16
Dit was de dag dat ze het hem zou vertellen.
Ashley wist dit zodra ze Landon die middag naar haar toe zag komen lopen. Ze had de beslissing genomen om hem de waarheid te vertellen en het geheim met hem te delen dat ze altijd voor zichzelf had willen houden. En als hij haar na vanavond nooit meer met een verlangende en liefdevolle blik zou aankijken, dan moest dat maar zo zijn. In ieder geval zou ze de rest van haar leven niet meer in angst hoeven leven.
Tijdens de barbecue ging Ashley onder de vele geanimeerde gesprekken even naast haar moeder zitten.
‘Kunnen jullie Cole na de barbecue mee naar huis nemen?’ vroeg ze zachtjes. Het laatste wat ze wilde was dat Luke haar zou horen. Hij zou waarschijnlijk een opmerking maken over hoe vaak ze Cole bij haar ouders dumpte.
‘Ja, natuurlijk.’ Haar moeder veegde haar mond af met een servet en draaide zich om naar Ashley. ‘Heb je een afspraak?’
‘Nee hoor,’ antwoordde Ashley snel. Ze wilde haar moeder niet op het verkeerde been zetten. Er was geen sprake van een serieuze relatie tussen Landon en haar en na vanavond… na vanavond was er misschien helemaal niets meer tussen hen. ‘Landon en ik willen nog wat langer blijven. Dat is alles.’
‘Dat is alles?’ Er speelde een glimlach om de mond van haar moeder.
‘Ja, mam, dat is alles.’Ashley lachte even. ‘Hij is niet van plan me ten huwelijk te vragen. We zijn alleen maar vrienden. Dat weet je toch?’
Elizabeth trok een wenkbrauw op en liet haar blik discreet op Landon vallen. Ashley deed hetzelfde. Hij zat met zijn lange en sterke lichaam aan de andere tafel en praatte met Cole terwijl hij ketchup op diens hamburger deed. ‘Het zijn goeie maatjes, hè?’
‘Ja.’ Ashley zuchtte. Hoezeer Landon en zij ook naar elkaar waren toegegroeid, het bleef haar irriteren dat de hele familie Baxter hen nauwlettend in de gaten hield. Iedereen die hen samen zag, vroeg zich natuurlijk af hoe het verder zou gaan. ‘We moeten praten. Zonder Cole.’
Haar moeder schoof haar stoel een eindje naar achteren en legde haar hand op de knie van haar dochter. ‘Ik bedoelde er niets mee.’ Ze glimlachte verontschuldigend naar Ashley. ‘Ik mag Landon heel graag.’
‘Dat weet ik.’ Ashleys stem klonk berustend. ‘Ik ook.’
‘Natuurlijk wil ik op Cole passen.’ Haar moeder schoof haar stoel weer naar voren.
Ashley keerde terug naar haar plaats en vertelde Landon over het aanbod van haar ouders. ‘Kun je nog wat langer blijven? Hier aan het meer, bedoel ik?’
‘Ja, geen probleem.’ Landon trok verbaasd zijn wenkbrauwen op. ‘Het klinkt ernstig.’
‘Ik… ik moet je iets vertellen.’
‘O nee.’ Landons glimlach kon de bezorgdheid in zijn ogen niet wegnemen. ‘Dat is geen goed nieuws.’
‘Nee.’ Ashley ontweek zijn blik en prikte met haar vork in de stukjes watermeloen op haar bord. ‘Waarschijnlijk niet.’
Door de geanimeerde gesprekken vloog de tijd voorbij. Er werd veel gepraat en na het eten roosterden ze marshmallows op de barbecue. Luke had zijn gitaar meegenomen en samen zongen ze een aantal lievelingsliederen van de familie.
Ashley en Landon hadden hun stoelen naast elkaar gezet en zaten een eindje bij de anderen vandaan. Cole zat op Landons ene knie en deed hard zijn best om mee te zingen en wijs te houden. Zijn ijle stemmetje onderstreepte de heldere en krachtige stem van Landon.
Halverwege het korte concert boog Landon zich naar Ashley toe. ‘Wat is er tussen jou en Luke aan de hand?’
‘Hij mag me niet,’ fluisterde Ashley. Ze had dit gezegd zonder erbij na te denken. Meestal zei ze dat Luke en zij anders over dingen dachten of dat hij zelfgenoegzaam en conservatief was en altijd klaar stond met zijn oordeel. Maar misschien zei ze dat om haar pijn te verbergen. De breuk tussen hen deed haar meer dan ze wilde toegeven.
Luke speelde verder terwijl Landon zijn wenkbrauwen optrok. Hij praatte zachtjes, zodat de anderen, die dichter bij het vuur zaten, hem niet konden horen. ‘Natuurlijk mag hij je wel. Jullie twee waren altijd dikke vrienden.’
Ashley knipperde om de tranen die ze achter haar ogen voelde prikken tegen te houden. ‘Niet meer na Parijs.’
Landon zei niets. In plaats hiervan leunde hij achterover en richtte zijn aandacht weer op Luke. Maar deze keer nam hij haar hand in de zijne. Het voelde als balsem.
Ze genoot van zijn aanraking. Het voelde zo goed dat ze wel kon huilen. Niemand begreep haar zo goed als Landon. Waarom had ze dit pas beseft toen het te laat was? En waarom hield ze zijn hand vast en koesterde ze deze gevoelens voor hem, hoewel ze zich had voorgenomen het nooit zover te laten komen?
Het maakte niet uit wat Landon nu voor haar voelde. Na vanavond zouden ze elkaars hand niet meer vasthouden en zou de intieme vriendschap tussen hen verleden tijd zijn. Zodra hij wist wie ze werkelijk was, zou hij zijn koffers pakken, naar New York vertrekken en nooit meer terugkomen.
