. Ze kon schommelen wat ze wilde, er bestond geen gave, behalve die de verbeelding schiep voor iemand die in magie geloofde. En misschien was verbeelding uiteindelijk wel een gave.

'Oké, lieverd, ik zal je niet langer smeken. Vertel maar watje vannacht hebt gedroomd.'

Ik zei de naam van het effect dat mijn speld twee keer had aangeraakt, en toen nog eens twee keer. Papa keek ongelovig, toen kwaad. Ik zag onmiddellijk aan zijn reactie dat ik verkeerd had gedaan.

'Audrina, heb ik je gevraagd om een beurstip?' vroeg hij geërgerd. 'Nee. Ik heb je gevraagd me je droom te geven. Ik help je je geheugen terug te vinden. Begrijp je dan nog niet dat dat de reden is dat ik je in die schommelstoel zet? Ik heb geprobeerd net te doen of je geheugenverlies natuurlijk is, maar dat is het niet. Het enige wat ik wil is dat je je herinnert watje vergeten bent.'

Ik geloofde hem niet. Ik wist wat hij wilde. Hij wilde dat ik veranderde in de Eerste Audrina! Daarom had hij al die boeken over zwarte magie en psychische krachten in zijn studeerkamer verborgen.

Ik rukte me los en staarde weer naar het huis, volkomen van streek. Vera schommelde nog steeds heen en weer. O, God, veronderstel dat zij de enige droom kreeg die die stoel me ooit had gegeven? Zou ze schreeuwen? Zou Papa naar haar toe hollen om haar te redden?

Of veronderstel dat alles wat Papa me verteld had waar was en dat je een gave kon krijgen. Dan zou ze me elke seconde in zijn hart kunnen vervangen. Ademloos en zonder aarzelen gooide ik er uit: 'Ik was volwassen, Papa, en ik werkte in een enorme zaal met allemaal machines om me heen. Ze glansden, ze veranderden van kleur, praatten met vreemde stemmen en zonden boodschappen de lucht in. Ik stond vooraan en onderwees een grote klas hoe ze de machines moesten gebruiken. Dus daarom dacht ik - maar natuurlijk, ik had jou moeten laten beslissen wat het betekende. De letters die ik je zei stonden op alle machines, Papa.'

IBM.

Als beloning glimlachte hij flauwtjes, maar hij omhelsde me wel. 'Oké, je hebt geprobeerd me financieel te helpen, maar dat is niet wat ik wil. Herinneringen, Audrina, vul de gaten in je brein met de juiste herinneringen. We zullen later de schommelstoel nog eens proberen en zien of je het bos niet voorbij en op de juiste plaats terechtkomen kan.' Ik stond op het punt in huilen uit te barsten, want ik had een rare droom gehad over machines, en de speld was vier keer op die initialen blijven rusten. 'Niet huilen, lieverd,' zei hij en gaf me weer een zoen. ik begrijp het wel, en misschien beleg ik zelfs wel wat geld in dat aandeel, zelfs al is het al dertig punten gestegen en heeft het nu waarschijnlijk de top bereikt. Maar,' ging hij peinzend verder, 'het kan geen kwaad te wachten tot het winst nemen is afgelopen en dan een groot pakket te kopen in afwachting van een volgende stijging. Ze is intuïtief en haar hart is zuiver, zelfs al-'

Ik sprong overeind en holde weg om aan zijn pijnlijke overdenkingen te ontsnappen. Nu ging hij geld beleggen in dat aandeel. En als het eens bleef dalen na het winst nemen? En die arme Mama sloofde zich uit in de keuken om alles voor te bereiden voor een stomme party die ze niet wilde nu ze zich zo ellendig voelde. Ik holde naar het raam waar ik naar Papa kon kijken die nog steeds bij de rivier stond. Hij keilde steentjes over het water alsof hij geen zorg in de wereld had.

Mama zei geen woord over het feit dal het morgen mijn negende verjaardag was. Was dat omdat het morgen niet echt mijn verjaardag was? Ik ging naar de kast onder de achtertrap en controleerde de kranten. Morgen was het negen september, en, net iets voor mij, ik was vergeten dat het vandaag de achtste was. Was het bereiken van de negenjarige leeftijd werkelijk zo veelbetekenend? Ja, besloot ik, toen de dag verstreek en niemand behalve Papa een woord zei over mijn verjaardag, negen worden is gevaarlijk.

