35

Las Vegas

Stokes keek nog eens hoe laat het was en merkte dat de adrenaline krachtig door zijn aderen stroomde. Een uur geleden had de huurmoordenaar die Crawford naar Boston had gestuurd moeten bevestigen dat Brooke Thompson niet meer leefde. Stokes had niet meer kunnen wachten en een kwartier geleden zelf actie ondernomen door de huurmoordenaar te bellen. Hij was meteen doorgeschakeld naar de voicemail. Dat kon betekenen dat die vervelende hoogleraar nog leefde, en dat dit losse draadje niet netjes was weggewerkt.

      Met een boze blik keek Stokes naar de wand vol foto’s, en dan vooral naar de foto waar Crawford en hijzelf op stonden, bijna nog jongens, in gevechtstenue. Ze schudden elkaar triomfantelijk de hand. Goh, wat waren we blij dat we nog leefden, dacht hij. De foto was genomen op de dag dat Amerikaanse vredestroepen zich na de burgeroorlog in Libanon in 1982 hadden teruggetrokken uit Beiroet. Weer een oprisping tussen Arabieren en Israëli’s.

      In Beiroet hadden Crawford en hij hun eerste geheime operatie uitgevoerd. Bij het begin van de vijandelijkheden waren ze door de CIA naar Libanon gestuurd, lang voordat de vredesoperatie formeel van start ging. Ze hadden agenten van de Israëlische Mossad geholpen nietsvermoedende leden van de PLO om te brengen. Van de Mossad had hij ontzettend veel geleerd. Het waren mannen zonder weerga die geconcentreerd op hun doel afgingen, met een enorme dorst naar wraak. Het waren de geniepigste moordmachines waarmee Stokes ooit te maken had gehad.

      Maar de foto herinnerde Stokes ook aan de videoboodschap van Osama bin Laden uit 2004, waarin de lafaard Beiroet aanduidde als inspiratie voor het neerhalen van het World Trade Center. Weer een voorbeeld van dat de slag winnen niet betekende dat de strijd ook was gewonnen. Bij die gedachte kwam er nog meer adrenaline vrij. Terroristische schurken, dacht hij. Ik heb ook voldoende inspiratie, moslimfreak. Wacht maar! Ik ga jouw jihad er laten uitzien als kinderspel. En jullie gaan allemaal meespelen. Allemaal!

      Zenuwachtig krabde hij zijn rauw aanvoelende handpalmen en richtte vervolgens zijn aandacht op de computermonitor, waar de camera’s in de grot veel activiteit lieten zien. Zoals Crawford al had gezegd tijdens hun laatste telefoongesprek werd de PackBot de grot in gestuurd om de gangen te doorzoeken en aan te geven waar de Arabieren zich bevonden.

      Om tijd te winnen had Crawford de robot heel slim de gang in gestuurd waar de Arabieren niet waren. Stokes had het voertuigje gevolgd op zijn kronkelige pad door de gangen, en gezien dat drie keer het oogje werd gericht op een beveiligingscamera. Maar dat kon Stokes weinig schelen, want geen van de veiligheidsvoorzieningen kon naar hem worden herleid.

      Op dit moment stond de robot stil in de enorme grafkamer en bewoog de camera van links naar rechts. Voor degenen die de doorgeseinde beelden bekeken, zou het een angstaanjagend, macaber schouwspel zijn, als een glimp van de hel.

      Al die skeletten, dacht hij.

      Hij herinnerde zich de eerste keer dat hij die opgestapelde beenderen had gezien. Hij had zijn best gedaan zich voor te stellen hoe het moest zijn geweest toen de eerste met zweren bedekte lijken daar werden bijgezet, duizenden jaren geleden. Plassen gestold bloed. De stank van rottend vlees. Insecten en ongedierte die zich te goed deden aan de ontbindende lijken.

      Hij had kippenvel gekregen toen hij daar voor het eerst naar binnen ging. Hij was zich bewust geweest van een verwarrend soort energie, die alleen afkomstig kon zijn uit een rijk waar zielen niet tot rust konden komen. Dat was de eerste keer dat hij had begrepen dat het Kwaad, een kwaadaardige kracht, in die berg gevangen was.

      En die kwaadaardige kracht kon als wapen worden aangewend.

      Deze ondergrondse grafruimte was schokkender dan de grafkuilen die in de zuidelijke woestijn van Irak waren ontdekt. Stokes twijfelde er niet aan dat de mariniers, en zeker de Koerdische tolk die volgens Crawford de contractanten assisteerde, deze gruweldaden zouden toeschrijven aan Saddams geheime politie. En dan hadden ze het helemaal bij het verkeerde eind.

      Stokes klikte een ander beeld aan en zoomde in op de angstige Arabieren die langzaam door de andere gang trokken, steeds dieper de berg in op zoek naar een uitgang. Geamuseerd schudde hij zijn hoofd.

      ‘Het is tijd.’ Plotseling klonk er een stem.

      Verrast ging Stokes stijf rechtop zitten en keek om zich heen.

      ‘Laat de furie los,’ klonk een bevel.

      ‘Ja...’ zei Stokes, nog steeds in de hoop dat de Heer Zijn gelaat zou tonen. De stem was overal om hem heen, en leek zelfs in zijn hoofd te zitten. Hoe zou God Zich uiteindelijk manifesteren? ‘Ik begrijp het.’

      Stokes maande zichzelf tot rust en opende een nieuw venster op de monitor om bij de interface te kunnen.

      ‘Laat de furie los,’ mompelde hij voor zich uit.

      Hij keek naar de zeven knipperende icoontjes. VERZEGELD. Het werd tijd de Hydra te verslaan. Tijd om voorgoed af te rekenen met de dreiging in het Midden-Oosten. Al veel te lang had de mensheid zich bemoeid met de natuurlijke orde. God wilde het evenwicht herstellen, waardoor eindelijk zou worden beslist wie in deze wereld winnaars en wie verliezers waren.

      Met trillende vingers klikte hij elk icoontje aan, en die veranderden al knipperend van rood in groen, terwijl VERZEGELD veranderde in: OPEN. Toen hij het wachtwoord moest invullen om de veranderingen te bevestigen, aarzelde hij.

      Eindelijk was het uur gekomen. Het hoogtepunt waar jarenlang met veel moeite naartoe was gewerkt. Een poosje bleef hij van het moment genieten, toen fluisterde hij: ‘En ik zag, toen het Lam een van de zegelen geopend had, en ik hoorde een uit de vier dieren zeggen, als een stem van een donderslag: Kom en zie! En ik zag, en aanschouwde, een wit paard, en Die daarop zat, had een boog; en Hem is een kroon gegeven, en Hij ging uit overwinnende, en opdat Hij overwonne!’

      Randall Stokes tikte langzaam het wachtwoord in: A-R-M-A-G-E-D-D-O-N. Vervolgens tikte hij het nogmaals in om het te bevestigen.