Toen Luke het laatste nummer had gespeeld, liepen de gezinsleden terug naar hun auto. Ashley en Landon beloofden Erin en Sam om gauw langs te komen en zeiden Cole, Kari en de anderen gedag.
Eindelijk waren ze alleen. Terwijl de laatste auto wegreed, keek Landon haar aan en trok haar naar zich toe. Ze omhelsden elkaar. ‘Je bent de hele avond al de kluts kwijt, Ashley.’ Hij hield haar een eindje van zich af om haar gezicht te zien. ‘Wat is er aan de hand? Wat zit je dwars?’
De zon was ondergegaan en aan de horizon waren nog enkele flarden licht te zien. Afgezien van het nasmeulende vuur en het maanlicht was het donker op het strand. Ashley beet op haar lip. ‘Laten we gaan zitten.’
Na een dag in de volle zon doorgebracht te hebben voelde de avond koel aan. Vanaf het meer waaide een frisse wind. Ze lieten hun stoelen aan de kant staan en Landon spreidde een deken uit in de buurt van de barbecue. Daar gingen ze schouder aan schouder op zitten. Na een hele tijd gezwegen te hebben, haalde Ashley diep adem. Het viel niet mee om te beginnen. Ze trok haar knieën op tot onder haar kin en hield haar hoofd een beetje schuin zodat ze hem kon aankijken. ‘Ik wilde je vertellen wat er in Parijs is gebeurd.’
‘Ben je daarom de hele avond al van streek?’ zei hij vol sympathie, terwijl hij zijn arm om haar schouders heen sloeg. ‘Nee, Ashley.’ Ze voelde dat hij zijn hoofd schudde. ‘Dat hoef je me echt niet te vertellen.’
‘Maar ik wil het.’ Ze keek recht voor zich uit en richtte haar blik op de nasmeulende kooltjes. ‘Ik dacht dat ik het verleden kon begraven en gewoon kon doorleven alsof er niets was gebeurd.’ Ze zweeg even. ‘Maar dat kan ik niet.’
‘Nee.’ Zijn stem klonk zacht in de lichte bries. ‘Zo werkt het niet in het leven.’
‘Je had die avond gelijk.’ Ze zweeg even, omdat ze aan de ene kant wanhopig graag een punt wilde zetten achter het gesprek, maar aan de andere kant vastbesloten was om door te zetten. ‘De enige manier om de muren om mijn hart af te breken is te vertellen wat er is gebeurd.’
Met een teder gebaar legde hij zijn handen om haar gezicht. ‘Maar je bent bang, Ashley. Ik zie het aan je gezicht.’
‘Ja.’ Ze had de woorden geluidloos uitgesproken.
‘Ik weet niet precies wat je voor me voelt, Ash. Ik weet niet of je gevoelens voor mij de laatste tijd sterker zijn geworden.’ Hij keek haar onderzoekend aan en kuste haar teder op haar voorhoofd. ‘Maar wat je me ook vertelt, mijn gevoelens voor jou zullen er niet door veranderen.’
Ashley knikte. Dat zegt hij nu. ‘Ik ging met maar één doel naar Parijs…’
Landon zweeg en gaf haar de ruimte om te praten. Hij hield zijn arm om haar schouders heen geslagen, maar schoof een eindje op en trok zijn goede been op.
‘Om te schilderen.’ Ze keek omhoog. ‘Ik wilde op mezelf wonen en schilderen.’ Nu ze eenmaal was begonnen te spreken, volgde de rest vanzelf. ‘Voordat ik vertrok, had ik werk gevonden in een kunstgalerie…’
De galerie lag in het hartje van Montmartre, de artiestenbuurt van Parijs. Een van Ashleys docenten in Indiana had alles verder voor haar geregeld.
Toen de dag van haar vertrek naar Parijs naderde, had Ashley meer dan alleen haar kleren ingepakt. Ze had een extra koffer gekocht voor vier van haar beste schilderijen.
De dag na haar aankomst in Montmartre had ze een eenvoudige zwarte rok en een jasje aangetrokken en zich met een aantal van haar schilderijen gemeld op haar werk. ‘Toen de eigenares mijn werk zag, gaf ze me een klopje op mijn arm en vertelde ze me mijn werk voortaan thuis te laten.’
Ashley rolde met haar ogen. ‘Ze deed alsof mijn schilderijen rommel waren! Alsof mijn werk de reputatie van de galerie op het spel zette.’
Landons gezicht vertrok.
‘Ja.’ Ashley lachte verdrietig. ‘Zo voelde ik me op dat moment.’
Ashley ging verder met haar verhaal. In Amerika had men haar verteld dat de meeste galerieën jonge, aankomende kunstenaars de kans gaven om in het atelier of achter in de tentoonstellingsruimte te werken. Maar van Ashley verwachtten ze alleen maar dat ze de telefoon beantwoordde en de Engelssprekende bezoekers welkom heette. Als ze niet werkte, wilde de manager haar niet in de galerie zien.
Maar dat veranderde het eerste weekend toen er een expositie van Jean-Claude Pierre, een van de meest veelbelovende kunstenaars in de wijk, werd geopend in de galerie. De man was een moderne impressionist en er was veel belangstelling voor zijn werk. De mensen spraken over hem alsof hij al een legende was.
Ashley had zijn werk en foto al gezien. Ze was diep onder de indruk van beide en opgewonden dat ze de kans zou hebben hem in levenden lijve te ontmoeten.
Natuurlijk mocht ze de opening alleen bijwonen omdat ze die dag moest werken. Het was haar taak om alle Engelssprekende bezoekers te woord te staan en hun vragen te beantwoorden. Iemand anders zou zich bezighouden met de plaatselijke clientèle.
Dat vond ze niet erg. Ze zou desnoods met het plafond gepraat hebben om Jean-Claude Pierre te kunnen ontmoeten.
