Een tweede leven

'Wal doe je?' riep Vera, toen ik als een klein kind achteruit de trap op klom zonder overeind te komen. 'Ben je niet een beetje te oud voor dat kinderachtige gedrag? Werkelijk, Audrina, je bent helemaal niets veranderd, hè?'

Vera liep de hal in; ze leek nauwelijks mank te lopen. Maar toen ik nog eens goed keek zag ik dat de linkerzool van haar hooggehakte schoenen ongeveer tweeëneenhalve centimeter hoger was dan de rechter. Met soepele elegante bewegingen liep ze naar de trap. 'Ik ben in het dorp uitgestapt, en daar hoorde ik dat je toch met Arden Lowe bent getrouwd. Ik had nooit gedacht dat je volwassen genoeg zou worden om met wie dan ook te trouwen. Mijn gelukwensen voor hem, de stommerd, en mijn beste wensen voor jou, de bruid die beter had horen te weten.'

Het vervelende was dat het best eens waar kon zijn wat ze zei.

'Ben je niet blij me te zien?'

'Je moeder is dood.' Wat zei ik dat wreed, alsof ik de rekening wilde vereffenen en verdriet vergelden met verdriet.

'O, Audrina, dat weet ik heus wel.' Haar donkere ogen stonden kil toen ze me van boven tot onder bekeek, en me op haar eigen zwijgende, welsprekende manier vertelde dat ik toch niet tegen haar op kon. 'Anders dan jij, m'n lieve Audrina, heb ik vrienden in het dorp die me op de hoogte houden van hetgeen hier gebeurt. Ik wou dat ik kon zeggen dat het me spijt, maar dat doet het niet. Ellsbeth Whitefern is nooit een echte moeder voor me geweest. Jouw moeder was aardiger.'

Ze draaide zich langzaam om en blies haar ingehouden adem uit. 'Wauw! Moetje dat huis zien! Het lijkt wel een paleis. Wie zou ooit gedacht hebben dat Papa idioot genoeg zou zijn om een oud huis als dit op te knappen. Hij had twee nieuwe kunnen kopen voor het geld dat het heeft gekost om deze monstruositeit te restaureren.'

Ik stond halverwege de trap en probeerde mijn zelfbeheersing terug te vinden. 'Ben je om een bepaalde reden teruggekomen?'

'Ben je niet blij me te zien?' Glimlachend hield ze haar hoofd schuin, nam me van onder tot boven op en lachte toen. 'Nee, ik zie dat je dat niet bent. Ben je nog steeds bang voor me, Audrina? Bang dat je jongetje van een echtgenoot een echte vrouw aantrekkelijker vindt dan een preuts, verlegen bruidje dat hem geen echt genot kan geven? Als ik naar je kijk, in die witte jurk van je, kan ik zien dat je niets veranderd bent. Het is november, meisje. Winter. Het seizoen voor vrolijke kleuren, party's, pret en vakanties, en jij draagt een witte jurk.' Spottend lachte ze weer. 'Vertel me niet datje man geen minnaar is en je nog steeds Papa's reine lieveling bent.'

'Het is een wollen jurk, Vera. De kleur heet winter-wit. Het is een dure jurk die Arden zelf voor me heeft uitgezocht. Hij wil graag dat ik wit draag.'

'Natuurlijk,' zei ze nog spottender. 'Hij geeft toe aan je behoefte om een klein meisje te blijven. Arme, lieve, kuise Audrina. De reine, maagdelijke Audrina. De brave Audrina, de gehoorzame kleine schat, die geen kwaad kan doen.'

'Wat wil je, Vera?' vroeg ik. Ik voelde me ijskoud worden. Ik voelde gevaar, voelde Vera's dreiging. Ik had haar weg willen sturen. Ga weg, laat me met rust. Geef me tijd om op te groeien, om de vrouw te vinden die ergens in me verborgen is.

'Ik ben thuisgekomen voor Thanksgiving,' zei Vera vriendelijk, met dezelfde sexy stem, waarschijnlijk overgenomen van iemand die ze bewonderde, zoals ze vroeger geprobeerd had te praten als een tv-actrice. 'En als je aardig voor me bent, echt aardig, blijf ik ook nog met Kerstmis. Het is niet erg gastvrij van je me hier in de hal te laten staan, terwijl mijn koffers nog buiten zijn. Waar is Arden? Hij kan mijn bagage binnen brengen.'

'Mijn man is op zijn werk, Vera, en je kunt je eigen koffers binnenbrengen. Papa zal het niet leuk vinden je te zien. Maar dat zul je wel weten.'

'Ja, Audrina,' zei ze met haar vriendelijke, valse stem. 'Dal weet ik. Maar ik wil Papa zien. Hij is me heel wat verschuldigd - en ik ben van plan te krijgen wat van mijn moeder is, en van mij.'

Een zacht snel geluid deed me achterom kijken. Achterin de hal bewoog Billie zich voort op haar kleine rode karretje. Vera sprong naar achteren of ze een muis zag en verloor bijna haar evenwicht door de dikke zool. Haar gehandschoende hand vloog naar haar mond om een kreet te onderdrukken. Haar andere hand ging naar voren als om een besmetting af te weren. Ik zag hoe ze haar best deed zich te beheersen toen de kleine half-vrouw, twee keer zo oud en drie keer zo mooi als Vera, haar onderzoekend en met een enorme zelfbeheersing opnam. Ik bewonderde Billie dat ze zich zo goed wist te houden.

Toen, tot mijn verbazing, glimlachte Vera stralend naar mijn schoonmoeder. 'O, natuurlijk. Hoe kon ik Billie Lowe vergeten. Hoe gaat het, mevrouw Lowe?'

Opgewekt begroette Billie Vera. 'Hallo. Jij bent Vera, hè? Wat zie je er mooi uit. Wat aardig van je om thuis te komen voor de vakantie. Je bent net op tijd voor de lunch. Je oude kamer is schoon, ik hoef alleen maar schone lakens op bed te leggen. Je kunt je weer helemaal thuis voelen.' Ze keek met een hartelijke glimlach naar mij. 'Je ziet, Audrina, die jeukende neus van je kondigde werkelijk bezoek aan.'

'Woont u hier ook?' vroeg Vera, een beetje van haar stuk gebracht. Iemand in het dorp wist niet alles wat er in Whitefern gebeurde.

'O, ja,' zei Billie vrolijk. 'Dit is het mooiste huis waar ik ooit het geluk heb gehad me thuis te mogen voelen. Damian is zo goed voor me geweest. Hij heeft me de kamers gegeven die van' - ze aarzelde even, keek een beetje verlegen - 'je moeder waren.' Haar smekende blik naar Vera deed een steek door mijn hart gaan. 'Ik durfde die prachtige suite eerst niet aan te nemen, omdat ik dacht dat Audrina er misschien zou willen wonen, maar ze heeft geen woord gezegd om me het gevoel te geven dat ik me iets wederrechtelijk toeëigen. En Damian heeft alles wat ik nodig heb zelf uit de bungalow hier naar toe gebracht. Op dezelfde dag waarop Arden en Audrina zijn weggelopen om te trouwen.'

Billie keek met een lieve glimlach naar mij. 'Kom, lieverd, het is tijd voor de lunch. Sylvia zit al aan tafel. Er is genoeg voor ons allemaal.'

'Help me mijn bagage naar binnen te brengen, Audrina,' zei Vera, die zich met een ruk omdraaide en naar het portiek liep, alsof ze genoeg had van alle hartelijkheid en vrolijkheid die Billie uitstraalde. 'Over een paar weken ga ik weg, dus je hoeft niet zo bezorgd te kijken, ik wil die man van je niet.'

'Omdat je zelf een man hebt?' vroeg ik hoopvol.

Ze grijnsde naar me met Papa's sluwheid. 'Dat zou je wel willen, hè? Maar, nee, ik heb geen eigen man. Lamar Rensdale was een jammerlijke mislukkeling die de gemakkelijke uitweg koos toen de dingen te moeilijk begonnen te worden. Wat een lafaard was die man. Totaal geen talent toen hij eenmaal uit de provincie was gehaald. Speel je nog steeds piano?'

Nee, ik oefende niet meer op de piano. Er was te veel te doen. Maar terwijl ik Vera hielp haar drie koffers naar binnen te dragen, ik twee en zij één, zwoer ik dat, zodra ik tijd had, ik een andere muziekleraar zou vinden en verder zou gaan waar ik was blijven steken. 'Vera, ik zou graag nog wat meer over Lamar Rensdale horen. Hij was erg aardig voor me en het spijt me dat hij dood is.'

'Later,' zei Vera, me naar boven volgend. 'Als we gegeten hebben zullen we een lang gezellig gesprek hebben terwijl we wachten tot Papa thuiskomt en juicht van blijdschap dat hij me weer ziet.'

Op weg naar haar kamer kwamen we Sylvia tegen die zich handig voortbewoog op Billies karretje. 'Sylvia, neem Billies karretje mee naar de keuken. Je mag het niet gebruiken, ook al heeft zij het niet nodig. Als ze van haar kruk komt moet haar karretje er staan.' Ik strekte mijn armen uit om Sylvia er af te halen. Als er iets was dat Sylvia koppig en onaangenaam maakte, was het om van dat rode karretje te worden getild, dat ze zo graag wilde hebben.

