48

ickman kende absoluut geen schroom om als níet-moslim de heilige grond van Mekka te betreden.

Hij haatte het islamitische geloof en alles waar het voor stond. Na zijn bezoek aan het twaalftal Indiase staatsburgers in de woning in Ar-Riaad om vier uur die middag vertrokken ze, nadat hij hen van zijn plannen op de hoogte had gesteld, voor een tien uur durende rit naar Mekka en de Kaaba. Ze reden in een gestolen bestelwagen met op de zijkanten in Arabisch schrift de tekst: Koninklijk Schoonmaakbedrijf. Ze waren in lange witte gewaden gekleed en hadden allemaal een eigen bezem, emmer, plamuurmes en stoffer-en-blik.

Hickman had een vervalser een brief in het Arabisch laten schrijven met een verklaring waaruit bleek dat zij een speciale schoonmaakploeg waren voor het opruimen van kauwgum. In een felgeel duwkarretje lagen onder een witte canvas doek de meteoriet en een aantal spuitbussen, die Vanderwald hem op de valreep nog had toegestuurd. Alle Hindoes hadden een C6-kneedbom plus een piepkleine tijdontsteker met plakband op hun rug bevestigd. En onder hun gewaad hadden ze aan hun been een handwapen, voor het geval er iets fout ging.

De bestelwagen reed naar een poort die toegang gaf tot het uitgestrekte binnenterrein van de moskee.

Hickman en de anderen stapten uit, pakten het duwkarretje en de emmers en bezems en liepen naar de bewaker. Hickman had er talloze keren op geoefend, hij had niet alleen Arabisch geleerd, maar ook de lichaamstaal. Hij overhandigde het document.

'In de naam van de barmhartige Allah, we zijn hier om het heiligdom schoon te maken,' zei hij.

Het was al laat, de bewaker was moe en de moskee was gesloten.

Er was voor hem weinig reden om aan te nemen dat deze mannen niet waren wat ze zeiden dat ze waren. Zonder commentaar gebaarde hij dat ze door konden lopen. Hickman duwde het karretje door een gewelfde galerij naar het centrale deel van het heiligdom.

In de galerij schoof Hickman een maskertje met een speciaal filter voor zijn mond en neus, waarna hij zijn hoofddoek zo ombond dat alleen zijn ogen vrij waren. Vervolgens gebaarde hij naar de Hindoes dat ze zich moesten verspreiden om op diverse plaatsen springladingen aan te brengen. Zelf liep hij rechtstreeks door naar de Kaaba.

Op iedere hoek stond een in een ceremonieel uniform geklede schildwacht. Om de vijf minuten wisselden ze met stramme passen van plaats, waarbij ze hun benen net als de koninklijke lijfwacht bij de wisseling van de wacht voor Buckingham Palace hoog optilden. Zo liepen ze met de wijzers van de klok mee naar de volgende hoek, waar ze dan weer vijf minuten bleven staan. Ze hadden net een wisseling gedaan toen Hickman met zijn karretje naderde.

Uit het karretje haalde hij een van de spuitbussen tevoorschijn, schroefde de dop eraf en spoot in de richting van de schildwacht. De man bleef nog een paar seconden roerloos staan, zakte vervolgens door zijn knieën en viel met zijn hoofd op zijn borst op de marmeren vloer. Met een snelle beweging glipte Hickman met het karretje onder het doek door.

Binnen holde hij naar de Steen van Abraham en wrikte hem met een korte ijzeren staaf die hij in het karretje had meegenomen uit de zilveren houder los. Nadat hij de steen met de meteoriet uit Groenland had verwisseld, verstopte hij de Steen van Abraham onder de witte canvas doek die over het karretje hing. Ten slotte verborg hij nog snel een paar springladingen in de ruimte en glipte onder de doeken door weer naar buiten.

Vanderwald had bij de levering van het verdovende gas verteld dat de werkingsduur maximaal zo'n drie à vier minuten zou zijn. Daarna zou degene die het gas had ingeademd al vrij snel weer bijkomen. Hickman duwde het karretje terug naar de zuilengalerij.

De Hindoes hadden hard doorgewerkt. De zes mannen die pilaren vlak bij de galerij toegewezen hadden gekregen, stonden al te wachten, twee anderen kwamen een minuut later terug, spoedig gevolgd door nog een tweetal. Even later zag Hickman hoe ook het laatste paar zich over het grote marmeren plein in hun richting haastte.

Gevolgd door de Hindoes duwde Hickman het karretje langs de bewaker bij de ingang.

'Wat gaat u doen?' vroeg de bewaker.

'Duizend excuses,' antwoordde Hickman in het Arabisch, terwijl hij met het karretje doorliep naar de bestelwagen, 'binnen zeiden ze dat we morgenavond moeten terugkomen.'

