7.  Vertoning in The Ritz

Terwijl de taxi voor het Ritz Carlton stopte, pakte Annie haar spiegeltje en controleerde haar make-up. De beproeving van de begrafenis en van de korte vlucht naar Boston waren voorbij; nu zou de beproeving van het weerzien met Aaron en de festiviteiten rond de diploma-uitreiking van Alex beginnen. Ze had besloten om de brief van Cynthia en haar heftige reactie daarop nu even van zich af te zetten.

Annie probeerde kalm te zijn, niet verdrietig of boos. Alex, niet Aaron, had gevraagd Sylvie niet mee te nemen naar de diploma-uitreiking en hoewel het bijna haar hart brak, kon Annie begrijpen dat hij een hekel had aan het zusje dat zoveel van zijn moeders tijd in beslag nam, die zoveel ongewenste aandacht op het gezin vestigde. Het was dwaas van haar iets anders te verwachten, dacht ze. Toch was ze teleurgesteld. Het was ook dwaas van haar iets te verwachten - en zwak van haar iets te willen - van Aaron. Maar uiteindelijk was de scheiding nog niet uitgesproken. Ze zuchtte, haalde haar schouders op, betaalde de chauffeur en stapte uit de taxi. De portier hielp haar en terwijl ze dankbaar glimlachte, kwam achter haar iemand aanrennen, bedekte haar ogen en drukte een kus boven op haar hoofd. Ze voelde haar hart een sprongetje maken en draaide zich om, maar het was Chris die met een brede grijns op haar neerkeek. Hij droeg een zachte kasjmieren coltrui en een goed gesneden tweed jasje. Hém ging het in ieder geval goed. Ze glimlachte nogmaals.

‘Mam! Je ziet er geweldig uit!’ riep Chris. Hij omhelsde haar en zoals altijd was ze zo dankbaar voor zijn warmte, zijn open genegenheid, zo anders dan de gereserveerdheid van zijn vader en oudste broer.

‘Heb je je broer al gezien?’ vroeg ze. Ze wilde naar Aaron vragen, maar beheerste zich.

‘Jazeker,’ zei hij en voegde er snel aan toe: ‘Al en ik hebben gisteravond de bloemetjes buitengezet. Het is maar goed dat ik nooit zal afstuderen, want ik denk niet dat we nog zo’n avond zouden overleven. Het zou zeker niet goed zijn voor mijn carrière in de reclame.’

Annie glimlachte nogmaals. Hoewel Aaron nijdig was dat Chris niet verder wilde leren, wist Annie dat hij heimelijk trots was dat zijn zoon bij de firma was gekomen. Chris werkte onder Jerry Loest, de partner van Aaron en hij deed het heel goed. ‘En waar zijn de anderen?’ Annie probeerde luchtig te klinken.

‘Papa is met een of andere verrassing bezig en Alex is boven in het bubbelbad om te proberen te ontspannen. We komen om zeven uur in de lobby bij elkaar. Papa heeft voor vanavond een feest georganiseerd en Al heeft zijn vrienden uitgenodigd en opa en oma Paradise komen. Die zijn in suite 502.’ Chris rolde met zijn ogen.

Annie schudde haar hoofd om hem. De ouders van Aaron waren moeilijke, stijve mensen. Het verbaasde haar te horen dat ze in het hotel waren, aangezien ze tijdens het seizoen zo zelden uit Newport weggingen. Ze zuchtte. Een gezellig diner kunnen we dus wel vergeten, dacht ze. Aaron en zijn vader waren het nergens over eens. Even gingen haar gedachten naar Sylvie en ze huiverde.

‘Is deze van jou?’ vroeg Chris, terwijl hij haar Vuitton koffer oppakte. ‘Hé, mam, wat zit erin? Ben je van plan hier in te trekken, of heb je er alleen maar broodjes goud in om spierballen te krijgen?’

Ze liepen over de marmeren vloer van de lobby en Annie regelde snel haar kamer. Ze wilde de bediende haar creditcard geven, maar hij wuifde hem weg. ‘Dat is geregeld, mevrouw. Meneer Paradise heeft gevraagd hem de rekening te geven.’

Annie knikte. Wat aardig van Aaron. Ze vroeg zich af of hij haar Sylvies school had vergeven nu het een fait accompli was. Ze voelde weer hoop door zich heen gaan, licht en kortstondig, als nevel door een dal. Een piccolo nam de koffer van Chris over. ‘Zeg, mam, ik ga Al halen en me verkleden. Ik zie je hier over een uur. Oké?’ Terwijl hij wegliep, keek Annie verwonderd naar zijn lengte, zijn grote stappen en zijn brede schouders. Toen ze zich omdraaide om achter de piccolo aan de deftige, vergulde lift in te stappen, hoorde ze Chris ‘Mam,’ roepen en naar haar terug hollen.

‘Dat was ik bijna vergeten,’ zei hij, terwijl hij voor haar bleef staan. ‘Ik wilde je vragen of jij het goed vindt...’ Hij wist niet hoe hij verder moest.

Annie lachte. ‘Chris, vraag het maar.’