De galerie had een klassiek ensemble ingehuurd en gezorgd voor champagne en foie gras. De avond zou net van start gaan toen een man van tegen de veertig de galerie kwam binnenlopen. Ashley wierp een blik op hem en was ondersteboven van zijn verschijning. Op dat moment leek hij alles te zijn wat ze in een man zocht: hij had een donkere, mysterieuze uitstraling en bezat de gave om zijn ideeën op weergaloze wijze op het doek vorm te geven.
Er was slechts één probleem. Aan zijn linkerhand droeg hij een trouwring. En hij werd vergezeld door een kleine, blonde vrouw, van ongeveer zijn leeftijd. Ashley zag dat de vrouw Jean-Claude verveelde, maar er was geen twijfel mogelijk: ze was zijn vrouw. Haar diamanten trouwring glinsterde in de ruimte.
Na slechts enkele ogenblikken kreeg Jean-Claude Ashley in de gaten. Hij was in gesprek met de manager en wees naar enkele doeken aan de muren, toen zijn blik die van haar kruiste. Heel even sprak hij niet verder en keek haar aan. Toen krulde er een glimlach om zijn mondhoeken en knikte hij beleefd naar haar.
Ashley deed hetzelfde en draaide zich om. Haar wangen brandden, omdat hij haar erop betrapt had dat ze hem had aangekeken. Uit haar blik was ongetwijfeld duidelijk gebleken dat ze zich tot hem aangetrokken voelde.
De rest van de avond spraken ze niet met elkaar. Jean-Claude en zijn vrouw spraken met alle belangrijke mensen en bedankten de kopers die al cheques hadden uitgeschreven en die avond een schilderij mee naar huis namen. Tegen tienen begon de ruimte leeg te lopen en vanuit haar ene ooghoek zag ze Jean-Claude zijn vrouw op haar wang kussen. Toen wenkte hij een chauffeur die buiten stond te wachten en nam afscheid van zijn vrouw.
Tien minuten later, toen Ashley de opbrengst van de avond aan het tellen was, kwam hij naast haar staan. ‘Jij bent hier nieuw, hè?’
Ze draaide zich met een ruk om en staarde hem aan. Stop ermee, Ashley. Hou de boot af. Hij is getrouwd. Alles wat haar ouders haar hadden geleerd kwam in opstand en schreeuwde dat ze hem beleefd en netjes op afstand moest houden. Verliefd worden op een getrouwde man zou alleen maar problemen opleveren. Maar ze bleef hem aankijken en glimlachte. ‘Ja, ik kom uit Amerika.’
‘Dat dacht ik al.’ Zijn stem was zacht en sensueel en klonk een beetje ironisch. ‘Ik hou wel van Amerikaanse meisjes,’ zei hij. ‘Ze zijn direct, maar toch… heel onbedorven. Ik hoop dat je het hier naar je zin hebt.’ Met een elegant en gracieus gebaar nam hij haar hand en bracht die naar zijn lippen. Hij streelde zachtjes over haar handpalm terwijl hij er in de buurt van haar pols een kus op drukte.
De manager van de galerie was in het kantoor en zij waren met zijn tweeën in de expositieruimte. Ashley wist niet was ze moest zeggen. Jean-Claude sprak gebrekkig Engels en haar Frans was ook niet om over naar huis te schrijven. Maar zijn bedoelingen waren volkomen duidelijk toen hij zijn gezicht naar het hare bracht en in haar oor fluisterde: ‘Kom, chérie. Ik wil je mijn stad laten zien.’
Ashley leunde achterover en staarde naar de sterren aan de hemel. ‘Had ik maar nee gezegd.’
‘Je bent dus met hem meegegaan?’ vroeg Landon nieuwsgierig, maar niet afkeurend.
‘Ja.’ Ze keek Landon aan en zag dat hij aandachtig en ernstig naar haar luisterde. Als haar verhaal hem boos of jaloers maakte, liet hij er niets van blijken.
Dat is een kwestie van tijd, dacht Ashley. Dit is pas het begin.
Ze haalde diep adem en haar ogen vernauwden zich tot spleetjes. ‘Ik kwam pas om twee uur ’s nachts thuis…’
Jean-Claude had haar die avond naar een aantal bekende plekken meegenomen waar ze koffie en later cognac hadden gedronken en met elkaar hadden gepraat. Ashley en haar artistieke vrienden hadden in Bloomington af en toe alcohol gedronken. Maar het effect was niet te vergelijken geweest met dat van de Franse cognac, die haar een warm gevoel had gegeven in het gezelschap van zo’n opwindende man als Jean-Claude Pierre.
Toen hij haar afzette bij haar kleine appartement, liep hij met haar naar de deur en zoende haar – eerst langzaam en toen met meer hartstocht, totdat ze dronken was van verlangen. Ze stond op het punt om hem in haar appartement uit te nodigen, toen hij haar op haar oor had gekust en had gefluisterd: ‘Morgen, chérie?’
Ashley kon alleen maar bevestigend antwoorden: ‘Goed… morgen.’
En zo begon hun dagelijkse routine. Ze spraken iedere avond af in de galerie en brachten samen de avond door. Op hun vijfde avond samen, keek Ashley Jean-Claude nadenkend aan over haar glas wijn. ‘Je bent getrouwd.’
Het was geen vraag of beschuldiging, maar een constatering. Ashley wilde hem laten weten dat ze op de hoogte was van dit feit.
‘Ja.’ Hij haalde zijn ene schouder op. ‘Mijn Gabrielle houdt niet zo van het nachtleven.’
Ashley wilde Jean-Claude vragen of zijn vrouw het goedvond dat hij zijn avonden met een andere vrouw doorbracht – een vrouw die twee keer zo jong was als zij. Toen de vraag niet over haar lippen kwam, stak Jean-Claude zijn hand naar haar uit en tilde haar kin op. ‘Frankrijk is anders dan de Verenigde Staten.’
‘Anders?’
