34

Ryan Taylors besluit stond vast.

Hij stond op het oefenveld van de Giants en keek naar de Amerikaanse vlag van het stadion die langs het veld in de wind wapperde. Het was min zes die avond en de lucht was helder. Maar er stond een gure wind en hij dook dieper weg in zijn parka.

Wat een ervaring was het geweest om de Giants te coachen tijdens de nationale rugbykampioenschappen: minikampen en zomerkampen, het voorseizoen, de emotionele ervaring om zo dicht bij Ground Zero te zijn na 11 september en vervolgens een teleurstellend seizoen waarbij ze als zevende en negende waren geëindigd in de nationale rugbykampioenschappen.

Ryan keek naar de vlag. Wat de officiële uitslag ook was, voor hem waren de New York Giants de winnaars. En dat vonden ook hun fans, de inwoners van New York. Lang nadat de overwinningen en verliezen waren vergeten, zou de ramp van 11 september en de gevolgen ervan voor de mensen van deze stad nadreunen in Ryans hart. Hij zou nooit meer naar een Amerikaanse vlag kunnen kijken zonder het gehavende exemplaar te zien dat onder het puin van de Twin Towers vandaan was gehaald, nooit meer over terroristische aanslagen kunnen horen zonder in gedachten de brandende torens te zien waarnaar hij door het raam van zijn appartement had gekeken.

Nog maar drie weken geleden, toen de Giants een paar wedstrijden hadden gewonnen, had Ryan er urenlang over nagedacht hoe hij Kari ervan zou kunnen overtuigen om naar New York te verhuizen en hem te vergezellen op zijn reizen.

Maar als Kari en hij aan de telefoon met elkaar praatten, had hij deze gedachten verzwegen en zijn best gedaan om het onderwerp niet ter sprake te brengen. Wat voor zin had het als hij eigenlijk zelf niet goed wist wat hij wilde?

Ik hou van Kari, God. Een aantal keren per dag bad hij: laat me zien wat ik moet doen. Vertel me waar U wilt dat ik naartoe ga en of het de juiste tijd voor ons is.

Uiteindelijk werd de beslissing voor hem genomen. Ryan glimlachte en stak zijn handen dieper in zijn zakken. Niet door de hoofdcoach, hoewel het van de buitenkant wel zo leek, maar door God. God had in zijn hart gekeken en gezien dat hij maar op één manier gelukkig kon worden. Zelfs nu was hij ervan overtuigd dat wat er aan het einde van het speelseizoen was gebeurd, een direct antwoord was op zijn gebeden.

‘We gaan het team reorganiseren.’ Zo had de hoofdcoach van de Giants de boodschap aan hem gebracht.

Ryan had begrepen wat de man bedoelde. Omdat hij onophoudelijk om een antwoord had gebeden, was hij niet boos of teleurgesteld geweest. Het verloop onder beroepstrainers was hoger dan waar dan ook. Dat was de aard van het beroep: als je team niet won, moest je vertrekken. Nu de Giants zo’n slecht seizoen achter de rug hadden, was een reorganisatie onvermijdelijk, net zo onvermijdelijk als de aanbiedingen van de andere teams. Zodra Ryan officieel werd vrijgesteld van zijn contractuele verplichtingen aan de Giants, wilde een zestal andere clubs een sollicitatiegesprek met hem hebben. Denver, Oakland, Detroit, Chicago, in de week na het einde van het seizoen leek de lijst dagelijks te groeien.

Nu was het half januari en Ryan had inmiddels gesproken met de eigenaren van iedere club die had gebeld. Maar pas deze middag had hij besloten om ieder van hen terug te bellen met zijn antwoord.

Ryan zoog de ijskoude lucht in zijn longen en keek nog een laatste keer naar het veld. Toen liep hij via de zijuitgang naar zijn auto. Hij zou teruggaan naar zijn appartement en met inpakken beginnen.

Na een jaar lang een club geleid te hebben in de nationale rugbykampioenschappen, besloot Ryan Taylor New York de rug toe te keren.

Niet omdat hij een baan had gevonden bij een andere club. Niet om als sportcommentator te gaan werken – een ander aanbod dat hij verleden week had gekregen.

Maar om terug te gaan naar Bloomington in Indiana, naar een vrouw die al als tiener zijn hart had veroverd.

Kari deed de deur open en glimlachte naar de jonge vrouw die voor haar op de stoep stond. ‘Hoi, Erin. Kom binnen.’

