Hoofdstuk 12

De volgende ochtend zat Nate al vroeg achter de computer in VERA, die bij de vijver geparkeerd stond. Hij was op zoek naar andere mogelijke branden die aangestoken waren met houtbriketten, maar het kostte hem moeite zijn hoofd bij zijn werk te houden. Verrast keek hij op toen hij een auto hoorde. Toen hij naar buiten keek, zag hij de auto van de sheriff.

Terwijl Nate naar hem toe liep, parkeerde Jack Freeman zijn wagen aan de rand van de vijver. Nadat hij was uitgestapt, baande hij zich door de modderige plassen een weg naar VERA.

Nate had de uitnodiging van Sarah om bij hen te komen ontbijten afgeslagen. Dat was niet zozeer omdat hij de Kauffmans niet onder ogen durfde te komen na het gepassioneerde treffen met Sarah, maar omdat hij al plannen had om bij de Dutch Farm Table te gaan eten. Hij hoopte Peter Clawson daar te treffen, zodat hij hem in een ongedwongen sfeer nog even kon spreken voor ze hun officiële afspraak hadden. Die man was zo kien, daar wilde hij even mee brainstormen.

‘Sheriff, als u gebeld had, was ik wel naar u toe gekomen,’ zei Nate, zijn hand uitstekend. ‘Ik weet dat u het druk hebt.’

‘Dat klopt,’ zei hij, terwijl ze elkaar de hand schudden. Het was een stevige handdruk, bijna te hard. Nog steeds droeg hij het plastic kapje over zijn breedgerande hoed, al was het vannacht opgehouden met regenen.

‘Is er nieuws, sheriff?’ vroeg Nate.

‘Noem me maar Jack, Nate. Nee, niet echt, ik vond alleen dat we weer even contact moesten hebben, want ik zie weinig vooruitgang, vooral nu er ook een tweede brand is geweest. Dat doet onze reputatie geen goed. Bedankt voor de voice-mail over dat briefje dat op de deur van het grossdaadi haus van de Kauffmans is achtergelaten en die boodschap op de schuur van Levi Miller. En hoewel we geen kenteken hebben, houd ik in de gaten of ik Jacob Yoders auto zie. Een rode sportwagen valt hier nogal op. Gisteren heb ik even een kijkje genomen in het bos waar zijn maten en hij die gestolen auto’s hadden verstopt, maar daar is hij niet. Verdorie, we moeten zo langzamerhand toch eens een meevallertje hebben.’

‘In elk geval weten we dat de Amish hem niet hebben laten onderduiken, zelfs zijn ouders niet.’

‘Waarschijnlijk heb je gehoord dat ik dat joch de hand boven het hoofd heb gehouden, maar dat doe ik niet weer. Als hij hierachter zit, sla ik mezelf voor mijn kop dat ik hem heb laten gaan, hoe zwaar zijn eigen mensen hem ook gestraft hebben.’

‘Dat begrijp ik. Wanneer het de Amish betreft, is het soms beter de zaken… anders aan te pakken,’ zei Nate, ondertussen wensend dat hij nooit een vinger naar Sarah had uitgestoken.

Aan de andere kant was hij juist weer blij dat hij dat wel gedaan had. Het had zo heerlijk gevoeld dat ze zich aan hem vastgeklampt had toen ze naar beneden vielen, haar armen om hem heen, haar sterke maar toch zachte lichaam tegen hem aan geperst. Nee, hij hoefde zichzelf niets wijs te maken, hij was voor haar aan het vallen.

‘Trouwens,’ zei Jack inmiddels. ‘Ik heb de Hostetlers ook gewaarschuwd, maar die waren toch al van plan ’s nachts te gaan waken. Dus… is Jacob nog steeds je hoofdverdachte? Op dit moment is hij dat voor mij wel.’

‘Uit het gesprek met zijn ouders moet ik concluderen dat hij niet alleen een motief en de gelegenheid had, maar ook de juiste achtergrond voor een brandstichter. Het speet me oprecht voor hen. Ik zou willen voorstellen dat we hen niet allebei gaan ondervragen, ze hebben het er echt moeilijk mee.’

‘Kijk aan, jij geeft ook al om de Amish, en je bent hier nog maar een paar dagen. Wat ben je nu van plan?’

‘Ik heb bij de Dutch Farm Table even met Peter Clawson staan praten, maar ik wil met hem overleggen, want hij heeft goed in de peiling wat hier allemaal speelt.’