'Goeie God,' riep Vera uit, terwijl ze naar Sylvia staarde als naar een vreemd wezen in de dierentuin, 'waarom verspil je je adem aan een idioot? Waarom doe je haar niet de deur uit en vergeet haar verder?'

'Sylvia is niet zo achterlijk als Papa ons deed geloven,' zei ik onschuldig genoeg. 'Ze leert al praten.'

Vera staarde met half dichtgeknepen, achterdochtige ogen naar Sylvia, en met een duidelijke afkeer op haar gezicht. 'Godallemachtig, dit huis is vol freaks. Een vrouw zonder benen en een stamelende zwakzinnige.'

'Zolang je hier in huis bent praat je niet over Sylvia als een zwakzinnige, idioot of freak. En je zult Billie behandelen met het respect dat haar toekomt, anders gooit Papa je eruit. En als hij het niet doet, doe ik het.'

Vera glimlachte flauwtjes, schijnbaar verbaasd, toen keerde ze me de rug toe en liep naar haar oude kamer om uit te pakken.

Ik zat er zwijgend bij terwijl Billie haar best deed Vera welkom te heten. Vera zag er sjiek uit in een snoezig beige jurkje. De zachte kleur flatteerde haar en haar huid leek minder grauw dan vroeger. Ze had zich uitstekend opgemaakt, haar haar zat perfect, terwijl het mijne verwaaid en slordig was. Mijn nagels waren kort en niet gelakt, omdat ik Billie moest helpen met het huishouden. Al mijn onvolkomenheden rezen als bergen omhoog toen ik naar Vera staarde.

'Het spijt me van je moeder, Vera,' zei Billie. 'Ik hoop dat je het niet erg vindt dat Audrina me alles daarover verteld heeft. Ze is als mijn eigen dochter, de dochter die ik altijd heb willen hebben.'

Ik glimlachte dankbaar, blij dat ze mij niet in de steek liet voor Vera, die het toppunt van glamour was geworden. Ik wist dat Billie alles bewonderde wat Vera vertegenwoordigde. Mooie kleren, lange gelakte nagels en het soort sieraden dat Vera droeg - toen pas realiseerde ik me dat het de sieraden van mijn moeder en mijn tante waren. De gestolen sieraden.

Sieraden die ze afdeed en opborg voordat Papa en mijn man samen thuiskwamen.

We zaten in de Roman Revival salon. De zon was net achter de horizon verdwenen en liet een bloederig spoor van vuurrode wolken na, toen Papa de deur opengooide en binnenkwam met Arden op zijn hielen.

Papa was aan het woord. 'Verdomme, Arden, hoe kan je het in godsnaam vergeten als je aantekeningen maakt? Besef je wel dat jouw fouten ons goeie cliënten kunnen kosten? Je moet het effectenbezit van elke cliënt noteren en ze opbellen als er grote veranderingen plaatsvinden, of beter nog, voordat ze plaatsvinden. Anticiperen, jongen, anticiperen!'

Billie kromp ineen. Papa had haar teleurgesteld. Arden keek ongerust naar Vera, gaf me toen een zoen op mijn wang voor hij naast me kwam zitten en zijn arm om mijn schouders sloeg. 'Gaat het goed met je?' fluisterde hij. 'Je ziet zo bleek.'

Ik gaf geen antwoord, maar schoof wat dichter naar hem toe. Ik voelde me veiliger met zijn armen om me heen. Vera stond op. Met haar hoge hakken was ze nog ongeveer twaalf centimeter kleiner dan Papa, maar op die stelten maakte ze toch een imposante indruk. In de hoek van de grote kamer hurkte Sylvia op haar hielen en rolde idioot met haar hoofd heen en weer, alsof ze met opzet alle resultaten teniet wilde doen die we met zoveel moeite hadden bereikt.

'Ik moest naar huis, Papa, om het graf van mijn moeder te bezoeken,' zei Vera zacht en verontschuldigend. 'Een vriendin belde me op en vertelde me dat ze was gestorven. Ik heb de hele nacht gehuild en ik had bij de begrafenis willen zijn. Maar ik had dienst en ik kon niet eerder vrij krijgen dan nu. Ik ben gediplomeerd verpleegster. En ik had ook niet genoeg geld om hier naar toe te komen, en ik wist dat jij me geen geld zou sturen. Het is een hele schok als iemand die gezond is sterft door een ongeluk. Diezelfde vriendin stuurde me het krantenartikel bij haar overlijden. Het kwam op de dag van de begrafenis.'

Ze glimlachte, hield haar hoofd op charmante manier schuin, plantte haar voeten wijd uit elkaar, zodat ze stevig stond, met gekruiste armen.

Plotseling leek ze niet lief meer, maar uitdagend, mannelijk. Ze nam bijna evenveel ruimte in als Papa toen hij zijn benen spreidde en zich voorbereidde op een aanval.

Papa bromde iets en keek haar woedend aan. Hij scheen haar uitdaging te willen beantwoorden.

'Wanneer ga je weg?'

'Binnenkort,' zei Vera. Ze sloeg haar ogen neer, nederig en bescheiden, trachtend geen verdriet te tonen. Maar haar voeten bleven uit elkaar staan, en dat logenstrafte haar zogenaamde gedweeheid. 'Ik vond dat ik het mijn moeder verschuldigd was zo gauw mogelijk te komen.'

Arden boog zich naar voren om haar gezicht beter te kunnen zien, trok me mee toen hij vergat dat hij zijn arm om me heen had geslagen.

'Ik wil je niet hier in huis!' snauwde Papa. 'Ik weet wat er aan de hand was vóór je wegging.'

O, lieve God. Vera wierp Arden een nerveuze, waarschuwende blik toe.

Onmiddellijk maakte ik me los uit Ardens achteloze omhelzing en schoof naar het puntje van de bank. Nee, probeerde ik me wijs te maken, Vera probeerde met opzet Arden erbij te betrekken en mijn huwelijk te verwoesten. Maar Arden keek schuldbewust. Ik voelde mijn hart breken. Al die tijd had hij beweerd dat ik de enige was van wie hij hield. En lang geleden moest Vera de waarheid hebben verteld toen ze zei dat ze met Arden naar bed ging.

'Papa,' zei Vera smekend, met haar verleidelijke, hese stem. 'Ik heb fouten gemaakt. Vergeef me dat ik niet ben wat ik had moeten zijn. Ik heb altijd gestreefd naar jouw goedkeuring en ik heb geprobeerd te zijn wat jij wilde, maar niemand vertelde me ooit iets. Ik wist niet wat meneer Rensdale wilde toen hij me kuste en me begon te liefkozen. Hij heeft me verleid, Papa!' Ze snikte, of ze zich schaamde, en boog haar hoofd met het gladde glanzende oranjeachtige haar. 'Ik ben gekomen om mijn moeder eer te bewijzen aan haar graf, om Thanksgiving Day door te brengen met de enige familie die ik heb, onze familieband weer aan te knopen. En ik kom ook de dingen van waarde halen die mijn moeder me heeft nagelaten.'

Weer gromde Papa. 'Je moeder had niets van waarde om je na te laten toen jij wegliep en alle juwelen stal die ze had en de juwelen die mijn vrouw aan Audrina had nagelaten. Thanksgiving Day is over een week. Je kunt vandaag naar het graf van je moeder gaan en morgenochtend vertrekken.'

'Damian!' zei Billie berispend. 'Is dat een manier om tegen je eigen nichtje te spreken?'

'Het is exact de manier waarop ik tegen dit nichtje spreek!' viel Papa woedend uit. Hij draaide zich met een ruk om en liep naar de voortrap. 'Noem me nooit meer Papa, Vera.' Hij keek naar Billie. 'Het is onze avond om de stad in te gaan. Ben je dat vergeten? Een bioscoopje na een diner in een goed restaurant. Waarom ben je niet gekleed en klaar om te gaan?'

'We kunnen niet weggaan op de dag waarop je nichtje thuiskomt,' zei Billie op haar kalme manier. 'Ze beschouwt jou als haar vader, Damian, hoe jij jullie relatie ook noemt. We kunnen elke dag gaan eten en naar de bioscoop. Damian, alsjeblieft, maak het me niet moeilijk. Je bent zo vriendelijk geweest, zo edelmoedig - ik zou zo teleurgesteld zijn als je -' Ze zweeg en keek naar hem met tranen in haar ogen.

Haar tranen leken hem van streek te brengen. 'Goed dan,' zei hij, en wendde zich tot Vera. 'Ik wil je zo min mogelijk zien, en de dag na Thanksgiving ga je weg. Begrepen?'

Vera knikte gedwee. Ze boog haar hoofd, ging zitten, zette haar benen naast elkaar en vouwde zedig haar handen in haar schoot, een goed opgevoede, ingetogen jonge vrouw. En ingetogenheid was iets dat Vera nooit had bezeten. 'Alles watje wilt, Pa - oom Damian.'

Ik draaide mijn hoofd om en zag dat Arden haar vol medelijden aankeek. Ik staarde van de een naar de ander en voelde dat het was begonnen. De verleiding van mijn man.

