12

Landon was niet langer haar vijand.

Nu Ashley eerlijk aan hem had uitgelegd dat haar liefde voor hem niets met een huwelijk of zelfs een relatie te maken had, was Landon opeens niet meer bedreigend.

Het was bijna leuk om met hem om te gaan.

Hij was nog steeds niet aan het werk omdat hij moest wachten totdat zijn been en brandwonden waren genezen. Op zaterdagmiddag kwamen Ashley en Cole vaak langs om hem gezelschap te houden. Ze keken samen tv of speelden spelletjes.

Tijdens deze bezoeken hielden Ashley en Landon de stemming luchtig en opgewekt – zelfs speels. Er was geen spoor te bekennen van de intense blikken of ernstige toon van die gedenkwaardige avond in het ziekenhuis. En zelfs niet van het ongemakkelijke kat-en-muisspel dat hun vroegere ontmoetingen had gekenmerkt.

Landon kon het fantastisch vinden met Cole. Hij liet het jongetje tekeningen maken op zijn gips, speelde uno of kwartet met hem en leerde hem het verschil tussen een wijdbal en een strike als er een wedstrijd van de Cubs op tv werd uitgezonden.

En later, als Cole druk aan het kleuren was of even in zijn eentje speelde, vertelde Ashley Landon alles over Irvels verlangen naar haar man en Ediths gegil en Helens bewering dat iedereen die Sunset Hills binnenkwam potentieel een spion was.

Ze vond een geduldig oor bij Landon voor haar verhalen. Hij leek oprecht geïnteresseerd te zijn in alles wat ze vertelde en dat bleek niet alleen uit het feit dat hij goed naar haar luisterde. Hij was een perfect klankbord, en door samen over Sunset Hills te praten kon ze haar ervaringen verwerken.

Af en toe betrapte Ashley zichzelf erop dat ze Landon iets langer aankeek dan nodig was. Ze had het meer naar haar zin dan de bedoeling was. Maar toch was ze altijd op haar hoede. Per slot van rekening kon ze nog steeds geen relatie met hem beginnen. Bovendien zou Landon naar New York verhuizen. Misschien waren dit hun laatste dagen samen, de nadagen van een vriendschap die was begonnen toen ze nog kinderen waren. Ze waren op veilig terrein. Landon sprak niet over de gevoelens waarvan hij in het ziekenhuis had bekend dat hij ze voor haar koesterde. En Ashley koos er gemakshalve voor te geloven dat hij de hoop eindelijk had opgegeven en zichzelf ervan had overtuigd dat het geen zin had.

Op een vrijdagmiddag vier weken na Landons ongeluk belde hij Ashley op haar werk omdat hij zich wezenloos verveelde. ‘Mag Cole bij mij komen spelen?’

‘Hé, doe niet zo raar!’ lachte Ashley. ‘Ik moet weten dat de wereld buiten deze muren nog normaal functioneert.’

‘Sorry.’ Landon maakte een half-grinnikend, half-kreunend geluid. ‘Ik verveel me in dit pantser en ik word gek van de jeuk aan mijn been. Ik wil weten of je morgen langskomt met mijn kleine vriend.’

‘Nou…’ Ashley liep met de draadloze telefoon de huiskamer binnen. Edith, Irvel en Helen lagen vredig te snurken met de oude tv aan. ‘Ik moet mijn garage opruimen. En daarna moet ik, laat me even nadenken… o ja, daarna moet ik mijn boeken ordenen.’

‘Je hebt het dus heel druk, hè?’

‘Ja, inderdaad.’ Ze onderdrukte een lach en leunde tegen de muur van de huiskamer. ‘Ik verveel me geen seconde.’

‘Hoe gaat het met de gillende keukenmeid?’ Landon sprak nog steeds op luchtige toon, maar de klank in zijn stem was zachter. Hij gaf om de bewoners van Sunset Hills. Hoe meer Ashley over hen vertelde, hoe meer hij bij hen betrokken raakte.

‘Je kon er de klok op gelijkzetten. Zodra ze de badkamer binnenkwam, zette het arme mens het op een gillen.’

‘Heeft Belinda haar weer kalmerende middelen toegediend?’

