22

angston Overholt IV zat in zijn kantoor met een balletje aan een houten racket te spelen. Met zijn schouder drukte hij de telefoonhoorn tegen zijn oor. Het was nog maar net acht uur in de ochtend, maar hij was al ruim twee uur aan het werk.

'Ik heb een paar van mijn technici aan boord gelaten,' zei Cabrillo tegen Overholt. 'We willen wel graag een bergingspremie.'

'Dat is een mooie buit dan,' zei Overholt.

'Wees maar niet bang, daar hebben we wel een bestemming voor,' reageerde Cabrillo.

'Wat is uw locatie momenteel?' vroeg Overholt.

'We bevinden ons ten noorden van IJsland, varend naar het oosten. We proberen de zendertjes op de meteoriet te volgen. De lieden die Al-Khalifa hebben gedood en nu de meteoriet in bezit hebben, zitten beslist ook op een schip.'

'U weet zeker dat het door u gevonden lijk inderdaad Al-Khalifa is?' vroeg Overholt.

'We zullen u de vingerafdrukken en digitale foto's van het lichaam sturen,' zei Cabrillo,'dan laat ik een definitieve identificatie aan uw mensen over, maar ik ben er voor negenennegentig procent zeker van.'

'Nadat u me vanochtend had gewekt, heb ik een paar mensen de identiteit laten uitzoeken van de passagier aan boord van de Eurocopter. We hebben niets kunnen vinden. Ik stuur een team naar Groenland om de lichamen op te halen, dan komen we hopelijk meer te weten.'

'Sorry dat ik u midden in de nacht belde, maar ik dacht dat dit iets was wat u wel zo snel mogelijk wilde horen.'

'Geeft niet, ik heb waarschijnlijk meer slaap gehad dan u.'

'Nadat we bij de Akbar wegvoeren, heb ik een paar uur kunnen slapen,' zei Cabrillo.

'Wat denkt u?' vroeg Overholt. 'Als Al-Khalifa dood is, dan is de dreiging van een aanslag met een vuile bom zo goed als geweken. De meteoriet is radioactief, maar zonder een katalysator is het gevaar aanzienlijk kleiner.'

'Klopt,' zei Cabrillo aarzelend, 'maar de vermiste Oekraïense kernbom zwerft nog ergens rond en wij weten niet of Al-Khalifa wellicht door een aantal van zijn eigen mensen is vermoord, lieden die de missie nu zelf willen afmaken.'

'Dat zou veel verklaren,' zei Overholt, 'bijvoorbeeld hoe de moordenaars zo eenvoudig en ongezien op de Akbar konden komen.'

'Als het geen mensen van Al-Khalifa zelf zijn geweest, dan hebben we dus met nog een andere groep te maken. Als dat het geval is, moeten we op onze hoede zijn. Degenen die de aanval op de Akbar hebben uitgevoerd, waren uitzonderlijk goed getraind en zo genadeloos als gifslangen.'

'Terroristen?'

'Dat betwijfel ik,' zei Cabrillo. 'Deze actie lijkt absoluut niet het werk van religieuze fanatici. Het lijkt meer op een militaire operatie. Geen emoties of onnodige drukte: gewoon een uitgekiende en onberispelijk uitgevoerde eliminatie van tegenstanders.'

'Ik ga zoeken,' zei Overholt, 'en dan zie ik wel wat ik kan vinden.'

'Als u dat wilt doen, graag.'

'Goed werk dat u de meteoriet van zendertjes hebt kunnen voorzien,' voegde Overholt nog toe.

'De enige troef die we konden uitspelen,' reageerde Cabrillo.

'Nog iets?'

'Vlak voordat hij stierf, sprak de archeoloog over een Geest,' zei Cabrillo, 'en dat op een manier alsof hij over een persoon sprak en niet over een geestverschijning.'

'Ik doe wat ik kan,' zei Overholt.

'Dit begint wel heel erg op een aflevering van Scooby-Doo te lijken,' zei Cabrillo. 'Zoek uit wie de Geest is en de klus is geklaard.'

'Ik kan me niet herinneren dat er ooit een Scooby-Doo aflevering is geweest waarin het om kernwapens ging,' zei Overholt.

'Een modernisering voor de eenentwintigste eeuw,' zei Cabrillo voordat hij ophing, 'de wereld is heel wat gevaarlijker geworden.'

