13.  Liefdadigheid

"Tout New York, tout New York,’ kirde Gunilla Goldberg, terwijl ze in de ingang van de balzaal van het Pierre naar de mensen stond te kijken en zich goed door hen liet bekijken. Zoals de Fransen zouden zeggen was Gunilla ‘van een bepaalde leeftijd’, maar in haar geval viel niet te zeggen wat die ‘bepaalde leeftijd’ was, dank zij plastische chirurgie, cosmetica, dieet en lichaamsbeweging. Haar champagneblonde haar was in het modieuze pagekapsel gekamd en naar achteren vastgezet met een diamanten speld die haar handelsmerk was geworden. Zoals gewoonlijk had ze een flamboyante jurk aan, een La Croix van zijden chartreuse moiré, met een wijde, gerimpelde fluwelen rok die bij de knie begon. Haar bruine ogen werden geaccentueerd door geverfde wimpers en de zorgvuldig getekende boog van haar wenkbrauwen gaf de indruk dat Gunilla altijd verbaasd was.

Haar man, Sol Goldberg, de Financier, was het fonkelende vertrek al binnengegaan, maar Gunilla wachtte even tot haar nieuwe, jonge vriendin Khymer Mallison om zich heen had gekeken, terwijl Gunilla het tafereel in zich opnam. In het midden van de balzaal hingen drie grote kristallen kroonluchters, waarvan het Oostenrijkse kristal oplichtte als een bevroren waterval. Op alle tafels stonden grote boeketten witte trosroosjes en delphiniums, omhoog spuitend als grote bloemenfonteinen. Blakers aan de muur wierpen precies het juiste licht op de volmaakt gebruinde gezichten, de volmaakte make-up, de volmaakte juwelen van de aanwezigen. Glazen tinkelden, obers gleden tussen de mensen door. De dansvloer begon zich net te vullen. Gunilla wist dat dit het perfecte moment was om binnen te komen.

Het was het eerste jaarlijkse liefdadigheidsfeest ten bate van aids en iedereen die belangrijk was in New York was er. De society-maffia van de vrouwen was erin geslaagd alle tafeltjes te verkopen. Je kon op dit soort inzamelingen ten bate van aids niet meer ontbreken, dacht Gunilla. Maar ze had het aan zien komen dat het ‘in’ zou raken.

De drie eindeloze weken in Vevey hadden hun geld opgebracht, stelde ze vast. Ze straalde en haar nieuwe strapless La Croix deed haar volmaakte, roomkleurige huid en haar nieuwe frisheid goed uitkomen. Ze keerde zich naar Khymer, haar tientallen jaren jongere protegé en glimlachte, terwijl haar volmaakt regelmatige gebit glinsterde. ‘Nu zal ik je laten zien hoe het moet,’ kirde ze en schreed over de dansvloer, knikkend en glimlachend naar iedereen die belangrijk was.

‘Kijk wat le chat heeft meegesleept,’ mompelde Melanie Kemp, een binnenhuisarchitecte uit de betere kringen, zachtjes tegen haar vriendin en zakenpartner Susan. Vele vrouwen die van huis uit tot de betere kringen van New York behoorden, bleven de spot drijven met het geaffecteerde Frans van Gunilla, haar overdadig ingerichte appartement en haar al te opvallende kleding. Achter haar rug noemden ze haar zelfs ‘Mummelmondje’ vanwege het twijfelachtige verhaal dat ze haar eerste man had ontmoet toen ze nog call-girl was en dat hij verliefd op haar was geworden, toen ze haar gebit uitdeed en hem afzoog. Sindsdien was ze twee keer hertrouwd, altijd met kleinere, rijkere mannen. Nu was ze belangrijk in de organisatie van liefdadigheidsacties in de betere kringen, waar ‘zien en gezien worden’ een manier van leven was. Niemand durfde haar nu in haar gezicht ‘Mummelmondje’ te noemen. Ze had hard gewerkt, ze was bijna niet meer weg te denken uit de society van New York. Als er geruchten waren dat haar man Sol een nieuwe interesse had, ach, dan wachtte men af of hij iets deed om zijn banden met het nieuwe jonge ding te versterken.

‘Ja, ze is binnen,’ gaf Susan toe, een goedgeklede brunette met een hoekig gezicht. ‘En ze is met die Khymer Mallison.’