‘Ik weet dat het de laatste dag is dat ze thuis is en zo, maar mag ik maandag Sylvie een dagje mee uit nemen? Ik bedoel, jij ziet haar elke dag en ik heb het haar al een tijdje beloofd.’

Annie had zelf uitgekeken naar die tijd alleen met Sylvie, maar Sylvie vond het heerlijk om bij Chris te zijn. ‘Natuurlijk mag dat. Ze zal het prachtig vinden,’ zei Annie.

‘Mooi.’ En weg was hij weer. ‘Tot over een uur,’ riep hij over zijn schouder.

Annie schudde haar hoofd. Zelfs een paar ogenblikken met hem deden haar goed. Het was moeilijk te geloven dat die verrukkelijke jongeman haar zoon was.

Haar kamer was prachtig en rustgevend, zoals alle kamers in dit hotel. Het raam keek aan de voorkant uit op Boston Common en aan de zijkant op Newbury Street. En op het tafeltje naast de sofa stond een adembenemend bloemstuk van blauwe delphiniums en roze rozen. Tussen de bloemen zat een kaartje gestoken. Annie liep langzaam naar het tafeltje toe en bleef even staan voor ze het kaartje pakte. Ze bekeek het en scheurde toen de envelop met één gretige beweging open. ‘Gefeliciteerd en veel liefs ter gelegenheid van het afstuderen van Alex,’ stond er. Het was getekend ‘Moeder en vader Paradise.’ Wat had je dan gedacht? vroeg ze zichzelf, maar ze wist wat ze had gehoopt.

Annie pakte snel haar koffer uit en hing haar jurken uit. De zwarte zijden jurk van Gautier voor vanavond zag er prima uit, maar de ecrukleurige, gebreide Armani was vreselijk gekreukeld. Ze zou een bad nemen en kijken of de stoom in de badkamer hielp. Zo niet, dan zou ze het kamermeisje moeten bellen.

Toen ze ten slotte in het grote, witte, marmeren bad lag, haalde ze een paar keer diep adem en voelde de strakke spieren van haar rug ontspannen. Annie was uitgeput, er was zoveel gebeurd. Het pakken voor Sylvie was moeilijk geweest. En het was ook moeilijk te geloven dat de begrafenis van Cynthia gisteren pas was geweest. Ze strekte haar tenen en probeerde het uiteinde van de badkuip aan te raken. Vervolgens haalde ze diep adem en dook onder water. Het bad was zo heerlijk groot dat ze erin kon drijven en Annie dreef, met gesloten ogen. Ik ga me ontspannen zei ze tegen zichzelf. Echt ontspannen. Voor het eerst in weken.

Ze nestelde zich in het schuim. Dr. Rosen, haar therapeut, had haar ontspanningstechnieken geleerd, die ze nu gebruikte. Flarden herinneringen kwamen bij haar op en ze liet ze komen. Aaron, die naast Stuart Swann stond en haar aankeek op de dag dat ze elkaar voor het eerst ontmoetten. Chris en Alex die lagen te stoeien op het grasveld van het zomerhuis in Amagansett. Daarna het gezicht van Sylvie toen Annie haar vanmorgen achterliet, gevolgd door het gezicht van Cynthia, Cynthia op haar veertiende, die een liedje zong terwijl ze aan het fietsen waren.

Ze ging rechtop zitten en het water droop van haar af. Hoewel ze meer dan tien jaar niet meer gebeden had, deed ze nu een gebedje. God, laat het zo zijn dat Aaron weer van me gaat houden.

Het diner ging verbazend goed. Aaron zag er deftig uit en hij en zijn vader gedroegen zich, de jongens maakten luchtige grappen, hoewel Annie zag dat Alex zoals gewoonlijk weer alle aandacht van zijn vader kreeg. Maar uiteindelijk was het zijn feest. Chris glimlachte veel, sprak maar weinig en vertelde Alex desgevraagd dat het geweldig was voor oom Jerry te werken. Niemand had het over de afwezigheid van Sylvie.

Alex was trots en opgelucht dat hij was geslaagd en hij zag er meer ontspannen uit dan hij in jaren had gedaan, dacht Annie. Tot haar verbazing merkte ze dat ze zich zelfs gelukkig voelde. Het was een vreemd gevoel. Het was zo lang geleden dat ze die blije volheid in haar borst had gevoeld. Ze keek de tafel rond. Aaron en de twee jongens, zo gezond, zo goed. Ze voelde zich warm van binnen. Zo zou het gezin zijn geweest zonder Sylvie. Annie zuchtte. Een aantal keren als ze opkeek, ving ze de blik van Aaron op. En iedere keer glimlachte hij.

Na het eten excuseerden zijn ouders zich en gingen naar hun kamer, maar Aaron nam de rest van hen opgewonden mee naar een wachtende auto en ze reden naar het Hancock Center. Daar voegde zich een tiental vrienden van Alex bij hen. Ze stapten allemaal in een lift en Aaron bracht hen naar een kantoor op de drieënvijftigste verdieping. ‘We krijgen een film, jongens,’ zei hij, en ze gingen een filmzaaltje binnen en namen plaats. Annie ging achterin zitten, met Chris aan de ene kant naast zich, maar ze zorgde ervoor dat de stoel aan de andere kant leeg bleef. Een jonge vrouw gaf haar een programma en een zak popcorn en ging vervolgens naar de anderen.