De Free Enterprise koerste door de koude zee naar de Faerøereilanden. Het team begon zich te ontspannen; nadat ze de meteoriet hadden afgeleverd, zouden ze een poosje rustig aan kunnen doen. Eenmaal terug in de haven van Calais was het een kwestie van wachten op een oproep voor een nieuwe actie. De stemming aan boord was gemoedelijk.

Ze hadden er geen flauw benul van dat er een zeemonster op de loer lag in de onschuldig ogende vermomming van een oud vrachtschip dat hen volgde.

En ook wisten ze niet dat de Corporation en de machtige hand van de Amerikaanse regering zich binnenkort tegen hen zouden keren. Ze verkeerden in een zalige onwetendheid.

'Het is belangrijk,' benadrukte Dwyer tegen de receptioniste.

'Hoe belangrijk?' vroeg ze. 'Hij bereidt zich voor op een bijeenkomst in het Witte Huis.'

'Heel belangrijk,' antwoordde Dwyer.

De receptioniste knikte en belde Overholt. 'Hier is een zekere Thomas Dwyer van Theoretische Toepassingen. Hij zegt dat hij u dringend moet spreken.'

'Laat hem maar komen,' zei Overholt.

De receptioniste stond op, liep naar Overholts kamer en opende de deur. Overholt zat achter zijn bureau. Hij sloeg een map dicht, draaide zich met stoel en al om en stak de map door een gleuf in de kluis die achter hem stond.

'Oké,' zei hij, 'kom binnen.'

Dwyer glipte langs de receptioniste en sloot de deur achter zich.

'Ik ben TD Dwyer,' zei hij. 'Ik ben als wetenschapper verantwoordelijk voor het onderzoek naar de meteoriet.'

Overholt kwam achter zijn bureau vandaan en schudde Dwyer de hand, waarna hij naar een paar stoelen in een zithoek wees. Toen ze allebei zaten, zei hij: 'Wat wilde u me zeggen?'

Toen Dwyer een minuut of vijf over zijn dissertatie had gesproken, onderbrak Overholt hem. Hij liep naar zijn bureau en sprak in de intercom. 'Julie, het is noodzakelijk dat de heer Dwyer me naar de bijeenkomst in het Witte Huis vergezelt. Kun je dat regelen?'

'Kunt u hem naar zijn betrouwbaarheidsclassificatie vragen?' vroeg Julie.

'Eén-A superieur,' antwoordde Dwyer.

'Dan kunnen we naar de frontlinie,' zei Overholt tegen Julie, 'alles zoals afgesproken.'

'Ik zal het doorgeven.'

Overholt liep terug naar de stoel en ging weer zitten. 'Wanneer wij aan de beurt zijn, wil ik dat u uw bevindingen zonder enige overdrijving uit de doeken doet. Vertel de feiten zo duidelijk mogelijk. Wanneer men u om uw mening vraagt - wat hoogstwaarschijnlijk het geval zal zijn - zeg die dan, maar benadruk dat het uitsluitend úw mening is.'

'Doe ik,' zei Dwyer.

'Prima,' zei Overholt. 'En nu, onder ons, wil ik graag de rest van het verhaal horen, inclusief alle gewaagde theorieën en conclusies.'

'De essentie van de theorie is dit: de mogelijkheid bestaat dat wanneer de moleculaire structuur van de meteoriet

wordt doorboord, er een virus vrijkomt, waarvan de gevolgen niet te overzien zullen zijn.'

'In het ergste geval?'

'Destructie van al het organisch leven op aarde.'

'Nou,' verzuchtte Overholt, 'je kunt rustig stellen dat u mijn ochtend grondig hebt verziekt.'

In de controlekamer van de Oregon bestudeerde Eric Stone aandachtig een monitor. Hij probeerde de exacte locatie van de meteoriet te traceren, maar die leek zich weer te verplaatsen. Met behulp van alle gegevens probeerde Stone het object nauwkeuriger te lokaliseren. Hij typte nog wat commando's op het toetsenbord van de computer en keek naar een ander scherm. Stone maakte gebruik van ruimte die de Corporation op een commerciële satelliet huurde.

Het beeld dat op de monitor verscheen vulde het hele scherm, maar de zee ging schuil onder een dicht wolkendek.

'Chef,' zei hij tegen Cabrillo, 'het moet via de KH-30. Er is te veel bewolking.'

De KH-30 was de nieuwste supergeheime satelliet van het ministerie van Defensie. Hij beschikte over lenzen waarmee je dwars door wolken en zelfs door water kon kijken. Ondanks herhaalde pogingen was Stone er nog niet in geslaagd tot dit systeem door te dringen.

