36

oger Lassiter zat op een bank voor de toiletten in het station van Newcastle upon Tyne. De afgelopen twintig minuten had hij de ingang en de directe omgeving nauwlettend in de gaten gehouden. Alles leek normaal. Hij wachtte tot de man die even eerder naar binnen was gegaan weer naar buiten was gekomen. De toiletruimte moest nu leeg zijn. Na nog een laatste blik om zich heen te hebben geworpen, stond hij op en ging naar binnen.

Hij liep door naar het achterste wc-hokje en tilde het deksel van de spoelbak.

De sleutel lag erin. Hij haalde hem er snel uit en stak hem in zijn zak. Vervolgens liep hij de toiletruimte uit en zocht de desbetreffende kluis op. Nadat hij ook hier de directe omgeving een halfuur had geobserveerd zonder dat hem iets ongewoons was opgevallen, wachtte hij tot er een kruier langskwam en hield hem aan.

'Mijn auto staat in de parkeergarage,' zei Lassiter glimlachend met een briefje van twintig pond in zijn hand. 'Als ik daarmee naar de hoofdingang rij, kunt u mij daar dan een pakket aanreiken?'

'Waar is het, meneer?' vroeg de kruier.

Lassiter gaf hem de sleutel. 'Daar,' zei hij, 'in die bagagekluis.'

De kruier nam de sleutel aan. 'Naar wat voor auto moet ik uitkijken?'

'Een zwarte Mercedes,' zei Lassiter.

'Komt voor elkaar, meneer,' zei de kruier, terwijl hij zijn karretje al in de richting van de kluis duwde.

Lassiter liep het station uit en stak de straat over naar de parkeergarage. Als hij eenmaal in de auto zat en de garage uit was, had hij weinig meer te duchten. Als er iemand achter hem aanzat, hadden ze voor die tijd al toegeslagen.

Maar er kwam niemand. Hij werd niet tegengehouden. Hij viel niet op.

Nadat hij de parkeerkaart had betaald, reed hij vanuit de garage de oprit naar de hoofdingang van het station op. De kruier stond al met het pakket op zijn karretje aan de stoeprand te wachten. Lassiter stopte en opende de kofferbak met een hendeltje in het handschoenenkastje.

'Leg maar achterin,' zei hij door het geopende zijraampje.

De kruier legde het pakket in de kofferbak en sloot de klep. Lassiter schakelde en reed weg.

De contactpersoon van de CIA bij MI5 zat in een van de kantoren van het hoofdkwartier van MI5 in Londen.

'Uw mannen hebben ons een videoband gegeven waarop het kentekennummer te zien is van de bestelwagen waarin zich volgens ons de kernbom bevindt,' zei hij. 'Op dit moment nemen mensen van ons het verhuurbedrijf onder de loep. Zodra we meer van de huurder weten, moeten we ook de bom kunnen lokaliseren.'

'Uitstekend,' zei de CIA-agent mat. 'En wat weten we inmiddels over de stand van zaken rond de verdwenen meteoriet?'

'Dat moet nu spoedig bekend zijn,' antwoordde de MI5agent.

'Hebt u daarbij nog assistentie nodig?' vroeg de CIAagent.

'Ik denk het niet,' zei de MI5-agent. 'Daar zitten het leger en de mariniers bovenop.'

De CIA-agent kwam overeind. 'Dan wacht ik tot u contact met me opneemt,' zei hij, 'zodra u de meteoriet in handen hebt.'

'Als we hem hebben, laat ik u dat onmiddellijk weten.'

Meteen nadat de CIA-agent zijn kantoor uit was, pakte de MI5-agent de telefoon.

'Hoelang nog tot de trein wordt stilgezet?' vroeg hij.

'Een minuut of vijf,' luidde het antwoord.

In een bosrijke streek anderhalve kilometer ten noorden van Stockton, het station dat het dichtst in de buurt van Middlesbrough lag, leek het alsof er een oorlog aan de gang was. Aan beide kanten van de spoorlijn stond een Challenger-tank opgesteld. Iets verder naar het noorden, ongeveer ter hoogte van het achterste gedeelte van de trein, wanneer hij was stilgezet, lagen twee pelotons mariniers in het bos verborgen, klaar om onmiddellijk na stilstand van de trein de achterste wagon te bestormen. Iets verder naar links en rechts van de spoorlijn werden aan de rand van open velden in de schaduw van de bosrand een Harrier-jumpjet en een Agusta-Westland A-129 Mongoose helikopter paraat gehouden.

Vanuit het noorden zwol het geraas van de naderende trein 27 aan.

