Weer thuis

Toen we over de lange oprijlaan reden zag ik Papa op de veranda staan, alsof hij van tevoren had geweten dat we vandaag thuis zouden komen.

Hij stond daar als een enorme reus in een splinternieuw wit pak, witte schoenen, een fel blauw overhemd en een witte das met zilveren en blauwe diagonale strepen. Ik rilde en keek naar Arden, die angstig naar mij keek. Wat zou Papa doen?

Met één hand klampte ik me vast aan Ardens arm, met de andere hand hield ik Sylvia vast, terwijl we gedrieën langzaam de trap opliepen naar de veranda. Al die tijd keek Papa met felle blik naar me, beschuldigde me zwijgend dat ik hem had verraden, hem in de steek had gelaten. Toen was hij klaar met me en richtte zijn donkere, doordringende ogen op Arden, alsof hij hem en zijn kracht schatte als tegenstander. Met een stralende glimlach strekte hij zijn enorme hand uit naar mijn man. 'Wel,' zei hij vriendelijk. 'Wat leuk jullie weer te zien.' Hij schudde Ardens hand. Eindeloos naar het leek.

Ik was trots dat Arden niet ineenkromp. Te hard knijpen in een vriendschappelijke handdruk was Papa's manier om de fysieke kracht en het emotionele karakter van een man te bepalen. Hij wist dat hij iemand pijn deed met zijn machtige vuist, en een man die een grimas maakte werd van zijn lijst geschrapt en kreeg het etiketje 'zwak' opgeplakt.

Toen draaide hij zich om en zei: 'Je hebt me diep teleurgesteld.' Achteloos klopte hij Sylvia op haar hoofd, of ze een lastig jong hondje was. Drie keer gaf hij me een zoen, eerst op de ene, dan op de andere wang, maar tegelijkertijd reikte hij achter me en kneep me zo hard in mijn achterste, dat ik het uit had kunnen gillen. Dat soort knijpen was bedoeld om het uithoudingsvermogen van een vrouw op de proef te stellen en haar reacties werden genoteerd, van een etiketje voorzien, en opgeborgen.

Hij mocht het etiketje op me plakken dat hij wilde. 'Knijp me nooit meer zo gemeen,' zei ik fel. 'Het doet pijn, en ik vind het niet prettig. Ik heb het nooit prettig gevonden - en mijn moeder en mijn tante ook niet.'

'Nou, nou, wat een brutaaltje zijn we geworden in vier dagen,' zei hij met een spottende grijns. Toen gaf hij me speels een tikje op mijn wang, dat ik voelde als een klap. 'Je hoefde niet weg te lopen, lieverd,' zei hij met zachte, liefdevolle slem. 'Het zou me een plezier, een vreugde zijn geweest, je over het middenpad te begeleiden en jou te zien in de mooiebruidsjapon van je moeder.'

Juist toen ik dacht dat niets van hem me ooit nog kon verbazen, had hij een verrassing voor me in petto. 'Arden, ik heb met je moeder over je gesproken, en ze vertelde me datje het nogal moeilijk vond een goede positie te vinden bij een vooraanstaand architectenbureau. Ik bewonder je dat je niet een derderangsbaan aanneemt bij een tweederangsfirma. Dus tot je de positie vindt die je werkelijk beoogt, kun je misschien een baan aannemen als assistent-account executive bij mijn makelaarsfirma? Audrina kan je de beginselen van het vak bijbrengen, zodat je je examen kunt doen. En natuurlijk zal ik alles doen wat ik kan om je te helpen. Al weet zij er bijna evenveel van als ik.'

Dat was beslist niet wat ik wilde. Maar toen ik naar Arden keek zag ik dat hij opgelucht was. Dit aanbod zou een hoop problemen oplossen. Nu zouden we een eigen inkomen hebben en konden we een flat huren in de stad, ver van Whitefern. Arden leek erg dankbaar, en hij keek naar me of ik Papa's verlangen me helemaal voor zichzelf te houden erg had overdreven.