‘Bedoel je niet Klimmer Mallison?’ vroeg Melanie kattig. Melanie en Susan lieten hun haar blonderen bij dezelfde salon als waar Gunilla heen ging. Khymer ging daar nu ook heen. In feite deed Khymer alles wat Gunilla haar aanraadde, van haar kapsel tot de conditietraining bij Bemie en Roy. Ze was overal. ‘Klimmer’. Zo hadden ze haar vorige week op Bladzij Zes genoemd. Iedereen in New York las de roddelrubrieken, maar alleen degenen die maatschappelijk erg zeker waren van hun zaak gaven het toe. En zowel Susan als Melanie was dat: ze waren van huis uit rijk, hadden een echtgenoot uit de betere kringen en leuk werk. Het was gewoon te gek dat je betaald werd om het geld van anderen uit te geven.

‘O, je bent alleen maar verbitterd, omdat Duarto haar huis mag doen,’ plaagde Charles, de man van Susan. Het was waar dat de meisjes hadden geprobeerd het contract te krijgen om het nieuwe huis van Mallison in te richten, maar dat een ander hen voor was geweest. ‘Ik vind Khymer heel aardig, heel energiek.’

‘O, alsjeblieft,’ zei Susan, met haar ogen rollend. ‘Dus Gunilla is klaar met haar werk aan Shelby Cushman en overgestapt op Khymer?’ Gunilla stond erom bekend dat ze vrouwen die wilden klimmen op de sociale ladder adopteerde en hielp met het eerste begin. Er waren onaardige mensen die zeiden dat ze zo haar macht vergrootte, aangezien de nieuwelingen met geld die het maakten - dat wil zeggen, door de society van New York werden geaccepteerd - bij haar in het krijt stonden. Iedereen wist dat haar nieuwste ‘adoptiekind’ Shelby Cushman was, de vrouw van Morty Cushman, de kleinhandelaar Morty de Gek van tv. En inderdaad, terwijl Susan stond te kijken, wuifde Gunilla Khymer weg naar sociaal Siberië, een tafel onder het balkon, terwijl ze zelf op het podium klom en naast Shelby Cushman ging zitten, het toonbeeld van zuidelijke deftigheid, die daar verschanst zat met haar zwaargebouwde man. ‘Gunilla ziet er goed uit,’ gaf Melanie toe.

‘Dat mag ook wel. Dat heeft duizend apen hun klieren gekost.’ ‘Is ze daar geweest? Ik dacht dat ze in een Zen-klooster zat.’

‘Ja, en de paashaas komt volgende week bij je thuis. Word volwassen, Melanie. Word wakker en ruik de Shalimar.’ Susan draaide zich om en keek over de dansvloer naar een andere tafel. ‘Over Zen gesproken, daar komt de avatar in eigen persoon. Hij is wat je noemt “jong en energiek”, Charles,’ kirde ze tegen haar man.

Kevin Lear was knap, lang en goedgebouwd, beroemd als acteur en als Zenboeddhist. In een stad als New York, waar iedereen blasé was van films, had hij de super-sterglans die sterk genoeg was om aandacht te trekken. Hij stak de dansvloer over naar de belangrijkste tafel, zijn verloofde, een fotomodel dat eenentwintig jaar jonger was, voor zich uit duwend. Zijn hand lag tegen de onderkant van haar mooie rug, die door haar laag uitgesneden jurk bijna tot aan de bilnaad te zien was. Vele ogen waren op het aantrekkelijke paar gericht. Annie, die aan een tafel vooraan zat, draaide zich om om hen na te kijken. Terwijl ze keek, kromden twee vingers van de ster zich en verdwenen in de spleet van het meisje.

Heel aantrekkelijk, dacht Annie droogjes. Typisch Zen. Ze dacht aan een variant van de Zen koan: wat is het geluid van een glijdende hand? Zou hij nu iemand een hand geven met die hand? Ze wendde haar blik af en keek de tafel rond. Tot haar opluchting zag ze dat Chris druk in gesprek was met Jerry Loest over een van de gecompliceerde opnames die het bureau wilde gaan proberen. Het was trouwens dwaas te proberen hem te beschermen. Hij was bijna twintig, geen kleine jongen meer, bracht ze zichzelf in herinnering.

Tegenover haar zat Brenda Cushman zichzelf koelte toe te wuiven met het programma. Ze zag er te dik en te warm uit, hetgeen ze beide was. Jerry Loest had zich naar Brenda toe gebogen en praatte over het bureau. Brenda luisterde aandachtig, terwijl Jerry uitlegde hoe duur het was nieuwe opdrachten te werven. Hoewel ze bleef wuiven, hoorde Annie Brenda zeggen: ‘Morty heeft een smak geld verdiend ondanks zijn wervingskosten.’ En als iemand het weet, is het Brenda wel, dacht Annie.