‘Ja, Peter is een aanwinst voor deze gemeenschap, maar soms ook een behoorlijke hufter. Niets wat je hem vertelt, is vertrouwelijk, dus laat niet het achterste van je tong zien,’ zei Jack, priemend naar hem wijzend. ‘Dat je het even weet. Nou, tot kijk, en we houden contact.’

‘Doen we, Jack. Bedankt!’ riep Nate hem achterna toen hij in de politiewagen stapte en langzaam wegreed.

We houden contact, dacht Nate. Dat zou hij zeker doen, want zowel Jack Freeman en, naar hij hoopte, Peter Clawson, waren geweldige informatiebronnen en een grote steun voor hem. Liever had hij natuurlijk contact met Sarah gehouden, in meerdere opzichten, maar hij wist dat hij dat beter niet kon doen.

Terwijl hij in de verte stond te staren, zag hij Gabe op het pad aan komen lopen, met iets wat op een zak leek in zijn hand. Ineens besefte hij dat hij niet tegen Jack had gezegd dat Gabe misschien wel het kenteken wist van Jacobs auto, of dat hij het gevoel had dat de jongen iets voor hem achterhield over de avond van de eerste brand. Hij hoopte maar dat hij niet dezelfde fout had gemaakt als Jack met Jacob door Gabe niet verder te ondervragen. Gelukkig was het nog niet te laat om dat recht te zetten.

Na haar gebruikelijke ritje op vrijdag naar het restaurant om haar pasteitjes af te leveren, was Sarah weer op pad. Ze reed met Sally naar het huis van de Schrocks, gewapend met aardappelsalade, broodjes varkensvlees en uiteraard een paar pasteitjes voor de familie. Thuis had ze Gabe ook een stuk of vijf pasteitjes gegeven die hij naar Nate moest brengen, zodat ze onder vier ogen met elkaar konden praten over het kenteken van Jacobs auto. Ook had ze zelf een paar extra pasteitjes meegenomen om bij Mike Getz en Cindee Kramer langs te brengen. Mamm zei dat ze het niet erg vond, omdat ze er toch heel veel voor de veiling en de barbecue had gemaakt.

Het cadeautje voor Cindee was de volmaakte smoes om een kijkje te nemen achter hun huis, zodat ze kon zien of de schuur van de Schrocks van daar af gemakkelijk te zien was. Ze zou meteen kunnen zien of Mike thuis was, want hun garage stond zo vol met troep, dat ze de auto altijd op de oprit lieten staan. En als zijn pick-uptruck er stond, ging ze met een boog om het huis heen.

Als ze heel eerlijk was, en mocht God haar vergeven als ze het mis had, hoopte ze dat Mike de brandstichter was, zodat het in elk geval niet Jacob of iemand anders uit de Amish-gemeenschap was. Het stond haar niets aan dat Nate maar volhield dat de brandstichter ook een vrouw kon zijn. Het kon gewoon Hannah niet zijn, daar moest ze Nate van zien te overtuigen.

Dat Mike nog steeds met één hand de elektrische grill kon aansteken, zoals Cindee had gezegd, en het feit dat hij wist dat de Schrocks niet thuis waren, moest toch betekenen dat hij de brandstichter kon zijn. Als de schuur van de Schrocks niet te zien was vanaf de plek waar Mike had beweerd dat hij de brand had gezien, zou ze dat zeker aan Nate vertellen.

Ze liet Sally flink de pas erin houden, want ze wilde snel weer naar huis. Er waren nog wat andere koetsen op de weg, waarin mensen naar hun werk gingen. Zowel Mike als Cindee zouden op hun werk moeten zijn, dus voelde ze zich veilig. Niemand zou haar zo bang maken dat ze haar taken niet meer kon vervullen en ook Nate niet meer zou helpen. De brandstichter was een lafaard, eentje die alleen in het donker toesloeg.

Bij het huis gekomen zag ze alleen de oude auto van Cindee staan, niet Mikes pick-uptruck, dus reed ze de oprit op. Blijkbaar ging Cindee wat later naar haar werk. De sloten langs beide kanten van Fish Creek Road stonden vol water, maar het asfalt van de oprit was droog.

