27

Dinsdagochtend kwart over tien zaten Glitsky, Thieu, Amanda Jenkins en Frank Batiste voor het bureau van Art Drysdale. De deur achter hen was dicht.

Art leunde achterover in zijn stoel en keek hen aan. 'Het is vreselijk aardig dat jullie allemaal tegelijk aankomen. Als ik dat had geweten, had ik een taart laten komen.'

Amanda Jenkins nam het woord. 'We willen over Mark Dooher praten, Art.'

'Goed. Wat is er met hem?'

'Hij heeft zijn vrouw vermoord,' zei Glitsky.

'Goed. Wat is het probleem? Er is geen comité voor nodig om me dat te vertellen.'

Aangezien Glitsky het balletje had opgeworpen, besloot hij door te gaan. 'Het probleem is,' zei hij, 'dat hij ook Victor Trang heeft vermoord en Frank vertelde me dat meneer Locke er misschien voor heeft gezorgd dat het onderzoek werd afgesloten. En als hij politieke banden heeft met Dooher...'

Drysdale stak een hand op. 'Ho. Wacht even. Chris Locke heeft geen enkel onderzoek afgesloten en daar gaan we het hier niet over hebben. Is dat duidelijk?' Iedereen knikte.

Drysdale knikte naar het hoofd van de afdeling Moordzaken. 'Frank, heb ik jou gezegd het onderzoek naar de moord op Trang te stoppen?' Batiste slikte. 'Jij zei dat we het moesten laten liggen als we niet snel echt bewijsmateriaal in handen kregen.'

'En hebben we echt bewijsmateriaal? Fysiek bewijsmateriaal dat overeind blijft bij een proces?'

'Nee.'

'Goed. Dat was het oude nieuws. En nu over zijn vrouw. Sheila was het, hè?'

Glitsky nam weer het woord. 'Ik zou graag bij het begin beginnen - het is nogal ingewikkeld - zodat je daarna kunt zeggen wat je ervan vindt.'

'Neem me niet kwalijk, Abe.' Drysdale wierp een blik naar Jenkins. 'Amanda, heb jij het al gehoord?'

'Ja. Maar je weet dat ik ook de zaak Levon Copes kende en dat we tot verschillende conclusies kwamen.'

'Is dit net zoiets als Copes?'

Glitsky kwam tussenbeide. 'Het is een van die keren, net als Copes, waarbij je de dader kent, ja.'

Drysdale schudde zijn hoofd en perste zijn lippen op elkaar. 'En jullie weten hoe rot ik me daarbij voel?'

'Daarom zijn we ook hier om raad en advies te krijgen.' Drysdale lachte luid in het kleine vertrek. 'Prachtig,' zei hij. 'Laat opnemen dat ik behoorlijk gecharmeerd ben van dit vertoon van oprechtheid en vertrouwen.' Hij boog voorover met de ellebogen op zijn bureau. 'Goed, vertel me alles. Als het me bevalt, leggen we het aan mijn vrouw voor. Bevalt het haar, dan gaan we naar de grand jury. Dat beloof ik.'

Later die ochtend, rond half twaalf, stak Drysdale zijn hoofd om de deur van de afdeling Moordzaken, zag Glitsky en liep naar hem toe. 'Ik heb Lou net gebeld,' zei hij verwijzend naar Lou de Griek, 'en de specialiteit van vandaag is Kung-pao-kip op Griekse pizza.' De vrouw van Lou was Chinese en er stonden vaak zulke culinaire hoogstandjes op het menu. 'Ik heb een middelgrote portie besteld, genoeg voor twee personen, en het is' - Drysdale keek op zijn horloge - 'over precies zeven minuten klaar.'

'Klinkt goed,' zei Glitsky die opstond, 'maar ik ga alleen mee omdat ik wil zien hoe ze het klaarmaken. Ik maak dat spul thuis ook, maar het lukt me bijna nooit.'

Ze zaten in een nis achter in het donkere restaurant. De vloer lag beneden straatniveau en de ramen met houten blinden op ooghoogte boden uitzicht op een steeg met twee afvalbakken en de getraliede achterdeur van het kantoor van een cautiesteller. Alles kleurrijk versierd met graffiti. Tijdens de vergadering in zijn kleine kantoor had Drysdale aandachtig geluisterd en gezegd dat hij alles nog eens wilde doornemen, maar voorlopig geen bezwaar zou maken als de aanklacht tegen Mark Dooher zou worden doorgezet.

