***

Maar er kwam geen antwoord. De verbinding werd verbroken. Vol ongeloof staarde Hamid enkele seconden naar het toestel in zijn hand. Toen ontstak hij in woede. Hij knalde de gsm op de eetkamertafel en trok een van de stoelen tegen de grond. Hij vloekte en tierde en gooide een tweede stoel omver. Mevrouw Harchaougoz vergat haar tranen. 'Hamid, denk aan de meubels. Denk aan de buren. Wat schiet je hier nou mee op?' Snuivend harkte Hamid met zijn vingers door zijn haar. Pas toen de adrenaline geleidelijk tot normale waarden was gezakt, kon hij weer praten. 'Ze heeft geen greintje respect voor mij. Dat pik ik niet. Ik ga daarheen en eis dat ze met ons meekomt en dan wil ik wel eens zien of ze het lef heeft om mij recht in het gezicht te beledigen.'

'Je kunt het beter anders aanpakken', probeerde zijn vrouw hem op andere gedachten te brengen. 'Je driftbuien schrikken haar af. Ze gaat nooit met je mee als je dreigt en slaat.' 'Heb ik het daarnet niet aardig geprobeerd? Ik heb gezegd dat ze geen straf zou krijgen, dat we zouden praten. Maar hielp dat? Nee! Ze drukt mij gewoon weg.'

'Het klonk niet echt gemeend. Je toon was nog steeds dreigend. Ze weet datje haar weer zult slaan.'

'Verdient ze iets anders dan? Moet ik dit alles goedkeuren? Na wat ik in die zeventien jaar voor haar gedaan heb? Ben ik een slechte vader geweest?'

'Nee, natuurlijk niet. Maar misschien kunnen we beter wat water bij de wijn doen door haar weer naar school te laten gaan. Dan zijn we ook van die leerplichtambtenaar...' 'Toegeven?' Zijn stem sloeg over. 'Wat stelt mijn gezag dan nog voor? Jij wilt haar belonen voor haar gedrag. Wat leert ze hiervan? Vertel het mij! Dat ze de wensen van haar familie moet negeren. Dat ze gewoon moet weglopen als ze haar zin wil krijgen, want dat lost alles op.' 'Ik dacht dat...'

'Laat het denken maar aan mij over', onderbrak Hamid zijn vrouw bars. 'Bij jou komt er niet veel zinnigs uit.' Er volgde een stilte. Aan het gezicht van mevrouw Harchaougoz was duidelijk te zien dat ze gekwetst was. Hij had haar in het bijzijn van de kinderen nog nooit beledigd. Wijselijk hield ze haar mond om erger te voorkomen. Ze zette de stoelen rechtop en liep de keuken in. Hamid steunde met zijn vuisten op het tafelblad en probeerde zijn woede te temperen. Het gevoel van onmacht, geen controle hebben over de situatie maakte hem langzaam gek.

'We nemen je moeder mee', besloot hij na een paar minuten wikken en wegen. 'Nergiz.'

Mevrouw Harchaougoz was op haar hoede toen ze de kamer binnenkwam. 'Nergiz, jij gaat mee. Alleen jij kunt haar overhalen om met ons mee terug naar huis te gaan. Naar jou wil ze wel luisteren. Desnoods gooi je wat tranen in de strijd. Beloof haar alles wat ze wil horen. Het belangrijkste is dat ze thuiskomt.'

'Dan pak ik de honkbalknuppel uit de kelder.' Ahmad wilde in actie komen, maar zijn vader hield hem tegen. 'Ik denk niet dat het uit de hand zal lopen als je moeder erbij is. Die houdt de gemoederen wel rustig. Zij is een verstandige vrouw.' Ze keek hem aan en voelde zich gestreeld door het compliment. Op zijn gezicht verscheen een voorzichtige glimlach, een soort excuus voor zijn lompe uitspraak van daarnet. De glimlach was van korte duur. 'Waar zijn mijn autosleutels? Omar, help eens zoeken.' Achter de eettafel vond Omar de sleutels en overhandigde ze aan zijn vader.

'Jij blijft thuis', besloot Hamid terwijl hij de gsm van Omar in zijn broekzak stopte. Als Letiva iets van zich laat horen, dan bel je ons.' Omar knikte.