Misschien was het een vergissing geweest van de Eerste Echtgenotes om naar het galadiner te gaan. Annie kon het nauwelijks uithouden. Zou Aaron komen? En zou hij Leslie bij zich hebben? Wist iemand hier hoe stom en blind ze was geweest?

Maar uiteindelijk kon ze zich niet altijd verstoppen en het was voor een goed doel, dacht Annie, hoewel ze een hekel aan dit soort aangelegenheden was gaan krijgen. Allemaal geroddel en verveling. Het maakte haar somber dat deze begaafde, rijke mensen geen betere manier konden vinden om zichzelf te vermaken. Niemand vond dit gepronk en geroddel toch echt leuk? Wat had het voor zin?

Voor de tiende keer keek ze om zich heen. Waar was Aaron? Ze had nooit een man zo aantrekkelijk, zo amusant gevonden als Aaron Paradise. Ze keek door de balzaal naar buiten. Er waren een paar mensen aan het dansen, maar de meesten stonden in groepjes om hun tafeltjes heen te praten. De eerste gang was al geserveerd en afgeruimd en nu liepen de obers met hun zware bladen weer terug naar de tafeltjes. Het eten was bij dit soort aangelegenheden altijd saai. Men kwam niet om te eten, behalve in figuurlijke zin elkaar. En dan zijn er lekkere hapjes genoeg, dacht ze.

Vervolgens keek ze langs Chris heen, langs Jerry en zijn vrouw, langs Elise en de senator, naar twee lege stoelen aan een tafel. Wie is er nog niet? vroeg ze zich af. Toen herinnerde ze het zich.

Cynthia had die plaatsen gekocht. Annie had Cynthia gevraagd - gesmeekt - te komen. En in de drukte sinds de begrafenis, sinds Sylvie was weggegaan, sinds het feest van de diploma-uitreiking van Alex, was ze het vergeten. Brenda en Elise kennelijk ook. Tot nu toe. Annie ving de blik van Brenda op, waarna Brenda bleek werd en op haar lip beet. Het is pas twee weken geleden, dacht Annie en ik ga zo op in mijn eigen leven dat ik bijna ben vergeten dat Cynthia ooit heeft bestaan. Ze wendde haar blik af van de spook-stoelen en haar ogen vulden zich met tranen.

‘O, kijk,’ riep Duarto, die naast Brenda zat. Het leek of hij meer dronk dan anders, dacht Annie, maar ze wist dat zijn vriend nog maar een paar maanden geleden was gestorven en ze had de indruk dat hij wanhopig probeerde vrolijk te doen. Nog meer ellende, dacht ze. Ze sloeg Duarto gade, terwijl hij een nieuwkomer bekeek en waarderend floot. ‘Het is de cowboy,’ zei hij met zijn zware Spaanse accent. Annie draaide zich om en zag Oscar Lawrence, de ontwerper die bekendstond om zijn luxe western-kleding, het podium opstappen en naast zijn vrouw gaan zitten. Op zijn voorhoofd had hij een rood, vers litteken, compleet met hechtingen.

‘Ik heb gehoord dat hij bij het poloën een ongeluk heeft gehad,’ zei Brenda.

‘Nou,’ zei Duarto, zijn lippen likkend, ‘hij zegt dat hij bij de Wolverton Hunt in Virginia van zijn paard is gevallen, maar ik heb gehoord dat het geen polo was en geen jacht.’

‘Dressuur?’ vroeg Annie.

‘Nee, cara. Fellatio. Hij was met een hengst bezig in zijn eigen stallen en het beest was het kennelijk niet eens met zijn techniek.’

‘O, Duarto!’ Annie keek naar Chris, maar hij ging nog steeds op in het vergelijken van close-ups met lange-afstandopnames met zijn ‘oom’ Jerry. Eunice, de vrouw van Jerry, giechelde.

‘Ik zweer het je, ik heb het van een van zijn stalknechts gehoord,’ zei Duarto. ‘Wat een opwinding! Maar ze hebben altijd gezegd dat Oscar van wilde spelletjes houdt.’

‘Duarto,’ zuchtte Brenda Cushman, ‘soms ben ik bang dat het leven aan me voorbij gaat.’