Net iets voor Papa om een situatie die niet naar zijn zin was in zijn voordeel te verdraaien. Knappe jonge account executives waren erg gevraagd en Arden was slim en goed in wiskunde.

'Ja, Arden,' zei hij, zijn arm vaderlijk om de schouders van mijn man geslagen, 'mijn dochter kan je de fundamentele dingen var het vak leren, en de technische kant ook.' Zijn stem klonk vlot, kalm, ontspannen. 'Ze weet er bijna evenveel van als ik, en misschien nog wel meer, omdat de markt geen wetenschap is maar een kunst. Audrina weet alles van gevoeligheid en intuïtie - nietwaar, Audrina?' Hij lachte allercharmantst naar me. Toen, terwijl Arden niet keek, kneep hij snel weer in mijn achterste, nog harder deze keer. Hij glimlachte, en terwijl Arden weer naar ons keek, omhelsde Papa me liefdevol.

'En nu,' ging hij verder, 'heb ik een grote verrassing voor jullie.' Hij keek ons stralend aan. ik ben zo vrij geweest je moeder uit die ellendige kleine bungalow te halen. Ze woont nu boven in de mooiste kamers die we hebben.' Zijn gepolijste glimlach speelde weer om zijn lippen. 'Dat wil zeggen de beste behalve die van mijzelf.'

Het deed me verdriet te zien dat Arden zo dankbaar was, terwijl hij beter had horen te weten. Misschien waren alle mannen min of meer hetzelfde en begrepen ze elkaar erg goed. Inwendig raasde ik omdat Papa nog steeds mijn leven beheerste, ook al was ik nu getrouwd.

In de schitterend ingerichte kamers van mijn tante zat Billie, gekleed als een filmdiva in een fraaie kanten jurk die alleen geschikt was voor een garden party.

Haar heldere ogen glansden en ze zei dwepend: 'Hij kwam ongeveer een uur nadat jullie waren weggereden naar mijn huis en ging tegen me tekeer omdat ik jullie had aangemoedigd om weg te lopen. Ik zei geen woord tol hij bedaarde. Ik geloof dat hij me toen pas voor het eerst zag. Hij zei dat ik mooi was. En ik droeg notabene een short, met die verdomde stompen eronder uit, maar het leek hem niets te kunnen schelen. Lieverd, je hebt geen idee hoe goed dat was voor mijn ego.'

Papa was slim, zo slim. Ik had kunnen verwachten dat hij een manier zou vinden om me te verslaan. Nu had hij mijn schoonmoeder aan zijn kant.

'Toen zei hij dat we het beste moesten maken van een situatie die niet veranderd kon worden, en die lieve man nodigde me uit hier te komen wonen en jullie leven en het zijne te delen. Was dat niet geweldig van hem?'

Natuurlijk was het dat. Ik keek om me heen in de kamer die een altaar hoorde te zijn ter herinnering aan mijn tante, en mijn hart kromp ineen... en toch, wat voor nut had een altaar als Billie zo dankbaar was? En tante Ellsbeth had nooit gewaardeerd dat haar kamers zo mooi waren gemaakt. Als iemand kamers als deze verdiende was het Billie.

'Audrina, je hebt me nooit verteld dat je vader zo aardig, zo vol begrip en charmant is. Jij deed altijd of hij ongevoelig, stiekem en beledigend was.'

Hoe kon ik haar vertellen dat Papa's knappe uiterlijk en gekunstelde charme zijn handelsmerk waren? Hij gebruikte dat bij alle vrouwen, jong, van middelbare leeftijd en oud. Negentig procent van zijn cliënten waren rijke oudere vrouwen die volledig afhankelijk waren van zijn advies, en de andere tien procent waren rijke mannen die te oud waren om zelf een gezond oordeel te hebben.

