49

elfs in een zo sterk op tradities georiënteerd land als Saoedi-Arabië heeft de moderne wereld toch zijn invloeden die het verleden verdringen. De Moskee van de Profeet in Medina is daar een voorbeeld van. Bij een ingrijpende restauratie, die van 1985 tot 1992 duurde, zijn aanzienlijke veranderingen en aanpassingen doorgevoerd. Het terrein is vijftien keer zo groot geworden en beslaat nu een totale oppervlakte van ruim 165.000 vierkante meter. Door deze uitbreiding is het mogelijk geworden dat er zich bijna driekwart miljoen mensen tegelijkertijd op het terrein bevinden. Er zijn drie nieuwe gebouwen toegevoegd, plus een reusachtig plein met een marmeren vloer waarin schitterende geometrische patronen zijn ingelegd. Het silhouet wordt gedomineerd door zevenentwintig ingenieus wegschuifbare koepels boven evenzoveel binnenplaatsen, plus zes grote mechanische paraplu's die naargelang de weersomstandigheden over nog twee enorme binnenplaatsen kunnen worden uitgevouwen.

Zes minaretten van bijna honderdtien meter hoog omgeven het complex; alle voorzien van een reusachtige, zo'n vijf ton wegende koperen spits. Grote delen van het complex zijn met tegelmozaïëken en gouden randen versierd en in een uitgekiende belichting van schijnwerpers en andere lampen zijn alle architectonische details ook in het avondlijk duister goed zichtbaar.

Alle technische installaties zijn volledig gerenoveerd. Er zijn roltrappen aangebracht om de pelgrims naar de hogere niveaus te brengen en er is een gigantische airconditioning ingebouwd. De motoren van het koelsysteem, een van de grootste ter wereld, pompen per minuut zo'n 65.000 liter ijskoud water door een buizenstelsel onder de vloer van de begane grond.

Het hele systeem wordt bestuurd vanuit een controlecentrum dat zich op ruim zes kilometer afstand van het complex bevindt.

De restauratie van de Moskee van de Profeet en de bouw van de bijgebouwen rond de Kaaba in Mekka heeft de regering van Saoedi-Arabië volgens ruwe schattingen zo'n twintig miljard dollar gekost. De belangrijkste aannemer van het enorme bouwproject rond de Moskee van de Profeet was een bedrijf dat eigendom is van de familie van Osama bin Laden.

De leider van de Indiase huurlingen keek nog eens op het blad met instructies. Voordat hij in Rabigh aan boord van het schip was gegaan, had Hickman hun uitgelegd dat hij per se wilde dat de tombe van Mohammed in de Grote Moskee werd vernietigd. Het feit dat Bin Laden van de restauratie had geprofiteerd, maakte hem razend, en Hickman wilde dat het hele heiligdom volledig van de aardbodem werd weggevaagd.

Als ze daarin slaagden, wachtte de Hindoes een bonus van tien keer de afgesproken beloning.

Tot dan toe hadden ze voor hun werk één miljoen dollar aan goud gekregen - een vorstelijk bedrag in hun eigen land. Zelfs gedeeld door twaalf was het voor ieder van hen voldoende om de rest van hun leven in welstand te kunnen rentenieren. Met de extra tien miljoen die hun in het vooruitzicht was gesteld, zouden ze ronduit rijk zijn.

Het enige wat ze moesten doen, was te zorgen dat ze in Medina kwamen en daar het ondergrondse tunnelstelsel met de buizen van het koelsysteem in te gaan om er op de plaatsen die op de plattegrond waren aangekruist springladingen aan te brengen. Daarna moesten ze teruggaan naar Rabigh.

Hickman had geregeld dat daar een ander schip lag dat hen naar Port Soedan aan de overkant van de Rode Zee zou brengen.