In een mum van tijd waren Vera en Billie dikke vriendinnen. 'Wat een schat van een vrouw ben je toch, wat geweldig van je om dat hele huishouden in je eentje te doen, terwijl mijn vader zich gemakkelijk een dienstbode en een huishoudster kan permitteren. Ik bewonder je, Billie Lowe.'

'Audrina helpt me,' zei Billie. 'Haar komt ook de eer toe.'

Ik was in de badkamer bij de keuken bezig Sylvia's wilde haardos van kastanjebruine krullen uit de war te halen. Ik hield even op en wachtte af wat Vera nog meer tegen Billie zou zeggen. Maar het was Billie die verder sprak.

'Als jij jouw deel zou willen doen en de twee salons even wil stofzuigen, zou ik je erg dankbaar zijn. En gebruik de hulpstukken voor de lampekappen, de meubels en gordijnen. Je zou Audrina ermee helpen. Ze heeft echt haar handen vol om Sylvia te Ieren hoe ze moet praten en lopen, en het lukt haar ook.'

'Je meent het!' Vera's stem klonk verbaasd, alsof ze hoopte dat Sylvia nooit zou leren praten. 'Dat kind kan toch niet echt praten, hè?'

'Ja, ze kan een paar gemakkelijke woorden zeggen. Niet erg duidelijk, maar begrijpelijk als je goed luistert.'

Ik hield Sylvia aan de hand vast en keek Vera na die de salon binnenging en met weinig enthousiasme de stofzuiger voor zich uitduwde. Ik vond het geweldig dat Billie haar zonder iets te vragen aan het werk zette, alsof ze als vanzelfsprekend aannam dat Vera ertoe bereid zou zijn. En Vera kon niet weigeren, want dat zou haar spel bederven. Ik nam tenminste aan dat het een spel was. Vera duwde en trok aan de stofzuiger, maar al die tijd waren haar ogen gericht op de vele kostbaarheden. Ze zette de stofzuiger af, pakte een blaadje en begon te schrijven. Heel zachtjes, Sylvia in de gang achterlatend, ging ik achter haar staan en las over haar schouder mee.Stofzuigen, stof afnemen, meubelwas gebruiken. (Spiegels, groot, verguld, een vermogen waard.)

Kranten oprapen, tijdschriften netjes opstapelen (Lampen, Tiffany, Venetiaans, massief koper, kostbaar.)

Bedden opmaken voor ik naar beneden ga. (Overal echt antiek nu, olieverfschilderijen, originelen.)

Helpen met de was. Geen bleekwater gebruiken voor de handdoeken. (Perzische en Chinese kleden, snuisterijen van porselein en glas, vooral vogels.)

Vroeg de post gaan halen. Nooit vergeten! (Cheques in de kluis in zijn studeerkamer. Nog nooit zoveel cheques gezien bij de post.

'Wat een interessante manier om je dagtaak te noteren,' zei ik, toen ze mijn aanwezigheid voelde en zich verbaasd omdraaide. 'Je wil de post gaan halen samen met de kostbaarheden. Ben je van plan ons te beroven, Vera?'

'Stiekemerd,' snauwde ze. 'Hoe durf je achter me te sluipen en over mijn schouder mee te lezen?'

'Een kat die zich stil houdt moetje in de gaten houden. Is het echt nodig alle dagelijkse karweitjes te noteren? Doe je die niet automatisch? Wat de rest betreft, het meeste was hier al lang. Alles is opnieuw geschilderd en behangen en overtrokken, dat is alles. Papa heeft een paar oude antiquiteiten van de Whiteferns teruggevonden die verkocht waren. Je was er vroeger ook nooit van onder de indruk, waarom nu dan wel?'

Even leek het of ze me wilde slaan. Toen liet ze zich slap op een stoel vallen. 'Audrina, maak geen ruzie met me. Als je eens wist hoe afschuwelijk het is met een man samen te leven die je niet wil. Lamar haatte me omdat ik hem gedwongen had me mee te nemen naar New York. Ik bleef volhouden dat ik zwanger was, en hij bleef volhouden dat het niet kon. Toen we in New York kwamen zijn we in een pension gaan wonen, en hij ging les geven bij Juilliard. Altijd had hij het over jou, hij zei dat hij wilde dat ik meer op jou leek, dat hij dan misschien van me had kunnen houden. De idioot! Welke man zou nu van een vrouw als jij bent kunnen houden?' Ze wierp me een merkwaardige blik toe en de tranen rolden uit haar ogen. 'Het spijt me. Op jouw speciale manier ben je heel mooi.' Ze snoof even en ging toen verder. 'Terwijl Lamar les gaf begon ik mijn verpleegstersopleiding. Het salaris was nog niet genoeg voor een parkiet. In het beetje vrije tijd dat ik had stond ik model op een kunstacademie. Ik zei tegen Lamar dat hij hetzelfde moest doen in zijn vrije tijd, maar hij was te preuts om zijn kleren uit te trekken. Modellen zijn naakt. Ik ben altijd trots geweest op mijn lichaam. Die stomme Lamar was te preuts om het te doen, en te trots. Hij haatte me nog meer omdat ik me liet zien aan al die mannen in de klas. Altijd als ik model had gestaan en thuiskwam was hij stomdronken. Het duurde niet lang of hij dronk zoveel dat hij zijn baan kwijtraakte. Hij kon geen piano meer spelen en we waren gedwongen naar een achterbuurt te verhuizen, waar hij muziekles gaf aan arme kinderen die nooit geld hadden om te betalen - toen heb ik hem verlaten. Ik had er genoeg van. Op de dag dat ik mijn diploma als verpleegster kreeg las ik in de krant dat Lamar zich had verdronken in de Hudson Rivier.' Ze zuchtte en staarde in de ruimte. 'Weer een begrafenis die ik gemist heb. Ik werkte op de dag dat hij begraven werd. Ik was blij dat zijn ouders zijn lichaam kwamen opeisen, anders was hij misschien geëindigd als een van de kadavers in het ziekenhuis waar ik werkte.' Ze trok een lelijk gezicht en staarde naar de grond. Een intense stilte hing in de kamer.

Ik boog mijn hoofd, gebukt onder het verdriet om een man die me had willen helpen en onschuldig in de val was gelopen die Vera voor hem had uitgezet. Ik wist wie het verleiden had gedaan.

'Je denkt zeker dat ik geholpen heb hem te doden, hè?'

'Ik weet niet wat ik moet denken.'

'Nee, natuurlijk niet!' riep ze minachtend uit. Ze sprong overeind en begon door de kamer te ijsberen. 'Jij had het gemakkelijk, jij bleef hier en werd verzorgd. Jij hebt de wereld nooit hoeven trotseren, al het lelijks erin, alles wal je moet doen om in leven te blijven. Ik heb het allemaal gedaan, Audrina, ik ken de hele rotzooi. Ik kwam terug om te helpen - en jij wil me niet.' Snikkend liet ze zich op de bank vallen, terwijl de tranen langs haar wangen stroomden.

Ongelovig keek ik haar aan terwijl ze huilde. Billie, die kennelijk geluisterd had, kwam de kamer in. In een oogwenk zat ze op de bank naast Vera en probeerde haar te troosten.

Als een veer schoot Vera de lucht in. Een korte hysterische gil ontsnapte haar. Toen verbleekte ze. 'O... Het spijt me. Maar ik hou er niet van om te worden aangeraakt.'

'Ik begrijp het.' Billie liet zich op het karretje zakken en verdween.

'Je hebt haar verdriet gedaan, Vera. En je hebt beloofd dat, zolang je hier in huis was, je nooit iets zou zeggen of doen om Billie te kwetsen of haar het gevoel te geven dat ze ongewenst was.'

Vera zei dat ze het begreep. Het speet haar, en ze zou zich nooit meer terugtrekken. Ze was er alleen niet aan gewend te worden aangeraakt door een vrouw zonder benen, een invalide. Ik staarde naar haar schoen met de dikke zool en genoot pervers van de manier waarop ze verbleekte.

'Mijn kreupelheid is nauwelijks te merken, hè?' vroeg ze. 'We hebben allemaal onze kleine afwijkingen, zoals jij je gebrekkige geheugen.'

Het duurde niet lang of Arden vertelde me telkens weer als we alleen waren, meestal pas als we in bed lagen, wat een fantastische hulp Vera was, dat ze zijn moeder - en mij - zoveel werk uit handen nam. 'We moeten blij zijn dat ze terug is om te helpen.'

Ik draaide me op mijn zij en deed mijn ogen dicht. Hem de rug toekeren was mijn manier om hem te zeggen dat hij me met rust moest laten. Snel trok hij me tegen zich aan, zodat mijn rug paste in de warme kromming van zijn lichaam, en zijn onbedwingbare handen begonnen de plaatsen te strelen die hij nooit met rust kon laten.

'Wees niet jaloers op Vera, lieveling,' fluisterde hij. Hij bewoog zich zodat hij zijn wang tegen de mijne kon wrijven. 'Ik hou van jou, alleen

van jou.'

En weer moest ik het hem laten bewijzen.

