6.  Diner om acht uur

De zon ging onder aan de westkant van de stad en voerde een spectaculaire luchtshow op, toen Annie op weg was naar haar flatgebouw aan Gracie Square. Terwijl ze in de lift stapte, keek ze op haar horloge, waarbij ze zich realiseerde dat ze opnieuw de tijd vergeten was. Nu Sylvie er niet meer was, gebeurde dat zo gemakkelijk.

Het was zes uur. Nog maar een uur tot ze met Chris iets zou gaan drinken, dan om acht uur dineren met Stuart Swann. Ze was aan de late kant, maar ze vond het altijd moeilijk uit het ziekenhuis weg te gaan. Het was moeilijk om ernaartoe te gaan en moeilijk om er weg te komen, dacht ze spijtig. Nu zou ze zich moeten haasten om op tijd klaar te zijn. Ze kon zich beter moeten haasten dan nerveus zijn, dacht ze. Ik wil niet te veel aan die afspraak denken.

Sinds Aaron weg was, was ze met niemand meer uit geweest. Voor haar huwelijk had ze trouwens ook weinig afspraakjes gehad. Ze was een zeer monogaam persoon. Toen ze op de school van juffrouw Porter zat, had ze een aardige jongen van Amherst ontmoet en ze hadden gevreeën en elkaar geschreven. Het was hen één keer gelukt met elkaar naar bed te gaan, midden in de woonkamer van het pied a terre van zijn ouders in New York, maar het was toch een vluchtige aangelegenheid geweest. Daarna had ze Stuart ontmoet toen ze een weekend bij Cynthia logeerde, en ze waren regelmatig met elkaar uitgegaan tot ze Aaron ontmoette. Maar ze waren nooit met elkaar naar bed geweest. Ze had zich ervoor gegeneerd dr. Rosen te vertellen hoe onervaren ze werkelijk was. En nu stond ze er nog treuriger voor, gescheiden en duidelijk niet goed in bed.

Ze zou dit dan maar niet als een afspraakje beschouwen; het was gewoon een etentje van twee oude vrienden. En als er iets van kwam, nou...

Mannen. Er was iets mis met mannen van Aarons leeftijd. Ze dacht - ze hoopte - dat het uiteindelijk niet mis zou blijken te zijn met haar zoons.

De mannen van Aarons generatie waren natuurlijk opgegroeid met andere verwachtingen: ze verwachtten vrouwen te kunnen domineren en tegelijkertijd door hen bemind te worden. Dat was in ieder geval het voorbeeld dat Aarons vader hem had gegeven. Toen veranderden de regels, maar de mannen niet. Annie zag dat Chris en Alex minder behoefte hadden zichzelf te bewijzen, meer bereid waren te delen met hun vriendinnen.

Maar toch gingen Aaron, Morty, Gil en Bill gewoon door. Ze wilden dat er naar hen werd opgekeken, maar ze wilden de last niet dragen. Annie veronderstelde dat de nieuwe vrouwen lichtgewichten waren, maar hun toch het gevoel gaven dat ze werden aanbeden. Behoorde Stuart ook tot die categorie, of was hij anders? God, dacht ze, heb ik een verkeerde kijk op de zaak omdat ik verbitterd ben, of is dat precies wat er de laatste tien jaar met mannen en vrouwen is gebeurd?

Misschien zou deze avond iets nuttigs opleveren: waar Gil mee bezig was, hoe de zaken gingen, waar zijn zwakke plek zou kunnen zitten. Ze leek wel een spion, dacht ze. Maar ze zou ook haar best doen een leuke avond te hebben. De hemel wist dat ze niet veel gelegenheid had gehad plezier te hebben met een man, maar zo verging het vrouwen van middelbare leeftijd die hun man kwijtraakten. Een paar van haar vrienden hadden natuurlijk ‘voorstellen' gedaan, maar Annie had totaal geen zin om uit te gaan met mannen als Felix Boraine, een rijke weduwnaar van zeventig, of Georges Matin, die amusant was maar duidelijk van de verkeerde kant. Boven zulke mannen voelde ze zich na Aaron verheven. Dan was ze liever alleen.