‘Nee.’ Ashleys blik gleed naar Edith. ‘Belinda was boodschappen gaan doen.’

‘Wat heb je toen gedaan?’

‘Ik heb met haar gepraat en ben bij haar gaan zitten.’Ashley keek uit het raam. Het was opnieuw een prachtige dag, een perfecte dag om te schilderen. ‘Het duurde ongeveer een half uur, maar uiteindelijk kreeg ik haar rustig. Ze zei iets heel vreemds.’

‘Wat precies?’

‘Ze zei dat ze een heks had gezien. Een heks die haar wilde vermoorden.’

Landon floot tussen zijn tanden. ‘Geen wonder dat ze het op een gillen zet.’

‘Ja, dat dacht ik ook.’ Ashley keek weer naar Edith. De vrouw lag nu vredig te slapen en leek wat ze eerder had gezien volkomen vergeten te zijn.

‘Misschien is het iets geestelijks, Ashley. Misschien ziet ze echt iets.’

‘Ach kom, Landon.’Ashley had de neiging om in lachen uit te barsten. ‘Dat geloof je toch zelf niet?’

‘Nou…’ zei Landon rustig. Als het op het geloof aankwam, preekte hij nooit tegen haar. Hij wist wat haar standpunten waren en probeerde haar niet op andere gedachten te brengen. ‘Eerlijk gezegd wel. Weet je wat? Laten we iets afspreken.’

‘Wat?’ Ashley keek naar beneden en tekende met haar vinger onzichtbare bloempatronen op tafel. Waarom voelde ze zich zo slecht op haar gemak als hij over God of het geloof sprak?

‘Vanaf vandaag zal ik bidden voor Edith. Totdat er iets gebeurt, oké?’

‘Afgesproken,’ zei Ashley op luchtige toon. ‘Als ik je daarmee een plezier doe.’

Even bleef het stil en Ashley vroeg zich af of hij ontstemd was. Een ogenblik later hoorde ze een kauwend geluid. ‘Mijn moeder heeft popcorn voor me gemaakt.’ Hij nam nog een hap. ‘Cole zou ervan smullen.’

Ze grijnsde. Goed. Hij was niet boos op haar. ‘Mijn boeken kunnen dus wachten, is dat wat je wilt zeggen?’

‘Hoe laat kun je dat kereltje naar me toe brengen om te komen spelen?’

Ze lachte. ‘Oké. We komen na zijn slaapje. Een uur of drie. Is dat goed?’

‘Drie uur ’s nachts?’ Landon klonk hoopvol, meer als haar vierjarige zoontje dan de sterke, geharde brandweerman.

‘Nee, dat had je gedroomd.’ Opnieuw lachte Ashley zachtjes. Het was zo verfrissend om beide kanten van deze man te kennen. Verfrissend en een beetje gevaarlijk. Hij is je type niet, hield Ashley zichzelf voor. Binnen de kortste keren sta je pannetjes met eten te koken voor maaltijden in de kerk. Bovendien verhuist hij binnenkort naar New York. Zet hem uit je hoofd.

‘Hé, juffrouw Ashley, vergeet het maar.’ Landon sprak op plagerige toon. ‘Ik had het over Cole. Hij mag hier komen logeren. We kunnen een tent bouwen en ‘diefje vangen’ spelen en over jongensdingen praten. Je weet wel, de hele avond popcorn eten en de rommel niet opruimen, dat soort dingen. Het wordt vast een feest. Kom op, mama.’

Ashleys glimlach verdween. Ze werd door een melancholiek gevoel overspoeld. Een tent bouwen in de huiskamer, diefje vangen, over jongensdingen praten. Dat waren de dingen die Cole moest missen omdat hij geen vader had.

Ze slikte en onderdrukte haar emoties. ‘Heel grappig. We komen om drie uur… ’s middags.’ Ze keek op de klok. Ze moest nog een paar klusjes doen en bij Bert en Laura Jo gaan kijken voordat haar dienst afliep. ‘Tot morgen.’

Ashley liet Cole die zaterdagmiddag wat langer doorslapen.

