12

Sarah verscheen de volgende ochtend een paar minuten voordat de wedstrijd begon op het voetbalveld. In een spijkerbroek en laarzen, met een dikke coltrui aan en een zonnebril op haar neus, viel ze echt op tussen al die gekweld uitziende ouders. Hoe ze het klaarspeelde om er zowel nonchalant als elegant uit te zien, ging Miles volkomen boven zijn pet.

Jonah, die met een groep vriendjes een balletje stond te trappen, zag haar aan de overkant van het veld staan en holde naar haar toe om haar te omhelzen. Hij pakte haar hand vast en sleepte haar mee naar Mies.

'Kijk eens wie ik heb gevonden, pap,' zei hij een minuut later. 'Juf Andrews is er ook.'

'Ik zie het,' antwoordde Miles terwijl hij door Jonahs haar woelde.

'Ze zag er een beetje eenzaam uit,' verklaarde Jonah. 'Dus heb ik haar maar even opgehaald.'

‘Wat zou ik zonder jou moeten beginnen, kanjer?' Hij keek Sarah aan.

Je ziet er mooi en charmant uit en ik moet telkens weer aan gisteravond denken.

Maar dat zei hij niet. Tenminste, niet precies. Wat Sarah te horen kreeg, was: 'Hoi, hoe gaat het?'

'Goed, hoor,' antwoordde ze. "Maar het is voor mij eigenlijk nog een beetje te vroeg om aan het weekend te beginnen. Ik had bijna het gevoel dat ik naar mijn werk moest.'

Achter haar zag Miles dat de ploeg langzaam maar zeker bij elkaar begon te komen en dat gebruikte hij als excuus om haar blik te ontwijken. 'Jonah, volgens mij is jullie trainer nu ook aangekomen...'

Jonah keek haastig achterom en begon al met zijn sweatshirt te worstelen voordat Miles hem kon helpen het uit te trekken. Toen hij het over zijn hoofd had getrokken, propte Miles het shirt onder zijn arm.

‘Waar is mijn bal?'

‘Was je daar net niet mee aan het spelen?'

'Ja.'

‘Waar is hij nu dan?'

'Dat weet ik niet.'

Miles liet zich op een knie zakken en stopte Jonahs shirt in zijn broekje. 'Die vinden we straks wel terug. Volgens mij heb je die nu toch niet nodig.'

"Maar de trainer heeft gezegd dat we een bal mee moesten brengen voor de warming-up.'

'Dan leen je die van iemand anders maar even.'

'Maar waar moet die dan mee spelen?' Zijn stem klonk een tikje bezorgd.

‘Dat komt allemaal best in orde. De trainer wacht op je.'

‘Weet je het zeker?'

'Geloof me nou maar.'

'Ja, maar...'

'Schiet op. Ze staan op je te wachten.'

Een moment later, nadat hij even had staan piekeren of zijn vader wel gelijk zou hebben, draafde Jonah snel naar zijn ploeg. Sarah had het allemaal met een geamuseerd glimlachje gadegeslagen, genietend van de manier waarop ze met elkaar omgingen.

Miles wees naar zijn tas. 'Heb je zin in een kop koffie? Ik heb een thermosfles bij me.'

'Nee, dank je wel. Ik heb al thee gedronken voordat ik hier naartoe kwam.'

'Kruidenthee?'

'Earl Grey, om precies te zijn.'

'Met geroosterd brood en jam?'

'Nee, met cornflakes. Hoezo?'

Miles knikte. 'Dat wilde ik gewoon weten.'

Er klonk een fluitje en de ploegen verzamelden zich op het veld om aan de wedstrijd te beginnen.

'Mag ik je iets vragen?'

'Als het maar niet weer over mijn ontbijt gaat,' repliceerde ze.

'Het klinkt misschien een beetje vreemd.'

'Daar kijk ik niet van op. Hoe zou dat toch komen?'

Miles schraapte zijn keel. 'Nou, ik vroeg me eigenlijk af of je altijd een handdoek om je hoofd wikkelt als je onder de douche vandaan komt.'

Haar mond viel open. 'Pardon?'

'Je weet wel, nadat je gedoucht hebt. Doe je dan een handdoek om of ga je meteen je haar föhnen?'

Ze keek hem nadenkend aan. 'Je bent een rare.' 'Dat zeggen ze wel vaker.'