‘Beter dan dat het over je heen komt,’ zei hij tegen haar, weer een grote slok nemend. ‘Moet je die hechtingen zien!’

Annie kon niet lachen. In feite kon ze nauwelijks stil blijven zitten bij al dit cynisme. De avond had twee doelstellingen: geld inzamelen voor de verpleging van AiDS-patiënten en eer betonen aan uitgerekend Gil Griffin. Zijn bijdrage, volgens de geruchten $ 100000, had een deel van de avond gefinancierd. In het programma stonden de namen van alle aanwezigen en hun bijdragen, maar uit ervaring wist Annie dat veel van wat er werd gepubliceerd niet waar was: Khymer Mallison, bijvoorbeeld, zou $25000 gegeven hebben, maar Duarto had hun verteld dat ze gewoon haar oude meubels naar het AiDS-verpleeghuis had gestuurd en de afdankertjes die overdreven waarde had toegeschreven. Toch zou er iets aan geld worden ingezameld en Annie veronderstelde dat dat beter was dan niets. Wat Gil Griffin betreft, wat hij ook had gegeven, hij had het niet uit liefdadigheid gedaan. Het was gewoon een goede investering. Annie deed nu genoeg liefdadigheidswerk om te weten dat honderdduizend dollar niet genoeg was om een deftige tafel te krijgen bij een van de bekendere liefdadigheidsbals, maar het jaarlijkse AiDS-bal was een betrekkelijk nieuwe aangelegenheid - dit was pas het vierde jaar - en hij had geïnvesteerd waar het opviel.

Gil Griffin was elegant en kalm, gaf ze toe. Hij zat in het midden van de belangrijkste tafel, met zijn nieuwe jonge vrouw, Mary Birmingham, aan zijn ene kant en Gunilla Goldberg, de voorzitster van het bal, aan de andere. Hij zat daar met zijn hoofd een beetje scheef als een vogel - een houding die typerend voor hem was - en liet zich door iemand feliciteren. Dit zou een avond zijn waarop iedereen iedereen feliciteerde, wist Annie. Maar het werkelijke doel van de avond voor de meeste aanwezigen was te doen wat iedereen in New York deed: pronken met wat je hebt en het vergelijken met anderen die evenveel of meer hebben. Cynthia’s lege plaats aan tafel leek een stil verwijt.

De society van New York was gegroeid sinds de dagen van De Vierhonderd, maar niet erg hard. Op elke soiree zag je dezelfde mensen: het oude geld, het nieuwe geld, het Euro-uitschot en de lage adel, de mensen met huizen aan beide kusten. Soms waren de lijnen vaag of smolten ze samen, maar de gezichten bleven dezelfde. Wanneer een society-huwelijk op de klippen liep, was het moeilijk met dit publiek opnieuw te beginnen. Dat wist Annie. Weer keek ze het vertrek rond en vroeg zich af waar Aaron was.

Duarto boog zich voorover in zijn stoel en leunde over de tafel heen. Hij had Kevin Lear en zijn mooie vriendin in het oog. Ze waren cliënten van hem geweest. En een deel van het werk van iedere society-binnenhuisarchitect was het ontvangen van zijn cliënten, ze uit te nodigen op feesten en hen aan de juiste mensen voor te stellen. ‘Toen ze een weekend bij mij in Connecticut logeerden, was ze haar pessarium vergeten,’ zei hij vertrouwelijk. ‘Ze zei tegen hem dat ze alleen anaal gemeenschap konden hebben, maar hij weigerde. Hij zei dat zo advocaten worden verwekt.’ Duarto lachte en draaide zich toen om om Lally Snow, ook een van zijn cliënten, te begroeten.

Ze had een nauwsluitende, gifgroene jurk van zijden jersey aan, met roezels van organza aan de hals. ‘Ciao, cara,’ zei Duarto, terwijl ze elkaar een kus in de lucht gaven. Terwijl ze verder walste, gehinderd door haar jurk, fluisterde hij: ‘Ze zeggen dat de liposuctie niet goed is gegaan. Ze kan nooit meer een korte jurk of een badpak dragen. De littekens.’

‘Dat moet je ervoor over hebben,’ zuchtte Brenda Cushman. Ze keek neer op haar hangende borsten en haar uitgezakte buik. ‘Hoeveel denk je dat ze eruit kunnen zuigen?’ vroeg ze. Annie wist dat Brenda met een nieuw dieet bezig was en alleen tropisch fruit mocht eten. Ze nam ook speciale nieuwe pillen met gemalen knoflook en papaja-enzymen. ‘Ik ben elf pond kwijt, maar ik stink als een Siciliaanse ananas,’ zei ze tegen Annie.