Toen ze eenmaal in haar flat was, had Annie helemaal geen zin meer om de deur uit te gaan. Ze had allerlei dingen te doen, de post doornemen, een brief schrijven aan Sylvie. Ze miste haar dochter. Ze probeerde iedere dag te schrijven. Daar zou ze nu geen tijd voor hebben en ook niet voor de post. Ze zou het niet te laat maken en het doen als ze thuiskwam. Door de orde en schoonheid die ze hier had geschapen, wist ze zeker dat ze thuis een prettige avond zou hebben. Met Stuart was ze daar niet zo zeker van.

Maar ze wist dat ze eruit moest. Ze bracht zo veel avonden alleen door, ze at zo vaak alleen. De lunch was geen probleem en de dagen vulden zich langzaam met haar werk in het ziekenhuis, haar planten, haar schrijven en de Club van Eerste Echtgenotes, maar de avonden! Ze moest iets gaan doen. Aaron gaat hertrouwen en ik ga niet eens uit, berispte ze zichzelf.

Hoewel ze minder dan een uur had, schonk ze een groot glas mineraalwater voor zichzelf in en ging in haar lievelingsstoel zitten. Ze wilde nadenken; over Sylvie en haar leven in Sylvan Glades, over zichzelf en haar eigen leven zonder Sylvie, zelfs zonder Pangor. Ze miste niet alleen haar dochter, ze miste ook haar lieve Siamese kat. Toch had ze de moed niet een nieuw katje te nemen. Daar heb je mij weer, dacht ze. De kater is weg, maar ik kan hem niet vervangen. Ze dronk haar glas leeg. Chris zou om zeven uur in de Russian Tea Room zijn, daarna had ze met Stuart afgesproken om acht uur bij Petrossian. Verdorie, en ik moet er nog zien te komen, kreunde ze en stond op. Ze had Hudson niet gevraagd voor vanavond, dus zou ze een taxi moeten nemen. Ze hoopte dat ze er een zou kunnen krijgen, dat hij niet zou stinken, dat de chauffeur Engels zou spreken, dat hij terug zou hebben van twintig dollar. Ze kon maar beter opschieten.

In het bad kikkerde ze wat op toen ze zich herinnerde hoe aardig ze Stuart twintig jaar geleden had gevonden. Hij was toen zo charmant en geestig geweest. Zoals die keer dat hij zijn hele maandgeld en al zijn studieboeken aan een liefdadig doel had gegeven en de rest van het studiejaar zonder boeken had gedaan, dat alles met een hulpeloze uitdrukking waardoor zijn sproeterige, jongensachtige gezicht er alleen nog maar leuker uitzag. Natuurlijk zakte hij dat jaar bijna, maar dat gebeurde meestal toch.

Het was jammer van Stuart, en ook van Cynthia. Ze hadden last van dezelfde drang tot zelfvernietiging, waardoor voorspoed in tegenspoed veranderde. Ze waren beiden knap geweest, rijk en intelligent. Toch leken beide levens grotendeels verspild. Maar misschien ging het Stuart nu goed. Het was niet eerlijk te oordelen naar hun laatste ontmoeting. Ze zou het wel zien.

Ze had nooit lang nodig om zich te kleden. Om vijf over half zeven trok Annie een ivoorkleurige, zijden broek aan en een bijpassend gebreid zijden topje over haar nog vochtige krullen. Ze ging aan haar toilettafel zitten en deed de fluwelen doos open met de juwelen die haar waren nagelaten toen haar moeder ervandoor ging. De gouden oorclips en het collier, die ze haar moeder zo vaak had zien dragen, waren nu haar meest geliefde sieraden. Ze keek naar haar spiegelbeeld terwijl ze ze aandeed en zag bijna haar moeder. Maar ik ben niet zo bruin, merkte ze op. Of zo mooi. Nee, de neus is te lang, het gezicht te rond, de kin te kort. Op z’n best zou je kunnen zeggen dat ik knap ben. Misschien alleen maar aantrekkelijk. Maar vanavond is een avond van intriges. Misschien pas ik beter in de rol als ik meer oog-make-up opdoe, dacht ze. Maar haar ronde ogen weigerden er mysterieus uit te zien, hoeveel eyeliner ze ook opdeed.