‘Mannen,’ hij maakte een onzichtbare schets in de lucht terwijl hij op de juiste woorden probeerde te komen, ‘mannen mogen… hoe zeg je dat… zichzelf ontplooien.’ Hij nam haar handen in de zijne. ‘Hartstocht is niet verkeerd.’ Hij glimlachte en Ashley was verbaasd welke uitwerking zijn glimlach op haar had. ‘Hoe zou ik kunnen schilderen als ik niet de mogelijkheid had om mezelf uit te drukken? Mijn vrouw begrijpt dit. Ze wil dat ik goed werk lever.’
De rest van de avond ging als in een roes voorbij. Zijn betoverende persoonlijkheid had een bedwelmende uitwerking op haar. Waar was ze mee bezig? vroeg ze zich vele malen af terwijl de uren voorbijgleden. Maar toen hij ’s avonds met haar de trap op liep, wist ze precies wat er zou gaan gebeuren.
En wat ze wilde dat er zou gebeuren.
Ze deed de deur open en liet hem binnen. En op haar matras, in de armen van een getrouwde kunstenaar die twee keer zo oud was als zij, hielp ze de opvattingen waarmee ze was opgegroeid om zeep.
Zelfs als rebelse tiener had ze op de een of andere manier vastgehouden aan de principes die haar ouders haar hadden meegegeven over wachten tot het huwelijk. Maar dit was Parijs en ze was smoorverliefd. Ze wilde niet wachten.
Die nacht raakte Jean-Claude haar aan op een manier die haar geweten volledig het zwijgen oplegde en haar deed hunkeren naar meer.
Toen ze afscheid van elkaar namen, begon het al dag te worden.
Ashley wachtte even. Ze had niet alle details aan Landon verteld. Ze zouden niet alleen hem, maar ook haar te veel pijn doen. Ze liet haar voorhoofd op haar knieën rusten. ‘Dit valt me moeilijker dan ik dacht.’
‘Je was jong, Ashley. En alleen in het buitenland.’ Landon haalde zijn arm van haar schouders en streek met zijn vinger over haar gezicht.
‘Wacht.’ Ashley schudde haar hoofd. ‘Dit is niet alles.’
Nu ze zo ver gekomen was in het verhaal, kon ze het beter afmaken. Dan had ze alles verteld. Wat er daarna ook zou gebeuren, ze zouden in ieder geval geen geheimen meer voor elkaar hebben.
Ashley tilde haar hoofd op en liet het op Landons schouder rusten. Ondanks alles had ze zijn steun nodig. Ze wilde er zeker van zijn dat hij niet zou opspringen en ervandoor zou gaan, terwijl hij haar in de zee van haar afschuwelijke herinneringen zou laten verdrinken. Ze sloot haar ogen even en ging verder.
Na haar eerste nacht met Jean-Claude Pierre wist Ashley dat er vele andere zouden volgen. Niet dat ze erover hadden gepraat. Het was gewoon zo. Ze had een verhouding met hem die zo verslavend was dat er geen terugkeer meer mogelijk was. Een maand lang waren ze bijna iedere nacht samen.
Toen verscheen hij op een avond met een vriend.
‘Angelo is ook kunstenaar,’ legde Jean-Claude uit. ‘Hij wil dat je voor hem poseert.’
Zelfs nu herinnerde Ashley zich het weeë gevoel in haar maag toen de mannen haar bleven aankijken.
‘Nu?’ vroeg Ashley vol verwarring, terwijl ze een stap achteruit deed.
Jean-Claude en zijn vriend lachten. ‘Nee, chérie, niet nu. Morgen.’
‘Wat… wat komt hij hier doen?’
‘Hij wil je zien.’ Iets in Jean-Claudes glimlach maakte Ashley misselijk.
‘Ja, chérie, van top tot teen.’
Ashley deed nog een stap achteruit. ‘Nee!’ Ze keek Jean-Claude wanhopig aan om te zien of hij haar voor de gek hield. Maar hij meende het. En ze voelde zich op dat moment op en top het provinciale, preutse Amerikaanse meisje dat ze juist niet wilde zijn.
Teleurgesteld lieten Jean-Claude en de man haar achter. Daarna werden de bezoeken van Jean-Claude minder frequent.
Op een avond verscheen hij in haar galerie rond sluitingstijd. Hij zei amper een woord tegen haar en ging ervan uit dat ze met hem mee zou gaan. En dat deed ze ook. Een uur lang liepen ze door de straten van Parijs. En daarna nam hij haar mee naar een plek waar ze nog nooit waren geweest – zijn schildersatelier.
Het was een mooie ruimte met een hoog plafond en over de hele lengte bovenlichten. Aan de muren en in de hoeken hingen of stonden Jean-Claudes schilderijen. Ashley kon amper geloven dat hij haar hiernaartoe had gebracht.
‘Ik dacht dat hij me zou uitnodigen om er samen met hem te schilderen en dat hij me wat technieken zou leren.’ Ashley haalde haar schouders op en keek Landon aan. ‘Ik had beter moeten weten.’
In plaats hiervan wees Jean-Claude naar een plek bij het raam waar een schildersezel een paar meter voor een leren bank stond opgesteld. ‘Trek je kleren uit.’
Ashley knipperde met haar ogen. Maakte hij een grapje? ‘Wat?’
‘Trek je kleren uit en ga op de bank liggen.’ Jean-Claude raakte haar kin aan, maar zijn ogen stonden niet zacht. ‘Ik wil je graag schilderen.’
Ashley bewoog zich niet. ‘Ik ben kunstenaar.’ Ze slaagde erin te glimlachen. ‘Geen model, Jean-Claude.’
De tranen sprongen Ashley in de ogen toen ze terugdacht aan wat er daarna gebeurde. Ze sloeg haar ogen neer, omdat ze Landon niet meer kon aankijken. ‘En toen… toen lachte hij me uit. Hij… hij zei dat hij mijn werk had gezien en dat het… waardeloos was. Waardeloze… Amerikaanse… kitsch.’