De party begon om half tien, niet lang nadat ik naar bed was gestuurd. Het lawaai dat twintig van Papa's beste vrienden maakten drong tot me door, zelfs al lag mijn kamer ver van de vertrekken waar het feest werd gegeven. Ik wist dat beneden bankiers waren, en advocaten, artsen en andere rijke mensen met aspiraties om rijker te worden. Ze hielden van onze party's; het eten was voortreffelijk, drank was er in overvloed en, het beste van alles, zodra Mama achter de piano ging zitten kwam de party tot leven. Omdat zij musicienne was, trok ze andere musici aan, die met haar wilden spelen, zodat de artsen en advocaten hun zoons of dochters meebrachten die met talent een of ander instrument konden bespelen. En samen, met Mama als inspiratie, hielden ze een 'jam session'.

In mijn nachthemd, op blote voeten, ging ik stiekem naar haar kijken als ze achter de piano zat. Ze droeg een roodzijden jurk met zo'n laag decolleté dat het meer liet zien dan Papa goed zou vinden. Alle mannen verzamelden zich rond de piano, leunden over Mama's schouders, tuurden in haar decolleté terwijl ze haar aanmoedigden verder te spelen, snelIer te spelen, meer jazz te brengen in wat niet jazzy genoeg leek. Haar vingers vlogen over de toetsen, ze wipte op en neer in het steeds sneller wordende tempo. Glimlachend om het gefluister in haar oren speelde Mama met één hand en dronk de champagne die ze in haar andere hand hield. Ze zette het lege glas neer, wenkte een jongen van een jaar of twintig om op zijn accordeon te spelen, en samen speelden ze een wilde versie van een polka waaraan niemand weerstand kon bieden. Iedereen begon te dansen. Volgens Papa was Mama van alles voor iedereen en was ze niemand trouw, niet eens zichzelf. Als haar publiek klassieke muziek verlangde, speelde ze klassiek; als het populaire ballades wilde, speelde ze die ook. Als je haar vroeg wat voor soort muziek ze het mooiste vond antwoordde ze: 'Ik hou van alle muziek.' Ik vond het prachtig zo onbevooroordeeld en veelzijdig te zijn. Tante Ellsbeth hield van geen enkele muziek die niet van Grieg was.

Als je zag wat een plezier Mama leek te hebben zou je niet geloven dat ze de hele dag had lopen klagen omdat ze zich moest uitsloven voor mensen die ze niet eens aardig vond. 'Heus, Damian, je verwacht te veel van me. Ik ben in de zesde maand, het is al duidelijk te zien. Wil je echt dat ze me zo zien?'

'Je ziet er fantastisch uit, dat weet je best, zwanger of niet. Je ziet er altijd sensationeel uit als je je opmaakt en een heldere kleur draagt en glimlacht.'

'Vanmorgen zei je dat ik er verschrikkelijk uitzag.' Haar stem klonk hees van vermoeidheid.

'En dat hielp, nietwaar? Je sprong je bed uit, waste je haar, lakte je nagels, en ik heb je nooit mooier gezien.'

'Damian, Damian,' fluisterde Mama, haar stem stokte van ontroering en toen viel de deur dicht. Ik stond in mijn eentje in de gang voor hun slaapkamer en vroeg me af wat ze deden nadat Papa de deur had dichtgegooid.

Alle woorden die ze tegen elkaar gezegd hadden weerklonken in mijn hoofd toen ik Mama achter de piano zag zitten. Ze was zo mooi. Mijn tante zag er onelegant uit bij haar vergeleken, in haar gebloemde jurk die alleen maar goed was voor de keuken.

Ik gaf bijna een gil van pijn toen er in mijn arm werd geknepen. Het was Vera in haar nachthemd, en ze mocht niet beneden komen voordat Papa het zei - en hij had het nog niet gezegd. Vera kon nooit bij me in de buurt komen zonder me op een of andere manier pijn te doen. 'Je moeder is een enorme aanstelster,' fluisterde ze. 'Een vrouw die zo zwanger is moet zich niet laten zien.' Maar toen ik even naar Vera keek zag ik bewondering in haar ogen; ook zij liet zich meeslepen door het ritme van Mama's muziek.

'De Eerste Audrina kon net zo piano spelen,' zei Vera vlak bij mijn oor. 'Ze kon ook muziek lezen, en aquarellen die ze schilderde! Jij kan helemaal niets vergeleken bij haar.'

'Jij ook niet!' stoof ik op, maar ik voelde me weer verdrietig. 'Welterusten, Vera. ik zou maar gauw weggaan, anders ziet Papa je en geeft hij

je weer straf.'