Nadat ze de zak met pasteitjes had gepakt, stapte ze de koets uit. In plaats van aan de voordeur aan te bellen liep ze om het huis heen. Vanwege de garage kon ze het zwart geblakerde geraamte van de schuur niet zien, maar misschien een stukje verderop wel. Maar nee… zodra ze de achtertuin in liep, kon ze zien dat Mike tegen Cindee had gelogen, of dat hij de brand vanaf een andere plek had gezien. Of misschien was hij erheen gelopen om de brand aan te steken en daarna teruggekomen om hem te melden.

Al vrij snel had hij het alarmnummer gebeld. Daardoor was de schuur niet tot op de grond afgebrand, zoals de schuur van de Eshes. Opnieuw was hij een held geweest. Maar had Cindee niet moeten weten dat hij niet de waarheid sprak?

Aan de andere kant, wat kon Mike nou tegen de Eshes of de Amish in het algemeen hebben? Hopelijk was hij niet een van die Amish-rammers die er niet tegen konden dat haar mensen anders waren. Goed, misschien was hij een beetje een redneck, maar misschien hoefde een brandstichter die branden aanstak en bestreed, gewoon omdat hem dat een kick gaf, helemaal niets tegen degenen die hij dupeerde te hebben.

Ze zag dat de barbecue een oude constructie van gele bakstenen was, niet een kuil of zo’n metalen geval die een heleboel modernen en Amish gebruikten, zo eentje als de Plain People naar het schoolgebouw zouden brengen voor de liefdadigheidsbarbecue en de veiling. Aanstekers of aanmaakblokjes zag ze echter nergens. Uiteraard kon hij die met al die regen naar binnen hebben gebracht.

‘Zoek je iets?’ klonk een luide mannenstem achter haar.

Geschrokken draaide ze zich om.

En daar stond Mike Getz.

‘Sarah zei dat ik je een paar pasteitjes moest brengen en dat je me iets wilde vragen,’ zei Gabe tegen Nate.

‘Wil je weer voor in VERA zitten?’ vroeg Nate.

‘O, ja, graag.’

‘Wil je een pasteitje?’

‘Mamm zei dat ik voor het eten niks meer mocht, maar er zitten er zes in de zak.’

Nate liet Gabe weer achter het stuur plaatsnemen. Zelf stapte hij aan de passagierskant in. Hij haakte de portofoon die hij altijd bij zich droeg voor het geval Sarah zou bellen, van zijn riem.

Deed ze dat maar eens. Niet dat ze gevaar liep, zo bij klaarlichte dag op de boerderij van haar ouders, maar gewoon om even te praten. Hij legde de portofoon op het dashboard, maakte toen de zak open. Voor hij zelf een pasteitje nam, gaf hij er eerst een aan Gabe.

‘Dat is geen bandrecorder,’ verzekerde hij de jongen. ‘Het is een portofoon, voor het geval je zus me belt.’

‘Ya, oké, dat wist ik.’

Met hun mond vol praatten ze wat. Gewoon, twee kerels onder elkaar. Nate was blij met de ontspannen sfeer, niet alleen omdat het Gabe zou helpen openhartig te zijn, maar ook omdat hij de jongen graag mocht. Eigenlijk had hij nog geen lid van de Amish ontmoet dat hij niet mocht, maar ja, hij had Jacob Yoder nog niet gezien.

Gabe liet zijn vrije hand op het stuur rusten. Het was nog nooit voorgekomen dat Nate hier een getuige had ondervraagd, zeker niet eentje die achter het stuur zat.

‘Sarah zei dat je heel goed in wiskunde… met getallen bent,’ zei Nate. ‘Weet je nog wat het kenteken van de rode auto van Jacob Yoder is?’

Daarop knikte Gabe. ‘RGE 1297.’

Meteen haalde Nate zijn notitieblokje uit zijn zak, en hij schreef het op.

‘Ga je met VERA op pad om hem te zoeken?’ vroeg Gabe.

‘Als ik jou meeneem, weet je dan waar ik moet zoeken?’

‘Ik heb wel wat gehoord.’

‘Wat dan?’

‘Het is hier niet in de buurt, maar kennelijk heeft hij Englische vrienden. Die wonen langs de snelweg, halverwege Cleveland. Zelf ben ik er nog nooit geweest, maar ik heb over die streek gehoord.’ Toen vertelde hij waar Nate van de snelweg af moest, zelfs waar de kruising was waar Jacobs vriend zou wonen.