Naast zich hoorde ze Landon kreunen. ‘O, Ashley, hij is niet goed wijs. Je geloofde hem toch niet?’
Opnieuw sloeg ze haar ogen op en haar stem klonk berustend toen ze zei: ‘Hoe kon ik het niet geloven? Hij was een expert op dit gebied.’ Ze snifte en zachtjes ging ze verder. ‘Hij vertelde me dat het enige artistieke aan mij mijn lichaam was.’ Haar stem was bijna onhoorbaar. ‘Hij zei dat hij daarom wilde… dat ik voor hem poseerde. Omdat mijn lichaam het mooiste kunstwerk was.’
Een grote woede flitste op in Landons ogen. ‘Hij had geen oog voor je hart… en de manier waarop je dit uit in je kunst.’ Landon pakte de punt van de deken en gebruikte die om de tranen op Ashleys wangen te drogen.
‘Dank je wel.’ Ze voelde een diepe schaamte. Opnieuw snifte ze en sloeg ze haar armen om haar opgetrokken knieen. Op de een of andere manier vond ze de kracht om door te gaan. ‘Ik wilde wegrennen en hem achterlaten met zijn ezel. Maar ik voelde me net een hulpeloos schoolmeisje.’
Ze keek Landon aan. ‘Ik vroeg hem zelfs of hij van me hield.’Verdrietig lachte ze door haar tranen heen. ‘Is dat niet idioot?’
Landon zei niets, maar wreef in een cirkelbeweging over haar rug. Zijn stilzwijgende bemoediging gaf haar de moed om door te gaan.
‘Hij lachte me uit en zei dat dit natuurlijk niet zo was. Hij zei dat ik hem afleiding bezorgde en hem de mogelijkheid gaf om zijn “hartstocht te verkennen”. Daar stond ik. Vernederd als kunstenaar en als vrouw. En ik bleef. Ik had weg kunnen lopen en nooit meer achterom moeten kijken, maar dat deed ik niet.’
Ook nu zei Landon niets, wat een bemoediging was om door te praten. Ze haalde trillend adem. ‘Hij liet me… mijn kleren uittrekken en op die bank plaatsnemen. Hij nam een paar foto’s en zei dat het voorstudies waren. Toen haalde hij een nieuw doek voor de dag en ging ermee aan de slag. Daarna kwam hij naar me toe en…’
Ashley kon de zin niet afmaken. De angst die ze jarenlang had opgekropt kwam naar buiten. Ze begon zo hard te trillen dat haar tanden ervan klapperden. ‘Ik voelde me… zo vies, Landon. Hij gaf helemaal niets om me. Maar toch kon ik niet weglopen.’
Langzaam werden haar snikken minder heftig. Ze snifte en schudde haar hoofd.
‘Die avond bracht hij me niet eens naar huis. Ik moest de metro nemen. En het enige waar ik onderweg naar huis aan kon denken, waren mijn familie… en jij… en God.’ Met moeite haalde ze adem. ‘Hoe ik… jullie allemaal had teleurgesteld. En hoe,’ haar stem kreeg een bittere klank, ‘ik weer terug zou gaan naar zijn atelier als hij dat van me vroeg.’
‘Ashley.’ Landon sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar tegen zich aan terwijl hij over haar rug wreef.
Pas na enkele minuten had ze haar emoties weer enigszins onder controle. Ze verdiende het niet dat Landon zo begripvol was, maar toch was hij het. Waarom rende hij niet weg? Hoe kon hij hier blijven zitten, terwijl hij wist wat er was gebeurd?
Toen ze wat was bedaard, maakte ze het verhaal af. ‘En ik ging weer naar hem toe. Zodra Jean-Claude me belde, kwam ik opdraven. Ik deed wat hij van me wilde, wat het ook was. En toen,’ haar stem klonk monotoon, ‘kwam ik erachter dat ik in verwachting was.’
De volgende keer dat Jean-Claude in de galerie langskwam, vertelde Ashley hem dat ze moesten praten. Jean-Claude reageerde geïrriteerd. Hij had andere plannen voor die avond. Toen leidde hij haar naar een privéatelier aan de achterkant van de galerie.
‘Wat wil je me vertellen?’ Er was geen spoor meer te bekennen van de romantische man met de zoetgevooisde stem van een paar maanden ervoor.
Ashley had zenuwachtig met haar vingers gespeeld. Waarom had ze zich tot hem aangetrokken gevoeld? Ze voelde zich goedkoop, vies en misbruikt. ‘Ik ben…’ Ze kon zijn ongeduldige blik niet verdragen.
‘Stel je niet zo aan.’ Jean-Claude keek op zijn horloge. ‘Ik ben er nu, dus zeg op.’
Ze was zo in paniek dat ze niet meer helder kon denken. Zonder een moment langer te wachten, haalde ze snel adem en deed haar ogen dicht. ‘Ik heb een test gedaan. Ik ben in verwachting.’
Zodra ze haar ogen weer opendeed, wist ze dat hun relatie ten einde was. Toen ze de uitdrukking op Jean-Claudes gezicht zag, wist ze dat dit het laatste gesprek was dat ze ooit met hem zou hebben.
Ze dacht terug aan zijn reactie. In enkele seconden was zijn gelaatsuitdrukking veranderd. Toen deed Jean-Claude een stap achteruit en stak zijn vinger naar haar uit. ‘Dat is jouw probleem, chérie. Niet mijn probleem.’ Een sarcastische lach borrelde op in zijn keel. ‘Als je graag speelt, moet je voorzorgsmaatregelen nemen.’
Hij draaide zich om, maar Ashley riep: ‘Wacht!’ Ze vloog op hem af en pakte hem bij zijn mouw. ‘Ik zal weer voor je poseren. Ik zal alles doen wat je van me vraagt. Maar laat me alsjeblieft niet in de steek.’
