25

Op Thanksgiving was iedereen stiller dan gewoonlijk.

Om drie uur was het eten klaar. John Baxter riep iedereen aan tafel om de maaltijd te beginnen. Hij keek naar de bekende gezichten om hem heen en vroeg zich af waarom iedereen zo stil was. Uiteraard deed de houding van Luke er geen goed aan. Hij had de hele dag op zijn kamer gezeten. En het was de laatste feestdag voor Erin en Sams verhuizing, dat speelde ongetwijfeld ook een rol.

Maar hoogstwaarschijnlijk was de stemming aan tafel een directe weerspiegeling van de sfeer in het hele land. In het licht van 11 september hadden de meeste Amerikanen een grotere waardering gekregen voor hun geloof, familie en hun vrijheid, maar waren ze ook vervuld van verdriet. De Baxters vormden geen uitzondering.

Het land was in oorlog met Afghanistan en dit drukte de stemming nog verder. Dagelijks stroomden er berichten binnen over bombardementen en de mogelijkheid dat er grondtroepen zouden worden ingezet. De Baileys, die verderop in de straat woonden, hadden een zoon die op het schip de Theodore Roosevelt op de Arabische Zee diende. De jongen was piloot bij de luchtmacht en een vriend van Luke. Sinds het uitbreken van de oorlog had hij geen dag verlof meer gehad.

Alle handen waren ineengeslagen toen John de kring rondkeek. Voor het tweede opeenvolgende jaar waren voorganger Mark en zijn vrouw Marilyn ook van de partij. Iedereen was er, op één na.

John onderdrukte een geërgerde zucht. ‘Luke!’ Zijn stem galmde door het huis en de anderen keken naar de trap. ‘We gaan eten.’

Het bleef even stil en toen hoorden ze de deur van de slaapkamer opengaan. ‘Jullie hoeven niet op mij te wachten. Ik heb geen trek.’

John voelde een knoop in zijn maag. De laatste tijd kwam Luke zijn kamer niet meer uit. De weinige gesprekken die John met hem had gehad, waren kort en gespannen geweest. John had zijn bezorgdheid kenbaar gemaakt aan voorganger Mark. De twee mannen wisselden een blik van verstandhouding. Rondom de tafel deden een paar anderen hetzelfde.

Elizabeth, die naast hem zat, kneep in zijn hand en knikte. Dat was haar manier om hem duidelijk te maken dat zij het nu zou proberen. ‘Luke, kom naar beneden.’ Haar stem klonk vriendelijk, maar beslist. ‘Het is Thanksgiving. We wachten op je.’

Alle gasten aan tafel leken hun adem in te houden toen ze de slaapkamerdeur opnieuw hoorden opengaan. Deze keer zei Luke geen woord, maar stommelde de trap af. John was niet verbaasd dat hij naar Elizabeth luisterde. Om de een of andere reden leek zijn vijandigheid zich vooral op hem te richten.

‘Sorry.’ Luke ging tussen Ashley en Cole in zitten. Uit zijn blik sprak iets van een verveelde gelatenheid, maar in ieder geval dreef hij de zaak niet op de spits.

‘Dank je wel.’ Elizabeth glimlachte naar hem, maar hij knikte alleen maar even en keek naar het plafond.

John nam hem op. Sinds de terroristische aanslagen was Luke niet meer zichzelf geweest. John zou hem het liefst hebben gedwongen om zijn houding te veranderen en zich beleefder te gedragen. Maar Luke was geen kind meer en dit was niet het geschikte moment om hem aan te pakken.

De anderen hadden hun ogen dichtgedaan om voor de maaltijd te beginnen. John boog zijn hoofd. ‘Vader, dank U voor deze maaltijd die wij uit Uw hand ontvangen. Dank U dat we elkaar hebben en gezond zijn en dat U het afgelopen jaar voor ons hebt gezorgd. We bidden voor degenen die op deze Thanksgiving worstelen met het verlies van een geliefde…’ Beelden van Reagan en Landon flitsten door Johns hoofd en even kon hij niet verder spreken. ‘Wij denken aan hen, God, en we vragen ook of U met hen wilt zijn. Troost hen en troost degenen die elders in de wereld voor onze vrijheid vechten. Uw goedheid omringt ons en we zijn dankbaarder dan we in woorden kunnen uitdrukken.’

Ze namen uitgebreid de tijd om van het eten te genieten. Er werd zachtjes gesproken en af en toe maakte een van de kinderen hen aan het lachen. Erin en Sam kondigden aan dat hun verhuizing was uitgesteld tot de zomer. Het bedrijf van Sam had een aantal werknemers ontslagen als gevolg van het onzekere economische klimaat. Hoewel het management hem nog steeds in Texas wilde hebben, was dit tot nader order uitgesteld. Erin leek opgelucht, maar ze zag nog steeds op tegen de verhuizing.