Aan de overkant van de tafel zag Annie Elise met de oude senator van Maryland, Roland Walker. Elises oom Bob Blogee had op het laatste moment deze afspraak voor haar geregeld met zijn oude vriend, die weduwnaar was. Ze zag er als altijd slank, koninklijk en koel uit, maar senator Walker had een heel oude smoking aan, die noch met de tijd, noch met zijn gewicht was meegegaan. Op zijn schouders lag wat roos.

Elise stond zichzelf heel even toe aan kamer 705 te denken, aan de heerlijke kussen van die jongeman, aan het gevoel van zijn armen om haar heen. Elise zag Annie, trok een wenkbrauw op en maakte een licht hoofdgebaar naar de volgende tafel.

Daar zat Bill Atchison met Phoebe Van Gelder en de familie Van Gelder, samen met wat andere mensen, waaronder Celia Reed, de uitgedroogde vrouw van Bill Atchisons senior-partner bij Cromwell Reed. Annie keek terug naar Elise en glimlachte. Jarenlang had die slordige vrouw Elise verveeld bij deze verplichte gelegenheden. Nu deed het Annie genoegen Celia te zien zeuren over het een of ander in Bills oor. Ze was een van de weinige mensen die het klaarspeelden om het sappigste roddelverhaal nog saai te maken. Annie hoefde niet haar best te doen om de irritante, schelle stem van Celia te verstaan. ‘Ze hebben de verloving bekendgemaakt, hoewel iedereen wist dat hij uitgesproken homoseksueel is. Uitgesproken gewoon. Het ging natuurlijk om de titel. Lally wilde dat haar dochter prinses Guliano zou worden. De hele zaak stond op het punt te beginnen, ik bedoel de gasten zaten al, toen ze erachter kwamen dat hij er met zijn getuige vandoor was. Dat is toch niet te geloven?’ vroeg ze aan Bill en de rest van de tafel. De Van Gelders maakten een verveelde indruk. Bill knikte alleen maar.

‘Lally had trouwens in moeten zien dat ze voor de gek werd gehouden. Er zijn geen Venetiaanse prinsen. Alleen graven. Dat weet toch iedereen,’ snoof Celia Reed. Elise en Annie onderdrukten een glimlach. Elise had Annie verteld dat Celia oorspronkelijk de dochter was van een barkeeper uit Cincinnati en de omgangsvormen die ze had, had ze aangeleerd nadat ze met Donald Reed was getrouwd, een lid van een oude familie uit New York. Annie vroeg zich af of iedereen in Cincinnati de eigenaardigheden van de Venetiaanse adel kende.

Intussen had Brenda haar blik gericht op Shelby, die naast Morty aan de belangrijkste tafel zat. En ik zie eruit als een opgeblazen ballon, dacht ze. Zelfs terwijl ze zat, zag Brenda hoe slank Shelby was. Brenda trok een gezicht en zuchtte even. Toen Brenda Morty pas kende, was ze even slank als Shelby. Maar de tijd had zijn dodelijke tol geëist. Hoe doen al die andere vrouwen het toch? vroeg ze zich af.

Maar wacht even. Het waren alleen de vrouwen die slank waren. De mannen - de meesten waren boven de vijfendertig - waren te dik. Brenda dacht even over dat feit na. Zelfs in dit opzicht hadden de mannen de macht. Het deed er niet toe dat ze kaal en te dik werden. Zij hadden het geld, zij hadden de macht. Het deed er niet toe hoe ze eruit zagen.

Maar de vrouwen. Het waren allemaal uitgemergelde luciferhoutjes. Ze keek naar Elise, die naar ze vermoedde nu weinig meer woog dan op haar debutantenfeest. Maar dat is ook logisch, dacht Brenda. Ik heb Elise nog nooit meer dan drie of vier happen zien eten en nooit een toetje. En Annie, die altijd de calorieën telde en conditietraining deed. Wat een manier van leven! Maar terwijl ze het vertrek rondkeek, moest ze toegeven dat geen van de andere vrouwen de strijd tegen het vet zo duidelijk had verloren als zij.

