65

'Het was een van de moeilijkste dingen die ik in mijn hele leven gedaan heb,' zei Edna Barry aan de telefoon tegen Marta Jones. Ze was net klaar met het opruimen van de keuken na het avondeten, en het leek haar een goed moment om nog een laatste kopje thee te nemen en haar verhaal aan haar vriendin te vertellen.

'Ja, dat moet vreselijk voor je geweest zijn,' vond Marta ook.

Edna twijfelde er niet aan dat Fran Simmons weer rond zou komen snuffelen, meer vragen zou stellen, en het kon heel goed zijn dat ze bij Marta zou langsgaan. Als ze dat deed, wilde Edna er zeker van zijn dat haar buurvrouw het juiste verhaal zou vertellen. Déze keer, zwoer Edna, zou Marta informatie doorgeven die Wally niét kon schaden. Ze nam nog een slokje thee en verplaatste de telefoon naar haar andere oor. 'Marta,' ging ze verder, 'jij hebt me op het idee gebracht dat Molly gevaarlijk zou kunnen zijn, weet je nog? Ik heb geprobeerd er niet aan te denken, maar ze gedraagt zich vreemd. Ze is heel stil. Zit uren zomaar in haar eentje. Wil niemand om zich heen hebben. Vandaag was ze op de grond dozen aan het doorzoeken. Er lagen stapels foto's van de dokter.' 'Nee!' hijgde Marta. 'Ik zou denken dat ze die allang weg had gedaan. Waarom zou ze die bewaren? Zou jij foto's willen zien van de man die je vermoord had?' 'Dat is wat ik bedoel met vreemd gedrag,' zei Edna. 'Gisteren, toen ze zei dat ze de sleutel nooit uit de schuilplaats in de tuin had gehaald - weet je, Marta, toen besefte ik dat dat gedoe over alles vergeten al begonnen was vóór de dokter stierf. Ik denk dat het allemaal met die miskraam begonnen is. De depressiviteit zal toen wel begonnen zijn, en daarna is Molly nooit meer dezelfde geweest.'

'Dat arme mens,' zei Marta met een zucht. 'Het zou veel beter voor haar zijn als ze haar ergens stopten waar ze echt geholpen kan worden, maar ik ben blij dat jij uit haar buurt blijft, Edna. Vergeet niet, Wally heeft je nodig, en hij moet je eerste prioriteit zijn.'

'Zo voel ik het ook. Marta, het is fijn om een vriendin te hebben als jij om mee te praten. Ik was zo van de kook, ik moest echt even mijn hart luchten.'

'Ik ben er altijd voor jou, Edna. Ga maar op tijd naar bed en zie dat je een goede nachtrust krijgt.'

Met een tevreden gevoel omdat ze haar doel had bereikt stond Edna op, deed het licht in de keuken uit en ging naar de hobbykamer. Wally zat naar de nieuwszender te kijken. Bekommerd zag ze dat de band van Molly aan de gevangenispoort werd getoond. De nieuwslezer zei: 'Het is nog maar tien dagen geleden dat Molly Carpenter Lasch uit de Niantic Gevangenis werd ontslagen, waar ze vijfeneenhalf jaar had uitgezeten voor de moord op haar man, dokter Gary Lasch. Inmiddels is ze weer gearresteerd voor de moord op zijn minnares, Annamarie Scalli, en de aanklager, Tom Serrazzano dringt aan op intrekking van haar parool.' 'Wally, ga eens naar een ander kanaal,' stelde Edna voor. 'Gaan ze Molly weer in de gevangenis stoppen, mam?' 'Ik weet het niet, lieverd.'

'Ze zag er zo bang uit toen ze hem vond. Ik had medelijden met haar.'

'Wally, dat moet je niet zeggen. Je weet niet waar je het over hebt.'

'Ja, dat weet ik wel, mam. Ik was daar, weet je nog wel?' In paniek pakte Edna het gezicht van haar zoon met beide handen en dwong hem haar aan te kijken. 'Weet je nog hoe bang de politie je maakte toen dokter Morrow was vermoord? Hoe ze maar doorgingen met vragen over waar je was op de avond van zijn dood? Weet je nog dat ik voor ze kwamen tegen je zei dat je je loopgips om moest doen en dat je je krukken moest gebruiken zodat ze je met rust zouden laten?'

Angstig probeerde hij zich uit haar handen te bevrijden. 'Mam, laat me los.'

Edna hield oogcontact met haar zoon. 'Wally, je mag nóóit over Molly of over die avond praten. Nooit meer, begrijp je dat?'

'Dat zal ik niet doen.'

'Wally, ik ga niet meer bij Molly werken. In feite gaan jij en ik een reisje maken. We rijden ergens heen, ver weg, misschien naar de bergen, of misschien naar Californië. Zou je dat wel willen?'

Hij keek haar onzeker aan. 'Ik geloof het wel.' 'Zweer dan dat je nooit meer over Molly zult praten.' Er viel een lange stilte voor hij zachtjes zei: 'Ik zweer het, mam.'