Hij rukte zijn arm los. ‘Laat me los. Het is jouw kind, niet het mijne.’ Hij tilde haar kin op en keek haar aan met een blik waaruit bleek dat hij haar had afgedankt. ‘Ik ben getrouwd.’ Voordat hij vertrok, gaf hij haar nog een trap na. ‘Aan het einde van de straat is een kliniek. Misschien weten ze daar raad.’
Twee avonden later zag Ashley Jean-Claude arm in arm met een tengere jongeman lopen. Verbijsterd zag Ashley hen de straat oversteken en in een café verdwijnen – hetzelfde café waar hij haar de eerste avond mee naartoe had genomen.
Toen drong de waarheid tot Ashley door.
Ze had nooit een relatie met Jean-Claude gehad. Ze had zelfs geen verhouding met hem gehad. Hij was getrouwd en had genoeg charme om iedere vrouw, of man, te krijgen die hij wilde. Meisjes als Ashley waren een vorm van vermaak voor Jean-Claude, een vorm van vermaak die zelfs zijn vrouw goedkeurde.
Ashleys hart was gebroken toen dit tot haar doordrong. Ze ging terug naar haar kleine appartement en gaf de hele nacht over. De volgende morgen ging ze naar de kliniek die Jean-Claude had aangeraden.
Een vriendelijke vrouw bij de balie verzekerde haar dat abortussen discreet en snel werden uitgevoerd. Ze hoefde hooguit vijftien minuten te wachten.
Goed, had Ashley gedacht. Over een uur ben ik van alles af wat me aan Jean-Claude herinnert.
Ashley liet haar hoofd weer hangen en begon te trillen.
‘Hé, rustig maar.’ Landon drukte haar steviger tegen zich aan en sloeg zijn armen beschermend om haar heen. ‘Alles is in orde.’
Ze trilde nog steeds, maar de warmte van zijn lichaam drong haar ziel binnen. Waar kwam dit gevoel vandaan? Dit verlangen naar een man die ze zo lang had proberen te ontlopen? En waarom viel ze nu pas voor hem, nu zijn gevoelens voor haar op het punt stonden te veranderen?
‘Maar je zette niet door, dat is duidelijk.’ Landons stem klonk zacht in de buurt van haar gezicht.
‘Nee.’ Ze droogde een overgebleven traan. ‘Toen ik daar zat te wachten, dacht ik aan mijn ouders en de principes waarmee ze me hadden opgevoed. Een abortus zou ik nooit meer terug kunnen draaien. En… en…’
Ze kon niet verder praten en huiverde. Het had weinig gescheeld of ze was Cole kwijtgeraakt. ‘En ik dacht dat ook al zou ik geen goede moeder zijn… de baby er niets aan kon doen.’
Opnieuw wreef Landon over haar rug. Weer gaf zijn aanraking haar de kracht om door te gaan.
‘Toen ze me opriepen, maakte ik rechtsomkeert. Zo hard ik kon.’ Haar schouders schokten terwijl ze geluidloos snikte. ‘Een paar maanden later ging ik terug naar huis… maar ik kon niemand vertellen wat er was gebeurd. Het was te erg.’
Ashley ging wat naar achteren zitten en keek Landon onderzoekend aan. ‘En weet je wat nog het ergste was?’
Natuurlijk wist Landon wat ze ging zeggen, maar hij wachtte.
‘Mijn thuiskomst.’ Opnieuw sprongen de tranen in haar ogen. ‘Ik was altijd een beetje anders. Dat weet je toch?’
Landon grijnsde verlegen. ‘Ja, dat weet ik.’
Ashley bleef hem aankijken. ‘Maar toen ik thuiskwam, was het nog veel erger. Ik was niet langer de dochter met wie mijn ouders meer problemen hadden dan met de anderen. Ik was het zwarte schaap van de familie geworden. Ze wisten niet wat ze met me aan moesten. ‘Arme Ashley.’ Haar stem klonk een beetje sarcastisch. ‘Loopt weg naar Parijs en komt zwanger terug. Wat zullen we met haar doen?’
Ashley legde haar hand op haar hart. ‘Alles wat ze zeiden, maakte het nog erger. Ik had het gevoel dat ze me niet meer konden accepteren of van me houden. Vooral Luke.’ Ze beet op haar lip. ‘Hij was het ergst.’
‘Wat erg voor je, Ashley.’ Landon legde zijn handen om haar gezicht.
‘Vanbinnen,’ ze balde haar vuist en drukte die tegen haar hart, ‘was ik nog een meisje, Landon. Een meisje van wie de droom om te schilderen kapotgemaakt was door een van de populairste kunstenaars van Parijs. Maar toen ik thuiskwam en het tot me doordrong wat iedereen van me dacht – wat ik van mezelf dacht – wist ik dat ik nooit meer gelukkig zou kunnen zijn. Omdat…’ Ze sloeg haar handen voor haar gezicht terwijl de tranen opnieuw over haar wangen stroomden.
Opnieuw sloeg Landon zijn armen om haar heen. ‘Omdat wat?’
‘Omdat…’ Verblind door tranen keek ze hem aan. ‘… ik helemaal niets waard was. Niet als kunstenaar en niet als mens. Ik was het niet… waard om van te houden.’ Met de deken veegde ze haar tranen af. ‘Ziezo.’ Ze ging wat rechter zitten. ‘Nu weet je alles.’
‘Ach, Ashley.’ Landon nam haar handen in de zijne. ‘Je weet niet eens hoeveel je waard bent.’
‘En Landon…’ Ze had nog iets anders te zeggen. Het deed haar zo’n pijn dat haar hart bijna brak. Ze had hem de waarheid verteld. Nu was het tijd om hem te laten gaan en om hem duidelijk te maken dat hij haar niets meer verschuldigd was, als hij dat misschien nog zou denken. ‘Geef je dwaze dromen over me maar op, omdat ik heel anders ben dan je dacht.’