Ze keek op haar Waterford-klok en zag dat ze op moest schieten. Parfum, sleutels, tas. Over haar zijden ensemble deed ze een soort Japanse kimono aan van Hanae Mori, beige met een vaag patroon van lichtbruin en oker. Ze zag zichzelf in de spiegel in de gang en was tevreden. Ik kan er nog steeds goed uitzien. Ze glimlachte naar zichzelf en probeerde haar zelfvertrouwen op te vijzelen. Ik zie er geweldig uit. Aaron is gek dat hij bij me is weggegaan. In overeenstemming met haar positieve bui, stopte er een taxi zodra ze buiten kwam. Misschien zou het leuk worden.

De Russian Tea Room, vlak naast Carnegie Hall, was versierd voor kerst. Dat was niet veel te vroeg, zoals zoveel winkeliers in New York deden. De Tea Room was altijd versierd voor kerst, omdat de eigenaar, Faith Stewart Gordon, dat mooi vond.

De meest geliefde tafeltjes en dat verbaasde Annie altijd weer, waren niet de tafeltjes in het midden van het lange, smalle restaurant, maar de rode, halfronde bankjes bij de ingang. Ach, net als in Le Cirque, zien en gezien worden, veronderstelde ze. Maar het tochtte er vreselijk aan je benen, ondanks de glimmend gepoetste, koperen draaideur. Nee, Annie vond het niet erg dat zij altijd een tafeltje achterin kreeg. Maar vanavond zou ze gewoon aan de bar gaan zitten, bedacht ze.

Maar Chris zat al op haar te wachten, en op een bankje! Ze zou de tocht op de koop toe moeten nemen. Annie beantwoordde zijn welkomstglimlach en merkte tot haar genoegen dat hij opstond om haar te begroeten. ‘Chris, wat goed! Maar we gaan alleen maar iets drinken; hoe heb je een tafeltje gekregen?’

‘Misschien dwing ik je wel iets te eten, magere spriet,’ glimlachte Chris. ‘Nee hoor, maar Faith kent me nu door vader.’

Natuurlijk. Aaron kende alle eersteklas restaurants in de stad. Aardig van hem om Chris in te wijden, dacht ze. Dat hoorde erbij als je een Paradise was, veronderstelde ze, dat je altijd een goed tafeltje kreeg.

‘Wat wil je drinken?’ vroeg Chris haar.

‘Een glas witte wijn, denk ik.’

Hij wenkte een ober, plaatste haar bestelling en vroeg nog een Perrier.

‘En, hoe gaat het met je?’ vroeg Chris. Zijn toon was overdreven hartelijk, vond Annie.

‘Prima,’ zei ze. ‘Het lijkt goed te gaan met Sylvie en Alex heeft zaterdag gebeld.’

‘Mooi. Heeft er verder nog iemand gebeld?’

Ze keek hem aan. ‘Brenda Cushman,’ vertelde ze hem. Even keek hij verbaasd.

‘Wie?’ vroeg hij.

‘Mijn vriendin Brenda. Chris, wat probeer je te weten te komen?’

‘Heeft vader niet gebeld?’

Haar maag kromp samen, maar ze wist zeker dat ze haar gezicht in de plooi hield.

‘Mam, vader heeft me op zijn bruiloft gevraagd.’

Ze deed haar uiterste best haar gezicht in de plooi te houden, niets van haar gevoelens te laten merken. ‘Ik had niet anders verwacht. Je bent tenslotte zijn zoon.’

‘Zijn tweede zoon,’ zei Chris, bijna verbitterd, vond Annie. ‘Maar heeft hij jou gebeld en het jou verteld?’

Ze had de gedachte aan dit ogenblik altijd vreselijk gevonden. Ze had lang geleden al besloten dat ze haar zoons niet bij haar privé-leven met Aaron zou betrekken en ook niet zou proberen hem zwart te maken. Zoiets kon je niet doen. Ze glimlachte naar Chris.