Terwijl hij zijn middagslaapje deed, begon ze aan een nieuw schilderij. Een portret van Irvel met een theepot. Dit beeld had ze de week ervoor op een foto vastgelegd. Ze ging zo op in haar eerste schets en de achtergrond dat ze de tijd uit het oog verloor. Pas om half vijf kocht ze twee pizza’s en reed ze het korte stukje naar het huis van Landon.

Leunend op twee krukken en met zijn been in het gips deed hij de deur voor hen open.

‘Hé, pizza en mijn beste vriend op één middag!’ Ashley voelde de adrenaline door haar lichaam gieren toen ze zijn glimlach zag. Hij zei niet dat ze te laat waren. ‘Kom binnen.’

‘Weet je wat?’ Cole huppelde naar Landon toe en keek met grote ogen naar hem op. ‘We hebben pizza met extra veel kaas bij ons!’

‘Nee maar!’ Landon boog zich voorover. Als iemand hem had verteld dat hij een miljoen dollar had gewonnen, had hij niet verbaasder kunnen kijken. ‘Die met extra kaas?’

‘Ja.’ Cole knikte vol overtuiging. ‘Zullen we die nu opeten?’

Landons blik gleed naar Ashley. ‘Wat vind je ervan?’

‘Nee, nog niet.’Ashley keek Cole streng aan. ‘Je hebt net een appel op in de auto.’

‘Oké.’ Cole gluurde langs Landon naar binnen. ‘Wil je een spelletje met me doen?’

‘Ja, leuk.’ Met een soepele beweging draaide Landon zich om op zijn krukken en begaf zich naar de huiskamer. Hij had een klein en eenvoudig huis in een al wat oudere buurt niet ver van de universiteit. Het gaf Ashley op de een of andere manier een veilig gevoel. Of misschien gaf Landon haar dat.

Landon pakte een stapeltje unokaarten, ging op de bank zitten en sloeg op zijn knie. ‘Jij speelt met mij, oké?’

‘Jippie!’ Cole rende naar Landon toe.

‘Voorzichtig, mannetje.’ Ashleys gezicht vertrok. ‘Hij heeft zijn been gebroken. Weet je dat niet meer?’

‘Ik weet het.’ Cole klom bij Landon op schoot en leunde tegen hem aan. ‘Ik ben heel voorzichtig.’

Ze begonnen met het spel, maar Ashley had moeite om zich te concentreren. Vaak keek ze even over haar kaarten heen naar Landon, die zijn gezicht vlak bij dat van Cole hield en met hem besprak welke kaart ze zouden kiezen. Hij was de geduldigste man die ze kende. Ze zou haar schildersezel willen pakken en het plaatje willen vastleggen. Man en jongen. Haar zoon in de armen van een jonge man die van hem hield. Dit had Cole maar een paar keer in zijn leven meegemaakt – en de meeste keren in de afgelopen maand.

Cole en Landon zo samen te zien riep onbekende emoties op bij Ashley, emoties die ze niet begreep. Aan de ene kant wilde ze naast hen gaan zitten op de bank en Landon smeken om te blijven. Ze zou hem beloven om hem niet langer als alleen maar een goede vriend te zien. Maar tegelijkertijd was ze ook opgelucht dat dit intieme familietafereel onmogelijk werkelijkheid kon worden. Niet als Landon over een paar maanden zou verhuizen.

Ashley probeerde zich op haar kaarten te concentreren. Maar hoe hard ze ook haar best deed, ze kon haar gedachten er niet bij houden. Had ze beter niet kunnen komen? Was het oneerlijk tegenover Cole en Landon? Misschien was het niet verkeerd. Misschien moest ze Landon overhalen om voor altijd in Bloomington te blijven.

Misschien had ze professionele hulp nodig.

Na het spelen van een paar potjes uno, aten ze pizza en keken ze naar de laatste minuten van een sportwedstrijd op tv. Om half acht begon Cole te geeuwen.

‘Het is tijd om naar huis te gaan, mannetje.’Ashley stond op en rekte zich uit.

Toen keek ze Landon aan. ‘Bedankt. We hebben een leuke middag gehad.’

