2

e Oregon lag in de haven van Reykjavik aan een pier afgemeerd. De schepen in de haven waren een mengeling van plezier- en beroepsvaartuigen: vissersboten en fabriekstrawlers, kleinere motorjachten en - ongebruikelijk voor IJsland - een paar grote zeiljachten. De vissersschepen voeren in dienst van de belangrijkste industrie van IJsland en de grote jachten lagen er omdat er een Arabische Vredesconferentie plaatsvond.

De Oregon zou nooit een schoonheidswedstrijd winnen. Het ruim honderdvijftig meter lange vrachtschip leek nog slechts door roest bijeengehouden. De bovendekken lagen bezaaid met rotzooi, de romp was zowel aan de boven- als de onderkant een bonte mengeling van vloekende kleuren en de midscheeps geplaatste hijsinstallatie zag eruit alsof die ieder moment overboord zou kunnen slaan.

Maar dit uiterlijk van de Oregon was slechts schijn.

De roest was zorgvuldig aangebrachte radarstralen absorberende verf, waardoor het schip als een spookverschijning op radarschermen niet waarneembaar was, en de rotzooi op de dekken was er bewust zo neergekwakt. De hijsinstallatie functioneerde uitstekend; een aantal kranen deed wat ze moesten doen, een paar waren vermomde communicatieantennes en de overige bevatten zwaar geschut achter een wegklapmechanisme. Benedendeks deden de verblijven niet onder voor die van de mooiste jachten. Er bevonden zich luxueus ingerichte passagiershutten, een ultramodern communicatie- en commandocentrum, een helikopter, gemotoriseerde sloepen en een complete fabriekshal. De ziekenboeg had meer weg van een suite in een peperdure privé kliniek. Voortgestuwd door een tweetal magnetohydrodynamische motoren, ontwikkelde het schip jachtluipaardachtige snelheden en was wendbaar als een botsautootje. Het schip voldeed absoluut in geen enkel opzicht aan de door haar uiterlijk gewekte indruk.

De Oregon was een bewapend, technisch geavanceerd inlichtingenvaartuig, bemand door hoogopgeleide specialisten.

De Corporation, het bedrijf dat de Oregon in eigendom en in gebruik had, was een organisatie van ex-militairen en geheim agenten die zich aan landen en particulieren verhuurden die gespecialiseerde hulp nodig hadden. Ze vormden een privéleger van huurlingen met een geweten. Aangezien ze regelmatig door de Amerikaanse regering voor geheime missies werden ingezet omdat ze buiten de greep van de parlementaire controle verkeerden, opereerden ze in een schimmige wereld zonder diplomatieke bescherming of officiële steun van regeringswege.

De Corporation was een strijdmacht die te huur was, maar ze kozen hun klanten zorgvuldig.

De afgelopen week hadden ze op IJsland inlichtingen ingewonnen voor de emir van Qatar, een van de deelnemers aan de topconferentie. Er waren diverse redenen waarom juist IJsland als locatie voor de top was gekozen. Het was een klein land, de hoofdstad Reykjavik telde zo'n 100.000 inwoners, en dat maakte de veiligheidsmaatregelen een stuk eenvoudiger. De bevolking vormde een homogene gemeenschap waarin buitenstaanders al snel opvielen, en dat vereenvoudigde het opsporen van terroristen die het vredesproces wilden verstoren aanzienlijk. En bovendien gaat IJsland er prat op dat het het eerste land ter wereld was met een gekozen parlement en al eeuwenlang een goed functionerende democratie vormde.

Op de agenda van de vergaderingen tijdens deze een week durende conferentie stonden actuele onderwerpen als de bezetting van Irak, de situatie in Israël en Palestina, en de dreiging van fundamentalistisch terrorisme. En hoewel de top niet plaatsvond onder auspiciën van de Verenigde Naties of een van de andere internationale overlegorganisaties, beseften de aanwezige leiders heel goed dat hier beleid zou worden uitgestippeld en dat er een actieplan op tafel moest komen.

Rusland, Frankrijk, Duitsland, Egypte, Jordanië en nog een aantal landen uit het Midden-Oosten behoorden tot de deelnemers. Israël, Syrië en Iran hadden afgezegd. De Verenigde Staten, Engeland en Polen waren als de geallieerde bezetters van Irak aanwezig, evenals een grote groep kleinere landen. In totaal waren er vierentwintig landen met hun ambassadeurs, veiligheidsagenten en onderhandelaars als een bedrijvige zwerm muggen in de hoofdstad van IJsland neergestreken. In de relatief kleine gemeenschap van de stad waren de talrijke spionnen en veiligheidsagenten voor de inwoners van Reykjavik niet minder opvallend aanwezig dan wanneer ze op een ijskoude dag badkleding hadden gedragen. De IJslanders zijn blank, blond en hebben blauwe ogen; een combinatie die lastig te vervalsen is wanneer je je onopvallend onder hen wilt begeven.