‘Nee, maar dat hoeft hij niet te doen. Hij is gescheiden. Hij is vrij om te doen wat hij wil...’

‘Toe nou, mam! Hou op hem te beschermen,’ viel Chris haar in de rede. ‘Hou op zo verdomd eerlijk te zijn.’ Hij wendde zijn blik af, beheerste zich en keek haar weer aan. ‘Ik ben geen kind meer, weet je. Ik heb er recht op te weten wat er aan de hand is!’

‘Dat is waarschijnlijk zo. Je vader gaat trouwen.’

‘Ja, met jouw psychiater.’

Annie knipperde met haar ogen. ‘Ik ben al een tijd niet meer onder behandeling van dr. Rosen.’

‘Jezus, mam.’ Chris schudde zijn hoofd. Hij zuchtte. ‘Mam, ik probeer erachter te komen wat ik hiervan moet vinden en je werkt niet erg mee.’

‘Ik krijg de indruk dat je probeert erachter te komen wat ik ervan vind.’

‘Dat is er een deel van, mam. Ik voel me al een tijdje niet zo prettig met de manier waarop vader zich op kantoor gedraagt,’ zei Chris. ‘Hij is...’ Hij zweeg en Annie zag de aarzeling, de pijn in zijn ogen. Chris was loyaal, dacht ze. Hij was loyaal ten opzichte van zijn zusje, ten opzichte van haar, ten opzichte van zijn vader. Zou het mogelijk zijn ten opzichte van allemaal tegelijk loyaal te zijn, of zou hij verscheurd worden? Alex was een bofferd, hij stond erbuiten, dacht ze. Alex was net als Aaron; Chris, zo besefte ze ineens met een schok, leek meer op haar.

‘Vader is harder dan ik dacht,’ zei Chris ten slotte.

‘Je moet hard zijn om een zaak te leiden, Chris.’

‘Hij zet oom Jerry voor schut. Hij doet het waar andere leden van de staf bij zijn. Hij geeft hem de schuld, terwijl hij er niets aan kan doen.’

‘Partners hebben vaak problemen,’ zei Annie.

‘Ik denk dat vader Jerry niet meer als partner wil. Zou het niet beter zijn als hij dat gewoon zei?’

Hij zweeg en pakte haar hand. ‘Mam, ik was erbij op het feest van Alex. Ik heb jullie gezien, vader en jij, hand in hand. En toen ben ik weggegaan, toen we bij het hotel terug waren.’ Hij zuchtte.

‘Mam, ik heb een vriendin. Iemand van wie ik denk dat ik werkelijk zou kunnen houden en daardoor ben ik, nou ja, gevoelig geworden voor dingen. Dus wist ik wat er in de lucht zat tussen vader en jou daar in Boston. Het was niet gewoon kinderlijk van me toen ik dacht dat het misschien weer goed zou komen tussen jullie.’

Annie voelde haar lippen trillen. Het was onmogelijk bescherming te vinden in deze ellendige wereld, dacht ze bitter. ‘Nee,’ zei ze tegen hem. ‘Het was niet gewoon kinderlijk van je.’

‘Maar het is niets geworden?’

‘Nee.’

‘Maar is vader voor de volle honderd procent een schoft geweest?’

O, God. Hoe kon ze daar antwoord op geven? Hoe kon ze eerlijk zijn tegen Chris, tegen Aaron en tegen zichzelf?

‘Niemand is ooit honderd procent iets, Chris,’ zei ze. Het was op dat moment het beste wat ze kon bedenken en misschien was het niet goed genoeg. ‘Chris, ga naar de bruiloft van je vader, als je kunt. Hij is geen monster.’ Ineens was ze uitgeput. De gedachte aan het etentje met Stuart was bijna meer dan ze kon verdragen. Ze haalde diep adem.

‘En nu,’ zei ze, ‘moet ik gaan. Ik heb zowaar een afspraakje.’