‘Dat helpt me enorm, Gabe. Ik hoopte ook dat er nog iets anders was, wat je je misschien herinnert van die avond van de eerste brand, toen je in de buurt van de schuur van de Eshes was. Alle beetjes helpen. Als je wilt, kan ik die informatie geheel of gedeeltelijk als vertrouwelijk bestempelen,’ zei hij, demonstratief zijn notitieblok wegstoppend. ‘Maar ik zou je hulp erg op prijs stellen.’

‘Zoals je zei… vertrouwelijk?’

‘Absoluut.’

Met een zucht veegde Gabe de hand waarmee hij gegeten had af aan zijn broek voordat hij hem op het stuur legde. Hij greep het stuur zo stijf vast dat zijn knokkels wit werden.

‘Nou, eh…’ zei hij. ‘Barbara Lantz en ik waren die avond in de schuur van de Eshes, op zolder, maar we hebben niks verkeerds gedaan, wat de brand betreft, bedoel ik.’

‘Dat geloof ik meteen. Maar kun je me helpen? Alles wat je gezien of gehoord hebt, kan een aanwijzing zijn.’

Opnieuw kleurden Gabes wangen bloedrood. ‘In het begin schonken we er niet echt aandacht aan… aan wat er buiten gebeurde.’

Gespannen beet Nate op zijn onderlip, maar hij wachtte rustig af. Er zat meer aan te komen. Het trof hem dat deze jongen precies aan het verwoorden was hoe hij zich zelf had gevoeld toen hij met Sarah in de schuur van de Millers was geweest.

‘Maar toen hoorde ik een auto. Dat vond ik vreemd, dus keek ik naar buiten. Ik zag iemand uitstappen, toen eerst bij het huis kijken en daarna naar de schuur lopen. Onder ons hoorden we de schuurdeur opengaan. Pfoe, we dachten dat we erbij waren.’

‘Het was Jacob Yoder.’

‘Nee. In eerste instantie kon ik door de donkere kleren niet zien wie het was. Heel voorzichtig heb ik door een kiertje in het luik gekeken. Ze stond daar maar omhoog naar de schuur te kijken, naar de plek waar Sarahs schildering zat, denk ik. Toen liep ze naar binnen.’

‘Zíj. Een vrouw? Gabe, ik moet weten wie je gezien hebt. Ik zal tegen niemand zeggen van wie ik het heb.’

Deze keer zuchtte Gabe zo diep dat zijn schouders ervan trilden. ‘Toen we zagen wie het was en dat ze ons zou herkennen, zijn we via de achterste ladder naar beneden gegaan en schnell, heel snel de zijdeur uit geglipt. Vandaar zijn we over de akker terug gerend naar onze schuur en daar apart weer naar binnen gegaan, dus ik weet niet wat er daarna gebeurd is, maar ik… ik heb het me wel afgevraagd.’

‘Was het de vriendin van je zus, Hannah?’

‘Nee,’ zei hij hoofdschuddend. ‘Het was Mrs. Logan. Je weet wel, die het restaurant in de stad heeft.’

Mike moest net zijn komen aanrijden, dacht Sarah, terwijl haar maag zich samentrok. Ze was te overmoedig geweest. Had te veel risico genomen. Maar ja, ze was er ook zo aan gewend dat alles hier veilig was. Daarnaast was het hebben van een telefoon zoiets ongewoons dat ze wel de zak met pasteitjes had meegenomen, maar niet wat ze echt nodig had. Niet dat ze pal voor Mikes neus Nate gebeld zou kunnen hebben om haar te komen helpen. Nee, ze moest zich hier uit zien te praten zonder een telefoontje naar Nate.

‘O, ik wilde gewoon even zien waar je aan het werk was rond de tijd dat je de brand zag,’ zei ze, een flauw glimlachje tevoorschijn toverend. ‘Ik hoorde het van Cindee.’ Tot haar verbazing klonk haar stem heel kalm, terwijl ze toch als de dood voor hem was. Met die stierennek en die gebalde vuisten zag hij er groot en grof uit. ‘Ik heb tegen Mr. Clawson gezegd dat ik mijn foto niet in de krant wil hebben omdat ik de eerste brand als eerste heb gezien, maar ik dacht… als jij hier een leuk plekje voor een foto had, dan wilde ik hem voorstellen jouw foto te plaatsen, omdat jij de tweede brand als eerste zag.’