'Audrina, lieverd,' ging Billie verder, terwijl ze me tegen haar volle, stevige borsten drukte, 'je vader is een schat. Zo lief en bezorgd voor ieders welzijn. Een man als Damian Adare zou nooit wreed kunnen zijn. Ik weet zeker dat je het verkeerd hebt begrepen als je denkt dat hij je niet goed heeft behandeld.'

Papa was ons naar boven gevolgd, en pas toen ze dat zei zag ik hem elegant tegen de deurpost leunen, ons allemaal tegelijk opnemend. In de plotseling gevallen stilte zei hij tegen Arden: 'Mijn dochter heeft sinds haar zevende jaar met je gedweept. God mag weten dat ik nooit had geloofd dat zo'n jeugdliefde stand zou houden. Op mijn tiende was ik al op een dozijn meisjes verliefd geweest, en op tweehonderd toen ik met Audrina's moeder trouwde.'

Arden glimlachte; hij keek verlegen, en bedankte even later Papa omdat hij hem een baan had aangeboden, wat niemand anders had gedaan - en een behoorlijk salaris voor iemand die geen enkele opleiding had gehad tot makelaar.

En nu had Papa weer gewonnen. Tante Ellsbeth was dood. Ze had mij niet kunnen redden, evenmin als haarzelf. Alleen Papa had de vrijheid steeds weer iedereen te kwetsen van wie hij beweerde het meest te houden.

Later sprak Papa ernstig met mij en Arden over een kleinzoon, ik heb altijd naar een zoon verlangd,' zei hij, mij recht in de ogen kijkend. Het deed verdriet, echt verdriet, hem dat te horen zeggen, terwijl hij altijd had beweerd dat hij aan mij genoeg had. Hij moest mijn verdriet hebben gezien, want hij glimlachte, alsof hij me op de proef had gesteld en ik had bewezen dat ik trouw was gebleven.

'Dat wil zeggen dat ik naast een dochter een zoon had willen hebben. Een kleinzoon zou schitterend zijn, want ik heb al twee dochters.'

Ik wilde nog geen baby. Ardens vrouw zijn was al traumatisch genoeg. Heel langzamerhand en heel pijnlijk, begon ik te leren hoe ik het nachtelijke liefdesspel moest verdragen, dat ik zo verschrikkelijk vond en hij zo verrukkelijk. Ik leerde zelfs genot simuleren, zodat hij niet meer zo ongerust hoefde te kijken en zichzelf wijs kon maken dat ik nu net zoveel van sex hield als hijzelf.

Nog voordat Arden en ik terugkwamen van onze huwelijksreis naar de zeekust, zwaaide Billie de scepter in de keuken, die zo kort geleden door tante Ellsbeth was ontruimd. Billies hoge kruk stond er, die met het grootste deel van haar spulletjes naar ons huis was overgebracht door mijn vader zelf, die altijd zo'n hekel had gehad aan lichamelijke arbeid. Ik keek naar hem als hij haar vol bewondering opnam, terwijl ze zonder mopperen en zonder drukte de maaltijden klaarmaakte. Ze glimlachte, lachte om zijn vele grappen. Ze zorgde voortreffelijk voor zijn kleren en bestierde het grote huis met zo weinig inspanning dat Papa een eindeloze bewondering had voor haar opmerkelijke efficiëntie.

'Hoe doe je dat toch, Billie? En wil je dat nu wel? Waarom zeg je niet dat ik personeel voor je moet aannemen?'

'O, nee, Damian. Het is het minste wat ik kan doen, jij doet zoveel voor ons.' Haar stem was zacht en haar ogen waren warm toen ze naar hem keek. 'Ik ben je zo dankbaar datje me hier wilde hebben en mijn zoon als je eigen zoon welkom hebt geheten, dat ik nooit genoeg kan doen. Bovendien heb je geen privacy met personeel in huis.'