Daar zou een vliegtuig voor hen klaarstaan met het goud en een aantal bewakers. In Port Soedan moesten ze drie dagen wachten. Nadat de Moskee van de Profeet op de ochtend van de tiende januari, het begin van de hadj, daadwerkelijk was vernietigd, zou het vliegtuig hen met het geld naar India terugbrengen. Dat de eindafrekening pas plaatsvond nadat het werk was uitgevoerd, was iets wat Hickman al decennia eerder had geleerd.

De belangrijkste sleutel tot succes blijkt altijd weer het feit dat je nooit op slechts één manier van aanpak mag vertrouwen. Het Iraanse gijzelingsdrama in 1980 had die waarheid weer eens bewezen. De president wilde er zo min mogelijk helikopters bij inzetten, en toen het eerste toestel het begaf, ging de hele missie voor de bijl.

Wanneer het erom gaat of je met één wapen of duizend wapens ten strijde moet trekken, kies dan altijd voor het grootst mogelijke aantal. Systemen kunnen weigeren, bommen kunnen blindgangers zijn en geweren kunnen blokkeren.

Kasim en Skutter waren zich daar allebei heel goed van bewust.

'Het grootste gevaar vormen momenteel de drie containers in Ar-Riaad,' zei Skutter. 'U hebt inmiddels vastgesteld dat ze inderdaad zijn aangekomen. Zodra ze worden geopend - en dat gebeurt onherroepelijk ergens vóór het begin van de hadj, en dat is volgens ons het moment waarop de eigenlijke aanslag zal plaatsvinden - is voor ons verder ingrijpen nauwelijks nog mogelijk.'

'Al bij de eerste besmettingsverschijnselen zal Saoedi-Arabië krachtige maatregelen nemen,' bevestigde Kasim.

De beide mannen stonden in de hangar voor een prikbord waarop een kaart hing. Op een tafel lagen de Qatarse paspoorten en pelgrimspapieren voor Kasim en de zevenendertig teamleden. Regeringsambtenaren in dienst van de emir hadden er de hele nacht aan gewerkt. Omdat ze echt waren en geen vervalsingen, zouden ze bij controles door de Saoedische autoriteiten te allen tijde als geldig worden erkend. Omdat burgers van Qatar normaal gesproken zonder meer een visum voor Saoedi-Arabië kregen, konden ze nu zonder problemen het koninkrijk binnen.

'Eerst sturen we twee teams van elk vier man op pad,' vervolgde Kasim. 'Dan hebben we dertig man over om naar Mekka te gaan.'

Skutter wees op een luchtfoto die de NSA naar Kasim in Qatar had gefaxt. Op de foto was het overslagterrein van de luchtvrachtterminal op het vliegveld van Ar-Riaad te zien. 'Aan de hand van registratienummers die uw mensen in Engeland hebben achterhaald, kunnen we vaststellen dat de containers hier staan.'

Skutter omcirkelde de drie containers met een markeerstift.

'Dat is verdomde handig, zeg,' zei Kasim. 'Met sjablonen hebben ze de registratienummers op de bovenkant van alle containers gespoten, zodat de kraanmachinisten ze kunnen herkennen. Het scheelt ons een hoop tijd dat we nu niet ter plekke tussen die enorme massa hoeven te zoeken.'

'Als de twee teams daar zijn aangekomen,' vroeg Skutter, 'wat moeten ze dan doen?'

'De containers veiligstellen en verwijderen,' zei Kasim. 'Zodra vaststaat dat ze nog verzegeld zijn, moeten ze op vrachtwagens geladen en naar de woestijn worden gebracht totdat we weten wat de volgende stap zal zijn. Ofwel ter plekke vernietigen, of ze naar een veilige opslag brengen.'

'Ik heb alle persoonsgegevens doorgekeken,' zei Skutter, 'en gezien dat we nog een adjudant-onderofficier hebben, een zekere Colgan. Hij is bij de inlichtingendienst van het leger en heeft ervaring als geheim agent.'

'Colgan?' zei Kasim. 'Dat klinkt Iers.'