'Als ik Overholt spreek, zal ik het hem vragen,' zei Cabrillo. 'Wellicht kan hij het Nationaal Verkennings Instituut onder druk zetten om hem tijd ter beschikking te stellen. Goed gedaan, Stone.'

Hanley keek naar de kaart met de routes op een andere monitor. De Oregon vloog vooruit, maar het andere schip had een aanzienlijke voorsprong. 'Als ze deze snelheid aanhouden, hebben we ze in ieder geval vóór Schotland ingehaald.'

Cabrillo wierp een blik op de monitor. 'Volgens mij zijn ze op weg naar de Faerøereilanden.'

'Als dat zo is,' zei Hanley, 'bereiken ze de haven voordat wij ze te pakken hebben.'

Cabrillo knikte en dacht hier even over na. 'Waar zijn onze vliegtuigen?'

Hanley liet een wereldkaart op het scherm verschijnen. 'Dulles, Dubai, Kaapstad en Parijs.'

'Welk toestel is in Parijs?'

'De Challenger 604,' antwoordde Hanley.

'Stuur dat naar Aberdeen in Schotland,' zei Cabrillo. 'De landingsbaan op het vliegveld van de Faerøereilanden is niet lang genoeg, en Aberdeen is de dichtstbijzijnde grote stad. Zorg dat het toestel bijgetankt klaarstaat voor het geval we het nodig hebben.'

Hanley knikte en liep naar een andere computer om er de instructies in te voeren. De deur van de controlekamer ging open en Michael Halpert kwam binnen. Hij had een manilla envelop in zijn hand. Hij liep naar de koffie automaat, nam een kop koffie en richtte zich tot Cabrillo.

'Chef,' zei hij bezorgd, 'ik heb alle mogelijke bestanden afgezocht, maar er zijn geen terroristen of andere criminele figuren bekend onder de bijnaam de Geest.'

'En op andere gebieden?'

'Er is een Hollywoodacteur die zich als vertegenwoordiger van de duistere machten afficheert, een schrijver van boeken over vampiers, een industrieel, en 4.382 emailadressen.'

'De acteur en de schrijver kunnen we uitsluiten,' zei Cabrillo. 'Alle acteurs en schrijvers die ik ben tegengekomen waren nog te dom om een lunch te organiseren, laat staan een overval op een terroristenschip. Wie is die industrieel?'

'Ene Halifax Hickman,' las Halpert van zijn lijst op, 'een steenrijke Howard Hughes-achtige figuur met zakelijke belangen in een heel scala van ondernemingen.'

'Ga alles na wat je over hem kunt vinden,' zei Cabrillo. 'Ik wil echt alles van hem weten, tot en met de kleur van het ondergoed dat hij draagt.'

'Komt voor elkaar,' zei Halpert, waarna hij de controlekamer weer uitliep.

Het zou twaalf uur duren voordat Halpert zijn kantoor uitkwam. En vanaf dat moment zou de Corporation heel wat wijzer zijn dan nu.

Als TD Dwyer zou beweren dat hij niet zenuwachtig was, dan loog hij.

De mensen die om de vergadertafel zaten, waren de absolute kopstukken van het landelijke politieke machtsspel. Een aantal van hen verscheen vrijwel dagelijks in de actualiteitenprogramma's en de meesten waren bekend bij iedereen die niet in een kluizenaarsgrot leefde.

De hier bijeengekomen lieden waren leden van het kabinet, de minister van Buitenlandse Zaken, de president en zijn adviseurs, plus een handvol viersterrengeneraals en topfunctionarissen van de veiligheidsdiensten. Toen Overholt aan de beurt was om zijn zegje te doen, gaf hij een beknopt overzicht van de situatie en stelde Dwyer voor als degene die op de vragen zou ingaan.

De eerste vraag kwam van het grootste zwaargewicht aan tafel.

'Is deze mogelijkheid ooit in een laboratorium geverifieerd?' vroeg de president.

'Voor zover we weten zijn er isotopen van helium aangetroffen in buckyballs afkomstig uit brokstukken die men in de meteoorkrater in Noord-Arizona en in een onderzeese krater in de buurt van het Mexicaanse Cancun heeft ontdekt. Maar deze onderzoeken werden uitgevoerd door universiteitslaboratoria en de uitkomsten waren niet honderd procent overtuigend.'

'Dus dit is uitsluitend theoretisch,' zei de minister van BZ, 'en niet wetenschappelijk bewezen.'

