III

New York City

Vroeger hadden mensen een vriendenkring, dacht Nick; tegenwoordig hebben ze lijsten. Kleine fotootjes keurig op een internetpagina als de trofeeën van een piloot van een gevechtsvliegtuig, of ranglijsten van contactpersonen in in real time tentoongespreide tabellen die bijhielden wanneer jullie voor het laatst contact hadden gehad. Het maakte niet uit wat je gevoelens waren: als je je vrienden niet meer sprak, zou je onherroepelijk in een sociaal isolement wegzakken. Nick voelde zich er niet helemaal lekker bij, maar bleef die programma's toch gebruiken. Hij zat juist naar zo'n lijst op het beeldscherm voor zich te kijken, naar een groen knopje dat naast een oplichtende naam knipperde. De naam had maandenlang onder aan zijn lijst gestaan, bij de voormalige collega's, oud-klasgenoten en vage vrienden van vrienden. Maar zij was een geval apart.
Gillian. Nick leunde achterover in zijn stoel. Zijn appartement was donker: het enige licht kwam van de paarse gloed van de monitors op zijn bureau en aan de andere kant van de kamer van een ander lichtbaken: de niet-bekeken tv die een nachtelijke film uitzond. Hij verlangde al maanden naar dit moment: hij keek op zijn mobieltje, controleerde zijn voicemail, zijn instant messages en zijn verschillende e-mailaccounts, veerde zelfs elke dag hoopvol op wanneer de postbode langskwam tientallen verschillende manieren om genegeerd te worden. En nu was ze er ineens.
De cursor zweefde boven de groene knop, nog altijd knipperend. Nicks hart bonkte. Hij haalde diep adem om zichzelf te kalmeren, rukte aan de col van zijn trui om die recht te trekken. Hij had zich moeten scheren. Hij drukte op de knop.
De kreet ging hem door merg en been. Hij dacht in eerste instantie dat het van de tv kwam, maar het geluid stond uit. Hij wachtte even of het nog herhaald zou worden. Niets. Had hij het zich ingebeeld? Op het scherm was in het venster een grofkorrelige afbeelding verschenen. Het leek op behangpapier: een vaalwitte muur met kleine kerstboompjes erin gestencild. Of anders misschien een gordijn de bomen leken te wiegen en deinen voor de camera. Het beeld was zo springerig dat het niet met zekerheid kon worden vastgesteld.
'Gillian?' sprak hij in de microfoon boven zijn computer. 'Ben je daar?' Hij tuurde in de camera. 'Is dit een grap?' Verbittering begon zich van hem meester te maken. Hij had moeten weten dat het weer op een teleurstelling zou uitdraaien.
Maar er moest daar iemand zijn. Hij hoorde stemmen mannenstemmen en beroering. Opeens schoten de kerstbomen weg. Er verscheen een mannengezicht een donker, mediterraan type, als een aardappel platgedrukt waar het beeld door de cameralens werd vervormd, met een smeulende sigaret tussen de lippen geperst. Er leken bloedspatten te zitten op zijn jukbeenderen misschien had hij zich met het scheren verwond. Nick kon bruine tegels zien en een klein badkamerspiegeltje achter de man. Woedend schreeuwde de man iets wat Nick niet kon verstaan en reikte toen naar voren alsof hij Nick door het venster wilde sleuren. De hand vulde het scherm, wazig en met sterk vergrote pixels, maar zo levensecht dat Nick in paniek van het bureau terugdeinsde. Toen werd het beeld zwart.
Nick keek naar het scherm, helemaal uit het veld geslagen. Het beeld was weg maar het berichtenscherm stond nog open. Nu pas merkte hij de twee regels tekst op die onderin waren verschenen.

gebruik dit. beer is de sleutel

help daar komen ze

Ernaast toonde een knipperend icoontje dat er een bestand was binnengekomen.

Napels, Italië

De zwarte Mercedes rolde steels over de keien. Door de ochtendschemering zag de wereld er onheilspellend uit: sober geklede mannen en
vrouwen haastten zich onder het wolkendek naar hun werk, soms even naar hun reflecties kijkend in een olieachtige plas. Cesare Gemato sloeg ze gade vanaf de achterbank van zijn auto, van achter getinte ruiten die de wereld bijna helemaal zwart maakten. Hij hield van dit uur van de dag en dit seizoen. Hij vertoefde al zijn leven lang in de duisternis.
Het plotselinge geschal van operamuziek verbrak de stilte in de limousine een blikkerige Pavarotti die Puccini zong door de luidspreker van een mobieltje. Gemato's kleinzoon had de ringtone vervangen toen hij even niet oplette; ondanks al zijn onmiskenbare macht had Gemato nog niet ontdekt hoe hij het ongedaan moest maken.
De jongeman naast hem viste een telefoontje uit de kalfslederen aktetas op zijn knie, wisselde een paar woorden en gaf het toestel door aan Gemato.
'Ugo,' zei hij.
'Si.' Gemato luisterde. 'Mooi. Heb je bij haar nog wat gevonden? Het boek?'
Hij fronste.
'Is het mogelijk dat hij jou op dat apparaat heeft gezien?' Door het portierraam zag hij een jonge vrouw in witte regenjas snel voorbijfietsen. Haar zwarte haar golfde omlaag over haar rug; de wind blies haar jas strak tegen haar lichaam.
'Stuur het naar onze vrienden in Tallin. Zoek alles uit over die vent.'
Hij hing op en gaf de telefoon terug aan zijn assistent. Dat was het probleem met iemand helpen, dacht hij, zelfs voor iemand die hij zoveel verschuldigd was als zijn baas. Het hield nooit op.
'Verbind me door met Nevado.'