De Britse kolonel die de operatie leidde, wachtte tot hij de neus van de locomotief zag. Toen riep hij via de radio de machinist op en beval hem de trein te stoppen. Zodra de machinist de Challengers in het oog kreeg, trapte hij vol op de rem en kwam de trein met oorverdovend gekrijs van de wielen en in een opspattende vonkenregen tot stilstand. De Harrier en de Agusta-Westland, die beide dit moment laag boven de grond hangend hadden afgewacht, doken vrijwel onmiddellijk hierna boven de boomtoppen op en naderden snel om de nu aanstormende mariniers vanuit de lucht bij te staan, mocht dat nodig blijken.

De militairen begonnen de trein van achteren naar voren systematisch uit te kammen, maar ze vonden niets.

Op datzelfde tijdstip reed Roger Lassiter via de snelweg naar Londen. Toen hij in de buurt van Stockton de extra drukte bemerkte, nam hij uit voorzorg de eerstvolgende afslag naar het westen en reed binnendoor naar de snelweg die aan de westkust via Lancaster naar Birmingham loopt. Lassiter stak een sigaret op en keek naar het wegdek in de druilerige regen.

Toen hij de Theems zag liggen, keek Adams op de GPS wat hun exacte positie was. Cabrillo keek uit naar een langs de rivier gelegen park. Rond een enorme, met schijnwerpers verlichte tent wemelde het van de arbeiders die de laatste hand aan de installatie van het vuurwerk legden.

'Links,' zei Adams in de headset.

De rechthoekige omtrek van het heliplatform was met knipperlichten gemarkeerd. Van een er vlakbij geparkeerde auto knipperden de koplampen. Adams zette de landing in.

'Ik word hier door Seng en Meadows afgehaald,' zei Cabrillo. 'Die brengen me naar het hotel voor overleg. Hanley heeft ervoor gezorgd dat er op Heathrow in de aankomsthal voor particuliere vluchten iemand klaarstaat met de sleutel van je hotelkamer. Heb je verder nog iets nodig?'

'Nee, hoor,' zei Adams. 'Na het bijtanken ga ik direct naar het hotel. Als u me nodig hebt, hoor ik het wel.'

'Ga lekker slapen,' zei Cabrillo, 'dat heb je wel verdiend.'

Adams was in de laatste fase van de landing en reageerde hier niet meer op. Boven Battersea Park stuurde hij op het platform aan en zette de heli met een licht schokje aan de grond. Cabrillo opende de deur en pakte zijn telefoon. Diep bukkend holde hij van de Robinson weg tot hij onder de rotorbladen uit was en veilig zijn rug kon strekken. Terwijl hij naar de Range Rover doorliep, steeg Adams alweer op en vloog weg over de Theems.

Meadows stapte uit en deed het achterportier voor Cabrillo open.

'En, hoe staan de zaken?' vroeg Cabrillo, terwijl op de achterbank plaatsnam.

'We hebben alles aan Hanley doorgegeven,' antwoordde Seng. 'Hij zei dat jij ons zou bijpraten.'

Seng reed van de helihaven naar de uitgang van het park en wachtte voor het stoplicht tot hij Queenstown Road op kon draaien om via de Chelsea Bridge naar het Savoy Hotel te rijden. Onderwijl vertelde Cabrillo wat de verdere plannen waren.

De Oregon voer nog steeds op volle kracht naar het zuiden. Het was bijna middernacht en volgens de verwachtingen zou het schip op 31 december tegen een uur of negen 's morgens de havens van Londen bereiken. De vergaderruimte was afgeladen vol. Hanley maakte notities op een mededelingenbord. Hij had bijna de gehele beschikbare ruimte al volgeschreven.

'Kijk, dit is wat we weten,' zei hij. 'We denken nu dat de diefstal van de meteoriet en de vermiste Oekraïense kernbom in feite los van elkaar staan. We vermoeden dat Al-Khalifa en zijn groep door een, door hen omgekochte, medewerker van Echelon zijn getipt over het bestaan van de meteoriet. Pas daarna hebben ze dit gekoppeld aan hun reeds bestaande plan; voor zover wij weten een aanslag in hartje Londen.'

'Wie zat er dan oorspronkelijk achter de meteoriet aan?' vroeg Murphy.

'Onze nieuwste informatie, die de heer Truitt in Las Vegas heeft achterhaald, wijst in de richting van Halifax Hickman.'

'De multimiljonair?' vroeg Ross.

'Inderdaad,' antwoordde Hanley. 'Maar we weten nog niet waarom. Hickman houdt zich bezig met hotels, pretparken, casino's, wapenfabrieken en huishoudelijke artikelen. Daarnaast heeft hij nog een keten begrafenisondernemingen en een ijzerwarenfabriek, gespecialiseerd in gereedschappen, spijkers en schroeven. Bovendien heeft hij belangen in spoorweg- en oliemaatschappijen, en hij bezit een via een satelliet opererend televisiestation.'