Ashley vertelde hun de laatste nieuwtjes over de bewoners van Sunset Hills. ‘Ik had een paar dingen nodig voor de kamer van Bert, dingen waardoor hij zich meer op zijn gemak zou voelen. Ik vond er één van op internet. Dat kan nu elke dag komen.’

Kari slikte een hap aardappelpuree door. ‘Ik vind websites met tweedehands spullen reuzehandig, vooral als ik weinig tijd heb.’ Ze keek achterom naar Jessie. De baby lag vredig op een deken in de huiskamer te slapen. ‘Je kunt het zo gek niet bedenken of het is op internet te vinden.’

‘Wat ik nog even wilde zeggen,’ Peter legde zijn vork neer en keek naar voorganger Mark, ‘is dat we allebei vonden dat u een heel mooie preek had op zondag. U hebt ons echt aan het denken gezet.’

John knipoogde even naar Elizabeth. Het meest bijzondere wat in het gezin van de Baxters was gebeurd na de terroristische aanslagen was dat Brooke en Peter, en zelfs Ashley, weer naar de kerk gingen. Peter was een introvert iemand, een veelbelovende, jonge arts die niet snel iets van anderen aannam. Brooke was ook nogal introvert. Alleen een ingrijpende gebeurtenis als 11 september kon zoiets teweegbrengen.

‘Dank je wel.’ Voorganger Mark haalde zijn schouders op. ‘Maar dat is per slot van rekening mijn werk.’

Peter keek even naar Brooke en richtte zijn blik toen weer op de voorganger.

‘We zouden volgende week graag een avond bij u langskomen als u dat schikt.’

Er viel een stilte aan tafel alsof ze geen van allen wisten wat ze moesten zeggen of hoe ze moesten reageren op Peters opmerking. Toen verbrak de glimlach van voorganger Mark de spanning. ‘Prima. We kunnen na het eten even een afspraak maken.’

John kon Elizabeths vreugde voelen. Hoeveel jaar hadden ze niet gebeden voor Brooke en Peter? Dat ze zouden mogen inzien dat het leven niet kon worden verklaard met studie en wetenschappelijke kennis alleen?

‘Mama, ik ben klaar met eten.’ Maddie van vier jaar, die nooit veel at, zat te wippen op haar stoel. ‘Mag ik gaan spelen?’

‘Ja!’ antwoordde Cole. ‘Laten we een fort van lego bouwen!’ ‘Ikke ook!’ De ogen van de kleine Hailey werden groot van opwinding terwijl ze aan haar moeders mouw trok. ‘Ikke ook spelen.’

Brooke lachte. ‘Goed, ga maar spelen.’ ‘En,’ de vrouw van de voorganger keek Brooke aan terwijl deze Hailey van haar stoel tilde, ‘hoe gaat het met Maddie? De laatste keer dat ik iets over haar hoorde, had ze een virus, geloof ik?’

Brookes gezicht betrok een beetje. Ondanks hun medische opleiding hadden noch Brooke noch Peter een verklaring voor de vreemde koortsaanvallen van hun dochter. Het was een onderwerp waar Brooke niet graag over praatte. ‘Op het moment gaat het wel.’ Brookes mondhoeken krulden zich, maar haar ogen stonden nog steeds bezorgd ‘We…,’ ze wierp snel een blik naar Peter, ‘we bidden voor haar.’

We bidden voor haar? John had moeite om zijn verbazing te verbergen. Het was al heel wat om te zien dat Brooke en Peter zich interesseerden voor de kerk en een afspraak wilden maken met voorganger Mark. Maar het was een ware doorbraak om hen openlijk te horen zeggen dat ze baden voor Maddie. John dankte God in stilte. Of de stemming nu somber was of niet, hij zou deze Thanksgiving nooit vergeten.

Luke zei weinig onder het eten. Toen het gesprek over de oorlog in Afghanistan ging, at hij niet meer verder en tuurde naar zijn bord. Hij prikte met zijn vork in zijn aardappelpuree maar was duidelijk ergens anders met zijn gedachten.

‘Ik denk dat Osama bin Laden dood is.’ Sam smeerde wat boter op een broodje en keek de anderen aan. ‘Maar als hij zich in een van die grotten heeft verstopt, kan het nog maanden duren voordat ze hem vinden.’

‘Ik weet het niet,’ zei Peter nadenkend. ‘De kerel is behoorlijk sluw.’

‘Behoorlijk verdorven zul je bedoelen.’ Kari gaf de fruitsalade door aan Elizabeth. ‘Ik kan er met mijn verstand niet bij dat hij terroristische opleidingskampen had opgezet in Amerika. Dat is te erg voor woorden.’

Voorganger Mark richtte zijn blik op Ashley. ‘Hoe gaat het met Landon?’