Eerst was Erin verschrikkelijk geschrokken toen ze hoorde dat degene met wie ze een gesprek zou hebben haar eigen zusje was. Maar Kari had beloofd haar anonimiteit te respecteren, net zoals het geval zou zijn als ze elkaar niet hadden gekend. Nu, een aantal gesprekken verder, kwamen ze eindelijk aan bij de kern van de probleem.

Op zich kwam het niet als een verrassing. Erin wilde niet verhuizen. Ze vertrouwde Sam niet genoeg of hield niet genoeg van hem om met hem naar Texas te verhuizen. En tijdens de eerste gesprekken tussen Kari en haar zusje kwam duidelijk naar voren dat ze niet van plan was van gedachten te veranderen.

Ze hadden over Erins collega gesproken en Kari had haar zus ervan overtuigd dat zo’n relatie alleen maar tot problemen zou leiden. Daarna had ze Erin een eerste opdracht gegeven.

‘Ik wil dat je voor jezelf op een rijtje zet waarom je verliefd bent geworden op Sam.’ Kari had Erin een boekje overhandigd. ’Hier staan een paar voorbeelden in, maar laten we eerst een paar simpele dingen bespreken die je kunt doen.’

Kari legde aan Erin uit dat ze kaarten en brieven kon lezen die Sam haar had geschreven toen ze nog verkering hadden of hun trouwalbum bekijken. Foto’s konden haar helpen om herinneringen op te halen aan die bijzondere tijd waarin hun liefde nog pril was. Daarna kon ze met behulp van deze herinneringen een lijst maken van dingen die ze in die tijd leuk had gevonden aan Sam.

‘Te bedenken waarom je ooit verliefd bent geworden op je man, is een manier om weer oog te krijgen voor zijn mooie eigenschappen.’

Erins antwoord kwam niet als een verrassing: ‘Maar stel je voor dat hij veranderd is?’

Kari glimlachte. Dat was precies wat ze had gedacht toen Tim en zij in therapie gingen. ‘Geloof me,’ Kari gaf een klopje op de hand van haar zusje, ‘de dingen die je leuk vond aan Sam zijn er nog steeds. Ook al moet je er wat harder naar zoeken.’

‘En daarna?’

‘Toon hem respect… geef hem complimentjes. Wees positief zodat hij weet dat je nog steeds van hem houdt.’

Eerst was Erin sceptisch geweest. Maar nu ze bij Kari voor de deur stond, zag Kari haar glimlachen. Al voordat ze binnen was, strekte ze haar armen uit en omhelsde haar. ‘Dank je wel, Kari.’

Kari voelde dat haar hart sneller ging kloppen. Ze hield haar zusje een eindje van zich af en keek haar aan. ‘Waarvoor bedankt?’

‘Het werkt!’ Erin liep Kari’s woonkamer binnen en trok haar achter zich aan. ‘Het was de beste week die we in jaren hebben gehad.’

‘Bedoel je dat je weer weet waarom je ooit verliefd op hem bent geworden?’

‘Ja! Ik vond het een raar, gedateerd en eenzijdig idee. Ik zag er het nut niet van in. Maar omdat niets anders bleek te werken, besloot ik om het gewoon te proberen. Twee dagen later hebben Sam en ik een hele avond geen ruzie gemaakt. Hij was een heel ander mens, Kari. Ik meen het. Voortaan zal ik je advies direct ter harte nemen, wat het ook is.’

Kari kon haar blijdschap niet verbergen. Ze begon te lachen, pakte Erins handen en kneep erin. ‘En je weet waarom het werkt, hè?’

‘Ik weet niet waarom. Ik weet alleen dat het werkt.’ Erin knipperde met haar ogen om de tranen terug te dringen.

‘Omdat dit van God komt.’ In stilte dankte Kari God voor Erins ontdekking. ‘God wil dat we onze eerste liefde niet vergeten, onze liefde voor Hem en voor onze man. Als we dit doen, zijn we beter in staat om de ander te respecteren. Daarna gaat het vanzelf.’

Kari opende haar Bijbel en legde die op haar schoot. ‘Vandaag gaan we een beetje dieper in op…’

Huiverend liep Kari die zondagmorgen de kerk uit.

Het was een indrukwekkende preek geweest. Voorganger Mark had de gemeente aangemoedigd om hun leven aan een zelfonderzoek te onderwerpen en daarna verder te gaan. ‘Blijf op het rechte spoor,’ had hij hen aangespoord. ‘En laat niets u hiervan weerhouden.’

