23

Voor de eerste keer in jaren had Ashley het gevoel dat ze veel in te halen had in het leven.

In het licht van de aanslagen op Amerika had ze geen tijd meer om zich druk te maken over wat de mensen van haar dachten en hoe ze hen teleurgesteld had. Ze had een zoontje van wie ze hield, familie die haar nodig had en een broer die haar niet meer haatte. En misschien, heel misschien een God die nog niet klaar met haar was.

Daarnaast had ze een huisvol bewoners in Sunset Hills die haar zorg hard nodig hadden.

De dossiers die Ashley van Irvel en de anderen had aangelegd waren bijna compleet. Ashley had meer internetartikelen gelezen over de verleden-heden-aanpak om alzheimerpatiënten te helpen en ze was het eens met wat ze las.

Het idee achter de aanpak was om een plek in de tijd en het geheugen van de patiënt te vinden waar deze zich het meest op zijn of haar gemak voelde en vervolgens zo veel mogelijk interactie te stimuleren over deze periode. Dit kon bijvoorbeeld betekenen dat je een kamer opnieuw moest inrichten en bepaalde onderwerpen moest vermijden terwijl je andere juist bewust ter sprake bracht. Kortom, alles wat de patiënten gelukkiger en tevredener maakte. Volgens de meest recente onderzoeken was de kans dat patiënten zich belangrijke dingen zouden herinneren die ze waren vergeten – zoals de mensen, plaatsen en beelden die ooit van grote betekenis voor hen waren geweest – groter naarmate ze zich meer op hun gemak voelden.

Ashley was ervan overtuigd dat ten minste een deel van de bewoners van Sunset Hills baat zou hebben bij de verledenheden-aanpak. De eerste stap in het implementeren van de ideeën was om zo veel mogelijk te weten te komen over het verleden van de patiënten. Dat had Ashley gedaan. Nu was het tijd om een deel van deze informatie in de praktijk toe te passen.

Ze begon met Edith, die nog steeds iedere morgen gilde zodra ze de badkamer binnenkwam. Ashley had Edith een aantal dagen extra goed in de gaten gehouden als ze van de keukentafel naar de badkamer liep. De vrouw was afwezig en soms verward, afhankelijk van de vraag of het ontbijt wel of niet goed was verlopen. Maar ze kon niets angstigs in haar blik ontwaren, geen enkel teken dat Edith door een heks werd achtervolgd, tot op het moment dat ze de badkamer binnenstapte.

Op de dagen dat ze werkte, onderbrak Belinda haar werk op kantoor, gaf Edith een kalmerend middel, stopte haar in bad en installeerde haar daarna in haar stoel. Op die manier slaapwandelde de arme oude vrouw door de morgen heen en gilde ze helemaal niet.

De eerste twee ochtenden keek Ashley toe terwijl Edith naar de badkamer slofte. Zodra ze begon te gillen, was Ashley bij haar.

Iedere keer zag Edith er hetzelfde uit: stokstijf, met gebalde vuisten, haar ogen stijf dichtgeknepen en haar mond in een volmaakte cirkel. ‘Een heks! Het is een heks! Help me. Help me alsjeblieft!’ Daarna begon ze zo hard en angstig te gillen als Ashley in haar hele leven nog niet had gehoord. Daarna had ze een half uur nodig om Edith de badkamer uit te krijgen, haar naar haar stoel te brengen en haar ervan te overtuigen dat ze echt niet werd achternagezeten door een heks, voordat het gegil eindelijk ophield.

Het was een frustrerende ervaring en Ashley had Ediths dossier al een aantal keren doorgelezen om erachter te komen wat de verklaring was voor dit gedrag zodat ze er iets aan kon doen.

Op de derde dag probeerde Ashley iets anders. Na het ontbijt, toen Irvel aan het genieten was van een kopje pepermuntthee en Ashley Helen had gerustgesteld dat iedereen in de kamer onderzocht was, stond Edith op en slofte naar de badkamer. Deze keer liep Ashley vlak achter haar aan. Toen ze samen de badkamer binnenliepen, ving Edith een glimp van zichzelf op in de spiegel van het medicijnkastje dat boven de wasbak hing. Heel even keek Edith vol afgrijzen naar haar eigen spiegelbeeld. Toen deed ze haar ogen dicht en begon te gillen.