Ze slikte moeizaam. Het had geen zin om te huilen. Het was toch nooit iets geworden tussen hen. Landon was een oprecht, integer en goed mens en zij was… Opnieuw snifte ze. ‘Je verdient een betere vrouw.’
‘Ashley, nee…’
Ze kneep in zijn hand, liet die los en sloeg haar armen stijf over elkaar. ‘Het geeft niet, Landon. Ik verwacht niet dat je me nog belt of iets met me afspreekt. Concentreer je op je verhuizing naar New York. Bouw er een nieuw leven op, een leven dat bij je past.’
Ashley knipperde met haar ogen om beter te kunnen zien. ‘Maar als je aan me terugdenkt… denk dan aan de persoon die je dacht dat ik was. Goed, Landon? Niet aan deze persoon.’ Ze wees naar zichzelf. ‘Niet aan wie ik echt ben.’
Landon keek haar verbaasd aan en schudde zijn hoofd. ‘Zeg dat niet.’ Hij sprak vol overtuiging. ‘Ik ben hier, Ashley. Ik weet wat er is gebeurd en ik ren niet weg. Ik zal nooit wegrennen.’
Ze liet haar hoofd hangen en met een teder gebaar tilde hij haar kin op. ‘Nee.’ Ze deed haar ogen dicht en draaide haar hoofd van hem weg. ‘Alsjeblieft, doe dit niet.’
‘Kom, Ashley.’ Hij streek met zijn duim langs haar kaak. ‘Kijk me aan.’
‘Dat kan ik niet.’ Ashleys hart klopte in haar keel. Waarom liet hij haar niet met rust? Ze was helemaal het verkeerde type voor hem. Ze stond op het punt om op te springen en weg te rennen toen het plotseling tot haar doordrong wat hij zojuist had gezegd.
‘Ik ben hier, Ashley. Ik ben hier.’
Langzaam drong de waarheid tot haar door. Was dit mogelijk? Hij had haar durven vragen wat er in Parijs was gebeurd. En hij was bij haar gebleven toen ze hem het hele verhaal had verteld. En daarna had hij haar gemakkelijk over haar rug kunnen aaien en afscheid van haar kunnen nemen.
In plaats daarvan was hij bij haar gebleven. Ook al was hij nu op de hoogte van iets afschuwelijks uit haar verleden, toch was hij bij haar gebleven.
Langzaam draaide ze haar hoofd naar hem toe en opende haar ogen.
Hij glimlachte onhandig naar haar. ‘Dank je wel.’ Hij leek meer ontspannen en klonk rustiger dan eerder op de avond. ‘Wat jou in Parijs is overkomen, had iedereen kunnen overkomen. Je was jong. Je had een droom. Misschien heb je niet de verstandigste beslissingen genomen, maar ik geloof dat God zelfs de…’
‘Dat is nog zoiets.’ Ze keek hem aandachtig aan. ‘Ik ben opgevoed met het idee dat God me liefheeft en een plan heeft met mijn leven.’ Ashley had deze gedachten nog nooit eerder geuit. ‘Maar heeft God echt het beste met de mensen voor? En er is niets goeds voortgekomen uit die periode in mijn leven. Helemaal niets.’
‘Dat is niet waar, Ashley.’ Landon legde zijn andere hand om haar gezicht. ‘God heeft je wél lief. Hij is iets van plan met je leven. En zelfs uit de donkerste periode in je leven is iets goeds voortgekomen.’
‘Wat dan?’ Ashley pakte Landons handen beet. ‘Wat voor goeds heeft God me geschonken?’
Landons stem was nauwelijks hoorbaar. ‘Hij heeft je Cole geschonken.’
Zijn antwoord overrompelde haar, alsof haar kijk op het verleden in één ogenblik was veranderd.
Natuurlijk. Ze had Cole aan Parijs te danken. Haar mooie, lieve zoon.
Al deze jaren had ze hem eerder gezien als een schandvlek voor haar familie, de consequentie van haar gedrag. Natuurlijk hield ze van hem. Maar ze beklaagde hem ook – het jongetje zonder vader. Het jongetje met een moeder die constant de hort op was en die te veel gevangen zat in haar eigen schuldgevoelens en schaamte om te zien dat er in de kamer naast haar een kind sliep dat zielsveel van haar hield. Hij was veel meer dan een pijnlijke herinnering aan alles wat in Parijs was gebeurd. Hij was een waardevol kind, een geschenk van God Zelf.
‘O, Landon,’ riep Ashley. Ze stond op en deed drie stappen langs het strand. Ze herinnerde zich de talloze keren dat ze Cole niet als een geschenk had gezien en liet haar hoofd hangen.
Vaak kwam hij haar een steen of een veer of iets anders brengen. ‘Hier, mama, voor jou.’ Zijn glimlach lichtte de kamer op. Maar op zulke momenten besefte ze niet hoeveel ze van Cole hield en hoe gezegend ze was met een zoontje als hij. Ze dacht er alleen maar aan dat hij op een dag achter de waarheid over zijn afkomst zou komen. En dan zou hij een hekel aan haar krijgen, net als Luke.
Natuurlijk had niemand een grotere hekel aan haar dan zijzelf. En daarom kon ze niet echt openstaan voor Coles liefde. Voor niemands liefde – zelfs niet die van Landon.
Vooral niet die van Landon.
Ashley klemde haar kiezen op elkaar. Hoeveel jaren had ze niet verspild door Cole op afstand te houden? Door iedereen op afstand te houden? De tranen druppelden op het zand onder haar voeten.