Landon stak zijn hand naar haar uit en Ashley hielp hem overeind uit zijn stoel. Ze gaf hem zijn krukken aan en met zijn handen op de schouders van Cole geleund hervond hij zijn evenwicht. ‘Kom je volgende week weer, maat?’

Cole straalde. ‘De volgende keer breng ik mijn honkbalplaatjes mee.’

‘Fantastisch.’ Landon gaf Cole een high five. ‘Misschien kunnen we er een paar ruilen.’

‘Echt waar?’

‘Ja, ik heb heel mooie plaatjes.’

‘Cool.’ Hij sloeg zijn armen om Landons lange benen heen en huppelde naar de voordeur. Daar ging hij op de grond zitten en trok zijn sandalen aan.

Ashley keek Landon aan en haalde haar schouders op. ‘Ik kan hem amper bijhouden.’

‘Ja, daar kan ik over meepraten.’ Landon grijnsde. ‘Zeg…’ Hij keek op zijn horloge. ‘Denk je dat Cole vannacht bij je ouders kan logeren?’

Ashleys goede voornemens werden aan het wankelen gebracht. In gezelschap van Cole waren haar bezoekjes aan Landon altijd veilig platonisch geweest. Maar deze uitnodiging om zonder Cole terug te komen was iets nieuws. ‘Vanavond?’

‘Ja.’ Landon sprak op nonchalante toon. Dit stelde Ashley gerust. ‘We kunnen een film kijken of nog een spelletje uno spelen.’ Hij maakte met zijn schouder een gebaar naar de keuken en grijnsde verlegen naar haar. ‘Ik heb nog pizza over.’

‘Ja, dat is zo.’ Ashley lachte. Ze bedacht een aantal redenen om nee te zeggen, maar geen enkele was overtuigend, vooral niet omdat het idee zo goed klonk. ‘Ja, mijn ouders zijn vanavond thuis. Ze vinden het waarschijnlijk geen probleem om op hem te passen.’ Ze keek naar haar zoon, die nog steeds worstelde met zijn tweede schoen en grijnsde even. ‘Ja, waarom niet? Hij woont daar zo’n beetje. Soms denk ik dat het huis van mijn ouders zijn eigenlijke thuis is en dat ik gewoon een oppasmoeder ben.’

Hij besloot om niet te reageren op de pijn in haar stem. ‘Je komt dus?’

‘Goed, als we maar geen diefje vangen gaan spelen, oké?’

‘Afgesproken.’ Landon grijnsde en hinkte met haar naar de voordeur.

‘Oké.’ Ze pakte Cole bij zijn hand en zwaaide. ‘Tot later.’

‘Ja, tot later.’

Een uur later parkeerde ze haar auto op de oprit van Landons huis. Ze had gelijk gehad wat haar ouders betrof. Ze waren heel blij geweest om op Cole te passen. Op een bepaalde manier vormden ze het gezin dat haar zoon moest missen. Natuurlijk dacht Ashleys broer er anders over. Luke vond dat Ashley profiteerde van haar ouders. Soms vroeg Ashley zich af of hij geen gelijk had. Ze wist niet zeker of ze wel genoeg van Cole hield. En op sommige dagen voelde Ashley Coles afstandelijkheid. Net alsof het kind haar onzekerheid en haar gemengde gevoelens over het moederschap voelde. Haar onzekerheid over liefde in het algemeen.

Ze onderdrukte deze sombere gedachten en keek naar de voordeur van Landons huis. Was zijn uitnodiging wel zo onschuldig als die leek? Even deed ze haar ogen dicht en hoorde in gedachten zijn stem op die avond in het ziekenhuis, een aantal dagen nadat hij gewond was geraakt. ‘Ik ga verhuizen, Ashley. Jalen en ik gaan branden blussen en levens redden in het hartje van New York.’

Nee, ze wist zeker dat Landon vanavond geen bijbedoelingen had. Ze waren gewoon twee oude vrienden die hun tijd liever samen doorbrachten dan alleen. Ze keek in de achteruitspiegel en woelde met haar hand door haar haar.

Toen stapte ze de auto uit en liet een zweem van parfum achter.