Ashley keek naar Edith en toen naar de spiegel. Onmiddellijk begreep ze wat er aan de hand was. De vrouw was bang voor haar eigen spiegelbeeld!

Natuurlijk! Alle stukjes van de puzzel vielen op hun plaats. Edith was vroeger een schoonheid geweest. De enige zekerheid in haar leven was haar uiterlijk geweest. Alzheimer had een veiligheidsmechanisme in haar hersens geactiveerd, precies zoals Ashley op het internet had gelezen.

In het geval van Edith was het veiligheidsmechanisme de overtuiging dat ze op de een of andere manier nog steeds een schoonheid was. In haar hoofd was ze geen grijze alzheimerpatiënt die haar laatste dagen in een verpleegtehuis sleet. Ze was jong en energiek en leefde in een fantasiewereld waarin ze nog steeds mooi was. Een wereld waar de tijd geen roofbouw op haar blanke huid en haar kastanjekleurige haar had gepleegd en waar de huid om haar ogen niet slap was geworden en ze geen onderkin had.

Lieve Edith. Ze zag geen heks in de badkamer. Ze zag haar eigen spiegelbeeld, de vrouw die ze was geworden.

Ashley hielp de angstige vrouw terug naar haar stoel en kalmeerde haar. Toen liep ze zonder te aarzelen naar de linnen-kast en haalde er een oud, wit laken uit.

‘Kind,’ riep Irvel vanuit de eetkamer. ‘Gaan we zo theedrinken?’

‘Even wachten, Irvel. Ik kom er zo aan.’

Het was tijd voor Ediths bad, maar eerst deed Ashley iets anders. Ze nam het laken mee naar de badkamer en hing het over de spiegel heen.

De volgende morgen toen Edith zich ging wassen, liep Ashley zachtjes achter haar aan.

‘Ze is al gecontroleerd.’ Helen zwaaide naar Ashley. Zonder een woord te zeggen, draaide Ashley zich om en knikte naar Helen. Toen stak ze haar vinger omhoog en fluisterde: ‘Ik ben zo terug.’

Zoals gewoonlijk liep Edith de hoek om en stapte de badkamer binnen. Toen keek ze naar de spiegel waarvoor een laken hing, draaide zich om naar Ashley en fronste haar wenkbrauwen.’Heb ik vandaag ei gegeten?’

Ashley had de neiging om haar handen in de lucht steken en te schreeuwen van vreugde. Het was haar gelukt! Ze had het raadsel opgelost! Zolang Edith niet gedwongen was naar haar eigen spiegelbeeld te kijken, kon ze in de waan blijven dat de tijd geen vat op haar had gehad en verder leven in de geruststellende overtuiging dat ze nog even mooi was als vroeger – en hoefde ze niet meer bang te zijn voor een heks.

Na het middageten maakte Ashley een paar aantekeningen over het voorval in het dossier van Edith en schreef er het volgende advies bij: houd Edith uit de buurt van spiegels.

Belinda zou pas over een paar dagen terugkomen en Ashley was van plan er zo veel mogelijk van te profiteren. Aan het begin van de middag stond Sue Brown, de dochter Helen, op de stoep. Ashley wist bijna zeker dat Helen ergens in de jaren zestig leefde, toen Sue nog een tiener was en ze bijna al hun vrije tijd met zijn tweeën doorbrachten. Dit was voordat Sue getrouwd en verhuisd was en het langzaamaan bergafwaarts was gegaan met Helen.

Ashley kwam Sue in de gang tegemoet en leidde haar naar een rustig plekje in de eetkamer. Ze gingen zitten en verschoven hun stoelen zodat ze tegenover elkaar zaten.

‘Ik heb een idee.’Ashley deed Helens dossier open en legde het op tafel. ‘Ik heb over het verleden van uw moeder nagedacht naar aanleiding van de dingen die u me hebt verteld en de foto’s die ze in haar ladekast bewaart.’

