LIX

Karlsruhe

Het was nog geen middernacht. Het was al aardedonker toen ze zich naar buiten haastten en de parkeerplaats overstaken. De auto was een oude Volkswagen Golf, de zijkanten gedeukt en gehavend, het dak bedekt met een laag van vijf centimeter sneeuw. Ze wachtten terwijl Sabine de voorruit schoonveegde, en toen nog wat langer terwijl ze probeerde de koude motor aan de praat te krijgen. De uitlaat sputterde en proestte rook. Sabine sprong uit de bestuurdersstoel en gebaarde Nick dat hij moest instappen.
'Voor jullie.'
Nick schrok. 'En jij dan?'
'Ik kan wel met mijn vriend meerijden. Voorlopig kan ik beter hier blijven zorgen dat ze jullie niet kunnen traceren.'
Ik dacht aan broeder Jerome en schudde mijn hoofd. 'Je hebt al genoeg voor ons gedaan. Als je dacht dat die zwarte ridder online eng was, dan wil je de echte versie beslist niet tegen het lijf lopen. Die lui deinzen nergens voor terug. De helft van de mensen die ons hebben geholpen zijn vermoord.'
'Daar kom je nu mee.' Sabine toonde een strak glimlachje. 'De ouders van mijn vriendje hebben een huisje in het Zwarte Woud. Ik kan daar waarschijnlijk wel een tijdje blijven.'
'Wees voorzichtig,' zei Nick.
'Jij ook. En breng mijn auto wel weer terug, oké?'
'Je krijgt zelfs een volle tank van me.'
Nick nam achter het stuur plaats. Emily stapte aan de andere kant in, en leunde toen vanaf de bijrijdersstoel over hem heen. 'Zit er een bibliotheek op de campus?'
Sabine wees naar een rond gebouw aan de overkant van een voetbalveld. 'Die is altijd open.'
'Bedankt voor alles.'
Nick schakelde. Bijna twee keer sloeg de motor bij het verlaten van de parkeerplaats af, de banden slipten op een stuk ijs bij het hek, en Nick kreeg net op tijd weer de macht over het stuur om te voorkomen dat hij tegen een lantaarnpaal zou botsen. Hij keek even in zijn achteruitkijkspiegeltje en hoopte dat Sabine geen spijt had van haar aanbod.
'Wat was dat met die bibliotheek?' vroeg hij.
'Ik moet iets uitzoeken.' Het bitse toontje van Emily weerhield Nick ervan om tegen te stribbelen. Hij was toch al te moe bijna zelfs te moe om te rijden. Hij reed de stoeprand op voor de bibliotheek.
'Laat de motor maar draaien,' zei Emily.
Nick bleef achter het stuur wachten terwijl Emily de trap naar het gebouw op rende. Hij wreef zich de handen en wenste dat hij handschoenen had. De slechte verwarming van de oude auto was niet opgewassen tegen de bittere kou van het vroege tijdstip.
Zijn ogen dwaalden omlaag. Een wazige witte vorm stak af tegen het donker, een vel papier op de bijrijdersstoel. De uitdraai. Emily had hem blijkbaar inderhaast achtergelaten. Hij deed het lampje aan en bestudeerde hem. In hun haast om uit het computerlab weg te komen, had hij er niet eens naar gekeken; toen hij Emily vroeg wat ze had ontdekt, had ze alleen maar een vinger op haar lippen gelegd.
De afbeelding in zijn hand zag eruit als een half voltooide puzzel, een die inderhaast in elkaar was gezet door iemand die geen geduld had voor de lastige achtergrondstukjes. Nick had het programma geïnstrueerd fragmenten te negeren waar niets op stond, om het proces van samenvoegen te versnellen. Het resultaat was een zandlopervormige uitsnede van de verscheurde pagina. Wat Emily had gezien was voor Nick beslist niet duidelijk. De helft van de pagina bestond uit een plaatje dat leek op een os met een ongewoon lange staart. De digitale reconstructie was niet volmaakt: verkeerde overlappingen en subtiele vervormingen gaven het plaatje een impressionistische aanblik die door het zwakke licht in de auto niet veel duidelijker werd. Hoe dan ook was Nick er vrijwel zeker van dat hij de kunstenaar op grond van zijn stijl kon benoemen. Hij had de laatste paar dagen genoeg van het werk van de Meester van de Speelkaarten gezien om een deskundige te zijn.
Onder het plaatje stonden een paar zinnetjes geschreven. Deze waren wat scherper Nicks algoritmes waren erop afgestemd tekst te herkennen maar hij had nog steeds moeite om het te ontcijferen. De Ietters zaten dicht op elkaar gepakt op de regels en waren onregelmatig van vorm: de rechtopstaande ophalen hadden een verticale soliditeit als de zuilen van de kathedraal, terwijl de gewelfde bogen en dwarslijnen met ragfijne lijntjes werden doorkruist.
Hij zocht in zijn tas naar het bestiarium dat ze uit het pakhuis in Hrussel hadden gered en opende het op de eerste pagina om ze te vergelijken. Ze waren niet hetzelfde. De plaatjes in het boek waren aan de kant van de tekst gedrukt terwijl ze op de uitdraai trots in het midden prijkten. Het handschrift zag er netter uit op de uitdraai, hoewel Nick toen hij het echt probeerde te lezen, het moeilijker vond de letters te ontcijferen.
Een felle witte lichtflits boorde zich door het duister. Nick draaide zich in paniek om. Was hij ontdekt? Gefotografeerd? Beschoten?
Weer die flits — geen camera of geweer maar een knipperlicht dat op de voorkant van de bibliotheek was bevestigd. Nick, die had gedacht dat hij in zijn onderbewuste het geluid hoorde van zijn eigen paniek, ontdekte dat het in werkelijkheid het gedempte gerinkel van de alarmbel was.
Het alarm werd opeens scheller toen de bibliotheekdeur openvloog. Emily rende de trap af. Ze wierp zich in de auto en sloeg het portier dicht.
Nick keek naar het boek in haar handen, een langwerpig dun boekje, gebonden in rode en zwarte stof.
'Heb je dat bibliotheekboek gestolen?'
'Geleend.' Ze stopte het in het vakje in haar portier. 'Rijen maar.'
De auto reed van de stoep af de straat op. Nick keek in de achteruitkijkspiegel maar zag niemand achter hen aan komen.
'Vertel je me nu eindelijk wat er aan de hand is?'