Ik staarde naar Billie, en vroeg me af hoe een vrouw met haar ervaring zich zo gemakkelijk voor de gek kon laten houden. Papa gebruikte mensen. Besefte ze niet dat ze hem tonnen geld bespaarde door zijn huishoudster en kokkin te zijn? - en dat edelmoedige aanbod om personeel aan te nemen was allemaal bedrog, erop berekend haar het gevoel te geven dat ze niet werd misbruikt.

'Audrina,' zei Billie op een keer, toen ik ongeveer twee maanden getrouwd was en Arden nog steeds werkte voor zijn makelaarsexamen, 'ik heb eens goed op Sylvia gelet. Ze heeft een hekel aan me en zou willen dat ik weg was. Ik probeer te denken zoals zij denkt. Het kan zijn dat ze jaloers is, omdat ze ziet datje van me houdt, en ze je liefde nooit met anderen heeft hoeven delen. Toen ik in de bungalow woonde was het wat anders, maar nu ben ik in haar huis en ontneem ik haar jouw aandacht en tijd. Arden is ook een concurrent van haar, maar om de een of andere reden, misschien omdat hij zich niet met haar bemoeit, is ze niet jaloers op hem. Ze is jaloers op mij. Wat meer is, ik geloof niet dat ze zo achterlijk is als jij denkt. Ze aapt je na, Audrina. Als jij haar de rug toekeert, volgt ze je. En ze kan net zo normaal lopen als jij - als ze weet dat je haar niet ziet.'

Met een ruk draaide ik me om en zag Sylvia vlak achter me. Ze leek te schrikken en snel ging haar gesloten mond open en haar gefocuste blik werd wezenloos, blind. 'Billie, je mag zulke dingen niet zeggen. Er mankeert niets aan haar gehoor. En als het waar is wat je zegt - al geloof ik het niet - kan ze het begrijpen en zich gekwetst voelen.'

'Natuurlijk begrijpt ze het,' zei Billie. 'Ze is niet briljant, maar ze is beslist niet achterlijk.'

'Ik begrijp niet waarom ze net doet...'

'Wie heeft je verteld dat ze hopeloos achterlijk is?' Sylvia was de gang ingelopen en trok Billies rode karretje achter zich aan. Terwijl ik keek ging ze erop zitten en begon zich op Billies manier voort te bewegen.

'Papa heeft haar pas thuisgebracht toen ze al tweeëneenhalf jaar was. Hij vertelde mij wat haar dokters hem hadden verteld.'

ik bewonder Damian enorm, al bewonder ik niet de manier waarop hij jou heeft belast met de zorg voor je jongste zusje, vooral omdat hij best een verpleegster kan betalen om voor haar te zorgen, of liever nog een therapeut om haar op te leiden. Doe je best haar dingen te leren en ga door met je spraaklessen. Geef het niet op, Audrina. Zelfs al gaven die artsen hun eerlijke mening, vergissingen komen nu eenmaal voor. Er is altijd hoop en een kans op verbetering.'

In die maanden die volgden overtuigde Billie me ervan dat ik mijn vader misschien toch verkeerd had beoordeeld. Het was duidelijk dat ze hem aanbad, hem vereerde. Hij negeerde het feit dat ze geen benen had, behandelde haar met zoveel hoffelijkheid, dat het mij verbaasde en Arden plezier deed. Papa had zelfs een speciale rolstoel voor Billie laten maken. Hij had een hekel aan haar kleine rode karretje, al bewoog de mooie 'ons soort' stoel met verborgen wielen zich niet snel genoeg voor haar. Ze gebruikte die stoel alleen als Papa in de buurt was.

Arden zwoegde overdag als een paard, studeerde dan de halve nacht, probeerde alles te onthouden wat hij moest weten voor zijn makelaarsexamen. Hij zei dat hij het wilde, maar ik wist dat hij het niet met hart en ziel deed.

'Arden, als je geen makelaar wil zijn, hou er dan mee op en ga wat anders doen.'

ik wil het wel - vooruit, leer me.'