‘Ja. Daar wilde ik u nog voor bedanken.’ Sue keek naar het dossier. ‘Niemand heeft ooit geïnformeerd naar mama’s verleden.’

‘Het gaat om het volgende…’Ashley wees naar het dossier. ‘Volgens de laatste onderzoeken is het mogelijk om erachter te komen waar patiënten zijn blijven steken in het verleden, in welk stadium van hun leven bedoel ik.’ Ze keek Sue opnieuw aan. ‘Begrijpt u wat ik bedoel?’

‘Ja, min of meer.’ De vrouw leunde achterover in haar stoel en zette haar tas op de grond.

‘Er is gebleken dat sommige alzheimerpatiënten beter functioneren als je in alles met hen meegaat.’ Ashley zette zich schrap in afwachting van de boze reactie die ze zou krijgen. ‘Met andere woorden, speel het spel mee. Doe alsof het echt, zeg maar, 1965 is of welke periode dan ook waarin ze zich prettig voelen.’

‘Dat klinkt heel goed.’ Van pure opluchting verdwenen een paar rimpels uit Sues gezicht. ‘Hoe kan ik hieraan meewerken?’

Ashley keek haar aan. Hoe ze kon meewerken? Dat was niet het antwoord dat Ashley verwachtte. Belinda had de familieleden verteld dat ze hun geliefden constant aan het hier en nu moesten herinneren. Maar als Sue zo reageerde…

Toen besefte ze dat de familieleden helemaal niet wisten wat ze wilden. Misschien schikten ze zich naar de opvattingen van Belinda en Lu. Wat konden de familieleden per slot van rekening doen? Belinda en Lu waren de deskundigen op dit gebied. Als zij zeiden dat alzheimerpatiënten aan de werkelijkheid herinnerd moesten worden, dan zat er weinig anders voor de familieleden op dan hiermee in te stemmen.

Ashley ging zachter praten. ‘Ik dacht… dat u boos op me zou zijn.’

‘Boos?’ Sue keek Ashley vragend aan. ‘Ik wil alleen maar dat mama zich beter voelt. Zoals ze zich nu gedraagt, ken ik haar helemaal niet.’

‘Ja, dat begrijp ik.’ Ashley slikte en keek naar Helens dossier. ‘Ik heb een idee.’

Ashley legde uit dat Helen teruggekeerd was naar de jaren zestig. ‘Ze kan zich niet voorstellen dat haar dochter geen tiener meer is.’

Sue knikte.

‘Daarom…’ Ashley kreeg een opgewonden gevoel, ‘hebt u een grotere kans op een goed gesprek met uw moeder als u niet zegt dat u haar dochter bent.’

‘Denkt u dat echt?’

‘Ja, dat denk ik echt.’ Ashley glimlachte vriendelijk naar Sue. ‘Zeg tegen haar dat u om twee redenen bent gekomen. Om haar te bezoeken… en om over Sue te praten.’

‘Over mij?’ Met een nieuwsgierige uitdrukking op haar gezicht boog Sue een eindje naar voren.

‘Inderdaad.’ Ashley wees naar het dossier. ‘Ik denk dat als u haar vertelt dat u onderzocht bent en haar verzekert dat u geen spion bent, maar niet volhoudt dat u haar dochter bent, ze misschien bereid is om met u te praten. U kunt haar vertellen dat u Sue kent. Dat is een gespreksonderwerp waar alleen jullie twee het over kunnen hebben. U weet wel, verhalen uit uw jeugd, grappige herinneringen, liedjes die jullie altijd samen zongen. Praat over al die dingen.’

‘Alsof ik Sue alleen maar ken.’

‘Precies.’ Ashley werd steeds enthousiaster. Op schilderen na was het bezig zijn met de bewoners van Sunset Hills het interessantste werk dat ze ooit had gedaan. ‘Want dan is ze niet meer bang voor u. U moet het zo zien,’ Ashley haalde diep adem, ‘zodra u hier binnenkomt en zegt dat u Sue bent, wordt uw moeder heel bang. Ze denkt dat u nog steeds een tiener bent van achttien, negentien. Ze wil niet dat er een vrouw van in de vijftig binnenkomt en zegt dat ze Sue is.’

