Sean

Sean

Ik werd wakker doordat ik in de verte een vrouw wanhopig hoorde roepen. Ik dacht eerst dat ik het had gedroomd, maar toen schrok ik op door een hard gebonk, dichtbij, hinderlijk en maar al te echt. Er stond iemand voor de deur.

Ik kleedde me snel aan en rende naar beneden, onderweg een blik op de keukenklok werpend. Het was even na twaalf uur ’s nachts, ik had nog geen halfuur geslapen. Er werd nog steeds op de deur gebonsd en ik hoorde een vrouw mijn naam roepen, een bekende stem, maar ik kon hem zo gauw niet thuisbrengen. Ik deed de deur open.

‘Heb je dit gezien?’ schreeuwde Louise Whittaker, met een rood hoofd en witheet van woede. ‘Ik heb het je toch gezegd, Sean! Ik zei toch dat er iets aan de hand was!’ Ze doelde op een oranje plastic potje, het soort potje waarin medicijnen worden bewaard, waar een etiket op zat met de naam Danielle Abbott. ‘Ik heb het je toch gezegd!’ zei ze opnieuw en toen barstte ze in snikken uit. Ik trok haar snel naar binnen, maar het was al te laat. Voordat ik de keukendeur dichtdeed, zag ik het licht aangaan in een van de slaapkamers in het huis van mijn vader.

Het duurde even voordat ik doorhad waar Louise het over had. Ze was over haar toeren, zat aan één stuk door te ratelen, ik verstond er niets van. Ik moest langzaam de informatie uit haar trekken, de ene verwoed slikkende, ademloze, woedende zin na de andere. Ze hadden eindelijk besloten om het huis te verkopen. Voordat er mensen kwamen kijken, was ze Katies kamer gaan uitruimen. Ze wilde niet dat er vreemden in rond zouden struinen en haar spullen aan zouden raken. Ze was er die middag aan begonnen. Toen ze Katies kleren aan het inpakken was, had ze het oranje potje gevonden. Ze had een jas – de groene, die Katie graag droeg – van het hangertje gehaald. Ze had iets horen rammelen en in de jaszak het potje met pillen ontdekt. Ze was erg geschokt en al helemaal toen ze zag dat Nels naam op het etiket stond. Ze had nog nooit van dat medicijn – Rimato – gehoord, maar ze had het gegoogeld en het bleek een soort afslankpil te zijn. De pillen zijn in Engeland niet legaal verkrijgbaar. Onderzoek in Amerika heeft naar voren gebracht dat gebruik ervan kan leiden tot depressie en zelfmoordgedachten.

‘Dat hebben jullie over het hoofd gezien!’ riep ze. ‘Jij zei dat er niets in haar bloed zat. Jij zei dat Nel er niets mee te maken had. Maar kijk dan,’ ze sloeg met haar vuist op tafel, zodat het potje de lucht in vloog. ‘Kijk dan! Ze gaf mijn dochter pillen, geváárlijke pillen. En jij hebt daar niets mee gedaan.’

Gek genoeg voelde ik me opgelucht tijdens haar aanval. Er was dus toch een reden. Als Nel Katie pillen had gegeven, konden we dat aangrijpen en zeggen: oké, daarom is het gebeurd. Daarom is dat briljante, gelukkige meisje er niet meer. Daarom zijn er twéé vrouwen niet meer in leven.

Het gaf me een goed gevoel, maar het was niet waar. Ik wist dat het niet waar was. ‘Er zat echt niets in haar bloed, Louise,’ zei ik. ‘Ik heb geen idee hoe lang, eh, Rimato aantoonbaar is in het bloed. We weten zelfs niet zeker of dit wel Rimato ís, maar...’ Ik stond op, pakte een plastic boterhamzakje uit de keukenla en gaf dat aan Louise. Ze pakte het potje van de tafel en liet het in het zakje vallen. Ik sloot het zakje af. ‘... we gaan het onderzoeken.’

‘En dan zullen we het weten,’ zei ze, wederom moeizaam ademhalend.

Eerlijk gezegd zouden we het dan nog niet weten. Zelfs al zaten er sporen van die pillen in Katies bloed, zelfs al hadden we iets over het hoofd gezien, dan nog konden we het niet zeker weten.

‘Ik weet dat het te laat is,’ zei Louise, ‘maar ik wil dat dit bekend wordt gemaakt. Ik wil dat iedereen weet wat Nel heeft gedaan. Jezus, misschien heeft ze die pillen ook wel aan andere meisjes gegeven... Je moet het er met je vrouw over hebben, zij als rectrix moet toch op de hoogte worden gebracht van het feit dat iemand deze rommel op school verkoopt. Je moet de kluisjes nazoeken, je moet...’

‘Louise.’ Ik ging naast haar zitten. ‘Rustig aan. Natuurlijk nemen we dit serieus, écht, maar we weten nog niet hoe Katie aan dat potje kwam. Het zou kunnen dat Nel die pillen voor zichzelf had gekocht...’

‘Ja, en? Wat wil je daarmee zeggen? Dat Katie ze heeft gestólen? Hoe durf je dat zelfs maar te opperen, Sean! Je kende haar...’