‘Grijp iedere kans die je krijgt met beide handen aan,’ had hij gezegd, ‘zodat je aan het einde van je leven nooit met spijt hoeft te zeggen dat je kansen hebt laten liggen.’ Tijdens de preek keek Kari naar Ashley die een paar plaatsen verder zat. Haar jongere zusje knikte en maakte aantekeningen. Was het mogelijk dat Ashley nog maar een jaar geleden had gelachen bij het idee om naar de kerk te gaan? Maar daar zat ze, groeiend in haar geloof en verkocht aan Christus.

Kari deed nog steeds Bijbelstudie met haar zusje Erin en hoewel Erin en Sam het nog steeds niet over alles eens waren, werd hun huwelijk iedere week beter. Erin had Kari toevertrouwd dat ze bijna zeker wist dat ze met haar man naar Texas zou verhuizen als de tijd zou komen.

Brooke en Peter gingen ook nog steeds naar de kerk, hoewel Maddie de laatste tijd weer veel ziek was geweest en ze daarom een aantal diensten hadden gemist. Maar toch bleek 11 september van blijvende invloed op hen te zijn en bleven ze ervan overtuigd dat ze God nodig hadden.

Alle Baxters waren er – op Luke na.

Kari herinnerde zich de blik op het gezicht van haar vader toen ze hem eerder die morgen had gevraagd of Luke ook zou komen. Cole zou met het kinderkoor solo zingen in de kerk en Ashley had Luke uitgenodigd.

‘Ik denk het niet.’ Ze had de pijn in de ogen van haar vader gezien. ‘Hij heeft tegen Ashley gezegd dat hij dit niet gepast zou vinden.’

Hoe kwam het dat de opvattingen van haar broer zo veranderd waren? Kari wist het niet, maar ze zou haar best doen om Luke deze week te bellen om hierover met hem van gedachten te wisselen. Misschien zou het helpen als ze hem vertelde dat ze allemaal van hem hielden en voor hem baden…

Ze liep naar haar auto toe en zette Jessie op haar andere heup zodat ze haar autosleutel kon pakken. Haar dochter was nu acht maanden oud en brabbelde onophoudelijk. Hoewel haar toekomst er nog onzeker uitzag, was Kari heel dankbaar voor haar dochtertje. Ze deed het achterportier open en zette Jessie in haar autostoel. Toen haalde ze een fles uit haar tas en gaf die aan haar.

‘Alsjeblieft, liefje. Over een paar minuten zijn we thuis en kun je lekker gaan slapen.’

Kari wilde achter het stuur plaatsnemen, maar bleef staan. Onder haar ruitenwissers zat een envelop.

Vreemd, dacht Kari. Ze keek naar de andere auto’s om haar heen. Alleen bij haar auto zat een brief onder de ruitenwissers. De envelop was vochtig en daarom scheurde ze hem langzaam open om de inhoud niet te beschadigen.

Op het moment dat ze de brief openvouwde, begon haar hart sneller te kloppen. Het was Ryans handschrift. Maar Ryan was in New York. Hij had de laatste tijd zo veel vergaderingen gehad dat hij haar al een paar dagen niet had gebeld.

Haar ogen gleden over de korte boodschap:

Er stond geen naam op het briefje, geen handtekening, helemaal niets waaruit ze kon opmaken dat het van Ryan was, op zijn handschrift na. Opnieuw keek Kari naar de woorden: de cirkels waren niet helemaal gesloten en de krullen waren bijna rechte lijnen. Dit was toch zijn handschrift, of niet soms? Kon het van iemand anders zijn?

Nee, dat was niet mogelijk.

Ryan was de enige persoon in haar omgeving die zo schreef.

Terwijl Kari het briefje bestudeerde en erachter probeerde te komen wat het te betekenen had, merkte ze dat iemand haar op haar schouder tikte. Ze sprong op en keek achterom. ‘Pap!’ zei ze buiten adem. ‘Ik schrok me wild.’

Haar vaders ogen twinkelden. ‘Sorry.’ Hij grijnsde. ‘Je moeder en ik wilden je vragen of we deze middag op Jessie mogen passen.’ Hij maakte een geluidje naar de baby. ‘We dachten, eh… dat je misschien oppas nodig had.’

Kari hield het briefje stevig vast maar liet haar arm naar beneden vallen.’Waarom zou ik oppas nodig hebben?’

‘O, je weet wel,’ plaagde haar moeder. ‘Gewoon voor het geval dat je deze middag een paar uur voor jezelf nodig hebt.’

John knikte.’Om naar het meer te gaan of zoiets.’