Haar hele leven was Ashley zo veel mogelijk haar eigen gang gegaan en had ze haar best gedaan om zich als een buitenbeetje te gedragen. Maar John wist beter. De emotie die hij op haar gezicht zag toen Landons naam werd genoemd, maakte hem één ding duidelijk: ze hield van Landon Blake.

Voor de eerste keer sinds ze elkaar kenden, hield ze echt van hem.

Ashley haalde snel adem. ‘Hij heeft niet gebeld.’ Even liet ze haar blik over het eten op haar bord glijden. ‘Volgens mij is hij van plan om er nog een poosje te blijven.’

‘Werkt hij nog op Ground Zero?’ Marilyns vraag was onschuldig bedoeld, maar John zag aan Ashleys bevende kin dat ze het moeilijk vond die te beantwoorden.

‘Volgens zijn moeder wel. Hij heeft… zijn vriend Jalen nog steeds niet gevonden.’

‘Jalen?’ Marilyn zweeg even en er verscheen een vragende uitdrukking op haar gezicht. ‘Dat is toch die brandweerman?’

‘Ja, inderdaad.’ Ashleys ogen werden vochtig en ze knipperde om haar tranen terug te dringen. ‘Hij was in een van de Twin Towers aan het werk toen die instortten.’

Daarop legde Luke zijn vork en servet neer en schoof zijn stoel naar achteren. ‘Sorry.’ Hij glimlachte geforceerd naar de rest van het gezelschap en liep de trap op. ‘Ik ga naar mijn kamer.’

Er viel een pijnlijke stilte aan tafel. Ashley veegde haar mond met haar servet af. ‘Luke praat niet graag over Ground Zero.’ Ze schudde haar hoofd en glimlachte verontschuldigend naar de Atteberry’s. ‘Daar kunt u niets aan doen. Maar hij heeft… hij heeft nog helemaal niets van Reagan gehoord sinds ze is vertrokken. Hij heeft het er erg moeilijk mee.’

John keek Ashley aan. Hoe wist zij dit? John had hier niets over losgelaten tegen John of Elizabeth, maar blijkbaar had hij zijn hart uitgestort bij Ashley. John dacht er even over na. Dat was waarschijnlijk een goede zaak. Hoewel Lukes stilzwijgen hem pijn deed, was John heel dankbaar voor de verzoening tussen Luke en Ashley.

‘Sorry.’ Marilyn pakte de hand van haar man beet. ‘Daar stond ik niet bij stil.’

Voorganger Mark trok zijn wenkbrauw op naar Ashley. ‘Ik leid een kring in de kerk voor mensen die worstelen met wat er op 11 september is gebeurd.’ Hij keek de anderen aan. ‘Veel mensen zitten vol vragen. In deze kring kunnen ze over hun twijfels praten. Misschien is Luke geïnteresseerd.’

Ashley nam een slokje water en knikte. ‘Ik denk niet dat hij van deze kring op de hoogte is.’

John keek naar zijn bord. Natuurlijk wist Luke niet van het bestaan van deze kring. Sinds de terroristische aanslagen was hij maar één keer in de kerk geweest.

‘Goed.’ Ashley nam nog een stukje kalkoen. ‘Ik zal het hem vertellen.’

Aan de andere kant van de tafel nam Erin de laatste hap en sloeg haar armen over elkaar. ‘Je hebt nog nooit zulke lekkere kalkoen klaargemaakt, mam.’ Ze glimlachte naar Elizabeth.

‘Dank je wel. Ik heb deze keer een braadzak gebruikt. Daarom is de kalkoen malser dan normaal.’

Dit was waar John het meest van genoot op Thanksgiving: de ontspannen gesprekken tussen de mensen die hem lief en dierbaar waren. En Erin had gelijk. Dit jaar had Elizabeth zichzelf overtroffen, misschien omdat zij ook aanvoelde dat er veranderingen op komst waren. Ze wisten niet hoeveel feestdagen ze nog met iedereen rond de tafel zouden mogen vieren.

‘Volgens mama heb je nog steeds contact met Ryan.’ Erin keek Kari aan. ‘Hoe gaat het met hem?’

Kari bloosde toen ze Erins vraag hoorde. ‘Ja, we bellen af en toe.’ Ze nam een slokje water uit een van de kristallen glazen die Elizabeth voor speciale gelegenheden gebruikte. ‘Het gaat goed met hem. Het team heeft dit jaar behoorlijk wat ups en downs gehad. Het is een emotionele tijd voor hen, midden in New York.’

‘Dat kan ik me voorstellen. Zeg tegen hem dat we voor hem bidden.’

‘Dat zal ik doen.’