'Wel,' begon ik, toen hij in onze slaapkamer tegenover me aan tafel zat, 'ze zullen je verschillende soorten proeven geven om je leesvermogen te beoordelen en je begrip van het geschreven woord. Dan komt je spreektalent, en vanzelfsprekend moetje begrijpen watje zegt.' Ik glimlachte naar hem en duwde zijn dwalende voet van mijn been. 'Geef antwoord alsjeblieft. Wat doe je liever, een schilderij schilderen, een schilderij bekijken of een schilderij verkopen?'

'Schilderen,' antwoordde Arden snel.

Fronsend schudde ik het hoofd. 'Tweede vraag. Wil je liever een boek lezen, een boek schrijven of een boek verkopen?'

'Een boek schrijven... maar dat zal ook wel verkeerd zijn. Het juiste antwoord is een boek verkopen, een schilderij verkopen - nietwaar?'

Na drie mislukkingen slaagde hij voor zijn examen, en mijn man werd

een Wallstreet Cowboy.Op een dag toen ik klaar was met mijn werk, slenterde ik de kamer binnen waar de vleugel stond van mijn moeder. Ik glimlachte ironisch toen ik tante Mercy Maries foto te voorschijn haalde en die op de vleugel plaatste. Wie zou ooit gedacht hebben dat ik zoiets krankzinnigs in m'n eentje zou doen ? Misschien kwam het omdat ik aan mijn tante dacht, en omdat ik niet eens op haar begrafenis was geweest. Om dat goed te maken ging ik vaak naar het kerkhof om bloemen te leggen op haar graf en op het graaf  van mijn moeder. Nooit, nooit bracht ik bloemen mee voor de Eerste Audrina.

Ter herinnering aan hen begon ik mijn eigen 'theetijd'. Toen ik begon met de routine die vroeger werd gevolgd door de twee andere zusters, kwam Sylvia de kamer binnen, ging op de grond naast mijn voeten zitten i n si aarde verbijsterd naar me op. Een griezelig gevoel van de tijd die zich herhaalt maakte zich van me meester. 'Lucietta,' zei de vrouw met hel dikke gezicht, voor wie ik sprak, 'wat een schattig dochtertje is dat derde kind van je. Sylvia, zo'n mooie naam. Wie is Sylvia? Ik ken een oud liedje over een meisje dat Sylvia heette. Lucietta, speel dat liedje nog eens voor me, alsjeblieft.'

'Natuurlijk, Mercy Marie,' zei ik, de manier nabootsend waarop mijn moeder vroeger sprak. 'Vind je haar niet mooi, mijn lieve Sylvia? Ik geloof dat zij de mooiste van mijn drie dochters is.'

Ik hamerde jammerlijk amateuristisch een wijsje op de piano. Maar als een marionet die wordt gestuurd door het lot, kon ik niet meer ophouden met mijn toneelspel toen ik eenmaal begonnen was. Glimlachend gaf ik Sylvia een koekje. 'En nu moet je praten voor de dame op de foto.'

Met verrassende beweeglijkheid sprong Sylvia overeind, holde naar de piano, pakte de foto van tante Mercy Marie en smeet hem in het vuur. De zilveren lijst brak, het glas verbrijzelde en even later had Sylvia de foto verscheurd. Toen keek ze een beetje angstig naar mij en liep langzaam achteruit.

'Hoe durf je?' gilde ik. 'Dat was de enige foto die we hadden van de beste vriendin van mijn moeder! Zoiets heb je nog nooit gedaan!'

Ze viel op haar knieën en kroop naar me toe, jammerend als een klein hondje - en ze was nu tien. Gehurkt aan mijn voeten klauwde Sylvia aan mijn rok, liet haar mond openhangen, en even later liep het speeksel langs haar kin. Een klein kind had me niet onschuldiger in de ogen kunnen kijken. Billie moest zich vergissen. Sylvia kon haar ogen niet langer dan een seconde of twee focussen.