Ze zag dat Sue plotseling doorhad wat ze bedoelde. ‘Ik begrijp het. Maar als we over Sue praten, dan kunnen we misschien vriendschap sluiten.’

‘Precies.’

‘Oké.’ Sue bevochtigde haar lippen. ‘Ik vind het eng, maar ik ben er klaar voor. Breng haar maar naar binnen.’

Ashley sprong van haar stoel op en een minuut later kwam ze met Helen de kamer in. ‘Helen, er is bezoek voor je.’

Helen trok haar neus op en keek Sue aan. ‘Ik heb haar al eerder gezien.’ Ze keek Ashley aan. ‘Ze is een spion.’

Even gleed er een schaduw over Sues gezicht. ‘Nee, Helen. Ik ben geen spion. Ik ben gecontroleerd.’

Helen keek Sue voorzichtig aan. ‘Is dat zo?’ Ze liet haar blik weer naar Ashley glijden. ‘Spreekt ze de waarheid?’

‘Ja, Helen. Ik heb haar onderzocht voordat ik haar binnenliet. Ze is geen spion.’

‘Nou, goed dan.’ Helen keek haar met een achterdochtige blik aan. ‘Wat kom je hier doen?’

Sue glimlachte en pakte Helens hand vast. ‘Ik wil over Sue praten.’

Even zwegen ze. Helen knipperde een keer met haar ogen, en toen weer. ‘Sue?’ Haar stem klonk plotseling teder, vol verlangen en verdriet. ‘Ken je mijn Sue dan?’

Zo discreet mogelijk trok Ashley de stoel naast die van Suenaar zich toe en hielp Helen te gaan zitten. Toen deed ze een stap naar achteren en leunde tegen de muur aan. Tot nu toe ging het goed. Het was de eerste keer dat Ashley meemaakte dat Helen bereid was om te gaan zitten en met haar dochter te praten.

Waarschijnlijk had ze al lange tijd niet meer met Sue gepraat.

Sue had de hand van haar moeder nog steeds vast. ‘Ik ken Sue heel goed. Het gaat goed met haar. Ze… ze heeft het vaak over je.’

Er verscheen een bijna kinderlijke uitdrukking op het gezicht van Helen. ‘Echt waar?’

‘Ja.’

‘En wat zegt ze dan?’

‘Ze herinnert zich hoe jullie tweeën altijd samen naar de bibliotheek gingen om boeken uit te zoeken.’ Sue legde haar andere hand zachtjes op die van haar moeder. ‘Herinner je je dat nog?’

‘Ja. We lazen de Kronieken van Narnia.’

‘Inderdaad.’ Sue knipperde met haar ogen om de tranen terug te dringen. Ashley had de neiging om de kamer rond te dansen en te juichen. Het werkte! Helen en haar dochter hadden een onderwerp gevonden om over te praten en voerden samen een gesprek.

Helen keek even voor zich uit en liet haar blik toen weer op Sue vallen. ‘We lazen altijd boeken voor de open haard en als we ze uit hadden, dan ruilden we ze. En daarna praatten we over de dingen die we hadden gelezen. Soms dronken we warme melk uit blauwe mokken.’

‘Ja.’ Sue veegde een traan van haar wang. ‘Sue vertelt me vaak dat jullie samen heel goed overweg konden.’

Helen knikte. Toen gleed er een schaduw over haar gezicht. Haar ogen kregen weer een bezorgde, angstige en achterdochtige uitdrukking zodat ze zelfs niet meer van de herin-nering kon genieten. Ze keek Sue aandachtig aan met getuite lippen en een boze blik. ‘Ze hebben haar van me gestolen. Mijn Sue.’

‘Nee…’

Ashley hield haar adem in. Kom op, Sue. Laat je nu niet kennen. Ze deed nog een stap naar achteren omdat ze niet tussenbeide wilde komen.

Sue deed haar best om te glimlachen. ‘Het gaat goed met haar, Helen. Dat heeft ze me zelf verteld. Ze wil je laten weten dat ze gezond en gelukkig is.’