Landon wachtte en gaf haar de tijd om verdrietig te zijn. Na een paar minuten merkte ze dat hij naar haar toe liep. Hij ging achter haar staan, sloeg zijn armen om haar middel en trok haar naar zich toe. ‘Dacht je dat ik niet meer van je zou houden als ik wist wat er in Parijs was gebeurd? Is dat de reden?’
‘Wie zou het je kwalijk nemen?’ Ze liet haar hoofd tegen zijn borst rusten. Ze keken allebei uit over het meer. ‘Jij dacht dat ik als Kari, Erin of Brooke was. Een Baxtermeisje. Maar dat ben ik niet. Dat ben ik nooit geweest.’ Ze zuchtte en voelde zich leeg. Haar berouw kwam te laat. Ze kon het verleden niet meer ongedaan maken. ‘Ik ben niet de Ashley die je dacht dat ik was.’
Teder draaide hij haar om zodat ze hem in de ogen kon kijken. Hij hield zijn armen om haar middel geslagen. ‘Ja, dat ben je wel.’
Ashley liet haar armen hangen. Ze fronste haar wenkbrauwen. Wat zei hij daar? Ze wreef langs haar ogen. ‘Dat… dat begrijp ik niet.’
‘Vanaf het eerste moment dat ik je zag, wist ik hoe je was, Ashley – onafhankelijk en moedig, hartstochtelijk en emotioneel. Een meisje dat het lef had om in haar eentje naar Parijs te gaan om haar droom te verwezenlijken. Nee, je bent anders dan je zusjes. Ik heb nooit gedacht dat je was zoals zij. Maar je hebt meer diepgang dan alle andere vrouwen die ik ken.’ Hij zocht haar ogen. ‘Daar heeft Parijs niets aan veranderd.’
Het begon Ashley te duizelen. Waarom vertelde hij haar dit nu? Hoe kon hij zoiets zeggen na alles wat ze hem zojuist had verteld? Ze had verwacht dat hij afscheid van haar zou nemen en haar nooit meer zou willen zien. ‘Dat hoef je echt niet te zeggen.’
‘Kijk,’ Landon haalde diep adem, ‘ik meen het. Wat die kerel je heeft aangedaan, vind ik verschrikkelijk. Maar je verleden is geen punt voor mij. Het enige wat er voor mij toe doet, is dat je hier bent, gezond en wel, en je de moed hebt gehad om je hart voor me te openen.’ Zijn gelaatstrekken werden zachter. ‘Ook al is het maar een beetje.’
Ashley keek Landon diep in de ogen. Hield hij echt zo veel van haar? Tot in het diepst van zijn hart? Zo veel dat zelfs haar verleden zijn gevoelens voor haar niet kon veranderen?
‘Landon, ik… ik weet niet wat ik moet zeggen.’
Er dansten lichtjes in zijn ogen. ‘Zie je het niet, Ashley?’
‘Zie wat?’
‘Jarenlang heb ik voor dit moment gebeden. Je hebt me precies verteld wat ik wilde horen.’
‘Is dat zo?’ Haar toon was zachter geworden.
‘Ja.’ Landon boog zich naar haar toe en kuste haar. Niet langzaam en voorzichtig zoals een paar dagen geleden bij hem thuis, maar een verlangende kus die al haar twijfel wegnam en niets ongezegd liet. Toen hij haar losliet, was hij buiten adem. ‘Ashley, lieve Ashley… je hebt me over je verleden durven vertellen.’ Langzaam liet hij zijn lippen over haar wang naar haar oor glijden en fluisterde: ‘En dit vertrouwen is de enige manier om erachter te komen of we samen een toekomst hebben.’
Opnieuw kusten ze elkaar, deze keer langer en bijna wanhopig. Zoiets moois had Ashley zelfs in haar dromen nog nooit meegemaakt. In Landons armen te zijn en te weten dat hij van haar hield. Niet alleen van buiten of in zijn fantasie, maar van haar zoals ze was. Iedere donkere plek in haar hart.
Toen Landon zich eindelijk terugtrok, trilden ze allebei. ‘Goed.’ Hij gaf haar een hand. ‘Ik moet even op adem komen.’ Hij tuitte zijn lippen en haalde diep adem. ‘Laten we een eindje gaan lopen.’
Ashley lachte en het geluid galmde na in haar hoofd. Ze had nooit verwacht dat de avond zo zou eindigen. Landon en zij hadden elkaar gekust en liepen nu hand in hand langs het strand. Zelfs als Landon na vanavond van gedachten zou veranderen, zou ze er nooit spijt van krijgen dat ze hem de waarheid had verteld. Niet nu ze zo veel over haar haarzelf had geleerd en over hem.
Halverwege hun wandeling zagen ze een vallende ster aan de hemel van Indiana. Ze bleven allebei stokstijf staan.
‘Doe een wens.’ Landon kneep in haar hand.
‘Goed.’ Ashley deed haar ogen dicht. Ze wenste dat ze op een dag, als Landon genoeg branden had geblust in New York, nog een avond als deze mochten beleven. Al was het maar één avond. Ze knipperde met haar ogen en liet haar blik van de sterren naar zijn gezicht glijden dat werd verlicht door het maanlicht. ‘Nu jij.’
Landon keek haar lange tijd aan. ‘Ik heb al een wens gedaan.’
Ze liepen nog een eindje verder, haalden hun strandstoelen op en liepen terug naar de parkeerplaats.
Die nacht liet Ashley Cole bij haar in bed slapen. Zelfs toen hij allang in dromenland was, bleef ze denken aan wat Landon over haar zoon had gezegd. Net voor middernacht leunde ze op haar ene elleboog en keek naar Cole met zijn fijne trekken en piekerige blonde haar.
Toen deed ze iets wat ze nog niet had gedaan sinds ze erachter was gekomen dat ze zwanger was.
Ze dankte God voor haar kind en bad erom dat ze hem nooit meer zou zien als iets anders dan wat hij was: het meest waardevolle geschenk dat God haar ooit had gegeven.