In mijn dromen die nacht, terwijl Arden vredig naast me lag te slapen, hoorde ik trommels roffelen en inlanders zingen. Dieren jankten. Met een schok werd ik wakker en wilde juist Arden wakker maken, toen het tot me doordrong dat het gejank van de dieren het geschreeuw van Sylvia was. Ik holde naar haar kamer en nam haar in mijn armen. 'Wat is er, lieverd?'

Ik zweer dat ik dacht dat ze probeerde te zeggen 'Slecht... slecht... slecht...,' maar ik was er niet helemaal zeker van. 'Zei je slecht?'

Haar blauwe ogen sperden zich angstig open - maar ze knikte. Ik begon te lachen en drukte haar steviger tegen me aan. 'Nee, het is niet slecht datje kan praten. O, Sylvia, ik heb zo mijn best gedaan om het je te leren en eindelijk probeer je het. Je hebt een nare droom gehad, dat is alles. Ga weer slapen en bedenk hoe fijn je leven zal worden als je je kan uitdrukken.'

Ja, dacht ik, terwijl ik me dicht tegen Arden aandrukte - ik genoot van zijn armen om me heen als hij niet hartstochtelijk was - meer was het niet, een nare droom die Sylvia had gehad.

Thanksgiving Day was over een week. Ik voelde me haast gelukkig toen ik met Billie in de keuken zat en het menu samenstelde. Toch liep ik nog als een kind door de lange gangen, ik zorgde nog steeds dat ik niet op de kleurige geometrische figuren stapte die de gebrandschilderde ramen op de grond wierpen. Ik bleef staan en staarde lange tijd naar de regenbogen op de muren, nel als toen ik nog een kind was. Mijn herinneringen aan mijn jeugd waren nog altijd zo vaag.

Toen ik de keuken uitging en naar de trap liep, met het voornemen naar de speelkamer te gaan om het verleden op te roepen, het uit te dagen de waarheid te onthullen, keerde ik me om en zag dat Sylvia me als een schaduw volgde. Natuurlijk was ik eraan gewend geraakt dat ze mijn constante gezelschap was, maar wat me verbaasde was de manier waarop ze een willekeurige zonnestraal wist op te vangen met het kristallen prisma dat ze in haar hand klemde en waarmee ze de kleuren recht in mijn ogen flitste.

Verblind wankelde ik achteruit, om een onbegrijpelijke reden was ik plotseling doodsbang. In de schaduw bij de muur liet ik de hand zakken waarmee ik mijn ogen had beschermd, en staarde naar de grote kroonluchter die de kleuren op de vloer wierp. De spiegels aan de muren weerkaatsten ze naar Sylvia, die ze weer naar mij doorzond, alsof ze wilde beletten dat ik naar de speelkamer ging. Duizelig en met een onwezenlijk gevoel flitsten er allerlei visioenen door mijn hoofd. Ik zag mijn tante met haar gezicht omlaag op de harde vloer van de hal liggen. Als Sylvia eens beneden in de hal was geweest en die prisma had gebruikt om mijn tante te verblinden? Was mijn tante zo duizelig geworden dat ze naar beneden was gevallen? Probeerde Sylvia mij ook te laten vallen?

'Leg dat ding neer, Sylvia!' gilde ik. 'Leg het weg. Flits nooit meer dat licht in mijn ogen! Hoor je!'

Als het wilde ding waarmee Papa haar vergeleek rende ze weg. Ik was als verdoofd en kon haar alleen maar nastaren. Geschrokken door mijn eigen felle reactie ging ik op de onderste tree zitten en probeerde me te beheersen - en op dat moment ging de voordeur open.

Op de drempel stond een lange, slanke vrouw, met een sjiek hoedje van groene veren. Ze had een nertscape achteloos over één schouder geslagen, en haar groene schoenen pasten bij haar dure groene pakje.

'Hallo,' zei ze met zwoele stem. 'Daar ben ik weer. Herken je me niet, m'n lieve Audrina?'