Thanksgiving Day kwam en ging, en Vera bleef. Om de een of andere merkwaardige reden beval Papa haar niet meer om weg te gaan. Misschien omdat hij zag dat ze Billie hielp terwijl ik Sylvia leerde praten, lopen, zichzelf te kleden, zelf haar haar te kammen, en haar gezicht en handen te wassen. Langzaam, heel langzaam, kwam Sylvia uit haar cocon te voorschijn. Met elke nieuwe bedrevenheid die ze leerde kwamen haar ogen meer in focus. Ze begon serieus haar best te doen haar lippen op elkaar te houden en niet te kwijlen.

In de speelkamer van de Eerste en Beste Audrina leek ze het best te leren. Schommelend met Syliva op schoot las ik haar voor uit Moeder de Gans en eenvoudige boeken voor heel jonge kinderen van twee of drie jaar. Met de poppen en pluche dieren op de planken als schoolkameraadjes zaten we soms aan de kleine theetafel en aten onze lunch, en daar pakte Sylvia voor het eerst een lepeltje en roerde ermee in de thee in het miniatuurkopje.

'Op een dag, heel gauw, zal Sylvia haar eigen mes en vork oppakken en zal ze haar eigen vlees snijden.'

'Vlees snijden...' herhaalde ze, en probeerde de vork en het mes op te pakken en vast te houden zoals ik haar voordeed.

'Wie is Sylvia?'

'Wie... wie essss...'

'Zeg me je naam. Die wil ik horen.'

'Zeg me... je naam...'

'Nee. Wat is jouw naam?'

'Neee... wat esss jouw naam...'

'Sylvia, je doet het prachtig vandaag. Maar probeer te denken aan de betekenis van mijn vraag. Iedereen en alles moet een naam hebben, anders zouden we niet weten hoe we elkaar moeten noemen, of hoe we een stoel van een lamp moeten onderscheiden. Neem mij bijvoorbeeld. Mijn naam is Audrina.'

'Mijn... naam... esss... Aud... drien... na.'

'Ja, mijn naam is Audrina. Maar jouw naam is Sylvia.'

'Jaaa... mijn... naam...'

Ik pakte de handspiegel op van de Eerste Audrina die op de kleine toilettafel lag, hield hem Sylvia voor en wees. 'Zie je, in de spiegel, dat is Sylvia.' Toen hield ik de spiegel zo dat mijn gezicht erin werd weerkaatst, en weer liet ik haar kijken, zodat ze kon zien wat ik probeerde over te brengen. 'Dat is Audrina in de spiegel.' Tegelijkertijd wees ik op mezelf. 'Audrina'. Ik wees op mezelf, toen hield ik de spiegel zo dat ze haar eigen gezicht kon zien. 'Dat is Sylvia. Jij bent Sylvia.'

Een zwak licht flikkerde op in haar mooie zeegroene ogen. Ze gingen wijd open en focusten op de spiegel. Ze greep ernaar en keek naar haar spiegelbeeld, hield hem zo dichtbij dat haar neus tegen het glas drukte. 'Syl..'. vie... ah.' Steeds weer zei ze het, lachend, springend, en onhandig door de kamer dansend. Ze drukte de spiegel tegen haar borst en straalde van geluk. Tenslotte, na veel oefenen, zei ze het goed. 'Mijn naam is Sylvia.' Ik liep naar haar toe, omhelsde haar, zoende haar, wilde haar belonen met de koekjes die ik in een la had verstopt.

Ik draaide me om met de koekjes in mijn hand en zag dat alle blijdschap uit Sylvia's ogen was verdwenen. Haar ogen waren wezenloos, haar mond hing open en het speeksel droop eruit. Ze was weer stom geworden.

Vera stond in de deuropening.

Ze keek naar ons met de uitdrukking van een engel, zo vroom. Lammeren voor de slachtbank, dacht ik onwillekeurig.

'Ga weg, Vera,' beval ik koel, beschermend mijn arm om Sylvia heenslaand. 'Ik heb je al eerder gezegd niet boven te komen als ik Sylvia les geef.'

'Je bent een stommeling!' snauwde ze, terwijl ze de speelkamer inliep en in de schommelstoel ging zitten. 'Een idioot kan je niets leren. Ze herhaalt alleen maar wat ze jou hoort zeggen, als een papegaai. Ga Billie in de keuken helpen. Ik word doodziek van dat koken en schoonmaken. Mijn God, het lijkt wel of niemand hier in huis iets anders doet dan eten, slapen en werken. Wanneer hebben jullie eens plezier?'

'Als het werk klaar is, Vera,' antwoordde ik kwaad. Ik pakte Sylvia's hand beet en liep naar de deur. 'Schommel in de stoel, Vera, ik weet zeker dat niets wat ik heb gezien jou aan het gillen kan brengen - want je kent het allemaal - de hele rotzooi.'

Schreeuwend als een duivel die rechtstreeks uit de hel komt, stortte mijn kleine zusje zich op Vera. Ze krabde, schopte, en toen Vera probeerde haar af te weren zette Sylvia haar tanden in Vera's arm.

Woest smeet Vera Sylvia op de grond. 'Gekke kleine idioot! Verdwijn! Ik heb evenveel recht op deze kamer als jij!'

Ik holde dichterbij om Sylvia tegen nog meer letsel te beschermen toen Vera haar voet ophief om te trappen, mikkend op Sylvia's mooie gezichtje. Maar voordat ik bij haar was liet Sylvia zich opzij rollen. Daarbij haakte haar schoen achter Vera's voet en Vera verloor haar evenwicht. Ze viel als een gevelde boom op de grond. Toen kwam het gebrul van pijn.

Nog voordat ik knielde om te kijken zag ik aan de groteske positie van haar linkerbeen dat Vera het weer had gebroken. Verdomme! het laatste wat we nodig hadden was een invalide om voor te zorgen.

Woedend en geërgerd liep ik op en neer in de salon toen Arden en Papa thuiskwamen met Vera, die weer een been in het gips had. Haar zwarte ogen keken uitdagend in de mijne, toen ze een van haar armen om Ardens hals sloeg. De andere hield ze om de hals van Papa. Ze droegen haar op hun ineengestrengelde handen.

'Audrina,' zei Arden, 'ga wat kussens halen om achter Vera's rug te stoppen. En ze heeft ook een paar kussens nodig onder haar been, dat moet hoger liggen dan het hart. Het gips moet er zeven tot acht weken om blijven.'

Langzaam pakte ik een paar kussens van de andere banken en stopte ze achter Vera's rug. Arden tilde voorzichtig en met een teder gebaar het been in het gips op en legde er nog vier kussens onder. Haar rode teennagels bewogen zich als kleine waarschuwende vlaggetjes terwijl hij voor haar zorgde.

'Hoe kwam het dat Vera viel?' vroeg Billie die avond toen ik haar hielp met koken.

'Een ongeluk. Ik heb gehoord dat Vera je heeft verteld dat Sylvia met opzet haar voet achter haar enkel heeft gehaakt, maar ik was erbij en het was een ongeluk.'

'Het was geen ongeluk!' schreeuwde Vera uit de andere kamer. 'Het kreng deed het met opzet!'

'Audrina, ik hoop dat dat niet waar is.' Billie wierp Sylvia een ongeruste blik toe. Sylvia reed in volle vaart op het kleine rode karretje over de glimmend gewreven vloer van de gang.

'Weetje, Billie, jij en Arden willen nooit geloven wat ik zeg over Vera. Ik wil niet al te kritisch zijn, maar het was de eerste echte doorbraak voor Sylvia... en toen kwam Vera.'

Ik hoorde Sylvia zingen terwijl ze op en neer door de gang reed op het rode karretje. 'Just a playroom... safe in my home... only a playroom...'

Bijna liet ik de lepel in de hete jus vallen. Wie had Sylvia dat liedje geleerd?

'Is er iets, lieverd?' vroeg Billie, die zich langs het aanrecht voortbewoog op haar kruk.

'Nee, niets,' antwoordde ik automatisch. 'Maar ik kan me niet herinneren dat ik Sylvia geleerd heb een liedje te zingen. Heb jij haar wel eens horen zingen, Billie?'

'Nee, lieverd, ik heb haar niet horen zingen. Ik dacht dat het Vera's stem was. Zij zingt dat liedje vaak. Het lijkt een beetje op het zingen van een kind dat zich gerust wil stellen. Een beetje zielig. Het doet me verdriet te bedenken dat Damian niet vriendelijker is geweest voor Vera. En ze doet zo haar best zijn goedkeuring te winnen.'

Zwijgend schonk ik de jus in de kom en droeg die naar de eetkamer. Op de terugweg haalde ik Sylvia van het karretje en gaf haar een flink standje. 'Hoe vaak moet ik nog zeggen dat karretje met rust te laten? Het is niet van jou. Ga op het fietsje rijden dat Papa je heeft gegeven. Het is rood en mooi.'

Met pruilende onderlip deinsde Sylvia achteruit. Ik schoof het karretje met mijn voet de keuken in.

Die avond droegen Papa en Arden de paarse chaise-longue, waarop Vera als een oranjeharige Cleopatra lag uitgestrekt, naar de eetkamer, zodat ze met ons aan tafel kon eten.

