Proloog

Waar begint een verhaal echt? Bij tijd van leven kun je daar zelden precies de vinger op leggen, er zijn nauwelijks momenten aan te wijden waarvan je achteraf kunt zeggen dat alles op dat punt begon. Toch zijn er wel momenten waarop het noodlot ingrijpt in ons dagelijks leven en een bepaalde reeks gebeurtenissen in beweging zet waarvan de uitkomst van te voren niet te voorspellen is.

Het is bijna twee uur in de ochtend en ik ben klaarwakker. Ik was al naar bed gegaan, maar ik heb een uur liggen woelen voordat ik uiteindelijk toch de moed opgaf. Nu zit ik achter mijn bureau met mijn pen in de hand te piekeren over mijn eigen aanvaring met het noodlot. Dat overkomt me wel vaker. De laatste tijd schijn ik aan niets anders te kunnen denken.

Het is stil in huis, alleen het getik van de klok op de boekenkast is te horen. Mijn vrouw ligt boven te slapen en nu ik naar de lijntjes op de blocnote voor me zit te kijken besef ik ineens dat ik geen flauw idee heb waar ik moet beginnen. Niet omdat ik niet weet wat ik wil vertellen, maar omdat ik me afvraag waarom ik de drang voel om mijn verhaal op papier te zetten. Schiet ik er iets mee op als ik het verleden laat herleven? Per slot van rekening hebben de gebeurtenissen die ik straks wil gaan beschrijven zich dertien jaar geleden afgespeeld en ik denk dat je net goed zou kunnen beweren dat alles in feite al twee jaar daarvoor is begonnen. Maar nu ik hier zit, weet ik zeker dat ik moet proberen het hele verhaal te vertellen, al was het maar omdat ik dan eindelijk alles van me af zal kunnen petten.

Bij mijn herinneringen aan die tijd heb ik de beschikking over een paar hulpmiddelen: een dagboek dat ik al sinds mijn jongenstijd heb bijgehouden, een map vol vergeelde krantenknipsels, mijn eigen onderzoek en, uiteraard, de archieven van officiële instanties. Daar komt nog bij dat de gebeurtenissen van dit specifieke verhaal me honderden keren door het hoofd hebben gespeeld: ze staan in mijn geheugen gegrift. Maar als ik alleen daarvan uitga, zou dit verhaal niet compleet zijn. Er waren meer mensen bij betrokken en hoewel ik bepaalde dingen zelf heb meegemaakt, weet ik niet alles uit de eerste hand. Ik besef heel goed dat het onmogelijk is om de gevoelens en gedachten van andere mensen te laten herleven, maar of ik daar nu wel of niet in slaag, ik wil het toch proberen.

Dit is in de eerste plaats een liefdesverhaal en zoals zoveel liefdesverhalen is dat van Miles Ryan en Sarah Andrews het directe gevolg van een tragedie. Tegelijkertijd is het ook een verhaal over vergiffenis en als jullie alles hebben gelezen zullen jullie hopelijk de problemen begrijpen waarmee Miles Ryan en Sarah Andrews geconfronteerd werden. Ik hoop dat jullie ook begrip kunnen opbrengen voor de beslissingen die ze hebben genomen, de goede zowel als de verkeerde, en ik hoop eveneens dat jullie ook de mijne zullen kunnen billijken.

Maar één ding wil ik wel duidelijk maken: dit is niet alleen maar het verhaal van Sarah Andrews en Miles Ryan. Als dit verhaal ergens begint, dan is dat bij Missy Ryan, het schoolvriendinnetje van een hulpsheriff in een kleine stad ergens in het Zuiden.

Missy Ryan groeide, net als haar man Miles, op in New Bern. Naar verluidt was even charmant als lief en Miles had van haar gehouden vanaf het moment dat hij volwassen werd. Ze had donkerbruin haar en nog donkerder ogen en ik heb gehoord dat ze sprak met een accent dat mannen uit andere delen van het land knikkende knieën bezorgde. Ze lachte graag, kon goed luisteren en raakte vaak even de arm aan van iemand met wie ze stond te praten, alsof ze hen uitnodigde om deel uit te maken van haar belevingswereld. En zoals de meeste vrouwen uit het Zuiden had ze meer wilskracht dan je in eerste instantie zou denken. Zij regelde het huishouden, niet Miles; door de bank genomen waren de vrienden van Miles getrouwd met de vriendinnen van Missy en hun hele leven draaide om hun gezin.