Ze wist dat ze te veel babbelde, maar ze kon het niet helpen. Waar ze nu stond, kon ze nergens heen: ze zat gevangen tussen de garage, de stenen barbecue, een houten schutting en Mike. Mocht iemand echter vanaf de weg deze kant op kijken, dan konden ze hen zien, dus hij zou haar toch niet echt iets durven aandoen? En was Cindee niet thuis?

‘Je weet toch hoe mijn mensen over foto’s en interviews denken,’ ratelde ze verder. ‘Maar jij hebt zo mooi geposeerd voor die journalisten uit Cleveland, dat ik hoopte dat je het niet erg zou vinden nog een keer op de foto te gaan. Alleen wilde ik het niet aan Mr. Clawson vragen voordat ik had gezien of er een leuk plekje voor was.’

‘Volgens mij kan het beter bij de resten van de schuur,’ zei hij. Nog steeds lag er een frons op zijn gezicht, maar hij haalde zijn brede ronde schouders op en ontspande eindelijk zijn handen. ‘Ja, goed hoor, als Mr. Clawson het wil.’

‘En dan nog wat,’ zei ze, haar zak met pasteitjes naar hem uitstekend. ‘Toen ik verf kocht voor een nieuwe quiltschildering, heb ik tegen Cindee gezegd dat ik pasteitjes voor jullie langs zou brengen, dus ze verwachtte me.’

‘Tja, haar auto wilde niet starten, dus we hebben vandaag van auto geruild. Ze is in de winkel.’

‘Zou je deze dan aan haar willen geven, dan breng ik de rest van mijn spullen naar de Schrocks. Ze verwachten me.’

Aarzelend nam hij de zak aan. ‘Weet Nate MacKenzie van die foto’s?’ vroeg hij, nog steeds de doorgang blokkerend.

‘Hij weet dat je voor de tweede keer een held bent geweest, dus hij zal waarschijnlijk ook graag voor het artikel geïnterviewd willen worden, als je dat bedoelt, maar je weet zeker wel dat Mr. MacKenzie heel erg van je onder de indruk was,’ zei ze. Dapper deed ze een stap naar hem toe, in de hoop dat hij haar erlangs zou laten. Met besluiteloosheid of angst moest je bij deze man niet aankomen, had ze besloten, vooral niet nu ze nog meer bewijs had dat erop duidde dat hij de brandstichter zou kunnen zijn, althans van de tweede brand.

Het scheelde niet veel, of ze kon de radertjes in dat grote kale hoofd horen knarsen. Had hij genoeg bagage om dat briefje met dat bijbelcitaat te kunnen schrijven? Het zou toch niet zo zijn dat Cindee en hij onder een hoedje speelden, al kon zij via de winkel heel gemakkelijk aan houtbriketten komen. Maar als Mike Getz onschuldig was, waarom liet hij haar dan niet gaan?

Toen ze schuchter langs hem liep – terwijl ze het eigenlijk het liefst op een lopen had gezet – schoof hij opzij. Ze keek er niet naar uit Nate te moeten vertellen dat ze het hier wat te veel op de spits had gedreven. Voor het geval Mike later navraag deed, moest ze Peter Clawson, die ze zo veel mogelijk trachtte te ontlopen, nu ook nog vertellen dat hij een foto van Mike moest maken.

Maar, zoals hij had gezegd, dat moest bij de afgebrande schuur gebeuren. Want vanuit zijn achtertuin had hij de brand niet kunnen zien.

‘Oké, even kijken of ik het goed heb begrepen,’ zei Nate tegen Gabe. ‘Ray-Lynn Logan ging naar het huis van de Eshes en zag dat er niemand thuis was. Toen liep ze naar de schuur, keek naar Sarahs quiltpaneel en daarna ging ze de schuur in. Jullie gingen er vandoor, dus jullie hebben niet gezien wat er daarna gebeurde. Weet je het zeker?’ vroeg hij. Te laat besefte hij dat hij de vriendelijke toon van daarstraks had laten varen. ‘Dat heb je nog niet aan Sarah verteld, wel?’

‘Nee, ik heb het aan niemand verteld. Tegen Barbara heb ik gezegd dat ze dat ook niet moest doen, want we waren samen boven in die schuur, terwijl het dansfeest bij mij thuis was.’

‘Ja, ja, dat begrijp ik.’