'Meneer,' zei Dwyer, 'dit is een volstrekt nieuw terrein voor ons. We kennen dit pas sinds 1996, toen vier wetenschappers de Nobelprijs voor scheikunde kregen voor hun ontdekking van de zogenaamde buckyballs. Vanaf dat moment is dit onderzoek als gevolg van bezuinigingen en dergelijke voornamelijk voortgezet door bedrijven op zoek naar commerciële toepassingen.'

'Is het mogelijk om deze theorie te testen?' reageerde de minister van BZ.

'We zouden wat deeltjes kunnen verzamelen en de atomen in een daarvoor geschikte omgeving kunnen splitsen,' zei Dwyer, 'maar er is geen enkele garantie dat we over deeltjes beschikken waarin het virus nog intact is. In sommige deeltjes kan het aanwezig zijn en in andere niet.'

'Meneer Overholt,' zei de president, 'waarom hebt u mensen van buiten aangetrokken en geen eigen agenten naar Groenland gestuurd?'

'In de eerste plaats,' antwoordde Overholt, 'verkeerde ik op dat moment nog in de veronderstelling dat het hier om een relatief ongevaarlijk object handelde, en ik kon ook niet weten dat Echelon een lek had. De informatie over het enorme gevaar dat hierin schuilt, ontving ik pas vandaag van de heer Dwyer. In de tweede plaats werkten we aan een inbeslagname van het object en wilden we uw regering behoeden voor eventuele negatieve publiciteit.'

'Dat begrijp ik,' zei de president. 'Wie hebt u daarvoor ingeschakeld?'

'De Corporation,' antwoordde Overholt.

'Zij hebben indertijd toch de terugkeer van de Dalai Lama naar Tibet begeleid?'

'Inderdaad ja.'

'Ik dacht dat die ondertussen wel met vervroegd pensioen zouden zijn,' zei de president. 'Financieel hebben ze met die operatie toch een geweldige slag geslagen. Maar goed, ik twijfel niet aan hun deskundigheid. Als ik in uw schoenen had gestaan, had ik precies hetzelfde gedaan.'

'Dank u,' zei Overholt.

Nu nam de opperbevelhebber van de luchtmacht het woord. 'De feiten zijn dus dat we een iridiumbol kwijt zijn, terwijl er tevens een nucleair wapen wordt vermist. En als die twee bij elkaar komen, hebben we de poppen aan het dansen.'

De president knikte. Dat was de situatie in een notendop. Hij zweeg even.

'Dit kunnen we doen,' zei hij ten slotte. 'De heer Dwyer zorgt dat hij een paar van die buitenaardse buckyballs te pakken krijgt en doet er de nodige experimenten mee. Als inderdaad de mogelijkheid bestaat dat er een buitenaards virus vrijkomt, moeten we dat zo spoedig mogelijk weten. Ten tweede wil ik dat het leger en de inlichtingendiensten zich met vereende krachten op de opsporing van de meteoriet richten. Ten derde wil ik dat de heer Overholt zijn samenwerking met de Corporation voortzet; zij zitten hier al vanaf het begin bovenop, dus ik wil niet dat ze zich terugtrekken. Hiervoor zal ik alle benodigde financiële middelen ter beschikking stellen. Ten vierde wil ik dat dit geheim blijft. Als hier morgen ook maar iets over in de New York Times staat, kan degene die dat gelekt heeft ontslag op staande voet verwachten. En het laatste ligt het meest voor de hand: we moeten die Oekraïense kernbom en de meteoriet zo snel mogelijk in handen zien te krijgen, want we willen het nieuwe jaar niet met een crisis ingaan.' Hij zweeg een ogenblik en keek de kring rond. 'Goed, iedereen weet nu wat hem te doen staat. Doe je werk, dan wassen we dit varkentje wel.'

Terwijl de aanwezigen het vertrek verlieten, gebaarde de president naar Overholt en Dwyer dat ze moesten wachten. Nadat een marinier iedereen uitgeleide had gedaan, sloot hij de deur achter zich en posteerde zich voor de deur.

'TD, is het niet?'

'Inderdaad,' antwoordde Dwyer.

'Vertel eens, wat is het zwaard van Damocles?'

Dwyer keek naar Overholt, die knikte.

'Als zich inderdaad in de moleculen van de meteoriet een virus bevindt,' zei Dwyer traag articulerend, 'is een kernexplosie daar kinderspel bij.'

'Zeg dat Cabrillo me belt,' zei de president tegen Overholt.