'Hij is tijdens zijn schoolopleiding tot de islam bekeerd,' zei Skutter. 'Zijn cv is voorbeeldig en voorzien van de opmerking dat hij evenwichtig en ordelijk is. Ik denk dat hij dit heel goed aankan.'

'Prima,' zei Kasim, 'zeg hem wat er van hem verwacht wordt en stel met hem zijn team samen. Daarna zet je ze op het eerstvolgende vliegtuig naar Ar-Riaad. Volgens de mensen van de emir vertrekt er om zes uur 's middags een lijnvlucht.'

'Uitstekend,' zei Skutter.

'En dan hebben we de moskeeën in Mekka en Medina nog,' zei Kasim. 'Ik leid het team naar Mekka en jij doet Medina. We hebben allebei veertien man tot onze beschikking, en ons belangrijkste doel is om alle springladingen die Hickman heeft laten aanbrengen op te sporen en onschadelijk te maken. We gaan ernaartoe, doen ons werk en zorgen dat we ongezien weer wegkomen.'

'Wat doen we als Hickman de meteorieten al heeft omgewisseld?'

'Daar wordt door collega's van mijn organisatie momenteel al hard aan gewerkt,' antwoordde Kasim.

De leider van de Hindoes keek uit het raam van de woning in Rabigh. De zon stond laag boven de horizon en het zou spoedig donker worden. Van Rabigh naar Medina was ruim 320 kilometer, ofwel een rit van bijna vier uur. Daar aangekomen hadden ze toch een paar uur nodig om de omgeving te verkennen en de buiten de moskee gelegen ingang naar het ondergrondse gangenstelsel te vinden, die Hickman op de plattegrond had aangekruist.

Het aanbrengen van de springladingen zou vrij snel kunnen gaan. Als het meezat, waren ze binnen een uur het gangenstelsel weer uit.

Daarna was het weer vier uur terug naar Rabigh. Als ze de volgende ochtend, 6 januari, rond zonsopgang op de boot naar Soedan wilden zijn, zouden ze stevig moeten doorwerken.

Nadat hij de kist met explosieven nog eens had gecontroleerd, gebaarde de leider dat hij kon worden ingeladen. Acht minuten later reden ze de weg op naar Medina.

Hanley merkte dat Overholts toezeggingen deze keer geen holle frasen waren geweest. Hij kreeg alles wat hij vroeg. En snel.

'De verbinding is klaar, we gaan nu zenden,' zei Overholt door de telefoon tegen Hanley. 'Open de lijn en controleer of de beeldkwaliteit goed is.'

Hanley gebaarde naar Stone, die de beelden op een monitor liet verschijnen. De webcams registreerden haarscherp de schepen die aan beide zijden in en uit het Suezkanaal voeren.

'Schitterend,' zei Hanley.

'Wat hebt u verder nog nodig?' vroeg Overholt.

'Heeft uw dienst een moslimagent in Saoedi-Arabië?'

'Zes stuks,' antwoordde Overholt.

'We willen weten of de meteoriet al is verwisseld of niet,' zei Hanley.

'Zelfs onze mensen komen niet onder dat doek door,' zei Overholt. 'Het bouwwerk wordt constant door vier lijfwachten bewaakt.'

'Maar in de Al-Haram moskee kunnen ze wel komen, toch?' zei Hanley. 'Laat ze proberen met een geigerteller zo dicht mogelijk bij het doek te komen. Als ze daar dan op hun knieën vallen om te bidden, moeten ze radioactieve straling kunnen vaststellen in het geval de meteoriet uit Groenland zich daarbinnen bevindt.'

'Goed idee,' zei Overholt. 'We gaan direct aan de slag, en zodra we iets weten, hoort u dat van ons. Nog iets?'

'We hebben zo gedetailleerd mogelijke satellietfoto's van beide moskeeën nodig en als het even kan ook de constructietekeningen, blauwdrukken en alles wat u op dat gebied te pakken kunt krijgen.'

'Ik zal het zo spoedig mogelijk bij elkaar laten zoeken en u het hele pakket via een satellietverbinding opsturen,' zei Overholt.

