LXXV

Oberwinter

Niemand ging bij Oberwinter van boord behalve Nick en Emily. De boot wachtte maar heel even: tegen de tijd dat ze het einde van de pier hadden bereikt, konden ze alleen nog maar boordlichten over de rivier zien verdwijnen. Ze staken de verlaten snelweg over en liepen door een overwelfd riool onder de spoorweg door en gingen door een stenen poort het dorpje binnen. Kromgebogen huisjes leunden voorover alsof de houten balken erin nog altijd een rudimentaire herinnering bewaarden aan de bomen die ze ooit waren geweest. Er waren geen auto's te bekennen, geen mensen, niet eens voetstappen in de sneeuw. Als de lusteloze kerstverlichting die nog altijd aan de huizen hing er niet was geweest, hadden ze zich wel in de middeleeuwen kunnen wanen.
Ze kwamen langs een aantal pensions langs de oeverwallen maar die waren allemaal donker en dicht. Papiertjes op de deuren meldden bij de meeste dat ze pas rond Pasen weer open zouden gaan. Nicks voeten deden pijn van de kou; hij begon te vrezen dat ze geen onderdak zouden kunnen vinden, maar door die verlaten stad zouden moeten dwalen tot ze stierven van de kou.
De hoofdstraat kwam uit op een onregelmatig stadsplein. Een breed gebouw van drie verdiepingen hoog met een dak als een huisje van peperkoek torende erboven uit, en het opschrift op het pleisterwerk meldde in vertakte gotische letters de naam Drei Köninge Hotel. Tot Nicks enorme opluchting brandde er licht.
Het hotel was binnen bijna even koud als buiten. Ze drukten op een bel en wachtten af. Nick keek naar de rij sleutels aan haakjes achter de balie.
'Zo te zien hebben ze wel een kamer voor ons.'
Emily huiverde. 'Ik zou al blij zijn met een kast, als die maar warm water en een donzen dekbed heeft.'
De achterdeur ging open en een man kwam tevoorschijn. Hij droeg een kamerjas en rookte een filterloze sigaret die al zo ver opgebrand was dat Nick vreesde dat zijn snor in brand zou vliegen. Hij was de eerste mens die ze in Oberwinter hadden gezien, maar hij leek totaal niet verrast om hen te zien.
Hij pakte een sleutel van de muur en wees naar boven. 'Kamer zeven, tweede verdieping.'
Het had weinig om het lijf: wat zwaar gevernist meubilair, geaccentueerd met brandplekjes, een versleten kleed dat over de planken was gegooid. Toen Nick met zijn vinger over het bureau streek, werd die vochtig. Een ijskoude tocht blies tegen zijn rug vanuit de geopende badkamerdeur. Hij keek even naar binnen. Sneeuw verzamelde zich op de vensterbank waar een van de ruitjes ontbrak. Misschien kon hij het met een handdoek afstoppen.
Zodra hij de badkamer betrad, werd hij overspoeld door een golf van herkenning. De werkelijkheid vervaagde en de kamer leek donker te worden. Hij stond niet in een badkamer, maar keek naar een uit pixels opgetrokken raam in een woonkamer duizenden kilometers verder. Een tafereel dat hij sindsdien iedere dag in zijn hoofd was blijven afspelen. Daar was de spiegel, hetzelfde douchegordijn met de kerstboomprint. Maar de muur was wit. In de video was die bruin geweest dat wist hij zeker. Hij haastte zich de kamer uit, de overloop op.
'Waar ga je heen?' riep Emily hem na. Hij negeerde haar. Er waren vijf kamers op deze verdieping, allemaal met hun deur opengezet in de ijdele hoop meer gasten aan te trekken, en een deur waarop privat stond. Hij liep een voor een de kamers binnen en onderzocht de badkamers. Geen van alle was bruin.
Hij liep weer de overloop op. Hij kreeg een ingeving en bekeek de deur met het opschrift van dichterbij. Het bordje was nieuw, ongeverfd hout, terwijl het slot een van de meest glanzende dingen van het hele hotel moest zijn. In het midden van de deur waren vier oneffenheden te zien waar schroefgaten met vloeibaar hout waren opgevuld. Toen Nick een stap achteruit deed, kon hij een geestverschijning van het getal 14 zien in de gebleekte verf.
Hij probeerde de deurknop. Op slot. Hij keek om. Emily stond op de gang voor hun kamer en keek hem niet-begrijpend aan.
'Wat ben je aan het doen?'
Nick ging weer naar de receptie en telde de sleutels achter de balie. Dertien, en een lege plek waar hun sleutel had gehangen. Hij luisterde even. Het enige wat hij hoorde was het gebrul van een voetbalwedstrijd die uit een televisietoestel in de achterkamer opsteeg.
Zijn hart ging tekeer toen hij zich omdraaide en de laatste sleutel van het haakje lichtte. Er zat geen nummer op het kaartje, maar het koper glom als een opgepoetst muntje, geen krasje op het oppervlak te zien. Hij hield hem tegen zijn been zodat hij niet rammelde en sloop weer de trap op.
'Hou iedereen die in de buurt komt tegen,' zei hij tegen een ondertussen totaal verwarde Emily.
Hij liep op de deur af. Zijn fantasie werd door nachtmerrietaferelen gekweld. De sleutel paste in het slot en draaide geruisloos. Toen de deur openging voelde hij een rilling alsof er net een geest door hem heen was gegaan.
Hij wist op slag dat het de goede kamer was. Het licht op de gang belichtte een tafereel van totale vernietiging. De hele ruimte was overhoopgehaald. Vloerplanken van de balken losgewrikt, lambrisering uit de muren getrokken, het bed uit elkaar gehaald en het matras opengesneden. Zijn maag keerde zich om bij de aanblik. Maar er was geen spoortje bloed te bekennen, en de sneden leken te recht en efficiënt om op iemand die er gelegen had te zijn gericht.
Hij probeerde het lichtknopje uit maar er gebeurde niets. Toen hij omhoogkeek, zag hij alleen een stel snoertjes uit het plafond steken waar de lamp was losgeschroefd en weggehaald.
'Wat is hier gebeurd?'
Nick sprong bijna een gat in de lucht van schrik. Emily was hem van achter genaderd en tuurde over zijn schouder naar de verwoeste kamer. Ze keek verschrikt.
'Jij zou op wacht blijven staan.'
'Jij zou me vertellen wat er aan de hand was.'
'Toen Gillian me belde op de dag dat ze verdween, liet ze haar webcam aanstaan.'
Hij stapte voorzichtig door de kamer, op de balken balancerend alsof het bielzen waren. De badkamerdeur stond open, door zware slagen opengebroken, terwijl de deurpost eromheen in splinters uit zijn voegen was gerukt. Eén blik naar binnen bevestigde zijn vermoedens.
'Hier is het gebeurd. Ik herinner me de bruine tegels aan de muur.
Het gordijn.' Het zijpaneel was van het bad af gerukt, maar het douchegordijn met kerstboompjes hing nog altijd van het plafond omlaag. Hij trok het weg. Er zat een kleine richel in de betegelde muur, ongeveer op schouderhoogte, met erachter een raampje dat uitkeek over een besneeuwd dak.
'Daar heeft ze vast en zeker haar laptop gestopt.'
Hij keek om zich heen en probeerde het geschreeuw dat in zijn herinnering klonk te doen verstommen. De linoleumvloer was weggerold tot aan de plint, de spiegel was losgeschroefd en tegen het handdoekenrek aan gezet. Een half opgebruikte wc-rol was boven op de radiator gezet, nog altijd in de plastic houder, die van de muur was gehaald. Bijna alsof iemand even naar het toilet had gemoeten tijdens al het sloopwerk.
'Dit is niet zomaar gedaan. Ze zochten iets.'
Emily bezag de ravage. 'Dan hebben ze het waarschijnlijk gevonden. Als het hier tenminste was.'
'Misschien.'
'Nou, het heeft geen zin te wachten tot ze hier terugkomen en ons vinden.' Emily liep naar de deur. 'Serieus. Alles is weg.'
Maar Nick hoorde haar niet. Hij staarde naar de radiator en herinnerde het zich.