Weer keek ze naar haar zware boezem en haar dikke buik. Maar wat zou ik er niet voor over hebben een kledingzaak binnen te kunnen lopen en niet vernederd te worden door krengerige verkoopsters. De zee uit te kunnen komen zonder gauw naar je handdoek te rennen om die om je heen te slaan. Ja, en mijn been evenwijdig aan de vloer op te kunnen tillen. Maar dat kan ik niet, dus waar maak ik me druk om? probeerde ze tegen zichzelf te zeggen.

Je man heeft een dikke vrouw in de steek gelaten voor een slanke, daar maak je je druk om. Brenda hechtte weinig waarde aan de mening van de mensen om haar heen in de balzaal. Maar ze wist dat wanneer hun ogen van Shelby naar haar gingen en weer terug naar Shelby, ze alleen maar konden weten dat Morty Cushman zijn dikke vrouw had ingeruild tegen een magere. Die wetenschap vernederde haar en maakte haar van streek. En wanneer Brenda van streek was... Waar blijft de volgende gang, verdomme? dacht ze, om zich heen kijkend waar de obers waren.

Aan de andere kant van de tafel sloot Elise even haar ogen en vroeg zich af of ze de avond door zou komen. Ze was al door de ene fles middelmatige champagne die was neergezet heen. Misschien moest ze gaan dansen. Maar de senator was niet in beweging te krijgen, dus zou ze moeten drinken. Een dubbele.

Elise wist dat Bill tot bijna alles in staat was, maar Phoebe Van Gelder was niet echt zijn type. Ze zat naast Bill, jong, knap en verveeld. Maar een beetje te extravagant voor Bill. De buitenissige outerspace-sieraden en die plastic of rubber jurk. Droegen ze dat in de stad? Phoebe zag eruit alsof ze evenzeer genoeg van de avond had als Elise.

Terwijl hij zich van Celia naar Phoebe wendde, hoorde ze Bill zeggen: ‘Zou je een walsje met me willen maken? Als je van walsen houdt, tenminste,’ voegde hij eraan toe.

‘Ja, maar alleen met de juiste partner,’ zei ze tegen hem.

‘En wie is de juiste partner?’ vroeg hij.

‘Een man die me laat zweven.’ Elise sloeg hen gade, terwijl ze elkaar diep in de ogen keken. Mensen aan andere tafels zaten ook te kijken. Heel langzaam, als in een nachtmerrie, stak Bill zijn rechterhand uit en pakte Phoebe om haar smalle middeltje. Hij trok haar omhoog en nam haar mee naar de dansvloer.

‘Was dat niet vreselijk romantisch,’ hoorde ze Celia zuchten.

‘Vreselijk,’ stemde Celia’s man in.

Elise nam haar laatste slok champagne. Zonder een echte borrel ga ik dood, dacht Elise. Ze zou naar het toilet gaan, alleen om in beweging te zijn, om weg te komen van dat dodelijke tafeltje. Het hoofdgerecht was voorbij. Ze hoefden nu alleen nog op het dessert te wachten. Ze excuseerde zich bij de senator en liep naar de deur.

Terwijl ze de trap af ging naar beneden, riep Annie Paradise zachtjes achter haar: ‘Elise, wacht op me.’

‘Ik ga even naar het toilet,’ zei Elise, terwijl ze haar arm om die van Annie haakte. ‘Daarna ga ik naar de bar als je met me meegaat. Ik moet even verlost zijn van de barbaren aan het tafeltje naast me. En van de senator. Hij was misschien een geweldig spreker in de Senaat, maar aan tafel heeft hij nog geen woord gezegd.’

Nadat ze naar het toilet waren geweest en een dollar op het schoteltje hadden neergelegd, gingen ze naar de Café Pierre bar, langs het gepolitoerde mahonie, afgezet met glimmend koper, naar de krukken aan het eind. Elise was tegelijk dwingend en vleiend, ze was niet te weerstaan. Haar jaren als filmster hadden haar een glans gegeven die door de jaren niet dof was geworden. Er werden hoofden omgedraaid. Elise is nog steeds heel mooi, dacht Annie. Je voelt dat ze belangrijk of geheimzinnig is, er is iets wat als een wolk om haar heen hangt.

Aan de bar bestelde Elise een dubbele wodka. Annie nam witte wijn. ‘Nou,’ zei Elise, ‘het spijt me niet dat de arme Cynthia dit heeft gemist. Het moet vreselijk zijn als je man niet alleen jou, de pers en zijn firma bedriegt, maar zich dan ook nog omdraait en met het meisje trouwt. Aaron is in ieder geval niet gekomen met zijn dokter.’ Elise huiverde. Ze was te zeer vernederd om het over Bill en Phoebe te hebben. Christus, wat een leven. ‘En nu zitten Gil en Mary Birmingham daar op het podium, alsof hij een prins is.’ Elise schudde haar hoofd. ‘Alleen uit nieuwsgierigheid, wie had Cynthia meegevraagd om haar te begeleiden?’