'Prima,' zei Hanley. 'Het plan is dat de Corporation zich in de persoon van Hickman probeert in te leven en dan handelt zoals hij zou doen. Zodra we alle documenten hebben, stellen we ons team samen en beredeneren we wat we zouden doen als we de opdracht hadden om de moskeeën te vernietigen.'

'Ik blijf gedurende de hele operatie in mijn kantoor,' zei Overholt. 'Dus zodra u iets meer weet - of iets nodig hebt dan hoor ik dat graag onmiddellijk van u.'

'Bedankt,' zei Hanley. 'We gaan deze klus klaren, reken daar maar op.'

Nadat hij in Tel Aviv was geland, had hij een auto gehuurd en was direct naar de Rotskoepelmoskee in Jeruzalem gereden. Hij was er door de poort bij de Al-Aksa moskee naar binnen gegaan en doorgelopen naar het binnenplein rond de Rotskoepelmoskee. Het hele complex, waarin zich een park met fonteinen en diverse heiligdommen bevinden, beslaat een oppervlakte van ruim 140.000 vierkante meter. Op het plein krioelde het van de toeristen en andere bezoekers.

Cabrillo liep het koepelvormige gebouw in en bekeek de door schijnwerpers verlichte rots.

Het was duidelijk te zien dat dit ooit de top van de heuvel was - een ruwe, spits toelopende steenformatie, omgeven door een bezichtigingsplatform - maar het was de historische achtergrond en niet zozeer de rots op zich die deze plek zo heilig maakte. Hoe je het ook wendde of keerde, de rots zelf zag er in geen enkel opzicht anders uit dan duizenden rotsen in de omgeving.

Cabrillo verliet de koepel en liep door een ondergrondse gang naar de Musalla Marwan.

De Musalla Marwan ligt onder het plein in de zuidoosthoek van het complex. Deze enorme ondergrondse ruimte wordt ook wel Salomo's Stallen genoemd, en is een koepelvormige hal die door lange muren met zuilen en bogen in tweeën is gedeeld. Het is voor het grootste gedeelte een vrije ruimte die door gelovigen gebruikt wordt voor het vrijdagsgebed.

Hier, in deze koele omgeving, voelde Cabrillo het verleden tot in zijn botten. Eeuwenlang hadden hier miljoenen stervelingen contact met hun god gezocht. Afgezien van het geluid van kletterend water uit een verafgelegen bron was het er stil en Cabrillo was zich pijnlijk bewust van de afgrijselijke omvang van Hickmans plannen. Op ditzelfde moment bevond zich ergens een man die zodanig van haat bezeten was dat hij drie van dit soort heilige plaatsen van de aardbodem wilde vagen. De koude rillingen liepen hem over de rug. Miljoenen mensen hadden in deze omgeving gevochten en waren er gesneuveld, en het voelde aan alsof hun geesten heel nabij waren.

Cabrillo draaide zich om en liep terug naar de uitgang.

Hoe misdadig het plan dat Hickman had uitgedacht ook was, het zou hier beginnen, en het was aan hem en de Corporation om daar tijdig een stokje voor te steken. Hij liep over de stenen trap terug naar de binnenplaats. Een droge wind waaide hem tegemoet. Hij liep terug naar de poort.

Op een vliegveld bij Port Said in Egypte kwam Pieter Vanderwald in een oude Douglas DC-3 tot stilstand. Het toestel had een lang en nuttig leven als vrachtvliegtuig over het hele Afrikaanse continent achter de rug. De tweemotorige DC-3 is een legendarisch vliegtuig. In de loop der jaren zijn er duizenden van gebouwd, het eerste in 1935, en er zijn er nog honderden in bedrijf. De militaire versie van het toestel, de C-47, werd op grote schaal ingezet tijdens de Tweede Wereldoorlog, in Korea en zelfs in Vietnam, waar ze behalve als transporttoestel zelfs als gunship dienstdeden. Ze worden ook wel Dakota, Skytrain, Skytrooper of Doug genoemd, maar stonden toch voornamelijk als Gooney Bird bekend.