Ondanks zijn gebroken been, hinkte Landon zo vlug hij kon op zijn krukken de kamer door toen hij de auto van Ashley het pad op hoorde rijden. Het afgelopen uur had hij zich afgevraagd of het verstandig was geweest om haar uit te nodigen. Wat wilde hij ermee bereiken? Ze hadden de afgelopen weken een leuke tijd samen gehad. Ashley was een goede vriendin, meer niet.

Die avond in het ziekenhuis had ze haar gevoelens op pijnlijke wijze duidelijk gemaakt.

Sindsdien had hij zijn best gedaan om zich hierbij neer te leggen. Ze zouden nooit van elkaar kunnen houden zoals Landon had gewild. Ze was niet het type waarmee hij kon trouwen of zijn leven delen.

Hij wilde een vrouw die zijn geloof en gevoelens deelde, die zijn toekomst wilde delen. Iemand die zijn wederhelft kon zijn – niet volmaakt, maar iemand die wel heel veel van hem zou houden. En dat was meer dan Ashley kon geven. Landon had een groot aantal jaren nodig gehad om dit te begrijpen. Op de een of andere manier zou God op een dag de juiste vrouw in zijn leven brengen en zouden al deze jaren waarin hij van Ashley had gehouden vervagen tot een jeugdherinnering.

Zo was het toch?

Per slot van rekening stond hij op het punt om aan een heel nieuwe fase in zijn leven te beginnen. Misschien zou hij nooit meer terugkeren naar Bloomington. Het was een fase waar hij heel erg naar uitkeek.

Maar waarom had hij Ashley dan uitgenodigd?

Landon deed de deur open en nam haar in zich op zoals ze daar op de stoep stond, mooi en buiten adem. De glimlach in haar ogen was hem even vertrouwd als zijn eigen naam.

Ja, waarom?

‘Het is dus gelukt.’

‘Opa en oma waren heel blij.’ Ashley liep naar binnen en keek grijnzend achterom. ‘Bovendien hoef ik mijn boeken pas volgende week te ordenen.’

Hij hinkte de kamer door terwijl zij naar de keuken slenterde. ‘Wil je water?’

‘Ja, alsjeblieft.’ Landon liep naar de bank, legde zijn krukken op de grond en ging voorzichtig zitten, terwijl hij het verband op zijn rug probeerde te ontzien.

‘Nou…’ Ashley kwam de hoek om met twee glazen water in haar handen. ‘Als het gips eraf is, mag je het goed maken.’ Ze zette de glazen op een tijdschrift en plofte naast hem neer op de bank. ‘Afgesproken?’

‘Afgesproken.’ Hij moest zijn best doen om niet breed te grijnzen. Als het gips van zijn been was, zou hij druk bezig zijn met inpakken. Dan zou hij weinig tijd meer voor Ashley hebben.

‘Hé.’ Ashley hield haar hoofd een beetje schuin. Uit haar grote blauwe ogen sprak een diepe oprechtheid. ‘Bedankt dat je zo leuk optrekt met Cole.’ Ze leunde met haar hoofd tegen het kussen van de bank en keek naar het plafond. ‘Hij komt hier heel graag.’

Even wilde Landon tegen haar schreeuwen: ‘Zie je het niet, Ashley? Jij, ik en Cole – we horen bij elkaar.’ In plaats daarvan dwong hij zichzelf te glimlachen en grinnikte. Hou jezelf niet voor de gek, Landon. ‘Dat is wederzijds.’

Plotseling begreep hij waarom hij Ashley vanavond had uitgenodigd voordat hij de tijd had gehad om zich te bedenken. Een Bijbeltekst die hij als kind had geleerd, schoot hem te binnen: want waar het hart vol van is, daar loopt de mond van over.

Hij had haar maar om één reden uitgenodigd: hoe hard hij ook zijn best deed om zich van het tegendeel te overtuigen en hoezeer hij zich ook had voorgenomen om haar uit zijn hoofd te zetten, was zijn hart nog steeds vol van een eigenwijze dagdroomster. Een meisje dat zijn hart op hol had gebracht en hem het gevoel gaf te leven en echt mens te zijn.

Een meisje dat Ashley Baxter heette.