Ik vond het vreselijk haar op Mama's paarse chaise-longue te zien liggen, maar Vera lag er elke dag, en las weer dezelfde paperback romannetjes van jaren geleden.Sylvia werd ontoegankelijk en weigerde de speelkamer binnen te gaan om te leren. Omdat Papa zijn Lucullusmaaltijden moest hebben en hij Billie nu geen rust meer kon geven door met haar in restaurants te gaan eten, deed ze niets anders dan koken. Ik deed het hele huishouden en de hele was, al hielp Arden me zo veel mogelijk als hij thuiskwam van zijn werk. Papa had het altijd te druk of was te moe om iets anders te doen dan praten en tv-kijken.

Een maand na Nieuwjaar ging ik weer met Sylvia naar de speelkamer om onze lessen voort te zetten. 'Het spijt me dat ik je verwaarloosd heb, Sylvia. Als Vera haar been niet had gebroken zou je nu vast al kunnen lezen. Dus zullen we weer beginnen waar wc zijn gebleven. Hoe heet je?'

We stonden bij de deur van de speelkamer, en tot mijn en Sylvia's verbazing zat Billie in de schommelstoel. Ze bloosde toen we haar betrapten. 'Het is mal, dat weet ik, maar als die stoel iets magisch heeft, wil ik er ook iets van opsteken.' Ze zag er heel meisjesachtig en lief uit. Ze giechelde even. 'Niet lachen. Maar ik heb gedroomd, een heel mooie droom die me niet loslaat. Ik hoop dat deze stoel me zal helpen die droom waar te maken.' Ze glimlachte aarzelend naar me. 'Ik heb het je vader gevraagd, en hij zei dat alles mogelijk is, als je maar gelooft, dus hier ben ik dan... en ik geloof.' Ze glimlachte en strekte haar armen uit. 'Kom, Sylvia, kom op mijn schoot zitten. Wees vandaag mijn kleine meisje en vertel me hoe je heet.'

'Neeee!' jammerde Sylvia, zo luid dat Vera door de gang kwam aangestrompeld op de krukken die ze nu van de dokter mocht gebruiken.

'Sleeeccht!' krijste Sylvia, naar Vera wijzend. 'Sleecht!'

Sylvia wilde niet op Billies schoot zitten, maar op een andere dag trof Papa ons beiden daar aan, schommelend en zingend. 'Alleen jij, lieverd,' zei hij, naar mij kijkend en niet naar Sylvia. 'Je moet alleen schommelen, de lege kruik worden die zich vult met alles wat mooi is.'

Ik negeerde hem, ik vond hem een dwaas wat dat speciale onderwerp betrof. 'Lieveling, vertel Papa hoe je heet.' Nog geen ogenblik geleden had ze het gezegd, voor we begonnen te zingen. 'Zeg hem ook wat mijn naam is.'

Mijn kleine zusje maakte haar mooie, maar soms verschrikkelijke ogen wezenloos, zodat ze dwars door hem heen keken, en wauwelde wat onzin. Ik kon wel huilen. Ik had zo mijn best gedaan, mezelf zoveel uitstapjes met Arden naar de stad ontzegd om thuis te blijven en Sylvia te onderwijzen. Nu weigerde ze me de beloning te geven die ik voelde dat me toekwam.

'O,' zei Papa vol afkeer, 'je verspilt je tijd. Geef het toch op.'

Mijn man kwam zelden vóór acht of negen uur 's avonds thuis. Vaak was hij te laat voor het eten en verklaarde dat door te zeggen dat hij zoveel papierwerk had te doen, zoveel technische gegevens moest lezen, dat hij extra tijd nodig had om bij te blijven.

'En thuis is zoveel afleiding,' zei hij ontwijkend. 'En geef niet Damian de schuld. Het is niet zijn schuld, maar de mijne. Ik heb het nu eenmaal niet zo gauw door.'

De volgende avond kwam Arden met nog meer papieren thuis. Financiële verslagen, rapporten van financiële adviesbureaus, effecten-grafieken meer werk dan Papa hem ooit had opgedragen. Om twee uur in de ochtend werd ik wakker en zag Arden nog steeds bezig aan ons bureautje in de slaapkamer, lezend, aantekeningen makend met vermoeide bloeddoorlopen ogen.

'Kom in bed, Arden.'

'Ik kan niet, schat.' Hij geeuwde en glimlachte naar me. Hoe uitgeput hij ook was, hij verloor nooit zijn geduld met mij of Papa. 'Vandaag ging je vader weg en had ik de leiding van de zaak. Ik kon mijn eigen zaken niet afhandelen, want de zijne zijn belangrijker - en nu moet ik het inhalen.' Hij stond op en rekte zich uit, liep toen naar de badkamer. 'Een koude douche zal me weer wakker maken.'

Een ogenblik later stond hij weer in de deuropening van de badkamer, begon zich uit te kleden en zei bezorgd: 'Weet je, toen ik in Damians kantoor zat en hij mij de leiding had overgedragen, wist ik verdomd goed dat hij verwachtte dat ik alle fouten zou maken die maar mogelijk waren, zodat hij weer tegen me kon schreeuwen en me vernederen waar iedereen bij was. Het was een rustige dag, en terwijl ik achter dat enorme bureau van hem zat en wachtte tot de telefoon zou gaan, begon ik iets te zoeken, en toen ontdekte ik dat de laden heel kort waren. Ik begreep niet hoe het mogelijk was dat zo'n groot bureau zulke korte laden had. Daarom rommelde ik wat, en toen vond ik een paar geheime vakken achter de Iaden.'

Hij had zich helemaal uitgekleed en bleef naakt voor me staan, alsof hij wilde dat ik naar hem keek, iets dat ik nooit kon zonder te rillen of te blozen. Hoewel hij niets seksueels tegen me zei of liet blijken dat hij iets meer van me wilde dan mijn aandacht, voelde ik een zekere verwachting in hem.

'Audrina, ik ben geen ervaren boekhouder, maar toen ik een grootboek vond in een van de geheime vakken, kon ik niet nalaten het door te bladeren en een paar berekeningen te maken. Je vader "leent" geld van de "slapende" rekeningen en gebruikt dat om voor eigen rekening te speculeren, en als hij dan een goeie winst heeft gemaakt, betaalt hij het geld na een paar maanden weer terug. Zijn cliënten merken er niets van. Dat doet hij al jaren en jaren.'

Niet-begrijpend staarde ik hem aan.

'Maar dat is het enige niet,' ging Arden verder. 'Laatst hoorde ik hem tegen een van zijn rijkste cliënten zeggen dat de certificaten die ze op zolder had gevonden waardeloos waren, behalve om in te lijsten. Ze stuurde hem de certificaten om ze in te lijsten en op zijn kantoor te hangen - een klein geschenkje, schreef ze. Audrina, dat kleine geschenkje bestond uit Union Pacific obligaties die een waarde hadden van honderdduizend dollars - en ze is tweeëntachtig. Rijk, maar oud. Hij denkt waarschijnlijk dat ze genoeg heeft en het lang zo hard niet nodig heeft als hij, en hij vertrouwt er waarschijnlijk op dat ze te oud is om te ontdekken dal hij haar heeft bedrogen.'Hij geeuwde weer en wreef in zijn ogen, en weer leek hij erg jongensachtig en kwetsbaar. Ik voelde me ontroerd, ik heb me al heel lang afgevraagd waarom hij oude certificaten verzamelde. Nu weet ik waarom. Hij verkoopt ze aan de Westkust. Geen wonder dat hij nu zo rijk is, geen wonder.'

ik had moeten weten dat hij iets oneerlijks deed, als hij zoveel geld had om te beleggen, terwijl we een paar jaar geleden nog geen geld hadden om vlees te kopen. O, wat stom van me, dat ik het niet al jaren geleden heb geraden!' Ik keek hem ongerust aan.

Iets liefs, jongs, verlangends en weemoedigs lag in zijn ogen, dat me smeekte naar hem toe te komen. En deze keer voelde ik iets seksueels in mijn eigen lichaam, dat op hem reageerde. Geschrokken door mijn eigen reactie keerde ik me met een ruk om. Ik mocht me niet door Arden laten afleiden. Ik moest Papa confronteren met zijn diefachtige manieren.

'Arden, je hebt toch niets tegen Papa gezegd over het feit dat hij fondsen verduistert, hè?'

Ik hoorde zijn zucht. 'Nee. Bovendien, toen ik later de geheime vakken controleerde, waren ze leeg.' Hij keek naar het raam, zijn lippen opeengeklemd, alsof hij zijn pogingen opgaf me te verleiden op een niet agressieve manier, en hij zei niets om me bij zich te houden, ik vermoed dat Damian aan alles denkt en een manier had bedacht om het te ontdekken als er iemand aan die papieren had gezeten.'

'Ga naar bed. Ik ga naar Papa.'

ik wou dat je dat niet deed. Hij zal zich natuurlijk afvragen hoe jij dat weet.'

ik zal niet verraden wie het me verteld heeft.' Ik wachtte tot hij weer zou protesteren, maar hij draaide zich om en ging naar bed. Ik boog me over hem heen en kuste hem welterusten.