‘Sarah zal je wel vertellen dat ik niks gezegd heb. Je kunt het haar vragen, maar nu is ze het eten dat Mamm gemaakt heeft en een paar van die…’ Hij wees hij naar de zak tussen hen in. ‘…naar de Schrocks brengen. Ik hoorde haar tegen Mamm zeggen dat ze er ook een paar voor Cindee Kramer zou meenemen.’

‘Naar de doe-het-zelfzaak?’ vroeg Nate, maar hij wist wel beter. Cindee woonde samen met Mike Getz, dus hij hoopte maar dat Mike niet thuis zou zijn op vrijdagochtend. Het was hem wel duidelijk dat Sarah de pasteitjes langs zou brengen op weg naar de Schrocks. En dat idee stond hem helemaal niet aan.

‘Gabe, we moeten van plek ruilen. Ik moet ergens heen.’

‘Als je Mrs. Logan arresteert, zeg je niet waar je het gehoord hebt, hè? Ze is een vriendin van Sarah en betaalt Mamm en Lizzie een goed salaris.’

‘Geloof me, ik ga Mrs. Logan niet arresteren. Nou, hup!’

Terwijl ze van plaats wisselden – Gabe zou zo tot zijn spijt merken dat Nate hem thuis ging afzetten – vloekte Nate gesmoord. Met tegenzin liet hij de antenne zakken die hem in staat stelde te bellen of gebeld te worden op de portofoon. Misschien dat hij overdreef, maar het feit dat hij zoveel informatie met Sarah had gedeeld, dat hij haar gebruikt had, eigenlijk, had haar in gevaar gebracht. Waarom had ze niet tegen hem gezegd dat ze, na wat er gisteren allemaal was voorgevallen, niet op de boerderij zou blijven? Besefte ze niet dat de regels in het knusse Amish-land veranderd waren sinds dat briefje met dat dreigement op de deur was geprikt van het huis waar ze sliep? Hoe intelligent ze ook was, het was kennelijk nog niet tot zijn knappe Amish-hulpje doorgedrongen dat ze voorzichtig moest zijn.

Sarah was bijna bij het huis van de Schrocks toen ze achter zich een motor een geluid hoorde maken of hij zijn keel schraapte. VERA? Eerder had Nate gezegd dat hij hier met een huiszoekingsbevel naar toe zou komen om de resten te doorzoeken als het puin afgekoeld was.

Snel keek ze in haar achteruitkijkspiegel. Haar hart sloeg op hol, en niet omdat het Nate was. Nee, vrij dicht achter zich zag ze Jacobs felrode auto. Waarschijnlijk verwachtte hij dat ze zou stoppen wanneer ze hem zag, maar dat was ze niet van plan. Als Jacob haar nu volgde, had hij dat dan eerder ook al gedaan?

Nate had gezegd dat ze een val voor de brandstichter zouden kunnen zetten, maar zo had ze dat niet gewild. Ze zou hem direct op de portofoon bellen en hem precies vertellen waar Jacob Yoder was, ervan uitgaande dat die het tenminste was die daar achter het stuur zat. De zon, die nog tamelijk laag in het oosten stond, weerkaatste op de voorruit van de auto en scheen in haar ogen.

Het zou nog een minuut of drie duren voor ze kon afslaan naar de Schrocks. Die zouden toch zeker thuis zijn. Haastig pakte ze de portofoon, en ze drukte op de sneltoets die Nate voor had geprogrammeerd. Kon ze Jacob lang genoeg aan de praat houden tot Nate hier was?

In tegenstelling tot toen ze het geoefend hadden, maakte de portofoon echter geen geluid toen ze hem aanzette. Zelfs toen ze het nummer opnieuw intoetste, verscheen er alleen maar het woord ‘zoekt’ op het schermpje.

Misschien was Jacob naar haar op zoek geweest, stalkte hij haar. Dat briefje op de schuur van de Millers was echter aan Nate geadresseerd geweest. De hele zaak werd nog een graadje erger als de brandstichter Amish was. Of voormalig Amish.

Twee keer werd er getoeterd. Ze spoorde Sally aan sneller te lopen, terwijl ze ondertussen het nummer weer probeerde in te toetsen. Jacobs auto botste tegen de achterkant van de koets aan. Een keer, twee keer, en toen zo hard dat Sally, Sarah en de koets in de overvolle sloot terechtkwamen.