Hickman en zijn mannen stapten in de auto en reden weg toen de schildwacht bijkwam. Hij drukte zich op tot hij op zijn knieën zat en keek om zich heen of iemand hem had zien vallen. Kennelijk was dat niet het geval. De schildwacht op de andere hoek keek, zoals van hem werd verwacht, de andere kant op. Hij krabbelde overeind en keek op zijn horloge. Nog anderhalve minuut tot de volgende wisseling. De wacht besloot het feit dat hij flauw was gevallen geheim te houden. Hij wist dat hij, als hij het iemand zou vertellen, onverbiddelijk nog vóór de hadj zou worden vervangen.

De lijfwacht had er zijn hele leven van gedroomd hier op wacht te mogen staan. Door een kleine warmtestuwing of een voedselvergiftiging zou hij zich die droom niet aan diggelen laten slaan.

Hickman zei tegen de chauffeur dat hij de weg naar de stad Rabigh aan de Rode Zee moest nemen. Daar konden de Hindoes zich in een huis verbergen dat hij had gehuurd. Morgennacht zouden ze dan doorrijden naar Medina. Hickman zou de nacht niet in Rabigh doorbrengen. Voor hem lag in de haven een boot klaar. Bij het eerste ochtendgloren zou hij aan boord gaan en naar het noorden varen.

Overholt zat in het Witte Huis in het Oval Office. Hij had verslag gedaan van de stand van zaken en leunde achterover in zijn stoel.

'Dit is behoorlijk uit de hand gelopen, Langston,' zei de president.

Overholt knikte.

'Onze relatie met Saoedi-Arabië brandt al heel lang op een bijzonder laag pitje,' vervolgde de president. 'Sinds de motie van senator Grant werd aangenomen waarin het koninkrijk werd veroordeeld vanwege zijn steun aan de kapers van 11 september en in het Congres het voorstel is aangenomen om een speciale belasting op de ruwe olie uit SaoediArabië te heffen, is het onze diplomaten vrijwel niet meer gelukt om tot overleg te komen. Uit de laatste peilingen blijkt dat de meerderheid van de Amerikaanse bevolking vindt dat we Saoedi-Arabië en niet Irak hadden moeten aanvallen, en nu vertelt u mij dat een krankzinnige Amerikaanse multimiljonair van plan is de heiligdommen van dat land aan te vallen.'

'Ik weet heel goed dat het een kruitvat is,' zei Overholt.

'Kruitvat!' barstte de president uit. 'Het is veel erger. Als die Hickman inderdaad bidkleden heeft vergiftigd en de Steen van Abraham heeft verwisseld om daarmee te gaan doen wat hij volgens u van plan is, dan heeft dat in mijn ogen drie mogelijke consequenties. Ten eerste: de Saoedi's stoppen alle olieleveringen aan de Verenigde Staten. Dat stort ons in een nieuwe recessie, en we zijn de vorige nog maar net te boven. Dat is een schok die onze economie nu net even helemaal niet kan hebben. Ten tweede zal het feit dat Hickman een Amerikaan is de woede van de terroristische elementen nog eens extra aanwakkeren. Ze zullen de Verenigde Staten met nog meer wrok te lijf gaan. Onze grenzen met Canada en Mexico zijn zo lek als mandjes. Veel meer dan het bouwen van muren kunnen we niet doen, en iemand die per se het land in wil, zullen we daar echt niet mee kunnen tegenhouden. En de derde mogelijke consequentie is waarschijnlijk de ergste. Als de meteoriet uit Groenland wordt gesplitst en er inderdaad een virus vrijkomt dat overeenkomt met het virus in het monster uit Arizona, dan zouden deze beide stenen wel eens als zwarte gaten kunnen gaan werken en alle zuurstof als het water uit een leeglopend bad uit onze dampkring wegzuigen. Dan liggen we binnen de kortste keren met z'n allen zand te happen.'

Overholt knikte. 'De eerste twee mogelijke consequenties zullen waarschijnlijk zo'n vaart niet lopen, als de informatie klopt die de CIA-arts uit de gevangengenomen strijder heeft losgekregen. Want daaruit blijkt dat Hickman het zodanig wil aanpakken dat de Israëliërs de schuld van alles krijgen.'

'Helaas is het me niet gelukt, hoezeer ik me daar ook voor heb ingespannen, om Israël van verdere Amerikaanse steun uit te sluiten. De Arabieren zijn ervan overtuigd dat de Verenigde Staten en Israël hechte bondgenoten zijn... en dat zijn we ook. Als Israël de schuld krijgt, zal het land worden aangevallen door Arabische troepen van alle landen die manschappen op de been kunnen brengen. En we weten wat er dan gebeurt.'

'Dan zet Israël nucleaire wapens in,' zei Overholt.

'Dus wat moeten we doen?' vroeg de president. 'Vertel het me maar.'

'De enige manier waarop we dit nog kunnen stoppen, is die bidkleedjes onschadelijk maken, Hickman oppakken en die meteorieten weer omruilen, als hij die al heeft verwisseld. En dan tot slot alle springstof bij de heiligdommen weghalen.'

'En dat allemaal zonder dat de regering van Saoedi-Arabië er ook maar iets van merkt,' vulde de president aan. 'Dat lijkt me nogal veel gevraagd.'