‘Toe nou, vader, wat is dit allemaal?’ vroeg Alex.

Het licht ging uit. Het gegiechel en het geplaag hielden op en terwijl het scherm oplichtte, kwam Aaron naast haar zitten. ‘Dit wordt leuk,’ zei hij. Annie, opgetogen dat hij naast haar zat, glimlachte in het donker.

En toen verscheen de tekst op het scherm. 'Een Annie en Aaron Paradise Productie.’ Er klonk trompetgeschal. Alexander de Grote. Er klonk gekreun en gejoel uit het publiek toen het gezicht van Alex verscheen. Een flemerige, typische omroepersstem begon: ‘Vanaf zijn prille jeugd was Alexander MacDuggan Paradise een gedreven man.’ Er verscheen een lange opname van Alex, op de leeftijd van ongeveer tweeënhalf, terwijl hij achter een poes aan zat, de voorganger van Pangor.

‘O, vader,’ kreunde Alex.

‘O, Aaron,’ fluisterde Annie. In het donker pakte hij haar hand.

‘Ik breng je naar je kamer,’ zei Aaron en Annies hart maakte een sprongetje. Alex was achtergebleven met zijn vrienden, maar Chris was nog bij hen. Hij glimlachte. ‘Ik denk dat ik nog een straatje om ga,’ zei hij met een lach naar hen beiden. Terwijl ze haar zoon door de lobby van het Ritz zag lopen, voelde Annie dat Aaron haar hand weer pakte. O, was hij van plan mee naar binnen te gaan? Bedoelde hij meer? Ze glimlachte naar hem en boog toen even haar hoofd om zichzelf in de hand te houden. Daar stond ze dan, over de veertig en een avondje uit met de man van wie ze weldra gescheiden zou zijn en toch wist ze niet wat ze moest doen.

In de lift voelde ze zijn warmte onder de mouw van zijn blazer, terwijl zijn arm de hare even aanraakte. Ze huiverde. ‘Koud?’ vroeg Aaron haar en zonder op een antwoord te wachten, sloeg hij een arm om haar schouder. Hoe kon hij zo onbewogen, zo vlak zijn? vroeg Annie zich af. Was het omdat hij niets voelde, of was hij er gewoon beter in zijn gevoelens te verbergen? Het was een van die raadsels aan hem waar ze nooit een bevredigend antwoord op had gevonden voor zichzelf: voelde hij dingen minder diep dan zij? Ze schudde haar hoofd op de voor haar typerende manier waarop ze probeerde een gedachte van zich af te schudden. Aaron keek naar haar en lachte. ‘Nog steeds dezelfde Annie,’ zei hij.

‘Het was een prachtige Film, Aaron,’ zei ze. ‘Alex vond hem enig. Ik ook.’

‘Ja. Eindelijk heb ik een toneelstuk afgekregen.’

Ze waren bij haar deur. Ze zocht haar sleutel en probeerde onhandig de deur open te maken. Hij pakte de sleutel uit haar hand en stak hem zonder moeite in het sleutelgat en draaide met gemak het slot open. Ze aarzelde even, deed een stap naar binnen en draaide zich om om hem welterusten te zeggen. Maar Aaron hief zijn handen op en legde ze om haar gezicht. Hij boog haar hoofd iets omhoog, hij kuste haar! O, de zachtheid van zijn mond op de hare. Zijn geur, zijn smaak. Annie wilde dat de tijd stil zou blijven staan. Ze wilde versmelten met dit moment, zich verliezen in hem.

Hij hield op haar te kussen. Ze deed haar ogen open en zag dat hij naar haar gezicht keek. ‘Nog steeds dezelfde Annie,’ zei hij weer en deed handig de deur achter hen dicht. ‘Je zag er mooi uit vanavond.’ Hij omhelsde haar. Toen nam hij haar bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij ging met zijn hand naar de achterkant van haar hals en begon de knoopjes van de Gautier los te maken. Hij liet de bovenkant van haar jurk zakken, haar schouder en hals ontblotend. Hij boog zich naar voren en legde zijn hoofd daar neer, ademend tegen haar aan.

‘God, Annie. De dood van Cynthia heeft me aangegrepen. Die heeft me geschokt.’ Hij zweeg even. ‘Tijd is zo kostbaar,’ zei hij met dikke stem.

Annie legde haar hand op zijn hoofd en streelde zijn gladde haar. Het was zo heerlijk, zo goed hem tegen zich aangedrukt te voelen. Meer wilde ze niet. En nu had ze dat in ieder geval. God zij gedankt. God zij gedankt.