Valentijnsdag. Toen hij wakker werd met Gillian tegen zich aan, dat was de beste Valentijnsdag die hij ooit had gehad. Hij had haar wafels en bloody mary's op bed gebracht, bang dat ze dat misschien te afgezaagd zou vinden. Hij vermoedde dat ze niet aan Valentijnsdag deed; het zou hem niets hebben verbaasd als ze liever een oorlogsmonument of gaarkeuken zou hebben bezocht. Maar ze had geglimlacht en zich tegen hem aan geschurkt als een katje. Toen hij echter geprobeerd had haar te kussen, had ze zich teruggetrokken en tomatensap over de dekens en lakens gemorst.
'Eerst moet je mijn cadeautje voor jou vinden,' zei ze met een fonkeling in haar ogen die aangaf dat hij er een hele klus aan zou hebben.
Hij had het appartement ondersteboven gekeerd, zelfs Bret was geschokt door de ravage. Gillian keek toe en moedigde hem aan met hints die volkomen arbitrair leken. De wafels koelden af. Hij smeekte haar een paar keer het hem te vertellen, maar ze lachte alleen en zei dat de liefde het wel zou vinden. Uiteindelijk werd hij zo kwaad dat hij zich aankleedde en naar buiten was gerend, naar het park.
Ze had het hem nooit verteld.
Bret vond het vier dagen later. Hij zat op de wc een seksblaadje te lezen, toen de wc-rol op bleek te zijn. Hij hobbelde de wc uit met zijn broek op zijn enkels, een klein envelopje in de ene hand en een kartonnen rol in de andere.
Bret had de envelop al geopend. Er zat een kaart in met een plastic gouden sleutel voorop, met het opschrift 'Sleutel tot mijn hart' erboven. Over de flap had Gillian drie woorden geschreven.
'Je hebt me.'

'Gillian had een keer een geintje bedacht.'
Hij liep naar de radiator en haalde de wc-rol uit de houder. Hij liet zijn vinger in de kartonnen rol glijden. Verwacht niets, zei hij tegen zichzelf.
Er kraakte iets. Hij perste zijn vingernagel erin en trok het uit elkaar. De kartonnen buis gaf mee. In plaats van dun wc-papier, voelde hij stevig krakend schrijfpapier. Hij haalde het eruit. Twee pagina's, bovenin gerafeld waar ze uit een schrijfblok waren getrokken.
Er klonk gekraak op de trap.