Ik liep terug naar mijn kamer. Halverwege de trap keek ik achterom of Vera zich nog verborg achter de kralengordijnen, waaraan ze zich vastklemde om haar evenwicht te bewaren, terwijl haar voeten schuifelden op de maat van de muziek; ze bleef tot het eind toe kijken.

Pas toen het lawaai beneden ophield viel ik in een droomloze slaap. Ik sliep altijd rusteloos, terwijl Vera een heel diepe, kalme slaap had; ik wilde dat ik ook zo kon slapen. Maar na wat me niet meer dan een paar seconden leek werd ik alweer wakker. Mijn ouders hadden hevige ruzie.

Geen wonder dat Mama niet van party's met Papa hield. Altijd als we een party hadden eindigde het op deze manier. God, bad ik, toen ik me uit bed liet glijden, vandaag is het mijn negende verjaardag en dit is geen goede manier om die te beginnen. Alstublieft, laat het net zijn als maart en eindigen als een lam.

Vera lag geknield op het kleed in de gang en tuurde door het sleutelgat. Ze hield waarschuwend een vinger tegen haar lippen en gebaarde me zwijgend om weg te gaan. Ik wilde niet dat ze mijn ouders bespioneerde en weigerde weg te gaan. Ik knielde naast haar neer en probeerde haar opzij te duwen. Papa's krachtige stem drong door de dikke eiken deur heen. 'En in jouw toestand! Je danste als een ordinaire snol. Je hebt je belachelijk gemaakt, Lucietta.'

'Laat me met rust, Damian!' gilde Mama, zoals ik haar al meer dan honderd keer had horen gillen. 'Jij nodigt gasten uit zonder het me van tevoren te vertellen. Je koopt drank, die we ons niet kunnen veroorloven, en bloemen en champagne, en je geeft mij zelfs een glas, en als ik dronken word, word je woedend. Wat moet ik dan doen op een party? Aan de kant blijven zitten en zien hoe jij je voorstelling weg geeft?'

'Jij weet nooit hoe je iets fatsoenlijk moet doen,' schreeuwde Papa. Hij had een stem die, als hij kwaad was, pijn deed aan je trommelvliezen, en heel lief klonk als hij iets van je nodig had. Waarom was hij niet een beetje zorgzaam voor Mama, die zo duidelijk begrip nodig had? Dacht hij dan helemaal niet aan die kleine baby die zijn woede zou kunnen horen?

Ik trilde van binnen, beefde van angst om Mama's gezondheid. Was dat liefde? Ging die aan en uit als elektrisch licht? Ik ging terug naar mijn slaapkamer en legde een kussen op mijn oren. maar ik bleef ze horen. Ik was misselijk, stond weer op en ging terug. Vera leunde tegen de deur. Ik was woedend en wilde haar slaan.

'Je hebt geflirt, Lucietta. Geflirt, en dat in jouw toestand. Je kroop op de kruk zo dicht naast die tiener die piano speelde dat jullie één geheel leken. Je schudde! Je tepels waren te zien.'

'Hou je mond!' gilde ze. Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Ik wilde het uitschreeuwen, ze doen ophouden.

'Damian, je bent een ellendeling! Een onbezonnen, zelfzuchtige, lomperd die zichzelf tegenspreekt. Je wilt dat ik piano speel, maar je bent razend als jij niet het middelpunt van de aandacht bent. Ik heb het al eerder gezegd, en ik zeg het nog eens en nog eens: het enige talent dat

je hebt is je mond roeren! En je bent jaloers op mijn talent!'

Nu had ze het voor elkaar! Nu zou hij geen genade tonen. Langzaam, langzaam, als in een nachtmerrie, zonk ik op mijn knieën naast Vera. Ze liet me even door het sleutelgat kijken, net op tijd om te zien dat hij Mama hard in het gezicht sloeg. Ik schreeuwde het uit, net als mijn moeder. Ik voelde haar pijn en vernedering alsof ik die zelf onderging.

Vera begon te lachen toen ze me opzij duwde en haar oog tegen het sleutelgat legde. 'Audrina,' fluisterde ze, 'hij maakt zijn riem los. Nu krijgt je moeder wat ze verdient. En ik ben blij, echt blij! Het wordt tijd dat hij haar straft - zoals hij jou ook hoort te straffen!'

Woedend sloeg ik naar haar, mijn woede was even groot als die van Papa toen ik haar opzij duwde en de deur openklauwde. Ik viel de slaapkamer van mijn ouders binnen, struikelde over Vera's liggende gestalte. Papa draaide zich met een ruk om, zonder hemd, zijn broek half open- geritst. Zijn gezicht was een masker van woede. Mama lag in elkaar gedoken op bed, haar armen beschermend over haar gezwollen buik.

