34

Annamarie Scalli had erin toegstemd Molly om acht uur te ontmoeten in een wegrestaurant in Rowayton, zestien kilometer noordoostelijk van Greenwich.

De plaats en de tijd waren door Annamarie voorgesteld. 'Het is niets bijzonders en het is er stil op zondag, helemaal zo laat,' had ze gezegd. 'En ik denk dat we geen van beiden kennissen tegen het lijf willen lopen.'

Om zes uur - veel te vroeg, wist ze - was Molly klaar om te gaan. Ze had twee keer wat anders aangetrokken, voelde zich in het zwarte pak dat ze eerst aan had te gekleed en toen in haar spijkerbroek te sportief. Ze koos ten slotte voor een donkerblauwe wollen broek en een witte coltrui. Ze draaide haar haar in een wrong en speldde die vast, waarbij ze zich herinnerde dat Gary haar graag met opgestoken haar zag, vooral de lokjes die losgingen en langs haar nek en oren vielen vond hij leuk. Hij zei dat ze er daarmee écht uitzag. 'Je ziet er altijd zo perfect uit, Molly,' zei hij dan. 'Perfect en elegant en welopgevoed. Jij ziet kans om jeans en een sweater er als avondkleding te laten uitzien.' Toen had ze gedacht dat hij haar plaagde. Nu was ze daar niet meer zo zeker van. Dat was waar ze achter moest komen. Echtgenoten praten tegen hun vriendinnen over hun vrouw, dacht ze. Ik moet weten wat Gary Annamarie Scalli vertelde over mij. En als ik toch vragen stel, is er nog iets anders waarover ik met haar wil praten: wat deed ze op de avond toen Gary stierf. Tenslotte had ze ook een goede reden om heel erg boos op hem te zijn. Ik hoorde hoe ze tegen hem praatte door de telefoon.

Om zeven uur besloot Molly dat het nu een redelijke tijd was om naar Rowayton te gaan. Ze pakte haar regenjas uit de kast beneden en liep al naar de deur toen ze zich ineens bedacht. Ze ging weer naar boven naar haar slaapkamer, haalde een eenvoudige blauwe shawl uit de la, en zocht net zo lang tot ze een enorme zonnebril van Cartier gevonden had. Dat model was zes jaar geleden in de mode geweest, maar was nu waarschijnlijk ouderwets. In ieder geval geeft die me het gevoel enigszins vermomd te zijn, besloot ze. Vroeger stonden er drie auto's in de garage: haar bmw met open dak, Gary's Mercedes, en het zwarte busje dat hij twee jaar voor zijn dood had gekocht. Molly herinnerde zich hoe verbaasd ze was geweest toen Gary er op een dag mee aankwam. 'Je vist niet, je jaagt niet, je zou voor geen goud op een camping gezien willen worden. Je hebt een grote kofferbak in de Mercedes, groot zat voor je golfclubs. Wat moet je in vredesnaam met een busje?'

Het was toen niet bij haar opgekomen dat Gary voor zijn eigen doeleinden een wagen zou willen hebben die er precies zo uitzag als tientallen andere wagens in de buurt. Na Gary's dood had zijn neef ervoor gezorgd dat zijn wagens werden weggehaald. Toen Molly naar de gevangenis ging had ze haar ouders gevraagd haar auto te verkopen. Zodra haar voorwaardelijke vrijlating een feit was, hadden ze dat gevierd door een nieuwe auto voor haar te kopen, een donkerblauwe sedan die ze had uitgezocht van de brochure die ze haar gestuurd hadden.

De dag dat ze thuiskwam had ze naar de auto gekeken, maar nu stapte ze er voor de eerste keer in en ze genoot van de geur van nieuw leer. Het was bijna zes jaar geleden dat ze voor het laatst had gereden, en ineens vond ze het gevoel van het contactsleuteltje in haar hand heel erg bevrijdend. De laatste keer dat ze achter het stuur gezeten had was op die zondag geweest, toen ze terugkwam van Cape Cod. Nu, met haar handen aan het stuur kon Molly zich die rit goed voor de geest halen. Ik greep het stuur zo stevig vast dat mijn handen er pijn van deden, herinnerde ze zich terwijl ze achteruit de garage uitreed en vervolgens de deur sloot met de afstandsbediening. Ze reed langzaam over de lange oprit naar de straat. Normaal gesproken zou ik de auto in de garage hebben gezet, maar ik weet nog dat ik vlak voor het huis ben gestopt en de auto daar heb laten staan. Waarom deed ik dat? vroeg ze zich af, en ze spande zich in om het zich te herinneren. Was het vanwege de koffer die ik dan niet zo ver hoefde te dragen?