John keek naar zijn tweede en vierde dochter. Het was vreemd dat Erin hier niet eerder over gesproken had met Kari, maar aan de andere kant hadden ze allebei een druk leven: Erin met een nieuwe schoolklas en Kari met Jessie, terwijl ze daarnaast ook nog een of twee keer in de week naar Indianapolis reed voor haar werk. John wist niet zeker of Erin het wist, maar Kari deed tegenwoordig extra veel Bijbelstudies en las een groot aantal boeken om zich voor te bereiden op het werk waarmee ze binnen een jaar wilde gaan beginnen in de kerk. Voorganger Mark had al een aantal keren met haar over het idee gepraat.

Bijna iedereen was klaar met eten. John veegde zijn mond af en legde zijn opgevouwen servet op zijn bord. ‘Het is tijd voor de evaluatie.’

Het was een traditie waarmee ze allemaal vertrouwd waren. Elizabeth riep de oudere kinderen uit de speelkamer. ‘Oké…’ Ze glimlachte naar de kinderen. ‘Iedereen mag vertellen waar hij of zij dankbaar voor is.’

‘Mag ik eerst?’ Cole danste bijna van opwinding. Toen John ja knikte, kondigde Cole aan dat hij dankbaar was voor zijn lego en de kalkoen. Toen noemde Cole de namen op van iedereen die er was. ‘En Landon omdat hij dapper is en hij mijn vriend is!’

‘Heel goed, Cole,’ zei Elizabeth. ‘En Maddie?’

Maddie was niet zo extrovert als Cole. Ze dacht lang na over haar lijst maar noemde uiteindelijk haar vader en moeder op en haar poes. Hailey, die niet precies wist wat er gaande was, volgde het voorbeeld van haar zusje en zei: ‘Poes.’

‘Prima, we hebben een goede start gemaakt.’ John keek de kring rond. ‘En wie is er nu aan de beurt?’

Ashley stak haar hand op en rechtte haar rug. ‘Ik ben dankbaar voor de bewoners van Sunset Hills. Ze zijn…’ Ze zocht naar de juiste woorden. ‘… ik kan veel van ze leren.’ Ze keek naar Cole en kuste hem op de punt van zijn neus. ‘En natuur lijk voor mijn lieve Cole’ zei ze zachtjes terwijl ze de tafel rondkeek. Haar houding was compleet anders dan een jaar geleden. ‘En voor jullie allemaal.’ Ze aarzelde. ‘Ik ben dankbaar omdat ik weer inspiratie heb om te schilderen en omdat ik heb geleerd dat ik niet bang hoef te zijn om van mensen te houden.’

John was blij dat het zijn beurt niet was. Hij had niet uit zijn woorden kunnen komen. Hij knipoogde naar Ashley en knikte. Dit was de enige manier waarop hij haar kon vertellen hoe trots hij op haar was.

Daarna was Erin aan de beurt. ‘Ik ben dankbaar voor mijn geloof en mijn familie, voor de kinderen aan wie ik les mag geven en voor de toekomst die God voor mij heeft bereid.’ Ze keek Sam niet aan en John vroeg zich af waarom. Had ze hem met opzet niet genoemd? Hij hoopte van niet.

Sam en Peter waren dankbaar voor hun familie. Toen ze klaar waren, keek iedereen naar Brooke en wachtte af wat zij te zeggen had. Haar ogen waren vochtig. ‘Ik vind het erg dat er een ramp voor nodig was…’ Haar stem sloeg over en ze kneep in haar neus terwijl ze de kracht probeerde te vinden om verder te spreken. Peter sloeg zijn arm om haar heen.

Ze snifte en schudde haar hoofd. ‘Ik vind het moeilijker dan ik dacht.’ Ze zuchtte en keek de anderen weer aan. ‘Sinds 11 september ben ik het leven heel anders gaan zien. Echt gaan zien denk ik. Ik ben dankbaar voor de liefde die ik in de ogen van mijn man zie… voor de vlaggen die in heel Amerika wapperen… en voor de manier waarop jullie Peter en mij in de kerk hebben verwelkomd. Ook al waren we geen meelevende kerkleden in het verleden.’ De tranen stroomden over haar wangen. Ze glimlachte hoewel haar onderlip en kin beefden. ‘En ik ben dankbaar voor mijn dochters, mijn lieve engeltjes. Voor hun gezondheid…’

Maddie stond nog naast haar moeder. Ze tilde haar vingertje op en veegde een traan van het gezicht van haar moeder. ‘Niet huilen, mama.’

‘Het geeft niet, lieverd.’ Brooke legde haar handen om het gezicht van Maddie. ‘Dit is huilen op een goede manier.’

John leunde met zijn ellebogen op tafel en keek naar zijn oudste met haar dochtertje. De vreemde koortsaanvallen van Maddie verontrustten hem. Houd haar alstublieft gezond, God.

Kari’s ogen waren ook vochtig. Ze aarzelde en wachtte terwijl Brooke haar ogen droog depte met haar servet. Toen noemde ze de dingen op die belangrijk waren voor haar en de dingen waarvoor ze dankbaar was: Jessie, haar familie en haar geloof. ‘Maar ik ben vooral dankbaar voor het leven en dat God me hoop heeft gegeven en de kracht om door te gaan. Zelfs na alles wat er is gebeurd.’ Ze beet op haar lip en John had met haar te doen.