Helen deinsde achteruit en gaf een klap op de tafel zodat Sue opsprong van de schrik. ‘Waar is ze dan? Waarom wil niemand me vertellen waar ze is?’

‘Nou ja…’ Sue keek Helen nerveus aan. ‘Ze woont ver weg. Maar ze is van plan je te komen opzoeken.’

De angst en boosheid verdwenen uit Helens ogen. ‘Echt waar?’

‘Ja.’ Sues ogen waren vochtig geworden. ‘Maar tot die tijd wil ze dat ik je blijf bezoeken. Op die manier kan ik met jou over haar praten.’

Ashley hield haar hoofd een beetje schuin. Het was ontroerend om te zien hoe hard Helen haar best deed. Het moest zo verschrikkelijk veel pijn doen om hier hand in hand met je eigen moeder te zitten en te voelen welke kloof er tussen jou en haar bestond.

‘Wat weet je nog meer over haar?’ Helen ging weer rustig in haar stoel zitten en keek Sue aandachtig aan. Zo had Ashley de vrouw nog nooit zien kijken.

Het gesprek tussen moeder en dochter duurde bijna een uur.

De volgende dag was Sue er weer. Deze keer praatte ze over een reis die zij en haar moeder hadden gemaakt toen ze nog een tiener was. Opnieuw brachten ze samen de middag door zonder dat Helen ook maar één keer boos werd of haar dochter verweet iets in haar schild te voeren.

Op de laatste dag van Belinda’s verlof maakte Ashley de inventaris op van alle veranderingen in Sunset Hills en ze was verbaasd. Helen sloeg veel minder en Edith leek zich beter te kunnen concentreren op haar gesprekjes met Irvel.

De heden-verleden-aanpak leek te werken!

Natuurlijk was het veel gemakkelijker om aansluiting te vinden met Irvel omdat het duidelijk was in welke wereld ze leefde. Irvel was teruggekeerd naar de tijd dat haar Hank nog sterk genoeg was om iedere dag te gaan vissen, de tijd waarin het drinken van pepermuntthee met haar vriendinnen het hoogtepunt van de middag was. Een aantal weken geleden had Ashley aan een nichtje van Irvel, een juriste die op een uur rijden van Sunset Hills woonde, gevraagd om zo veel mogelijk foto’s van Hank te verzamelen. Hank en Irvel, Hank en hun kinderen, Hank in zijn eentje, het deed er niet toe zolang Hank maar op de foto stond.

Die week was er een envelop met foto’s door de postbode bezorgd en Ashley had een aantal lijstjes gekocht. Eerder die middag had Ashley, terwijl de bewoners een dutje deden in hun stoel, alle foto’s aan de muur van Irvels slaapkamer gehangen – op eentje na.

De foto die ze had achtergehouden was een close-up van Hank toen hij ergens in de twintig was. Net zoals op iedere andere foto keek hij met een brede, ontspannen grijns in de lens. Zodra ze deze foto zag, was Ashley erdoor getroffen en wilde ze het gezicht van de man tot leven brengen op het doek. Een paar dagen geleden had ze de foto mee naar huis genomen en naast haar schildersezel neergezet.

Sindsdien had ze ieder vrij moment aan het portret van de man gewerkt. Ze had nog een paar dagen nodig voordat ze het schilderij aan Irvel kon aanbieden. Ashley keek vol verlangen uit naar dit moment. Maar voorlopig hingen er achttien foto’s van Hank aan de muur. Een eerbetoon aan de man die door de jaren heen zo veel voor Irvel had betekend.

Ashley deed een stap naar achteren en bestudeerde de foto’s. Als schilder kon je veel leren van fotografie en van de gezichtsuitdrukkingen en handelingen die op een bepaald moment voor altijd waren vastgelegd.

Hank Heidenreich was een lange en knappe man geweest, goedlachs en warm. Op de foto’s waarop Hank en Irvel samen afgebeeld stonden, lag zijn arm altijd losjes om haar schouder heen en glimlachte hij met zijn mond en ogen.