Hij kleedde haar uit, trok snel zijn eigen kleren uit en kwam naast haar liggen. Toen begon hij met haar te vrijen. Het was volmaakt hem tegen zich aan te hebben, zijn armen om haar heen. Het was zo lang geleden. De pijn van de dood van Cynthia, van Sylvie, van het verlies van dr. Rosen, vloeide allemaal weg. Er was alleen nog de warmte van zijn lichaam, zijn armen, de troost van zijn geur, zijn adem.

Hij bewoog in haar en toen, voor hij klaarkwam, hijgde hij: 'Ik hou van je.’

‘O, Aaron, ik hou ook van jou.’ Tranen stroomden over haar wangen. Misschien was de nachtmerrie voorbij. Misschien konden ze weer een gezin zijn. ‘Ik hou ook van jou.’

Bezig blijven was het antwoord. Dat was wat Annie zichzelf voorhield en natuurlijk had ze allerlei dingen te doen in plaats van op zijn telefoontje te wachten. Ze zou zich op Sylvie moeten concentreren. Waarom belde Aaron haar niet? Na hun nacht in het Ritz had hij gezegd dat hij niet met haar en de jongens mee kon naar het vliegveld, gisteren, omdat hij voor zaken naar New Hampshire moest rijden. Ze hoopte dat er geen ongeluk was gebeurd. Doe niet zo tobberig! zei ze tegen zichzelf. Hij wordt gewoon door zijn zaken in beslag genomen. Je weet hoe Aaron is, dacht ze en glimlachte.

Vandaag was ze van plan geweest haar bonsaiboompjes wat bij te snoeien. Twee ervan hadden haar aandacht vreselijk hard nodig; ze maakten dat ze zich schuldig voelde. Ze wist dat de meeste van haar vriendinnen niets om planten of bloemen gaven; Elise had haar verteld van een bedrijf dat zelfs je orchideeënplanten op kwam halen als ze uitgebloeid waren en ze pas weer terugbracht als ze weer bijna uitkwamen. Op de een of andere manier vond Annie dat niet eerlijk. Misschien zelfs ongezond en zeker onnatuurlijk. Je moest betalen voor de schoonheid van planten door hen te verzorgen in de tijd dat ze er onaantrekkelijk uitzagen. Haar calvinistische instelling was verbazend sterk voor iemand die katholiek was opgevoed.

De intercom belde vanuit de lobby en Annie hoorde Sylvie erheen rennen om hem op te nemen. 'Hallo. Met Sylvie Paradise.’

‘Wie is het, Sylvie?’ vroeg Annie, terwijl ze zich in de gang bij haar dochter voegde.

Het gezicht van Sylvie lichtte op. ‘Chris komt eraan,’ riep ze opgetogen.

Annie herinnerde zich dat Chris in Boston had gevraagd of hij Sylvie mee uit kon nemen op de laatste dag dat ze thuis was. Chris hield zo oprecht van zijn zusje, dat ze hem zijn welgemeende verzoek niet kon weigeren. Er was nooit enige twijfel geweest aan zijn toewijding aan zijn jongere zusje. Vanaf het moment dat Sylvie in hun leven was gekomen, had Chris een band met haar gehad. Alex, die zo op Aaron leek, had emotioneel veel verder van de baby af gestaan en toen na een tijdje de beperkingen van Sylvie duidelijk werden, nam Alex nog meer afstand. Net als Annie was Chris van streek geweest over het verzoek van Alex Sylvie niet mee te nemen naar de diploma-uitreiking. Net als Aaron vond hij Sylvie een last en geneerde hij zich voor haar. Maar Chris bleef Sylvie altijd zien als een bron van vreugde. En die vreugde liet hij nu weer blijken, terwijl hij Sylvie in haar jas hielp.

‘Waar gaan jullie vandaag heen?’ vroeg Annie, de opwinding van Sylvie aanvoelend.

‘Moeten we het haar vertellen, of moet het ons geheimpje blijven?’ vroeg Chris aan Sylvie, haar haar in de war makend.

Sylvie was even stil, niet wetend voor wie ze moest kiezen, maar ze kon het geheim niet bewaren. ‘We gaan drie dingen doen,’ zei ze, terwijl ze drie vingers omhoog stak. ‘We gaan naar de dierentuin om naar die zwart-witte vogels te kijken die zo gek lopen.’

‘Dat klopt, de pinguïns,’ moedigde Chris haar aan. ‘En dan?’

Sylvie dacht even na en zei toen: ‘Dan mag ik van Chris in een boot roeien,’ vervolgde ze.

‘En wat nog meer?’

‘En dan,’ ze aarzelde, terwijl ze gespannen naar het gezicht van Chris keek en probeerde het zich te herinneren. Chris glimlachte en wachtte geduldig.

Sylvie wist het weer. ‘Lunch. Ik ga pasghetti eten.’ Sylvie straalde, trots op haar prestatie.

Chris glimlachte breed. ‘Goed zo. Spaghetti. Zeg Mam-Pam gedag,’ zei Chris, met zijn hand op de deurknop. Annie gaf hun allebei een kus en keek Chris aan. ‘Amuseer je vandaag,’ zei Chris. ‘En bedankt, mam.’ Toen waren ze weg.