Maar hij en Glitsky kenden elkaar al veel langer en daarom zaten ze nu samen te lunchen.

Lou de Griek boog over hun tafel en wilde weten hoe zijn meesterwerk van vandaag werd ontvangen. 'Smaakt voortreffelijk,' zei Drysdale, 'maar als je het eerlijk wilt weten, Lou, dan zou ik de geitenkaas weglaten.' Lou was in de vijftig en had vijfentwintig jaar doorgebracht in een politiekroeg onder straatniveau en dus zag hij er eerder uit als iemand van honderd. Maar zijn ogen fonkelden nog steeds. 'Maar de geitenkaas maakt het juist Grieks.'

'Waarom moet het Grieks zijn?' vroeg Glitsky. 'Waarom niet gewoon Kung-pao-kippizza zoals iedereen die maakt?'

'Heb je dit al eens eerder gegeten?' vroeg Lou. Het zat hem niet lekker. Dit was San Francisco, een stad met de beste restaurants en Lou beschouwde de keuken van zijn vrouw als het neusje van de zalm, wat ook zo was. Niet echt goed, maar niemand maakte zoiets als dit. 'Lou, de ridders van de Ronde Tafel aten dit, maar dan zonder de geitenkaas.'

De Griek keek Drysdale aan. 'Hij houdt me voor de gek.' 'Mogelijk,' knikte Art. 'Maar ik heb een idee: de kip. Waarom serveer je die niet met rijst en vergeet je de pizza. Noem het gewoon Kung-pao-kip?' 'Maar dan is het Chinees.' Het idee stond Lou duidelijk niet aan. 'Iedereen maakt Kung-pao-kip. Mensen die hier komen eten verwachten een Griekse maaltijd, nietwaar? Als het aan mijn vrouw ligt, ben ik binnen de kortste keren Lou de Dragon Moon, een Chinese tent. Ik vecht hier voor mijn etnische identiteit.'

Glitsky hapte in de pizza. 'Laat de geitenkaas ook maar zitten, doe er wat druivenbladeren op.'

Lou kwam met een ruk overeind omdat de suggestie van Glitsky misschien nog niet zo gek was. 'Kung-pao-dolma's,' zei hij. 'Wat vind je daarvan?' Drysdale knikte. 'De moeite van het proberen waard. Abe?'

Glitsky was er plotseling niet meer met zijn gedachten bij. Hij staarde wezenloos uit het raam naar de steeg. 'Abe?' herhaalde Drysdale. 'Ben je er nog?' 'Ja, natuurlijk.'

'Ik had het met Lou over Kung-pao-dolma's. Vind je het geen goed idee?' Glitsky kwam van heel ver terug en knikte. 'Ja, fantastisch. Absoluut.'

Maar nu kwam het echte doel van de lunch.

'Ik zal nu een paar minuten net doen of ik een bemoeizieke, kieskeurige advocaat van de verdediging ben,' zei Drysdale. 'Ik begrijp dat jij en Amanda hiermee verder willen en mijn gevoel zegt me dat het na ongeveer tien seconden in het middelpunt van de belangstelling zal staan. Om die reden zou ik graag een paar vragen beantwoord zien, waarvan ik voorspel dat ze door onze altijd waakzame media, om over onze baas maar te zwijgen, zullen worden gesteld.'

De pizza was verorberd en het dienblad weggehaald. Glitsky had zijn handen om een dampende mok versgezette groene thee geslagen. 'Goed, barst maar los.'

'Best. Dooher komt thuis van zijn werk, heeft champagne bij zich waarin hij een beetje chloraalhydraat wil doen om zijn vrouw bewusteloos te maken zodat hij later terug kan komen om haar te doden. Maar als hij thuiskomt, is ze al dood. Is dat de theorie?'

'Inderdaad.' Het was natuurlijk de kern van het probleem. 'Maar hij weet niet dat ze dood is. Hij heeft zijn plan helemaal uitgewerkt en doodzenuwachtig handelt hij snel. Hij komt binnen, dankt God dat ze niet wakker is en steekt toe. Daarna legt hij haar lichaam zo neer dat het lijkt alsof er een gevecht heeft plaatsgevonden en gaat terug naar de golfclub voordat iemand merkt dat hij weg is.'