‘Roger Trento,’ zei Annie.

‘Wie is dat? Ik geloof dat ik zijn naam ken.’

‘De tennisleraar op de club,’ gaf Annie toe. Ze zag het gezicht van Elise pijnlijk vertrekken.

‘Geen wonder dat ze zelfmoord heeft gepleegd,’ mompelde Elise en bestelde nog een borrel. Annie dacht even over de opmerking van Elise na. Behalve Chris had Annie zelf maar één andere mogelijke begeleider voor vanavond gehad: Maurice Dingman, een vriend van Jerry Loest, die twintig jaar ouder was dan zij en dik en saai was. Wie zou zij meegevraagd hebben als ze Chris niet had gehad om op terug te vallen?

‘Ik moest maar eens teruggaan naar mijn zoon.’ Ze zuchtte, kuste Elise en stond op, klaar om de bar te verlaten. Plotseling bleef ze staan en greep zich vast aan de bar achter haar.

Daar, op een van de kleine bankjes langs de muur, zaten Aaron en Leslie Rosen. Hij droeg een smoking en had een witte zijden sjaal achteloos om zijn hals geslagen. Zijn donkere haar glansde, zijn huid glom, zijn tanden fonkelden toen hij glimlachte. Annie gaf zichzelf een ogenblik om het tête a tête in zich op te nemen en wendde zich toen af, zoals haar vader haar had geleerd zich van de aanblik van iedere ramp af te wenden. Ze liep de twee treetjes van het Café Pierre op en ging naar de trap. Zich stevig vasthoudend aan de trapleuning, ging ze haastig terug naar beneden, naar de balzaal.

Beheers je, dacht ze. Je weet dat hij zijn eigen leven leidt. Hou op. Je moest ze een keer zo samen zien. Beter vroeg dan laat. Doe normaal, beval ze zichzelf, terwijl ze de dansvloer overstak.

Toen Annie aan tafel ging zitten, was Duarto nog steeds aan het woord. ‘We dansen allemaal om de poen,’ zei hij. ‘Dit is niet ter ere van Gil Griffin. Het is ter ere van zijn poen. Het draait allemaal om geld. Niemand geeft een bal om de slachtoffers van aids, om de zieken, om de daklozen. Niet in deze stad. Deze feesten draaien allemaal om de poen. Wie heeft het, wie geeft het.’ Er kwamen tranen in zijn ogen. ‘Het kon niemand iets schelen dat Richard doodging. Niemand is zelfs bij hem op bezoek geweest.’ Hij keerde zich naar Brenda. ‘Alleen jij, cara. Dat zal ik nooit van je vergeten.’ Duarto pakte Brenda’s hand en drukte er een kus op. ‘Zij heeft hem elke dag opgezocht. Ze bracht fruit voor hem mee en balletjes gehakt en lasagne.’ Hij bette zijn ogen en keek Brenda aan. ‘Je bent een vreselijke kok,’ zei hij tegen haar.

‘Ik weet het, maar ik verzorg prima meeneemmaaltijden.’ Ze klopte op Duarto’s hand.

Degenen die op de dansvloer waren, werden nu verzocht naar hun tafel terug te gaan, hun dessert op te eten en stil te zijn. Het was tijd voor het serieuze gedeelte. Vanaf het podium nam Robert Hazzenfus de microfoon. Hij zat in de raad van bestuur van een aantal ziekenhuizen in de stad en een half dozijn klinieken en afdelingen droegen zijn naam. Zijn menslievendheid had nog een voordeel: het gerucht ging dat een van de kamers van zijn enorme penthouse was uitgerust als een volledige spreekkamer van een gynaecoloog. Verschillende mensen bezwoeren dat hij elke week twee prostituees naar boven liet komen en dat de een verkleed als verpleegster assisteerde, terwijl hij de ander onderzocht. Annie betwijfelde of het verhaal waar was, maar het was wel hardnekkig.