Nadat het gelach van Sylvie in de dalende lift was weggestorven, sloot Annie de deur van de flat en ging terug naar de serre en haar werkje, zich plotseling overbodig voelend. Bezig blijven, zei ze tegen zichzelf, terwijl ze de vorm van het boompje op de tafel bekeek en zich geestelijk voorbereidde om te gaan snoeien.

Later op de ochtend zou ze haar gewone conditietraining hebben met Roy en Bernie op de gymclub. Daar zou ze Brenda ontmoeten. Eindelijk had Brenda gezegd dat ze wat aan haar figuur zou gaan doen. Daarna zouden ze gaan lunchen. Aan het eind van de middag had ze Spaanse les en dan was er het gevaarlijke uur waarop ze vroeger naar dr. Rosen ging, om half zes. Ze miste haar therapeute, maar ze zou eroverheen komen. Ze zou overal overheen komen. Omdat Aaron binnenkort zou bellen.

Ze liep over de brede, glimmende vloer van de zitkamer en ging door de glazen deur de kleinere serre binnen. Haar woonkamer en de serre waren uitbreidingen van het oorspronkelijk bescheidener penthouse dat zij en Aaron hadden gekocht. Ze had de mogelijkheden van het enorme terras gezien. Het was moeilijk geweest hem te overtuigen, maar het was haar gelukt. En toen was het moeilijk geweest om hem te laten instemmen met de manier waarop de aanbouw verricht moest worden.

Ze had natuurlijk met hem overlegd, maar de flat was eigenlijk een afspiegeling van haar smaak. Zij had hem eenvoudig willen houden. In Manhattan, vooral op zo’n gewilde locatie als Gracie Square, was de grootste luxe en dus de grootste rijkdom ruimte, licht en uitzicht. Ze wilde niet dat de architect zijn stempel op het geheel drukte, ze wilde dat de ruimte en de locatie het belangrijkst waren. En dat was gelukt. Nu was het haar toevluchtsoord, haar nest, haar volmaakte thuis. En de ironie was dat ze niemand had om het mee te delen.

Ze keek uit over het met planten aangelegde terras naar de speelplaats waar ze vroeger met Sylvie heen ging, tot de andere kinderen te gemeen werden. Alstublieft, God, laat die school een echt thuis voor haar zijn, bad Annie. Ze keek naar het oosten, voorbij de East River en voorbij de bruggen van Triborough, Whitestone en Third Avenue. Ze zag een vliegtuig de lucht in schieten vanaf de startbaan van LaGuardia, een trein over de spoorbrug van Queens rijden, een schip voorbij gaan op weg naar de haven en auto’s rijden over de FDR Drive. Maar hier, hoog boven de beweging en de drukte van de stad, was het volmaakt stil en kalm. Soms had Annie het gevoel dat dit ook haar volmaakte plek was. Maar vandaag, nu ze een telefoontje van Aaron verwachtte, was dat niet het geval. Alles leek onbelangrijk, zinloos - behalve die champagnebelletjes van verwachting die diep in haar omhoogkwamen. Aaron, zeiden ze allemaal. Aaron. Aaron.

Zonder Aaron leek haar leven zich als een lege kalender voor haar uit te strekken. Vul de maand, vul de week, vul de dag. Vul de volgende vijf minuten. Er was niets om naar uit te kijken, niets om opgewonden over te zijn. Ze zou Pangor missen, ze zou Sylvie missen, ze miste haar zonen. Ze miste dr. Rosen. Ze miste Aaron. En ze had Aaron nodig. Ze wilde zijn armen om zich heen voelen.

Even voelde Annie zich schuldig, toen ze dacht aan de hopeloosheid die Cynthia gevoeld moest hebben. Ik zou het erger moeten vinden dat Cynthia dood is. Maar hoe erg zou ik het moeten vinden? dacht ze. Ze wilde niet dat het verdriet over de dood van Cynthia en het vertrek van Sylvie een schaduw wierpen over haar pas gevonden hoop. Ik behoor tot de levenden, dacht Annie en hoop houdt me op de been. Aaron zal bellen en ik hoop dat we weer bij elkaar komen. Maar die arme Cynthia zal altijd alleen onder de grond liggen. Wat had Cynthia die vreselijke dag in het ziekenhuis gezegd ? Haar moeder had nooit van haar gehouden, en als een vloek scheen er ook niemand anders geweest te zijn die dat had gedaan.

Alstublieft, God, laat Aaron van me houden, bad Annie en ging toen naar de slaapkamer om zich te verkleden voor de conditietraining.

Waarom heb ik gezegd dat ik mee zou gaan? dacht Brenda terwijl ze met Annie in de lift stond, op weg naar de les aerobics in het Camegie Hall Rehearsalgebouw. Maar ze wist het antwoord. Ze zag er vreselijk uit en ze voelde zich vreselijk. Zelfs Angela had er iets over gezegd. Binnenkort zouden ze ouderdag hebben op de deftige school van Tony en ze wilde het joch niet in verlegenheid brengen. Ze moest iets doen. Ze was ook nieuwsgierig naar de nieuwe manier van gymnastiek doen voor diegenen die rijk en beroemd waren. Brenda wist dat Bernie en Roy de meest exclusieve trainers van de stad waren. Maar als ze net zo waren als Siegfried en Roy, wilde ze geen les van hen.