'Audrina...?' mompelde hij. 'Hou je echt van me? Soms word ik 's nachts wakker en vraag me af waarom je met me getrouwd bent. Ik hoop dat het niet alleen was om aan je vader te ontsnappen.'

ik hou van je,' zei ik zonder aarzelen. 'Het is misschien niet het soort liefde dat jij verlangt... maar ik denk datje binnenkort verbaasd zult staan.'

'Laten we dat hopen,' mompelde hij voor hij in een uitgeputte slaap viel.

Was ik die nacht maar in bed gebleven en had ik Arden maar gegeven wat hij nodig had. Had ik maar niet gedacht dat ik altijd alles kon rechtzetten.

Ik verwachtte dat Papa om drie uur in de ochtend zou slapen. Ik verwachtte beslist niet de dunne streep geel licht te zien onder de gesloten deur van zijn slaapkamer, evenmin als ik verwachtte zijn lach te horen en het gesmoorde gegiechel van een vrouw. Ik bleef staan, ik wist niet was ik moest denken of doen. Was hij zo onkies geweest een van zijn 'speelkameraadjes', zoals Mama ze altijd sarcastisch noemde, mee naar huis te nemen?

'Hou op, Damian,' zei een stem, die ik wel moest herkennen, ik moet weg. We mogen niet het risico lopen dat de kinderen het merken.'

Ik dacht er geen seconde over na wat ik moest doen toen ik eenmaal wist wie er bij hem was, evenmin dacht ik aan de gevolgen van mijn impulsieve handeling. Ik gooide de deur open en liep de schemerig verlichte kamer binnen die Papa opnieuw had ingericht sinds Mama was gestorven. Rood gevlekt behang met overal vergulde spiegels deden zijn kamer op een weelderig achttiende-eeuws bordeel lijken.

Ze lagen samen in bed, Ardens moeder en mijn vader, en ze speelden intiem met elkaar. Toen ze mij zagen gaf Billie een kreet en rukte haar hand weg. Papa trok snel de deken op om hen beiden te verbergen. Maar ik had genoeg gezien.

Een felle onbeheerste woede maakte zich van me meester, ik had haar alles willen toeschreeuwen wat ik later zou bedenken maar nu niet kon. Het enige wat bij me opkwam was: 'Hoer!' En tegen hem brulde ik: 'Schoft die je bent! Ga mijn huis uit, Billie! Ik wil je nooit meer zien! Arden en ik gaan weg, Papa, en we nemen Sylvia mee.'

Billie begon te huilen. Papa liet zich discreet onder de dekens vandaan glijden en trok een rood brokaten kamerjas aan. 'Je bent een mal kind,' zei hij kalm, zonder de minste verlegenheid. 'Billie blijft zolang ze wil.'

Beledigd, met het gevoel dat Billie en ook Arden mij hadden verraden, draaide ik me met een ruk om en holde terug naar mijn kamer om te ontdekken dat Arden was opgestaan en zijn werk had hervat. Maar het had hem weinig goed gedaan. Hij lag over zijn bureau, in diepe slaap, boven op zijn papieren. Mijn woede maakte plaats voor medelijden. Zachtjes maakte ik hem wakker en trok zijn kamerjas uit. Toen, met mijn arm om zijn middel, hielp ik hem naar bed, en in zijn armen viel ik in slaap.

De hele nacht lag ik te piekeren voor ik tot een besluit kwam. Het was niet de schuld van Billie - maar van Papa. Hij had haar verleid met zijn cadeaus, zijn charme en zijn knappe gezicht, zodat hij van de opwinding kon genieten van sex met een vrouw zonder benen. Ik kon Billie niet wegjagen. Papa moest weg, zodat we allemaal een fatsoenlijk leven konden leiden.

En nu had ik het perfecte wapen om hem te dwingen. Ik zou dreigen hem aan de kaak te stellen als een bedrieger en een dief. Zelfs al had hij de incriminerende boeken verstopt, ik had alle informatie die ik nodig had over zijn illegale effecten-adviesbureaus in San Francisco - en dat alleen al was een voldoende dreigement.

Maar het zou anders lopen.

De volgende ochtend vroeg kwam Billie naar me toe, vlak nadat Arden en Papa naar hun werk waren gegaan. Haar ogen waren rood en gezwollen en haar gezicht was erg bleek. Ik draaide haar mijn rug toe en ging verder met het borstelen van mijn haar.

'Audrina... alsjeblieft. Ik had vannacht wel door de grond willen zinken toen je zijn kamer binnengestormd kwam. Ik weet watje denkt, maar zo was het niet, echt niet.'

Nijdig trok ik de borstel door mijn haar.

'Luister naar me, alsjeblieft!' smeekte ze. 'Ik hou van Damian, Audrina. Hij is het soort man waar ik altijd naar verlangd heb, maar nooit

gekregen.'

Met een ruk keerde ik me naar haar toe, mijn ogen flitsten en ik wilde al mijn woede uitschreeuwen. Maar haar tranen hielden me tegen. De kleuren in haar ogen gaven me een vreemd gevoel, zoals te veel kleuren altijd deden. Ze had de gewoonte altijd vrolijke kleuren te dragen: wijnrood, vuurrood, grasgroen, hardblauw, paars en helgeel.

Flitsende kleuren... kleuren en het tinkelende mobile als er moeilijkheden kwamen. Ik sloeg mijn handen voor mijn oren en sloot mijn ogen, ik keerde haar de rug toe en weigerde de blik te zien die smeekte om begrip-

'Je kunt me je rug toekeren en je geest en je oren voor me sluiten, maar ik geloof dat hij ook van mij houdt,' ging ze verder. 'Misschien denk je dat hij niet van me kan houden omdat ik invalide ben. Maar ik geloof van wel, en zelfs al houdt hij niet van me, dan ben ik dankbaar dat hij me iets heeft gegeven wat ik altijd gewild heb - een echte man. Vergeleken bij hem waren mijn drie echtgenoten kleine jongens die speelden dat ze een man waren. Damian zou me nooit in de steek hebben gelaten, ik weet zeker van niet.'

Ik moest haar toen wel aankijken, om te zien of ze het echt geloofde. Haar mooie ogen smeekten, en haar handen strekten zich naar me uit. Ik deed nog een stap achteruit.

Ze rolde dichter naar me toe. 'Luister naar wat ik zeg. Stel jezelf in mijn plaats, misschien dat je dan begrijpt waarom ik van hem hou. Ardens vader liet ons in de steek op de dag waarop ik mijn tweede been verloor. Hij was een zwak mens die verwachtte dat ik hem zou onderhouden met mijn schaatsen. Toen ik dat niet meer kon, zocht hij een andere vrouw die dat wel kon. Hij schrijft nooit. Lang voordat Arden meerderjarig werd was hij al opgehouden met het sturen van alimentatie voor het kind. Ik moest verdienen wat ik kon, en je weet zelf dat Arden heeft gewerkt als een man sinds hij twaalf was, en zelfs daarvoor al...'

Niet doen! wilde ik gillen. Watje met hem doet is smerig, onvergeeflijk, en je had beter moeten weten. We móesten het immers wel aan de weet komen, we moesten...

'Je vader is een man die een vrouw nodig heeft in zijn leven, net als mijn zoon. Damian vindt het vreselijk om alleen te zijn, vindt het vreselijk om iets alleen te doen. Hij wil thuiskomen en de lekkere geuren uit de keuken ruiken. Hij wil iemand hebben die zijn huishouden doet, zelfs al zou hij nooit met me trouwen. Audrina, het is toch niet verkeerd als het liefde is? Liefde maakt toch alle verschil... nietwaar?'

Ik geloofde niet dat Papa van haar hield. Verstard stond ik met mijn rug naar haar toe.

'Goed, lieverd,' fluisterde ze hees. 'Haat me als je niet anders kan, maar jaag me niet weg van het enige echte huis dat ik ooit heb gehad, en de enige man die ooit van me heeft gehouden.'

Ik wervelde rond en zei sarcastisch: 'Misschien interesseert het je te horen dat mijn tante Ellsbeth evenveel van hem hield als jij zegt datje doet, en dat hij beweerde dat hij ook van haar hield. Maar hij kreeg gauw genoeg van haar, en de ene nacht na de andere, nadat zij de hele dag had gesloofd om zijn maaltijden te koken en zijn huis schoon te houden en wint zijn kinderen te zorgen, ging hij met andere vrouwen naar bed. Ze eindigde als zijn slavin. Zo noemde zij zichzelf altijd - zijn slavin in de keuken en de slaapkamer. Is dat watje wilt?'

Ik zweeg even en haalde diep adem, in Vera's slaapkamer hoorde ik de tv met het ochtendnieuws. Luie, luie Vera, die zelden opstond vóór twaalf uur 's middags.

'Er zal een dag komen waarop hij niet meer van je houdt, Billie. Een dag waarop hij naar je zal kijken en zulke lelijke woorden tegen je zeggen dat je alle zelfrespect verliest. Hij zal een andere vrouw hebben van wie hij beweert te houden, en jij bent alleen maar een kerfje in zijn lat, een van zijn vele veroveringen.'

Ze kromp ineen of ik haar had geslagen. De tranen glinsterden in haar blauwe ogen. Maar misschien had ze al te vaak gehuild om ze nu nog te verspillen.