‘Ik eigenlijk ook, mam,’ zei Chris. ‘En ik wilde je aan haar voorstellen.’ Hij hief zijn hoofd op naar een vrouw aan de bar, een echte vrouw, geen studente of meisje, zag Annie verbaasd. Ze moest zeker tien jaar ouder zijn dan hij! Maar ze zag er aardig uit, zag Annie onmiddellijk. Ze droeg een wit jasje en een korte beige rok, met bijpassende schoenen. Ze was veel rijper, veel geraffineerder dan ze van Chris had verwacht.

De donkerharige vrouw, met donkere ogen, kwam naar het tafeltje toe. Ze glimlachte en het was een aardige, een beetje een aarzelende glimlach waardoor de rimpeltjes rondom haar ogen te voorschijn kwamen.

‘Mevrouw Paradise?’

‘Annie.’

‘Annie. We hebben elkaar afgelopen kerst ontmoet. Ik ben Karen Palinsky.’ Ze ging naast Chris zitten en hij pakte haar hand.

Natuurlijk. Annie herkende haar. Ze werkte op de zaak van Aaron. ‘Ja, ik herinner het me. Leuk je weer te zien.' Karen zag er beter, zachter uit dan de laatste keer dat Annie haar had gezien.

‘Mevrouw Paradise, Annie, ik wilde je alleen bedanken dat je zo’n geweldige man hebt grootgebracht,’ zei Karen met een glimlach naar Chris.

‘Nee, maar,’ zei Chris.

‘Nee, ik meen het. Je komt zelden een man tegen die niet gesloten is of op zijn hoede of die geen hekel heeft aan vrouwen.’

‘Is dat zo?’ vroeg Annie.

‘Dan ben je nog niet lang alleen,’ zei Karen en lachte. ‘Dat, of je hebt geluk gehad.’

‘Denk je? Misschien,’ zei Annie, zich warrig voelend. ‘En nu moet ik echt gaan.’ Ze stond op en zei tegen Chris: ‘Ik zie dat ik je in goede handen achterlaat.’ Daarna gaf ze hem een kus en ging weg.

Tien minuten later stapte Annie het schitterende gebouw aan West Fifty-eighth Street binnen waar Petrossians in was ondergebracht. Het was een extravagant, barok geheel van beton, dat nog maar een paar jaar geleden aan de duiven was ontnomen en nu het deftige onderkomen was van de beste gelegenheid van de stad om kaviaar te eten.

Ze hoopte dat Stuart niet te laat zou zijn, hoewel, als hij het kon presteren te laat te zijn voor de begrafenis van Cynthia... Annie had zich nooit prettig gevoeld alleen aan een bar. Niet genoeg zelfvertrouwen, veronderstelde ze. Ze moest altijd denken aan die arme Alice Adams, die langs de kant van de dansvloer zat en zichzelf dwong vrolijk te glimlachen, alsof ze zich iets grappigs herinnerde. In één ding had dr. Rosen gelijk gehad: ze identificeerde zich met slachtoffers. Dat zou ze nu in ieder geval niet doen. Vanavond was ze al nerveus genoeg. Ze was een kruising tussen een muurbloempje van zestien en een Mata Hari van middelbare leeftijd. En ze was nog steeds ondersteboven van het gesprek met Chris. Aaron gaat trouwen, dacht ze en probeerde het vervolgens uit haar gedachten te zetten. Als Stuart er nog niet was, zou ze gewoon een Campari bestellen en naar haar nagels staren tot hij er was.

Maar Stuart was niet te laat. Hij zat er al, met een glas voor zich. Hij stond op en glimlachte naar Annie. Ze omhelsden elkaar even.

‘Je ziet er geweldig uit, lieverd,’ zei hij, haar aandachtig bekijkend. ‘Ik ben zo blij je te zien.’