Reykjavik is een stad met voornamelijk lage gebouwen en in felle kleuren geschilderde huizen die als de versierselen in een kerstboom scherp afsteken tegen het met sneeuw bedekte omringende landschap. Het hoogste gebouw, de Hallgrimskirkja, is een kerk van slechts een paar verdiepingen hoog, en de stoomwolken die van de door de bewoners als verwarming van hun huizen en kantoren gebruikte natuurlijke heetwaterbronnen opstijgen, geven de hele omgeving een surrealistische uitstraling. Door het waterstofsulfide dat bij deze bronnen vrijkomt, hangt er een penetrante stank van rotte eieren.

Reykjavik ligt rond een het gehele jaar ijsvrije haven waarin een uitgebreide vissersvloot is gestationeerd. De visserij is de belangrijkste pijler van de IJslandse economie. En in tegenstelling tot wat de naam van het land suggereert, is de gemiddelde temperatuur in de winter er hoger dan die van New York City. De bewoners van IJsland zijn niet alleen bijzonder gezond, maar ook bijzonder gelukkig. Dat laatste spruit ongetwijfeld voort uit een positieve instelling, de goede gezondheid en de overvloedige aanwezigheid van warmwaterbronnen.

De bijeenkomsten van de Arabische top vonden plaats in de Hofoi, een groot overheidsgebouw dat in 1986 ook voor een ontmoeting tussen Mikhail Gorbatsjov en Ronald Reagan was gebruikt. De Hofoi bevond zich op nog geen anderhalve kilometer van de plaats waar de Oregon was afgemeerd, een omstandigheid die de beveiliging tot een peulenschil maakte.

Qatar had in het verleden al eerder van de diensten van de Corporation gebruikgemaakt en er was dan ook sprake van een wederzijds respectvolle samenwerking.

Uit respect voor de christelijke deelnemers aan de top waren er geen vergaderingen op eerste kerstdag, en benedendeks in de kombuis van de Oregon legde een trio koks de laatste hand aan het komende feestmaal. Het hoofdgerecht stond in de oven: twaalf grote turducks. Deze turducks waren een echte traktatie voor de bemanning: een kleine gefileerde, met maïsmeel en salie gevulde kip fungeerde als vulling van een gefileerde, met een dun laagje gekruid brood gevulde eend, terwijl dat geheel weer in een grote gefileerde kalkoen met een oester- en kastanjepureevulling was verwerkt. Als men deze gevogelte pastei doorsneed, bevatte iedere plak drie soorten vlees.

De bijgerechten stonden al op tafel: geglaceerde peentjes, selderie, sjalotjes, radijsjes en in fijne reepjes gesneden courgettes. Er waren schalen met noten, vruchten, kaas en crackers. Ook stonden er schotels met krab, rauwe oesters en stukjes kreeft, terrines met drie soorten soep, schalen met Waldorf-, groene en gemengde salades; een koude visschotel, een kaasplateau, vleespasteitjes, pompoen-, appel- en bessentaartjes; wijn; port; likeuren en Jamaïcaanse Blue Mountain-koffie.

Niemand van de bemanning zou met een lege maag van tafel gaan.

In zijn luxueuze hut wreef Juan Cabrillo met een handdoek zijn haren droog, daarna schoor hij zich en besprenkelde zijn wangen met bay-rumaftershave. Zijn blonde kortgeknipte haar vereiste weinig verzorging, maar de laatste weken had hij een sikje laten staan, dat hij nu met een roestvrijstalen schaartje zorgvuldig bijknipte. Met een keurende blik bekeek hij het resultaat in de spiegel en glimlachte. Hij zag er prima uit: ontspannen, gezond en tevreden.

Van de badkamer liep hij naar de kast bij het bed, waar hij een gesteven wit overhemd uitkoos, een grijs, wollen, lichtgewicht maatkostuum, dat hij zich in Londen had laten aanmeten, een zijden stropdas, dunne grijze wollen sokken en een paar zwarte, glimmend gepoetste met kwastjes versierde loafers. Nadat hij dit alles had klaargelegd, kleedde hij zich aan.

Terwijl hij zijn rood-blauw gestreepte das knoopte, onderwierp hij zich aan een laatste inspectie, opende daarna de deur en liep de gang in naar de lift. Een paar uur daarvoor had zijn team ontdekt dat de emir mogelijk gevaar liep. Ze werkten nu aan een plan waarmee ze, mits goed uitgevoerd, twee vliegen in één klap zouden slaan.

Als ze nu ook de verdwenen atoombom nog wisten te vinden die ergens op de aardbol rondzwierf, zouden ze het jaar nog met een positieve balans kunnen afsluiten. Maar Cabrillo had er geen flauw idee van dat hij over vierentwintig uur door een bevroren woestenij oostwaarts zou trekken en dat daarbij het lot van een aan een rivier gelegen stad op het spel stond.