Ze gingen een ruimte binnen die Brenda deed denken aan de gymzaal van de Julia Richmondschool, maar de geur ontbrak. Ze volgde Annie naar de kleedcabines.

‘Kan ik niet gewoon vandaag mijn tandsteen laten weghalen? Dat doet minder pijn en het is goedkoper,’ smeekte Brenda. Ze ging niet weg, maar ze kleedde zich ook niet uit. Annie negeerde het protest van Brenda.

‘Je hebt vijf minuten. Vooruit, Brenda. Trouwens, ik trakteer. En naderhand voel je je beter, dat beloof ik.’ Annie glimlachte.

Ze is wel vrolijk vandaag, dacht Brenda nijdig. Ze keek toe, terwijl Annie haar rok en blouse aan een hangertje hing en haar gympakje uit haar tas haalde. Brenda verroerde zich nog steeds niet. Naast haar ging Annie vlot verder met uitkleden, waardoor haar magere, platte lichaampje te voorschijn kwam. ‘Schiet op, Brenda, we hebben geen uren de tijd. En Bernie en Roy vinden het niet leuk als we te laat zijn.’ Even haatte Brenda het kreng.

‘Laat ze barsten. Ik moet de genietroepen laten komen om me uit mijn panty te helpen en zij wil dat ik met oefeningen meedoe waarbij ik mijn benen hoger op moet tillen dan mijn enkel?’ Brenda dacht even aan de dansende nijlpaarden in Fantasia en haalde toen haar schouders op. Ach, wat kon het haar verdommen, dacht ze en begon zich uit te kleden.

‘Je zult zien, Brenda, dat je het heerlijk zult vinden. Je raakt beslist verslaafd. Als ik ook maar één les mis, voel ik me schuldig. Weet je wel, dat katholieke schuldgevoel?’ vroeg Annie.

Waarom is ze zo verdomd vrolijk? vroeg Brenda zich af. Het is net of ze er met haar gedachten helemaal niet bij is. ‘Luister,’ zei Brenda. ‘Ik ben half katholiek, half joods en volgens mij hebben de joden het schuldgevoel uitgevonden. Katholieken apen het alleen maar na.’

‘Nou, als ik meer dan een paar lessen mis, kan ik het niet meer bijbenen en dan voel ik me vernederd.’

‘Vernedering is een zaak van Bernie en Roy en het ziet ernaar uit dat de zaken goed gaan.’

Zo min mogelijk enthousiast trok Brenda haar gymkleren aan, die ze in de boetiek De Vergeten Vrouw had gekocht. Ze draaide zich om, keek in de wrede grote spiegel en begreep hoe de winkel aan zijn naam was gekomen. Ze volgde Annie naar het gymzaaltje. Ze herkende onmiddellijk twee van de andere drie aanwezige vrouwen. De een was de ster uit een tv-serie van afgelopen jaar, degene met wie Luke bijna was getrouwd, en de ander was Lally Snow, met wie zij en Duarto aan een AiDS-inzameling werkten, die het volgende weekend gehouden zou worden. Ze haatte die ouwe slang. Het jongere meisje was Hymer Mallision, een of ander nouveau riche-juffie, die het wilde maken in de society-kringen van New York. Duarto deed haar nieuwe huis in de stad.

‘Annie,’ siste ze, ‘kijk eens wie daar is. Ik kan het niet.’ Annie haalde haar schouders op. Op dat moment kwam Melanie Kemp binnenrennen, perfect uitgedost in een gympakje met bijpassende beenwarmers en hoofdband. Melanie was een van die society-vrouwen die eerst het huis van hun man inrichtten en vervolgens dat van hun vrienden. Duarto haatte hen.

Vervolgens ging er een deur open aan de andere kant van het vertrek en kwamen Bernie en Roy binnen springen. Ze waren beiden gespierd en hadden kortgeknipt, blond haar. Jezus Christus, dacht Brenda, het zijn tweelingen. Kloterige eeneiige tweelingen. Atletisch. Militair. En vrolijk. Belachelijk kloterig vrolijk.

‘Oké, meiden, laten we dansen op de muziek.’ Roy, of misschien was het Bernie, zette de muziek aan. Toen Marvin Gayes Sexual Healing uit de speakers begon te schallen, begon Bernie, of misschien was het Roy, met de oefeningen. Zijn tweelingbroer liep tussen hen door om hun houding en bewegingen te corrigeren.

‘En ik wil het nieuwste lid van de groep, Brenda, verwelkomen. Brenda, je kent Khymer, Melanie, Barbara, Lally en Annie. Wees niet verlegen en doe mij maar na.’ De vrouwen deden een spagaat om op te warmen.