Nee, het was omdat ik furieus was en met Gary wilde praten. Ik was toen van plan hem dezelfde vragen te stellen die ik nu voor Annamarie heb. Ik wilde weten hoe hij over me dacht, waarom hij zo vaak weg was, waarom hij, als hij niet gelukkig was in ons huwelijk, me dat niet eerlijk verteld had in plaats van me zo veel tijd te laten verspillen en me zo mijn best te laten doen om een goede vrouw voor hem te zijn. Molly voelde haar lippen verstrakken, voelde de oude woede en verontwaardiging door haar lichaam golven. Hou op! zei ze tegen zichzelf. Hou onmiddellijk op, of draai om en ga naar huis.

Annamarie Scalli was al om tien voor halfacht bij het restaurant Sea Lamp. Ze wist dat ze belachelijk vroeg was voor haar afspraak met Molly, maar ze wilde daar heel graag als eerste aankomen. De schok over het feit dat ze werkelijk met Molly gesproken had, dat die haar opgespoord had, kwam pas nadat ze in een ontmoeting had toegestemd. Haar zuster Lucy had haar uiterste best gedaan haar die ontmoeting uit haar hoofd te praten. 'Annamarie, die vrouw was zo over haar toeren toen ze van jou wist, dat ze haar man doodgeslagen heeft,' had ze gezegd. 'Wie zegt dat ze jou niet ook aanvalt? Misschien is het waar wat ze zegt, dat ze zich niet kan herinneren hem gedood te hebben, maar daaruit blijkt dat ze niet goed bij haar hoofd is. En je bent altijd bang geweest omdat je te veel weet over wat er in dat ziekenhuis gaande is. Ga niet!'

De zusters twistten de hele avond met elkaar, maar Annamarie was vastbesloten. Ze redeneerde dat aangezien Molly haar gevonden had, ze beter door kon zetten en Molly in het wegrestaurant ontmoeten, dan het risico te lopen dat ze bij haar huis in Yonkers zou opduiken, of haar misschien zelfs zou achtervolgen als ze naar haar patiënten ging. Eenmaal in het restaurant ging Annamarie naar een nis achter in de lange smalle ruimte. Er zaten een paar mensen met mistroostige gezichten aan de bar. De serveerster, die geïrriteerd raakte toen Annamarie weigerde zich aan een tafel vooraan te laten zetten, had al net zo'n ontevreden gezicht. Het halfduistere restaurant versterkte het gevoel van angst en somberheid dat haar bevangen had tijdens de lange rit van Buffalo hierheen. Ze voelde de vermoeidheid in haar botten. Daarom voel ik me natuurlijk zo futloos en neerslachtig, maakte ze zichzelf zonder veel overtuiging wijs toen ze de lauwe koffie dronk die de serveerster voor haar neergekwakt had.

Ze wist dat een groot deel van het probleem voortkwam uit het gekibbel met haar zuster. Ze hield zielsveel van haar, maar Lucy zat er niet mee haar te raken waar dat het meeste pijn deed, en haar litanie van 'was je maars' was ten slotte op haar zenuwen gaan werken.

'Annamarie, was je maar met Jack Morrow getrouwd. Zoals mama altijd zei, hij was een van de aardigste mannen die op twee benen rondliep. Hij was stapel op je. En hij was een dokter, en een goede ook! Weet je nog dat mevrouw Monahan even langskwam dat weekend toen jij hem had meegebracht? Jack zei toen dat haar kleur hem niet aanstond. Als hij haar niet had overgehaald om die tests te laten doen en die tumor niet ontdekt was, zou ze nu niet meer leven.' Annamarie had steeds weer dezelfde antwoorden gegeven die ze Lucille de afgelopen zes jaar had gegeven. 'Luister eens, Lucy, hou er eens over op. Jack wist dat ik niet van hem hield. Misschien had ik onder andere omstandigheden wel van hem kunnen houden. Misschien zou het gewerkt hebben als alles anders was geweest, maar dat was nu eenmaal niet zo. Ik was pas voor in de twintig en ik had mijn eerste baan. Ik begon pas te leven. Ik was nog niet aan een huwelijk toe. Jack begreep dat.'