'Meneer de president,' zei Overholt, 'hebt u een beter idee?'

Op 4 januari 2006 werd Cabrillo om vijf uur 's morgens plaatselijke tijd in zijn hotelkamer in Qatar gewekt door het rinkelen van de telefoon.

'Ik ben het, Juan,' zei Overholt. 'Ik heb zojuist met de president overlegd en een plan de campagne afgesproken.'

Cabrillo ging rechtop zitten. 'Nou, vertel het maar.'

'Hij wil dat alles zonder medewerking van de Saoedi's gebeurt,' zei Overholt. 'Het spijt me, maar dat is de enige manier waarop we denken dat we een kans van slagen hebben.'

Cabrillo ademde diep uit, en de zucht was door de telefoon goed hoorbaar. 'We hebben nog zes dagen tot de hadj, wanneer Mekka en Medina door twee miljoen pelgrims worden overspoeld. En nu wilt u dat ik me daar met een team tussen meng?'

'Om te beginnen moet u Hickman zien te vinden,' zei Overholt, 'en uitzoeken waar de meteoriet zich bevindt. Wanneer hij die al voor de Steen van Abraham heeft verwisseld, moet u ze weer omwisselen. Daarna moet u in de Al-Haram- en de Al-Nabawi moskeeën de springladingen zoeken en onschadelijk maken, zodat ze tijdens de hadj niet tot ontploffing kunnen worden gebracht. En tot slot moeten u en uw mannen ervoor zorgen dat u ongemerkt Saoedi-Arabië uitkomt.'

'Ik praat niet graag over zaken als u uw fantasie zo de vrije loop laat,' zei Cabrillo, 'maar beseft u wel wat dit de Verenigde Staten gaat kosten?'

'Een bedrag met zeven nullen?' gokte Overholt.

'Misschien wel acht,' zei Cabrillo.

'Dus u denkt dat het kan?'

'Misschien, maar dan verwacht ik wel alle medewerking van het ministerie van Defensie en de verzamelde inlichtingendiensten.'

'Als u belt,' zei Overholt, 'zorg ik dat ze voor u klaarstaan.'

Cabrillo hing op en toetste een nummer in.

Een uur later, toen Cabrillo nog in het hotel onder de douche stond, liep Hali Kasim over het platform naar de voorkant van een hangar aan de rand van de Amerikaanse luchtmachtbasis in Qatar. Er stonden zevenendertig mannen te wachten: het totale aantal islamitische Amerikaanse militairen die gestationeerd waren in het gebied tussen Diego Garcia in de Indische Oceaan en het Afrikaanse continent. Ze waren de vorige dag allemaal met militaire vliegtuigen van hun bases naar Qatar overgebracht.

Geen van de mannen wist wat de bedoeling was.

'Heren,' zei Kasim,'aantreden.'

De mannen stelden zich op in het gelid. Kasim bestudeerde een vel papier.

Hij keek op en richtte zich tot de mannen. 'Mijn naam is Hali Kasim. Voordat ik bij een particulier bedrijf ben gaan werken, heb ik zeven jaar als adjudant-onderofficier bij de onderwater explosievenopruimingsdienst van de Amerikaanse marine gediend. Per presidentieel decreet ben ik nu voor actieve dienst opgeroepen om bij deze operatie als commandant op te treden. Volgens mijn gegevens is William Skutter de hoogste hier aanwezige officier, een kapitein van de luchtmacht. Kapitein Skutter, melden alstublieft.'

Een lange, magere, donkere man in een blauw luchtmachtuniform deed twee stappen naar voren.

'Kapitein Skutter,' zei Kasim, 'is mijn tweede man. Komt u naar voren en stel u op voor het peloton.'

Skutter liep naar voren, draaide zich op zijn hakken om en stelde zich naast Kasim op.

'Kapitein Skutter zal u naargelang uw rang in verschillende teams indelen,' zei Kasim. 'Maar eerst wil ik u uitleggen waarom juist u bent geselecteerd om hier vandaag te verschijnen. In de eerste plaats bent u allemaal in dienst van het Amerikaanse leger, en in de tweede plaats, en dat is met name voor deze missie van belang, bent u volgens uw militaire identiteitspapieren allemaal islamiet. Is hier iemand aanwezig die geen moslim is? Zo ja, meldt u zich dan.'

Niemand verroerde zich.

'Heel goed, heren,' zei Kasim, 'we hebben u nodig voor een speciale missie. Als u me wilt volgen naar de hangar, daar hebben we wat stoelen opgesteld, zodat ik u in alle rust het een en ander kan uitleggen.'

Gevolgd door Skutter en de mannen liep Kasim de hangar in. Er stonden een paar schoolborden op een podium met een aantal klaptafels waarop diverse wapens en apparatuur lagen uitgestald. Voor het podium stonden enkele rijen zwarte plastic klapstoelen opgesteld en een grote koelautomaat met vers drinkwater.

De mannen zochten allemaal een stoel op en Kasim en Skutter liepen naar het podium.