'Maar hij was weg, Abe. Hij is minstens een half uur weg geweest. En niemand heeft dat gemerkt? Je hebt met mensen daar gepraat, hè? Laat ook maar. Laten we verder teruggaan. Je zegt dat hij haar heeft vergiftigd met chloraalhydraat. Hoe weten we dat ze niet zelf dat spul heeft ingenomen? Stel dat ze zelfmoord heeft gepleegd?'

Glitsky draaide zijn mok langzaam rond. 'Jij beweert dus dat Dooher wacht tot zijn vrouw zelfmoord pleegt, daarna gaat hij naar binnen en steekt haar met een mes zodat het lijkt alsof er een inbreker aan het werk is geweest?' Hij schudde zijn hoofd.' Nee, Art. Aan de steekwond is te zien dat er geen sprake is van zelfmoord. Het middel dat is gebruikt, wijst erop dat er geen inbreker in het spel is. Bovendien was er niet genoeg chloraalhydraat om haar te doden.'

Drysdale spreidde zijn handen. 'Ik dacht dat ze was vergiftigd. Je zei net toch dat het chloraalhydraat...?'

'Chloraalhydraat is het spul dat Dooher haar gaf om haar bewusteloos te maken, haar te laten slapen. Maar wat hij niet wist, was dat ze kennelijk problemen had met de menopauze en al een middel, Nardil, tegen depressiviteit slikte. Bovendien had ze die dag blijkbaar Benadryl genomen. Ze had die ochtend een injectie tegen een allergie gehad. Ze zat al vol met medicijnen. Daarop dronk ze champagne. In combinatie met de alcohol duwde het chloraalhydraat haar over de rand. Ze stierf eraan.'

'Goed,' zuchtte Drysdale. 'En wat hebben wij dan? De steekpartij is een misdrijf, maar geen moord met voorbedachten rade. Een dood lichaam een messteek toebrengen is helemaal geen moord.'

'Het is wel moord met voorbedachten rade wanneer je iemand vergiftigt.' Drysdale leunde achterover en dacht na.

Glitsky's stem klonk scherp. Hij boog over de tafel. 'Alles klopt, Art. Luister, Amanda wil niet aanvoeren dat hij van plan was haar te doden met chloraalhydraat, ook al ging ze eraan dood. Hij wilde haar doden en gaf haar vergif en zij is eraan overleden. En het mooie van alles is dat de messteek dit bewijst.'

'En natuurlijk kunnen we dat bewijzen?' 'We weten dat hij haar heeft gestoken.' 'Dat is niet mijn vraag.'

'Goed. Dit is wat we hebben. Zeg het maar.' Glitsky gaf een overzicht. Het was Doohers mes waarop alleen zijn vingerafdrukken stonden. Hij had het alarm van zijn huis niet ingeschakeld en zijn buurman had gezien dat hij de lamp bij de zijdeur losdraaide toen hij vertrok naar de golfclub. Een andere buurman had op het moment dat hij geacht werd een partijtje golf te spelen, zijn auto zien staan in de bocht van de weg om zijn huis. Dan was er nog het feit dat het mes aan de kleren van het slachtoffer was afgeveegd, iets wat Glitsky bij Moordzaken nog nooit eerder was tegengekomen. Dit was de tweede keer en in beide gevallen was Mark Dooher erbij betrokken, de derde keer als je het Vietnam-verhaal van Chas Brown meetelde. Ten slotte was er het bloed met EDTA. 'En wie anders zou een dode vrouw hebben neergestoken en vervolgens inbraak hebben voorgewend?'

Toen Glitsky klaar was, bleef Drysdale even stil zitten. 'Heb je een ooggetuige voor de auto?'

Glitsky knikte. 'Emil Balian. Hij zweert dat het de auto van Dooher was, dat het op die bewuste avond was en rond dat tijdstip.' Drysdale scheen tevreden. 'Je hebt je zaak,' zei hij. 'Laat die kerel niet ontsnappen.' Een klap op tafel. 'Maar nou nog iets, Abe, alleen voor mij. Kun je me zeggen waarom hij het heeft gedaan?'

'Frank zegt altijd tegen me dat we geen motieven nodig hebben, alleen bewijzen.'