‘Wie?'

'Ze.' 'O.'

Het fluitje ging opnieuw en de wedstrijd begon.

'Maar goed... doe je dat?' hield hij vol.

'Ja,' antwoordde ze uiteindelijk met een verbijsterd lachje. 'Ik wikkel een handdoek om mijn hoofd.'

Hij knikte tevreden. 'Dat dacht ik al.'

'Heb je weleens overwogen om het iets rustiger aan te doen met de cafeïne?'

Miles schudde zijn hoofd. 'Nooit.'

'Dat zou wel verstandig zijn.'

Hij nam opnieuw een slokje om zijn genoegen te verbergen. 'Dat heb ik al eerder gehoord.'

Veertig minuten later was de wedstrijd voorbij en hoewel Jonah ontzettend zijn best had gedaan, had zijn ploeg toch verloren. Maar daar scheen hij niet echt over in te zitten. Nadat hij een high fïve had uitgewisseld met de andere spelers holde Jonah naar zijn vader toe, met zijn vriend Mark op zijn hielen.

'Jullie hebben allebei heel goed gespeeld,' verzekerde Miles de beide jongens.

Ze bedankten hem afwezig en toen trok Jonah zijn vader aan zijn trui.

'Hé, pap.'

'Ja?'

'Mark heeft gevraagd of ik bij hem kom slapen.'

Miles keek Mark vragend aan. 'O ja?'

Mark knikte. 'Mijn moeder vindt het goed, maar als u nog even met haar wilt praten, kan dat hoor. Ze staat daarginds. Zach komt ook.'

'Hè toe, pap. Mag het? Dan doe ik mijn werk wel als ik weer thuiskom,' voegde Jonah eraan toe. 'Ik wil zelfs wel wat extra's doen.'

Miles aarzelde. Het was prima... maar tegelijkertijd ook weer niet. Hij vond het prettig om Jonah om zich heen te hebben. Zonder hem leek het huis zo stil. 'Nou goed, als je dat echt graag wilt...'

Jonah lachte opgewonden, zonder te wachten tot hij uitgesproken was. 'Bedankt, pap. Je bent echt de fijnste vader van allemaal.'

"Bedankt, meneer Ryan,' zei Mark. 'Kom op, Jonah, dan gaan we aan mijn moeder vertellen dat het goed is.'

Ze draafden weg, gaven elkaar om de beurt een zetje en hadden dolle pret terwijl ze tussen de mensen door schoten. Miles keek naar Sarah, die hen na stond te kijken.

'Hij lijkt echt ondersteboven van het idee dat hij me vanavond niet zal zien.'

'Hij zit in zak en as,' beaamde Sarah met een knikje.

'Ja maar, we waren van plan om een film te huren.'

Sarah haalde haar schouders op. 'Het zal wel een hele klap zijn dat hij je zo snel is vergeten.'

Miles lachte. Hij was verkikkerd op haar, dat leed geen twijfel. Behoorlijk verkikkerd. ‘Nou, aangezien ik dus alleen ben en zo...'

'Ja?'

'Nou ja... ik bedoel...'

Ze trok haar wenkbrauwen op en wierp hem een sluwe blik toe. Wou je het weer over die ventilator hebben?'

Hij grinnikte. Dat zou ze hem altijd onder de neus blijven wrijven. 'Als je tenminste niets te doen hebt,' zei hij met gespeeld zelfvertrouwen.

"Wat wil je dan gaan doen?'

'Geen spelletje pool spelen, dat staat vast.'

Sarah lachte. 'Wat zou je ervan zeggen als je vanavond eens bij mij thuis kwam eten? Dan maak ik zelf iets klaar.'

'Thee en cornflakes?' informeerde hij.

Ze knikte. 'Zeker weten. En ik beloof je dat ik dan ook een handdoek om mijn hoofd zal wikkelen.'

Miles schoot opnieuw in de lach. Dit verdiende hij niet. Helemaal niet.

'Hé, pap?'

Miles schoof zijn honkbalpetje omhoog en keek op. Ze stonden in de tuin de eerste herfstbladeren bij elkaar te harken.

'Ja?'

'Het spijt me dat we nou vanavond geen film kunnen huren. Daar dacht ik net pas aan. Ben je boos op me?'

Miles glimlachte. 'Nee, hoor. Ik ben helemaal niet boos.'