Naar het meer? Opnieuw keek Kari naar het briefje in haar hand. ‘Wacht even! Weten jullie hiervan?’

‘Hmm.’ Haar vader keek haar met een quasi-onschuldige blik aan. ‘Waar heb je het over?’

Elizabeth grijnsde. ‘Hé, dat ziet eruit als een briefje!’ Haar ouders stootten elkaar aan. ‘Wie zou dat hebben achtergelaten?’

Kari pakte haar moeder bij haar arm. ‘Mama, als je Ryan hebt gezien, dan moet je me dat nu vertellen. Kom op! Ik moet het weten.’

Haar vader haalde zijn schouders op. ‘Het enige wat ik weet is dat een klein vogeltje…’Toen keek hij Elizabeth weer aan.

‘Eigenlijk is het een grote vogel.’

John knikte. ‘Oké, een grote vogel heeft ons verteld dat je deze middag misschien oppas nodig hebt voor Jessie. Hij zei iets over een afspraak aan het Monroemeer. Was dat het niet?’

‘Ja, dat dacht ik wel.’ Haar moeder wees naar Kari’s auto. ‘Ik stel voor dat je achter ons aan rijdt, Jessie bij ons thuis op bed legt en een warme jas en handschoenen aantrekt.’

‘Jullie zijn dus niet van plan om iets los te laten?’

‘Nee.’ Haar vader maakte een ritsend gebaar voor zijn mond. ‘Echt niet.’

Kari lachte. Het had geen zin om verder aan te dringen. Ze deed wat haar ouders hadden voorgesteld, reed naar hun huis toe en trok iets warms aan. Toen Jessie op bed lag, vertrok ze naar het Monroemeer. De hele tijd had ze een intens gelukkig gevoel. Het briefje moest wel van Ryan zijn. Op de een of andere manier had hij al met haar ouders gesproken en hun gevraagd of ze op Jessie konden passen. Maar waarom deed hij zo geheimzinnig? En waarom het Monroemeer terwijl ze net zo goed bij haar ouders hadden kunnen afspreken?

Precies een uur nadat ze het briefje had gevonden, reed ze de parkeerplaats bij het meer op. Ze keek naar het strand dat beneden haar lag. Daar zag ze een man op een bevroren picknicktafel zitten. Zelfs van honderd meter afstand zou ze hem herkennen.

Zodra hij haar auto hoorde aankomen, keek hij achterom en grijnsde. Het was Ryan! Hij was gekomen en had een koude winterzondag veranderd in de warmste dag sinds weken. Voorzichtig liep ze de trap af naar het strand. Hij wachtte totdat ze beneden was en hield haar blik vast.

Toen ze nog maar een paar meter bij hem vandaan was, bleef ze staan en keek hem aandachtig aan.

‘Ik zie dat je mijn briefje hebt gekregen.’

‘Inderdaad.’ Ze deed nog een stap in zijn richting. ‘Je hebt me helemaal niet verteld dat je zou komen.’

Hij stak zijn armen naar haar uit en ze snelde op hem af omdat ze geen seconde langer kon wachten om zijn lichaam tegen het hare te voelen. ‘Je bent het echt. Ik kan het niet geloven, Ryan. Ik wist dat het je handschrift was, maar toch…’ Ze drukte haar gezicht tegen zijn schouder. ‘Ik dacht dat het nog weken zou duren voordat je vrij zou kunnen nemen.’

‘Nou…’ Hij hield haar een stukje van zich af en keek haar aan. ‘Ik had een vraag voor je die ik niet over de telefoon wilde stellen.’ Uit zijn ogen sprak zo’n oprechte liefde dat Kari zich vanbinnen helemaal warm voelde worden. ‘En daarom had ik geen andere keuze dan hiernaartoe te komen.’

Kari’s hart sloeg over. Ze wist dat zijn contract in New York was beëindigd, maar tot nu toe had hij nog niet besloten naar welke andere club hij zou gaan. Had hij eindelijk een beslissing genomen? Zou hij naar een andere staat verhuizen, misschien zelfs nog verder weg dan New York? Ze knipperde twee keer met haar ogen en haar stem was nauwelijks hoor baar in de koude wind die over het meer waaide. ‘Welke vraag?’

Ryan pakte haar bij haar jas en trok haar dichter naar zich toe. Toen kuste hij haar langzaam. ‘De vraag die ik je al mijn hele leven heb willen stellen.’

De grijns op zijn gezicht verdween en zijn ogen werden vochtig. Langzaam ging hij op zijn ene knie zitten en nam haar linkerhand. ‘Ryan!’ Ze voelde zich geschokt. Was dit…? Kon dit een…?