De foto’s van Irvel spraken ook boekdelen. In het bijzijn van Hank lag er een gevoel van blijdschap, geborgenheid en tevredenheid in haar blik besloten. Ze stonden er als stel zo stralend op dat het de kwaliteit van de foto bijna leek te beïnvloeden, alsof de fotograaf een speciale belichting had gebruikt.

Ashley keek nog even naar de foto’s en haar gedachten dwaalden af. Waar was Landon deze middag? Had hij Jalen al gevonden? Ging het nog goed met hem na alles wat hij had gezien en meegemaakt op Ground Zero?

Help hem alstublieft, God. Help hem zijn vriend te vinden. Bewaar hem…

Ze had haar belofte gehouden. Telkens als ze aan Landon dacht, bad ze voor hem zoals hij haar had gevraagd.

Natuurlijk was hij nu een held. De plaatselijke krant had een artikel aan hem gewijd waarin beschreven werd hoe hij het leven van het jongetje in juli had gered en nu in het puin van het World Trade Center aan het graven was. In het artikel vertelde de moeder van Landon dat ze brieven had gekregen van honderden bewoners van Bloomington waarin men haar zoon bedankte voor zijn werk. Hij had zelfs een aantal huwelijksaanzoeken gekregen.

Ashley zuchtte. Nadat het artikel was verschenen had ze de moeder van Landon gebeld. ‘Hoe gaat het met hem?’ Ze had geaarzeld. ‘Ik… maak me zorgen om hem.’

‘Wil je zeggen,’ de verrassing in de stem van Landons moeder had haar overrompeld, ‘dat hij je nog niet heeft gebeld?’

‘Nee, nog niet.’ ‘O, wat vervelend, Ashley. Als ik dat had geweten, dan zou ik je eerder hebben gebeld. Hij is van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat bezig. Soms slaapt hij twaalf uur achter elkaar en daarna gaat hij meteen weer aan de slag op Ground Zero. Ik ben verbaasd dat hij je nog niet heeft gebeld.’

Eerlijk gezegd was Ashley ook verbaasd, maar ze schudde het gevoel van zich af.

Landon zou altijd een bijzondere plek in haar hart hebben, maar hij was duidelijk een nieuwe weg ingeslagen. Hij was meer dan twee weken geleden vertrokken, maar ze had nog geen woord van hem gehoord. Als hij huwelijksaanzoeken in Bloomington kreeg, zou het in New York niet anders zijn.

Waarom vond ze dat eigenlijk vervelend?

Ze had altijd geweten dat ze niet bij Landon Blake paste. En dat was nog steeds zo. Ook al had ze hem over Parijs verteld. Ook al had ze voor hem gebeden en was ze de afgelopen weken op zondag naar de kerk gegaan. Ze was door de muziek geraakt, en zelfs door de preken van voorganger Mark. Maar ze was bepaald geen gelovig christen en geen geschikte partner voor een man die zo vroom was als Landon. Hij had iemand nodig als Kari of Erin.

Maar als Landon niet bij haar paste, wie dan wel? Van wie zouden er foto’s in haar slaapkamer hangen aan het einde van haar leven? Over die vraag dacht Ashley na terwijl ze de keuken in liep. Ze haalde de vaatwasser leeg terwijl de vrouwen in hun stoel een dutje deden, maar wist het antwoord op haar eigen vraag niet.

Toen Irvel wakker werd, bracht Ashley haar naar haar slaapkamer. Ze deed een stapje achteruit om te zien hoe de oude vrouw reageerde.

‘Lieve help, kind. Terwijl ik lag te slapen, is Hank waar-schijnlijk langsgekomen.’ Een voor een wees ze de foto’s aan terwijl ze langzaam langs de collectie liep. ‘Wat een knappe man, hè?’

Ashley slikte de brok in haar keel weg. ‘Dat is hij zeker, Irvel. Heel knap.’

Irvel schudde haar hoofd en keek even over haar schouder naar Ashley. ‘Soms denk ik dat de man een beetje te vaak gaat vissen. Ik ben al sinds…,’ ze keek even naar beneden en toen weer naar Ashley,‘… ten minste een week geen dag meer met hem samen geweest.’