De Gooney Bird waarin Vanderwald vloog, lag in feite al met één been in zijn graf. Vanderwald had het voor de sloop in Zuid-Afrika bestemde toestel zonder geldig luchtwaardigheidsbewijs voor een appel en een ei gekocht. Om eerlijk te zijn verbaasde het hem zelfs dat het toestel de vlucht naar het noorden had volbracht. Als het oude toestel het nu nog één vlucht volhield, mocht het daarna een waardige dood sterven.

De DC-3 is een zogenaamde tail dragger, wat wil zeggen dat het met een staartwiel is uitgerust, en op de grond schuin achterover helt. De cockpit zit hoog in de neus, met erachter een cabine voor vracht of passagiers. Het toestel is ruim negentien meter lang met een spanwijdte van bijna dertig meter. Het heeft twee stermotoren met een vermogen van 1475 pk elk, een vliegbereik van 3500 kilometer en een kruissnelheid van rond de driehonderd kilometer per uur. Met uitgeklapte vleugelkleppen kan het vliegtuig voor de landing zo sterk afremmen dat het haast in de lucht lijkt stil te hangen.

In een tijd waarin vliegtuigen zo slank en glad als messen zijn, lijkt de DC-3 zo plomp als een aambeeld. Het solide, betrouwbare toestel vergt weinig onderhoud en doet zonder veel omhaal zijn werk. Het is een bestelwagen op een parkeerplaats vol Corvettes.

Vanderwald zette de motoren af en schoof het cockpitraampje open.

'Blokkeer de wielen, en bijtanken,' riep hij naar de Egyptenaar die hem naar deze plek op het platform had geleid. 'En kijk de olie na. Er komt straks iemand die het toestel overneemt.'

Daarna liep Vanderwald van de cockpit de schuin aflopende bagageruimte in, klapte het trapje uit en liep er vanaf het platform op. Twee uur later zat hij in Cairo te wachten op een vlucht terug naar Johannesburg. Zodra het geld naar zijn rekening was overgemaakt, zat zijn deel erop.

Net toen Cabrillo bij zijn huurauto terugkwam, ging zijn gsm over.

'De Hawker heeft zojuist de Middellandse Zee bereikt, en het ziet ernaar uit dat hij op Rome aankoerst.'

'Bel Overholt en zeg hem dat ze het vliegtuig meteen na de landing in Rome in beslag nemen,' zei Cabrillo. 'Misschien is Hickman tot inkeer gekomen en trekt hij zich terug.'

'Dat betwijfel ik,' zei Hanley.

'Ik ook,' zei Cabrillo. 'Eerlijk gezegd denk ik dat eerder het tegengestelde het geval is.'

'Zou hij zijn vlucht aan het voorbereiden zijn?'

Cabrillo dacht een ogenblik na. 'Dat denk ik niet, volgens mij werkt hij aan een zelfmoordaanslag.'

Het was even stil. 'We zullen er in ieder geval rekening mee houden,' zei Hanley ten slotte.

'Ik heb een afspraak met mensen van de Mossad,' zei Cabrillo. 'Ik bel je wel weer.'

De zon ging onder toen het oude parelvissersschip met Hickman aan boord de Golf van Suez aan de noordkant van de Rode Zee invoer. Gedurende de ruim achthonderd kilometer lange tocht vanuit Rabigh hadden ze langzaam maar gestaag doorgevaren, en het schip zou geheel volgens schema nog die avond de ingang van het Suezkanaal bereiken. Het schip was nogal krap bemeten en Hickman had de lange uren afwisselend doorgebracht op de kleine brug bij de stuurman en op het achterdek, waar de lucht niet zo was verpest door de rook van de dunne sigaartjes die de stuurman voortdurend opstak.