‘Fijn je te zien, Stuart,’ antwoordde Annie, zijn directe blik beantwoordend. En dat was ook zo. Stuart zag er nog steeds leuk uit, op zijn frisse manier. Hij was natuurlijk wat dikker geworden, maar dat was met de meeste mensen zo. Hij was lichtblond, zoals Cynthia was geweest; zijn haar, wimpers en wenkbrauwen hadden een beige kleur, die zich vermengde met zijn teint. Hij had heel kleine sproeten, meer voorzichtige puntjes dan vlekkerige sproeten. Hij had bruine ogen, maar bruin met veel geel erin. De iris was veelkleurig. Annie herinnerde zich ineens dat ze hem vroeger ‘Spikkeloog’ noemde. Ze glimlachte naar hem. Ja, misschien zou het inderdaad leuk worden.

‘Ik ben zo blij dat je gekomen bent. Ik zie je niet vaak genoeg.’ Hij zweeg even. ‘En het was zo akelig de laatste keer, op het kerkhof. God, ik voelde me zo ellendig. Ik ben als een haas uit Tokio vertrokken - kreeg onderweg nog bijna angina - en toen was de dienst al voorbij. Die verdomde Gil. Maar het deed me goed jou daar te zien.’ Hij pakte zijn drankje, iets kleurloos met ijs en nam een slokje. ‘Ik weet dat ik me die dag misdragen heb. Natuurlijk was het een schok. En ik had nog last van het tijdsverschil. Maar bovendien leek het allemaal zo vals en verkeerd - alsof niemand daar iets om mijn zuster gaf - behalve jij. Toen ik naar jou keek, had ik op de een of andere manier het gevoel dat jij echt was en dat jij werkelijk om haar gaf.’ Stuart zweeg abrupt.

‘Stuart, je hoeft je niet te verontschuldigen...’ begon Annie. Net op dat moment kwam de ober aanlopen.

‘Goedenavond, madame, wilt u iets drinken?’ vroeg hij.

‘Een Campari-soda, graag.’

‘Ja, en geef mij ook nog wat. Maak er een dubbele van.’ Stuart keerde zich naar Annie. ‘En als jij het goed vindt, laten we dan met hun speciale salade beginnen.’ Annie knikte.

‘Mooi.’ Hoeveel had hij gedronken? vroeg ze zich af. Was het gin of wodka? Het moest gin zijn. Ze voelde dat haar wenkbrauwen zich fronsten. Hou op, zei ze tegen zichzelf.

‘En, hoe lang is het geleden? Misschien wel tien jaar sinds ik je voor het laatst heb gezien? Ik bedoel, behalve de laatste keer op het kerkhof.’

‘Ja. Nou, nee. Ik heb je op de begrafenis van Cynthia gezien en we hebben je toen in Vail gezien, weet je nog?’ Hij was met zijn tweede vrouw geweest, stomdronken, en hij had buiten Cookies gestaan, après ski rendez-vous waar iedereen heen ging als ze in Vail waren. Ja, besefte ze. Hij was ontzettend dronken geweest.

‘Nee. O ja? Ach,’ hij glimlachte, ‘misschien wel.’ Ze zwegen even. Heimelijk keek ze naar zijn gezicht. Dikke wallen onder de ogen. Ze zuchtte en voelde zich als een band met een klein gaatje. Het was haar hoop die wegliep, bedacht ze spijtig. Ze kon in ieder geval nog ergens heenrijden voor ze helemaal plat was.

‘En, hoe is het op het werk?’ vroeg Annie zo achteloos mogelijk.

‘O, net als altijd. Niets nieuws om over te praten.’

‘Het moet spannend zijn bij al die overnames en grote transacties betrokken te zijn.’ O, lieve help, wat klinkt dat tuttig. Dadelijk zeg ik nog tegen hem dat hij een grote, sterke man is.

Stuart scheen het niet te merken. ‘Het is eigenlijk niet zo inspirerend,’ zei hij.

‘Wat is het volgende doelwit voor een overname, of mag je dat niet zeggen?’ vroeg ze, zich schuldig voelend omdat ze zo zat te vissen.

Stuart begon haar wat aandachtiger aan te kijken. ‘Annie, ben je op zoek naar een tip? Heb je geld nodig?’

Ze bloosde. Wat afschuwelijk. ‘Nee, helemaal niet. Ik kan me prima redden.’