Nog maar een jaar geleden had Tim Thanksgiving samen met hen gevierd. Wat kon het leven veranderen in amper twaalf maanden. John zuchtte. Nee, het kon nog veel sneller veranderen. Vierentwintig uur waren genoeg geweest om de loop van de geschiedenis te veranderen. Als de Amerikanen de laatste tijd van iets doordrongen waren, dan was het dat wel. ‘Wie volgt?’ vroeg hij.

‘Ik!’ Cole sprong op van zijn stoel en iedereen lachte. ‘Jij bent al aan de beurt geweest.’ Elizabeth sloeg haar armen over elkaar en glimlachte naar hem. ‘Nu is oma aan de beurt.’ Ze noemde een hele lijst namen op, iedereen aan tafel en nog een aantal meer. Voorganger Mark en Marilyn deden min of meer hetzelfde. Eindelijk was John aan de beurt.

‘Nou, in de eerste plaats ben ik dankbaar voor Gods aanwezigheid in ons leven en voor jullie allemaal.’ Hij voelde dat zijn gezicht een ernstige uitdrukking kreeg terwijl hij de mensen om hem heen aankeek. ‘Dit jaar hebben we een aantal grote veranderingen meegemaakt. Sommige daarvan waren heel pijnlijk…’ Hij kneep zijn ogen samen terwijl hij in de richting van Kari keek en bad dat ze zijn liefde en zorg kon voelen. Toen keek hij naar baby Jessie die nog steeds in de huiskamer lag te slapen. ‘Sommige heel fijn. We hebben gezien hoe gebroken relaties zijn geheeld en het geloof wortel heeft geschoten in de harten van sommigen van ons. Maar niet zonder dat we hiervoor ook een prijs hebben moeten betalen.’ Hij kneep in Elizabeths hand. Lukes gezicht kwam hem voor de geest.

Toen boog John het hoofd en rondom hem volgden de anderen zijn voorbeeld. ‘God, ik wil U vragen om ons genadig te zijn in het jaar dat voor ons ligt, dat U het hart mag blijven van ons huis, de hoeksteen van ons gezin. Dat de littekens van de tragedie die kort geleden heeft plaatsgevonden, mogen verdwijnen. Maar dat we op een dag, hoe ver die ook in de toekomst ligt, terug mogen kijken en dankbaar mogen zijn voor de wijze waarop U ons door deze tijd heen hebt geholpen.’

Na het nagerecht sloop Ashley naar boven. Wat vreemd dat de rollen tussen Luke en haar sinds verleden jaar waren omgekeerd. Nog maar twaalf maanden geleden was Luke arrogant en stond hij altijd met zijn oordeel klaar. Hij liet geen gelegenheid voorbijgaan om Ashley een steek onder water te geven. Hij was het zondagskind van het gezin, vrolijk en vol levenslust. Maar hij had ook de neiging om anderen te veroordelen en was vastbesloten om zelf op het goede spoor te blijven, wat voor vergissingen zijn zusjes ook begingen.

Maar nu was Luke boos en in zichzelf gekeerd. Sinds Reagan was vertrokken, leek hij God en bijna iedereen om wie hij gaf iets kwalijk te nemen. Hij leek zich af te sluiten van de rest van de familie, op Ashley na misschien.

Ze wist dat de veranderingen in haar eigen hart ten dele te danken waren aan Landon Blake. Door haar over Parijs te laten praten, had hij een splinter uit haar ziel gehaald.

Hierdoor was de zwerende en bloedende wond beginnen te genezen. Sinds kort had Ashley, als ze Cole een verhaaltje voorlas voor het slapengaan, soms de neiging om te juichen dat ze het afgelopen jaar zo veel moeilijkheden had overwonnen. Ze was bezig te leren leven en lief te hebben. En iedere dag voelde ze zich minder bang over haar verleden en zekerder dat God toch om haar gaf.

Nu kon ze Luke misschien helpen om dezelfde lessen te leren.

Ze klopte op zijn deur en glipte zachtjes naar binnen. ‘Hoi, kan ik even met je praten?’

Hij zat aan zijn bureau en zijn pen bewoog in regelmatige bewegingen over zijn schrijfblok. Zijn rugzak stond naast zijn bureau op de grond. Toen hij haar stem hoorde, legde hij zijn pen neer en keek over zijn schouder. ‘Ja hoor. Kom maar binnen.’

Ashley ging aan het voeteneinde van zijn bed zitten en wachtte totdat hij zijn bureaustoel ronddraaide om haar te woord te staan. ‘Aan de studie?’