De Steen van Abraham lag in zeildoek gewikkeld op het dek naast Hickmans enige bagage: een tas met wat schone kleren, de noodzakelijke toiletspullen en een ringband, waarin hij gedurende de reis af en toe had gelezen.

'Dit is alles wat ik heb,' zei Huxley, toen ze de controlekamer binnenkwam. 'Ik heb de foto's meegenomen die Halpert en de anderen in Maidenhead hebben gemaakt, heb het gasmasker weggehaald en heb vervolgens met een biometrisch computerprogramma een compositietekening gemaakt.'

Hanley pakte de diskette aan en liep naar Stone, die hem in de hoofdcomputer stak. Op de monitor verscheen een gezicht.

'Nou zeg,' zei Hanley, 'hij lijkt absoluut niet op wat je zou verwachten.'

'Het is maf,' vond ook Hanley, 'maar het is wel logisch. Als ik net als Hickman een kluizenaar was, zou ik er ook zo normaal en onopvallend mogelijk uit willen zien, zodat je altijd overal in de menigte op kunt gaan.'

'Ik denk dat dat met alle geruchten die over Howard Hughes rondgingen, ook zo was,' zei Stone, 'geruchten waren het, meer niet.'

'Ga eens door, Stoney,' zei Huxley.

Met een paar muisklikken liet Stone een driedimensionaal beeld van een man op het scherm verschijnen.

'Dit is een reconstructie van zijn bewegingen,' zei Huxley. Teder mens heeft een uniek bewegingspatroon. Weet je waaraan de beveiligingsmensen van casino's valsspelers herkennen?'

'Nee,' antwoordde Stone.

'Aan hun manier van lopen,' zei Huxley. 'Een mens kan zich vermommen, zich ouder maken en zelfs bepaalde maniertjes instuderen, maar niemand denkt eraan om ook de manier waarop hij loopt of staat te veranderen.'

Stone klikte een paar maal met de muis, waarop de figuur op het scherm begon te lopen, zich omdraaide en zijn armen bewoog.

'Stuur hier een kopie van naar Overholt,' zei Hanley. 'Dan kan hij dit aan de Israëlische autoriteiten doorgeven.'

'Ik kan er ook een directe link bijdoen met de webcams bij het Suezkanaal,' suggereerde Stone.

'Goed idee,' zei Hanley.

Terwijl Hanley de beelden van Hickman bekeek, stapten er acht mannen uit het lijntoestel dat zojuist vanuit Qatar op het vliegveld van Ar-Riaad was geland. Ze kwamen zonder problemen door de douane en nadat ze hun bagage hadden opgehaald en zich voor de uitgang van de aankomsthal hadden verzameld, stapten ze in een witte Chevrolet Suburban, die het ministerie van Buitenlandse Zaken van een medewerker van een oliemaatschappij had geleend.

Vervolgens reden ze naar een betrouwbaar pand, waar ze de avondschemering afwachtten.

'Wat u voorstelt, kunnen we vanavond doen,' zei het hoofd van de Mossad, de Israëlische inlichtingendienst, 'maar niet met honden. We zullen het met agenten moeten doen die met chemische detectoren werken. Honden in een moskee is uitgesloten.'

'Waar liggen de problemen?' vroeg Cabrillo.

'Een paar jaar geleden zijn er, nadat onze premier de Rotskoepelmoskee had bezocht, nog wekenlang rellen geweest,' zei hij. 'We zullen dit snel en onopvallend moeten doen.'

'Kunnen uw mensen het hele complex voor hun rekening nemen?'

'Meneer Cabrillo,' antwoordde de man, 'Israël heeft vrijwel wekelijks met bomaanslagen te maken. Wanneer zich inderdaad explosieven in de Haram Al-Sharif bevinden, dan weten we dat morgen voor zonsopgang.'

'En u maakt alles onschadelijk wat u aantreft?' vroeg Cabrillo.

'Of we verwijderen het,' antwoordde hij, 'wat veiliger is.'

'Mannen, ga zitten,' zei Kasim.