Elise ving de blik op van Annie en Brenda, terwijl de anderen in de zaal hun aandacht richtten op degenen die aan de belangrijkste tafel zaten en met een gebaar van haar sierlijke hand naar Bill, Morty, Aaron en Gil zei ze met een diepe, hese fluisterstem: ‘Op de Eerste Echtgenotes.’ Tegelijk, alsof het gerepeteerd was, hieven de Eerste Echtgenotes in zwijgende instemming hun glas.

‘Dames en heren,’ sprak Hazzenfus met dreunende stem. ‘Ik ben blij dat u zich vermaakt, maar laten we niet vergeten waarom we vanavond hier zijn.’

Het geroezemoes stierf weg, behalve aan de grote tafel, waar Gunilla Goldberg tegen Shelby Cushman bleef fluisteren. ‘Zie je Perseus Daglevi?’ vroeg ze.

Shelby volgde de blik van Gunilla. ‘Is dat die magere vrouw in het zwart?’

‘Het zijn allemaal magere vrouwen in het zwart. Dit is New York. Ik bedoel die vrouw die naast Pat Buckley zit.’

‘Bedoel je die vrouw die eruitziet als een Arabische of een Iraanse?’ vroeg Shelby met haar zachte, zuidelijke accent.

‘Je moet nooit, jamais, een Pers een Arabier noemen.’ Gunilla schudde haar glanzende hoofd. ‘Dat getuigt van vreselijk slechte smaak. Vergeet niet dat zij de Ariër hebben geïntroduceerd.’ Shelby knikte besmuikt. Ze had nog zo veel te leren. ‘Wat is er met haar?’

‘Ze heeft haar borsten laten verkleinen. Voor de derde keer eigenlijk. Voor in de toekomst, vergeet nooit de regel: twee keer is het maximum voor ieder lichaamsdeel. Anders krijg je het Michael Jackson-syndroom. Hoe dan ook, er is iets misgegaan en nu heeft ze geen tepels op haar borsten. Zoiets vreemds heb je nog nooit gezien. Ze was er een kwijt en toen bedachten ze dat het meer symmetrisch was om de andere ook weg te halen. Nu plakt ze er latex protheses op, zodat er onder haar kleren toch iets te zien is. Ik gebruikte vroeger dezelfde lijm voor valse wimpers. Smerig spul. Ik vraag me af of het vlekken geeft in haar kleren. Ik ben zo blij dat die wimpers geen mode meer zijn. Mijn man - niet Sol - mijn tweede man, haatte ze.’ Ze zweeg, alsof ze even nadacht. ‘Natuurlijk haatte hij mij ook.’

Shelby giechelde. Gunilla trok een wenkbrauw op, kneep haar ogen tot spleetjes en vervolgde: ‘Luister, je komt misschien uit het zuiden, maar je bent niet dom en dat weet ik. Uiteindelijk heb je Morty Cushman aan de haak geslagen, en vertel me niet dat het gemakkelijk is geweest om die dikke schoft binnen te halen. Ik vind je aardig. Ik wil je helpen. Dus denk eraan: alle mannen haten alle vrouwen. Er zijn geen uitzonderingen. Als je er een tegenkomt, van wie je denkt dat hij een uitzondering is en je wordt verliefd, dan is het tijd om een week naar een kuuroord te gaan tot je bloedsuiker weer stabiel is.’

Ze wendde zich af van Shelby. Robert Hazzenfus was nog steeds aan het woord. Gil Griffin dit, Gil Griffin dat. God, dacht Gunilla, iedereen wist dat hij een uitzonderlijke schoft was in een wereld vol normale schoften. Ze keek naar haar man Sol en vroeg zich af of het waar was dat zijn nieuwste verhouding een bedreiging was. De kinderen waren nu te oud om haar te beschermen: ze zou moeten proberen zichzelf te beschermen. Ze draaide zich weer om naar Shelby en vervolgde haar les.

‘Natuurlijk haten alle vrouwen op hun beurt alle mannen. Dat is de basis voor de beschaving zoals wij die kennen.’ Ze pakte haar avondtasje, maakte het open, haalde haar rode Paloma-lippenstift eruit en deed zorgvuldig nieuwe op, net iets over de liplijn. Ondanks haar voorzichtigheid liep het diepe rood in de honderden rimpeltjes, als een spinrag met haar mond als middelpunt. Dat ze dit kon doen in aanwezigheid van vijfhonderd vooraanstaande mensen verbijsterde Shelby. Ze keek gebiologeerd toe tot Gunilla klaar was, naar haar opkeek en vervolgens naar de grote, glinsterende menigte.

‘We haten elkaar allemaal. Vergeet dat nooit.’