Op de middelbare school was Missy een cheerleader geweest. Toen ze op school kwam, was ze al heel populair en aantrekkelijk en kende Miles Ryan vaag, hoewel hij een jaar ouder was dan zij en ze niet bij elkaar in de klas zaten. Maar dat maakte niet uit. Nadat ze door vrienden aan elkaar voorgesteld waren, zagen ze elkaar regelmatig tijdens lunchpauzes en zaten vaak na afloop van footballwedstrijden nog even met elkaar te kletsen. Uiteindelijk spraken ze af om in het weekend samen naar een feestje te gaan. Al gauw waren ze onafscheidelijk en toen hij haar uiteindelijk een paar maanden later vroeg om met hem naar het grote schoolfeest te gaan waren ze verliefd op elkaar.

Ik weet dat er mensen zijn die het een bespottelijk idee vinden dat er al op zo'n jonge leeftijd sprake kan zijn van ware liefde. Maar bij Miles en Missy was dat wel het geval en hun liefde was in bepaalde opzichten zelfs sterker dan soortgelijke gevoelens tussen oudere mensen, omdat ze nog niet geremd werd door de realiteit van het leven. Ze hadden verkering gedurende de hele middelbare-schoolperiode van Miles en ook nadat hij ging studeren aan de staatsuniversiteit van North Carolina bleven ze elkaar trouw. Ondertussen bereidde Missy zich voor op haar eigen eindexamen. Het jaar daarop ging zij ook aan de NCSU studeren en toen hij haar drie jaar later tijdens een etentje ten huwelijk vroeg, barstte ze in tranen uit en zei ja. Vervolgens hing ze een uur lang aan de telefoon om haar familie het goede nieuws te vertellen, waardoor Miles in zijn eentje verder moest eten. Miles bleef in Raleigh tot Missy ook afgestudeerd was en tijdens hun huwelijk in New Bern zat de kerk propvol.

Missy nam een baan aan op de afdeling leningen van de Wachovia Bank en Miles begon aan zijn opleiding tot hulpsheriff. Ze was twee maanden zwanger toen Miles voor Craven County ging werken en door de straten patrouilleerde die altijd hun thuishaven waren geweest. Net als andere jonge echtparen kochten ze hun eerste huis en toen in januari 1981 hun zoon Jonah werd geboren hoefde Missy maar één blik op de dik ingepakte boreling te werpen om te weten dat het moederschap het mooiste was wat haar ooit was overkomen. Hoewel Jonah tot zijn zesde maand geen nacht doorsliep en ze af en toe de neiging kreeg om net zo hard tegen hem te gaan schreeuwen als hij tegen haar deed, hield Missy meer van hem dan ze ooit voor mogelijk had gehouden.

Ze was een fantastische moeder. Ze gaf haar baan op om zich volledig aan Jonah te wijden, las hem verhaaltjes voor, speelde met hem en nam hem mee naar buiten om met andere kinderen te spelen. Ze kon urenlang alleen maar naar hem zitten te kijken. Tegen de tijd dat hij vijf was, besefte Missy dat ze nog een baby wilde en samen met Miles ging ze het opnieuw proberen. De zeven jaren van hun huwelijk waren voor allebei de gelukkigste jaren van hun leven.

Maar in augustus 1986, op een leeftijd van negenentwintig jaar, vond Missy Ryan de dood.

Haar overlijden doofde de sterretjes in Jonahs ogen en bleef Miles twee jaar lang achtervolgen. Het effende de weg voor alles wat er daarna zou gebeuren.

Dit is dus, zoals ik al zei, net zo goed het verhaal van Missy als het verhaal van Miles en Sarah. En het is ook mijn verhaal.

Ik heb eveneens een rol gespeeld in alles wat er is gebeurd.