Nu al buiten adem, mompelde Brenda tegen zichzelf: ‘Ik laat me door jou niet opjutten, magere snijboon.’ Brenda zag dat Annie een lach probeerde te onderdrukken en zich probeerde te concentreren op haar oefeningen. Waarom lachte dat mens? Het tempo van de muziek werd hoger. Links schop, rechts schop, stap, stap, stap, stap. Links schop, rechts schop, stap, stap, stap, stap. Puffend deed Brenda haar best om hen bij te houden.

Bernie kwam naar haar toe. ‘Ik weet dat je hoger kunt schoppen, Brenda,’ zei hij met een professionele glimlach.

‘Niet hoger dan je kruis,’ waarschuwde ze hem, haar tanden ontblotend.

Binnen een paar minuten kón Brenda niet meer. Christus, is dit niet de onzin waar Bob Fosse aan kapot is gegaan? dacht ze. Haar gezicht glom van het zweet en ze had diepe rimpels in haar voorhoofd. Maar ze zag dat die ouwe slang Lally het nog steeds volhield. Jezus, ze moet twee keer zo oud zijn als ik, ook al weegt ze de helft, dacht Brenda. Ze voelde zich getergd en zou zeker niet opgeven waar Lally bij was. Ze hield het veertig moordende, kwellende minuten vol. Eindelijk was de les ten einde.

De tweelingen kwamen naar haar toe om met haar te overleggen. Nou, dat gelul konden ze vergeten, dacht Brenda, terwijl ze hijgend op de grond zakte.

‘Moet je soms ongesteld worden?’ vroeg Roy, terwijl hij naar de dikke, natte hoop op de grond keek.

‘Ja, en ik heb vreselijke last van pms - het blijkbaar onontkoombare pre-menstrueel syndroom,’ gromde Brenda. ‘Dan ben ik volkomen onberekenbaar, dus gedraag ik me twee dagen per maand zoals mannen altijd doen. Willen jullie een partijtje sumo worstelen?’ De twee dropen af.

Brenda hees zich overeind en Annie kwam naar haar toe. Samen gingen ze naar de kleedkamer en de douches. Waarom is Annie in zo’n verdomd goed humeur? vroeg Brenda zich nogmaals af.

Licht puffend zei Annie: ‘Dit pept me echt op... geeft me het gevoel dat ik leef... en je moet toegeven dat ze heel aantrekkelijk zijn. Werd je geil van ze, Brenda?’

Dat past ook helemaal niet bij Annie, dacht Brenda. Ze praat nooit over seks. Wat is er met haar? ‘Marat en de Sade? Ben je niet goed wijs!’ riep Brenda. ‘Ik voel me net een martini van James Bond: geschud, niet geroerd.’

Lally Snow, mager als ze was, kleedde zich niet uit waar de anderen bij waren. Ze verdween in een van de hokjes met een gordijn ervoor en kwam smetteloos gekleed weer te voorschijn, hoewel net iets te overdreven. Ze was het soort vrouw, dacht Brenda, dat nooit de oude regel had gehoord: kleed je aan, doe je sieraden om en leg dan één ding terug. Glinsterend en wel walste ze nu naar haar twee vriendinnen toe.

‘Weer een tafeltje verkocht!’ riep ze Brenda toe. De inzameling voor aids, een betrekkelijk nieuw liefdadigheidsdoel, zat met een moeilijke datum - de tweede vrijdag in juni. Iedereen ging in juni de stad uit en het was een beetje moeilijk om de tafeltjes kwijt te raken. Maar Brenda had haar uiterste best gedaan en indruk gemaakt op Annie, die hulp had gehad van Elise, en uiteindelijk had Brenda het er goed afgebracht. Maar niet zo goed als Lally, die iedereen de baas was.

‘Je raadt nooit wie er een hele tafel heeft genomen,’ kirde Lally tegen Annie. ‘Aaron. Is dat niet geweldig van hem?’

Annie keek verbijsterd, maar slechts even. Brenda wist dat ze het zelf aan Aaron had gevraagd, maar hij zei dat hij weg zou zijn, hoewel zijn partner Jerry twee plaatsen had gekocht. Brenda zag dat Annie zich herstelde, Lally aankeek en glimlachte.

‘Aaron heeft altijd iets over voor een goed doel.’

‘Ja,’ stemde Lally in. ‘Op het moment schijnt hij erg druk te zijn met psychologie.’ Ze glimlachte, draaide zich om en walste weg.

Wat moest dat in vredesnaam betekenen? vroeg Brenda zich af. Ze keek naar Annie, die eerst zo gelukkig was geweest en nu van streek was. ‘Wat is er met je, Annie? Is het Sylvie? Zal ik morgen met je meegaan?’

Annie zuchtte. ‘Nee. Nee, we redden het best.’

Was het omdat Aaron naar dat liefdadigheidsdiner ging? ‘Weet je, als je niet naar dat AiDS-gedoe wilt, hoef je niet.’

‘O, nee. Chris gaat met me mee. Hij heeft zijn eerste smoking gekocht en hij zou teleurgesteld zijn als we niet gingen.’

Brenda probeerde iets anders. ‘Hoe was de diploma-uitreiking van Alex? Je hebt me er niets over verteld. Wie waren er?’ Brenda merkte dat Annie een beetje verstrakte. Ze werd warmer.