'En Frank heeft gelijk, Abe. Maar Chris Locke wil graag weten waarom een modelburger plotseling besluit zijn vrouw te vermoorden...' 'Vergeet Victor Trang niet.'

'Goed. Hij ook misschien. Allebei zonder duidelijke reden. Waarom?' 'Misschien hadden Sheila en Trang een affaire.' Glitsky stak een hand op. 'Grapje. Het echte antwoord is dat we het niet weten. Nog niet.'

'Chris Locke zal ernaar vragen, Abe, en het zou voor mij een hele geruststelling zijn als ik hem iets kon vertellen.'

'Amanda heeft twee mogelijke theorieën.'

'Welke?'

'Die kwestie van Sheila's drankprobleem. We hebben gehoord - van zowel de buren als de partners van Dooher - dat ze gek ging doen als ze onder de mensen was. Misschien is ze te ver gegaan, werd ze een sta-in-de-weg.'

'Ik denk het niet,' zei Drysdale toonloos.

'De andere theorie is geld.'

'Geld doet het altijd goed. Wat voor geld?'

'Eén miljoen zeshonderdduizend. Verzekering.'

'De vrouw had één miljoen zeshonderdduizend. Zo wil ik het horen.'

'Ze hadden het allebei.'

'Hetzelfde bedrag voor beiden? Waarom?'

'Ik kreeg de indruk dat Dooher er niet zo florissant bij zat toen hij een paar jaar geleden de zaak reorganiseerde. Ze leefden van hun spaargeld, kregen geen salaris. Dooher dacht dat het hem uiteindelijk wel zou lukken, wat ook zo was, maar als hij halfweg zou sterven, stond Sheila er niet zo best voor en daarom sloten ze aanvankelijk een levensverzekering voor hem af en daarna wilde zij hem waarschijnlijk beschermen als zij halverwege de rit overleed.'

'Dus Dooher krijgt het?'

'Ja.'

Drysdale strekte zijn hals en keek om zich heen in de nu bijna lege kroeg. 'Goed,' zei hij en stond op. 'Het kon beter, maar ik denk dat we genoeg hebben. Ik zal Amanda zeggen dat we het zonodig op de verzekering gooien.'

Drysdale wachtte tot het eind van de dag. Hij moest Chris Locke toch verslag uitbrengen over een groot aantal zaken en ook al wist hij dat hij deze zaak er nooit tussen kon schuiven, hij wilde hem zo presenteren dat het leek alsof het niets bijzonders was. Mis dus.

'Je kunt je misschien indenken, Art, dat ik al een telefoontje hierover heb gehad om me te waarschuwen dat ik zoiets kon verwachten. De aartsbisschop zal er niet blij mee zijn. Hij is ervan overtuigd dat er sprake is van een vendetta tegen Dooher.'

'Volgens mij niet, Chris. Ik denk dat hij zijn vrouw heeft vermoord om één miljoen zeshonderdduizend dollar aan verzekeringsgeld te vangen.'

'Maar waarom heeft hij Victor Trang vermoord? Verdorie, Art, mensen krijgen toch niet zomaar ineens moordzuchtige neigingen?' Drysdale was blij dat hij eerder had besloten te zwijgen over wat Chas Brown had verteld. In plaats daarvan bleef hij bij het antwoord dat hij binnen handbereik had. 'Hij heeft Trang vermoord omdat Trang hem dwarszat - en ik zeg niet dat het de beste reden is die ik ooit heb gehoord - maar het klopt wel. Hij is aan de dans ontsprongen, werd overmoedig en besloot hetzelfde met zijn vrouw te doen en veel geld op te strijken.'

'Waarom? Heeft hij het geld nodig? Gaat het slecht met zijn firma?' Omdat Drysdale wist dat eerder het tegendeel waar was, vond hij het verstandiger het anders aan te pakken en met bewijsmateriaal op de proppen te komen. 'Het punt is dat we deze keer getuigen hebben en vingerafdrukken op het moordwapen. We hebben een brave burger die Doohers auto vlak bij zijn huis zag staan op het moment dat hij zei dat hij op de golfclub was. Chris, we hebben een zaak. We hebben een echte moord met voorbedachten rade.'