‘Je overweegt toch niet om op de beurs te gaan spelen? Dat moet je als kleine investeerder niet doen. Geloof me, ik kan het weten.’

‘Is het zo corrupt als ze zeggen?’ Ze hoopte dat hij niet zou vragen wie dat had gezegd.

‘Laten we het erop houden dat een buitenstaander geen kans heeft. En als hij er met veel geld instapt, wordt hij kapotgemaakt. Kijk naar Milken. Die is afgemaakt. Hij had te veel van de mensen die wérkelijk macht hebben een grote bek gegeven.’ Stuart nam nog een borrel.

‘Dus ik moet niet investeren? Helemaal niet?’

Stuart zweeg even. ‘Luister, ik mag niets zeggen, maar ik weet dat Gil Griffin achter Rederij Mitsui aanzit. Als hij die krijgt, gaan de aandelen omhoog. Koop daar wat van, als je met alle geweld wilt, maar steek er niet meer in dan je je kunt permitteren te verliezen.’

‘Is het leuk om met Gil te werken?’ Ze bloosde. O, ze moest ophouden het argeloze vrouwtje uit te hangen.

Maar Stuart merkte het niet, hij snoof alleen maar. ‘Ja, als je laatste baan stand-in voor Prometheus was. Gil pikt mijn lever er maar eens in de week of zo uit.’

‘Is hij zó erg?’

‘Laten we het over iets anders hebben.’

‘Rijdt hij nog steeds in die XKE van hem?’

‘Wat dacht je dan? Dat is zijn leven.’

‘Waar parkeert hij die?’

‘Dat ding heeft een eigen kantoor.’

Annie lachte. ‘Nee, echt waar?’ hield ze aan.

‘Annie, waarom al die vragen over Gil Griffin? Ben je verliefd?’ Annie was verbluft. ‘Natuurlijk niet. Au contraire... nou ja...’ Ze zweeg verward.

Stuart knikte. ‘Wat is dat dan met Gil?’ Hij keek haar strak aan. ‘Annie, je overweegt toch niet iets tegen hem te ondernemen?’

‘Nou...’

‘Annie, wees geen idioot. Hij is niet menselijk. Laat hem met rust. Weet je, toen Cynthia dood was, heeft Gil niets tegen me gezegd. Als mijn secretaresse me geen condoléancetelegram had gestuurd, zou ik het niet hebben geweten.’

‘Dat is niet te geloven.’

‘Je moet er niet eens aan dénken hem de voet dwars te zetten. Hij is erger dan een cobra. Hij is onoverwinnelijk. En dat kreng met wie hij is getrouwd is bijna even erg. Ze verdienen elkaar.’ Hij nam weer een slok. ‘Wat je moet proberen te begrijpen van Gil, is dat hij het niet leuk vindt mensen te vermorzelen.' Annie knikte, terwijl Stuart zijn glas leegdronk. ‘Hij vindt het niet léuk - hij heeft het nódig.’

Onwillekeurig voelde Annie een rilling langs haar ruggengraat gaan en ze kreeg kippenvel op haar armen. Weer had ze het koud. Maar ze was niet bang. Dit was een overdreven uitspraak van iemand die te veel had gedronken. Dit was melodrama.

‘Toe nou, Stuart. Is de vernietiging niet gewoon een neveneffect van zijn stoomwalsnatuur? Ik heb hem vroeger gekend. Hij is onvolwassen, egoïstisch, maar hij is de duivel niet.’

‘O, nee. Nee. Daar vergis je je in.’ Hij wenkte de ober hem nog een borrel te brengen. ‘Ik ben geen psychiater, maar er zit iets heel erg fout bij die man. Er is nog nooit iemand geweest die me zo de stuipen op het lijf heeft gejaagd als hij. Je kijkt hem in de ogen en daar zie je niets, Annie. Niets.’

‘Bedoel je dat hij geen ziel heeft? Toe nou, Stuart.’

‘Luister, ik weet niet of God bestaat. Laten we eerlijk zijn, wie wel? Maar het Licht is er. Maar, Annie, er is geen licht in de ogen van Gil. Alleen duisternis.’