'Wat doen jullie hier verdomme?' brulde Papa, die zijn riem op de grond gooide en naar de deur wees. 'Eruit! En waag het niet ons ooit nog eens te bespioneren!'

Ik sprong overeind en probeerde even hard te schreeuwen als hij. Ik gilde: 'Waag het niet mijn moeder nog eens te slaan of die riem te gebruiken! Waag het niet!'

Hij staarde me woedend aan. Zijn donkere ogen stonden verwilderd. Hij stonk naar de drank. Ik keek even woedend terug, met even verwilderde ogen, en toen begon hij te bedaren. Hij veegde met zijn grote hand over zijn gezicht, keek naar zijn beeld in de spiegel en leek geschokt. 'Ik zou je moeder nooit slaan, dat hoor je te weten,' zei hij zwakjes, alsof hij bang was dat ik het had gezien, of zich schaamde omdat ik het had gezien, ik weet niet wal. In de gang giechelde Vera. Hij draaide zich fel om en gilde: 'Hoe vaak heb ik je gezegd dat dit deel van het huis van mij is? Maak als de donder datje wegkomt, Vera!'

'O, Papa, schreeuw alsjeblieft niet tegen me. Het was mijn schuld niet. Audrina kwam mijn kamer binnen en maakte me wakker en dwong me met haar mee te gaan. Ze kijkt altijd door het sleutelgat, Papa, als ze niet kan slapen.'

Hij draaide met een ruk zijn hoofd om. Ik kon zien dat hij me te eerlijk vond om te spioneren. 'Ga naar je kamer, Audrina,' beval hij koeltjes. 'En bespioneer me nooit meer. Ik had beter van je verwacht. Ik mag misschien een bruut lijken in jouw ogen, maar dat komt omdat ik de enige man ben in een huis vol vrouwen die er op uit zijn me te vernietigen. Zelfs jij probeert dat op jouw manier. Verdwijn nu! Allebei, eruit!'

'Zul je Mama geen kwaad doen?' Ik hield voet bij stuk en wachtte op antwoord, zelfs toen hij een stap naar voren deed.

'Natuurlijk zal ik Mama geen kwaad doen.' Er lag een sarcastische klank in zijn stem. 'Als ik haar sla en pijn doe, zou ik zelf de doktersrekeningen moeten betalen, nietwaar? Ze draagt mijn zoon, en ik denk aan hem.'Zwakjes kwam mijn moeder overeind en riep me bij zich. Ze breidde haar armen uit toen ik dichterbij kwam. Ik voelde haar zoenen nat op mijn gezicht. 'Doe wat je vader zegt, lieveling. Hij zal me geen kwaad doen. Hij heeft me nooit echt pijn gedaan - in fysiek opzicht.'

Besluiteloos keek ik van haar naar Papa, die Vera de kamer uitduwde, en haar een harde klap op haar achterste gaf. Toen wendde hij zich tot mij. Ik was bang dat ik ook een klap zou krijgen, maar hij omhelsde me. 'Het spijt me dat ik je wakker heb gemaakt. Als ik te veel drink en ik kijk in de spiegel dan zie ik een dwaas die niet weet wanneer hij moet ophouden, en dan wil ik iemand straffen omdat ik zelf te kort ben geschoten.'

Ik begreep er allemaal niets van.

'Alles is in orde. De party is voorbij.' Er klonk een snik in zijn stem, er lag verdriet in zijn ogen, en ook schaamte. 'Ga weer naar bed en vergeet watje hebt gehoord en gezien. Ik hou van je en ik hou van je moeder, en vanavond is de laatste party geweest. Nooit meer, nooit.'

Ik lag op bed, verscheurd door twijfel over mannen, over het huwelijk. Ik besloot die nacht dat ik nooit zou trouwen, in geen miljoen jaar, niet als alle mannen zo konden zijn als Papa nu, wondergoed en verschrikkelijk. Bedrieglijk en beminnelijk, en zelfs wreed, die in het geheim de riem gebruikte, schold, kritiseerde, zelfvertrouwen wegnam en zelfverachting ervoor in de plaats gaf en een diep gevoel van schaamte bij je opwekte omdat je een vrouw was.

Misschien had tante Ellsbeth gelijk. Een man was de koning van de bergen, de koning van het bos, de koning van het huis en kantoor en alles - alleen maar omdat hij een man was.