'Als het enige wat ik ooit voor Damian zal kunnen betekenen zijn slavin in de keuken is of een nieuwe verovering... zelfs dan, Audrina, zou ik dankbaar zijn, zelfs dan.' Haar stem klonk zachter. 'Toen ik mijn benen verloor dacht ik dat er nooit meer een man zou zijn die me zou willen vasthouden en beminnen. Damian heeft me weer het gevoel gegeven dat ik een volledige vrouw ben. Ik glimlach en ben vrolijk, Audrina, maar dat is slechts een façade, net als een mooie jurk. De lelijke jurk die ik draag is het feit dat ik het ontzettend vind zoals ik nu ben. Er gaat geen dag voorbij waarop ik niet denk aan de vrouw die ik was, elegant en sterk en soepel, een vrouw die alles kon, die, als ze over straat liep, alle bewonderende blikken op zich gevestigd wist. Damian heeft me de trots teruggegeven die ik vroeger voelde. Je weet niet wat het is om je een halve vrouw te voelen. Weer een echte vrouw te zijn, al is het maar tijdelijk, is beter dan de uitzichtloosheid daarvóór.'

Ze breidde haar armen uit en smeekte met haar ogen. ik beschouw je als mijn eigen dochter. Het doet me zoveel verdriet jouw respect te verliezen. Audrina, vergeef me dat ik je heb teleurgesteld en verdriet heb gedaan. Ik hou van je, Audrina, zoals ik van je heb gehouden sinds je een kind was en door het bos naar me toe gerend kwam of je een tweede moeder had gevonden. Haat me nu niet alsjeblieft, niet nu ik zoveel geluk heb gevonden...'

Ik kon haar niet weerstaan, ik viel in haar armen, vergaf haar alles, en samen huilden we. Ik bad in stilte dat als het zover was, Papa vriendelijker zou zijn voor haar dan hij geweest was voor tante Ellsbeth - en Mama.

'Hij zal met je trouwen, Billie!' riep ik uit, haar omhelzend, ik zal ervoor zorgen!'

'Nee, lieverd... niet op die manier alsjeblieft. Ik wil alleen zijn vrouw zijn als hij dat zelf wil. Geen dwang, geen chantage. Laat hem maar beslissen wat juist is. Geen mens wordt gelukkig door een huwelijk dat wordt opgedrongen.'

Een zacht minachtend geluid in de deuropening deed me opkijken. Vera stond er met de stok waarop ze steunde bij het lopen tot haar kreupele been weer sterker was. Hoe lang had ze daar staan luisteren?

'Wat een geweldig nieuws,' zei Vera droogjes. Haar donkere ogen waren hard en koud. 'Nog een freak in de Whitefern-collectie.'

ik heb mijn moeder nog nooit zo gelukkig gezien,' merkte Arden een paar weken later op, toen we samen ontbeten in het gerestaureerde solarium, omringd door honderden mooie planten. Het was april en de bomen begonnen hun bladeren te krijgen. De rode kornoelje bloeide, en de azalea's waren een weelde van kleuren. Het was een van de zeldzame keren dat we alleen konden zijn. Vera lag in een kleine bikini op een ligstoel op de veranda, zogenaamd te zonnebaden. Arden had de grootste moeite niet te merken dat ze er lag.

Sylvia zat op de grond met een pluche kat die we uit de speelkamer hadden meegenomen. 'Poesje,' zei ze telkens weer. 'Mooi poesje,' en toen liet ze de kat vallen; ze kon zich nooit lang op iets concentreren. Ze pakte een van de kristallen prisma's en draaide die rond, weerkaatste het licht. Ze was erg handig geworden in het richten van de stralen. Het leek of ze Vera wilde verblinden. Maar Vera droeg een zonnebril.

Ongerust wendde ik mijn blik af. Sylvia liep op alle kleuren die ik vermeed - wat zei Arden?

'Mams zei gisteravond dat dit de manier is waarop ze altijd heeft willen leven, in een prachtig huis, met mensen van wie ze houdt. Audrina, is het wel eens bij je opgekomen dat mijn moeder misschien van je vader is gaan houden? We kunnen hem nu niet aan de kaak stellen. Het zou hem ruïneren en haar ondergang betekenen. Ik zal onder vier ogen met hem spreken en zeggen dat hij ermee op moet houden.'

Arden pakte zijn papieren op, schudde ze op tafel om de randen netjes op elkaar te krijgen en stopte ze in zijn aktenkoffer. Toen boog hij zich naar me toe om me goedendag te kussen, ik ben om een uur of zes thuis. Veel plezier met Sylvia bij de rivier. Wees voorzichtig, en denk eraan dat ik van je hou...'

Voor hij wegging keek hij even naar Vera, die het bovenstukje van haar bikini had uitgetrokken. Ik keek hem woedend aan, maar hij merkte het niet eens. Haar borsten waren middelgroot en stevig - heel mooie borsten die ik wilde dat ze bedekt hield.

'Kom, Sylvia,' zei ik, opstaand. 'Help me even de borden in de vaat- wasmachine te zetten.'

Papa kwam de keuken binnen toen ik klaar was met inruimen. 'Audrina, ik wil met je praten over Billie. Je hebt me vermeden sinds die nacht waarin je ons hebt betrapt. Billie zegt dat ze met je gesproken heeft en dat je het begreep. Begrijp je het?'

Ik keek hem recht in de ogen. ik begrijp haar, ja, maar niet jou. Jij trouwt toch nooit met haar.'

Hij leek als door de bliksem getroffen. 'Wil ze met me trouwen? Wel verdraaid... niet eens zo'n gek idee.' Hij grinnikte en tilde mijn kin op of ik twee jaar oud was. 'Als ik weer een vrouw had die gek op me was, zou ik helemaal geen dochters nodig hebben, wel?'

Hij grijnsde weer, terwijl ik naar hem staarde, probeerde te zien of hij het ernstig meende of alleen maar plaagde. Hij nam afscheid en liep haastig de deur uit om met Arden naar kantoor te rijden.

'Kom, Sylvia,' zei ik, terwijl ik haar hand beetpakte en haar naar de zijdeur bracht. 'Vandaag krijgen we een les over de natuur. De bloemen staan allemaal in bloei, en het wordt tijd dat je de namen ervan kent.'

'Waar gaan jullie naar toe?' vroeg Vera toen we langs haar kwamen. Ze had haar beha weer aangetrokken nu Arden weg was. 'Waarom vraag je niet of ik meega? Ik kan nu lopen... als je niet te hard loopt.'

Ik gaf geen antwoord. Hoe eerder ze wegging, hoe beter.

Sylvia draafde achter me aan en probeerde me bij te houden. 'We gaan naar de vissen kijken,' riep ik. 'We gaan naar de eenden, de ganzen, de eekhoorns, konijntjes, vogels, kikkers en bloemen kijken. Het is voorjaar, Sylvia, het is voorjaar! Dichters schrijven meer over het voorjaar dan over enig ander seizoen, omdat het de tijd is van de wedergeboorte, we vieren het eind van de winter - en hopelijk het vertrek van Vera. Daarna komt de zomer. We zullen je leren zwemmen. Sylvia is straks een jonge vrouw en geen kind meer. En als ze dat is zal Sylvia alles kunnen doen wat andere jonge vrouwen van haar leeftijd doen.'

Toen ik bij de oever van de rivier kwam keek ik om naar mijn tienjarig zusje. Ze liep niet achter me. Ik keek naar het huis en zag dat Vera een plaid op het grasveld had gelegd en daar in de zon een boek lag te lezen.

Een zacht geluidje aan de rand van het bos deed me vermoeden dat Sylvia eindelijk verstoppertje ging spelen, iets dat ik haar al maandenlang probeerde te leren. 'Oké, Sylvia,' riep ik. 'Klaar of niet... ik kom.'

Niets dan stilte in het bos. Ik bleef staan en keek om me heen. Sylvia was nergens te zien. Ik begon te hollen. De kronkelende paden waren nauwelijks te zien. Onvertrouwde paden die me in de war brachten en ongerust maakten. Plotseling stond ik voor een gouden regenboom, waaronder een laag, met gras begroeid heuveltje. Ik was verstard. Ze hadden de Eerste en Beste Audrina dood op die heuvel gevonden onder de boom, gedood door die verschrikkelijke jongens. Ik deinsde achteruit. Het bos leefde meestal van het geluid van vogels die hun territorium afbakenden, van insekten die voortdurend zoemden en gonsden. Er viel een onaardse stilte toen ik mijn ogen strak gericht hield op die lage heuvel waar het gebeurd moest zijn.

Een trommel roffelde achter mijn oren.

De dood.

Ik kon de dood ruiken. Ik draaide me met een ruk om en schreeuwde opnieuw Sylvia's naam. 'Waar ben je? Verstopje niet meer, Sylvia... hoor je me? Ik kan je niet vinden, ik ga naar huis, Sylvia. Probeer me te pakken!'