Annie probeerde kalm te blijven. Waar begonnen zij en Brenda en Elise aan? Had Stuart gelijk, of was hij gewoon een verbitterde, bange dronkenlap, die zijn zwakheid goedpraatte door de kracht van zijn vijand te overdrijven?

De ober kwam om de rest van hun bestelling op te nemen. Annie bestelde kaviaar, hardgekookt eigeel en toost. Ze bestelde nooit blinis of, erger nog, aardappelen bij haar kaviaar. En ze at strikt vegetarisch, maar voor kaviaar maakte ze haar enige, met schuldgevoel beladen uitzondering.

‘En ik neem de steak au poivre,' zei Stuart. ‘En nog een dubbele.’

Ze zwegen gedurende een paar minuten, zich beiden bewust van een zekere pijnlijke spanning.

‘Hoe gaat het met je dochter?’ vroeg Stuart plotseling. ‘Je zei dat ze op een nieuwe school zat. Ga je haar gauw opzoeken?’

‘Ze past zich goed aan. Het gaat prima met Sylvie.’ Annie voelde dat ze een dikke keel kreeg. Ze hoopte dat het prima ging met Sylvie. Met haarzelf niet. Gil was een onoverwinnelijk monster. Stuart was aan de drank en zeker niet geschikt voor haar. Ze voelde dat ze weer zuchtte en tot haar verlegenheid vulden haar ogen zich met tranen.

Stuart stak zijn hand uit en gaf een klopje op de hare. ‘En Aaron? Ben je al over hem heen?’ Annie trok haar hand abrupt terug.

‘Laten we het alsjeblieft niet over hem of Gil Griffin hebben. O, kijk, daar komt het eten.’

Eigenlijk was het niet zo’n slechte avond geweest, bedacht Annie, terwijl ze de deur van haar appartement binnenstapte. Met Chris was het altijd gezellig, hoewel het een schok voor haar was geweest een vrouw in zijn leven te zien. En toen ze Stuart eenmaal als mogelijkheid had opgegeven, had ze zich geamuseerd met zijn roddels en verhalen over koetjes en kalfjes. Hij kon amusant zijn, al was hij onder invloed. En misschien kan ik die informatie over Rederij Mitsui gebruiken. Misschien zijn Brenda en Elise geïnteresseerd. Ondanks haar teleurstelling voelde ze zich goed, besefte ze. Het zou prachtig zijn hun van haar ontdekking te vertellen. Maar ze zou hun niet vertellen dat Aaron ging trouwen. Dat kon ze niet. Nog niet.

In de gang deed ze de kast open en hing haar kimono op. Daar, op het tafeltje in de gang, lag nog steeds een keurig stapeltje post te wachten. Ze pakte het op en liep naar de slaapkamer.

Ze schopte haar schoenen uit en ging op bed liggen, deze keer er niet aan denkend dat de sprei zou kreukelen. Snel keek ze de post door. Een paar rekeningen, een briefje van haar tante, een paar catalogi. En het afschrift van het Federated Funds Douglas Wit-tertrustfonds. Annie maakte het met een zucht open. Ze bekeek het vluchtig, klaar om het bij het stapeltje op haar nachtkastje te leggen. Toen hield ze het vast en bekeek het nog een keer. Het was het afschrift van een transactie. Een aankoop. Een enorm grote aankoop. Nagenoeg het hele tegoed. Wat was dit in vredesnaam? Er moest een vergissing zijn gemaakt. Ze controleerde de naam, daarna het rekeningnummer. Wat was er in vredesnaam aan de hand?

Ze schoot overeind van het bed en reikte naar de telefoon. Het kon dan half twaalf zijn en niet beleefd meer om te bellen, maar ze wilde weten wie er in vredesnaam opdracht had gegeven al die aandelen van Morty de Gek te kopen. In haar agenda stond keurig het nummer van haar effectenmakelaar thuis genoteerd. Zij had hier nooit toestemming voor gegeven. Er moest een vergissing zijn gemaakt.