'Een echte ouderwetse grootindustrieel dus,' zei Pete Jones. 'Niet meer zoals de nieuwe rijken die hun geld in één branche binnenhalen, zoals met software of een pizza-keten.'

'Is hij ook niet zo'n einzelgänger?' vroeg Julia Huxley.

'Een soort Howard Hughes, inderdaad ja,' antwoordde Hanley.

'Ik zal 'm psychologisch doorlichten,' bood Huxley aan, 'dan wordt het misschien duidelijker met wat voor man we te maken hebben.'

'Halpert is momenteel in de computerbestanden op zoek naar feiten die op een mogelijk motief kunnen wijzen.'

'En waar is de meteoriet nu?' vroeg Franklin Lincoln.

'Zoals we allemaal weten, hebben Juan en Adams gezien dat de meteoriet van de Faerøereilanden is weggevoerd in een Cessna, die ze hebben gevolgd. Toen hun helikopter door gebrek aan brandstof uitviel, heeft Juan de meteoriet verder in een auto achtervolgd tot aan een station in de buurt van Edinburgh. Voordat hij tot handelen over kon gaan, heeft de president hem via Overholt laten weten dat de Britse autoriteiten deze zaak van ons zouden overnemen. Ze waren van plan de trein in open terrein stil te zetten. Dat had een uur geleden moeten gebeuren, maar ik heb nog niet gehoord hoe dat is afgelopen.'

'Dus als zij hem nu hebben,' zei Hali Kasim, 'is het enige wat wij nog moeten doen het transport naar de Verenigde Staten.'

'Klopt,' zei Hanley, 'en daarom wil ik dat wij ons nu op het nucleaire wapen concentreren. We gaan ervan uit dat de bom door een Grieks vrachtschip via de Zwarte Zee naar de haven van het eiland Sheppey is verscheept. Daar hebben leden van Al-Khalifa's terroristische organisatie het wapen onderschept en zonder betaling meegenomen. Seng en Meadows hebben ter plaatse onderzoek verricht en een videoband gevonden waaruit ze de mogelijke huidige locatie hebben kunnen afleiden.'

'Is het niet vreemd,' zei Jones, 'dat de groep van Al-Khalifa na de dood van hun leider er niet mee is gestopt en vrolijk doorgaat met het uitvoeren van de plannen?'

'Dat is het grappige juist,' zei Jones. 'Wij hebben het idee dat zij nog helemaal niet weten dat Al-Khalifa dood is.'

'Hij heeft in ieder geval geen contact meer met hen opgenomen,' merkte Ross op.

'Ja,' zei Hanley, 'dat gebeurt wel vaker, althans volgens de inlichtingen die wij in de loop der jaren over hen hebben verzameld.'

'Dus een van ons gaat nu voor Al-Khalifa spelen?' zei Meadows.

Hanley gebaarde naar Nixon, die knikte en een cassetterecorder pakte. 'We hebben Al-Khalifa's telefoon in een van zijn zakken gevonden. Hij had de aankondiging van zijn voicemail ingesproken. Zijn stem heb ik gekoppeld aan een bandje dat we al van hem hadden, en met die gegevens heeft de computer zijn stem kunnen reconstrueren.'

Nixon zette de recorder aan, waarop luid en duidelijk de stem van Al-Khalifa klonk.

'We denken dat we met zijn telefoon zijn contactpersoon kunnen bellen om een afspraak voor een ontmoeting te maken,' zei Hanley.

'Hoeveel tijd hebben we nog?' vroeg Kasim.

'We vermoeden dat ze morgennacht om klokslag twaalf willen toeslaan,' antwoordde Hanley.

'De jaarwisseling,' zei Murphy, 'wat een onvoorstelbare klootzakken. Enig idee waar?'

'Er zijn festiviteiten en een concert in een park bij Buckingham Palace,' antwoordde Hanley. 'Elton John treedt er op.'

'Dat is helemaal het toppunt,' zei Murphy. 'De muziek van die vent is fantastisch!'

'Oké, jongens,' zei Hanley, 'iedereen nu terug naar zijn hut en zorg dat je nog een paar uur slaap krijgt. De meesten van jullie krijgen morgen een drukke dag in Londen. Morgenochtend om zeven uur verwacht ik jullie allemaal hier in de vergaderruimte voor instructies. Zodra we in de buurt van Londen zijn, worden jullie afgezet en naar het centrum gebracht. Zijn er nog vragen?'

'Ja,' zei Huxley, 'is hier iemand die weet hoe je een kernbom onschadelijk maakt?'