‘Ik heb vandaag met je ouders gesproken en die hebben me hun zegen gegeven.’

‘Hun zegen?’ Het duizelde haar, maar ze dwong zichzelf te luisteren naar zijn woorden.

‘Kari, mijn hele leven lang heb ik al zo vaak afscheid van je moeten nemen om dingen na te jagen waarvan ik dacht dat ze mijn leven compleet zouden maken…’ Hij wachtte even en sprak toen langzaam en nadrukkelijk verder om zijn emoties in bedwang te houden. Ze hadden beiden zo’n lange weg moeten gaan om dit punt te bereiken. Ze kneep in zijn hand en keek hem vol liefde aan. ‘Maar ik kan alleen maar compleet zijn met jou.’

Hij leek recht in haar ziel te kijken. ‘Jij maakt me een compleet mens, Kari. Dat zul je altijd doen.’

Hij opende zijn rechterhand en in de palm ervan lag een ring met een diamant. Niet te groot en te opzichtig. Precies goed. Terwijl hij haar blik vasthield, schoof hij de ring om haar vinger. ‘Wil je met me trouwen, Kari? En hier in Bloomington een nieuw leven met me opbouwen? Mag ik de vader zijn van Jessie en van de andere kinderen met wie God ons huwelijk misschien zal zegenen? Alsjeblieft, Kari. Ik wil niets liever in mijn leven.’

De tranen stroomden over haar wangen en haar opgekrulde mondhoeken. Ze viel op haar knieën en sloeg haar armen om zijn hals ‘Al als een meisje heb ik van dit moment gedroomd. Ben je hier echt?’

‘Ik ben hier, Kari. Ik wil je nooit meer laten gaan.’

Ze leunde achterover en keek hem diep in de ogen. ‘En je loopbaan als coach dan? Ik wil je niet in de weg staan, Ryan. Als dat iets is wat je echt wilt, kunnen we erover praten.’

Hij schudde zijn hoofd. Nog nooit in haar leven had ze hem zo zeker van zijn zaak gezien. ‘Wat ik wil, is jou en Jessie. Ik ben er niet in geïnteresseerd om het hele land door te reizen en mijn leven aan rugby te wijden. Ik wil jou, Kari. Jou alleen.’

Ze lachte door haar tranen heen. De vochtige grond drong door haar kleding en deed pijn aan haar knieën, maar dat gaf niet. Ze wilde hier altijd blijven zitten in Ryans armen.

Ze strekte haar linkerhand uit en keek naar de ring. ‘Hij is prachtig, Ryan. Hoelang was je dit al van plan?’

Hij aarzelde en wachtte totdat ze hem weer aankeek. ‘Al vanaf mijn veertiende.’

‘Ik hou van je, Ryan Taylor.’ Ze kuste hem en veegde haar tranen aan zijn wang af.

‘Er is één probleem.’ Ryan keek ernstig.

Kari hield haar adem in en keek hem aan. O, nee… geen problemen nu. Niet nu. ‘Wat?’

‘Je hebt mijn vraag niet beantwoord.’

Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. Met een onhandig gebaar stond ze op en trok hem overeind. Toen pakte ze zijn handen vast en keek hem opnieuw aan. ‘Ja, Ryan Taylor. Ik wil met je trouwen.’ Ze gooide haar hoofd in haar nek en riep het uit. ‘Ja! Honderd keer ja!’

Hij trok haar naar zich toe en raakte haar slapen aan met zijn vingertoppen. ‘Ik hou van je, Kari. Ik hoop dat je er nooit genoeg van krijgt dit te horen, omdat ik je deze keer niet zal achterlaten. Echt niet.’

Droomde ze? Het voelde zo onwerkelijk en ze giechelde terwijl ze Ryan opnieuw omhelsde. ‘Ik wil het meteen aan mijn vader en moeder vertellen.’

‘Maar eerst wil ik dat je iets anders doet.’

Kari hield haar hoofd een beetje schuin en wachtte af.

‘Wil je met me bidden, Kari? Alsjeblieft?’

Hij nam haar handen in de zijne en boog zijn hoofd. Samen dankten ze God voor Zijn grootheid en goddelijke voorzienigheid, voor de liefde die Hij aan de mensen als geschenk had gegeven en voor Zijn leiding in hun leven.

Toen dankten ze Hem dat ze één woord voorgoed uit hun relatie konden verbannen, een woord dat hen zolang ze zich konden herinneren had achtervolgd.

Het woord afscheid.