55

Ze besloten hem naar Londen over te brengen.

Het Lutonse ziekenhuis nam de beslissing, ze wilden niet met de zwartepiet blijven zitten op het moment dat het afgelopen was. Geen enkel ziekenhuis wilde koppen in de krant met de mededeling dat een tiener in hun ziekenhuis aan meningitis was overleden.

Daar kwam bij dat ze niet wisten wat ze met hem aanmoesten zolang hij bleef leven.

Justins specifieke infectie was opgespoord en behandeld; hij mocht nu bezoek hebben. Alle medische indicaties wezen erop dat hij uren, zo niet dagen geleden, wakker had moeten worden. Zijn hersenactiviteit leek in orde. De doktoren bespraken zijn geval op stafvergaderingen. Misschien hadden ze iets over het hoofd gezien, maar een hele reeks testen leverde niets op. Het leek verstandig om hem naar Londen te sturen en ze het daar te laten uitzoeken. Laat hem maar onder hun supervisie doodgaan.

Als was het vanaf de bodem van een diepe, donkere put, zo voelde Justin hoe hij werd opgetild en naar de ambulance overgebracht. Hij genoot van het lichte wiegen van de auto, van de langzame rit over de snelweg. Toen ze Londen naderden, kon hij voelen hoe de stad hem met haar bruisende kracht omhelsde. Het opgewekte geraas kletterde als hagelstenen op de ambulance.

In het ziekenhuis waren er andere geluiden: gedempte stemmen, gerammel van wagentjes, gerinkel van bellen – alles gefilterd tot iets neutraals en geruststellends, een zacht geborrel, dat net zo plezierig klonk als water dat over stenen stroomt.

Slechts af en toe stoorden de stemmen hem. Zijn moeder was het ergst, ze zeurde altijd om een antwoord. Het scheen erg veel voor haar te betekenen. Waarom kon ze hem niet met rust laten? Zag ze dan niet hoe gelukkig hij was? Hij wilde niet buiten komen spelen.

Justin.

Weer die stem. Het luisteren deed pijn aan zijn hoofd, en hij viel terug in de warme stroom van de turkooizen zee.

Justin?

Ga weg.

Je lijkt vandaag wat levendiger. Misschien zou je een speciale aanbieding willen overwegen? Alleen vandaag: wolken, hemelpoorten, vestaalse maagden, zachte muziek, eeuwig geluk.

LA-LA-LA-LA-LA. Ik luister niet.

Je houdt mij niet voor de gek. Ik kan je horen denken.

Wie ben jij?

Dat klinkt al beter.

Ik vroeg je iets.

Je weet wie ik ben. Ik ben de bron van al je ellende en al je genot, je choreograaf, je ceremoniemeester. Ik heb je in gevaar gestort en je er ook weer uit gered, maar nu ben ik bang dat de pret uit is. Het wordt tijd om er een punt achter te zetten.

Achter mij wordt geen punt gezet.

Wat is er mis aan een afrondinkje? Wie weet vind je het wel prettig om aan het eind te zijn.

Ik neem aan dat je met ‘het eind’ dood bedoelt?

Ben je niet nieuwsgierig?

Nee.

Misschien heb je het te goed naar je zin zoals het nu is?

Ik heb het wel erger meegemaakt.

Dat heb je zeker.

Wiens schuld is dat?

Dat is wat je noemt een interessante vraag. Inderdaad: wiens schuld?

Laat me raden.

Ik ga over de grote lijn, Justin. De details zijn jouw afdeling.

Hoezo, de grote lijn? Zoiets als een DC-10 laten neerstorten op het kruisje waar ik had moeten staan?

Ja. Ik vind dat je je daar bewonderenswaardig uit hebt gered.

O ja? Als een bewonderenswaardig bazelend wrak zeker?

‘Shit happens’, zoals ze in Amerika zeggen. Wat vond je van alle fijne dingen die ik voor je heb geregeld?

Zoals?

Zoals Peter en Dorothea. Waar zou je zijn zonder hen?

Heb jij dat voor me gedaan?

Bij wijze van spreken. Laten we zeggen dat bepaalde relaties niet tot stand waren gekomen als je je niet in zo’n lastig parket had bevonden.

Geweldige ruil. Hoe kan ik je ooit bedanken?

En Agnes dan?

Wat is er met Agnes?

Ze kwam aardig van pas bij je overgangsriten.

Aardig voor wie? Het was een ramp.

Juist. Dus de goede dingen komen allemaal voor jouw rekening en de slechte voor die van mij?

Zo ongeveer.

Ik geloof dat je me niet helemaal begrijpt.

Idem dito. Ik ga slapen.

Je slaapt al. Maar voor je vertrekt, wil ik alleen even je handtekening op dit eenvoudige formulier. Je loopt geen enkel gevaar, je betaalt niets vooruit, en mocht je niet tevreden zijn…

Ja, wat dan?

Ah, maar dat ben je wel.

Justin?

Justin?

Droom zacht.