Luke keek even naar zijn schrijfblok. ‘Ja, voor communicatie. Ik ben aan een project bezig.’

Ze dacht na. Had hij niet eerder over deze opdracht verteld? Luke en zij hadden de afgelopen twee maanden meer met elkaar gepraat dan in de afgelopen jaren bij elkaar. ‘Die opdracht die je met dat meisje doet?’

‘Lori Callahan. Ze zit naast me.’

‘Ik dacht dat je die al af had.’

‘Nee. Professor Hicks heeft er een eindopdracht van gemaakt.’

Ashley zweeg even. Ze zwaaide met haar benen en leunde achterover. Het laatste wat ze wilde was hem de les lezen, vooral na alles wat hij had meegemaakt. Bovendien had ze zich ook een groot aantal jaren een buitenbeentje gevoeld en in die tijd zou een preek het laatste zijn geweest waar zij op had zitten te wachten. Wat de redenen voor Lukes gedrag ook waren, Ashley begreep min of meer hoe hij zich voelde. ‘Je hebt het toetje gemist.’

Luke knikte. ‘Dat eet ik later wel op.’ ‘Oké.’ Ashley hield haar hoofd een beetje schuin. ‘Wat zit je precies dwars?’

Hij klemde zijn kaken op elkaar en het trof Ashley hoe knap haar broertje was. De laatste jaren had ze haar best gedaan om hem zo veel mogelijk uit de weg te gaan. Maar nu ze weer goede maatjes waren, had ze het gevoel hem voor het eerst te zien.

De spieren in zijn kaak trilden. ‘Iedereen wil alleen maar over 11 september praten.’ Hij leunde met zijn ellebogen op zijn bovenbenen. ‘Ik word er gewoon niet goed van.’

Ze nam hem aandachtig in zich op, maar wilde niet te diep doorvragen. Zachtjes zei ze: ‘Heb je nog wat van Reagan gehoord?’

‘Ik heb vorige week besloten om haar niet meer te bellen.’ Hij vouwde zijn handen. ‘Zo lang duurde het voordat ik doorhad dat ze het niet te druk had of niet in de buurt van de telefoon was of niet thuis was. Het is uit tussen ons.’ Hij sloeg zijn ogen neer. ‘Ze wil niet meer met me praten.’

Ashley ging verzitten. Het was begrijpelijk dat Reagan heel verdrietig was. Maar niet dat ze niet meer met Luke wilde praten. Er was blijkbaar iets meer aan de hand. ‘Misschien is er een andere verklaring.’

Ashley dacht dat ze een fractie van een seconde een schuldige blik in Lukes ogen meende te bespeuren, maar die verdween voordat ze er zeker van was. Luke haalde diep adem en stak zijn kin naar voren. ‘Het is uit, Ashley. Van alles wat we voor elkaar voelden, is niets meer over, net als van haar vader toen dat gebouw in elkaar stortte.’ Hij ademde uit tussen zijn bijna gesloten lippen. ‘Daar kan ik helemaal niets aan veranderen.’

‘Aha.’ Ze leunde naar achteren en legde een kussen onder haar elleboog terwijl ze zich uitstrekte op bed. ‘En wat nog meer?’

‘Wat nog meer?’ Hij fronste zijn wenkbrauwen. ‘Is dit niet genoeg?’

‘Je begrijpt wat ik bedoel, Luke.’ Ze zorgde ervoor dat haar stem vriendelijk bleef. ‘Je ontloopt bijna iedereen in de familie, bijna alsof je boos op ze bent.’

Luke stond op en begon de kamer op en neer te lopen. ‘Misschien komt het door die plotselinge vaderlandsliefde die je overal om je heen ziet.’ Hij keek haar aan. ‘Vind je het ook niet gek? Iedereen hangt ineens de vlag uit en gaat naar de kerk. En waarom? Omdat een stelletje terroristen onze zwakke plek heeft gevonden?’

Uit zijn blik sprak een grote verwarring. ‘Het is de schuld van de regering van Clinton. Anders was deze ramp niet gebeurd. Die liet Osama bin Laden drie keer zijn gang gaan zonder een vinger uit te steken. Nu moeten we de prijs betalen. En moet ik daarom de vlag uithangen?’

‘Ik snap wat je bedoelt.’ Ashley wachtte even. ‘Eerst snapte ik dat gedoe met die vlaggen ook niet.’ Ze ging op haar rug liggen en vouwde het kussen dubbel onder haar hoofd. ‘Maar nu snap ik het wel. Mensen zijn niet trots op de fouten die Amerika heeft gemaakt. Het drukt eerder iets uit van solidariteit. We hebben een optater gekregen, maar we blijven Amerikanen. We zullen weer opkrabbelen.’ Ze zweeg even en zei toen zachtjes: ‘Snap je?’