De achtentwintig overgebleven mannen zochten ieder een stoel op. Skutter stond naast Kasim bij het schoolbord. 'Wie van u heeft nog nooit op een motorfiets gereden?'

Tien mannen staken hun hand op.

'Het zal voor u even doorbijten zijn,' zei Kasim, 'maar we hebben een aantal rij-instructeurs gevonden die u een spoedcursus zullen geven. Als we hier klaar zijn, gaat u meteen naar buiten om te oefenen. In een uur of vier moet u de basistechniek van het motorrijden onder de knie kunnen krijgen.'

De tien mannen knikten.

'Het zit zo,' vervolgde Kasim. 'Met een normale lijnvlucht komen we Saoedi-Arabië niet in. Het risico dat we opvallen en worden tegengehouden is gewoon te groot. Hiervandaan naar Mekka is het een kleine 1300 kilometer, en dat over slechte woestijnwegen zonder benzinestations. Hierop hebben we het volgende gevonden: de emir heeft een vrachtvliegtuig voor ons geregeld dat ons naar Al-Hodeida in Jemen zal brengen, en vandaar is het zo'n achthonderd kilometer naar Djedda in Saoedi-Arabië, over een goed geasfalteerde weg langs de kust van de Rode Zee. De emir heeft de Jemenitische autoriteiten omgekocht en hier in Qatar een hele motorfietsenzaak leeggekocht. Die motoren hebben een paar voordelen: om te beginnen kunnen we van de weg af en met een wijde boog door het open terrein om de Saoedische grenspost heen rijden. Het tweede voordeel is het benzineverbruik. Er is onderweg een aantal steden waar we kunnen tanken, maar die liggen nogal ver uit elkaar. De motorfietsen hebben een actieradius waarbij dat geen probleem is. Het derde voordeel is het belangrijkste. We rijden allemaal op een eigen motor, en als een van ons door de douane of de politie wordt aangehouden, is dat niet meteen het einde van de missie.'

Kasim keek de mannen aan.

'Zijn er nog vragen?'

Er kwam geen reactie.

'Mooi,' zei Kasim, 'dan kunnen de mensen die nog moeten oefenen met kapitein Skutter mee naar buiten gaan. De motoren en instructeurs staan al klaar. De anderen kunnen nu wat rust nemen, we vertrekken vanavond om tien uur.'

Vanderwald depte wat eau-de-cologne onder zijn neus. De eerste etappe van de terugreis ging van Cairo naar Nairobi in Kenia en het vliegtuig was stampvol. In de benauwde ruimte stonk het naar zweet en het lamsvlees dat bij de maaltijd was opgediend.

Terwijl Vanderwald op zijn stoel was ingedommeld, naderden twee mannen zijn huis in een buitenwijk van Johannesburg. Ze slopen naar de achterkant, waar ze behoedzaam en kundig het ingewikkelde beveiligingssysteem uitschakelden, de achterdeur openden en naar binnen gingen. Vervolgens doorzochten ze grondig en systematisch het hele huis.

Twee uur later waren ze klaar.

Een van de mannen pakte de telefoon. 'Ik bel de centrale,' zei hij, 'dan kunnen ze het belgedrag nakijken.'

Nadat hij een nummer in Langley, Virginia, had ingetoetst, toetste hij nog een code in en wachtte op de pieptoon. De CIA-computer registreerde het nummer en zocht vervolgens in de hoofdcomputer van de Zuid-Afrikaanse telefooncentrale naar een overzicht van alle in- en uitgaande gesprekken die de afgelopen maand via dit toestel waren gevoerd. Dat zou een paar uur duren.

'Wat nu?' vroeg de andere man.

'Laten we onder het wachten om beurten proberen wat te slapen.'

'Hoelang moeten we hier blijven?'

'Tot hij thuiskomt,' zei de eerste man, terwijl hij de koelkast opendeed, 'tenzij iemand anders ons voor is en hem al eerder te grazen neemt.'