Bij het huis vond ik een paar roze rozen op de grond. Die gaven me een aanwijzing. Er was maar één plaats waar die groeiden - bij de bungalow waar Arden en Billie vroeger woonden. Was ze in zo korte tijd heen en terug geweest? Vanaf de eerste dag dat ze was gekomen, was het Sylvia's gewoonte geweest de mooiste bloemen te plukken en eraan te ruiken. Weer keek ik om me heen, me afvragend wat ik moest doen. De roos die ik in mijn hand hield was warm, de kleine bloemblaadjes waren gekneusd, alsof een klein handje ze te stevig had vastgehouden. Ik staarde omhoog naar de lucht. Het was bewolkt en het zag er naar uit dat het zou gaan regenen. Ik kon Whitefern zien, al was het nog een eind hier vandaan. Maar waar was Sylvia? Thuis natuurlijk. Het kon niet anders. Terwijl ik over het pad naar de rivier liep, in de veronderstelling dat Sylvia vlak achter me was, moest zij naar de bungalow zijn gegaan, denkend dat we daar naar toe gingen. Ze had de rozen geplukt, was van gedachten veranderd en teruggegaan naar huis. Ze had het instinct van een dier wat onweer betrof.

Maar ik wilde haar niet alleen laten als ze toch nog in het bos zou zijn. Al die jaren had ik gewacht tot Sylvia onafhankelijk van mij iets zou doen, behalve Billies rode karretje stelen... en nu moest ze uitgerekend deze dag uitzoeken om weg te lopen. Misschien was Sylvia wel naar de rivier gegaan om mij te zoeken, en was ik in het bos toen ze daar kwam.

Een kille wind joeg de takken van de bomen op, zodat ze me in het gezicht sloegen. De zon werd een sluwe vluchteling, die probeerde te ontsnappen aan de wind, achter de donkere wolken dook die als zwarte piratenschepen boven de toppen van de bomen dreven. Ik keek naar Vera op het grasveld, in de hoop dat zij Sylvia had gezien. Vera was er niet. ik rende naar huis. Sylvia moest daar zijn.

Ik was net binnen, toen ik de eerste zware donderslag hoorde recht boven mijn hoofd. De bliksem kliefde sissend door de lucht en sloeg in bij de rivier. De regen kletterde tegen de ramen of hij ze wilde verbrijzelen. Het was altijd schemerachtig in huis, behalve de korte momenten als de zon door de gebrandschilderde ramen scheen. Zonder zon was het er bijna donker. Ik wilde lucifers zoeken om een olielamp aan te steken. Toen hoorde ik een gil. Scherp! Luid! Angstwekkend!

Er rolde iets de trap af. Ik gaf een schreeuw en holde naar voren om op te vangen wat het ook mocht zijn. Ik botste tegen een stoel die niet op zijn plaats stond - Billie en ik zorgden er altijd voor dat alle stoelen in dezelfde putjes stonden die ze in het zachte kleed maakten.

'Sylvia... ben jij dat?' riep ik ontsteld. 'Ben je gevallen?' Of was het Vera en moesten we weer wachten tot er een been was genezen voor ze eindelijk wegging?

Bij de trapleuning struikelde ik over iets zachts. Ik viel op mijn knieën en tastte rond in het donker, voelde met mijn handen waar ik over gevallen kon zijn. Mijn hand kwam in aanraking met iets nats, warm en kleverig. Eerst dacht ik dat het water was dat uit een van de potten met varens was gedropen, maar de geur... de consistentie... bloed. Het was bloed. Voorzichtig strekte ik mijn linkerhand uit. Haar. Lang, dik, krullend haar. Sterk haar, ik wist zeker dat het zwart was.

'Billie... o, Billie. Alsjeblieft, Billie...'

Ver weg in de hoge koepel tinkelde het mobile. Zuivere kristallen tonen

die langs mijn rug huiverden.

Ik nam Billies afgestompte lichaam in mijn armen, ik huilde, schommelde heen en weer, troostte haar, zoals ik Sylvia zou troosten. En intussen flitsten er vreemde gedachten door mijn hoofd. Hoe kwam de wind in het huis? Wie had een van de hoge ramen in de koepel geopend waar niemand ooit kwam behalve ik?

Telkens weer datzelfde tinkelende geluid. Voorzichtig legde ik Billies dode gewicht op de grond, kroop naar de tafel waar een olielamp hoorde te staan en tastte in een la van de tafel naar lucifers. Even later verspreidde de lamp een zachte gloed door de hal.

Ik wilde me niet omdraaien en haar dood zien liggen. Ik moest een dokter bellen, een ziekenwagen, iets doen, voor het geval ze nog leefde. Ik kon niet geloven dat ze al dood was.

Tante Ellsbeth, Billie, tante Ellsbeth, Billie... verward, de geschiedenis die zich herhaalde...

Met de grootste moeite hield ik me staande. Met loodzware passen liep ik naar Billies roerloze gestalte; haar ogen staarden omhoog naar het gebeeldhouwde plafond net als de dode ogen van mijn tante.

Ik boog me over Billie heen. Te laat, een dokter zou haar niet meer kunnen redden, ik zag het aan haar verglaasde ogen. Ik raakte in paniek, voelde me duizelig, stond op het punt om flauw te vallen, en wilde tegelijkertijd gillen. In het flakkerende gaslicht staarde ik naar de mooie pop zonder benen, die onderaan de trap lag. Anderhalve meter van haar vandaan lag het rode karretje waarop ze moest hebben gereden voor ze haar positie verkeerd beoordeelde, of misschien was zede trap afgekomen met het karretje achter zich aan... om de lampen aan te steken?

De tijd hield me gevangen in een déja vu... tante Ellsbeth... Billie, steeds weer verwisselden de twee vrouwen van plaats. Mijn handen gingen naar mijn gezicht, dat gevoelloos was. De tranen gleden tussen mijn vingers door. Dat was geen prinsessepop op de vloer, die een lichtblauwe jurk droeg, zonder benen, zonder voelen en schoenen. Dit was een menselijk wezen met zwarte mascara die haar wangen besmeurden door pas vergoten tranen. Wie had Billie aan het huilen gemaakt toen Papa weg was? Waardoor was Billies rode lippenstift uitgesmeerd toen Papa weg was?

Met een schok kwam ik weer tot mezelf door een vertrouwd geluid, het rollen van kleine kogellager wielen op de harde marmeren vloer. Ik wilde gillen, draaide me met een ruk om en zag Sylvia op Billies rode karretje rijden, dat beschadigd was maar nog bruikbaar. 'Sylvia... wat heb je gedaan? Heb je Billie van de trap af geduwd? Moest je dat karretje zo nodig hebben datje Billie pijn wilde doen? Sylvia, wat heb je gedaan?'

Net als vroeger, alsof ik niet een groot deel van mijn leven had besteed om haar te leren hoe ze het hoofd hoog moest houden, viel Sylvia's hoofd heen en weer op een rubberachtige nek, rolde van de ene kant naar de andere terwijl haar ogen niet konden focussen en er geen begrijpelijke klank uit haar mond kwam. Ze leek even stom en idioot als toen ze voor het eerst thuiskwam.

Ik voelde me onmiddellijk schuldig en beschaamd en liep haastig naar haar toe om haar in mijn armen te nemen. Ze deinsde achteruit. Haar wezenloze ogen waren reusachtig in haar bleke, angstige gezichtje.

'Sylvia, vergeef me, het spijt me, het spijt me... zelfs al hield je niet van Billie, dan zou je haar immers nooit kwaad doen? Je hebt haar niet de trap af geduwd... ik weet datje dat nooit zou doen.'

'Wat is hier aan de hand?' riep Vera boven aan de trap. Een lila handdoek was om haar naakte lichaam gewonden, een andere om haar natte hoofd. Ze hield haar handen voor zich uit, of ze net haar nagels had gelakt en de natte lak niet wilde beschadigen, ik dacht dat ik iemand hoorde gillen. Wie gilde er?'

Met betraande ogen staarde ik naar haar op en wees toen naar de grond. 'Billie is gevallen,' zei ik zwakjes.

'Gevallen...?' zei Vera, terwijl ze langzaam de trap afkwam, zich vasthoudend aan de leuning. Toen ze bij de onderste tree kwam bukte ze zich en staarde in Billies gezicht. Ik wilde Billie beschermen tegen die wrede nieuwsgierigheid. 'O...' zuchtte Vera. 'Ze is dood. Ik ken die blik, ik heb hem al honderd keer gezien. De eerste keer dat ik het zag had ik zelf kunnen gillen. Nu denk ik wel eens dat sommige mensen beter af zijn als ze dood zijn. Toen ik in het bad zat kon ik zweren dat ik Sylvia ook hoorde schreeuwen.'

Ik hield mijn adem in. Ik keek naar Sylvia, die weer op Billies rode karretje reed. Met een verrukte blik, alsof ze wist dat het karretje nu voorgoed van haar was, rolde ze verheugd door de gang, zachtjes voor zich uit het liedje van de speelkamer zingend. Ik voelde me misselijk. 'Wat heb je nog meer gehoord, Vera?'

'Billie, die iets schreeuwde tegen Sylvia. Ik dacht dat ze tegen Sylvia zei dat ze haar karretje met rust moest laten, maar zoals je weet kan Sylvia er niet afblijven. Ze wilde het hebben - nu heeft ze het.'

Toen ik weer opkeek was Sylvia verdwenen. Ik holde weg om het huis te doorzoeken terwijl Vera Papa's kantoor belde.

Wat had Sylvia gedaan?