De Ford Escort reed voor de tweede keer met hoge snelheid de straat uit. Het was twintig minuten rijden naar de Vaartdreef en tijdens de rit repeteerden Hamid en Nergiz het verhaal dat ze tegen de ouders van Sam zouden afsteken. Ahmad bleef in de auto wachten. Mocht het nodig zijn, dan konden ze hem er altijd nog bij halen. Ahmad was enigszins teleurgesteld. Het liefst had hij Letiva eigenhandig naar buiten gesleurd. Praten vond hij tijdverspilling en hij begreep niet dat zijn vader overstag was gegaan voor het idee van zijn moeder. Praten was iets voor vrouwen. Stapvoets reed de Ford door de chique buurt en mevrouw Harchaougoz was onder de indruk, haar man niet. De auto werd drie deuren verderop geparkeerd en voor de laatste keer werd het scenario doorgesproken. Het was een simpel plan. Ze zouden aanbellen en Hamid zou hen keurig voorstellen. Tijdens het handjes schudden zou Nergiz in tranen uitbarsten en dan jammeren dat ze haar dochter wilde zien. Hamid zou de familie uitleggen dat zijn vrouw al dagen ziek was van verdriet. Ze wilden alleen maar met Letiva praten, op een volwassen en rustige manier. Uiteindelijk stapten ze uit, liepen naar de woning en Hamid belde aan. De lamellen voor de ramen op de begane grond waren half geopend, op de tweede etage stond een raam op een kier. Het huis zag er verlaten uit. Nogmaals drukte Hamid op de bel en ze dachten geluiden in de gang te horen. Stemmen, ergens achter in het huis. Door het gebobbelde melkglasraam naast de deur zagen ze een gedaante op hen afkomen. 'Ja? Wie bent u?' Het was een meisjesstem. Mevrouw Harchaougoz seinde dat haar man zijn mond moest houden. 'Ik ben Nergiz Harchaougoz, de moeder van Letiva. Ik wil graag met Letiva praten. Mag ik binnenkomen?' De schaduw achter het gebobbelde glas gaf niet direct antwoord. Ze liep van de deur weg, maar was binnen een minuut weer terug. 'Ik weet niet wie u bedoelt. Er is hier geen Letiva.'

'Is je moeder thuis, meisje?' Het was weer even stil. 'Die staat onder de douche.' 'En je vader?'

'Die is... die ligt nog in bed.' 'Dan wil ik Sam graag spreken.' 'Die is naar school.' 'Dus je bent alleen thuis?'

'Ia... Nee! Mijn moeder staat onder de douche, dat heb ik u toch gezegd. Maar u kunt beter weggaan. Uw dochter is niet hier.'

'Ik wacht wel totdatje moeder klaar is met douchen, want ik denk datje liegt. Ik denk dat Letiva wel bij jullie is. Ik ga niet weg voordat ik met Letiva of met je moeder gesproken heb.'

'Dan kunt u lang wachten. Letiva is hier niet en is hier ook nooit geweest.' De schim verdween.

'De ouders zijn waarschijnlijk niet thuis', fluisterde Nergiz tegen Hamid. Ze knikte toen hij zijn vinger op de bel legde. De bel klonk door het pand. Twee, drie keer. Geen respons. Nergiz duwde de brievenbus open en bukte. 'Letiva, ik wil met je praten', schreeuwde ze door de gleuf. 'Kom alsjeblieft. Laat mij niet staan, dit is al vernederend genoeg. Letiva?' Ze gluurde naar binnen en zag de zwarte jas van haar dochter aan de kapstok hangen. 'Ze is hier. Ik zie haar jas...' Hamid hield zijn vinger op de deurbel, zodat het aanhoudend bleef zoemen. Nergiz stapte de voortuin in en gluurde door het raam de woonkamer binnen. Het zag er verlaten uit. Hamid volgde haar voorbeeld en liep daarna door naar de tuinpoort naast het huis. Hij duwde de klink omlaag en zette zijn schouder ertegen, maar de deur zat op slot. Dan maar weer terug naar de voordeur. De deurbel kwam weer tot leven. Mevrouw Harchaougoz keek omhoog en zag iemand voor het slaapkamerraam op de tweede etage wegduiken. 'Letiva!' schreeuwde ze naar het lege raam. Ze begon luidkeels te jammeren.