‘Vind je de foto’s mooi?’ ‘Of ik ze mooi vind?’ Irvel glimlachte en ondanks haar staar begonnen haar ogen te glanzen. ‘Kind,’ ze ging zachter praten, ‘ik heb het gevoel alsof hij hier in de kamer is. Alsof hij nooit is gaan vissen.’

Irvels glimlach was hartverwarmend. Dit was een van de redenen dat ze deze baan had genomen. Om de eeltlagen op haar ziel te laten verdwijnen en weer te leren voelen.

‘Kom, Irvel. Laten we iets gaan eten.’ Ashley stak haar hand uit.

Irvel wierp een laatste blik naar de fotocollectie aan de muur en draaide zich om naar Ashley. Toen hield ze haar hoofd een beetje schuin en keek Ashley aan zonder haar te herkennen. ‘Sorry, kind. Volgens mij heb ik mezelf nog niet aan je voorgesteld.’

Ashley glimlachte en gaf Irvel een arm terwijl ze samen de kamer uit liepen. ‘Ik ben Ashley. Ik werk hier.’

Die dag werkte Ashley een dubbele dienst en nadat de bewoners naar bed waren gegaan, haalde ze haar dossiers voor de dag en schonk vooral aan één ervan extra veel aandacht: het dossier van Bert. Eerder die dag had ze een brief van Berts zoon gekregen, maar tot nu toe had ze nog geen tijd gehad om die te lezen.

Ze stak haar vinger onder de flap van de envelop en haalde er een getypte brief van een kantje uit.

Ashley voelde dat haar hart sneller ging kloppen. Hoe meer ze over Berts achtergrond wist, hoe beter. Op de een of andere manier moest er een verklaring zijn voor de cirkelbewegingen die hij onophoudelijk maakte. Vlug las ze de rest van de brief.

In de brief werd uitgelegd dat de melkveehouderij al jaren in de familie was en dat het bedrijf bijna vanzelf liep. Als jongeman had Bert weinig uitdaging gezien in het leiden van een bedrijf dat eigenlijk op eigen kracht liep. Daarom had hij een aantal mensen ingehuurd om het bedrijf te runnen en richtte een werkplaats in waar hij zadels begon te maken.

Ruiters en paardenhandelaren uit het hele land kochten de zadels van mijn vader, ging de brief verder. Iedere dag bracht hij uren door met het bewerken van het leer en het oppoetsen van de zadels totdat ze glommen als een spiegel. Hij was zo trots als een pauw op zijn zadels.

Ashleys adem stokte in haar keel. Bert had iedere dag uren doorgebracht met het invetten van zadels?

Ze zag Bert in gedachten voor zich. Die starre, lege blik in zijn ogen en zijn obsessie om de hele dag cirkelbewegingen te maken om de rand van het bed.

Plotseling begreep ze het.

Bert wreef de kreukels in zijn beddensprei niet glad. Hij poetste zijn zadels op. Hij was teruggekeerd naar de tijd waarin hij doelgericht bezig was geweest en zijn werk werd gewaardeerd door talloze klanten.

Ashley stopte de brief in het dossier van Bert en liet haar voorhoofd op haar vingers rusten. Misschien vergiste ze zich, maar er was maar één manier om hierachter te komen. Haar kennis over zijn verleden was nutteloos, als ze die niet op de een of andere manier kon gebruiken om hem te bereiken.

Een kwartier lang zocht ze naar een oplossing. Toen kreeg ze een ingeving. Ze wist precies wat ze moest doen om de kloof tussen Berts verleden en heden te overbruggen. Maar ze had een paar dagen nodig om het te organiseren. En dat betekende dat ze haar plan pas kon uitvoeren als Belinda al terug was.

Maar dat deed er in feite niet toe. Wat Ashley deed als ze dienst had, zou Belinda niet moeten uitmaken zolang ze zich aan de regels hield. En in die regels stond nergens dat hetgeen ze nu van plan was, verboden was.

En wie weet wat er zou gebeuren als ze gelijk had? Haar plan kon het leven van Bert veranderen en zou daarmee het meest overtuigende bewijs zijn dat Ashleys aanpak werkte.

Nu was het slechts een kwestie van uitvoering.