New York City

Nick zat op het bankje in de cafetaria. Zijn laptop lag geopend op tafel, naast een vel papier en een vanillemilkshake in een roestvrijstalen shaker. Het was nog maar vier uur 's ochtends en de tent was praktisch leeg, maar hij kwam er graag wanneer hij niet kon slapen, hij hield van het neon, chroom, nepleer en formica en de enorme kop koffie voor maar anderhalve dollar. Het deed authentiek aan al besefte hij dat hij dat alleen maar dacht omdat honderden Hollywoodfilms die mythe hadden geperfectioneerd. Gillian had hem daarop gewezen.
Gillian.
Hij staarde naar de laptop. De Grieken die de cafetaria beheerden, waren niet zo ouderwets dat ze nog geen draadloos internet hadden geïnstalleerd toen ze ontdekten dat hun clientèle steeds meer naar de koffietent verderop in de straat ging. Nick was al een uur ingelogd, turend met vermoeide ogen naar het scherm om te zien of Gillian zou terugkeren. Haar naam was boven aan de lijst gesprongen, maar het icoontje ernaast bleef grijs, doods.

Voor het laatst gezien: 06 januari 07:48:26

Hij nam een slok van zijn milkshake. Twaalf minuten voor acht, dat betekende dat het bij haar zes uur vroeger was dan bij hem. Waar zat ze dan ergens in Europa? Wat spookte ze daar uit?
help daar komen ze
Het moest wel een grap zijn. Van Gillian kon je alles verwachten. Maar als je alles kon verwachten...
Waarom zou ze helemaal naar Europa gaan om een grap uit te halen? Hij haalde zich nog eens alles voor de geest: de kreet, het grommende gezicht dat het beeld vulde, de hand die naar de camera reikte. Het had niet op een grap geleken.
Van Gillian kon je alles verwachten.
En dan had je nog dat bestand dat ze had gestuurd. Hij schoof de uitdraai over de tafel en bestudeerde hem. Hij had verwacht dat die alles zou verklaren, een of andere aanwijzing zou geven die de hele poppenkast zou verklaren. Maar hij maakte de verwarring alleen maar groter. Er stond geen tekst op, alleen een zwart-witte afbeelding van acht met de hand getekende leeuwen en beren in verschillende poses: sluipend, hurkend, slapend, brullend, gravend, klimmend. Een van de leeuwen zat op zijn hurken en likte zijn kaken; het dier staarde Nick vanaf het papier aan, daagde hem uit dichterbij te komen.
Dichter hij wat ?
Het moest iets zijn waaraan ze gewerkt had. Maar waarom zond ze het naar hem? Was het waardevol?
beer is de sleutel
Hij had geprobeerd op de beren te klikken maar er was niets gebeurd.
Hij koos een andere koers. Hij opende de browser en zocht haar favoriete sites op, als een trieste ex-minnaar die de vroegere favoriete plekjes van zijn oude geliefde afstruint. Blogs waarop ze had gepost, fora waaraan ze wel eens een bijdrage had geleverd. Het waren er niet veel. Een recensie over een boek dat hij haar had zien lezen kort voordat ze hem verliet; iets over goudsmeedkunst op een discussieboard voor me-
diëvisten. Hij probeerde het te lezen maar de woorden vertroebelden in zijn geest. Er was bijna niets van na juli, de laatste keer dat hij haar had gezien. Was dat toeval? Misschien had ze er meer onder geleden dan ze had doen voorkomen. Die gedachte was merkwaardig geruststellend.
Bijna terloops probeerde hij een sociale netwerksite uit waarvan hij wist dat ze die wel eens opzocht. Zoals vele mensen had ze zich aangemeld, twee weken lang continu haar profiel geüpdatet en haar vrienden aangemoedigd om ook lid te worden, en toen besloten dat ze wel wat beters te doen had. Nick had haar er sindsdien nooit meer mee bezig gezien. Maar heel kort geleden was ze er blijkbaar toch teruggekeerd. Boven aan de pagina, waar gebruikers beknopte opmerkingen konden plaatsen over hun doen en laten, las hij:

Gillian Lockhart
verkeert in levensgevaar :-)
(voor het laatst bijgewerkt op 02 januari 11:54:56)

Was dat weer een grap? Het was het soort melodramatisch overstatement waar ze patent op had. Maar ze hield ook van het ongrijpbare van ironie, dingen die tegelijkertijd waar en niet waar konden zijn. Ze plaagde je met mogelijkheden maar gaf nooit antwoorden.
Nick slurpte de laatste druppels uit zijn beker. De lucht pruttelde en borrelde in het lege rietje.