Meneer Wolters, docent Frans, had na een val met de racefiets zijn kniebanden gescheurd. Hij lag al meer dan een week met een gipsbeen thuis in bed. Zijn lessen waren geschorst, wat inhield dat Sam vandaag het eerste en tweede uur vrij van school was. Het derde en vierde uur stond gym op de planning maar omdat het nachtelijke avontuur Sam behoorlijk had uitgeput, kreeg hij van zijn ouders toestemming om de ochtend thuis te blijven. Bij hoge uitzondering, zei zijn vader streng. Sam moest wel beloven dat hij dit weekend zijn boekverslag Engels zou afmaken. Hij was akkoord gegaan. Hij stond samen met Letiva voor de kast in de gang op de eerste etage en wees haar de handdoeken en badspullen. Sandra stond op het punt om naar school te gaan toen er werd gebeld. Ze wilde de trap aflopen maar Sam hield haar tegen. 'Wacht!' Hij trok haar terug en liep vervolgens naar het raam in de logeerkamer. Normaal gesproken werd er nooit zo vroeg aan de deur gebeld. Hij legde zijn voorhoofd tegen het glas en probeerde een glimp van de persoon voor de deur op te vangen. Alleen de achterkant van een jas was even zichtbaar. Hij zou het raam moeten openen om beter te kunnen zien, maar dat leek hem niet verstandig. 'Ik kan toch gewoon vragen wie het is?' vond Sandra. 'Daar hoeft de deur niet voor open.'

'Oké. Maar niemand binnenlaten', fluisterde Sam. 'Ik denk dat ze voor Letiva komen.'

Automatisch keek Sandra naar het meisje, dat als een bang vogeltje op het randje van het bed zat. De angst verontrustte haar. 'Zijn ze gevaarlijk, die mensen?' Er was een lichte weifeling bij Sam maar uiteindelijk schudde hij zijn hoofd. 'Ik denk niet dat ze iets doen maar toch...' De aanval van Ahmad op het schoolplein kwam naar boven. Hij had het tot nu toe voor zijn familie verzwegen en hij was nu zeker niet meer van plan om het hun te vertellen. Zijn vader zou zonder twijfel direct naar de politie stappen om de familie aan te geven. Dat was op zich wel aantrekkelijk, want dat hield Ahmad en zijn vader even op afstand zodat Sam wat rust kreeg. Maar de kans was ook groot dat Letiva door de politie werd opgehaald en terug naar haar ouders werd gebracht. Ze was minderjarig. Hij wilde zijn zus niet onnodig bang maken, maar ook niet in gevaar brengen. Stel dat een of andere idioot haar een mes onder haar neus duwde.

'Wie het ook is, stuur hem maar gewoon weg en houd de deur gesloten', beval Sam. Ze knikte en liep de trap af naar de gang.

Sam en Letiva stonden boven aan de trap te luisteren en hoorden haar vragen wie er voor de deur stond. De stem van haar moeder klonk en Letiva kneep van schrik in Sams hand.

'Het is haar moeder', meldde Sandra onder aan de trap.

'Niet opendoen.'

'Ik stuur haar wel weg.'

'Ze is niet alleen', fluisterde Letiva tegen Sam. 'Dat weet ik zeker. Zoiets doet ze nooit alleen. Misschien is ze met mijn tante Farida.' Sam liet haar hand los, liep weer naar het raam en gluurde naar de deur. Nog steeds niets te zien. Letiva was hem op de voet gevolgd en keek of ze een bekende auto voor het hek zag staan.