Maar Locke fronste nog steeds zijn wenkbrauwen. 'En is Glitsky weer de rechercheur? Hoe heeft hij dit ontdekt?'

'Dat weet ik niet, Chris. Maar hij is...'

'Hier is sprake van belangenverstrengeling als je het mij vraagt. Ook al is hij er misschien niet op uit om deze man achter de trahes te krijgen, hij heeft de schijn tegen en dat is even ernstig.' Locke wilde er niets aan toevoegen hoewel ze beiden begrepen dat Glitsky die statistisch binnen de bureaucratie als zwart werd aangemerkt, iemand was van wie Locke zich politiek gezien niet kon afwenden en op wie hij zelfs tot op zekere hoogte geen kritiek kon leveren. Als blijk van solidariteit had Locke een paar weken eerder de begrafenis van Flo bijgewoond.

'Ik ben bang dat dit water naar de zee dragen is, Chris. Glitsky is de inspecteur die officieel belast is met deze zaak.'

Locke verroerde zich niet, vloekte toen en sloeg met zijn hand op zijn bureau. Hij liep naar het raam en staarde naar buiten met zijn handen op zijn rug. Zonder zich om te draaien zei hij openhartig: 'Ik wil echt, echt niemand beschuldigen, zeker niet een invloedrijke advocaat, van een moord die hij niet heeft gepleegd.'

'Nee meneer. Ik ook niet.'

Nu draaide Locke zich om. 'Wat denk je, Art?'

Tijd om zijn mening te geven. Drysdale sprak ronduit. 'Ik denk dat Glitsky gelijk heeft, hoewel het moeilijk te bewijzen zal zijn.'

'Denk je niet dat hem er alles aan is gelegen om Dooher te pakken, bewijsmateriaal te fabriceren, iets dergelijks? Of de dood van zijn vrouw...?'

Maar Drysdale reageerde fel. 'Nooit.'

Hij keek weer uit het raam en zei: 'Goed, ik zal zeggen wat ik ervan vind en dat zul je niet leuk vinden, maar hier komt het. We klagen hem aan voor de moord op zijn vrouw, maar niet voor die op Victor Trang. Uit wat jij zegt, blijkt dat we niet kunnen bewijzen dat hij Trang heeft vermoord.'

'Meneer, we hebben de consequente modus operandi, het afvegen van het lemmet...'

'Vergeet het maar. We gaan voor één aanklacht, moord met voorbedachten rade, geen bijzondere omstandigheden...' En bijzondere omstandigheden waren het vermoorden van een politieagent, verschillende moorden, moord uit winstbejag en andere voornamelijk gruwelijke misdrijven.

'Maar we hebben hier minstens op twee manieren te maken met een moord waarbij sprake is van bijzondere omstandigheden.'

'Nee,' Locke was pertinent. 'Ik steun mijn staf in deze ene tenlastelegging omdat die kan worden bewezen. Maar persoonlijk moet ik je zeggen, Art, dat ik niet overtuigd ben.'

'Goed.'

'Laat de aanklacht ontvankelijk verklaren, maar ik wil dat je deze zaak grondig aanpakt. Als het misgaat, wil ik het zo snel mogelijk horen, goed?' 'Ja, meneer.'

'En dan nog iets. Ik wil dat je een borgtocht van een kwart miljoen vraagt.' 'Wat?' Drysdale was verbaasd. Dit was ongekend. Verdachten van moord werden niet op borgtocht vrijgelaten en als het al zo was, dan ging het om miljoenen. Een borgtocht van een kwart miljoen hield in dat Mark Dooher tien procent van dit bedrag via een van zijn creditcards kon opnemen en al uit de gevangenis was voordat hij hem van binnen had gezien. Hij zou niet eens worden gearresteerd.

'Je hebt me gehoord, Art. Deze man is onschuldig totdat het tegendeel is bewezen en ik wil ook dat hij wordt behandeld als iemand die onschuldig is. Begrijp je?'

'Maar die borgtocht, meneer. Alleen al het precedent...'

'Het gaat hier om een zaak zonder precedenten. Als Amanda Jenkins het wil en jij denkt dat het lukt, ga ik ermee akkoord omdat ik je respecteer, Art. Maar we doen het op mijn manier. En daarmee basta.'

'Maar...'

Hij stak waarschuwend een hand op. 'Geen gemaar!