De keukendeur rammelde – hij klemt, zeker bij nat weer – en vloog open. Helen kwam binnen; ze zag er niet uit, had een joggingbroek en T-shirt aan en haar haar was ongekamd. ‘Wat is er aan de hand? Is er wat gebeurd, Louise?’

Louise schudde haar hoofd, maar zei niets. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht.

Ik stond op en zei tegen Helen: ‘Ga maar naar bed, je hoeft je geen zorgen te maken.’

‘Maar...’

‘Ik moet nog even met Louise praten. Niks aan de hand. Ga maar gewoon naar boven.’

‘Oké,’ zei ze behoedzaam, met een blik op de stilletjes snikkende vrouw aan onze keukentafel. ‘Weet je het zeker?’

‘Ja.’

Helen liep de keuken uit en deed de deur zachtjes achter zich dicht. Louise droogde haar tranen. Ze keek me bevreemd aan, vroeg zich waarschijnlijk af waar Helen had uitgehangen. Ik had het kunnen uitleggen: ze slaapt slecht, mijn vader heeft ook last van slapeloosheid, dus blijven ze soms samen op, maken ze kruiswoordpuzzels, luisteren ze naar de radio. Ik had het kunnen uitleggen, maar het was me opeens te veel moeite, dus ik zei: ‘Ik geloof niet dat Katie iets heeft gestolen, Louise. Natuurlijk niet. Maar misschien heeft ze... Weet ik veel, misschien heeft ze ze zonder erbij na te denken meegenomen. Misschien wilde ze weten wat het was. Ze zaten toch in haar jaszak? Het zou kunnen dat ze het potje wilde bekijken en het gedachteloos in haar zak heeft gestoken.’

‘Mijn dochter nam geen dingen van andere mensen mee,’ zei Louise nors, en ik knikte. Het had geen zin om er verder over door te gaan.

‘Ik zal er morgenochtend meteen mee aan de slag gaan. Ik stuur de pillen naar het laboratorium en we gaan de uitslagen van Katies bloed nog eens grondig na. Als ik iets over het hoofd heb gezien, Louise...’

Ze schudde haar hoofd. ‘Ik weet dat het niets verandert. Ik weet dat ze daardoor niet terugkomt,’ zei ze stilletjes. ‘Maar ik zou er wel iets aan hebben. Om het beter te kunnen begrijpen.’

‘Dat snap ik. Dat snap ik helemaal. Zal ik je naar huis brengen?’ vroeg ik. ‘Dan zet ik morgenochtend jouw auto wel weer voor de deur.’

Ze schudde opnieuw haar hoofd en glimlachte beverig. ‘Het gaat wel,’ zei ze. ‘Bedankt.’

Ik hoorde de echo van haar dankjewel – onterecht en niet verdiend – na haar vertrek nagalmen in mijn hoofd. Ik voelde me ellendig en was blij toen ik Helen naar beneden hoorde komen, blij dat ik niet alleen hoefde te zijn.

‘Wat is er aan de hand?’ vroeg ze toen ze de keuken binnenkwam. Ze zag er bleek en moe uit, had donkere kringen onder haar ogen. Ze ging aan de keukentafel zitten en pakte mijn hand. ‘Wat deed Louise hier?’

‘Ze had iets gevonden,’ zei ik. ‘En zij denkt dat het te maken heeft met wat er met Katie is gebeurd.’

‘O, god, Sean. Wat dan?’

Ik blies mijn adem uit. ‘Eigenlijk... vind ik niet dat ik er al over mag praten.’ Ze knikte en gaf een kneepje in mijn hand. ‘Zeg eens, hoe lang is het geleden dat jullie drugs op school hebben ontdekt?’

Ze fronste haar voorhoofd. ‘Nou, die kleine etterbak van een Iain Watson bleek aan het einde van het schooljaar marihuana bij zich te hebben, maar daarvoor... Poeh, dat is al een tijd geleden. Een hele tijd geleden. In maart, denk ik, toen met die ellende met Liam Markham.’

‘Dat waren toch pillen?’

‘Ja, xtc, of iets wat daarvoor moest doorgaan, en Rohypnol. Hij is toen van school gestuurd.’

Dat kon ik me nog vaag herinneren, hoewel ik me er verder niet in verdiept had. ‘En daarna niets meer? Ook geen afslankpillen?’

Ze trok haar wenkbrauw op. ‘Nee. Niets illegaals, nee. Een paar meisjes slikken die blauwe pillen, hoe noemen ze die nou? Orlistat, geloof ik. Je kunt ze overal kopen, hoewel ik niet geloof dat dat ook voor minderjarigen geldt.’ Ze trok haar neus op. ‘De meiden worden er enorm winderig van, maar blijkbaar is dat volkomen acceptabel om een dijkloof te creëren.’

‘Pardon?’

Helen sloeg haar ogen ten hemel. ‘Een dijkloof; ruimte tussen je benen! Die meiden willen zulke dunne benen dat er tussen de dijen een ruimte ontstaat. Echt, Sean, volgens mij woon jij op een andere planeet.’ Ze gaf weer een kneepje in mijn hand. ‘En soms zou ik graag daar bij je willen zitten.’

We gingen tegelijkertijd naar boven, voor het eerst in lange tijd, maar ik raakte haar niet aan. Niet na wat ik had gedaan.