39

Maandagmiddag ging serveerster Gladys Fluegel gewillig met rechercheur Ed Green mee naar het gerechtsgebouw van Stamford, waar ze vertelde wat ze gehoord en gezien had van de ontmoeting tussen Annamarie Scalli en Molly Carpenter Lasch.

Terwijl ze haar best deed om haar genoegen over de respectvolle behandeling die haar ten deel viel te verbergen, liet Gladys zich door rechercheur Green het gerechtsgebouw binnenleiden. Daar werden ze begroet door een andere tamelijk jonge man die zich voorstelde als Victor Packwell, hulpofficier van justitie. Hij bracht hen naar een kamer met een vergadertafel en vroeg Gladys of ze koffie wilde, of een frisdrank of water.

'U hoeft zich niet ongerust te maken, mevrouw Fluegel. U kunt een geweldige hulp voor ons zijn,' verzekerde hij haar. 'Daarom ben ik hier,' antwoordde Gladys met een glimlach. 'Fris graag. Light.'

Het gezicht van de achtenvijftigjarige Gladys was een en al rimpel, het resultaat van veertig jaar zwaar roken. Haar helderrode haar vertoonde een grijze uitgroei. Dank zij haar verslaving aan winkelen via internet, zat ze altijd in de schulden. Ze was nooit getrouwd, had nooit een vaste vriend gehad, en woonde bij haar twistzieke, bejaarde ouders.

Toen ze van een dertiger een veertiger werd, en vervolgens een vijftiger, werd de verwachting die Gladys van het leven had steeds pessimistischer. Onverwachte avonturen leken er niet meer in te zitten. Ze was er niet meer van overtuigd dat er op een dag iets geweldigs met haar zou gebeuren. Ze had geduldig gewacht op iets spannends dat in haar leven zou komen, maar dat was niet gebeurd. Tot dusver. Ze hield er wel van om serveerster te zijn, maar door de jaren heen was ze ongeduldig en kortaf tegen de klanten geworden, althans, zo nu en dan. Als ze stelletjes zag die over de tafel heen elkaars handen vastpakten, of ouders die met hun kinderen een feestelijk avondje uit hadden, deed het haar pijn dat ze dat allemaal had gemist. Toen haar wrokkige gedrag verergerde, kostte haar dat een aantal baantjes, totdat Gladys uiteindelijk bij de Sea Lamp terechtkwam waar het eten matig en de klandizie schaars was. Die zaak leek bij haar persoonlijkheid te passen. Zondagavond was ze bijzonder geïrriteerd geweest omdat de andere vaste serveerster zich ziek had gemeld en Gladys haar moest vervangen.

'Om een uur of halfacht kwam er een vrouw binnen,' zei ze tegen de rechercheurs, en ze genoot van de geconcentreerde aandacht van die politiemensen, om nog maar niet te spreken van de secretaris die ieder woord van haar opschreef. 'Beschrijft u haar, alstublieft, mevrouw Fluegel.' Ed Green, de jonge rechercheur die haar naar Stamford had gebracht, was heel beleefd.

Ik vraag me af of zijn ouders gescheiden zijn, dacht Gladys. Als ze dat zijn, zou ik er geen bezwaar tegen hebben zijn vader te ontmoeten. 'Waarom noemt u me niet gewoon Gladys? Dat doet iedereen.' 'Als je dat liever hebt, Gladys.'

Gladys glimlachte en raakte met haar hand haar mond aan alsof ze dacht, alsof ze probeerde zich iets te herinneren. 'De vrouw die als eerste binnenkwam... Even denken...' Gladys tuitte haar lippen. Ze ging ze niet vertellen dat ze geïrriteerd was geraakt door die vrouw omdat ze per se helemaal achterin wilde gaan zitten. 'Ze leek me een jaar of dertig, ze had kort, donker haar, had misschien maatje 42. Dat was moeilijk te zien omdat ze een lange broek en een parka aanhad.' Ze besefte dat ze heel goed wisten hoe die vrouw eruitzag en dat ze Annamarie Scalli heette, maar ze begreep ook dat ze, stap voor stap, de feiten op een rijtje moesten zetten. Bovendien genoot ze van al die aandacht.

Ze vertelde dat mevrouw Scalli alleen koffie had besteld, nog niet eens een broodje of een plakje cake, wat natuurlijk betekende dat de fooi niet eens genoeg zou zijn voor een plakje kauwgom.

Ze glimlachten minzaam toen ze dat zei, maar zij zag het als een aanmoediging.

'Toen kwam die chique dame binnen, en je kon meteen zien dat die twee elkaar niet konden uitstaan.'

Rechercheur Green liet haar een foto zien. 'Is dit de vrouw die bij Annamarie Scalli ging zitten?'

'Absoluut.'

'Hoe was precies hun houding tegenover elkaar, Gladys? Denk goed na - dit kan belangrijk zijn.' 'Ze waren allebei nerveus,' zei ze met stelligheid, 'Toen ik die tweede dame haar thee bracht, hoorde ik dat die andere haar mevrouw Lasch noemde. Ik kon niet horen wat ze tegen elkaar zeiden, alleen een paar woorden toen ik de thee bracht en toen ik een tafel naast hen afruimde.' Gladys zag dat dit teleurstellende informatie was voor de rechercheurs, dus haastte ze zich eraan toe te voegen: 'Maar het was erg stil, en aangezien ik toch maar een beetje aan het rondhangen was en iets aan die twee vrouwen me nieuwsgierig maakte, ben ik op een kruk aan de bar gaan zitten en heb naar hen gekeken. Later besefte ik natuurlijk dat ik vorige week een foto van Molly Lasch in de krant had gezien.' 'Wat heeft u zien gebeuren tussen Molly Lasch en Annamarie Scalli?'