'Ga jij nou toch een film huren?'

Miles schudde zijn hoofd. Waarschijnlijk niet.'

‘Wat ga je dan doen?'

Hij zette de hark opzij, nam zijn petje af en veegde met de rug van zijn hand over zijn voorhoofd. 'Eerlijk gezegd denk ik dat ik vanavond weer naar juf Andrews ga.'

'Alweer?'

Miles vroeg zich af hoeveel hij hem op dit moment al zou moeten vertellen. 'We hebben het gisteren heel gezellig gehad.'

‘Wat hebben jullie gedaan?'

'We zijn uit eten geweest, we hebben gepraat en we zijn een eindje gaan lopen.'

'Is dat alles?'

‘Wel zo'n beetje.'

'Dat klinkt heel saai.'

'Ik denk dat je er zelf bij had moeten zijn.'

Jonah stond daar even over na te denken. 'Is dit weer een afspraakje?'

'In zekere zin wel.'

'O.' Hij knikte en wendde zijn ogen af. 'Dat betekent volgens mij dat je haar aardig vindt, hè?'

Miles liep naar Jonah toe en bukte zich zodat ze elkaar recht in de ogen konden kijken. 'Zij en ik zijn op dit moment gewoon vriendjes, anders niet.'

Daar moest Jonah kennelijk een hele tijd over nadenken. Miles sloeg zijn armen om hem heen, knuffelde hem en drukte hem tegen zich aan. 'Ik hou van je, Jonah,' zei hij.

'Ik hou ook van jou, pap.'

'Je bent een fijne knul.'

'Dat weet ik.'

Miles lachte, ging weer rechtop staan en pakte zijn hark.

'Zeg, pap?'

'Ja?'

'Ik begin wel een beetje honger te krijgen.'

‘Waar heb je trek in?'

'Kunnen we naar McDonald's?'

'Tuurlijk. Daar zijn we al een tijdje niet meer geweest.'

'En mag ik dan een Happy Meal?'

'Vind je niet dat je daar zo langzamerhand een beetje te oud voor bent?'

'Ik ben pas zeven, pap.'

'O ja, dat is waar,' zei hij, alsof hij dat was vergeten. 'Kom op, dan gaan we naar binnen om onze handen te wassen.'

Terwijl ze naar het huis liepen, sloeg Miles zijn arm om Jonah heen. Na een paar stappen keek Jonah op.

'Zeg, pap?'

'Ja?'

Jonah liep nog een paar stapjes door zonder iets te zeggen. 'Het is maar goed dat jij juf Andrews aardig vindt.'

Miles keek verbaasd op hem neer. 'O ja?'

'Ja,' zei hij ernstig. "Want ik denk dat ze jou ook aardig vindt.'

Dat gevoel werd alleen maar sterker naarmate Miles en Sarah elkaar vaker zagen.

In de maand oktober gingen ze nog een paar keer met elkaar uit, afgezien van de keren dat hij haar na schooltijd zag.

Ze zaten uren met elkaar te praten, als ze gingen wandelen hield hij haar hand vast en hoewel hun relatie nog geen fysiek aspect had gekregen, konden ze toch geen van beiden ontkennen dat er sprake was van een bepaalde sensuele ondertoon.

Een paar dagen voor Halloween, na de laatste voetbalwedstrijd van het seizoen, vroeg Miles aan Sarah of ze samen met hem deel zou willen nemen aan de spokentocht die 's avonds zou worden gehouden. Mark was die dag jarig en Jonah bleef bij hem slapen.

‘Wat houdt dat in?' vroeg ze.

'Je krijgt een rondleiding langs een paar van de historische panden en er worden spookverhalen verteld.'

'Doen mensen in kleine stadjes dat altijd?'

‘We hebben de keus tussen de tocht of bij mij op de veranda gaan zitten met een prop pruimtabak in de mond en een banjo op schoot.'

Ze lachte. 'Dan denk ik dat ik voor de eerste mogelijkheid kies.'

'Dat dacht ik al. Zal ik je om zeven uur ophalen?'

'Ik zal met ingehouden adem zitten wachten. Zullen we daarna bij mij eten?'

'Dat lijkt me geweldig. Maar als je constant voor me blijft koken, raak ik straks nog verwend.'

'Dat geeft niet,' zei ze met een knipoogje. 'Een beetje verwennen kan geen kwaad.'