Annamarie herinnerde zich dat Jack een week voor hij werd vermoord ruzie had gehad met Gary. Ze was op weg geweest naar Gary's kantoor, maar had in de receptiekamer halt gehouden toen ze boze stemmen hoorde. De secretaresse had gefluisterd: 'Dokter Morrow is bij dokter Lasch. Hij is ontzéttend boos. Ik heb niet gehoord waar het over gaat, maar waarschijnlijk waar het altijd over gaat, er zal wel weer een procedure afgewezen zijn die hij voor een patiënt wilde.'

Ik weet nog dat ik toen doodsbang was dat ze ruzie maakten over mij, dacht Annamarie. Ik ging ervandoor om niet het risico te lopen Jack daar onder ogen te moeten komen; ik was ervan overtuigd dat Jack erachter gekomen was. Maar toen Jack haar later in de gang staande hield, had hij geen blijk gegeven boos op haar te zijn. In plaats daarvan had hij haar gevraagd of ze binnenkort haar moeder ging opzoeken. Toen Annamarie hem vertelde dat ze daar over een week of twee heen zou gaan, zei hij dat hij een heel belangrijk dossier dat hij had samengesteld ging kopiëren, en of ze dat alsjeblieft bij haar moeder op zolder wilde bewaren. Hij zou het later wel van haar terugkrijgen. Ik was zo opgelucht dat hij niets over Gary en mij had ontdekt en zo gekweld door wat ik wist over het ziekenhuis dat ik niet eens nieuwsgierig was naar wat er in dat dossier stond, dacht Annamarie. Hij zei dat hij het me binnenkort zou geven en hij liet me beloven dat ik er met niemand over zou praten. Maar hij heeft het me nooit gegeven, een week later was hij dood. 'Annamarie?'

Geschrokken keek Annamarie op. Ze was zo in gedachten verzonken geweest dat ze Molly Lasch niet had zien binnenkomen. Een blik op de andere vrouw maakte dat ze zich plotseling dik en onaantrekkelijk voelde. De enorme zonnebril kon Molly's verfijnde schoonheid niet verbergen. De handen die de ceintuur van haar jas losmaakten waren lang en smal. Toen ze de shawl van haar hoofd haalde bleek haar haar donkerder te zijn dan Annamarie het zich herinnerde, maar het was nog steeds mooi en zijdeachtig. Molly bekeek Annamarie terwijl ze op de stoel tegenover haar ging zitten. Ze ziet er niet uit zoals ik verwachtte, dacht Molly. Ze had Annamarie Scalli een paar keer in het ziekenhuis gezien en herinnerde zich haar als een heel knap meisje met een uitdagend figuur en weelderig donker haar. Er was niets uitdagends aan deze eenvoudig geklede vrouw tegenover haar. Haar haar was nu kort, en hoewel haar gezicht nog knap was, was het een beetje opgeblazen. Ze was dikker dan Molly zich herinnerde. Haar ogen waren beeldig, diepbruin met donkere wimpers, maar ze drukten verdriet en angst uit.

Ze is bang voor me, dacht Molly, verbaasd dat ze dat effect op iemand kon hebben.

De serveerster kwam terug, een stuk vriendelijker nu. Annamarie kon zien dat ze onder de indruk was van Molly. 'Thee met citroen graag,' zei Molly.

'En nog een koffie voor mij, als het niet te veel moeite is,' voegde Annamarie eraan toe toen de serveerster zich al weer omdraaide.

Molly wachtte tot ze alleen waren voor ze zei: 'Ik ben blij dat u akkoord ging met deze ontmoeting. Ik weet dat de situatie voor u waarschijnlijk net zo pijnlijk is als voor mij, en ik beloof dat ik u niet te lang zal ophouden, maar u kunt me helpen door eerlijk tegen me te zijn.' Annamarie knikte.