‘Alleen de familie, je weet wel, Chris en Alex, de grootouders, en Aaron natuurlijk.’ Annie keek Brenda niet aan.

‘En?’ vroeg Brenda.

‘En wat? Verder niet. We zijn met z’n allen uit eten geweest en hebben het heel leuk gehad. Alex vond het prachtig.'

Brenda kende geen genade. Ze werd steeds warmer. ‘En na het eten?’

‘Brenda, wat ben je vreselijk nieuwsgierig,’ zei Annie, maar dat brave-meisjesgezicht van haar vertoonde een schuldige glimlach. ‘Laten we gaan lunchen.’

Bingo! Brenda keerde zich naar Annie en keek haar aan. Ineens begreep ze het. ‘Je hebt met hem geneukt, hè?’

Annie keek Brenda geschokt aan. ‘Brenda! Dat heb ik niet gedaan!’ zei ze, maar ze bloosde.

‘Nou en of! Je hebt hem geneukt!’

Annie haalde haar schouders op en gaf het op. ‘Ik zeg liever dat we de liefde hebben bedreven.’ Ze schudde haar hoofd en liet haar hooghartige houding varen. ‘Het was na het dinertje. O, het ging zo goed, Brenda. Het was zo fijn weer bij hem te zijn.’

Brenda’s gezicht vertrok verontrust, maar ze zag dat Annie het niet merkte. Even wilde ze dat ze deze informatie niet uit haar vriendin had los gepeuterd. Wat Brenda betrof, was het geen goed nieuws.

‘En wat betekent dit, Annie? Is Aaron van gedachten veranderd over de scheiding?’

Annies gezicht verstarde. ‘Sindsdien heb ik hem niet meer gesproken.’ Brenda knikte even, maar Annie ging snel verder voor haar vriendin iets kon zeggen. ‘Hij moest voor zaken naar New Hampshire. Meteen na het feestje.’

‘Heeft hij al gebeld?’

‘Nee,’ gaf Annie toe, ‘maar het is pas twee dagen geleden. Nog niet eens. Ik denk dat hij nog steeds de stad uit is.’

‘Er zijn telefoons in New Hampshire.’

Ze zeiden geen van beiden iets over Lally Snow of het tafeltje dat Aaron had genomen voor het liefdadigheidsdiner. Kennelijk had de schoft Annie niet uitgenodigd. Brenda was even bezig lippenstift op te doen. Vervolgens draaide ze zich om en keek haar vriendin recht aan.

‘Je bent gebruikt, Annie,’ zei Brenda, zo voorzichtig als zulke harde woorden uitgesproken konden worden. ‘Hij was onder invloed van de gezelligheid en de warmte van het etentje. Gewoon nog één keer omwille van vroeger. Hij heeft je weer gebruikt.’

Annie pakte haar handdoek, bette haar vochtige voorhoofd en propte de handdoek in haar gymtas. Brenda zag dat haar ogen angstig stonden. ‘Hij zal bellen, Brenda. Ik weet het. Hij moet.’

‘O, ja. Verwacht maar een eerlijke behandeling. Laat me niet lachen. Net zo eerlijk als Morty mij heeft behandeld. Een scheiding met wederzijds goedvinden, een minnelijke schikking. Wat een achterlijke idioot. Ach, ik denk dat ik de achterlijke idioot ben.’ Ze zakte neer op de bank naast het kleedhokje en vertelde Annie van de aandelen, hoe stom ze was geweest, hoe Morty haar had bestolen.

‘O, Brenda! Wat vreselijk. Maar je moet iets doen. Je moet een advocaat nemen.’

‘Ja? Hoe dan? Advocaten kosten geld.’ Brenda zweeg even. Ze kon Annie niet het hele verhaal van haar vader vertellen. ‘Ik ben bang voor rechters. Dat weet Morty.’

‘Brenda, je kunt hem daar geen misbruik van laten maken. Ik zal je geld lenen. Of we kunnen een advocaat zoeken die het voor een voorschot doet.’

‘Denk je?’

‘Ja, want je moet iets doen, Brenda. Dit is vreselijk.’

Brenda was verbaasd en geroerd toen ze zag dat Annie tranen in haar ogen kreeg. Wat een goede vriendin. Maar dit was wel een vreselijke klap voor haar.

Toen ging Annie naast haar op de bank zitten en haalde een brief uit haar tas.

‘Brenda, ik wil dat je dit leest,’ zei Annie en gaf haar de brief van Cynthia. Brenda fronste haar voorhoofd toen ze het lichtblauwe briefpapier openvouwde, begon te lezen en vervolgens naar een handtekening zocht. ‘Hij is van Cynthia,’ zei Annie tegen haar.

‘Maar Cynthia is dood!’

‘Ze heeft hem vlak voor haar dood geschreven.’

Brenda las de brief nog een keer door en schudde langzaam haar hoofd.

‘Een zelfmoordbrief?’

‘O, Brenda, het is meer dan dat. Het gaat over ons allemaal.’