Hij zuchtte en plofte in zijn stoel neer. ‘Ja, ik snap het wel.’ Hij kreeg een harde blik in zijn ogen. ‘En dan heb je ook al dat gedoe met God. Je kent me, Ashley. Mijn geloof was sterker dan… dan een rots. Maar nu niet meer.’ Hij keek uit het raam naar de ondergaande zon. ‘Ik vraag me af wat voor zin het allemaal heeft.’

Ashley zweeg om hem de kans te geven verder te praten.

Hij lachte even. ‘Sinds 11 september zitten de kerken weer vol. Dat lees je in de krant en het is ook zo. Kijk maar naar jou en Brooke en Peter.’ Hij maakte een gebaar in haar richting. ‘Waarom, Ashley? Waarom ga je plotseling naar de kerk?’

‘Ik weet het eerlijk gezegd niet.’ Ze ging rechtop zitten en drukte het kussen tegen haar buik aan. ‘Elf september heeft me eraan herinnerd wat belangrijk is in het leven. Duizenden mensen gaan aan het werk op een doordeweekse dag en een uur later zijn ze allemaal dood.’ Ze zweeg even. ‘En ik denk dat het ook met de bewoners van Sunset Hills te maken heeft. Die zitten de hele dag voor de tv totdat ze doodgaan.’ Ze haalde haar schouders op. ‘De kerk is de enige plek waar ik de laatste tijd iets van hoop vind. Waar alles wat zinloos leek plotseling wel zin blijkt te hebben.’

Hij kneep zijn ogen samen tot spleetjes. ‘Wil je zeggen dat je nu plotseling wel in God gelooft? Geloof je echt dat Hij er is, dat Hij voor ons zorgt en dat soort dingen?’

‘Ik weet niet precies wat ik geloof.’ Ze stak haar hand uit en kneep in zijn voet. ‘Het enige wat ik weet, is dat God een plan heeft, zelfs als alles mis lijkt te gaan.’

‘Wat voor plan dan? En wat voor zin heeft het om tot God te bidden, ervan uitgaande dat er een God is, als Hij toch doet wat Hij van plan is?’ Luke ging zachter praten en leunde voorover. Met vochtige ogen zei hij: ‘Ik heb Hem gesmeekt of Hij Reagans vader wilde sparen, maar dat is niet gebeurd.’

Ashley wilde het liefst een punt zetten achter het gesprek. Ze wilde hem omhelzen en vertellen dat er niets aan de hand was en dat hij er echt niet over hoefde te praten. Maar ze wist dat er wél iets aan de hand was. En hij leek vastbesloten om op het onderwerp door te gaan.

‘Toen kreeg ik deze opdracht voor mijn communicatiecollege.’ Hij wees naar het schrijfblok achter zich. ‘Bewijs dat God bestaat of bewijs dat Hij niet bestaat. Onderbouw je antwoord met overtuigende argumenten. Ik zei: “Oké, God. Dit is Uw kans. U kunt bewijzen dat U echt bestaat door het weer goed te laten komen tussen Reagan en mij.”’ Hij stak zijn handen in de lucht. ‘En wat is er gebeurd? Ze wil zelfs niet aan de telefoon komen.’

Ashley dacht nog over de opdracht na. ‘Jouw docent communicatie heeft jullie gevraagd om te bewijzen dat God wel of niet bestaat?’

‘Ja.’ Luke sloeg zijn armen over elkaar en maakte plotseling een lusteloze indruk. ‘Hij zegt het niet met zo veel woorden, maar hij is van mening dat het humanisme de enige plausibele levensbeschouwing is. Je weet wel, het geloof in de rede en het menselijke verstand en dat mensen zelf de keuze maken om goed of slecht te leven. Er zit wat in. Mensen helpen elkaar en je ziet de resultaten, kijk maar naar wat er is gebeurd na 11 september. God helpt ons niet. Wij helpen onszelf!’

Ashley was niet goed onderlegd in de Bijbel, maar zelfs zij wist dat een levensbeschouwing zoals Luke die zojuist had beschreven indruiste tegen de opvattingen van haar ouders – de opvattingen die hijzelf had gehad voor de terroristische aanslagen. Ze drukte met haar ellebogen tegen het kussen en keek Luke aandachtig aan. ‘Aan welke kant sta jij?’

Luke gaf geen antwoord. Hij keek weer naar beneden en ze zag iets uitdagends in zijn blik. ‘Ik wist het niet zeker totdat ik Lori leerde kennen.’

‘Het meisje dat naast je zit?’ Hij keek haar aan en ze voelde een afstand tussen haar en Luke die er een minuut geleden niet was geweest.

‘Ze heeft me meegenomen naar die bijeenkomsten over de rede en vrijdenkerij. Haar vader is advocaat. Hij werkt voor een burgerrechtenorganisatie in Washington. Hij helpt ons met onze opdracht.’