'Letiva, ik wil met je praten. Kom alsjeblieft. Laat mij niet staan, dit is al vernederend genoeg. Letiva?' De stem klonk hees, een tikkeltje wanhopig. Letiva stond in tweestrijd. Het liefst had ze zich in haar armen geworpen en troost gezocht, zoals ze vroeger als jong meisje deed als ze pijn had. Maaier was iets wat haar tegenhield. Een raar gevoel. Ze week plotseling achteruit toen ze haarvader in de tuin ontdekte. Hij liep naar de zijkant van het huis. 'Sam', piepte ze benauwd. Ze klampte zich aan zijn shirt vast en wees. Sam knikte. Hij had Hamid al gezien en duwde Letiva bij het raam weg. 'De poort zit altijd op slot. Hij kan echt niet bij je komen.' Hij trok haar beschermend in zijn armen en wreef over haar rug. Sandra kwam met een verhit gezicht de kamer binnen. 'Ik heb gezegd dat pa en ma thuis zijn. Misschien schrikt dat af. Als ze weten dat we alleen zijn...'

Ze keken elkaar aan toen de deurbel irritant lang bleef zoemen. Daarna klonk er gebonk en geschreeuw. 'Ik ga het nu wel eng vinden', fluisterde Sandra. 'Als ze niet snel weggaan bel ik papa op. Straks gooien ze de ramen in.' 'Zeg datje de politie hebt gebeld', zei Sam. 'Dat schrikt af.' 'Waarom ga jij niet?' snauwde Sandra. 'Waarom moet ik dat allemaal doen?'

'Als ze zien dat ik thuis ben, gaan ze zeker niet meerweg. Dan weten ze dat we Letiva hier verborgen houden. Waarom doen we anders zo geheimzinnig?' Met tegenzin verdween Sandra de gang weer in. 'Ik bel de politie als u niet weggaat. U bent op verboden terrein', hoorden ze haar dapper schreeuwen. 'Wegwezen.' Sam stond achter in de kamer en hield het tuinpad in de gaten. De zoemer van de deurbel en het gebonk hielden nog vijf minuten aan. Nog twee keer werd Letiva's naam geroepen, en toen zag Sam ze vertrekken. Hamid voorop. 'Misschien komen ze terug', waarschuwde Letiva. Ze kon niet geloven dat haar vader het zo snel opgaf. 'Laten we hier nog even wachten.'

'Ik ga nou echt niet meer naar school', zei Sandra. 'Straks staan ze mij op de hoek van de straat op te wachten.' 'Ze zullen je niets doen', meende Letiva. Ze kon zich niet voorstellen dat haar vader een wildvreemd meisje van haar fiets zou trekken. Nee, die sloeg andermans kinderen niet. 'Dat weten we niet zeker. Blijf toch maar thuis', reageerde Sam bezorgd terwijl zijn blik op de straat gericht bleef. 'En wat zeg ik dan tegen papa?'

'De waarheid', antwoordde Letiva voor Sam. 'We gaan niet liegen, dat zorgt alleen maar voor meer problemen en die hebben we zat.'

Ahmad keek zijn ouders vragend aan. 'Was ze er niet?' Hamid trok een nors gezicht. 'Wij denken van wel, maar ze liet zich niet zien.'

'Moet ik even gaan?' Ahmad had zijn portier al opengeduwd. 'Dat heeft geen nut. Als het je moeder niet lukt, dan jou al helemaal niet. Ze wil niet met ons praten.' 'Ze heeft niets te willen', riep Ahmad boos. 'Wat zeiden die ouders dan?'

'Die hebben we niet gezien. Alleen een meisje was thuis maar die deed de deur niet open. Waarschijnlijk waren haar ouders al naar het werk.'

'Dan gaan we daar toch heen', opperde Ahmad. 'We hebben het adres. Misschien dat de ouders willen meewerken en zo niet, dan maak ik een hoop stampij in de zaak waar de klanten bij zijn. En als het moet kom ik de volgende dag met wat vrienden terug en de dag daarop en daarop. Kijken of ze dat prettig vinden.'

'Dat keur ik af. We zouden het beschaafd oplossen en niet met geweld', protesteerde zijn moeder. 'Dat bezorgt ons een slechte naam. Dat wil jij toch ook niet?' Die laatste vraag was tegen Hamid. Hamid trok met zijn mond. 'Als onze vrienden en familie horen dat Letiva is weggelopen en dat de bruiloft wordt afgelast krijgen we zeker een slechte naam. We maken geen ruzie zolang zijn ouders meewerken. Maar ik laat mij niet als een sul behandelen. Als ze niets willen, dan pakken we het op de manier van Ahmad aan. Ik ben het meer dan zat', gromde Hamid.