'Wanneer is uw verhouding met Gary begonnen?' 'Een jaar voor hij stierf. Mijn auto wilde een keer niet starten, en hij heeft me naar huis gebracht. Hij is toen mee naar binnen gegaan voor een kop koffie.' Annamarie keek Molly kalm aan. 'Ik wist dat hij aanstalten maakte om me te versieren. Een vrouw weet zoiets, is het niet?' Ze zweeg even en keek naar haar handen. 'Om eerlijk te zijn, ik was smoorverliefd op hem, dus heb ik het hem niet moeilijk gemaakt.' Hij maakte aanstalten om haar te versieren, dacht Molly. Was zij de eerste? Waarschijnlijk niet. De tiende? vroeg ze zich af. Ze zou het nooit te weten komen. 'Heeft hij iets met een van de andere verpleegsters gehad?' 'Niet dat ik weet, maar ik werkte pas een paar maanden in het ziekenhuis voor ik een verhouding met hem kreeg. Hij was wel heel nadrukkelijk over de noodzaak van absolute geheimhouding, wat mij prima uitkwam. Ik kom uit een streng katholieke Italiaanse familie, en het zou mijn moeders hart gebroken hebben als ze geweten had dat ik het met een getrouwde man hield.

Mevrouw Lasch, ik wil dat u weet -' Annamarie stopte met praten toen de serveerster terugkwam met de thee en de koffie. Voor Molly werd het kopje niet neergekwakt, merkte Annamarie op.

Toen de serveerster buiten gehoorsafstand was, ging ze verder: 'Mevrouw Lasch, ik wil dat u weet dat ik het gebeurde oprecht en intens betreur. Ik weet dat ik uw leven verwoest heb. Het heeft het leven van dokter Lasch beëindigd. Ik heb mijn kindje afgestaan omdat ik hem een goed begin wilde geven, met twee moeders die hem een gelukkig thuis konden bieden. Misschien dat hij me ooit, als hij volwassen is, wil zien. Als dat gebeurt, hoop ik dat hij het kan begrijpen en me zelfs kan vergeven. U mag dan het leven van uw man hebben genomen, maar mijn daden hebben deze hele tragedie in werking gezet.' 'Uw daden?'

'Als ik geen verhouding was aangegaan met dokter Lasch, zou dit allemaal niet gebeurd zijn. Als ik hem niet thuis had gebeld, zou u het waarschijnlijk nooit geweten hebben.' 'Waarom heeft u hem eigenlijk thuis gebeld?' 'Nou, om te beginnen vertelde hij me dat u en hij over een scheiding hadden gesproken, maar dat hij niet wilde dat u wist dat er een andere vrouw in het spel was. Hij zei dat het de scheiding zou bemoeilijken, en dat het u maar jaloers en rancuneus zou maken.'

Dus dat is wat mijn echtgenoot zijn vriendinnetje over mij vertelde, dacht Molly. Hij zei dat we over een scheiding praatten, en dat ik jaloers en rancuneus was? Voor dié man heb ik in de gevangenis gezeten?

'Hij zei dat het maar goed was dat u een miskraam had gehad, dat een baby het uit elkaar gaan maar zou compliceren.' Molly was sprakeloos van verbijstering. Mijn god, kon Gary echt zoiets gezegd hebben? dacht ze. Hij zei dat het maar goed was dat ik een miskraam had gehad. 'Maar toen ik hem vertelde dat ik in verwachting was, werd hij hysterisch. Hij zei dat ik me ervan moest ontdoen. Hij kwam niet meer naar me toe en in het ziekenhuis negeerde hij me zelfs. Zijn advocaat belde me op en bood me een regeling aan, vooropgesteld dat ik een verklaring zou tekenen waarin ik beloofde het niet te openbaren. Ik heb naar uw huis gebeld omdat ik met hem moest praten en in het ziekenhuis wilde hij me niet ontvangen. Ik was wanhopig; ik wilde van hem weten of hij van plan was zich iets van dit kind aan te trekken of niet. Op dat moment was ik niet van plan het voor adoptie af te staan.'

'En ik nam de telefoon op en hoorde toevallig dat gesprek.'

'Ja.'