Er begonnen allerlei alarmbelletjes te rinkelen in Ashleys hoofd. Met name door zijn opmerking over ‘vrijdenkerij’ en ‘burgerrechten’, woorden die ze vaker had gehoord bij demensen met wie ze vroeger omging. ‘Probeer jij te bewijzen dat God niet bestaat?’ Haar stem was nauwelijks meer dan een fluistering.

Als dit iemand anders was geweest, had haar dit amper verontrust. Per slot van rekening trokken veel mensen het bestaan van God in twijfel. Hoelang had zij dit zelf niet gedaan?

Maar Luke? Haar rechtlijnige, conservatieve broertje? Geen wonder dat hij de rest van de familie de laatste tijd had ontlopen. Hij voelde zich waarschijnlijk een buitenstaander, net als zij na haar terugkeer uit Parijs. ‘Wat… wat voor soort bewijzen heb je zoal gevonden?’

Er volgde een vreugdeloze lach. ‘De terroristische aanslagen zijn een prachtig aanknopingspunt. Wat voor God zou dit soort dingen nu toelaten?’ Hij leunde achterover in zijn stoel. ‘Het feit dat er zo weinig overlevenden zijn gevonden onder het puin is een verder bewijs. Mensen hebben het over wonderen. Wat voor wonderen? Alles wat die dag gebeurde, was louter toeval.’

Een meer verdrietige dan boze uitdrukking verscheen in zijn ogen. ‘Het humanisme is de enige levensbeschouwing die een verklaring kan geven voor alles wat er om ons heen gebeurt. Je weet wel, mensen die bloed geven, geld overmaken, slachtoffers helpen, dat soort dingen. Dingen die niets met God te maken hebben.’

Ashley onderdrukte de neiging om ineen te krimpen. Wat had voorganger Mark afgelopen zondag gezegd over de vrijwilligers in New York? ‘Hen op tv zien, is Jezus Zelf zien. God is in de hele stad aan het werk.’ Ze overwoog of ze dit aan Luke zou vertellen of iets wat voorganger Mark de week ervoor had gezegd – dat we overal om ons heen de tekenen van Gods aanwezigheid zien, dat we niet verder hoeven kijken dan de dichtstbijzijnde boom of berg.

Maar ze hield haar mond. Dit was niet het goede moment en ze wist niet of ze de discussie aankon. Het beste wat ze nu kon doen, was hem te tonen dat ze om hem gaf.

Toen hij uitgepraat was, klom ze van het bed af, liep naar hem toe en sloeg haar armen om zijn hals. ‘Hoe ingewikkeld het nu ook allemaal lijkt, diep in je hart weet je ook dat God echt bestaat. En op een dag zul je dat inzien. Net zoals ik het nu begin in te zien.’ Ze gaf hem een kus op zijn wang en grijnsde een beetje naar hem. ‘En wil je tot die tijd één ding onthouden?’

Zijn gezicht kreeg een zachtere uitdrukking. ‘Wat?’

‘Ik hou van je.’ Ze woelde door zijn haar. ‘We houden allemaal van je.’

‘Bedankt.’ Hij lachte verdrietig naar haar. ‘Ik hou ook van jou. Ik wilde dat ik niet zo chagrijnig was.’

‘Dat geeft niet. We hebben allemaal onze buien.’

Ze zwegen even. ‘Ashley?’ Hij keek haar in de ogen. ‘Ja?’ ‘Het spijt me.’ ‘Wat spijt je?’ ‘De… manier waarop ik je de afgelopen jaren heb behandeld.’ Hij omhelsde haar. ‘Ik heb me echt als een zak gedragen. Wil je me vergeven?’

‘Ja, natuurlijk.’ Ze voelde de tranen achter haar ogen prikken en haar hart kromp ineen. ‘Ik ben blij dat het weer goed is tussen ons.’

Toen ze die avond met Cole naar huis reed, dacht Ashley na over Lukes opdracht om het bestaan van God te bewijzen. Arme, verdrietige Luke. Hij voelde zich te ongelukkig om alle tekenen om hem heen te zien.

Misschien was haar relatie met God ook niet je van het. Per slot van rekening was ze alleen maar gaan bidden omdat Landon haar dit had gevraagd. En misschien wist ze nog niet goed welke Bijbelteksten ze moest lezen bij welke gelegenheid.

Maar God bestond echt. Daar twijfelde ze geen seconde aan.

Ze dacht na over Lukes schuldbetuiging. Wil je me vergeven?… Wil je me vergeven? Na Parijs was ze ervan overtuigd dat ze zelfs de schijn niet meer konden ophouden, laat staan dat ze de speciale band die ze vroeger met elkaar hadden gehad weer konden herstellen. Maar nu… nu hielden ze zelfs weer van elkaar.

Ze veegde de twee tranen af die over haar wangen rolden terwijl ze het pad van haar huis op reed.

Als dat geen bewijs was voor het bestaan van God!