'Nou, die met dat donkere haar, ik bedoel Annamarie Scalli, begon er steeds zenuwachtiger uit te zien. Echt waar, het leek wel of ze bang was voor Molly Lasch.' 'Bang, Gladys?'

'Ja, ik meen het. Ze keek haar niet in de ogen, en dat kan ik haar eerlijk gezegd niet kwalijk nemen. De blonde, ik bedoel mevrouw Lasch - als Annamarie Scalli praatte, had u de uitdrukking op het gezicht van mevrouw Lasch moeten zien. Koud, als een ijsberg. Ze was beslist niet blij met wat ze hoorde.

Toen zag ik dat mevrouw Scalli op wilde staan. Je kon zien dat ze daar weg wilde, zo ver mogelijk. Dus ik ging erheen om te kijken of ze nog iets wilden, u weet wel, bijvullen of zo.'

'Zei ze iets?' vroegen rechercheur Green en hulpofficier van justitie Victor Packwell in koor.

'Ik zal het uitleggen,' zei Gladys. 'Annamarie Scalli stond op. Mevrouw Lasch greep haar pols zodat ze niet weg kon. Toen rukte mevrouw Scalli zich los en liep snel weg. Ze liep me zowat ondersteboven, zo'n haast had ze.' 'Wat deed mevrouw Lasch toen?' wilde Packwell weten. 'Zij wist ook niet hoe gauw ze weg moest komen,' zei Gladys vastberaden. 'Ik gaf haar de rekening. Het was een dollar dertig. Ze gooide vijf dollar op tafel en rende achter mevrouw Scalli aan.'

'Leek ze van streek te zijn?' vroeg Packwell. Gladys kneep haar ogen een beetje dicht in een ernstige poging zich te herinneren en te beschrijven hoe Molly Lasch er op dat moment had uitgezien. 'Ik zou zeggen dat ze een eigenaardige uitdrukking op haar gezicht had, zo'n beetje of iemand haar een flinke stomp in de maag had gegeven.' 'Heeft u mevrouw Lasch in haar auto zien stappen?' Gladys schudde nadrukkelijk haar hoofd. 'Nee, dat heb ik niet. Toen ze de deur naar de parkeerplaats opendeed, leek ze tegen zichzelf te praten. Toen hoorde ik haar "Annamarie" roepen, en ik nam aan dat ze nog iets tegen de andere vrouw wilde zeggen.'

'Weet u of Annamarie Scalli haar heeft gehoord?' Gladys voelde dat de rechercheurs ontzettend teleurgesteld zouden zijn als ze zei dat ze het niet wist. 'Nou, ik ben er tamelijk zeker van dat ze het gehoord heeft, want mevrouw Lasch riep haar naam nog een keer en toen riep ze: "Wacht".'

'Ze riep naar Annamarie dat ze moest wachten!'

Zo was het toch? vroeg Gladys zich af. Ik verwachtte half dat mevrouw Lasch terug zou komen voor haar wisselgeld, maar ik zag toen dat ze alleen maar die andere vrouw wilde inhalen.

Wacht.

Had Molly Lasch dat nou gezegd of had dat stel dat net binnengekomen was haar staande willen houden? Gladys zag de opwinding op de gezichten van de rechercheurs. Ze wilde niet dat er een einde aan dit moment kwam. Dit was voor een deel waarop ze had gewacht. Haar hele leven. Eindelijk was het haar beurt. Ze keek weer naar de gretige gezichten. 'Wat ik bedoel is dat ze Annamarie twee keer geroepen heeft, en toen ze "wacht" zei, kreeg ik het gevoel dat ze haar aandacht getrokken had. Ik weet nog dat ik dacht dat Annamarie Scalli waarschijnlijk op het parkeerterrein had gewacht om met mevrouw Lasch te praten.' Zo was het ongeveer, hield Gladys zichzelf voor, terwijl de twee mannen met een brede glimlach op hun gezicht zaten. 'Gladys, je bent heel belangrijk voor ons,' zei Victor Packwell dankbaar. 'Ik moet je wel zeggen dat er te zijner tijd verdere verklaringen van je gevraagd zullen worden.' 'Ik wil graag helpen,' verzekerde Gladys hem. Binnen het uur was Gladys, nadat ze haar verklaring gelezen en getekend had, weer op weg naar Rowayton in de auto van rechercheur Green. Het enige dat haar geluk verstoorde was het antwoord van Green op haar vraag naar de huwelijkse staat van zijn vader.

Zijn ouders hadden net hun veertigjarig huwelijksfeest gevierd.

Op hetzelfde moment stond hulpofficier van justitie, Tom Serrazzano, in het gerechtsgebouw van Stamford voor een rechter met het verzoek gemachtigd te worden om het huis en de auto van Molly Lasch te doorzoeken. 'Edelachtbare,' zei Serrazzano, 'we hebben redelijke grond om aan te nemen dat Molly Lasch Annamarie Scalli heeft vermoord. We verwachten op deze twee locaties bewijsmateriaal te vinden dat betrekking heeft op deze misdaad. Als er bloedvlekken of haren of vezels op haar kleren of op een wapen in haar auto zijn, willen we daar beslag op leggen voor ze die schoonmaakt of zich er op een andere manier van ontdoet.'