'Heeft mijn man ooit tegen u over mij gepraat, Annamarie? Ik bedoel, behalve dan dat we over een scheiding praatten?'

'Ja.'

'Vertel me alsjeblieft wat hij zei. Ik moet het weten.'

'Ik besef nu dat hij dat over u vertelde waarvan hij meende dat ik dat wilde horen.'

'Ik wil toch graag weten wat het was.'

Annamarie zweeg een beetje onzeker, toen keek ze de vrouw tegenover haar recht aan, een vrouw die ze eerst had veracht, toen gehaat, en met wie ze nu een beetje medelijden begon te krijgen. 'Hij noemde u een saaie tuttebel.' Een saaie tuttebel, dacht Molly. Heel even leek het of ze weer in de gevangenis was, het smakeloze voedsel at, het klikken van de sloten hoorde, de ene slapeloze nacht na de andere had.

'Als echtgenoot - én als arts - was hij de prijs die u betaald hebt voor zijn dood niet waard, mevrouw Lasch,' zei Annamarie zacht.

'Annamarie, u bent er kennelijk van overtuigd dat ik mijn man vermoord heb, maar weet u, ik ben daar zelf nog niet zo zeker van. Het is echt waar dat ik niet weet wat er is gebeurd. Ik hoop dat iets van mijn herinnering aan die avond terug zal komen. Dat is althans waar ik naartoe werk. Vertel me eens, waar was u die zondagavond?' 'Ik was in mijn appartement aan het pakken.' 'Was er op dat moment iemand bij u?' Annamarie keek haar verbaasd aan. 'Mevrouw Lasch, u verspilt uw tijd als u hierheen bent gekomen om te suggereren dat ik iets met de dood van uw man te maken had.'

'Kent u iemand die een reden kan hebben gehad om hem te vermoorden?' Molly zag de geschrokken blik in de ogen van de andere vrouw. 'Annamarie, u bent ergens bang voor. Waarvoor?'

'Nee, ik ben niet bang. Meer weet ik niet. Ik moet nu echt gaan.' Annamarie legde haar hand op tafel om te gaan staan.

Molly stak haar hand uit en greep haar pols vast. 'Annamarie, u was toen pas begin twintig. Gary was een ontwikkelde man. Hij heeft ons alle twee onrecht gedaan, en we hadden alle twee redenen om boos te zijn. Maar ik geloof niet dat ik hem heb vermoord. Als u om welke reden dan ook denkt dat er iemand anders een grief tegen hem had, vertel me dan alsjeblieft wie dat is. Het zou me in ieder geval een beginpunt geven. Heeft hij ruzie met iemand gehad?' 'Er was één ruzie waar ik vanaf weet. Met dokter Jack Morrow.'

'Dokter Morrow? Maar hij is vóór Gary gestorven.' 'Ja. En voor hij stierf gedroeg dokter Morrow zich vreemd. Hij vroeg me om een kopie van een dossier voor hem te bewaren. Maar hij werd vermoord voor hij het mij kon geven.' Annamarie trok haar hand uit Molly's greep. 'Mevrouw Lasch, ik weet niet of u uw man wel of niet hebt vermoord, maar als u het niet hebt gedaan, kunt u beter voorzichtig zijn met het stellen van vragen.'

Annamarie botste bijna tegen de serveerster op, die terug was gekomen om te vragen of er bijgevuld moest worden. In plaats daarvan vroeg Molly om de rekening die ze haastig betaalde. Ze verfoeide de nadrukkelijke nieuwsgierigheid in de ogen van de vrouw. Toen pakte ze snel haar jas omdat ze Annamarie wilde inhalen. Saaie tuttebel, dacht ze bitter toen ze gehaast het restaurant verliet.

Gedurende de rit naar Greenwich, overdacht Molly haar korte gesprek met Annamarie Scalli. Ze weet iets dat ze me niet vertelt, dacht Molly. Het lijkt wel of ze bang is. Maar waarvoor...?

Die avond staarde Molly geschokt naar het elf uur journaal van CBS. Zojuist was het lichaam van een onbekende vrouw gevonden op het parkeerterrein van het wegrestaurant Sea Lamp in Rowayton. Zij was in haar auto doodgestoken.